Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

Ακάθιστος Ύμνος: Έλληνες θαρσείτε



ΑΠΟΨΕ, γαπητοί μου, σ λες τς κκλησίες τς πατρίδος μας, π τν Κέρκυρα μέχρι τν Κρήτη κα τν Κύπρο, λλ κα παντο που πάλλει ρθόδοξος καρδία (Βελιγράδι, Σόφια, Βουκουρέστι, Μόσχα κ.λπ.), πόψε λοι ο ρθόδοξοι νωμένοι ψάλλουν χαρμοσύνως τν κάθιστο μνο.
Τ ποιητικ ατ ριστούργημα μ φθαστο λυρισμ κα πλθος εκόνες περιγράφει κα ξυμνε τ μεγαλεο τς περαγίας Θεοτόκου, τς Μητέρας το Θεο. Ενε κα τ ποίημα ατ μία πόδειξις, τι θρησκεία μας ενε π τ Θεό, ενε ληθινή. Σήμερα, χίλιοι ποιηταί, χίλιοι θεολόγοι, χίλιοι πίσκοποι ν μαζευτομε, δ μπορομε ν φτειάξουμε οτε μία π τς πέροχες στροφές του.
κάθιστος μνος χει χαρακτρα κα θνικ κα θρησκευτικό.
Θρησκευτικὸ μέν, διότι μς πενθυμίζει τ πρτο κενο «χαρε» (Λουκ. 11,28) πο κούστηκε πρς τν περαγία Θεοτόκο ταν «γγελος πρωτοστάτης ορανόθεν πέμφθη» στ Ναζαρέτ. Τ γγελικ κενο «χαρε» μες ο θνητο τ παναλαμβάνουμε στν κάθιστο μνο 144 φορές.
λλ χει, επαμε, μνος ατς κα ἐθνικὸ χαρακτρα. Διότι μς πενθυμίζει μία π τς πι νδοξες σελίδες το μαρτυρικο μας θνους. Γι ν ψαλ, εχε μία φορμ καθαρς θνική. Ποιά φορμή; λτε ν ταξιδέψουμε μ τ φαντασία. γκαταλείπουμε τ παρν κα διασχίζουμε τος αἰῶνας…
* * *
Κα νά φθάσαμε. Βρισκόμαστε στ Βυζάντιο, στν βασιλίδα τν
πόλεων, τν Κωσταντινούπολι, τ τος 626. Ατοκράτωρ ενε νας π τος νδοξοτέρους βασιλες, ράκλειος· πατριάρχης Σέργιος, κα φρούραρχος τς πόλεως στρατηγς Βνος.
Τ τος 626 το κρίσιμο γι τ Βυζαντιν ατοκρατορία. Διότι, ν ράκλειος μ τ στρατό του, κολουθώντας τν πορεία το Μεγάλου λεξάνδρου, εχε κστρατεύσει στ βάθη τς σίας ναντίον τν Περσν, πο εχαν ρπάξει τν τίμιο σταυρ π τ εροσόλυμα, μέσα στν Πόλι εχε μείνει μία μικρ φρουρά. Τότε βρκαν εκαιρία λλοι βάρβαροι, ο βαροι. Ξεκίνησαν π τ βορρ, κατέβηκαν στ Βαλκάνια, φθασαν μέχρι τν πυλν τς Κωσταντινουπόλεως, κα τν πολιορκοσαν στενά. Τ μν στίφη τν βάρων π θαλάσσης· δ Χοσρόης, βασιλες τν Περσν, γι ν βοηθήσ τν χαγνο, τν γεμόνα τν βάρων, στειλε στρατό, γι ν πολιορκήσ συγχρόνως τν Πόλι π ξηρς.
τσι Πόλις το πολιορκημένη π παντο. Φαινόταν τι θ πέσ· στρατός της ταν λίγος κα μάχη νιση. Τότε ο Βυζαντινο στειλαν πρεσβεία στν χαγνο ν προτείνουν ερήνη. Ατς καθόταν σ μεγαλοπρεπ θρόνο, κα νώπιόν του στάθηκαν ρθιοι ο πρεσβευτα τς Πόλεως. Τν παρεκάλεσαν ν λυθ πόθεσι ερηνικς. κενος, περήφανος κα γωϊστς πως λοι ο δικτάτορες, πήντησε· Πόλις ενε δική μου, σες θ σφαγτε λοι. Μόνο ν γίνετε πουλι κα πετάξετε ψάρια ν κολυμπήσετε στ Βόσπορο, θ σωθτε. Σς δίνω λοιπν διορία δύο μερν ν φύγετε λοι, κα δ θ πάρετε μαζί σας τίποτα παρ μόνο τ οχα σας… (πως επε στος λληνες τ 1922 Κεμλ κα ο ταλαίπωροι πρόσφυγες φυγαν μ τν ψυχ στ δόντια).
Ο πρεσβευτα πέστρεψαν πρακτοι, λλ ο Βυζαντινο συνέχισαν τν ντίστασι. Κα ν ο λίγοι στρατιτες μάχοντο ς λέοντες πάνω στς πάλξεις, γυνακες κα ντρες γρυπνοι κάθε βράδυ συνωστίζοντο στος ναούς. λη νύχτα προσηύχοντο μ δάκρυα στν περαγία Θεοτόκο ν κάν τ θαμα της.
Κα τ θαμα γινε· στορικ θαμα. Τ νύχτα νας τρομερς νεμος φύσηξε στ Βόσπορο κα συνέτριψε λα τ πλοα τν χθρν! ταν ξημέρωσε, παραλία ταν γεμάτη π ξύλα κα σανίδες, λείψανα τς φοβερς τρικυμίας. Τότε λοι ο κάτοικοι, μικρο κα μεγάλοι, ντρες κα γυνακες, στρατιτες κα ξιωματικοί, πγαν στν στορικ να τν Βλαχερνν, κα λη τ νύχτα δν κλεισαν μάτι. ρθιοι προσηύχοντο. Κα ψαλαν τότε γι πρώτη φορ τν μνο «Τ περμάχ στρατηγ τ νικητήρια…».
* * *
Μερικο πιστοι κα θεοι κοροϊδεύουν. Ατ ενε παραμύθια γι τς γριές, λένε. λλ διαψεύσθηκαν. Παναγία μας ζ κα βασιλεύει, κα ξαναέκανε τ θαμα της. μες ο παλαιότεροι ξιωθήκαμε ν τ δομε.
π τ τος 626 πέρασαν 1314 χρόνια, κα τ 1940 νέος Χοσρόης κα νέος χαγνος παρουσιάστηκαν, χειρότεροι π τος παλιούς. Ποιοί; Ο δικτάτορες Χίτλερ κα Μουσσολίνι. Μουσσολίνι στειλε τελεσίγραφο· «λλάς, παραδόσου!… Εμαι τόσο σχυρός, στε μ τ᾿ εροπλάνα μου θ σκιάσω τν λιο σας…».
λλ λλς δν φοβήθηκε. Μ γενναο τ φρόνημα, πιστο ο στρατιτες κα νωμένο τ θνος μας π τν γεσία βασιλέως κα πρωθυπουργο, σν νας νθρωπος ντιστάθηκε. Τ δ μυστικ λατήριο τς νίκης το, τι λοι ―τ γνωρίσαμε τ παιδι ατά― εχαν πίστι στν καρδιά· κα στς τσέπες τους, μαζ μ τ φωτογραφία τς οκογενείας τους, εχαν λοι τν εκόνα τς περαγίας Θεοτόκου. τσι πολέμησαν κα τσι νίκησαν. Κα θαύμασε νθρωπότης. Κα πεσαν νεκρο στ βουν τς λβανίας. Πίστευαν στ Θεό, γαποσαν τν Παναγία. Βλαστημία δν κουγόταν στ μέτωπο. Σν γγελοι ταν. Ο «Τάϊμς» («Times») μεγάλη φημερίδα το Λονδίνου, γραφαν, τι στν καρδι τν παιδιν ατν δ βασιλεύει καμμία λλη μορφ γυναικς παρ μόνο περαγία Θεοτόκος. Κα δν ενε ψέμα, ενε λήθεια ―τ κουσα μ τ᾿ ατιά μου π τ στόμα τους―, τι εδαν πάνω στς κορυφς ν περπατ, λοζώντανη μαυροφόρα, Παναγία! κείνη τος δωσε θάρρος κα καρτερία. Κι ταν κατελάμβαναν να ψωμα κα στηναν τν λληνικ σημαία, δν ψαλλαν τν θνικ μνο, χι· ς θνικ μνο ψαλλαν «Τ περμάχ στρατηγ τ νικητήρια…». Ποτέ λλοτε δν ψάλη μ τόσο δέος κα τέτοιο ῥῖγος ατς μνος, πως τότε.
Κα στ μετόπισθεν, στς πόλεις κα τ χωριά, γυνακες, μητέρες, γιαγιάδες, δελφές, παιδιά, ο πάντες, ταν προσηλωμένοι στος ναούς, κα προσηύχοντο κα ψαλλαν «Τ περμάχ στρατηγ τ νικητήρια…».
δού λοιπόν! Παναγία, πο κανε τ θαμα τ 626, στερα π 1314 χρόνια τ πανέλαβε. Κι ενε πάλι τοιμη ν τ παναλάβ.
* * *
λληνες, θαρσετε! Τ θνος μας ενε ερηνικό. γαπ τν ερήνη σο κανένα λλο θνος στν κόσμο. ποφέραμε τόσα πολλά, κα δ ζητομε τίποτ᾿ λλο π τν ερήνη. λλ᾿ δού κα λλος νεώτερος Χοσρόης ρχεται πάλι ξ νατολν. γείρουν ξιώσεις γι τ νησιά μας (Χίο, Μυτιλήνη, Σάμο), ποφθαλμιον τν πόλοιπη Κύπρο, στν λληνικ χρο γίνονται κάθε τόσο παραβιάσεις. μες δν νταποδίδουμε τ σα· διότι θ᾿ ρχίσ πόλεμος. λλ ο σχέσεις ενε τεταμένες.
λληνες, θαρσετε! Σς μιλε νας πίσκοπος πο χει κάποια στορία κα γνωρίζει τν λληνικ λαό. Λοιπόν, μες ν χουμε θάρρος κα πεποίθησι στν περαγία Θεοτόκο. ν φαιρέσουμε λίγους πιστους γραικύλους, λλς ενε μόψυχη κα τοιμη ν᾿ ντισταθ. Κα Παναγία ενε τοιμη ν ξανακάν τ θαμα της, λλ π να ρον. Τν ρο, ν ζήσουμε λοι ς Χριστιανο «σωφρόνως κα δικαίως κα εσεβς» (Τίτ. 2,12) στν αἰῶνα τοτον· ν σεβώμεθα τ «νομα τ πρ πν νομα» το Χριστο (Φιλ. 2,9) κα ν τιμομε τ νομα τς Παναγίας.
Ενε λυπηρό, στν κκλησία ν λέμε τόσες φορς «Χαρε, Νύμφη νύμφευτε, λλ ξω (σ καφενεα, κέντρα διασκεδάσεως, γήπεδα, στρατόπεδα, δρόμους κ.λπ.) ν κσφεδονίζουμε ναντίον το προσώπου της μέτρητες βαστήμιες. Γίναμε τ πλέον βλάστημο κράτος τς Μεσογείου. Καμμιά γυναίκα, οτε πλέον διεφθαρμένη, δν βρίζεται τσι πως περαγία Θεοτόκος. Κι πειτα λεγόμεθα Χριστιανοί, κα περιμένουμε τ βοήθεια το Χριστο λα σα μς συμβαίνουν, ενε κ τν μαρτιν μας. Κα πάρχει κίνδυνος ν ποστομε κα μεγαλύτερα πλήγματα.
δελφοί μου· τς μέρες ατς παρακαλ γονατίστε νώπιον τς περαγίας Θεοτόκου κα παρακαλέστε την ν μς βοηθήσ ν᾿ ντιμετωπίσουμε τος νέους κινδύνους. Κα ν χουμε τν πεποίθησι, τι περαγία Θεοτόκος, πως κανε κα κάνει μέχρι τώρα, τσι κα πάλι θ κάν τ θαμα της, πρς σωτηρίαν το θνους μας· μήν.
πίσκοπος Αγουστνος
(. νας γίου Παντελεήμονος Φλωρίνης,
Χαιρετισμοί 9-3-1984)