Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

Ερμηνεία εις την Αποκάλυψη, 4η συνέχεια από τη 8η Ομιλία που έγινε στις 7-12-1980 «Καὶ ἐ­γε­νό­μην νε­κρός καὶ ἰ­δοὺ ζῶν εἰ­μι, εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων καὶ ἔ­χω τὰς κλεῖς τοῦ θα­νά­του καὶ τοῦ ἅ­δου. Γρά­ψον οὖν ἅ εἶ­δες καὶ ἅ εἰ­σι καὶ ἅ μέλ­λει γί­νε­σθαι με­τὰ ταῦ­τα» (Αποκ. α 18-19).

 ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ 
:"ΑΓΩΝΑΣ " ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΛΑΡΙΣΑΣ  αρ.φυλ.206  - 207 http://www.agonas.org/
Ομιλίες στο βιβλίο της Αποκάλυψης του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου από το μακαριστό γέροντα π. Αθανάσιο Μυτιληναίο.

Τό ἴ­δι­ο συ­νέ­βη, ἀ­γα­πη­τοί μου, καί εἰς τούς τρεῖς Μα­θη­τάς, εἰς τό ὄ­ρος Θα­βώρ. Ὡ­ραί­α μᾶς τό δεί­χνει αὐ­τό ἡ εἰ­κο­νο­γρα­φί­α μας, ὅ­ταν ἐ­κεῖ, στό ὅ­ρος τῆς Με­τα­μορ­φώ­σε­ως, ὁ Πέ­τρος, ὁ Ἰ­ά­κω­βος καί ὁ Ἰ­ω­άν­νης εἶ­δαν με­τα­μορ­φού­με­νον τόν Κύ­ρι­ον, ἔ­πε­σαν ἀ­τά­κτως μπρο­στά στήν θεί­αν λάμ­ψιν!

Εἶ­ναι γε­γο­νός, ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος πά­ντο­τε τα­ράσ­σε­τε, ὅ­πο­τε ἔρ­χε­ται εἰς ἐ­πα­φήν μέ τόν ὑ­περ­φυ­σι­κόν κό­σμον.

«…καὶ ἔ­θη­κε τὴν δε­ξι­άν αὐ­τοῦ χεί­ρα ἐ­π’ ἐ­μέ λέ­γων· μή φο­βοῦ῾

«­.­..καί, τό­τε, ἤ­πλω­σε τό χέ­ρι Του (τό δε­ξί, πά­ντα) ἐ­πά­νω μου καί μοῦ εἶ­πε· μὴ φο­βᾶ­σαι».

Αὐ­τό τό ἅ­πλω­μα τοῦ χε­ρι­οῦ τοῦ Κυ­ρί­ου ἐ­πί τοῦ Ἰ­ω­άν­νου, ἀλ­λά καί ἡ προ­τρο­πή «μή φο­βοῦ», ἀ­σφα­λῶς θά ὑ­πεν­θύ­μι­σε εἰς τόν Μα­θη­τήν ἐ­κεί­νη τήν ἀ­λη­σμό­νη­τη τρι­κυ­μι­ώ­δη νύ­χτα, ὅ­που ὅ­λοι οἱ Μα­θη­ταί ἐ­πά­λαι­αν μέ τά κύ­μα­τα εἰς τήν λί­μνη τῆς Τι­βε­ρι­ά­δος.

Τό­τε, κά­που στίς τρεῖς τήν νύ­χτα, κα­τά τήν τε­τάρ­την φυ­λα­κήν, ἐ­νε­φα­νί­σθη ὁ Κύ­ρι­ος πε­ρι­πα­τῶν ἐ­πί τῶν κυ­μά­των τῆς λί­μνης.

Καί οἱ Μα­θη­ταί, νο­μί­σα­ντες ὅ­τι βλέ­πουν φά­ντα­σμα, «ἀ­πό τοῦ φό­βου ἔ­κρα­ξαν».

Ἀλ­λ’ ἀ­μέ­σως ὁ Κύ­ρι­ος τούς μί­λη­σε καί εἶ­πε:

«Θαρ­σεῖ­τε, ἐ­γώ εἰ­μι· μὴ φο­βεῖ­σθε» (31).

«Μή φο­βᾶ­σθε· πά­ρε­τε θάρ­ρος· ἐ­γώ εἶ­μαι»!

Πρα­γμα­τι­κά, ἀ­γα­πη­τοί μου, ἐ­δῶ τώ­ρα ὁ Κύ­ρι­ος θά πῇ τό ἴ­δι­ο πρά­γμα καί εἰς τόν Ἰ­ω­άν­νη:



«Μὴ φο­βοῦ· ἐ­γώ εἰ­μι, ὁ πρῶ­τος καὶ ὁ ἔ­σχα­τος καὶ ὁ ζῶν».

«Μή φο­βεῖ­σθε –εἶ­πε τό­τε εἰς τούς Μα­θη­τάς–· ἐ­γώ εἰ­μί, ὁ δι­δά­σκα­λός σας· θαρ­σεῖ­τε –πά­ρε­τε θάρ­ρος–­».

Ἐ­δῶ, βλέ­πο­με πώς ὁ Κύ­ρι­ος δί­νει τά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά τῆς ταυ­τό­τη­τός Του· «Ἐ­γώ εἰ­μι ὁ πρῶ­τος καὶ ὁ ἔ­σχα­τος καὶ ὁ ζῶν»!

Ὁ Κύ­ρι­ος προ­βάλ­λει εἰς τόν Ἰ­ω­άν­νην τρεῖς ἐν­θαρ­ρυ­ντι­κές ἰ­δι­ό­τη­τές Του.

Ἡ πρώ­τη εἶ­ναι αὐ­τή: «ἐ­γώ εἰ­μι ὁ πρῶ­τος καὶ ὁ ἔ­σχα­τος καὶ ὁ ζῶν».

Εἶ­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κόν ὅ­τι αὐ­τή ἡ προ­ση­γο­ρί­α, αὐ­τή ἡ ὀ­νο­μα­σί­α, «ὁ πρῶ­τος καὶ ὁ ἔ­σχα­τος», ἀ­πε­δό­θη ἤ­δη –πι­ό πά­νω, εἰς τόν 8ον στί­χον– εἰς Αὐ­τόν τόν Θε­όν Πα­τέ­ρα. Πῶς τώ­ρα λέ­γει ὁ Υἱ­ός ὅ­τι «ἐ­γώ εἰ­μι ὁ πρῶ­τος καὶ ὁ ἔ­σχα­τος»; Τί θέ­λει νά δεί­ξῃ ἐ­δῶ;

Ἡ ἀ­πό­δο­σις τῆς ἰ­δί­ας προ­ση­γο­ρί­ας καί στόν Θε­όν Πα­τέ­ρα καί στόν Θε­όν Υἱ­όν φα­νε­ρώ­νει τήν ἰ­σο­τι­μί­α τοῦ Πα­τρός καί τοῦ Υἱ­οῦ. Ὁ Πα­τήρ εἶ­ναι «ὁ πρῶ­τος καὶ ὁ ἔ­σχα­τος». Καί ὁ Υἱ­ός εἶ­ναι «ὁ πρῶ­τος καὶ ὁ ἔ­σχα­τος».

Τό ἴ­δι­ο ἰ­σχύ­ει καί μέ τήν προ­ση­γο­ρί­αν («προ­ση­γο­ρί­α» θά πῇ ὀ­νο­μα­σί­α) «ὁ ζῶν»· δι­ό­τι «ζῶν» θε­ω­ρεῖ­ται καί ὁ Πα­τήρ.

Θυ­μη­θεῖ­τε, πα­ρα­κα­λῶ, τί εἶ­πε ὁ ἀ­πό­στο­λος Πέ­τρος στόν Χρι­στόν:

«Σὺ εἶ ὁ Χρι­στὸς, ὁ Υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ τοῦ ζῶ­ντος» (32).

Ἤ, ἀ­κό­μα, λέ­γει ὁ προ­φή­της Ὠ­ση­έ –τό ἀ­να­φέ­ρει εἰς τήν «πρός Ρω­μαί­ους» ὁ Ἀ­πό­στο­λος–:

«…ἐ­κεῖ κλη­θή­σο­νται υἱ­οὶ Θε­οῦ ζῶ­ντος» (33).

Ἀ­κό­μη, ὅ­ταν ὁ Κα­ϊ­ά­φας ἐ­ξορ­κί­ζει τόν Κύ­ρι­ον, τοῦ λέ­γει:

«Ἐ­ξορ­κί­ζω σε κα­τὰ τοῦ Θε­οῦ τοῦ ζῶ­ντος» (34).

Ποι­ός λοι­πόν εἶ­ναι ὁ Θε­ός «ὁ ζῶν»;

Εἶ­ναι ὁ Πα­τήρ.

Ἀλ­λά Θε­ός ζῶν εἶ­ναι καί ὁ Υἱ­ός. Καί τί λέ­γει ὁ ἴ­δι­ος ὁ Κύ­ρι­ος;

«Ἐ­γώ εἰ­μι ἡ ὁ­δός καὶ ἡ ἀ­λή­θει­α καὶ­ἡ ζω­ή».

Ἰ­δού ἡ ἰ­σο­τι­μί­α Πα­τρός καί Υἱ­οῦ!

Αὐ­τά κρα­τᾶ­τε τά πα­ρα­κα­λῶ, γι­ά νά ἀ­σφα­λί­ζε­σθε ἀ­πό τούς Χι­λι­α­στάς, πού θέ­λουν νά ὑ­πο­βι­βά­σουν τόν Ἰ­η­σοῦν Χρι­στόν καί νά Τόν πα­ρου­σι­ά­σουν ὡς κτί­σμα, ἀρ­χι­δοῦ­λον, ἀρ­χάγ­γε­λον ἤ ὅ,τι ἄλ­λο! Καί δέν ὑ­πάρ­χει με­γα­λύ­τε­ρη βλα­σφη­μί­α, ἀ­πό τοῦ νά ὑ­πο­τι­μή­σῃ κα­νείς τόν Υἱ­όν τοῦ Θε­οῦ. Γι’ αὐ­τό εἶ­ναι βλά­σφη­μοι οἱ αἱ­ρε­τι­κοί, καί εἰ­δι­κώ­τε­ρα οἱ Χι­λι­α­σταί.

Ἡ δευ­τέ­ρα ἰ­δι­ό­της τοῦ Ἰ­η­σοῦ, τοῦ ἐμ­φα­νι­ζο­μέ­νου εἰς τόν Ἰ­ω­άν­νην, πού ἔρ­χε­ται νά τόν πα­ρη­γο­ρή­ση, νά τόν βο­η­θή­σῃ, νά τόν ἐ­νι­σχύ­σῃ, εἶ­ναι:

«Καὶ ἐ­γε­νό­μην νε­κρός καὶ ἰ­δοὺ ζῶν εἰ­μι, εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων» (35).

«Ἔ­γι­να νε­κρός καί νά· τώ­ρα εἶ­μαι ζω­ντα­νός καί ζῶ εἰς τούς αἰ­ώ­νας τῶν αἰ­ώ­νων».

Μέ αὐ­τήν τήν φρά­σι –«καὶ ἐ­γε­νό­μην νε­κρός»– τί ὑ­πο­δη­λοῖ;

Ὑ­πο­δη­λοῖ τήν Ἐ­ναν­θρώ­πη­σίν Του· τήν ἐ­πι­γεί­αν Ζω­ήν Του· τόν πρα­γμα­τι­κόν Του Θά­να­τον· τήν Ἀ­νά­στα­σί Του· τήν Ἀ­νά­λη­ψί Του ἀλ­λά καί τήν αἰ­ω­νί­αν Του Ζω­ήν, ὡς Θε­αν­θρώ­που.

Ἐ­κεῖ­νο πού ἔ­χει μί­α ἰ­δι­αί­τε­ρη ση­μα­σί­α καί ἀ­ξί­α εἶ­ναι ὅ­τι «ὁ πρῶ­τος καί ὁ ἔ­σχα­τος» –προ­ση­γο­ρί­α πού ἀ­νή­κει εἰς τόν Θε­όν– ταυ­τί­ζε­ται μ’ Ἐ­κεῖ­νον πού «ἐ­γέ­νε­το νε­κρός καί ἰ­δού ζεῖ», δη­λα­δή Αὐ­τόν πού ἔ­χει τήν αἰ­ω­νί­αν ζω­ήν, καί ταυ­το­χρό­νως ἀ­πέ­θα­νε ἐ­πί τοῦ Σταυ­ροῦ· δη­λα­δή, μ’ ἄλ­λα λό­γι­α, ζεῖ ὡς Θε­άν­θρω­πος· ὄ­χι μό­νον ὡς Θε­ός, ἀλ­λά ὡς Θε­άν­θρω­πος.

Καί ἔ­τσι, βλέ­πει κα­νείς πο­λύ κα­θα­ρά, ὅ­τι ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­ναι ὁ J­a­h­ve! ὁ Κύ­ρι­ος! Ἐ­κεῖ­νος πού εἶ­ναι ἡ Αὐ­το­ζω­ή!

Καί λέ­γει «εἰς τούς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων».

Σᾶς τό ’­χω ξα­να­πεῖ, ἀλ­λά δέν πει­ρά­ζει νά τό ἀ­κού­σε­τε πά­λι–: Ὅ­σες φο­ρές ἡ Γρα­φή ἀ­να­φέ­ρε­ται εἰς τόν «αἰ­ώ­να», ἐν­νο­εῖ τόν πα­ρό­ντα αἰ­ώ­να· καί ὅ­σες φο­ρές ἀ­να­φέ­ρε­ται εἰς τούς «αἰ­ώ­νας τῶν αἰ­ώ­νων», ἐν­νο­εῖ τήν αἰ­ω­νι­ό­τη­τα.

Φε­ρ’ εἰ­πεῖν, λέ­γει ἡ Γρα­φή γι­ά τήν γῆ ἤ τήν οἰ­κου­μέ­νη ὅ­τι μέ­νει εἰς τόν αἰ­ώ­να καί «οὐ σα­λευ­θή­σε­ται» (36).

Οἱ τα­λαί­πω­ροι Χι­λι­α­σταί λέ­γουν:

«Βλέ­πε­τε; Ἡ γῆ μέ­νει εἰς τόν αἰ­ώ­να καί οὐ σα­λευ­θή­σε­ται· δη­λα­δή, δέν θά πα­ρέλ­θῃ πο­τέ»!

Λά­θος, κύ­ρι­οι Χι­λι­α­σταί, δι­α­στρε­βλω­ταί τῶν Γρα­φῶν! Ὅ­ταν λέ­γῃ ἡ Γρα­φή «εἰς τόν αἰ­ώ­να», δέν ἐν­νο­εῖ πα­ρά τόν πα­ρό­ντα αἰ­ώ­να· δη­λα­δή, ἐν­νο­εῖ τά ὅ­ρι­α τοῦ χρό­νου, πού ὁ Θε­ός ὥ­ρι­σε νά ὑ­πάρ­χῃ ἡ Δη­μι­ουρ­γί­α Του, στήν μορ­φή πού ὑ­πάρ­χει.

Πρά­γμα­τι, ἡ γῆ δέν θά σα­λευ­θῇ, ἕ­ως ὅ­του ἔλ­θῃ ἡ στι­γμή πού ὁ Κύ­ρι­ος θά ἀλ­λά­ξῃ τήν μορ­φήν τοῦ σύ­μπα­ντος. Αὐ­τό ση­μαί­νει «εἰς τόν αἰ­ώ­να». Δέν λέ­γει εἰς τούς αἰ­ώ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἐ­δῶ, ὁ Χρι­στός, δέν εἶ­ναι ζῶν εἰς τόν αἰ­ώ­να, ἀλ­λά εἶ­ναι ζῶν εἰς τούς αἰ­ώ­νας τῶν αἰ­ώ­νων· δη­λα­δή, στήν ἀ­λη­θι­νή αἰ­ω­νι­ό­τη­τα.

Καί ἡ τρί­τη ἰ­δι­ό­της Του εἶ­ναι ἡ ἐ­ξῆς:

«καὶ ἔ­χω τὰς κλεῖς τοῦ θα­νά­του καὶ τοῦ ἅ­δου» (37).

(Ἄν κά­θε μι­ά ἰ­δι­ό­τη­τα, ἀ­γα­πη­τοί μου, τήν ἰ­δοῦ­με κα­λύ­τε­ρα –βλέ­πε­τε, τρέ­χω λι­γά­κι– θά δι­α­πι­στώ­σου­με ὅ­τι ἀ­πο­τε­λεῖ μί­α ἀ­λη­θι­νή πα­ρη­γο­ρί­α.)

«Ἔ­χω τά κλει­δι­ά τοῦ θα­νά­του καί τοῦ ἅ­δου»! Πό­σο πα­ρή­γο­ρο εἶ­ναι αὐ­τό!

Ἐ­δῶ, ὁ ἅ­δης θε­ω­ρεῖ­ται ὡς κα­τοι­κη­τή­ρι­ον τοῦ προ­σω­πο­ποι­ου­μέ­νου θα­νά­του.

Ὁ Χρι­στός κα­τῆλ­θε εἰς τόν ἅ­δη, ἐ­νί­κη­σε τόν θά­να­τον, ἐ­σκύ­λευ­σε τόν ἅ­δην, μέ τήν αἰ­ω­νί­α Του Ἀ­νά­στα­σι, γι­α­τί θά­να­τος αὐ­τοῦ οὐ­κέ­τι, πλέ­ον, κυ­ρι­εύ­ει (38). Καί μέ τήν Ἀ­νά­στα­σί Του ἀ­νέ­στη­σε καί θά ἀ­να­στή­σῃ ὅ­λους τούς νε­κρούς.

Συ­νε­πῶς, ὁ Χρι­στός εἶ­ναι ὁ Κύ­ρι­ος τῆς ζω­ῆς καί τοῦ θα­νά­του.

Μι­ά αἰ­σθη­το­ποί­η­σις αὐ­τῆς τῆς κυ­ρι­ό­τη­τος ἐ­πί τῆς ζω­ῆς καί τοῦ θα­νά­του εἶ­ναι ἡ ἔκ­φρα­σις· «ἔ­χω τὰς κλεῖς –ἔ­χω τά κλει­δι­ά–­». Γι­α­τί, πρά­γμα­τι, ἐ­κεῖ­νος ὁ ὁ­ποῖ­ος κα­τέ­χει τά κλει­δι­ά ἑ­νός κι­βω­τί­ου, χρη­μα­το­κι­βω­τί­ου, θη­σαυ­ρο­φυ­λα­κί­ου ἤ οἰ­κή­μα­τος, εἶ­ναι ὁ κύ­ρι­ος αὐ­τοῦ τοῦ πρά­γμα­τος.

Ὅ­ταν λοι­πόν ὁ Ἰ­η­σοῦς λέ­γῃ «Ἐ­γώ κρα­τῶ τά κλει­δι­ά τοῦ θα­νά­του καί τοῦ ἅ­δου», εἶ­ναι ὡς νά λέ­γῃ: «Εἶ­μαι ὁ Κύ­ρι­ος τῆς ζω­ῆς καί τοῦ θα­νά­του».

Τό εἶ­χε πῆ ἤ­δη ὁ Κύ­ρι­ος αὐ­τό· «Ἐ­γώ εἰ­μι ἡ ἀ­νά­στα­σις καὶ ἡ ζω­ή. ὁ πι­στεύ­ων εἰς ἐ­μέ, κἄν ἀ­πο­θά­νῃ, ζή­σε­ται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πι­στεύ­ων εἰς ἐ­μέ οὐ μὴ ἀ­πο­θά­νῃ εἰς τὸν αἰ­ώ­να». (39) Καί·

«Ἔρ­χε­ται ὥ­ρα ἐν ᾗ πά­ντες οἱ ἐν τοῖς μνη­μεί­οις ἀ­κού­σο­νται τῆς φω­νῆς αὐ­τοῦ, καὶ ἐκ­πο­ρεύ­σο­νται οἱ τὰ ἀ­γα­θὰ ποι­ή­σα­ντες εἰς ἀ­νά­στα­σιν ζω­ῆς, οἱ δὲ τὰ φαῦ­λα πρά­ξα­ντες εἰς ἀ­νά­στα­σιν κρί­σε­ως». (40).

Ὅ­ντως, ὁ Κύ­ρι­ος κα­τέ­χει τά κλει­δι­ά τοῦ θα­νά­του καί τοῦ ἅ­δου!

Ἕ­να δι­ά­γραμ­μα αὐ­τῶν τῶν τρι­ῶν ἰ­δι­ο­τή­των πού ἀ­να­φέ­ρα­με καί ἀ­να­λύ­σα­με, ἀ­γα­πη­τοί μου, πού ἦ­σαν ἱ­κα­νές νά σκορ­πί­σουν τόν φό­βο τοῦ εὐ­αγ­γε­λι­στοῦ Ἰ­ω­άν­νου, ἀλ­λά καί πα­ντός ἀν­θρώ­που, τῆς κά­θε ἐ­πο­χῆς –συ­νε­πῶς, καί ἡ­μῶν–, πού στέ­κε­ται μπρο­στά στό μυ­στή­ρι­ον τῆς ὑ­πάρ­ξε­ως καί τοῦ θα­νά­του, εἶ­ναι ὅ­τι ὁ Χρι­στός εἶ­ναι:

Πρώ­τον: Ὁ αἰ­ώ­νι­ος Θε­ός.

Δεύ­τε­ρον: Ὁ ἐ­ναν­θρω­πή­σας Θε­ός –ἐ­πει­δή μᾶς πλη­σί­α­σε δι­ά τῆς σαρ­κός–.

Τρί­τον: Ὁ Θε­άν­θρω­πος Ἰ­η­σοῦς, ὁ Νι­κη­τής τῆς Ἱ­στο­ρί­ας, τοῦ χρό­νου καί τοῦ θα­νά­του, καί ὁ Κύ­ρι­ος τῆς αἰ­ω­νι­ό­τη­τος.

«Γρά­ψον οὖν ἅ εἶ­δες καὶ ἅ εἰ­σι καὶ ἅ μέλ­λει γί­νε­σθαι με­τὰ ταῦ­τα» (41).

«Γρά­ψε ἐ­κεῖ­να πού εἶ­δες καί ἐ­κεῖ­να πού ὑ­πάρ­χουν καί ἐ­κεῖ­να πού πρό­κει­ται νά ὑ­πάρ­ξουν με­τά ἀ­πό ὅ­λα αὐ­τά–­».

Ἐ­δῶ βλέ­πο­με πώς ἡ προ­τι­θε­μέ­νη προ­φη­τεί­α, τήν ὁ­ποί­α ὁ Ἰ­ω­άν­νης ἐ­ντέλ­λε­ται νά κα­τα­γρά­ψῃ –καί προ­φη­τεί­α εἶ­ναι ὁ­λό­κλη­ρο τό βι­βλί­ον τῆς Ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ως· ὅ,τι θά ἰ­δῇ, ὅ,τι θά ἀ­κού­σῃ–, δι­α­κρί­νε­ται σέ τρεῖς χρο­νι­κάς πε­ρι­ό­δους.

Ἡ πρώ­τη χρο­νι­κή πε­ρί­ο­δος εἶ­ναι· «ἅ εἶ­δες –ἐ­κεῖ­να τά ὁ­ποῖ­α ἔ­χεις ἰ­δῆ–· δη­λα­δή, αὐ­τά πού εἶ­ναι ἤ­δη πα­ρό­ντα εἰς τήν Ἐκ­κλη­σί­αν.

Βλέ­πο­με δη­λα­δή ἐ­δῶ, ὅ­τι ἡ προ­φη­τεί­α –ὅ­πως σᾶς ἔ­λε­γα εἰς τήν εἰ­σα­γω­γήν τοῦ βι­βλί­ου τῆς Ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ως, εἰς τό πρῶ­το μας θέ­μα– δέν πε­ρι­ο­ρί­ζε­ται μό­νον εἰς τό μέλ­λον, ἀλ­λά ἐ­πε­κτεί­νε­ται καί εἰς τό πα­ρόν.

Φαί­νε­ται –καί εἶ­ναι ἱ­στο­ρι­κῶς φα­νε­ρόν– ὅ­τι ἐξ ἴ­σου δύ­σκο­λον εἶ­ναι νά ἴ­δῃ κα­νείς τό πα­ρόν ὅ­σο καί τό μέλ­λον. Μά­λι­στα, τό νά ἴ­δῃς τό πα­ρόν ἴ­σως νά εἶ­ναι δυ­σκο­λώ­τε­ρον ἀ­πό τό νά ἴ­δῃς τό μέλ­λον.

Ἀ­πό­δει­ξις, αὐ­τός ὁ ἅ­γι­ος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Βα­πτι­στής, ὁ ὁ­ποῖ­ος ὑ­πέ­δει­ξε τόν Χρι­στόν, πού εἶ­πε «Ἴ­δε ὁ ἀ­μνὸς τοῦ Θε­οῦ» (42), νά εἶ­ναι με­γα­λύ­τε­ρος τοῦ Ἠ­σα­ΐ­ου, πού ἔ­δω­σε λε­πτο­με­ρῆ πε­ρι­γρα­φή τῶν πα­θῶν τοῦ Κυ­ρί­ου, εἰς τό 53ο του κε­φά­λαι­ο.

Μά­λι­στα, εἰς τήν προ­φη­τεί­α τοῦ Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Βα­πτι­στοῦ συ­νυ­πάρ­χει καί τό πα­ρόν καί τό μέλ­λον.

Ὅ­ταν εἶ­πε «ἴ­δε ὁ ἀ­μνὸς τοῦ Θε­οῦ», ἐ­κεῖ­νο τό «ἴ­δε» ἀ­να­φέ­ρε­ται εἰς τό πα­ρόν, δι­ό­τι ἔ­δει­ξε τόν Ἰ­η­σοῦν. Ὅ­ταν ὅ­μως λέ­γῃ «ὁ αἴ­ρων τὰς ἁ­μαρ­τί­ας τοῦ κό­σμου», ἀ­να­φέ­ρε­ται εἰς τό μέλ­λον, εἰς τήν σταυ­ρι­κή θυ­σί­αν τοῦ Υἱ­οῦ. Καί μό­νον ἡ προ­ση­γο­ρί­α «ἀ­μνός» –ὁ ἀ­μνός ἦ­το ζῶ­ο πού προ­σε­φέ­ρε­το εἰς τάς θυ­σί­ας– δεί­χνει προ­φη­τεί­αν τοῦ μέλ­λο­ντος· τί θά ἦ­το δη­λα­δή ὁ Υἱ­ός τοῦ Θε­οῦ.

Ἔ­τσι, ὁ Ἰ­ω­άν­νης ὁ Πρό­δρο­μος, σ’ αὐ­τόν τόν στί­χον μό­νον, προ­φη­τεύ­ει καί τό πα­ρόν καί τό μέλ­λον.

Ἄ­ρα λοι­πόν, ἡ ὅ­ρα­σις καί ὁ χα­ρα­κτη­ρι­σμός τοῦ πα­ρό­ντος εἶ­ναι ἴ­δι­ον μό­νον τοῦ Προ­φή­του.

Θά ἰ­δοῦ­με –ὄ­χι φέ­τος· πο­λύ ἀρ­γό­τε­ρα· ἄν ζή­σου­με– ἐ­κεί­νους τούς δυ­ό Προ­φή­τας, πού, ὅ­πως ὑ­πέ­δει­ξεν ὁ Ἰ­ω­άν­νης τόν Ἰ­η­σοῦν Χρι­στόν, ἔ­τσι κι ἐ­κεῖ­νοι θά ὑ­πο­δεί­ξουν τόν Ἀ­ντί­χρι­στον. Θά εἶ­ναι Προ­φῆ­ται τοῦ πα­ρό­ντος· δέν θά εἶ­ναι τοῦ μέλ­λο­ντος.

Ἡ δευ­τέ­ρα χρο­νι­κή πε­ρί­ο­δος εἶ­ναι· «ἅ εἰ­σί –ἐ­κεῖ­να τά ὁ­ποῖ­α εἶ­ναι–­». Ὄ­χι «ἅ εἶ­δες»· ἀλ­λά «ἅ εἰ­σί –αὐ­τά πού θά ἀ­νή­κουν εἰς τό μό­λις ἐγ­γύς μέλ­λον–­»· ἐ­κεῖ­να δη­λα­δή τά ὁ­ποῖ­α εἶ­ναι τώ­ρα δά, κο­ντά κο­ντά, καί κα­λύ­πτουν κυ­ρί­ως τά τρί­α πρῶ­τα κε­φά­λαι­α τῆς «Ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ως».

Καί ἡ τρί­τη εἶ­ναι· «καί ἅ μέλ­λει γί­νε­σθαι με­τά ταῦ­τα –ἐ­κεῖ­να τά ὁ­ποῖ­α πρό­κει­ται νά γί­νουν με­τά ἀ­π’ αὐ­τά· εἰς τό μέλ­λον, δη­λα­δή–­»· αὐ­τά πού θά ἀ­νή­κουν στό μέλ­λον καί κα­λύ­πτο­νται ἀ­πό τά κε­φά­λαι­α δ΄ ἕ­ως κα΄.

Προ­σέ­ξε­τε, ὅ­μως! Εἰς τό βι­βλί­ον τῆς Ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ως δέν ὑ­πάρ­χει καμ­μί­α αὐ­στη­ρά δι­ευ­θέ­τη­σις τῆς ὕ­λης ὡς πρός τόν χρό­νον.

Μπο­ρεῖ κά­ποι­α ση­μεῖ­α –ὅ­πως στά τρί­α πρῶ­τα κε­φά­λαι­α– νά ἀ­να­φέ­ρω­νται εἰς τό ἐγ­γύ­τα­το μέλ­λον ἤ εἰς τό πα­ρόν, χω­ρίς νά ἀ­πο­κλεί­ε­ται νά ἀ­να­φέ­ρω­νται καί εἰς τό ἀ­πώ­τα­τον μέλ­λον. Καί ἀ­ντι­στρό­φως· με­ρι­κά ση­μεῖ­α τοῦ μέλ­λο­ντος –πού γρά­φο­νται στά ὑ­πό­λοι­πα κε­φά­λαι­α– νά ἐ­νερ­γοῦ­νται ἤ­δη.

Μέ ἄλ­λα λό­γι­α, βλέ­πει κα­νείς ὁ­λό­κλη­ρη τήν προ­φη­τεί­α, μέ­σα εἰς τό βι­βλί­ο τῆς Ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ως, ὡς πα­ρόν, ὡς ἐγ­γύς μέλ­λον καί ὡς ἀ­πώ­τα­το μέλ­λον.

Ἀλ­λά, τί γί­νε­ται πα­ρα­κά­τω; Τί εἶ­ναι οἱ ἀ­στέ­ρες; Τί εἶ­ναι οἱ λυ­χνί­ες; Ποῖ­ος ὁ πε­ρι­πα­τῶν;

Αὐ­τά πού ὁ ἴ­δι­ος ὁ Κύ­ρι­ος, ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός, θά τά ἑρ­μη­νεύ­σῃ εἰς τόν εὐ­αγ­γε­λι­στήν Ἰ­ω­άν­νην, θά ἰ­δοῦ­με, ἀ­γα­πη­τοί μου, πρῶ­τα ὁ Θε­ός, τήν ἐρ­χο­μέ­νη Κυ­ρι­α­κή.

Λά­ρι­σα, 7-12-1980

(Υποσημειώσεις)

1 Ματθ. ιδ΄ 27

2 Ματθ. ι­στ΄ 16

3 Ρωμ. θ΄ 26

4 Ματθ. κστ΄ 63

5 Ἀ­ποκ. α΄ 18

6 Ψαλ­μοί 92ος 1, 95ος 10,

111ος 6, 124ος 1

7 Ἀ­ποκ. α΄ 18

8 Ρωμ. στ΄ 9

9 Ἰ­ω­άν­νου ι­α΄ 25

10 Ἰ­ω­άν­νου ε΄ 28

11 Ἀ­ποκ. α΄ 19



12 Ἰ­ω­άν. α΄ 36