Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Η φωτιά του Οικουμενισμού κατακαίει τα πάντα. Οι πρόσφατες ενέργειες αποδόμησης της Εκκλησίας του Χριστού.


σο ἐπιταχύνονται καὶ ἐντείνονται οἱ ρυθμοὶ ἐμπεδώσεως τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ λοιμοῦ, τόσο οἱ Ἐπίσκοποι βυθίζονται στὸ τέλμα τῆς ἀπραξίας, τῆς δειλίας, τῆς ὀλιγωρίας. Οἰκουμενιστὲς Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ἀποδομοῦν συστηματικὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τὴν προδίδουν, οἱ δὲ λοιποὶ ποιμένες καθεύδουν! Ἔχουν ἀφήσει τὴν φωτιὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀνεξέλεγκτη νὰ κατακαίει τὰ πάντα.
Ρώμη, 21/4/2014, Προσευχή γιὰ τὴν Εἰρήνη!
 Τὰ πρόσφατα βλάσφημα κατορθώματα τῶν Οἰκουμενιστῶν  ἀποδεικνύουν καὶ πιστοποιοῦν τὴν ἀδράνεια τῶν ποιμένων, ἀλλὰ καὶ τοῦ λαοῦ, ποὺ κατάφεραν μὲ ὅπλο τῆς ὑπακοῆς στοὺς Ἐπισκόπους νὰ τὸν εὐνουχήσουν. Ἔτσι ἀποδέχεται ἀπαθὴς καταστάσεις, ποὺ ἄλλοτε θὰ προκαλοῦσαν κύματα ὀργῆς καὶ σεισμὸ ἀντιδράσεων Ποιμένων καὶ πιστῶν.
Ρώμη, Προσευχή γιὰ τὴν Εἰρήνη
Πρωτοστατοῦν δὲ στὴν ἐμπέδωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὰ ἱστολόγια ποὺ (καὶ τὶς τελευταῖες μέρες) δημοσιεύουν αὐτὲς τὶς αἱρετικὲς ἀθλιότητες, ἀφοῦ, παρουσιάζοντας τὶς φωτογραφίες τῶν συμπροσευχῶν, συντελοῦν στὸν ἐθισμὸ κλήρου καὶ λαοῦ στὰ γεγονότα αὐτά, χαρακτηρίζοντας μάλιστα δόλια καὶ παραπλανητικὰ τὴν αἱρετικὴ γραμμὴ τῶν συμπροσευχῶν ὡς «ἀσχήμιες»!


    Ὁ ἐθισμὸς θὰ ἀποφευγόταν, μόνο ἂν ὑπῆρχε ἡ –ἐξ ἱερᾶς ἀγανακτήσεως– ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικὰ ἀσχημονοῦντας, ὅπως ἔκαναν πάντα οἱ Ἅγιοι Πατέρες σὲ παρόμοιες περιπτώσεις, κάτι ποὺ τώρα δὲν γίνεται. Ἀντίθετα τὰ καταγγέλλοντα ἱστολόγια καὶ οἱ ὄπισθεν αὐτῶν ποιμένες, ἐνῶ τοὺς καταγγέλλουν, ταυτόχρονα παραμένουν στὴν ἀγκαλιὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ  (ἐφαρμόζοντας μια σχιζοφρενικὴ τακτική) τοὺς μνημονεύουν καὶ «κοινωνοῦν» μὲ αὐτούς, ποὺ κατὰ τὸν μητροπολίτη Πειραιῶς «ποδηγετοῦνται ἀπὸ τὸ διάβολο»!
Γράφει συγκεκριμένα ὁ κ. Σεραφεὶμ τὸ 2011: «Πῶς εἶναι δυνατόν νὰ ἀποδέχονται χριστιανοὶ ἐπίσκοποι συμπροσευχὰς» μὲ τοὺς μύστες τῆς «δαιμονικῆς παναιρέσεως» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, «μὲ τοὺς δαιμονιῶντας ὀπαδοὺς τῶν ἀνθρωποκατασκευασμένων ψευδοθρησκειῶν τῶν ὁποίων  μέντωρ, ἐμπνευστὴς καὶ ποδηγέτης εἶναι ὁ διάβολος; ...Ἡ ἀπροκάλυπτος ...καταπάτησις τῶν Θείων καὶ Ἱ. Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ διά τούς ἀνωτέρω ὄνειδος καί πτῶσιν» (Βέβαια, ὁ κ. Σεραφεὶμ διαζωγραφίζει διὰ τῶν ἀνωτέρω τὴν δική του καὶ τῶν ὁμοίων του πτώση, ἀφοῦ, παρότι ἔχει διαπιστώσει τὴν πτώση του, δὲν παραλείπει νὰ ὑποδέχεται καὶ νὰ μνημονεύει τὸν πεπτωκότα Πατριάρχη, τόν ἄξιο «ὀνειδισμῶν», τὸν συμπροσευχόμενο μὲ τοὺς «ποδηγετούμενους ὑπὸ τοῦ Διαβόλου»!).
Ἂς θυμηθοῦν οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς ποιμένες, ποὺ πολλάκις ἀναφέρονται στὸν ἀγωνιστὴ Καντιώτη, τὸν θεωροῦν δάσκαλό τους καὶ καπηλεύονται τὸ ὄνομά του, τί ἔκανε ὁ π. Αὐγουστῖνος γιὰ θέματα πίστεως καὶ ἐκκλησιαστικῆς τάξεως πολὺ μικρότερης σημασίας. Σήμερα τὰ πάντα προδίδονται καθημερινῶς καὶ ἡ ἀντίδραση τῶν ποιμένων εἶναι μηδενική. Οὔτε τὸ ἓν δέκατο, ὅσων ἔκανε ὁ Καντιώτης κάνουν, ἐναντίον τῆς ἐσχάτης στὴν ἱστορία παναιρέσεως, ἀλλὰ κατὰ τὰ ἄλλα τὸν ἐξυμνοῦν!

Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Ηττοπαθείς θέσεις περί των Θεολογικών Διαλόγων του μητρ. Εδέσσης κ. Ιωήλ.




Στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» τῆς 18 Ἀπριλίου 2014, δημοσιεύτηκε συνέντευξη τοῦ Μητροπολίτου Ἐδέσσης Ἰωήλ. Ὅπως γράφει ὁ «Ο.Τ.», στὴν συνέντευξή του αὐτὴ ὁ Ἐδέσσης «τονίζει τι λλς δν κινδυνεύει π τὸ Ἰσλμ π τς αρέσεις, λλ πτν πομάκρυνσίν της π τν Θεόν. πισημαίνει κόμη τι εναι πρ τν διαλόγων (διαθρησκειακν καμή) π τν προϋπόθεσιν τι ατογίνονται ες τ πλαίσιον τν ερν Κανόνων κα τν Συνοδικν ποφάσεων».
Παραθέτουμε τὶς ἀπαντήσεις του στὰ δύο κρίσιμα αὐτὰ ἐρωτήματα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα φαίνεται ὁ συμβιβασμὸς καὶ ἡ δειλία τῶν συγχρόνων Ἐπισκόπων, κι αὐτῶν ποὺ εἶναι πνευματικὰ τέκνα τοῦ ἀειμνήστου π. Ἐπιφάνιου Θεοδωρόπουλου ἀκόμα καὶ αὐτῶν ποὺ κατατάσσονται στοὺς διακριτικοὺς καὶ συντηρητικοὺς Ἱεράρχες.
Ὁ Μητροπ. Ἐδέσσης Ἰωήλ ἐρωτᾶται καὶ ἀπαντᾶ:
–Ποι εναι γνώμη σας γι τν διαθρησκειακ διάλογο;
φόσον διαθρησκειακς διάλογος γίνεται μέσα στ πλαίσια τν συνοδικν ποφάσεων τς κκλησίας κα στ πλαίσια τν ερν Κανόνων, μπορε ν χει κάποια θετικὰ ἀποτελέσματα, σ κοινωνικ πίπεδο κυρίως. Δν πρέπει ν λησμονομε μως τι κα μ τν τρόπο ατν κκλησία φανερώνει τν εραποστολική Της διάσταση.
Παρουσιάζει κα μ τν τρόπο ατν τν λήθειά Της κα δν ποκλείει τν δ τς πιστροφς σατν κόμη κα στος αρετικος στος λλοθρήσκους.
−Πς κρίνετε τν σλαμικ πειλμέσα π τν ραβικ νοιξη; Κινδυνεύει λλάδα κα κάθε χριστιανικ χώρα π τος σλαμιστές;
−Δν μπορομε ν γνωρίζουμε τί κριβς βρίσκεται πίσω π τέτοια κινήματα. ταν βέβαια κδηλώνονται διώξεις κατ τν χριστιανν καγίνονται φρικαλεότητες νησυχομε κα συμπάσχουμε κα συνεχόμεθα π λύπη. σον φορ τν Πατρίδα μας πάλι, μεγαλύτερος κίνδυνος ποτν πειλε δν εναι τ σλάμ, κάποια λλη θρησκεία αρεση. μεγαλύτερη πειλ γι τν λλάδα εναι πομάκρυνση τν λλήνων π τν λήθεια κα τ βίωμα τς ρθοδοξίας. σο πιστεύουμε καὶ ὅσο ζομε ς ρθόδοξοι, δν κινδυνεύουμε π κανένα θρησκευτικ λλο παράγοντα. πως τόνιζε γιος Κοσμς Ατωλός, πάνω π λα πρέπει ν φροντίσουμε νμ χάσουμε –ς λας κα ς προσωπα– τν ψυχή μας».
 πορεῖ κανεὶς μὲ τὴ συμπεριφορὰ αὐτῶν τῶν ποιμένων, οἱ ὁποῖοι τρέμουν μήπως καὶ ἐκφράσουν κάποια γνώμη ποὺ θὰ θίξει τὸν ἄρχοντα τοῦ Φαναρίου, ἀρχηγέτη τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸν Πάπα τῆς Ἀνατολῆς, ἀλλὰ καὶ τὰ κατὰ τόπους «παπάκια» του. Αὐτή τους ἡ στάση ὅμως, δηλώνει Ὁμολογίαἄρνηση Χριστοῦ! Ἀντὶ νὰ ἐκμεταλλευτοῦν τὴν εὐκαιρία τῶν συνεντεύξεων, γιὰ νὰ καταγγείλουν τὴν ἀνακολουθία καὶ διαστροφικὴ λογικὴ ποὺ ἐνέχουν αὐτοὶ οἱ Διάλογοι, κυρίως, ὅμως, νὰ καταδείξουν τὴν –δι’ αὐτῶν– καταπάτηση τῶν Ἐντολῶν ἐκείνων ποὺ καθορίζουν τὴ στάση τῶν πιστῶν ἀπέναντι σὲ ἀμετανόητους αἱρετικούς, αὐτοὶ διατυπώνουν ἀνώδυνες δεοντολογικὲς ἀκαδημαϊκὲς ἀπαντήσεις, ὅπως αὐτὴ τοῦ Ἐδέσσης κ. Ἰωήλ:
«φόσον διαθρησκειακς διάλογος γίνεται μέσα στ πλαίσια τν συνοδικν ποφάσεων τς κκλησίας κα στ πλαίσια τν ερν Κανόνων, μπορε ν χει κάποια θετικὰ ἀποτελέσματα, σ κοινωνικ πίπεδο κυρίως». Δηλαδή, κ. Ἰωήλ, μᾶς λέτε ὅτι,
1.  ὁ θεολογικὸς Διάλογος πρέπει νὰ διεξάγεται σὲ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια γιὰ νὰ ἔχει ἀποτελέσματα, (καλῶς)
2. Καὶ ταυτόχρονα μᾶς λέτε (ἐπειδὴ γνωρίζετε τὴν ἀποτυχία τῶν Διαλόγων σὲ ἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο) ὅτι τὰ θετικὰ ἀποτελέσματα τὰ περιμένετε ΚΥΡΙΩΣ σὲ κοινωνικ πίπεδο»!
Α) Νὰ ἀρχίσω ἀπὸ τὸ δεύτερο. Δηλ, κοινωνικῆς τάξεως εἶναι τὸ ΚΥΡΙΩΣ ζητούμενο τῶν Διαλόγων καθ' ὑμᾶς, Σεβασμιώτατε; Γι’ αὐτὸ γίνονται οἱ Διάλογοι; Ὄχι πρωτίστως καὶ ΚΥΡΙΩΣ γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν; Ἀκατανόητη ἡ λογική σας!

Η συμπεριφορά των κληρικών (ψευδεπισκόπων), καθώς πλησιάζουμε στις ημέρες του Αντιχρίστου.




 Ἅγ. Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής: ποιος δέχεται τοὺς ψευδο-διδασκάλους αἱρετικούς, δέχεται τὸ διάβολο!

 Κάποιοι ποιμένες μᾶς προειδοποιοῦν ὅτι εὑρισκόμεθα κοντὰ εἰς τὰ ἔσχατα, καὶ μᾶς ἀναφέρουν τὰ σημάδια μὲ τὰ ὁποῖα θὰ καταλάβουμε ὅτι πλησιάζει ὁ πρόδρομος τοῦ ἀντιχρίστου, ἀλλὰ καὶ ὁ ἀντίχριστος, ὅπως μᾶς τὰ φανέρωσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καὶ ἡ Ἁγία Γραφή. Ἂν αὐτὴ ἡ ἐκτίμησή τους εἶναι σωστή, (προσωπικὰ τὸ δέχομαι), τότε πρέπει νὰ προσέξουν αὐτὰ ποὺ λέγουν ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ ἑρμηνευτὲς τῶν Γραφῶν, γιὰ τὸν ρόλο καὶ τὴν συμπεριφορὰ τῶν ἱερωμένων κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ ἀντιχρίστου.


Βεβαίως, αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ προσέξουν καὶ οἱ λαϊκοὶ ἀδελφοί μας, ἀσφαλῶς καὶ οἱ μοναχοί, ἀφοῦ, ὅπως θὰ φανεῖ, στὰ ἔσχατα χρόνια οἱ ἱερωμένοι ὅλων τῶν βαθμῶν θὰ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ προδώσουν τὴν πίστη καὶ θὰ παρασύρουν καὶ πολλοὺς ἀγνοοῦντες καὶ ἀστήριχτους πιστούς. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι ἐπίκαιρο ἕνα μικρὸ βιβλίο τοῦ π. Θεόδωρου Ζήση περὶ Ὑπακοῆς. Ἐκεῖ μᾶς παρουσιάζει τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων: ὑπάρχει ἡ καλὴ καὶ ἡ κακὴ ὑπακοή, γράφει. Ὅταν προτρεπόμεθα σὲ ἀνυπακοὴ τῶν Πατέρων ἀπὸ τοὺς σύγχρονους πνευματικούς, πρέπει νὰ μὴ ὑπακούομε. Καὶ βέβαια, ἡ προτροπὴ γιὰ ἀνυπακοὴ, ἀπὸ τοὺς συγχρόνους γέροντες, δὲν θὰ εἶναι ἄμεση, ἀλλὰ ἔμμεση καὶ ἐπενδυμένη μὲ ἁγιογραφικὲς μαρτυρίες περὶ "διακρίσεως? καὶ "ὑπακοῆς"...!

Ἄς δοῦμε, ὅμως, τί εἶπε σχετικά ἕνας καταξιωμένος στὴν συνείδηση τῶν πιστῶν πνευματικός, ὁ ἀείμνηστος ἱερομόναχος π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος. Ἀναλύων τὸν προφήτη Ἰεζεκιήλ, καὶ μὲ ἀφορμὴ τὴν πληροφορία ποὺ δέχεται ἀπὸ τὸ Θεὸ γιὰ σφαγὴ τῶν ἱερέων, ἀναφέρεται καὶ στοὺς συγχρόνους Μασώνους καὶ Οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς! (Ὁμιλία 20 στὸν Ἰεζεκιήλ). Λέγει:

«Ἀντιλαμβάνεσθε, λοιπόν, ὅτι ἐδῶ φτάνουμε νὰ ἔχουμε κληρικοὺς ποὺ νὰ εἶναι μασῶνοι. Αὐτὸς (ὁ κληρικός) οὐσιαστικὰ ἔχει χάσει τὴν πίστη του. Ἔτσι, ὅπως τὸ βλέπουμε τώρα, στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰεζεκιήλ, ποὺ ὁ κλῆρος εἶχε προσχωρήσει στὴν εἰδωλολατρία, καὶ τὸ εἴδαμε αὐτὸ πολύ-πολὺ καθαρά.

Σᾶς αἰτιολόγησα, γιατί ἀρχίζει ἡ σφαγὴ ἀπὸ τοὺς κληρικούς, ποὺ ἔπρεπε νὰ φυλάξουν τὸ λαό καί, ὅμως, αὐτοὶ ὁδηγοῦν τὸ λαὸ μὲ κακό τους παράδειγμα εἰς τὴν εἰδωλολατρία.

Καὶ ἐρχόμεθα νὰ ἐρωτήσουμε: Γιατί τὸ ἱερὸ κείμενο τοὺς ἀποκαλεῖ Ἁγίους Του; Λέει ὁ Θεός: «ἀπὸ τοὺς Ἁγίους μου». Αὐτοὺς δηλαδή, ποὺ τώρα εἰδωλολατροῦν, τοὺς ἀποκαλεῖ Ἁγίους Του, τοὺς ἱερεῖς. Σημειώνει ὁ Θεοδώρητος ποὺ ἑρμηνεύει: «οὐκ ἀληθῶς ἁγίους αὐτοὺς ὀνομάζει, ἀλλὰ ἐπειδὴ τοῦτο εἶναι ὑπελαμβάνοντο, ὡς εἰς τὴν τοῦ Θεοῦ θεραπείαν ἀνθρώπων». Ὄχι γιατὶ ἦσαν Ἅγιοι, ἀλλὰ γιατὶ ἔτσι ἐθεωροῦντο, ἐπειδὴ εὑρίσκοντο εἰς τὴν διακονίαν τοῦ Θεοῦ. Ὅπως λέμε, Ἅγιε Ἀρχιμανδρίτα, Ἅγιε..., ἀλλὰ δὲν ἦσαν ὅμως Ἅγιοι.

«Καὶ ἤρξαντο –λέγει τὸ κείμενο στὴν συνέχεια– ἀπὸ τῶν ἀνδρῶν τῶν πρεσβυτέρων, οἳ ἦσαν ἔσω ἐν τῷ οἴκῳ», δηλ. μέσα στὸν Ναὸ καὶ τὶς αὐλὲς τοῦ Ναοῦ.

Διότι, ἐκεῖ δὲν εἰδωλολατροῦσαν; Ἐκεῖ τώρα ἐπέρχεται ἡ σφαγή. Ἡ σφαγὴ ἀρχίζει ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς
ποὺ εὑρίσκοντο εὶς τὴν ἐσωτάτην αὐλὴν καὶ μέσα εἰς τὸν Ναό. Θὰ πεῖτε βεβήλωσις (τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ); Ἀλλὰ ὁ χῶρος, εἶχε ἤδη βεβηλωθεῖ ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς ἱερεῖς μὲ τὴν εἰδωλολατρία.

Γράφει ὁ ἀπ. Πέτρος. Ἀλήθεια, θὰ φανταζόσαστε ὅτι αὐτὸ τὸ σημεῖο τὸ γράφει ὁ ἀπ. Πέτρος, δηλ. ἡ Κ. Διαθήκη; Ἀκοῦστε τί λέγει εἰς τὴν πρώτη του ἐπιστολή, (1Πέτρ., δ΄ 17-18): «ὅτι ὁ καιρὸς τοῦ ἄρξασθαι τὸ κρῖμα (ὁ καιρὸς νὰ ἀρχίσει ἡ καταδίκη) ἀπὸ τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ (ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς, λέει, θὰ ἀρχίσει ἡ καταδίκη)· εἰ δὲ πρῶτον ἀφ' ἡμῶν (ἐὰν λοιπον, πρῶτα ἀπὸ μᾶς –βάζει καὶ τὸν ἑαυτό του- θὰ ἀρχίσει ἡ ὀργὴ καὶ τὸ κρῖμα τοῦ Θεοῦ), τί τὸ τέλος τῶν ἀπειθούντων τῷ τοῦ Θεοῦ εὐαγγελίῳ; (ποιό θὰ εἶναι τὸ τέλος ἐκείνων ποὺ ἀπειθοῦν εἰς τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Θεοῦ;). καὶ εἰ ὁ δίκαιος μόλις σῴζεται ὁ ἀσεβὴς καὶ ἁμαρτωλὸς ποῦ φανεῖται;».

Εἴδατε διάκριση μεταξὺ ἀσεβοῦς καὶ ἁμαρτωλοῦ; Ἀσεβὴς λέγεται ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος παραβαίνει τὶς τέσσερις πρῶτες Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸ Δεκάλογο. Καὶ ἁμαρτωλὸς ἐκεῖνος ποὺ παραβαίνει τὶς ἕξη ἑπόμενες Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Τὸ πρῶτο λέγεται ἀσέβεια, τὸ δεύτερο λέγεται ἁμαρτία. Κάτι, ποὺ στρέφεται ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, λέγεται ἀσέβεια.

Ἔτσι βλέπουμε ὅτι ἡ σφαγή, ἕνεκα τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ Ἱερατείου –καὶ τοῦ λαοῦ ποὺ ἀκολουθεῖ τὸ Ἱερατεῖον– εἶναι ἱστορικῶς ἐπαναλαμβανομένη... Ἐφόσον ἔχουμε τὰ ἴδια αἴτια, θὰ ἔχουμε καὶ τὰ ἴδια ἀποτελέσματα. Μποροῦμε νὰ θυμηθοῦμε ἀγαπητοί, ἐκείνη τὴν τριήμερη σφαγὴ τῆς Βασιλευούσης ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Πῆγε ὁ πληθυσμὀς τῆς Πόλης (ὅσοι πῆγαν) μέσα στὴν Ἁγία Σοφία γιὰ νὰ σωθοῦν· κι ἐκεῖ οἱ Τοῦρκοι ἔσφαξαν μὲ τὴν ψυχή τους. Μέσα στὸν Ναό. Ναί. Γιατὶ προηγουμένως εἶχε βεβηλωθεῖ ἀπὸ πολλὲς ἁμαρτίες καὶ μάλιστα ἀπὸ κληρικούς, καὶ δὴ Πατριάρχες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν σταθεῖ αἱρετικοί. Ἀναφέρονται ἀπὸ ἱστορικοὺς σημεῖα ἐγκαταλείψεως τῆς θείας προστασίας τῆς Πόλεως.

Κάτι ἀνάλογο ἀναφέρεται καὶ εἰς τὴν Ἁγίαν πόλιν Ἱερουσαλήμ. Πότε;  Μετά Χριστόν. Εἶναι ἕνα περιστατικόν, τὸ ὁποῖον ἀναφέρεται εἰς τὸ βιβλίον «Εὐεργετινός», 3ο τόμ., σελ. 241. Ἀκοῦστε νὰ σᾶς τὸ διαβάσω:

«Ὁ Ἀββᾶς Μᾶρκος...» (Τὸ κείμενο αὐτὸ παρατίθεται στὸ τέλος).

Εἶναι μιὰ συγκλονιστικὴ ἱστορία αὐτή, ποὺ δείχνει τὸ γιατί προσεβλήθη ἀπὸ τοὺς Πέρσας ἡ ἁγία πόλις Ἱερουσαλήμ· ἐπειδὴ οἱ κληρικοὶ ἦσαν βρωμεροί. Καὶ τὸ χειρότερο εἶναι ἐκεῖνο ποὺ λέγει ὁ Ἡσαϊας: «καὶ ἔσται ὁ λαὸς ὡς ὁ ἱερεὺς». Δηλαδὴ ἡ ὑλιστικὴ ζωὴ θὰ τοὺς ἔχει ἰσοπεδώσει».

Αὐτὰ εἶχε πεῖ ὁ γέρων Ἀθανάσιος στὶς 15/3/1993. Τί θὰ ἔλεγε ἄραγε σήμερα, καθὼς θὰ ἔβλεπε τὰ αἴσχη τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων, τὴν συμπόρευση ἢ τὴν σιωπὴ τῶν ὑπόλοιπων, τὴν βουβαμάρα τῶν ἄλλων κληρικῶν καὶ τὴν ἀδιαφορία τῶν λαϊκῶν;

Ἂς δοῦμε, ὅμως, τί λέγει ἐπ’ αὐτοῦ καὶ ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ νέος Θεολόγος, τὸν ὁποῖο εἶχε ὑπόψιν του ὁ π. Ἀθανάσιος. Ὁμιλεῖ σὲ ἕνα σημεῖο ὁ ἅγ. Συμεών γιὰ τοὺς ἱερεῖς καὶ ἐπισκόπους καὶ γράφει:

«Ὡς οὖν εἴρηται, κατά διαδοχήν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι τήν ἐξουσίαν ταύτην μετέπεμπον πρός τούς καί τούς θρόνους ἐπέχοντας αὐτῶν, ὡς τῶν τε λοιπῶν οὐδείς οὐδέ ἐννοῆσαί τι τοιοῦτον ἐτόλμα. Οὕτως ἐφύλαττον μετά ἀκριβείας οἱ μαθηταί τοῦ Κυρίου τό δίκαιον τῆς ἐξουσίας ταύτης. Ἀλλ᾿ ὡς εἴπομεν προϊόντος τοῦ χρόνου συνεχύθησαν καί συνεφύρησαν τοῖς ἀναξίοις οἄξιοι καί ὑπό τοῦ πλήθους συνεκαλύπτοντο, ἄλλος ἄλλου προέχειν φιλονεικῶν καί τήν προεδρίαν τῇ ἀρετῇ ὑποκρινόμενος. Ἀφ᾿ οὗ γάρ οἱ τούς θρόνους τῶν Ἀποστόλων ἐπέχοντες σαρκικοί καί φιλήδονοι καί φιλόδοξοι ἀπεφάνθησαν καί ες αρέσεις ἐξέκλιναν, γκατέλιπεν αὐτούς ἡ θεία χάρις, καί ξουσία αὕτη ἐκ τῶν τοιούτων φρηται. Διό καί πάντα τά ἄλλα, ἅ οἱ ἱερουργοῦντες ἔχειν ὀφείλουσιν, ἀφέμενοι, τοῦτο μόνον ἀπαιτοῦνται ἔχειν τό ὀρθόδοξον. Οἶμαι δέ οὐδέ τοῦτο˙ οὐδέ γάρ ὁ μή παρεισφέρων νεωστί δόγμα εἰς τήν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ οὗτος ὀρθόδοξος, ἀλλ᾿ ὁ βίον τῷ ὀρθῷ λόγῳ κεκτημένος συνᾴδοντα. Τοῦτον δέ καί τόν τοιοῦτον οἱ κατά καιρούς πατριάρχαι καί μητροπολῖται ἤ ζητήσαντες οὐκ ἀπέτυχον ἤ εὑρόντες τόν ἀνάξιον μᾶλλον ἀντ᾿ ἐκείνου προετιμήσαντο, τοῦτο μόνον αὐτόν ἀπαιτοῦντες τό ἐγγράφως ἐκθέσθαι τό τῆς πίστεως σύμβολον, καί τοῦτο μόνον ἀποδεχόμενοι τό μήτε ὑπέρ τοῦ ἀγαθοῦ ζηλωτήν εἶναι μήτε διά τό κακόν τινι ἀντιμάχεσθαι, εἰρήνην ὥσπερ ἐντεῦθεν τῇ ἐκκλησίᾳ περιποιούμενοι, ὅ χεῖρον πάσης ἔχθρας ἐστί καί μεγάλης ἀκαταστασίας αἴτιον. Ἐκ τούτου οὖν οἱερεῖς ἠχρειώθησαν καί γεγόνασιν ὡς ὁ λαός. Μή ὄντων γάρ τινων ἐξ αὐτῶν ἅλας, ὡς ὁ Κύριος ἔφη, ἵνα διά τῶν ἐλέγχων σφίγγωσι καί ἀναστέλλωσι κἄν ὁπωσοῦν τόν διαρρέοντα βίον, ἀλλά συγγινωσκόντων μᾶλλον καί συγκαλυπτόντων ἀλλήλων τά πάθη ἐγένοντο χείρους μέν αὐτοί τοῦ λαο, χείρων δέ αὐτῶν ὁ λαός».

Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΙΣ ΧΣ


ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου, Περί Αναστάσεως και Θωμά

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!


 
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ Ιωάννης ο Α', αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, ο Χρυσόστομος, όπως επονομάστηκε για την απαράμιλλη ευγλωττία του, είναι η εξοχότερη εκκλησιαστική μορφή όλης της οικουμένης από τη μεταποστολική εποχή μέχρι σήμερα...
Από την πλουσιότατη συγγραφική παραγωγή του ιερού Χρυσοστόμου ξεχωρίζουν οι υπέροχες ομιλίες του, στις οποίες αναλύει με σαφήνεια και πειστικότητα ζητήματα ηθικά, κοινωνικά, ερμηνευτικά, δογματικά.
Λαμπρά δείγματα της εκπληκτικής ρητορείας του κορυφαίου ιεράρχη είναι και τα ακόλουθα αποσπάσματα από διάφορες ομιλίες του, όπου, με επιχειρηματολογία αμάχητη, απαντά πειστικά σ' όσους αμφισβητούν την ανάσταση του Χριστού, για να διακηρύξει στο τέλος θριαμβευτικά ότι «αληθώς ανέστη» ο Κύ­ριος!
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ



Αληθώς  Ανέστη!


Η ΠΛΑΝΗ πάντα αυτοκαταστρέφεται και, χωρίς να το θέλει, στηρίζει σε όλα την αλήθεια. Πρόσεξε: Έπρεπε ν' αποδειχθεί ότι ο Χριστός πέθανε και τάφηκε και αναστήθηκε. Ε, λοιπόν, όλα αυτά τα κατοχυρώνουν οι ίδιοι οι εχθροί! Εφόσον έφραξαν με το βράχο και σφράγισαν και φρούρησαν τον τάφο, δεν ήταν δυνατό να γίνει καμιά κλοπή. Αφού όμως, μολονότι δεν έγινε κλοπή, ο τάφος βρέθηκε άδειος, είναι ολοφάνερο και αναντίρρητο πως ο Χριστός αναστήθηκε. Είδες πώς, και μη θέλοντας, στηρίζουν την αλήθεια;

Αλλά και πότε θα Τον έκλεβαν οι μαθητές; Το Σάββατο; Μα αφού δεν επιτρεπόταν από το νόμο ούτε να κυκλοφορήσουν. Κι αν υποθέσουμε ότι θα παραβίαζαν το νόμο του Θεού, πώς θα τολμούσαν αυτοί, οι τόσο δειλοί, να βγουν έξω απ' το σπίτι; Και με ποιο θάρρος θα ριψοκινδύνευαν για ένα νεκρό; Προσμένοντας ποιαν ανταπόδοση; Ποιαν αμοιβή;

«Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν, ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν» (Ψαλμ. 81,8)

Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΘΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

«Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν, ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις

ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν» (Ψαλμ. 81,8)

ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ ιστΑΥΤΟΣ ὁ στίχος, ἀγαπητοί μου, ποὺ ἀκούσατε πρὸ ὀλίγου νὰ ψάλλῃ ὁ ἱερεύς, ἐνῷ κρατοῦσε κάνιστρο καὶ σκορποῦσε σ᾿ ὅλο τὸ ναὸ φύλλα δάφνης, ὡς σύμβολα νίκης καί θριάμβου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἶνε παρμένος ἀπὸ τὸ Ψαλτήρι. Ψάλλεται εἰδικῶς κατὰ τὴ λειτουργία τοῦ Μεγάλου Σαββάτου. Δὲν ψάλλεται ἄλλοτε, μόνο σήμερα, μιὰ φορὰ τὸ χρόνο, καὶ ἔχει κάποιο σκοπό. Ποιός λοιπὸν ὁ σκοπός; Ἔχει μεγάλη σημασία.
Ὁ στίχος αὐτὸς εἶνε τὸ προανάκρουσμα τῆς μεγάλης ἑορτῆς, ποὺ θά ἑορτάσουμε σὲ λίγο, τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Θὰ μιλήσω ἁπλᾶ πάνω σ᾿ αὐτόν.

* * *


«Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν…». Ποιητὴς τοῦ ψαλμοῦ αὐτοῦ εἶνε ὁ Δαυΐδ· αὐτὸς ἔφτειαξε τὸ στίχο αὐτό. Λυπᾶται ὁ Δαυΐδ. Γιατί; Διότι βασιλεύει ἡ ἀδικία.
Λυπᾶται ὁ Δαυΐδ, γιατὶ διαβάζοντας τὴν ἱστορία βλέπει, ὅτι στὸν κόσμο αὐτὸν βασιλεύει ὄχι ἡ δικαιοσύνη ἀλλὰ ἡ ἀδικία, ὄχι ἡ ἀλήθεια ἀλλὰ τὸ ψεῦδος, ὄχι ἡ ἀγάπη ἀλλὰ τὸ μῖσος, ὄχι τὸ φῶς ἀλλὰ τὸ σκότος· δὲ᾿ βασιλεύει ὁ Χριστός, ἀλλὰ βασιλεύει ὁ σατανᾶς. Τὸν Ἄβελ, ποὺ ἦταν σὰν τὸ ἀρνί, τὸν σκότωσε ὁ ἀδελφός του ὁ Καΐν. Ὁ Ἰωσήφ, ποὺ ἦταν τὸ πιὸ διαλεχτὸ παιδὶ τῆς οἰκογενείας, πουλήθηκε καὶ κλείστηκε μέσ᾿ στὴ φυλακή, ἐνῷ οἱ μὲν ἀδελφοί του ζοῦσαν ἀμέριμνοι, ἐκείνη δὲ ἡ αἰσχρὰ γυναίκα τοῦ Πετεφρῆ, ποὺ μὲ τὰ ψέματά της ἔγινε ἡ αἰτία νὰ φυλακισθῇ, γλεντοκοποῦσε μὲ τοὺς ἐρωμένους της.
Λυπᾶται ἀκόμα ὁ Δαυΐδ, γιατὶ καὶ στὴ ζωή, στὸ σύγχρονο κόσμο, βλέπει τὴν ἀδικία. Βλέπει νὰ τυραννιοῦνται οἱ φτωχοὶ ἀπὸ τοὺς πλουσίους, οἱ ἀδύνατοι ἀπὸ τοὺς ἰσχυρούς,
οἱ ἀμόρφωτοι ἀπὸ τοὺς μορφωμένους, οἱ χῆρες καὶ τὰ ὀρφανὰ ἀπὸ τοὺς πλεονέκτας καὶ ἅρπαγας, ποὺ παίρνουν τὸ ψωμὶ ἀπ᾿ τὸ στόμα.
Λυπᾶται, στενοχωριέται, καὶ ἐκφράζει τὸ παράπονο· Θεέ μου, κοιμᾶσαι; δὲν τὰ βλέπεις αὐτὰ ποὺ γίνονται ἐδῶ κάτω στὴ γῆ; Ξύπνα, Θεέ μου, «κρῖνον τὴν γῆν» (Ψαλμ. 81,8).
Ὁ Δαυῒδ ὅμως, ὡς προφήτης, ἔβλεπε ὄχι μόνο τὰ περασμένα τῆς ἱστορίας, ὄχι μόνο τὰ τωρινὰ τῆς ζωῆς, ἀλλὰ καὶ τί θὰ συμβῇ στὸ μέλλον. (Ἐμεῖς δὲν ξέρουμε τί θὰ ξημερώσῃ αὔριο, τί μπορεῖ νὰ συμβῇ ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα.  Γι᾿ αὐτὸ ὁ Κύριος μᾶς φωνάζει· «Γρηγορεῖτε» – Ματθ. 24,42. Είμεθα σὰν τὰ ὀρνίθια ποὺ βόσκουν στὸ λιβάδι καὶ ξαφνικὰ πέφτει τὸ γεράκι καὶ τ᾿ ἁρπάζει. Ἀλλὰ ὁ Δαυῒδ ὡς προφήτης ἔβλεπε κι ἄλλα πράγματα.) Ἔβλεπε, ὅτι ὕστερα ἀπὸ χίλια χρόνια πάνω στὴ γῆ θὰ γίνῃ τὸ πιὸ μεγάλο δυστύχημα, θὰ γίνῃ τὸ πιὸ μεγάλο ἔγκλημα, τὸ πιὸ μεγάλο ἀνοσιούργημα. Διότι πολλὰ ἐγκλήματα γίνανε στὸν κόσμο· ἀλλὰ τὸ πιὸ μεγάλο εἶνε, ὅτι ὁ ἄνθρωπος – τί ἔκανε; ὁ ἄνθρωπος σκότωσε τὸ Θεό! Ναὶ τὸ Θεό, ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο μὲ μορφὴ ἀνθρώπου, τὸν σκότωσε. Τὰ ἄλλα ἐγκλήματα, οἱ φόνοι ποὺ δικάζονται στὰ δικαστήρια, λέγονται ἀνθρωποκτονίες. Αὐτὸ ὅμως δὲν εἶνε μόνο ἀνθρωποκτονία. Αὐτὸ λέγεται θεοκτονία, καὶ οἱ δρᾶσται λέγονται θεοκτόνοι. «Τῶν θεοκτόνων ὁ ἑσμός…», ἔψαλλε στὰ ἐπιτάφια τροπάρια ἡ Ἐκκλησία μας (μακαρισμοί). Μὲ τέτοιο ἔγκλημα ποὺ ἔκανε ὁ ἄνθρωπος τὰ χέρια του τὰ ἔβαψε στὸ αἷμα τοῦ Θεανθρώπου. Ἔ, αὐτὸ πιὰ ἤτανε τὸ κορυφαῖο ἔγκλημα, ἡ πιὸ μεγάλη ἀδικία στὸν κόσμο. Τὸ εἶδε κι αὐτὸ ὁ Δαυῒδ προφητικῶς (βλ. Ψαλμ. 21ο κ.ἀ.).
Ὅλα αὐτὰ βλέπει ὁ Δαυΐδ, γι᾿ αὐτὸ φωνάζει καὶ λέει· «Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν»· ξύπνησε, Θεέ μου, καὶ δίκασε τὴ γῆ, κρῖνε ὅλους τοὺς δράστας τοῦ κακοῦ, γιὰ νὰ σταματήσῃ ἐπὶ τέλους κάθε ἔγκλημα.

* * *

Αὐτό, ἀγαπητοί μου, ποὺ λέει ὁ Δαυῒδ ὡς μία ἔκφρασι παραπόνου καὶ διαμαρτυρίας εἰς ἐπήκοον τοῦ Θεοῦ, τὸ λέμε κ᾿ ἐμεῖς. Διότι τὰ δια βλέπουμε καὶ σήμερα. Πέρασαν πολλά, δύο – τρεῖς χιλιάδες χρόνια, μὰ σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα ἡ ἀδικία δὲν ἐξέλιπε καὶ τὸ ψεῦδος δὲν ἔσβησε. Ὑπάρχει στὸν κόσμο μεγάλη ἀλαζονεία καὶ σκληρότης. Στὴ δική μας δὲ ἐποχή, στὰ χρόνια μας, μείναμε πολὺ πίσω. Ἂς πετᾶνε τώρα μὲ τὰ διαστημόπλοια κι ἂς πᾶνε στὰ ἄστρα. Ὁ ἄνθρωπος, μολονότι «κατέκτησε» τὸ διάστημα, μένει ἀκόμη αἰχμάλωτος τῆς κακίας του. Ὦ Θεέ μου, ἂς μὴ φτάναμε ποτέ στὰ ἄστρα· καλύτερα νὰ μέναμε πρωτόγονοι καὶ ἀπολίτιστοι. Μακάρι νὰ εχαμε ἀκόμη δᾳδιὰ γιὰ φωτισμό. Διότι τότε ποὺ οἱ ἄνθρωποι κρατοῦσαν δᾳδιά, εἶχαν ἀγάπη στὴν καρδιά. Τώρα μπορεῖ νὰ πετᾶνε στὰ ἄστρα, ἀλλὰ μέσα τους τρέφουν μῖσος καὶ στόχος τους εἶνε, ποιός θὰ μπορέσῃ νὰ πατήσῃ στὰ ἄστρα, ποιός θὰ κατακτήσῃ τὴ σελήνη, γιὰ νὰ μπορῇ ἀπὸ ᾿κεῖ νὰ ῥίχνῃ βόμβες κάτω στὴ γῆ!… Τέτοιες διαθέσεις ἔχουν ὅλοι οἱ μεγάλοι ἀλλὰ καὶ οἱ μικροὶ τῆς γῆς. Προτιμότερο λοιπὸν νὰ πηγαίναμε ἀκόμη μὲ τὰ ζῷα καὶ νὰ κατοικούσαμε σὲ καλύβες ἀλλὰ νά ᾿χαμε ἀγάπη. Ἐνῷ τώρα γίναμε «ἐπιστήμονες», μὰ ἡ γῆ μας κινδυνεύει ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα νὰ γίνῃ στάχτη μέσα στὸ ἄπειρο. Ποτέ ὁ ἄνθρωπος δὲν ἐγκλημάτησε τόσο ὅσο στὶς ἡμέρες μας. Τί αἵματα χύθηκαν, πόσοι σκοτωμένοι! Καὶ ἐδῶ στὴ μικρά μας πατρίδα, καὶ παγκοσμίως. Δὲν ἐξετάζω ποιοί σκότωσαν, οἱ μὲν ἢ οἱ δέ, ποίων πολιτικῶν καταστάσεων καὶ ἀποχρώσεων καὶ ποίων κομμάτων. Ἐγὼ ἀτενίζω ἀπὸ μιὰ ὑψηλὴ κορυφὴ καὶ βλέπω, ὅτι σκοτωθήκανε τόσες χιλιάδες ἄνθρωποι. Οἱ φονεῖς μολύνανε τὴ γῆ. Τὰ αἵματα γίνανε Ἁλιάκμονας. Καὶ τὰ δάκρυά μας ὣς τώρα δὲ᾿ στεγνώσανε. Θυμᾶμαι ποὺ μὲ ἐπισκέφθηκε στὴ μητρόπολι μιὰ γριά – μόλις ποὺ ἐκινεῖτο. Εἶχε ἔρθει ἀπὸ τὴν Ἀθήνα. Ἔκλαιγε καὶ ἔλεγε· ―Ἕνα παιδάκι εἶχα μονάκριβο. Δούλευε τὸ καημένο καὶ μὲ ἔτρεφε. Μετὰ ἔγινε πόλεμος. Τὸ πῆραν, τὸ ἔστειλαν πάνω στὸ Βίτσι. Ἐκεῖ σκοτώθηκε, καὶ εἶνε τώρα ἐδῶ θαμμένο. Θέλω νὰ πάω νὰ τὸ δῶ. ―Νὰ πᾷς, τῆς εἶπα. Πῆγα μάλιστα κ᾿ ἐγὼ μαζί της. Σὲ κηδεῖες πλουσίων ποὺ πεθαίνουν δὲν πηγαίνω· στὸ παιδὶ αὐτὸ πῆγα, εἰς μνημόσυνον. Φθάσαμε λοιπὸν στὸ στρατιωτικὸ κοιμητήριο. Ἦρθε καὶ ἡ μάνα καὶ ἀντίκρυσε δάσος τοὺς σταυρούς· μέτρησε πεντακόσους (500) σταυρούς! Καὶ μόλις εἶδε τὸ σταυρὸ τοῦ παιδιοῦ της, κόλλησε σ’ αὐτὸν καὶ δὲν ξεκολλοῦσε. Ἔκλαιγε, ἔκλαιγε μ᾿ ἕνα κλάμα συγκλονιστικό… Καὶ πόσα ἄλλα δάκρυα δὲν πότισαν καὶ δὲν ποτίζουν τὴ γῆ! Κι ὅταν δίπλα σου γίνεται τέτοιος θρῆνος καὶ κοπετός, μπορεῖς ἐσὺ νὰ μένῃς ἀπαθὴς ἢ μπορεῖς νὰ γελᾷς; Ὅπως εἶπαν, «ἀλλοίμονο σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ γελᾷ, ὅταν οἱ ἄλλοι κλαῖνε». Μεγάλος ὁ πόνος, ποταμὸς τὸ δάκρυ καὶ τὸ αἷμα στὸν κόσμο τοῦτο. Γι᾿ αὐτό, ἀκούγοντας τοὺς θρήνους καὶ βλέποντας τὰ δάκρυα καὶ τὰ αἵματα ὅλων τῶν ἀνθρώπων, φωνάζουμε κ᾿ ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸ Δαυῒδ στὸ Θεό· «Ἀνάστα», Θεέ μου! Ἕως πότε δάκρυα, Κύριε; Ἕως πότε πόλεμοι, ἕως πότε ἀδικία, ἕως πότε ἐκμετάλλευσι, ἕως πότε διαζύγια, ἕως πότε μοιχεῖες, ἕως πότε πορνεῖες, ἕως πότε βλαστήμιες…, ἕως πότε ὁ σατανᾶς θὰ βασιλεύῃ πάνω στὴ γῆ; Τὴν ἀπάντησι, ἀγαπητοί μου, δίδει σήμερα ἡ Ἐκκλησία, καθὼς ψάλλει γιὰ τὴν ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ· «Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν». Ἦρθε ἡ ἁγία Ἀνάστασις. Καὶ θὰ ἔρθῃ, ναὶ θὰ ἔρθῃ, ἡ ἡμέρα ποὺ ὅσα στόματα ἀφρίζουν σὰν σκυλιὰ λυσσασμένα καὶ βλαστημᾶνε τὸ Θεό, θὰ φραγοῦν. Θὰ γονατίσουν κι αὐτοὶ μπροστὰ στὸ Νικητὴ τοῦ θανάτου. Καὶ τότε κάθε στόμα καὶ κάθε γλῶσσα καὶ κάθε πέτρα καὶ κάθε βουνὸ καὶ κάθε λαγκάδι θὰ φωνάξῃ καὶ θὰ τὸν κηρύξῃ. Δὲν θὰ ἐπικρατήσῃ διὰ παντὸς ἡ ἀδικία καὶ ἡ ἀποστασία. Θὰ ἐπικρατήσῃ ἡ δικαιοσύνη. Δὲν κοιμᾶται ὁ Θεὸς καὶ δὲν ἀμελεῖ. Καὶ δὲν θ᾿ ἀργήσῃ νὰ κρίνῃ τὴ γῆ καὶ νὰ φέρῃ τὴ δικαιοσύνη του. Νὰ τὸ πιστεύετε, ἀδέρφια μου, καὶ νὰ μὴ κλονίζεσθε – γιατὶ εἶστε κλονισμένοι. Μὴν ἀκοῦτε τοὺς ψευτοδιανοουμένους πού, ἐνῷ δὲν ἄνοιξαν ποτέ τους τὸ Εὐαγγέλιο καὶ δὲν ἔσκυψαν στὴ μελέτη του, χλευάζουν καὶ δηλητηριάζουν καὶ φαρμακώνουν ὅσους κάθονται καὶ τοὺς προσέχουν. Κλεῖστε τ᾿ αὐτιά σας σ᾿ αὐτούς. Ἀκοῦστε τὸ Θεό, ἀκοῦστε τὴν Ἐκκλησία μας, τὴ μόνη ἀληθινὴ πίστι στὸν κόσμο. Γιατὶ μιὰ μέρα ὅλοι θὰ πέσουν νὰ προσκυνήσουν κι ὅλα τὰ στόματα θὰ ποῦν· «Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός. Ἀμήν» (Φιλ. 2,11 καὶ θ. Λειτ.).
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(ἱ. ναὸς Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 25-4-1970 Μ. Σάββατο πρωΐ)

Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΤΑΦΟΥ








ΕΓΚΏΜΙΑ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ


ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΦΩΣ ΒΙΝΤΕΟ


ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ






«… Ὦ Ἑλλάς. Ἐσταυρωμένη Πατρίς μας. Μαρτυρεῖς, θυσιάζεσαι καὶ Σύ, ὅπως ὁ θεάνθρωπος, Δίδεις, τὸ αἷμα τῶν παιδιῶν σου διὰ νὰ ζήσῃ ἡ ἀνθρωπότης. Καὶ ἀντὶ τῆς εὐγνωμοσύνης δέχεσαι ὄξος καὶ χολὴν παρὰ τῶν νεωτέρων σταυρωτῶν τοῦ πνεύματος τοῦ Ναζωραίου. Ἀλλὰ τὰ πικρὰ ποτήρια τῶν θλίψεών Σου θὰ διαδεχθοῦν τὰ κοσμοχαρμόσυνα μηνύματα τῆς ἐθνικῆς Σου Ἀναστάσεως».

Μ. Παρασκ. 

Η ΘΥΣΙΑ

Από το βιβλίο «ΕΚ ΤΟΥ ΑΝΕΣΠΕΡΟΥ ΦΩΤΟΣ», έκδοση 1950, σελ. 197-199 του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
 «… Ὦ Ἑλλάς. Ἐσταυρωμένη Πατρίς μας. Μαρτυρεῖς, θυσιάζεσαι καὶ Σύ, ὅπως ὁ θεάνθρωπος, Δίδεις, τὸ αἷμα τῶν παιδιῶν σου διὰ νὰ ζήσῃ ἡ ἀνθρωπότης. Καὶ ἀντὶ τῆς εὐγνωμοσύνης δέχεσαι ὄξος καὶ χολὴν παρὰ τῶν νεωτέρων σταυρωτῶν τοῦ πνεύματος τοῦ Ναζωραίου. Ἀλλὰ τὰ πικρὰ ποτήρια τῶν θλίψεών Σου θὰ διαδεχθοῦν τὰ κοσμοχαρμόσυνα μηνύματα τῆς ἐθνικῆς Σου Ἀναστάσεως».
jubpls
«Ὥσπερ πελεκάν, τετρωμένος τὴν πλευράν σου,
Λόγε, σοὺς θανόντας παῖδας ἐζώωσας ἐπιστάξας ζωτικοὺς αὐτοῖς κρουνούς».

(ἐκ τοῦ ἐπιταφίου θρήνου― Στάσις δευτέρα)
  Κατόπιν, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, κατόπιν τῆς αἰσχρᾶς προδοσίας, τῆς παρανόμου δίκης Του καὶ τῆς καταδίκης Του ἀπὸ τοὺς ἐμπαθεῖς καὶ ἀνόμους κριτᾶς, ποὺ ἔφερον τὰ ὀνόματα τοῦ Ἄννα, καὶ τοῦ Καϊάφα, τοῦ Ἡρώδου καὶ τοῦ Πιλάτου, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς αρων τὸν Σταυρὸν τοῦ μαρτυρίου Του ὁδηγεῖται εἰς τὸν λόφον τοῦ Γολγοθᾶ καὶ ἐκεῖ προσφέρει τὴν θυσίαν Του ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας.
Μ ο ν α δ ι κ ὴ  θ υ σ ί α! Οὐδεμία ἄλλη θυσία ὡς πρὸς τὴν οὐσίαν καὶ τ’ ἀποτελέσματα αὐτῆς δύναται νὰ συγκριθῇ πρὸς τὴν θυσίαν τοῦ Γολγοθᾶ. Τὸ αἷμα ποὺ ἐχύθη εἰς τὸν λόφον ἐκεῖνον ἦτο ΑΙΜΑ―ΛΥΤΡΟΝ διὰ τοῦ ὁποίου ἡ σκλάβα ωυχὴ θραύει τὰ δεσμὰ τῆς ἐσωτερικῆς δουλείας, ἀποκτᾷ πτέργας ἀετοῦ, πετᾷ εἰς τὰ ὕψη, διαγράφει τοὺς πλέον φωτεινοὺς κύκλους καὶ κράζει μεγάλη τῇ φωνῇ:ἘΠὶ τέλους εἶμαι ἐλευθέρα. Μὲ ἐλευθέρωσε ὁ Χριστός. Τὸ αἷμα αὐτοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας. «Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν, ἧ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε, καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε»(Γαλ. ε΄ 1).
Ποῖος δύναται νὰ περιγράψῃ τὴν ἄπειρον ἀξίαν τῆς θυσίας αὐτῆς;
Μίαν ὡραίαν εἰκόνα τῆς λυτρωτικῆς δυνάμεως πού ἔγκλείει καὶ ἡ ἐλαχίστη ρανὶς τοῦ τιμίου αἵματος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ μᾶς δίδει ὁ ἀνωτέρω στίχος τοῦ ἐπιταφίου Θρήνου.
Ὁ στίχος αὐτὸς ὁμιλεῖ διὰ τὴν θυσίαν τοῦ πτηνοῦ ποὺ λέγεται πελεκάν. Τὸ φιλόστοργον τοῦτο πτηνὸν κτίζει τὴν φωλεάν του εἰς μέρη ἐρημικά, ἐπάνω εἰς ἀποκρήμνους βράχους. Ἀλλὰ συμβαίενι κάποτε τοῦτο― ἐνῷ ἡ μήτηρ πελεκάν πετᾶ πρὸς ἀνεύρεσιν τροφῆς διὰ τοὺς νεοσσούς της, ὄφις βλέπει τὴν φωλεάν, ἕρπει καὶ ἀνέρχεται πρὸς τοὺς βράχους, ἀλλὰ λόγῳ τῆς δυσχεροῦς θέσεως δὲν δύναται νὰ πλησιάσῃ καὶ νὰ καταφάγῃ τοὺς νεοσσούς,ἀλλὰ ἐν τῇ μανίᾳ του ἐξακοντίζει διὰ τοῦ ἀέρος τὸ δηλητήριον καὶ οἱ νεοσσοί ἀπονεκροῦνται. Ἡ μήτηρ― πελεκάν ἐπιστρέφει. Τὰ βλέπει νενεκρωμένα. Καὶ τότε― καθὼς λέγει ἀρχαία παράδοσις― κτυπᾶ μὲ τὸ ράμφος τὴν πλευράν της, ἀνοίγει τὰς φλέβας της, ραντίζει, ποτίζει μὲ τὸ αἷμα της τοὺς νεοσσοὺς καὶ τὸ αἷμα τῆς μητρὸς ὡς ἀντιφάρμακον ἐξουδετερώνει τὸ δηλητήριον τοῦ ὄφεως καὶ τοὺς ἀναζωογονεῖ.
―Τὰ παιδιὰ τοῦ πελεκᾶνος ἐσώθησαν διὰ τοῦ αἵματός του.
Θ α υ μ α σ ί α  ε ἰ κ ὼ ν  τ ῆ ς  θ υ σ ί α ς  τ ο ῦ  Χ ρ ι σ τ ο ῦ. Διότι, παρακαλῶ, τὶ είμεθα ἡμεῖς οἱ ἀπὸ τοῦ Ἀδάμ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων ἐρχόμενοι εἰς τὸν πλανήτην ἄνθρωποι; Ἁπλούστατα εἴμεθα ὡς τὰ παιδιά του πελεκᾶνος ποὺ ἐπλησίασε ὁ ἀρχαῖος ὄφις, ὁ δράκων, ὁ Σατανᾶς καὶ ἐξηκόντισε καὶ ἐξακοντίζει ἐναντίον μας τὸ δηλητήριον. Τὸ δηλητήριον δὲν εἶνε ἡ ἁμαρτία; Ἡ ἁμαρτία, ἡ παράβασις τῶν ἐντολῶν τοῦ αἰωνίου Ἠθικοῦ Νόμου, περὶ τοῦ ὁποίου εἶπεν ὁ Κύριος. «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι»(Ματθ. 24,35), ἡ ἁμαρτία, αὐτὴ εἶνε τὸ φοβερώτερον δηλητήριον ποὺ εἰσχωρεῖ μέσα εἰς τὸν ψυχικὸν ὀργανισμὸν τοῦ ἀνθρώπου καὶ δηλητηριάζει τὴν διάνοιαν, τὴν καρδίαν, τὴν θέλησιν, τὸ πᾶν καὶ ὁ ἄνθρωπος ἀπονεκροῦται πνευματικῶς. Διότι «Τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος»(Ρωμ. 6,23).
Ἀλλ’ ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας, τοῦ τρομεροῦ αὐτοῦ δηλητηρίου ἐξευρίσκει ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ τὸ φάρμακον, τὸ ἀντίδοτον ποὺ ἐξουδετερώνει τὴν καταστρεπτικὴν ἐπίδρασίν του καὶ ἀνιστᾷ τὴν νεκρωθεῖσαν ψυχὴν εἰς νέαν ζωήν, τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴν ποὺ ἔχει ὅλα τὰ στοιχεῖα μιᾶς μακαρίας ζωῆς. Ὁ ὄφις πλέον δὲν δύναται νὰ βλάψῃ τὸν ἄνθρωπον. Συνετρίβη εἰς τὴν ρίζαν τοῦ Σταυροῦ.