Κυριακή 1 Οκτωβρίου 2017

ΤΙ ΕΙΝΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ; «Ὑμεῖς ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος» (Β΄ Κορ. 6,16)


Το Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου 


                    «μες νας Θεο στε ζντος» (Β΄ Κορ. 6,16)
Χαίρω, γαπητοί μου, πο βρίσκομαι σήμερα δ, σ μι ραία κκλησία πο χτισε εσέβειά σας. Κα δν ενε μόνο ατή· κι λ­λες κκλησίες χουν χτίσει ο πιστοί, στς πό­λεις κα στ χωριά. Στν Πρέσπα π.χ., σ ­να πο­λ μικρ χωριό, πο χει μόνο 15 κατοίκους, ο φτωχο ατο χτισαν μι ραία κ­κλησία π᾿ νόματι τν γίων Κυρίλλου κα Μεθοδίου.
Ποιοί χτίζουν τς κκλησίες, ο πλούσιοι; Ατο δ δίνουν. Ποιοί δίνουν; ς χ δόξα Θεός· λαός μας, φτωχς λαός· ο γρότες, ο βοσκοί, ο ργάτες, ατο χτίζουν τς κ­κλη­σίες· κα δίνουν κατομμύρια.

Διότι ενε ναγ­καες ο κ­κλησίες. πως μα­ζεύονται στ σχολεο ο μα­θητα κα στ στρα­τνα ο στρατιτες, τσι στν κκλησία ρ­χονται ο πιστοί· ενε σχολεο που κούγον­ται τ ραιότερα μαθήματα, ενε στρατώνας κα στρατόπεδο που κπαιδεύονται ο στρατιτες το Χριστο· ενε κα λιμάνι το Θεο, που ράζουν τ ταλαιπωρημέ­να καρά­βια. ­χει μεγάλη ποστολ κκλησία.
λλ τώρα τελευταα τί κούγεται; ταν προφητευμένο τι θ ρθ ντίχριστος κα φαίνεται τι βρισκόμαστε σ παραμονς τς μφανίσεώς του. ντίχριστος ενε κε­νος πο θ πολεμήσ τν κκλησία· σύνθημά του θ ενε «γκρεμίστε τς κκλησίες!». ρχι­σαν λοιπν τώρα ν κούγωνται τέτοιες βρα­χνς φω­νές. Φωνάζουν. Πο; Σ νηπιαγωγεα δάσκα­λοι, σ σχολεα καθηγη­ταί, παντο.
Πρώτη φο­ρ κούγονται τέτοια λόγια. Ενε φωνς το διαβόλου, πο ρ­χον­ται μέσ π τν κόλασι. Κα τί λένε· Δν θέλουμε κκλησίες πλέον!…
Στ Φλώρινα νας π ατος περνοσε ­π τν κκλησία το γίου Παντελεήμονος τν ρα πο χτυποσε γλυκ καμπάνα· κι α­τς κούγοντας τν καμπάνα βλαστήμησε. Ν δομε, λέει, πόσο καιρ θ χτυπνε κόμα καμπάνες! Δ θά ᾿ρθον τσι τ πράγμα­τα ν γκρεμίσουμε τς κκλησιές, θ σφάξου­με τος παπδες!… Μ σς φαν παράξενο· μπορε ν συμβ κάτι τέτοιο, ν τ παραχωρή­σ Θεός. Στν λβανία πρχαν χίλιες κ­κλησίες. Βόρειος πειρος εχε ραες κ­κλησίες χτισμένες μ τν κόπο κα τν δρ­τα τν δελφν μας. Κα ρθαν χρόνια, ταν κυ­βερνοσε μβρ Χότζα (1908-1985), πο ο καμπάνες σταμάτησαν ν χτυπον κ ο κ­κλησίες κλεισαν γιναν καφενεα, στιατό­ρια, ­ποθκες τροφίμων κα κινηματογράφοι, γιατ κε βασίλευε θεη δικτατορία.
Κα στν λλάδα, πως επαμε, ­κούγον­ται τέτοιες φωνές, κάτω θρησκείαζήτω ­θεΐα. λλ στν πατρίδα μας τ βλέπω δύσ­κολο ν πιτύχουν τ σχέδιό τους. Γιατ ­δ δν ενε λβανία οτε ωσία. Στ Ρω­σία τς κκλησίες τς χτιζαν τσάροι, μεγάλοι πλού­σιοι, κα τς ντυναν μ σήμι κα χρυσάφι· ­δ δν χουμε τσάρους, χουμε φτωχ λαό. Κατ κανόνα α­το πο χουν καράβια στ θάλασσα κα ρ­γοστάσια στ στε­ρι δν χτίζουν κ­κλησίες· φτωχς λαός, ατς χτίζει τς κ­κλησί­ες το Θεο. Γι ατ μο φαίνεται δύσ­κολο ν ξερριζωθ πίστι. χει ίζες βαθεις στν καρδι το λαο μας. Κ να δέν­τρονα πλατάνι, μ ίζες βαθει στ χμα, δν μπορον ν τ ξερριζώ­σουν ­νεμοι κα θύελλες· ντέχει. τσι κα πίστι μας. Γιατ δν ενε κάτι πίκτητο στν νθρωπο, ενε κάτι φυσικό.
Ν τ π κάπως πιστημονικά; θρησκεία μας ενε μφυτη. Τί θ π μφυτη; Θ τ ξηγήσω μ να παράδειγμα. Ενε πως τ τι ­γα­π μάνα τ παιδί· ατ τ χει π τ φύ­σι της. Δν τ διδάχθηκε π κανένα, δν π­γε σ κάποιο σχολεο ν τ διδάξουν τι πρέπει ν γαπ τ παιδί· μητρικ γάπη ε­νε μ­φυτη. Κάθε μάνα τν ασθάνεται. Κα προ­τιμ ν πεθάν παρ ν γκαταλείψ τ παιδί της. Κα χίλιες κ να κατομμύριο διατα­γς ν βγον κα ν διατάζουν ν πάψουν ο μανάδες ν γαπον τ παιδιά τους, ατς δν θ πειθαρχήσουν. μητρικ γάπη πηγάζει μόνη της π τν καρδιά, ε­νε κάτι φυσικό, κι ,τι ενε φυσικ δν ξερριζώνεται. τσι λοιπν ενε κα θρησκεία μας· καμμιά, πολύτως καμμιά διαταγ στν κόσμο δν θ μπορέσ ν ξερριζώσ π᾿ τς καρδις τν Χριστιανν τ θρησκεία το Χριστο. Μένει κα θ μέν, ες πεσμα τν δαι­μό­νων, ες πεσμα τν θέων κα πίστων. Καμμιά σατανικ δύναμις δν θ μπορέσ ν βγάλ π τ σπλάχνα τς ν­θρωπότητος τ δίψα γι τν ληθιν Θεό.
Κι ν ποθέσουμε τι γίνεται μι τέτοια ­πόπειρα κι τι πικρατε πιστία κα θεΐα κα κλείνουν ο κκλησιές; πατνται ο δι­­κτες τς κκλησίας ν νομίζουν τι τσι θ σβήσ πίστι μας. Μπορον ν κλείσουν τς κ­κλησί­ες· τσι γινε στν λβανία, λλ ο Χριστια­νο μαζεύονταν κε κρυφ τ νύχτα σ σπίτια κα κατακόμβες κα προσεύχον­ταν μ δάκρυα.
Κα ν κλείσουν κα τς κατακόμβες; Ο­τε κα τότε θρησκεία μας θ κλείψ. Δι­ότι κα πάλι θ πάρχ γι τος πιστος μι λλη κ­κλησία, πο δ μπορε ν τ γκρεμί­σ καν­είς, ­πολύτως κανείς. Ποιά ενε κ­κλησία ατή; ο­ρανς μ τ στέρια του! Τί ενε κι μεγα­λύ­τερος πολυέλεος το πι ε­ρύχωρου ναο συγκρινόμενος μ ατ τν πολυ­­έλεο το ναο το σύμπαντος πο κρέμασε Θες πάνω π τ κεφάλια μας; Ατς χει ­χι εκοσι­πέν­τε πενήντα κεριά, λλ κατομμύρια κα δισ­εκατομμύρια στρα πο λάμπουν στ στερέωμα. Σ ατ τ να «ο ορανο διηγονται δόξαν Θεο» (Ψαλμ. 18,2)· ποιός μπορε ν μποδί­σ τ λατρεία ατή; Θ ενε φρων ποιος νομίσ τι μπορε ν καταλύσ ατ τ να κα ν σταματήσ τη λατρεία το Δημιουργο.
Κι οτε δ σταματ λατρεία το Θεο. πάρχει, πάνω π τν ρατ ατ να το λικο σύμπαντος, κ νας όρατος ναός. Πο; Στ οράνια δώματα, κε πο ενε θρό­νος το Κυρίου, κε πο λατρεύεται γία Τρις π τος γίους γγέλους κα ρχαγγέλους.
* * *

Ἐὰν μως, γαπητοί μου, τ οράνια δώμα­τα ενε τελευταος κα πέρτατος ναός, ­που λατρεία το Θεο φθάνει στ ποκορύ­φωμά της, γεννται τ ρώτημα· δ στ γ ποιός ενε πρτος κα βασικς νας π τν ποον ρχίζει θεάρεστη ατ λατρεία; Σ ατ παντ σημερινς πόστολος. Πέρα, λέει, π τς κκλησις ατές, πο χτίζον­ται μ πέτρες κα κεραμίδια, πάρχει μι λ­λη πέροχη κκλησία, μυστικ κκλησία· κα ατ ενε νθρωπος. «μες», λέει πόστο­λος Παλος, «νας Θεο στε ζντος», σες ε­στε νας το ληθινο Θεο (Β΄ Κορ. 6,16). καθέ­νας νθρωπος δηλαδ ενε ναός. Πς ενε ναός;
Κατ τος γίους πατέρας Χριστιανς γίνεται νας ταν διατηρ στν καρδιά του τ μνήμη το Θεο κα προσεύχεται σ ατόν, ­ταν στ ερ δυτα τς πάρξεώς του σν σ γιο βμα λατρεύ τν γία Τριάδα, ταν φων τς ψυχς του μν τν Κύριο νοερς.
π τν ρα το βαπτίσματος λος ν­θρωπος, ψυχ κα σμα, γίνεται ναός, μέσα στν ποο κατοικε Κύριος. λη παρξί μας ­νήκει σ ατόν. Γι ατ κα τ σμα πρέπει ν ενε καθαρ πως μι κκλησία. Λένε μερικο νόητοι· Δικό μου ενε τ κορμί, ,τι θέλω τ κάνω. Ποιός σο τό πε; χεις λάθος. Δν ξέρετε, λέει λλο πόστολος Πα­λος, τι τ σμα σας ενε νας το γίου Πνεύμα­τος, τ ποο λάβατε π τ Θε κα κατοικε μέσα σας, κι τι «οκ στ ­αυτν», τι δν νήκε­τε στν αυτό σας; (Α΄ Κορ. 6,19). Τ κορμ σο τό ᾿δωσε Θες χι γι ν ­μαρτάνς μ ατ λλ γι ν κτελς τς ν­τολές του. Σο δ­ωσε τ χέρια, ν κάνς τ σταυρό σου, ν βο­ηθς τν λλο, ν λες. Σο δωσε τ πόδια, ν τρέχς στ καλό. Σο δωσε τ μάτια ν βλέπς τ δημιουργήματα κα ν πιστεύς. Σο δωσε τ ατι ν κος τ πουλι κα ν τν δοξάζς. Σο δωσε τ μυαλ ν τν στοχάζεσαι. Σο δωσε τν καρδι γι ν τν ­γαπς. Λοιπν εσαι ναός. Κι πως μέσα στ να δν γίνονται πρέπειες, τσι κ δ. ­πως στν κκλησία δν τολμάει κανες ν δι­απράξ σχημίες, τσι δν πρέπει κα στν σωματικ κα ψυχικ παρξί μας ν γίνεται τίποτε τ σχημο κα τακτο.
Γι ν γίνεται ατό, ο πατέ­ρες συνιστον ν φρουρομε τς πέντε ασθή­σεις, πο ενε τρόπον τιν τ παράθυρά του. πως νας τς παλαις διαθήκης στ εροσόλυμα εχε δικτυωτς θυρίδες (εζ. 41,16), παράθυρα μ σίτες γι ν μ μπαίνουν ζωΰφια, τσι Χριστιανς πρέπει ν χ στς ασθήσεις του ντ γι σίτες τ φόβο το Θεο, τ μνήμη τς κρίσεως κα τς κολάσεως, κα τσι ν διατηρ τ θεία χάρι.
* * *
Χαίρω, γαπητοί μου, διότι βρίσκομαι στ ναό σας κα διότι κ­κλησιάζεσθε. Εχομαι, Θες ν σς ελογ λους, τ παιδιά, τς γυνα­κες, τ χωράφια, λα τ ραα ργα σας, κα ν σς ξιώσ τς βασιλείας τν ορανν.
(†) πσκοπος Αγουστνος