Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Ἐγώ, ἄλλο δρόμο δὲν ἔχω, ἀπὸ τὸ νὰ ἁρματωθῶ τὴν πίστη μου καὶ τῶν προγόνων μου τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια της φυλής μας



ξιοι εναι κενοι πο ταν πέσουν χουν τ δύναμη ν σηκώνονται ρθιοι...
      Ἔχω μία πλούσια γλώσσα κα μία στορία πο ο πρόγονοί μου τ φήσανε κληρονομιά... χω μία πατρίδα πανέμορφη κυρ κι ρχόντισσα ζηλευτ σ' λο τν κόσμο, πο τν κουβαλάω μέσα στ αμα μου, πο ποτελε τν τιμ κα τ χρέος μου... χω ναν Θε πο ποτ δν μ γκατέλειψε κα σο κα ν τν πλήγωσα στάθηκε στ πλευρό μου κα μο δωσε πολλς εκαιρίες, σν ν μουνα τ κακομαθημένο παιδί του... χω κα 2 μέτρα γς γι ν μ γκαλιάσει στοργικά, ποτε ρθει ρα…
      Ε, λοιπόν, δν τος πιτρέπω ατος τος γύρτες ν μο πάρουν τίποτε π λα ατά. 
    Οτε κα θ πιτρέψω ατ τν μορφη κυρά, τν λλάδα, πο βίασαν τοτοι ο λακέδες ν συνεχίσουν ν τν σέρνουνε δεμένη κα κουρελιασμένη στ βρωμερ ρμα τς φονικς, μισάνθρωπης κα μισαλλόδοξης φύσης τους, γι ν γελνε τ νθρωπόμορφα κτήνη πο χουνε γ φεντικά τους… Οτε θ φήσω τ θηρία τοτα ν μο μαγαρίσουνε τς μορφες θάλασσες, μήτε ν μο κρύψουνε τν καταγάλανο οραν πο μ σκεπάζει... Οτε τν πίστη μου θ φήσω ν μο χαλάσουν ο πιτήδειοι θηρευτς νθρώπων κα ψυχν, πο στ πλευρ τος βάλανε τν διάολο γι ν μ πολεμήσουν...
   
Μά, οτε κα τ να μέτρο π τ γ πο περιμένει ν μ ναπαύσει δν τος δίνω, γιατί....
 τότε δν θ χω οτε μέρος γι ν ναπαυθ πως σ κάθε νθρωπο ρμόζει...
     Στ
καταγώγια τν ψυχν τους ν ψάξουνε ν βρονε τοτοι ο μολοι τς πόρνες πο λαχταρον γι ν ταιριάξουν τς ψυχές τους...
Στ
αματοβαμμένα παλάτια τν φεντάδων τους ν ψάξουν ν βρονε τν πατρίδα πο θ τος νεχτε κα δν θ τος ξεράσει...
    Στ
σκοτάδια τς κόλασης να βρεθον, σ κενα πο διάλεξαν ν κυλιστον ο διοι γι ν βρονε τν δαίμονα πο λατρεύουν κα πο ποζητ ν μαγαρίσει κα ν μακελέψει τν γ κείνη, ατ τν πατρίδα, πο πληρώθηκε μ αμα πραγματικν νδρν πο εχαν ξιοσύνη, λόγο κα τιμή, λλ κα πίστη πο τν βάζανε πάνω κα π τν ζωή τους...
     γώ, λλο δρόμο δν χω, π τ ν ρματωθ τν πίστη μου κα τν προγόνων μου τ ερ κα τ σια κα ν ξεκινήσω γι ν βαδίσω στ δύσκολο μονοπάτι το χρέους πο ατ κριβ πατρίδα μ τίμησε κα μο τ δωσε στος μους...
   Μονάχα, νά...,
δερφ κα πατριώτη, θ ταν εκολότερο γι μένα τν μαθο, ν σ εχα δίπλα μου δάσκαλο κα συνοδοιπόρο κα ντυμένοι μ τν δια στραφτερ προγονικ ρματωσι ν περπατήσουμε περήφανα κα ντρίκια, πως μς ρμόζει, στν δρόμο το πραγματικο μας χρέους...
    Κα
ν θυμσαι δερφέ, ν φοβηθες στ δρόμο, λοι ατο δν εναι ξιοι οτε στν σκι νς λληνα ν σταθον...