Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2015

Η Πανορθόδοξη Σύνοδος κατά τους Οικουμενιστές καθηγητές και κατά τον π. Αθανάσιο Μυτιληναίο!

Ατ Σύνοδος, ἐὰν θ γίνει θ χαρακτηριστε ψευδοσύνοδος, δὲν θ γίνει ποδεκτή. 

Εναι παρ πολ σοβαρά. Προσέξτε, ο σκοτεινς δυνάμεις χουν δη χαλκεύσει κα χουν δη πείσει ατος τος νθρώπους πο χουνε οκουμενικς θέσεις. Βεβαίως, βεβαίως, εναι Οκουμενιστές! (π.Αθανάσιος Μυτιήναίος)

Συνέδριο στὴ Μονὴ Βλατάδων μὲ θέμα
τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο,
ἀπὸ σήμερα τὸ ἀπόγευμα, μὲ πρωταγωνιστὲς τοὺς καθηγητές: Κωνσταντίνου Μιλτιάδη, Σαββᾶτο Χρυσόστομο (μητρ. Μεσσηνίας), Μαρτζέλο Γεώργιο, Γιάγκου Θεόδωρο, Σταμούλη Χρυσόστομο, Τσομπανίδη Στυλιανό, Σκαλτσὴ Παναγιώτη, Λιάλιου Δέσπω κ.ἄ.
  Πάντως, τὰ ὀνόματα τῶν Συνέδρων καὶ ὅσων τοὺς πλαισιώνουν ἐγγυῶνται τὴν αἱρετικὴ Οἰκουμενιστικὴ προσέγγιση καὶ ἀνάλυση τοῦ θέματος.
____________________________________________________________________
Συνέδριο στη Μονή Βλατάδων με θέμα την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, από σήμερα το απόγευμα
Η Ιερά Βασιλική και Πατριαρχική Μονή Βλατάδων σε συνεργασία με το Πατριαρχικό Ίδρυμα Πατερικών Μελετών και τη Θεολογική Σχολή Α.Π.Θ., στο πλαίσιο των Επιστημονικών Συμποσίων “ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ” (Β´) διοργανώνουν τριήμερο Συνέδριο με θέμα “ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ”.
Το Συνέδριο θα πραγματοποιηθεί στην Ι.Μονή Βλατάδων από σήμερα Πέμπτη 3 έως το Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015.
Σύμφωνα με την οργανωτική επιτροπή του συμποσίου στις εργασίες του θα παρουσιαστούν και θα αναλυθούν τα θέματα που έχει αποφασισθεί να συζητηθούν στις εργασίες της Συνόδου.
Ἀκολουθεῖ τὸ Πρόγραμμα τοῦ Συνεδρίου μὲ τὰ ὀνόματα τῶν Εἰσηγητῶν καὶ ὁμιλία τοῦ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου




Ἀπὸ «Δελτίου Τύπου» τῆς «Φιλορθοδοξου Ενωσεως “Κοσμας Φλαμιατος”»
1991: Προφητικὴ Ὁμιλία τοῦ π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου
Η ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΕΝΗ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ
ΣΥΝΟΔΟΣ, Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ,
Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ
   Δεκαετίες προετοιμάζεται ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος. Τελευταῖα παρατηρεῖται μία βιασύνη γιὰ τὴν σύγκλησή της, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὶς δηλώσεις καὶ τὶς διαβουλεύσεις τοῦ Πατριάρχη στὸ Φανάρι μὲ ἄλλους προκαθημένους Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καὶ Ἐκκλησιῶν, χωρὶς ὅμως νὰ ὑπάρχει καὶ ἐπαρκὴς ἐνημέρωση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Πῶς λύθηκαν, ἀλήθεια, ὡς διὰ μαγείας, ὅλα τὰ προβλήματα καὶ οἱ δυσκολίες ποὺ δὲν ἐπέτρεπαν τὴν σύγκλησή της; Πῶς θὰ ἐμπιστευθεῖ ὁ λαὸς ἀποφάσεις Πανορθοδόξου Συνόδου, τῆς ὁποίας μέλη ἔχουν κατηγορηθεῖ γιὰ Οἰκουμενισμό; Δὲν πρέπει νὰ ξεκαθαρίσει πρῶτα τὸ τοπίο, γύρω ἀπὸ τὸ ἂν ἀποτελεῖ αἵρεση ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ἂν στοὺς φορεῖς του ὑπάρχουν Ἐπίσκοποι; Καὶ ἀρκοῦν οἱ αὐτοδιαβεβαιώσεις τῶν Πατριαρχικῶν περὶ τῆς Ὀρθοδοξίας τους, ὅταν ὑπάρχουν παράλληλα «αἱρετικὲς διατυπώσεις» ποὺ δὲν διορθώθηκαν, ἀλλὰ ἐπαναλαμβάνονται, ὅταν παραβαίνουν κατά κόρον πολλοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, π.χ. περὶ συμπροσευχῶν;(1)
Εἶναι, ὡς ἐκ τούτου, ἐπιβεβλημένο νὰ παρασχεθεῖ κάποια ἐνημέρωση στὸ λαὸ ποὺ ἀγνοεῖ, ἀλλὰ καὶ ἀγνοεῖται παντελῶς, ἀπὸ τοὺς ἐκκλησιαστικούς του ἡγέτες, οἱ ὁποῖοι περισσότερες συζητήσεις, συνεδριάσεις, διαλόγους κάνουν, καὶ περισσότερη σημασία, ἀξία, φιλικὴ διάθεση, ἀναφορὰ δίνουν πλέον στὸ Π.Σ.Ε., στὸν Πάπα καὶ στὸ Βατικανό, παρὰ στὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα(2) ποὺ ἔχει τὶς ἀνησυχίες καὶ τὶς ἀντιρρήσεις του γιὰ ὅσα ἐρήμην αὐτοῦ πράττουν. (Ἡ ένημέρωση ποὺ προσφέρουν, ὅταν τὴν προσφέρουν, γίνεται ἐπιλεκτικά, παραμορφωτικὰ καὶ μὲ τὸ σταγονόμετρο).
Καὶ εἶναι ἀναγκαία ἡ ἐνημέρωση γιὰ τὴν προετοιμαζόμενη Πανορθόδοξο Σύνοδο, γιατὶ αὐτὴ τὴν Σύνοδο, θὰ τὴν παρουσιάσουν ὡς «φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας», στὶς ἀποφάσεις τῆς ὁποίας θὰ πρέπει πλέον ὅλοι νὰ ὑπακούουμε ἀναγκαστικά.
Καὶ ἐπειδὴ βρισκόμαστε στὴν ἐποχὴ τῆς Νέας Τάξεως, ποὺ ὅλα κατευθύνονται καὶ ὅλα τεχνηέντως ἐπιβάλλονται, θὰ εἶναι εὔκολο νὰ ἐπιβάλουν ὑποχρεωτικὰ καὶ τὶς ἀποφάσεις τῆς «Πανορθοδόξου» Συνόδου, καθὼς μάλιστα διὰ τῆς ἠλεκτρονικῆς κάρτας (γιὰ τὴν ὁποία οἱ ἀντιδράσεις εἶναι μικρές) ὅλα θὰ ἐλέγχονται. Καὶ ὅπως στὴν ἐποχὴ τοῦ Βυζαντίου ὁ αὐτοκράτορας ἐξόριζε τοὺς αἱρετικούς, ἔτσι καὶ στὴν ἐποχή μας, οἱ ἡγήτορες τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων θὰ «ἐξορίζουν» τοὺς πιστούς, ὅπως διεφάνη στὴν παράνομη κράτηση ἐπὶ τετράμηνο τοῦ διωκόμενου Σέρβου ἱερομόναχου π. Συμεὼν Βιλόφσκι, τὸν ὁποῖον ἡ Ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη πρὶν μία βδομάδα ἐλευθέρωσε, δικαιοπραγοῦσα.
Στὸ παρὸν Ἐνημερωτικό Δελτίο τῆς ΦΕΚΦ παρουσιάζουμε μιὰ ὁμιλία τοῦ ἀείμνηστου π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, ὁ ὁποῖος ἦταν (κατὰ κοινὴ ὁμολογία ὅσων τὸν ἔζησαν καὶ τὸν ἄκουσαν) ὀρθοδοξότατος στὸ φρόνημα, ἐμβριθὴς μελετητὴς τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ πιστὸς ἀναλυτής της. Διαβάζοντας κανεὶς τὴν ὁμιλία αὐτή, ἂν καὶ ἔγινε πρὶν ἀπὸ εἴκοσι χρόνια, νομίζει πὼς εἶναι τωρινή, ἀφοῦ θίγει σύγχρονα φλέγοντα θέματα, ὅπως:
* γιά τὴν μέλλουσα νὰ συνέλθει Πανορθόδοξο Σύνοδο (τὴν ὁποία ὀνομάζει ἀνορθόδοξο Σύνοδο τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ κατευθυνόμενη ἀπὸ τὸν ἀντίχριστο),
* γιὰ τὴν ἁπλούστευση-κατάργηση τῆς "νέας" νηστείας ποὺ ἑτοιμάζεται,
* γιὰ τὸ χρέος τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ποὺ ἐντέλλεται ἡ Καινὴ Διαθήκη, ἀλλὰ ἀρνοῦνται νὰ ἐφαρμόσουν οι διοικοῦντες,
* γιὰ τὸ ποιό ἀκριβῶς σημεῖο τῆς Πίστεως προσβάλλει ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,
* γιὰ τὸ «ἔρχομαι ταχὺ» τῆς Ἀποκαλύψεως,
* γιὰ τὸν Ἀντίχριστο κ.ἄ.
Ἡ σημαντικὴ αὐτὴ ὁμιλία(3) (μὲ κάποιες συντομεύσεις) ἔχει ὡς ἑξῆς:
«Τ θέμα μας (ἀπὸ τὸ βιβλ. Πράξ. 15, 30) εναι γύρω π τν Σύνοδον τν ποστολική. (Ἡ ἀπόφασή της ἐγράφη καί) ἐδόθη στοὺς δύο Ἀποστόλους, τὸν Σίλα καὶ τὸν Ἰούδα, γιὰ νὰ μεταφέρουν τὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ εἰς τὴν Ἀντιόχεια. «Κα συναγαγόντες τ πλθος πέδωκαν τν πιστολήν». Βλέπουμε, λοιπόν, τι δῶ δίδεται πιστολ δημόσια.
Ἔχει σημασία ατό. Δημόσια πίδοσις, δημόσια νάγνωσις. Δηλαδ δὲν χουμε παρασκήνια. Προσέξτε ατό, τ πολ σπουδαο. Δὲν θ θελα νὰ πῶ, τι κάποια πράγματα δὲν πρέπει νὰ εναι μυστικά, διότι λοι ο νθρωποι δὲν εναι τοιμοι νὰ κούσουν κάτι. Δὲν θ βγάλουμε τ «ν οκῳ…ἐν δήμῳ». Ὅμως κενο πο μᾶς βοηθάει μς να δομε ἐδῶ, εναι τι δὲν πάρχουν παρασκήνια. Στὴν κκλησία δὲν πῆρχαν, ―στὴν πρώτη, τν χριστιανικ κκλησία― δὲν ὑπῆρχαν παρασκήνια. Πολ δ παραπάνω, δὲν ὑπῆρχε, θ λέγαμε, μία πολιτικ συμπεριφορά.
Πόσες φορές, στὶς μέρες μας λέγετε ατό, τι ρχοντες τς Ἐκκλησίας σκον μίαν πολιτικήν, καθενάς ―πως κα ο πολιτικοίξαγγέλλουν τ πρόγραμμά τους! Πολλς φορές, ξαγγέλλουν να πρόγραμμα κα λέγουν τι ατ εναι πολιτική τους. Ἡ κκλησία δὲν μπορε νὰ χει πολιτική. πολιτικ εναι τερτίπια το κόσμου τούτου, εναι νόθο πργμα, δὲν εναι γνήσιο πργμα κα ατ νὰ τ ποδοκιμάζουμε, τουλάχιστον μέσα μας, ταν τ συναντομε.
«ναγνντες δέ, χάρησαν π τ παρακλήσει». φο λοιπν νέγνωσαν τν πιστολή, χάρηκαν γιὰ τς ποφάσεις τς Συνόδου. Καὶ ο ψευδοδιδάσκαλοι πεστομώθησαν, δὲν εχαν τίποτα λλο νὰ ποῦν.
Προσέξτε, μως, ἐδῶ: γιὰ νὰ πάρουμε μία εκόνα τς ἀξίας το πράγματος, ς τ δομε τ θέμα ντίστροφα κα πικαιρότατα. ταν λέω ντίστροφα, ννο μία πραγματικότητα, χι σν κείνη πο μας περιγράφουν τ βιβλίο τν Πράξεων, λλ κάτι πολ διαφορετικό.
Σς επα τι σκοπς μις Συνόδου εναι νὰ φέρει τν ερήνη. ρχεται ερήνη πάντοτε; Λοιπόν, φημολογεῖται συγκρότησης μις Συνόδου νορθοδόξου, Οκουμενικῆς. Ξέρεται τι μέχρι τώρα χουμε 7 Οκουμενικς Συνόδους. τσι λοιπόν, φημολογεῖται μία Ὀγδόη Οκουμενικ Σύνοδος, ποία θ γίνει στὶς μέρες μας. Θά…! Εναι πολλ χρόνια πο χουν δη ρχίσει ο ργασίες γι’ ατ τν 8η Οκουμενικ Συνόδο. χουν δημιουργηθεῖ, κόμα χουν πραγματοποιηθε κα προσύνοδοι. ρωτομε: τί μπορε νὰ περιέχει ατ 8η Οκουμενικ Σύνοδος; Γι’ ατ θέλω νὰ καταλάβετε τι ατὰ πο λέμε π τ βιβλίο τν Πράξεων, τ ποα ποτελον πόδειγμα γιὰ νὰ ξέρουμε πς νὰ στεκόμαστε στὴν πορεία τς κκλησίας μέσα στὴν στορία.
Λοιπόν, τί θ περιέχει ατ Σύνοδος; Δηλαδ μ τί θ σχοληθε; …Ὅπως λέει πατρ ουστῖνος Πόποβιτς, εναι χαρακτηριστικό, πς σ κάθε ργασία πο γίνεται, προσυνοδική (αὐτῆς τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου), λλάζουν κα τ πράγματα. Κα τσι δὲν μένει κάτι σταθερό. Ατ βέβαια τ κατακρίνει πατρ ουστῖνος. Ελικριν ατὰ πο γράφει πατρ ουστῖνος εναι κάτω π τν καθοδήγηση το γίου Πνεύματος, μυρίζει Πνεμα γιο. ,τι λέγει κα ,τι γράφει εναι πολ σπουδαῖα, λλ θ σς ναφέρω μόνο να σημεο, τ ποο κάπου τ διάβασα. να π τ θέματα, θ εναι κα τ θέμα τς νηστείας. Τροποποιεῖται νηστεία π τὸ λαφρότερον.
Συγκεκριμένα θ πεῖ Σύνοδος ατή, θ ζητήσει μλλον, νὰ καθιερωθε τι τν Τετάρτη κα τν Παρασκευ μπορομε νὰ τρμε ψάρι, ν εναι γνωστό, τι μέχρι τώρα ,τι καθιερώθηκε κα θεσπίστη, Τετάρτη κα Παρασκευ δεν χει λάδι. Εναι λάδωτα. λλο τώρα, ἐὰν γιὰ κάποιους λόγους, πο ατ ρυθμίζονται π τν πνευματικό, τομικ γιὰ τν καθένα, μπορε κανες νὰ τρώει κενο πο πρέπει νὰ φάει. χει (κάποιος ἄνθρωπος) τοτο, χει κενο, μία ρρώστια, εναι μικρ παιδί, εναι λικιωμένος νθρωπος, χει ,τι χει, κα μπορομε νὰ πιτρέψουμε κα τ λάδι κα τ γάλα κα τ κρέας! Κα πως πολ ρθ λέγουν ο Πατέρες, τι νηστεία δὲν εναι σωματοκτόνος, λλ παθοκτόνος, δὲν σκοτώνει τ σμα, σκοτώνει τ πάθη… Σημειστε τι Ρωμαιοκαθολικ κκλησία, χει ψάρι Τετάρτη κα Παρασκευή! Μήπως δῶ νὰ πονηρευόμαστε; Μήπως καθιέρωση ψαριοῦ ατὲς τὶς 2 μέρες τς βδομάδας, θ θελαν νὰ μᾶς κάνει νὰ μοιάζουμε μ τν πνευματικότητα τς Ρωμαιοκαθολικς «κκλησίας»; Βάζω τ μήπως.
Μπορε κόμη νδεχομένως ―προσέξτε, νδεχομένως, δὲν ξέρω τίποτα― νὰ πιτρέψουν κα τς ξωγαμικς σχέσεις, μ τν ννοια τι σήμερα ποχή μας εναι τέτοια πο νας νέος νθρωπος δὲν μπορε νὰ ντέξει σ μία γκράτεια. νδεχομένως· διότι ταν ρχίσει κατήφορος, τότε τίποτα δὲν τὸν κρατ κα τίποτα δὲν τν σταματᾶ. Λοιπόν, ρωτ: ἐὰν τέτοια πράγματα θεσπίσουν κα φυσικ κενοι, ο ποοι δὲν χουν κα πολ εσέβεια, θ τν χειροκροτήσουν· κα ξέρετε τί θ ποῦν: νά! προοδευτικς ντιλήψεις. Μάλιστα. χι σεῖς ο χριστιανο ποὺ μένετε μ σκουριασμένες θέσεις.
μως μπορετε νὰ φανταστετε, τί ποτελέσματα θ εχαμε π ποφάσεις μις τέτοιας Συνόδου; Τί λλο; (γ εχα τοιμάσει τς σημειώσεις μου γι’ ατὰ πο θ σς πῶ, χάρηκα μως, ταν εδα τι πατρ ουστῖνος Πόποβιτς, λέει τ διο πργμα) σχίσματα, διότι πολλο θ ποῦν: “γ δὲν τ δέχομαι ατ τ πράγματα”. Τίποτα καλ νὰ μν περιμένουμε π μία τέτοια Σύνοδο (λέγει) πατρ ουστῖνος. Παρ μόνο σχίσματα, σχίσματα, σχίσματα. Λέει κα κάτι λλο· κα αρέσεις.
Δὲν εναι πολ φυσικό; Τί σς επα; Θ σς πῶ τ ντίστροφο παράδειγμα. Κάθε λλο παρ θ εχαριστήσουν, ποφάσεις τέτοιες, μις τέτοιας Συνόδου, πως εχαρίστησε ποφάση τς Συνόδου τν εροσολύμων. ν μ ρωτήσετε: καλά, κα τί εναι κενο πο θ τος κανε, τσι νὰ κινηθοῦν; Μάλιστα, ὅπως παρατηρε πατρ ουστῖνος, ατ βέβαια 10 χρόνια πίσω, πάρχει μία βιασύνη. βιασύνη πάρχει κα σήμερα. Βιασύνη. Νὰ γίνει ατ Σύνοδος.
γ θ σς λεγα, προσωπική μου γνώμη: τι μία τέτοια Σύνοδο, δὲν τν κινε τ Πνεμα τ γιο, τν κινον ο σκοτεινς δυνάμεις, μ πικεφαλες τν Μασονία.
…Διότι ο νοχοι ―κενοι πο καταλύουν Τετάρτη, κα Παρασκευή, κα Σαρακοστς γιὰ νὰ μν ασθάνονται σχημα― θὰ ποῦν: τ καθόρισε κκλησία. τσι φαιρεται π ατοὺς τ ασθημα τς νοχς.
Τ θέμα, ὅμως, εναι πολ πλό. Δὲν μπορεῖς νὰ φᾶς, δηλαδ νὰ νηστέψεις; Πήγαινε στὸν πνευματικό σου (σς τ επα κα προηγουμένως) κα τ θέμα δύνασαι νὰ τ ρυθμίσεις. λλ χι. Πρέπει κενοι πο χουν λίγη εσέβεια ποτονικ εσέβεια νὰ μν ασθάνονται νοχοι, ταν τος προβάλλεται τι τσι πρέπει νὰ ζοῦν, τσι πρέπει νὰ νηστεύουν. Γι’ ατό, ατ Σύνοδος, ἐὰν θ γίνει θ χαρακτηριστε ψευδοσύνοδος, δὲν θ γίνει ποδεκτή.
Εναι μως κα κάτι λλο. κενοι ο ποοι θ συγκαλοσαν τν Σύνοδο κενοι πο θ παρακαθίσουν (δῶ, τώρα θέλω νὰ τ προσέξετε καλά-καλ ατό), κενοι ο ποοι θ παρακαθήσουν ες τν Σύνοδο, ποοι θ εναι; Ο πίσκοποι πο θ καθίσουν γιὰ νὰ συζητήσουν τ θέματα τς Συνόδου, σ ποία πνευματικ καταστάση βρίσκονται; ρθοδοξον δὲν ρθοδοξοῦν; σο μπορομε (κα γ κα σεῖς) νὰ ξέρουμε σήμερα, κενοι ο ποοι θ παρακαθίσουν, χουν λωθε π τν Οκουμενισμό. περίφραστα ―σως κάποιες ξαιρέσεις νὰ πάρχουν―, ατο ο νθρωποι δὲν ρθοδοξοῦν. στω κα ν λέγονται Πατριάρχες, ν λέγονται ρχιεπίσκοποι, ν λέγονται Ἐπίσκοποι, δὲν ρθοδοξοῦν. Τ γνωρίζουμε ατ π τομικς δηλώσεις πο κάνουν, π τν τρόπο πο κινονται κα κφράζονται. Τ γνωρίζουμε ατό! Θ τό πῶ ἄλλη μία φορά. χουν ἁλωθε κα π τν Μασονία κα π τν Οκουμενισμό.
Ατο λοιπν ο νθρωποι, μα θ καθίσουν στὸ τραπέζι τν συζητήσεων, θ κινηθον ν Πνεύματι Ἁγί; Δὲν νομίζω. Δὲν νομίζω. Εναι πολ σοβαρ πράγματα. Εναι παρ πολ σοβαρά. Προσέξτε, ο σκοτεινς δυνάμεις χουν δη χαλκεύσει κα χουν δη πείσει ατος τος νθρώπους πο χουνε οκουμενικς θέσεις. Βεβαίως, βεβαίως, εναι Οκουμενιστές! Δυστυχς, πλν ξαιρέσεων (τ πογραμμίζω ατό). Λοιπόν, στὸ σχέδιο τν σκοτεινν δυνάμεων πο χουν γκλωβίσει δη τν κκλησία το Χριστο, πάρχει τ ξς σχέδιο: Νὰ πέλθει μετ ἡ «νωση τν κκλησιν». ρθοδοξίας, Ρωμαιοκαθολικισμοῦ κα Προτεσταντισμοῦ. Ατ εναι πρώτη φάση.
λλ δὲν σταματάει τ κακ κε. χουμε κόμα μία φάση. Εναι φάση νώσεως το Χριστιανισμο μ τ τρία ατ (ρθοδοξία, Ρωμαιοκαθολικισμς κα Προτεσταντισμς) μ τὶς λλες θρησκεες. λα ατ δη χουνε μπεῖ σ δοκιμασία, δηλαδή, πως ταν θέλουμε νὰ κάνουμε μία παράσταση, θεατρικὴ παράσταση, γίνεται μία δοκιμή, κα δεύτερη, κα τρίτη. Ἔ, μετ γίνεται μία πρόβα τζενεράλε, μία γενικ πρόβα. Ὅλες ατς ο συναντήσεις πο γίνονται, πότε δῶ κα πότε κεῖ, καὶ πο εναι δυστυχς κα ρθόδοξοι, μ στὴν Ερώπη εναι, μ στὴν μερική, εναι καμώματα τς γενικς πρόβας. Νὰ δοῦν, πς πάει τ πργμα, στε λοιπν τ μεθεπόμενο βμα εναι ατό. Εναι νωση λων τν θρησκειν.
Μ σς ρωτῶ: τότε γιατί νὰ εμαι Χριστιανός; Κα ν λέμε τι Χριστιανισμς σώζει κα τίποτα λλο δὲν σώζει, τι ρθοδοξία σώζει κα τίποτα λλο δὲν σώζει, τότε; Τότε τὸ κριτήριο δὲν εναι πι Σωτηρία. Ποιό θ εναι τ κριτήριο; Τ κριτήριο εναι κάτι λλο. ς πομε τι εναι πολιτικό. ς πομε τι εναι κοινωνικτ κριτήριο. Διότι μν ξεχνᾶτε, σύγχρονοι γέτες, πολιτικο γέτες σ λο τν κόσμο, τν θρησκεία τν βλέπουν σν να στοιχεο πο μπορε κανες νὰ πηρεάζει τ πλήθη, νὰ πηρεάζει τος λαούς.
Ἂντσι τ πράγματα χουν, δὲν νδιαφέρει τ φαινόμενο πο λέμε σωτηρία, τος εναι τελείως διάφορο. Θ χουν πιτύχει κάτι λλο· τν λεγομένη παγκόσμια «ερήνη» κα τὴν παγκόσμια «γάπη». Γι’ ατ πολ ρθά, στάλει μήνυμα π τν γιο Φλωρίνης (π. Αὐγουστῖνο Καντιώτη). Ναί! (εἶπε) κα γάπη, λλ κα «ν ληθείᾳ». Κα ατ τ γάπη ν ληθεί, εναι φράσεις το εαγγελιστο ωάννου.
Διαβάστε τὶς πιστολές του: Δὲν φέρει λλος τν λήθεια; Καλημέρα δὲν θ το πετε! Στὸ σπίτι σας δὲν θ τν βάλετε! Γιὰ νὰ δετε τι γάπη δὲν εναι σαλιαρίσματα. Δὲν εναι φτωχοί, φτηνοί, ρηχοὶ συναισθηματισμοί: ματς-μουτς! γάπη πρέπει νὰ εναι «ν ληθείᾳ». Θ σ γαπῶ, ν εσαι «ν ληθείᾳ», ν εσαι ρθόδοξος. Ἐὰν δὲν εσαι, θ σ γαπ μ τν ννοια νὰ σ σώσω, δὲν θ χω μως κοινωνία μαζί σου. Γιατ ν χάσω τ κριτήριο τς ρθοδοξότητος ―πο εναι σωτηρία― τότε τί κάνουμε; Μ δὲν κάνουμε τίποτε.
Ἔχουνε λωθε ο ταγο τς κκλησίας μας. Θ τὸ πῶ λλη μία φορά: τος νδιαφέρει τ κοινωνικ στοιχεο· θ χουμε «ερήνη» στὴν κοινωνία, στὸν κόσμο. Δὲν θ χουμε πολέμους, θ χουμε «γάπη». Ἐκε σταματᾶμε; Πέστε μου, πότε μφανίστηκε μεγαλύτερη αρεση π ατ δῶ; Τν ποία σερβίρει, παναίρεση, κατ τν πατέρα ουστῖνο, το Οκουμενισμοῦ. Τ ντιλαμβάνεστε; Δὲν χουμε τ στοιχεο τς σωτηρίας κα συνεπς ματαιοπονομε.
 Κατεβάσαμε τν Χριστιανισμό, στὸ πίπεδο το κοινωνισμοῦ· ατ δὲν εναι καινούριο κα ἐδῶ στὴν λλάδα χει πιχειρηθεῖ, κα ν πολλος δη πηρετετε π τς νορίες, ατ τ στοιχεο.
Κα βλέπετε, τί να σς πω. Νὰ σς πω τι κα τ κήρυγμα σήμερα τ χριστιανικ χει κοινωνικ χαρακτήρα, χι σωτηριολογικόν, λλ κοινωνικόν; Νὰ σς πῶ κατήχηση, ποία ξαντλεῖται (τν παιδιν κατήχηση μ τ πνευματικ κέντρα πο χουμε στὶς νορίες), ξαντλεῖται κυριότατα ες τν ψυχαγωγία, κα τ θέμα -τ μάθημα πο θ επωθεῖ- δὲν εἶναι κενο πο τελικ θ σώσει, θ συγκλονίσει κα θ ναμορφώσει τ παιδί; Εναι μερικς ρετσέτες συμπαγες, θ λέγαμε θικολογικές. Πο εναι σωτηρία; σωτηρία κε βρίσκεται;
ς ξυπνήσουμε, ς ποπτευθομε· Χριστιανισμς εναι σωτηρία. ν διορθώνει τν κοινωνία, ν κάνει τος νθρώπος μ λφα κεφαλαο (νθρώπους), λλο θέμα. Ατ εναι δευτερογεν ποτελέσματα. λλ τ κύριο στοιχεο εναι σωτηρία. Ατ μως, δη, δὲν πηρετεται.
Λοιπόν, ατὰ πο λέμε, μ κύριο στοιχεο τν 8η Οκουμενικ Σύνοδο, ξέρετε τι ποτελον ναν πειρασμ ες τν χρο τς κκλησίας παγκοσμίως. Ναί, ἕνας πειρασμός. Ατς πειρασμός, ξέρετε τί θ πιδιώκει νὰ πιτυχε; Κα γιατ εναι πειρασμός; Γιατ θ προσπαθήσει νὰ ξεθωριάσει τ Θεανθρώπινο πρόσωπο το ησο Χριστο. κενο πο ρειος δὲν τ κατάφερε, κα κε πο μονοφυσιτισμς δὲν τ κατάφερε, Οκουμενισμς βαλε μπροστ νὰ τ καταφέρει. Διότι, ταν ξεθωριάσουν κα τ νθρώπινο κα τ θεο στοιχεο ες τ πρόσωπο το ησο Χριστο, τότε τί χω;
Ατς πειρασμς φαίνεται τι θ εναι τελευταος τς στορίας. Πειρασμός, δεινός, διότι εναι προφητευμένο. Κα τ προφητεύει Χριστός κα εναι ες τ βιβλίο τς ποκαλύψεως. κούσατε τί λέει: «τι τήρησας τν λόγον τς πομονς μου, κἀγώ σε τηρήσω κ τς ρας το πειρασμο, τς μελλούσης (ρας ννοεται) ρχεσθαι π τς οκουμένης λης» ―ἀκοῦστε, π τς οκουμένης λης― «πειράσαι τος κατοικοντας π τς γς. ρχομαι ταχύ, κράτει ὃ χεις ἵνα μηδεὶς λάβῃ τὸν στέφανόν σου». πειδ λέγει, σ φύλαξες (τήρησες) τν λόγο τς πομονς μου, δηλαδ τι φορ στὸ νὰ χεις πομον κα να μ κρατς, ἐμένα τν Κύριον, μέσα σ ντίξοες καταστάσεις, κα γ θ σ φυλάξω· πειδ τήρησες, κα γ θ σ τηρήσω (θ σ φυλάξω). π πο θ σ φυλάξω; π τν ρα το πειρασμο πο πρόκειται νὰ λθει π τς οκουμένης λης! Πολ μεγάλος πειρασμός. Ἀλλ’ «ἔρχομαι ταχύ», γρήγορα. Κράτα καλ κενο τ ποο χεις γιὰ νὰ μν πάρει κανες τ στεφάνι τς τιμς σου κα τς δόξης σου.
λλ προσέξτε δῶ· ποος εναι πειρασμὸς αὐτός; Εναι γραμμένο: πειρασμς ατός, φο θ καλύπτει λόκληρη τν οκουμένη, δὲν θ εναι παρ μεγάλη νοθεία τς πίστεως. Τς πίστεως ες τ θεανθρώπινο πρόσωπο το Χριστο· κα ατ θ τ πετύχει μόνο Οκουμενισμός, φο θ νωθε μ τὶς λλες θρησκεες. φο θ νωθε μ τὶς λλες θρησκεες! (Μ συγχωρετε πο τ λέω 2 κα 3 φορές· συνέχομαι).
τσι Οκουμενισμς κατ’ οὐσίαν προσβάλει τ θεανθρώπινο πρόσωπο το Χριστο· μέχρι νὰ τὸ ἐξαφανίσει.
λλά, ν θέλει νὰ ἐξαφανίσει τ θεανθρώπινο πρόσωπο το Χριστο, θ τ κάνει ντίχριστος· τότε τί εἶναι Οἰκουμενισμός;
Εἶναι ντίχριστος μέθοδος, ἀντίχριστος τρόπος.
Προσέξτε, ταν βγάζουν διαγγέλματα ψηλ στάμενα πρόσωπα καὶ ταγοὶ τς κκλησίας, δὲν ναφέρουν τν γιο Τριαδικ Θέον, οτε ναφέρουν τν ησο Χριστό. Οτε μία φορά! λλ τί; Θεός! Μ Θες εναι κα Ματς ( Μέγας ρχιτέκτων το Σύμπαντός) πο εναι Θες τν Μασόνων! Κα γιὰ νὰ πηρετήσουν κα νὰ εχαριστήσουν ατ τφεντικά τους, δὲν λένε τ νομα το Χριστο τ νομα το γίου Τριαδικο Θεο· λένε Θεός.
 ταν μως προσβάλλεται πίστις, ρχεται ποστασία. Γιὰ τν ποία μιλάει πόστολος Παλος κα ποία, μ τν σειρά της, συνεπιφέρει τν κκληση τν θν. Ποος ρνεται σήμερα τι δὲν χουμε ποστασία κα συνεπς ἔκκληση θν. Διότι, ν εχαμε τν πίστη, δὲν θ εχαμε τν κκληση τν θν.
Κα τί λέει Χριστός; πειδ τήρησες τν λόγο τς πομονς μου. Ἐδῶ δηλαδή, λόγος τς πομονς το Χριστοῦ, τί εναι ατό; Εναι πομονὴ πο δίδει Χριστς σ κείνους πο πῆραν τν ποφάση νὰ μείνουν κοντά, προσέξτε, ες τν νόθετον Χριστό.
Τί λέγει κόμη Κύριος: «ρχομαι ταχύ»! ρχομαι γρήγορα· κα πως σς εχα πεῖ παλιά, …π τν βραμ μέχρι τν Χριστ χουμε 2 χιλιάδες 100 χρόνια. Κα παρατηρομε τι ο προφτες μιλοῦσαν γιὰ κάτι πο θ ρχόταν ργά.
Τν 6ο αἰῶνα ζεῖ Δανιλ κα το λέγει γγελος: “Δανιλ κοιμήσου, θ πεθάνεις. Θ ργήσουν ατ νὰ γίνουν”. κούσατε; Θ ργήσουν νὰ γίνουν.
Κύριος προφητεύει στὴν Κ. Διαθήκη: «ρχομαι ταχύ». γ νομίζω τι, ν πέρασαν δυὸ χιλιάδες 100 χρόνια, δὲν μπορον νὰ περάσουν περισσότερα· τώρα στὸ χρο τς Καινς, δη διανύουμε τ δυὸ χιλιάδες χρόνια· δὲν μπορε νὰ εναι μακρι τ τέλος. ν μοῦ πετε πλανμαι. Δὲν ξέρω. Ἡ αἴσθησή σας, τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, πῶς σᾶς φωτίζει νὰ καταλαβαίνεται μέσα σας: εναι μακρι τ τέλος εναι κοντὰ τὸ τέλος;
ταν παντο βλέπουμε (πως λέει Μπρατσιώτης στὸ πόμνημά του στὴν ποκαλύψη), ασθανόμεθα τς προφητεες το Χριστο τι ρχεται γρήγορα (κα τν ποστόλων)· σν νὰ κομε τν καλπασμό· πς κομε σ μία ποστάση 300 μέτρα τ πέταλα τν λόγων πο τρέχουν; τσι κομε, λέγει, τν καλπασμ τν γεγονότων πο ρχονται, τι ρχεται Χριστός. «ρχομαι ταχύ», λοιπόν, λέγει Κύριος. Κα ατ τ ταχύ, κάθε φορά πο περνάει, εναι στορικ συντομότερο π τν προηγουμένη στιγμή. πόμενο θὰ μοῦ πετε. Ἐπειδ μως εναι κα γραμμένο στὴν πρς Ρωμαίους (λέγει πόστολος): «νῦν γρ γγύτερον μν σωτηρία τε πιστεύσαμεν»…· τρέχει μ καλπασμ ατ τ τέλος.
«Κράτει ὃ χεις». Τί χεις; Ατὸ πο χουμε γαπητοί μου, εναι πίστη κα ρθ πνευματικότητα κα ρθ μολογία, τρία πράγματα. ρθ πιστ εναι κείνη ποία γεννάει τν ρθ πνευματικότητα. Δὲν θ ταν κανες πεισματάρης, πως ο Πατέρες τν Συνόδων, νὰ πιμένουν δι μίαν ἀλήθειαν, ἐὰν π ατ τν λήθειαν δὲν πέρρεε ρθ πνευματικότητα, βάση τς ποίας θ σωθομε. ν δὲν ζήσεις σωστά, δὲν χεις ρθ πνευματικότητα, πς θ σωθεῖς; λλ ρθ πνευματικότητα πορρέει π τν ρθ πίστιν· εναι πόμενο. Κα πς μπορες νὰ σταθες μολογητς το Χριστοῦ, ν τ πράγματα δὲν εναι τσι; Γιατί λλος νὰ δώσει τ ζωή του; ν εναι γιὰ νὰ περνάω καλ στ ζω ατή, γιατί νὰ δώσω τ ζωή μου; Δὲν χει κν νόημα, γαπητοί μου, μολογία, φο εναι κατεβασμένη στὸ πίπεδο το κοινωνισμο τ θέμα καὶ το Χριστιανισμο.
Χρειάζεται λοιπν παγρύπνησις, παγρύπνησις. ντως ο μέρες εναι πονηρές. Γι’ ατ λέει εαγγελιστς ωάννης: «βλέπετε αυτούς; ἵνα μὴ ἀπολέσωμεν ἃ εἰργασάμεθα». Προσέχετε τν αυτό σας, γιὰ νὰ μν χάσουμε κενο πο δουλέψαμε, «ἀλλὰ μισθὸν πλήρη ἀπολάβωμεν». Κα ταν μιλᾶμε γιὰ ἕναν πλήρη μισθό, δὲν εναι παρ ατ Βασιλεία το Θεο.
τσι ο πιστοί, γαπητοί, ταν βλέπουν τέτοιες Συνόδους κα οκουμενιστς συνέδρους, πς εναι δυνατν νὰ χαίρουν, πως χαιραν τότε ο παραλπτες τς πιστολς τς ποστολικς Συνόδου;
«χαιρον» λέγει. Εχαν τος λόγους τους νὰ χαίρονται. Σήμερα δὲν χουμε τος λόγους μας νὰ χαίρουμε. Γι’ ατ θ σς λεγα να παράδειγμα, λα ατά πο σς νέφερα, π τν ναποδη, ντίστροφα. Ο πιστο χαίρουν, μόνο γιὰ ὅ,τι εναι σύμφωνο μ τ πνεμα τ γιον. Κα μόνο τότε χαίρουν!

Ἀπομαγνητοφώνηση Π. Π. Σ.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
(1) Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαίος, μιλώντας πρόσφατα γιὰ τὴν σύγκληση Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, δήλωσε: «Ἀποφασίσαμε νὰ ἐπιταχύνουμε τὴν διαδικασία τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν». Ἐπίσης, ἀνέφερε ὅτι ἡ σύγκληση τῆς Συνόδου καὶ τὰ ἀποτελέσματά της θὰ ἔχουν μεγάλη σημασία γιὰ ὅλη τὴν Ὀρθοδοξία. Πληροφορίες ἀναφέρουν, ὅτι θὰ ἐξετασθοῦν 10 περίπου θέματα, μεταξὺ τῶν ὁποίων εἶναι τὸ Αὐτοκέφαλο καὶ τὸ θέμα τῆς νηστείας. «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία» κατέληξε, «προσπαθεῖ νὰ συμβαδίζει μὲ τὴν σημερινὴ ἐποχή, χωρὶς νὰ θυσιάζει τίποτα ἀπὸ τὴν διδασκαλία της» (romfea.gr/component/content/article/13/5068). Στὸ ἴδιο πνεῦμα, τῆς διατήρησης ἀκεραίας τῆς Πίστεως μίλησε σὲ ἄλλη εὐκαιρία καὶ ὁ Ἀρχιγραμματέας τῆς Ἱ. Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου ἀρχιμ. Ἐλπιδοφόρος, λέγων: «πιτρέψτε μου ν π τι κ τν πραγμάτων φάνηκε τι στν κκλησία σο καλς κα ν εναι ο προθέσεις, παραβίαση τν ερν κανόνων σ καμία περίπτωση δν πιφέρουν θετικ ποτελέσματα» (www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=2616). Ἀλήθεια, αὐτὴ ἡ διαπίστωση τοῦ Ἀρχιγραμματέα, δὲν ἰσχύει γιὰ τὴν παραβίαση τῶν Ἱ. Κανόνων διὰ τῶν συμπροσευχῶν ἀπὸ τὸν Πατριάρχη;
(2) «Ἀλλ' ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι» (Ἰω. 7, 49).
(3) Ὁλόκληρη ἡ ὁμιλία ὑπάρχει στὸ ἱστολόγιο impantokratoros.gr: π. Ἀθαν. Μυτιληναος, Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, Ἀριθ. μιλ. 162,17-11- 1991. Οἱ ὑπογραμμίσεις τοῦ κειμένου δικές μας.



"Ομερτά" ο νόμος της σιωπής, Κοσμίδης Ελευθέριος

Πηγή: "Κατάνυξις"
Σχόλιο των συντακτών του Ιστολογίου Κατάνυξις:
Να "συγχαρούμε" τον επιμελητή-γραφίστα των φυλλαδίων του συμποσίου, για την "ευφάνταστη" σημειολογική επιλογή, να "ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΕΙ" τους αγίους πατέρες της οικουμενικής συνόδου και τον άγιο Μ. Κωνσταντίνο, που θέσπισαν το σύμβολο της πίστεως. Αδικαιολόγητος!

Κοσμίδης Ελευθέριος, φυσικός-αρθρογράφος
Διεξήχθη στη Θεσσαλονίκη με πολύ μεγάλη επιτυχία(;;;), το τριήμερο επιστημονικό συμπόσιο: “ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ” που ελάμπρυναν με την παρουσία τους, ευάριθμο πλήθος Σεβασμιοτάτων (Μεσσηνίας, Μεσογαίας, Λαγκαδά & Κίτρους), πανεπιστημιακοί καθηγητές (κ. Μαρτζέλος, κ. Κωνσταντίνου, κ.Χρήστου, κ. Σκαλτσής, κ. Γιάγκου, κ.Πασχαλίδης κ.α.). (Σημ. "Πατερικῆς Παραδόσεως": Καὶ καλὰ ὁ Μεσσηνίας καὶ ὁ Κίτρους. Ὁ "Σωτηρικὸς" Μεσογαίας Νικόλαος καὶ ὁ Λαγκαδὰ Ἰωάννης, τί ἤθελαν ἐκεῖ; Μήπως γιὰ νὰ ἀντιταχθοῦν στὴν διεξαγωγὴ μιᾶς ἐκ τῶν προτέρων Οἰκουμενιστικῆς Συνόδου, ἀφοῦ τὴν διεξάγουν Οἰκουμενιστές;)
Το Συμπόσιο επειδή ήταν τριήμερο, ο κόσμος πηγαινοερχότανε στη μονή Βλατάδων, όλες σχεδόν τις ώρες της ημέρας, κυρίως πανεπιστημιακοί, φοιτητές της θεολογικής σχολής  και κληρικοί αποτελούσαν το ακροατήριο.
Ξεπερνώντας την αρχική εντύπωση, (η κλίση στις θέσεις των ακροατών προκαλεί δέος!) παρακολούθησα έκπληκτος την ομιλία των κ. Τσομπανίδη και Τσιρώνη (βάσει προγράμματος, η κάθε εισήγηση είχε διάρκεια 15 λεπτά).

Διαπίστωσα με λύπη μου πως τελικά,
η ορθόδοξη εκκλησία έχει τρία κυρίαρχα ρεύματα: τους εργάτες της οικουμενικής κινήσεως (ή οικουμενιστές), τους αντίθετους στην οικουμενική κίνηση (ή αντι-οικουμενιστές, οι "άλλοι" τους αποκαλούν: κάποιους κύκλους της εκκλησίας, ζηλωτές και άλλα χειρότερα) και σε εκείνους που δεν αισθάνονται έτοιμοι ή δεν εξαναγκάστηκαν να πάρουν θέση ακόμα.
Μου δημιουργήθηκαν δε κάποιες εύλογες, πιστεύω, απορίες:
Περί των διαλόγων
  • Καθίσταται προαπαιτούμενο ένα βασικό αίτημα: Θα αρχίσει ποτέ ο διάλογος εντός της εκκλησίας; Από το οικουμενικό Πατριαρχείο, τις θεολογικές σχολές και την ελίτ της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, δυστυχώς έχει επιβληθεί "ΟΜΕΡΤΑ".

    Από τους εισηγητάς λοιπόν, που ήταν επιλεγμένοι εργάτες της οικουμενικής κινήσεως,
    γιατί άραγε απουσίαζε, έστω ένας εκφραστής της αντιθέτου απόψεως; (π.χ. ο π. Θεόδωρος Ζήσης, ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, ο σεβ. Πειραιώς, ή ο σεβ. Γόρτυνος;) 

    Εννοείται πως δε θα μπορούσε να είναι επ’ ουδενί προσκεκλημένος, ο π. Νικόλαος Μανώλης, διότι στο συγκεκριμένο συμπόσιο, μόνον το άκουσμα του ονόματός του, θα προκαλούσε στην πλειοψηφία των εισηγητών, έκρηξη θυμού και οργής.

    Πως είναι λοιπόν δυνατόν, εκείνοι που με τόση σπουδή, επιμονή και υπομονή, εργάζονται για το διάλογο εκτός της εκκλησίας, να τον απαγορεύουν εντός αυτής, επιβάλλοντας μια ιδιότυπη “ομερτά”;
  • Είναι πλέον θεσμός εκ των εισηγητών (των εργατών της οικουμενικής κινήσεως), να επικαλούνται σχεδόν αποκλειστικώς αποφάσεις και δη ομόφωνες, παλαιοτέρων προσυνοδικών, οι οποίες ψηφίστηκαν και εκείνες από οικουμενιστές και μάλιστα σε βάθος δεκαετιών. Απαιτεί δε την υπακοή στις αποφάσεις εκείνες! Γιατί δεν τεκμηριώνεται κάποια θέση τους, στους πατέρες της εκκλησίας μας; Είναι μέσα στην παράδοση της εκκλησίας μας αυτό; είναι ορθό με βάση τους κανόνες της εκκλησίας μας; είναι δίκαιο; ή αποτελεί αδιάσειστη απόδειξη επιβολής μεθόδων που χρησιμοποιεί η παγκοσμιοποίηση και η νέα εποχή εντός της εκκλησίας;
  • Η σχέση μεταξύ των ορθοδόξων εκκλησιών (Κωνσταντινουπόλεως, Ρωσίας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων, Τσεχίας κ.α.) θα επιτρέψει στον οικουμενικό Πατριάρχη να υλοποιήσει τα σχέδιά του και να φτάσει στο ποθούμενο της οικουμενικής κίνησης, δηλαδή την άνευ όρων Χριστιανική ενότητα; 

Περί της ουσίας
  • Γιατί δεν ονομάζεται η σύνοδος οικουμενική;
    Είναι ατελής εκκλησία η ορθόδοξη, μετά το σχίσμα;
    Μήπως πρέπει να επικυρώσει μια νέα οικουμενική σύνοδος, την ογδόη και την ενάτη, που καταδίκασαν τον παπισμό και αυτό είναι πρόβλημα;
  • Η Ορθόδοξη εκκλησία όπως εκφράζεται στο υψηλό ναι μεν επίπεδο των πανεπιστημιακών δασκάλων, εντελώς θεωρητικό αφετέρου δε, σύρεται στη μόδα της επικαιροποίησης του κηρύγματος του ευαγγελίου.
    Τη μόδα αυτή επιβάλει η παγκοσμιοποίηση.

    Με μια φιλοσοφικότερη ματιά, υπονοείται πως, ο λόγος του ευαγγελίου είναι ανεπίκαιρος; πως έχει ανάγκη εκμοντερνισμού ή κάτι τέτοιο;

    Είναι πλέον προφανές πως οι πιστοί, ο απλός λαός του Θεού, συστηματικά αγνοείται, χειραγωγείται και η σχέση της διοικούσης εκκλησίας με το λαό ξεπέφτει σε μια κοινή πελατειακή σχέση.
    Με αποκλειστική όμως ευθύνη της διοικούσης εκκλησίας.

    Αναρωτήθηκαν οι αρχιερείς και πατριάρχες μας, αλλά και οι πανεπιστημιακοί μας δάσκαλοι,  που με τόσες θυσίες, παλεύουν δεκαετίες ολόκληρες να επιβάλουν τη νέα εποχή στην ορθοδοξία, την οικουμενική κίνηση, αναρωτήθηκαν μέσα τους
    γιατί όλα αυτά; Αναρωτήθηκαν ποια η αποστολή τους;
    Μπορούν με απλά λόγια να εξηγήσουν στο λαό του Θεού, στους κληρικούς, τους μοναχούς και τις μοναχές, στον ηληκιωμένο ή τον έφηβο, πως "ξεπεράστηκε" ο λόγος του ευαγγελίου; πως και γιατί “ξεθώριασε” ο λόγος των πατέρων της εκκλησίας;

  • Στη χώρα μας ο λαός βασανίζεται συρόμενος, μεταξύ ρατσισμού, οικονομικής καταστροφής, τρομοκρατίας και πολέμου. Οι άθεοι κυβερνήτες, η οικονομική εξαθλίωση, η προσβολή της αξιοπρέπειας, ο κίνδυνος της απώλειας της πρώτης κατοικίας, καθώς και της Εθνικής μας κυριαρχίας, συνθέτουν ένα εκρηκτικό κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον.

    Υπό αυτές τις συνθήκες, η σπουδή της εκκλησίας και η τόση βιασύνη, για την πραγματοποίηση της Πανορθόδοξης Συνόδου το 2016, με τον επιβαλλόμενο οικουμενικό διάλογο και την ποθούμενη ένωση των εκκλησιών,
    αποτελεί την ορθόδοξη λύση στο πρόβλημα; ή αποτελεί άλλο ένα κομματάκι στο απάνθρωπο παζλ της παγκοσμιοποίησης, που επιβάλλει βίαια μία θρησκεία;


Κοσμίδης Ελευθέριος
φυσικός-αρθρογράφος