Οι άρχοντες πρέπει να είναι χριστιανοί ορθόδοξοι

Ένα επίκαιρο άρθρο στην «Αναγέννηση» του 1963

Το κείμενο που ακολουθεί είναι το κύριο άρθρο του περιοδικού «Αναγέννησις» τον Σεπτέμβριο του 1963, γραμμένο από τον τότε μητροπολίτη Γορτύνης και Αρκαδίας κ. Τιμόθεο, μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Κρήτης, με τον τίτλο «Εκλογές». Παραθέτουμε το κείμενο χαρακτηριστικά επίκαιρο και σήμερα:

Το σοβαρώτερο γεγονός σε μία χώρα είναι η εκλογή των αρχόντων που θα την κυβερνήσουν.
Οι λαοί ακολουθούν τους αρχηγούς των, τους οποίους αγαπούν και μιμούνται. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς την τεράστια σημασία που έχει η εκλογή καλών ή κακών αρχόντων. Όμως ολίγοι σκέπτονται στα σοβαρά την αξίαν της ψήφου των και την ευθύνην των απέναντι Θεού και ανθρώπων, την ώρα που ψηφίζουν.

Σε λίγες μέρες θα κληθεί και ο λαός μας για άλλη μια φορά να εκλέξει τους άρχοντας που θα τον διοικήσουν. Θα ξεπεταχτούν πολλοί και διάφοροι υποψήφιοι, παλαιοί και νέοι, γνωστοί και άγνωστοι. Θα τους ακούσωμε να ομιλούν από το ραδιόφωνο και τους εξώστες στις πλατείες. Θα γράφουν στις εφημερίδες, θα εξαγγέλλουν προγράμματα, θα σκορπούν υποσχέσεις, θα περιέρχονται τις συνοικίες και τα χωριά, θα περιστοιχίζωνται από τους φίλους των και θα ποζάρουν χαριτωμένα στα διαφημιστικά έντυπα, στους τοίχους και στα οχήματα.

Η Ιστορία διδάσκει πως οι λαοί εύκολα παρασύρονται και δημαγωγούνται. Και ο λαός μας έχει μία πλούσια πείρα από τα αρχαία χρόνια, που δεν τη χρησιμοποιεί όσο πρέπει, γι' αυτό και απέχει πολύ ακόμη από μία σωστή και σωτήρια τοποθέτηση της ψήφου του.

Η «Αναγέννησις» από καθήκον και από αγάπη στο λαό μας, έξω από κάθε πολιτική και κομματική ανάμειξη, θα χαράξει μερικές γραμμές πάνω στις βασικές προϋποθέσεις ενός σωστού εκλογικού προσανατολισμού.

Πρώτα απ’ όλα, οι άρχοντές μας πρέπει να είναι χριστιανοί ορθόδοξοι, πραγματικά πιστοί και ειλικρινά αφοσιωμένοι στην θρησκεία των πατέρων μας. Χριστιανοί όχι στους τύπους και ορθόδοξοι όχι στα χαρτιά. Είμεθα λαός φαινόμενο θρησκευτικής ομοιογενείας. Δεν είναι ανεκτόν οι άρχοντες μας να ανήκουν σε αντιχριστιανικές ιδεολογίες και άλλες θρησκείες και αιρέσεις. Μασσώνοι και Χιλιασταί και άθεοι πρέπει να καταψηφισθούν ανελέητα με την ψήφον του ευσεβούς ορθοδόξου λαού μας.

Οι άρχοντές μας πρέπει να είναι πατριώτες. Μέσα στην ψυχή των πρέπει να είναι θρονιασμένη η αιωνία Ελλάδα με όλο το μεγαλείο της. Πατριώτες σωστοί και ολόκληροι, όχι απ’ αυτούς που τάχα κόπτονται για την πατρίδα και τα ιδανικά, χωρίς να τα πιστεύουν και υποκριτικά τα βάζουν σαν προκαλύμματα ανόμων συμφερόντων και φρικτής εκμεταλλεύσεως. Χρειάζονται αγνοί πατριώτες που ξέρουν να τιμούν και με το ίδιο το αίμα των τη χώρα της δόξης, του θρύλου, του μαρτυρίου και αγωνίζονται να προσθέσουν δόξα στη δόξα και τιμή στην τιμή της πατρίδος.

Ο λαός μας θέλει τους άρχοντές του ανθρώπους του λαού. Όχι από εκείνους που μιλούν για το λαό και δεν έχουν άλλη σχέση μαζί του, παρά να τον απατούν και να τον εκμεταλλεύονται. Άρχοντες άνθρωποι με ανθρωπιά, που θα σκύψουν σαν καλοί Σαμαρείτες να δέσουν τις πληγές, να βοηθήσουν και να σώσουν τον ημιθανή και πάντα αδικημένο λαό μας. Να ακούσουν τους στεναγμούς και τα παράπονα. Να βρίσκονται πάντα κοντά του, να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα, να αγωνίζονται για τη βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου, να βοηθούν, να προστατεύουν, να θυσιάζονται, για να κλείνουν τα στόματα των εχθρών και των υπονομευτών, που εκμεταλλεύονται τη δυστυχία και τα βάσανα του λαού.

Ο λαός μας θέλει τους άρχοντες του ανθρώπους της Εκκλησίας, γιατί γνωρίζει πολύ καλά πως χωρίς την ευσέβεια και την προσήλωση στην Εκκλησία, ο άνθρωπος αποχαλινώνεται και παρασύρεται σε κάθε κακό. Δεν θέλει να τους βλέπει μόνο στις επιδεικτικές Δοξολογίες και παρελάσεις, με τις φανταχτερές εμφανίσεις. Τους θέλει ευλαβείς και προσευχομένους, να εκκλησιάζονται, να εξομολογούνται και να κοινωνούν, να πιστεύουν στον Θεόν, να αγαπούν τον Κύριον.

Για τον λαό μας και την πατρίδα μας είναι μέγα δυστύχημα ότι από την ανασύσταση του ελληνικού κράτους ελάχιστα φωτεινά παραδείγματα πολιτικών με εκκλησιαστικήν συνείδηση συναντούμε. Οι περισσότεροι ήσαν ξένοι προς την Εκκλησία, αδιάφοροι και εχθρικοί.

Ο λαός μας, τέλος, θέλει τους άρχοντές του ανθρώπους με όλη τη σημασία της λέξεως, ικανούς, μορφωμένους, με ήθος, χαρακτήρα και ψυχικό μεγαλείο. Σήμερον κατήντησε πολιτικός να σημαίνει έναν επαγγελματία κακής μορφής. Άνθρωπος αρχηγός είναι μέγα ευτύχημα.

Η εκλογή αληθινών ανθρώπων εκπροσώπων του λαού προϋποθέτει το ξεδιάλεγμά τους, όπου κι αν βρίσκονται και πάνω από κόμματα και προσωπικές επιδιώξεις. Γι' αυτό, όμως, χρειάζεται η ανάπτυξις του πολιτικού αισθητηρίου του λαού, για να μη μπαίνει η ψήφος του στη ζυγαριά του κεράσματος, της κουμπαριάς, του προσωπικού ρουσφετιού, της τυφλής ιδεολογίας.

Πρέπει να νοιώσει ο λαός μας πως το παντοδύναμο όπλο, η ψήφος, μπορεί να δημιουργήσει την ευτυχία ή τη δυστυχία. Υπάρχει μεγάλη ηθική κρίσις παντού και στην πολιτική ηγεσία. Η ψήφος μας μπορεί να αναζητήσει και να τιμήσει τους ανθρώπους με τα παραπάνω προσόντα και να τους καταστήσει κυβερνήτες μας. Οι Εκλογές που έρχονται ας δείξουν πως είμαστε άξιοι καλύτερης τύχης, σαν άνθρωποι και σαν έθνος.

Όσοι αγαπούν τον Χριστό και την πατρίδα καλούνται να ενεργοποιηθούν, διότι την μαρτυρική Πατρίδα μας κυβερνούν κατά κανόνα πρόσωπα ξένα με την παράδοση της Ορθοδοξίας.

Προσφορά των εκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ».
Πληροφορίες στο τηλ.: 2310212659.

Ἐκλογές ἐν ὄψει

Η συνθηματική αυτή φράση σε παραλλαγή μπορεί να δηλώνει εμφάνιση εχθρού ή φάρου ελπίδας. Με τις ερχόμενες εκλογές μπορούμε και να σωθούμε και να χαθούμε. Δεν θα υποδείξω στους ώριμους κατά τη σκέψη αναγνώστες της «Εστίας» τι να ψηφίσουν. Κάτι τέτοιο θα ήταν προσβλητικό και για μένα ατιμωτικό. Απλώς, όπως πάντα συνιστώ: φεύγετε την αναγνωρισιμότητα. Μην αφήνετε τα «μήντια» να διαλέγουν για σας πριν από σας.
Τότε τι νόημα έχει το κείμενο αυτό; Είναι απλό: θέλω να υπενθυμίσω κάτι που εδίδασκα παλιά. Όταν κάποτε ρωτήθηκε ο μεγάλος ιστορικός Ιούλιος Μισελέ, ποιο είναι το πρώτο κεφάλαιο της πολιτικής, αποκρίθηκε: -Η παιδεία. –Ποιο το δεύτερο; -Η παιδεία. –Και ποιο το τρίτο; - Η παιδεία. Όλα, σύμφωνα και με τον Πλάτωνα, αρχίζουν και τελειώνουν με την παιδεία. Διότι, αν αληθεύει το λεγόμενο ότι ο άνθρωπος είναι η παιδεία του, τότε πρέπει να ισχύει και το ακόλουθο: Η ποιότητα ενός κράτους καθορίζεται από την ποιότητα της παιδείας των πολιτών του. Δεν μπορούμε να απαιτούμε καλύτερο κράτος από τους πολίτες του.

Τί μαχόμεθα... φιλοσοφοῦντες τὰ τῆς Πίστεως

Τί μαχόμεθα... φιλοσοφοῦντες τὰ τῆς Πίστεως

ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΡΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ, ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ

ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΑΔΙΤΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ

«Τί μαχόμεθα πρὸς ἀλλήλους»

φιλοσοφοῦντες τὰ τῆς Πίστεως;

«Κατ' ἀλλήλων ἐστράτευσεν ὁ δυσμενὴς τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας»

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς στὰ «Ἱερὰ Παράλληλα» μᾶς παραθέτει δύο ἀξιόλογα κείμενα Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὰ κείμενα αὐτὰ εἶναι ἰδιαιτέρως ἐπίκαιρα στὴν ἐποχή μας –ἐποχὴ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ– καὶ εἶναι ὡς νὰ ἀπευθύνονται πρὸς ὅλους μας, ἐξαιρέτως δὲ πρὸς τοὺς ἐξάρχοντες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (λαϊκοὺς καὶ κληρικούς). Ἁπλὰ καὶ καθαρὰ μᾶς προτρέπουν νὰ μὴ διαφωνοῦμε εἰς τὰ τῆς Πίστεως, (τὰ μυστήρια τῆς Πίστεως «οὐ φέρουσιν ἔρευναν»)· νὰ μὴ διαιρούμαστε καὶ λογομαχοῦμε καὶ πολεμοῦμε μεταξύ μας γιὰ θέματα Πίστεως, οὔτε νὰ «τεχνολογοῦμεν τὴν πίστιν», νὰ τὴν ἐξετάζουμε δηλ. διανοητικά, προσπαθώντας νὰ συμβιβάσουμε τὰ ἀσυμβίβαστα, διότι κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον «πληροῦμεν τὴν ἐπιθυμίαν τοῦ κοινοῦ δυσμενοῦς», δηλ. τοῦ διαβόλου.

Μὲ εὔλογη ἀπορία, ἱερὴ ἀγανάκτιση καὶ δικαιολογημένη λύπη, λέγει: «Τί μαχόμεθα πρὸς ἀλλήλους εἰκῆ; τί πολεμοῦμεν ἀλλήλους, προτεταγμένους καὶ τοὺς μισοῦντας φιλεῖν; τί πιστεύειν ἀφέντες, τεχνολογοῦμεν τὴν πίστιν;» (Δαμασκηνοῦ Ἰω., Ἱερὰ παράλληλα, P.G. 96, 93BC). Μὲ ποιό δικαίωμα Ἐπίσκοποι (ὑποτίθεται ἀποδεχόμενοι κατὰ πάντα τὸ “Σύμβολον τῆς Πίστεως” καὶ ἄρα κατασταλαγμένοι ὡς πρὸς τὴν πίστιν), ἀποδέχονται αἱρετικὰ ἀναβλαστήματα, ἢ διαλογίζονται, φιλοσοφοῦν ὡς ἀδαεῖς καὶ ἄπιστοι, καὶ ἐπιτρέπουν νὰ εἰσχωροῦν εἰς τὸν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας βλάσφημα ἐρωτήματα, ὅπως: «Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία ἢ πολλές»; «Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία ἢ διηρημένη»; «Ἔχουμε ἓνα ὀρθόδοξον βάπτισμα ἢ ἰσχύουν καὶ τὰ πολλὰ βαπτίσματα τῶν αἱρετικῶν»; «Εἶναι δυνατὸν νὰ ἐφαρμοσθεῖ σήμερα ἡ ἀποστολικὴ Ἐντολὴ περὶ ἀπομακρύνσεως ἐκ τῶν ἀμετανοήτων αἱρετικῶν “μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν” ἢ ὄχι»;

Δὲν ἀποτελοῦν ὅλες αὐτὲς οἱ διατυπώσεις αἱρετικὰ παραληρήματα;

Ὡς πότε, ἄραγε, οἱ εὐσεβεῖς ἱερωμένοι θὰ τὰ ἀνέχονται καὶ θὰ ἀμνηστεύουν τὴν αἵρεση; Ὡς πότε θὰ ὑπακούουν καὶ θὰ ὑποτάσσονται σὲ αὐτοὺς ποὺ ὑπονομεύουν τὴν Πίστη; Ὡς πότε θὰ «σέρνουν» ὀπίσω τους τὶς ψυχὲς τῶν ἀγνοούντων πιστῶν; Ὡς πότε θὰ ἐπιτρέπουν τὴν διαίρεση τοῦ ποιμνίου τους γιὰ χάρη τῶν φαναριώτικων ἀκροβατισμῶν εἰς τὰ τῆς Πίστεως;

Εἶναι «καλύτερον καὶ συμφερότερον», λέγει ὁ Ἅγιος «ὀλιγομαθεῖς ὑπάρχειν, καὶ διὰ τῆς ἀγάπης πλησίον γενέσθαι τοῦ Θεοῦ, ἢ πολυμαθεῖς καὶ ἐμπείρους εἶναι, βλασφήμους εἰς τὸν ἑαυτῶν εὑρίσκεσθαι Δεσπότην» (Δαμασκηνοῦ Ἰω., ὅπ. παρ., 93C).

Παραθέτει δέ, σὲ ἄλλο σημεῖο, τὰ ἑξῆς ἀξιοπρόσεκτα κείμενα, δύο ἁγίων:

Ἁγίου Ἰουλίου (ἐπισκόπου Ρώμης): «Τὸ μὲν γὰρ τοῖς δόγμασι διαφωνοῦντας τοῖς ρήμασι προσποιεῖσθαι συμφωνεῖν, ἀσεβές· τοῖς δὲ τοῖς δόγμασι συμφωνοῦντας ἐν τοῖς ρήμασι διαφέρεσθαι, μάταιον καὶ μωρόν. Τοῦτο οὖν συμφωνούμενον ἔχοντες, ὅτι Θεὸς ἔνσαρκος ὁ Κύριος , καὶ ἐξ οὐρανοῦ , καὶ ἐκ γῆς, ὁ αὐτὸς μορφῇ δοῦλος, καὶ τῇ δυνάμει Θεός, μενέτωσαν ἐν ὁμονοίᾳ, καὶ μὴ μάτην διαφερέσθωσαν, μηδὲ εἰς τὴν τῶν αἱρετικῶν λογομαχίαν ἐκπιπτέτωσαν. Ταῦτα δὲ οὕτως φρονοῦντες, μενέτωσαν ἐν ἡσυχίᾳ, τὰς περιττὰς ζητήσεις ἐκκλίνοντες, καὶ ρήματος ἕνεκεν, μὴ διαιρούμενοι, ὁπότε τὰ δόγματα συμφωνεῖται».

Γρηγορίου Νύσσης: «Τί τὸ πιστεύειν ἀφέντες, τεχνολογοῦμεν τὴν πίστιν, καὶ πληροῦμεν τὴν ἐπιθυμίαν τοῦ κοινοῦ δυσμενοῦς; Λογισάμενος γὰρ ὁ διάβολος, ὁ κοινὸς τῆς ἀνθρωπότητος λυμεών, ὅτι γαλήνης ἐν ἡμῖν πολιτευομένης, τὰ τῆς εὐσεβείας ἀνθεῖ, τῆς πίστεως δὲ κρατούσης, εὐζωΐα κρατεῖ, φίλοι τε τοῦ Δημιουργοῦ γινόμεθα, ἵνα μὴ ἐπέλθωμεν, ὅθεν ἐκεῖνος ἐξέπεσεν, ὁρᾶτε τί πεποίηκε, καὶ πῶς πανούργως τὸν καθ' ἡμᾶς ἐρραψῴδηκε πόλεμον, ὁ μηχανορράφος τῶν κακῶν, καὶ σοφὸς ἐν ἀπάταις, καὶ ποικίλος ἐν ἐπιβουλαῖς, καὶ πλούσιος ἐν τοῖς κακοῖς μηχανήμασι.

ΕΠΙΝΟΗΣΗ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ Πανθρησκ.Οικουμενισμός, η Δωρεά Κορανίου

Πανθρησκ.Οικουμενισμός, η Δωρεά Κορανίου

ΕΠΙΝΟΗΣΗ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ

ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ ΠΡΟΒΑΛΛΟΥΝ

ΤΟ ΚΟΡΑΝΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΛΛΑΧ

ΑΝΤΙ ΝΑ ΚΗΡΥΤΤΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ

Στὴν ἀπίθανη περίπτωση ποὺ Ὀρθόδοξος πιστὸς θὰ δώριζε ἐπίσημα ἕνα «Κοράνιο» σὲ κάποιο πρόσωπο, αὐτὸ θὰ τὸ ἔκανε μόνο ἀπὸ ἄγνοια τοῦ περιεχομένου τοῦ Κορανίου. Καὶ ἀσφαλῶς, ὁ μὲν ἐξομολόγος του θὰ τὸν συμβούλευε νὰ μὴ τὸ ἐπαναλάβει, ὁ δὲ τοπικὸς ἐπίσκοπος θὰ καυτηρίαζε αὐτήν του τὴν πράξη, πιθανῶς δὲ και νὰ τὸν ἐπιτιμοῦσε.

Δὲν κάνουν τὸ ἴδιο, ὅμως, οἱ ποιμένες, τὰ τρία τελευταῖα χρόνια, κατὰ τὰ ὁποῖα παρατηρεῖται μιὰ ἀσέβεια πρωτόγνωρη, τὴν ὁποία διαπράττουν ὄχι κάποιοι πιστοί, ἀλλὰ οἱ «ὀρθόδοξοι» Πατριάρχες: συναγωνίζονται ποιός θὰ δωρίσει (μὲ τὸν καλύτερο τρόπο) «Κοράνιο» σὲ μουσουλμάνους!!!

Καὶ ἐνῶ οἱ πιστοὶ ἐκπλήσονται καὶ ἀγανακτοῦν, οἱ «ὀρθόδοξοι» ἐπίσκοποι, κατὰ τὴν προσφιλῆ τους τακτικὴ ...σιωποῦν, ἀφήνοντας τὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν νὰ ἀλλοιώνονται καὶ νὰ διαφθείρονται «ἔτι καὶ ἔτι».

Δὲν γνωρίζουν, ἄραγε, ὅλοι αὐτοί, πατριάρχες καὶ Ἐπίσκοποι, ὅτι τὸ «Κοράνιο» ὑβρίζει τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τὸν ὁποῖον αὐτοὶ ὑπηρετοῦν καὶ ὀφείλουν νὰ ὑπερασπίζονται; Τόσες δεκαετίες στὸ βαθμὸ τοῦ ἐπισκόπου, δὲν διάβασαν ποτέ τους τὸν λόγο τοῦ ἀπ. Παύλου «τίς δὲ συμφώνησις Χριστοῦ πρὸς Βελιάρ, ἢ τίς μέρις πιστῷ μετὰ ἀπίστου;» (2Κορ. 6,15). Δὲν γνωρίζουν ὅτι ὁ Χριστὸς ζήτησε ἀπὸ τοὺς μαθητές του νὰ πορευθοῦν εἰς ὅλον τὸν κόσμον κηρύττοντας καὶ προβάλλοντας μόνον τὸν ἀληθινὸν Θεό; Δὲν γνωρίζουν ὅτι ἀποτελεῖ ὑπέρτατη βλασφημία, τὸ νὰ ἀποκαλεῖ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης τὸ Κοράνιο «Ἱερὸ» καὶ «Ἅγιο»; Ὁ Πατριάρχης καὶ οἱ ἐπίσκοποι ἐκλαμβάνουν τὸν ἑαυτό τους ὡς ἀνεξέλεγκτους πρίγκηπες, οἱ ὁποῖοι μποροῦν ἀσύστολα νὰ καταπατοῦν τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ Παράδοση καὶ ταυτόχρονα, ἐξαπατώντας τοὺς πιστούς, νὰ ἰσχυρίζονται παραπλανητικῶς ὅτι προστατεύουν τάχα τὴν Ὀρθοδοξία καὶ σὲ τίποτα δὲν τὴν προδίδουν;

Κι ἐφ’ ὅσον οἱ Πατριάρχες –παρὰ τὶς διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν– συνεχίζουν συστηματικῶς, ἀναιδῶς καὶ ἐπιμόνως νὰ χαράσσουν ἄλλη κακόδοξη γραμμή, διαφορετικὴ ἀπὸ ἐκείνη τῶν Ἁγίων, μὲ τὸ νὰ προάγουν τὸν διαχριστιανικὸ καὶ διαθρησκειακὸ Οἰκουμενισμό, καὶ νὰ ἐξυμνοῦν τὸ «Κοράνιο» (ποὺ ἀρνεῖται τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ), ἄραγε δὲν ἀνήκουν στὴν κατηγορία τῶν ψευδεπισκόπων; Δὲν ἀνήκουν στὴν κατηγορία τῶν ψευδοδιδασκάλων, οἱ ὁποῖοι –κατὰ τὴν προφητεία τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Ἀποστόλων– θὰ ἐμφανιστοῦν στοὺς ἐσχάτους χρόνους; Ποιούς ἄλλους χειρότερους ψευδεπισκόπους ἀπ’ αὐτοὺς πρέπει νὰ περιμένουμε;

Θὰ παρουσιάσουμε δι’ ὀλίγων τὶς προσβλητικὲς καὶ βλάσφημες –ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου– ἐκφράσεις τοῦ «Κορανίου», τὸ ὁποῖο αὐτοὶ προσφέρουν, ὡς τὸ πιὸ ἐκλεκτὸ δῶρο!

Συνοδικός θεσμός, ὁ σοβαρά ἄρρωστος

Συνοδικός θεσμός, ὁ σοβαρά ἄρρωστος


υπό του Ληστρικά εκδιωχθέντος και υπογείως, πανούργως και λυσσαλέως, υπό χθεσινων και σημερινων Ελλαδιτων ασυνειδητων αρχιερέων της αισχυνης Σφαγιασθέντος, Κανονικού και Νόμιμου Μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος κ.ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ του αειθαλους, λογιου, δυναμικου και ευφυεστατου.

Νοιώθω τό χρέος νά ἐνημερώσω καί νά ἀποσαφηνίσω, μπροστά σέ ὁλόκληρο τό πλήρωμα τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας μας, τήν εὐθύνη τῆς συνοδικῆς ἡγεσίας καί τό φόρτο τοῦ μόχθου πού τῆς ἀνατίθεται γιά νά μένει ἀκέραιος ὁ θησαυρός τῆς πίστης μας καί νά λειτουργεῖ πάντοτε ἀποστολικά καί πάντοτε χαρισματικά καί γιά νά λειτουργεῖ ἡ κοινότητα τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς ἀγάπης.

Πρίν ὅμως προχωρήσω σέ θεολογική ἀνάλυση τοῦ θέματος καί σέ ἐπεξεργασία τῶν δεδομένων τῆς ταραγμένης ἐποχῆς μας, θά ἤθελα νά ρίξω τό φῶς σέ δύο περιστατικά πού συνέβηκαν ἀμέσως μετά τήν ἀνάδειξη τοῦ σημερινοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου καί πού τυπώθηκαν στίς συνειδήσεις τοῦ πληρώματος ὡς εἰσαγωγές σέ δυό μεγάλα κεφάλαια τῆς ἀναποτελεσματικῆς ἤ καί καταλυτικῆς σύγχρονης συνοδικῆς δραστηριότητας.

Τό πρῶτο περιστατικό: Ὁ σημερινός Ἀρχιεπίσκοπός μας, Ἱερώνυμος, μετά τήν ἀνάρρησή του στό θρόνο τῶν Ἀθηνῶν, προγραμμάτισε καί πραγματοποίησε ἐπίσκεψη στή μητρόπολη Ζακύνθου καί συνάντηση μέ τόν ἐκεῖ μητροπολίτη. Κατά τή συνάντηση, σέ κλίμα χαρᾶς καί ἐνθουσιασμοῦ, κατάθεσε μιά δήλωση, πού ἀποτελοῦσε ταυτόχρονα καί ἀναγνώριση τοῦ ἀδελφοῦ του συνιεράρχη καί κατάφαση στή λάμψη τοῦ ὕφους του: «Ἀγαπητέ Χρυσόστομε, θαυμάζω τήν ἀρχοντιά σου». Ἡ δήλωση αὐτή φτερούγισε ἴσαμε τίς ἀκραῖες γωνιές τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδας καί ἔβαλε σέ ἕναν προβληματισμό πιστούς καί ἄπιστους.

Τό δεύτερο: Μετά παρέλευση ἀρκετοῦ χρόνου καί ὅταν ἡ ἡγεμονική προέλαση τοῦ νέου Ἀρχιεπισκόπου ἄρχισε νά θαμπώνει καί νά γεννᾶ ἐρωτήματα, ὁ μητροπολίτης Ζακύνθου μπῆκε ὁρμητικός στό Ἀρχιεπισκοπικό Μέγαρο καί ἄρχισε νά ἐπιτιμᾶ καί νά ἐξουθενώνει καί νά ὑβρίζει τό θαυμαστή τῆς προσωπικῆς του ἀρχοντιᾶς, τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο.

Καί βγαίνοντας ἔξω, νά κάνει δηλώσεις σέ δημοσιογράφους καί νά ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος πρέπει πλέον νά παραιτηθεῖ «ἐπειδή ἀποδείχθηκε ἄβουλος, ἀνίκανος καί ἐπικίνδυνος πλέον, δεδομένου ὅτι ἄγεται καί φέρεται δίχως ἐνεργό ρόλο στά δρώμενα τῆς ἐποχῆς».
Καί δέ σταμάτησε ἐκεῖ. Ἐπίμονα καί ὀργισμένα συνέχισε: «Γιά τήν κακή συγκυρία, τήν ὁποία διέρχεται ἡ πατρίδα μας καί μαζί της ἡ Ἐκκλησία μας, χρειάζεται ἐκκλησιαστικός ἡγέτης μέ ἀποφασιστικότητα καί ἦθος, χαρακτηριστικά πού ΔΕΝ διαθέτει ὁ Ἱερώνυμος ὁ Β΄, ἐπειδή ἀκριβῶς ἔχει κληρονομήσει καί ἀποδεχθεῖ τήν ἴδια ὕποπτη καί καταδικασμένη αὐλή τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστόδουλου» (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 18/12/2011).

Τά δυό αὐτά περιστατικά, δίχως ἰδιαίτερη ἐπεξεργασία, μαρτυροῦν, urbi et orbi, ὅτι τό ἡγετικό σῶμα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας δέ βρίσκεται ἐναρμονισμένο σέ ἀτμόσφαιρα ἀγάπης καί ἀδελφοσύνης καί δέν ἐκδηλώνει τήν παρουσία του ὡς ἀποστολικό καί ποιμαντικό χάρισμα. Οἱ ἀντιπαραθέσεις βρίσκονται σέ συνεχή ὄξυνση. Οἱ μικρότητες θολώνουν τό μεγαλεῖο τῆς ἀποστολικότητας. Καί ἡ ἀγάπη τῶν ποιμένων διολισθαίνει σέ ἐπαγγελματική τραχύτητα...

ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ;

ΟΔΥΝΗΡΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ Η ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

Νά, λοιπόν, πῶς συντελεῖται ἡ ἀλλοίωση τῆς συνειδήσεως τῶν πιστῶν.

Διαβάζουμε στὶς ΑΚΤΙΝΕΣ»:

«Ὁ Ρωμαιοκαθολικὸς Ἀρχιεπίσκοπος Βελιγραδίου,  Stanislav Hocevar, παραβρέθηκε στὴν Ὀρθόδοξη Ἀναστάσιμη Λειτουργία στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ Βελιγραδίου». Στὸ Video φαίνεται νὰ ἀσπάζεται τὴν ὀρθόδοξη εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως. Ἐπίσης διακρίνεται καθαρά πὼς «ὁ ὀρθόδοξος ἱερέας φιλᾶ τὸ χέρι τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Ἀρχιεπισκόπου»!

Ἂν ἐπραγματοποιεῖτο αὐτὸ τὸ γεγονός πρὶν 40 χρόνια, δὲν θὰ ἔβλεπε τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος, γιατὶ θὰ προκαλοῦσε τὶς σφοδρὲς ἀντιδράσεις τοῦ λαοῦ καὶ θὰ συγκέντρωνε τὰ πυρὰ ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων. Θὰ ἐθεωρεῖτο πρωτοφανὲς γεγονός, ἀσέβεια πρὸς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, οἱ ὁποῖοι καταγράφουν τὴν βούληση τοῦ Κυρίου, ὅπως μᾶς παρεδόθη διὰ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἀλλὰ καὶ ἑρμηνεύτηκε καὶ ἐφαρμόστηκε στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Παρόμοιες ἀντιδράσεις θὰ παρετηροῦντο καὶ πρὶν 20 χρόνια. Πολλοὶ θὰ ἔφευγαν ἀπὸ τὸ Ναό, βλέποντας νὰ εἰσέρχεται σ’ αὐτὸν ἕνας καρδινάλιος, νὰ ἀσπάζεται τὴν ὀρθόδοξη εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως καὶ νὰ δέχεται χειροφίλημα ἀπὸ ὀρθόδοξο κληρικό, ἐνώπιον τοῦ «ὀρθοδόξου» Πατριάρχη τῆς Σερβίας.

Σήμερα, ὅμως, οἱ συνειδήσεις τῶν πιστῶν ναρκώθηκαν. Οἱ ὀρθόδοξοι τῆς Σερβίας, ὑπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ Πατριάρχη Εἰρηναῖο, ἀποδέχτηκαν τὸ παραπάνω σκηνικό, οἱ δὲ ἀνὰ τὸν κόσμο ὀρθόδοξοι πιστοί, θὰ τὸ πληροφορηθοῦν, κάποιοι θὰ τὸ σχολιάσουν, οἱ περισσότεροι θὰ ἀδιαφορήσουν, καὶ πολλοὶ θὰ θεωρήσουν, ἴσως, «γκρίνια» τὴν ἐπίκριση ἑνὸς γεγονότος ποὺ πλέον ἀποτελεῖ ρουτίνα στὶς μετὰ τῶν ἑτεροδόξων σχέσεις μας. Θὰ ἐνοχληθοῦν, δηλαδή, ὄχι ἀπὸ τὸ γεγονός, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν κριτικὴ ἐναντίον τοῦ γεγονότος: «Μὰ ὅλο οἱ ἴδιοι καὶ οἱ ἴδιοι φανατικοὶ καὶ γραφικοὶ ἀντιδροῦν. Δὲν ἔχουν καὶ τίποτ’ ἄλλο νὰ κάνουν;».

Ἔτσι, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης μετὰ τοῦ ἐπιτελείου του ἔχει τὴν πολυτέλεια, ὄχι μόνο νὰ μὴν ἀναγκάζεται να ἀντιδρᾶ κατὰ τέτοιων ἀντὶ-εὐαγγελικῶν ἐνεργειῶν, ἀλλὰ καὶ νὰ τρίβει τὰ χέρια του ἀπὸ ἱκανοποίηση, γιατὶ ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπεκτείνεται σύμφωνα μὲ τὰ σχέδια τους, χωρὶς οὐσιαστικὲς ἀντιδράσεις. Διότι, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς πιστούς, καὶ οἱ δικοί μας φρουροὶ τῆς Πίστεως Ἕλληνες Μητροπολίτες, μαθαίνουν τὰ γεγονότα καὶ σιωποῦν. Θεωροῦν πλέον ἀναγκαίους τοὺς διαλόγους ποὺ ξεκίνησαν μὲν κακῶς (μὲ καταπάτηση καὶ αὐτῆς τῆς Ἀπόφασης τῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως τῆς Ρόδου), συνεχίζονται δὲ κάκιστα παρὰ τὶς Ἀποστολικὲς καὶ Συνοδικὲς Ἐντολὲς καὶ τὴ σύνολη διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων ὡς πρὸς τὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς αἱρετικούς.

Ἄραγε, ἡ ἀποστολὴ τῶν Ἐπισκόπων ἐκπληρώνεται μόνο μὲ τὴν τέλεση μυστηρίων, τὴν ἐνασχόληση μὲ πανηγύρεις, συσσίτια καὶ ἀναστάσιμα διαγγέλματα;

Σημάτης Παναγιώτης

Θαύμα της Παναγίας στη Κασσιώπη

Στα 1530, στη βενετοκρατούμενη Κέρκυρα, ένας τίμιος νέος, ο Στέφανος, γύριζε κάποια μέρα από την πόλη στο χωριό του. Στον δρόμο συνάντησε κι άλλους οδοιπόρους, κι έτσι βάδιζαν όλοι μαζί συντροφιά. Κάποια στιγμή διέκριναν μακριά μερικούς νεαρούς, πού μετέφεραν αλεύρι από τον μύλο. Η παρέα του Στέφανου μπήκε σε πειρασμό. - Δεν τους κλέβουμε το αλεύρι; είπαν μεταξύ τους. Κανείς δεν μας βλέπει. Θα το μοιραστούμε και θα το μεταφέρουμε στα σπίτια μας. Όλοι συμφώνησαν, εκτός από τον Στέφανο. - Είναι αμαρτία! διαμαρτυρήθηκε. Κι ύστερα, δεν θα ξεφύγουμε τη δικαιοσύνη. Θα τιμωρηθούμε σαν ληστές και κακοποιοί. Εκείνοι όμως ήταν αποφασισμένοι. Κι όταν πλησίασε η λεία τους, επιτέθηκαν στα παιδιά, τα έδειραν και άρπαξαν το αλεύρι.

Ομιλία π. Θεοδώρου Ζήση

Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἀπειλητικὴ κατὰ πιστῶν Ἐπιστολὴ τοῦ Πατριάρχη

ΦΙΛΟΡΘΟΔΟΞΟΣ  ΕΝΩΣΙΣ  «ΚΟΣΜΑΣ  ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ»

ΕΔΡΑ: ΒΑΣ. ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ 30, 546 24  ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΤΗΛ. 697-2176314

E-MAIL: KFLAMIATOS@YAHOO.GR  ―  ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ  ΑΠΡ 2012

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἀπειλητικὴ κατὰ πιστῶν Ἐπιστολὴ τοῦ Πατριάρχη

ΟΙ ΑΡΧΗΓΕΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΓΑΒΡΙΟΥΝ

Η ΑΙΡΕΤΙΖΟΥΣΑ ΟΜΑΔΑ ΟΛΙΓΙΣΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΥΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΙ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ  ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΔΙΑΣΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ,

ΑΦΟΥ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Δυστυχῶς ἢ εὐτυχῶς οἱ ἐλάχιστοι συνειδητοὶ οἰκουμενιστὲς (ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι) δὲν κρύβονται πιά. Συγκροτοῦν εὐδιάκριτο κακόδοξο μέτωπο, ἐπαναλαμβάνουν ἐν χορῷ τὶς ἐναντιούμενες στὴν ὀρθόδοξη Πίστη διδασκαλίες καὶ πρακτικές, προσπαθοῦν νὰ τὶς ἐπιβάλλουν ἐτσιθελικά, ἀλληλοϋποστηρίζονται, δραστηριοποιοῦνται ὡς ἀπὸ σχεδίου, λειτουργοῦν ὡς αἱρετίζον σῶμα μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς ἐκ τούτου, δὲν εἶναι πιὰ ἀόρατη, ἀλλ’ ὁρατὴ καὶ γιὰ τὸν πλέον δύσπιστο, μὲ συγκεκριμένους ἡγέτες· ἡγέτες, ποὺ ἀσφαλῶς ὑπεραμύνονται τῆς κακοδοξίας τους, βαπτίζοντας τὶς ποικίλες «μετα-πατερικὲς» κακοφωνίες –ὅπως συνέβη σὲ ὅλες τὶς ἐποχὲς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας– ὡς αὐθεντικὴ ὀρθοδοξία· ἡγέτες, ποὺ δὲν ἀνέχονται τὸν ἔλεγχο καὶ τὴν κριτική, καὶ ἐκφράζουν ὠμὰ τὴν ἐπιθυμία καὶ θέλησή τους, νὰ τιμωρήσουν ἀπο-φασιστικὰ τοὺς πιστοὺς ποὺ ἐμμένουν στὴν Εὐαγγελικὴ διδασκαλία· ἡγέτες ποὺ ἑτοιμάζονται νὰ χρησιμοποιήσουν μονομερῶς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, γιὰ νὰ ἐξοντώσουν καὶ νὰ συντρίψουν ὅσα μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἀντιστέκονται στὰ προδοτικὰ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία σχέδιά τους· ἡγέτες –πρόσωπα ἐπικίνδυνα, ποὺ ἀντιμάχονται τὸν Θεὸν μὲ τὶς διδασκαλίες τους καὶ τὶς ἀντι-Εὐαγγελικές, ἀντι-Κανονικὲς πρακτικές τους· ἡγέτες ποὺ ἀπειλοῦν μὲ καθαιρέσεις καὶ ἀφορισμοὺς τοὺς ὑπερασπιζόμενους καὶ μὴ ἐγκαταλείποντας στὰ ἀνάξια χέρια τους τὸν θησαυρὸν τῆς Ὀρθοδοξίας, κραδαίνοντας πρὸς τοῦτο τὴν σπάθην τῆς ἐξουσίας πού, ἡ Νεοταξικὴ ἀθεϊστικὴ Κοσμοκρατορία, ἐνθαρρυντικὰ τοὺς παρέχει· «ὀρθόδοξοι» ἡγέτες ποὺ ἐκτιμοῦν πὼς τώρα εἶναι κατάλληλες οἱ κοινωνικο—οἰκονομικὲς συγκυρίες γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τῶν ἑνωτικῶν σχεδίων τους ὑπὸ τὸν Πάπα, τώρα ποὺ οἱ ἀντιδράσεις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος προβλέπονται χλιαρὲς ἕως ἀνύπαρκτες καὶ εὔκολα θὰ παταχθεῖ κάθε ἀντίδραση, ἔστω κι ἂν προκληθεῖ ἕνα ἀκόμα νέο σχίσμα στὴν Ἐκκλησία.

Ὡς τώρα, προσπαθοῦσαν νὰ περιθωριοποιήσουν ἢ παρασκηνιακῶς νὰ ἐκφοβίσουν, ἐλπίζοντας ὅτι θὰ ἀποκάμουν οἱ πιστοὶ ποὺ ἐμμένουν στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Ὅμως, βλέποντας ἡ οἰκουμενιστικὴ ἡγεσία ὅτι εἶναι ἀνυποχώρητοι οἱ πιστοὶ καὶ συνειδητοποιώντας ὅτι τὰ σχέδιά τους γιὰ τὴν ἕνωση ὑπὸ τὸν Πάπα καθυστεροῦν, ἐθορυβήθηκαν πολύ, φοβούμενοι τὴν συσπείρωση τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν. Μετὰ μάλιστα τὴν πραγματοποίηση τῆς Ἡμερίδας κατὰ τῆς μετα-πατερικῆς θεολογίας πού διοργάνωσε ἡ Μητρόπολη Πειραιῶς στὸν Πειραιᾶ (15/2/2012), κατὰ τὴν ὁποία κατονομάσθησαν –ἐνώπιον ἑκατοντάδων ἱερέων καὶ χιλιάδων πιστῶν– συγκεκριμένα πρόσωπα τῆς οἰκουμενιστικῆς αἱρέσεως, ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν βράβευση ἀντι-οικουμενιστῶν πιστῶν ἀπό τόν μητροπολίτη Πειραιῶς κ. Σεραφείμ κατὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, θεώρησαν ὅτι εἶναι καιρὸς γιὰ μιὰ κατὰ μέτωπον ἐπίθεση. Καὶ σχεδίασαν προγραμματισμένα, μέσα σὲ ἕνα περίπου μῆνα, ὁμοβροντία Συνεδρίων, Ἡμερίδων καὶ δηλώσεων τῶν ἡγετικῶν τους κύκλων, ὑπερασπιζόμενοι τὴν συνέχιση τῶν ἀντιπατερικῶν οἰκουμενιστικῶν Διαλόγων, μὲ ἀποκορύφωμα τὶς κυρίαρχες ἀπειλὲς τοῦ Πατριάρχου γιὰ τὴν ἐξόντωση τῶν ἀντιδρώντων.

Καὶ αὐτοὶ –ποὺ ἐπὶ δεκαετίες ὁμιλοῦν γιὰ Διαλόγους «ἀγάπης» μὲ τοὺς ἑτερόδοξους– δὲν ἀντέχουν οὔτε ἕναν Διάλογο μὲ τοὺς ὁμόδοξους –διάλογο ἔστω γιὰ τὰ μάτια. Καὶ εἴδαμε πώς, ἀντὶ γιὰ Διάλογο, ἐξαπέλυσαν ποικιλώνυμες ὕβρεις καὶ ἀπειλὲς κατὰ τῶν πιστῶν ποὺ προβληματίζονται, ἀγωνιοῦν, πονοῦν γιὰ τὴν προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τοὺς θεσμικοὺς ἡγέτες της· ἀπειλὲς ὅτι θὰ τοὺς ἐξουδετερώσουν καὶ ἐξοντώσουν.

Ἡ Ἑλλάδα δέχθηκε ἐπίθεση γιατὶ εἶναι Ὀρθόδοξη χώρα ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ

Ἡ Ἑλλάδα δέχθηκε ἐπίθεση γιατὶ εἶναι Ὀρθόδοξη χώρα

Προτροπὴ τοῦ Σέρβου συγγραφέα DEJAN LUČIĆ

 

Ἕλληνες, ἦρθε ἡ ὥρα νὰ καταλάβετε

τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ ξεσηκωθεῖτε

 

«Ἡ Ἑλλάδα δέχθηκε ἐπίθεση γιατὶ εἶναι Ὀρθόδοξη χώρα»!

Ὁ Σέρβος συγγραφέας DEJAN LUČIĆ απευθύνει μήνυμα προς τον Ελληνικό λαό. Διαβάζοντας τὸ μήνυμα, δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ μὴ φέρει στὴ μνήμη του τὶς πολιτικὲς κινήσεις τῶν τελευταίων ἐτῶν, τὴν ὠμὴ ἐπέμβαση τῶν ξένων, τὴν «πτώχευση», τὸν ρόλο τῶν ἡγετῶν τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ἀδρανοποίηση Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, τὸν παραμερισμὸ τῆς Ρωσίας, καὶ πολλὰ ἄλλα.

Ὅποιος, μάλιστα, ἔχει παρατηρήσει ἔστω καὶ λίγο τὶς ὑπόγειες σχέσεις τῆς Νέας Τάξης πραγμάτων μὲ τὸ Βατικανὸ καὶ τὸν Οἰκουμενισμό, καταλαβαίνει καλύτερα τὴν φράση τοῦ DEJAN LUČIĆ: «Ἡ Ἑλλάδα δέχθηκε ἐπίθεση γιατὶ εἶναι Ὀρθόδοξη χώρα»!

Τὸ «Μήνυμα πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς Ἕλληνες

ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ

Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ξυπνήσετε καὶ νὰ καταλάβετε τὴν Ἀλήθεια. Ἐμεῖς στὴν Σερβία λέμε: ἡ ἀρκούδα χόρευε στὸ κατώφλι μας, καὶ τώρα ἔρχεται καὶ στὸ δικό σας. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἀποσταθεροποιήθηκε λόγω τῶν χρηματικῶν δανείων, τὰ ὁποῖα ἦρθαν καὶ ἔφυγαν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Δὲν ξοδέψατε ἐσεῖς δισεκατομμύρια εὐρώ. Αὐτὰ τὰ δισεκατομμύρια ἦρθαν στὴν Ἑλλάδα καὶ ἔφυγαν μὲ σκοπό νὰ χρεωθεῖτε καὶ νὰ τὰ πληρώνετε, μὲ σκοπὸ κάποιος νὰ ἁρπάξει τὴν ἱερή σας Ἑλληνικὴ χώρα.

Οἱ Τοῦρκοι καὶ οἱ Γερμανοὶ θέλουν τὰ νησιὰ κοντὰ στὴν τουρκικὴ ἀκτή, ὅπου στὴ θάλασσα ὑπάρχει πετρέλαιο. Ἡ Κρήτη εἶναι σὲ κίνδυνο.

Κρητικοί: νὰ εἶστε ἡ ἀρχὴ τῆς ἀντίστασης κατὰ τῆς κατοχῆς τῆς Ἑλλάδας. Ἐσεῖς τὸ μπορεῖτε, ἐσεῖς τὸ ξέρετε, ἐσεῖς ὅλοι σὰν τοὺς Σπαρτιᾶτες, σὰν τὸν Ἀχιλλέα. Ὁ κάθε Κτηρικὸς εἶναι σὰν αὐτόν.

Ἐσεῖς Ἀθηναῖοι, Θεσσαλονικεῖς, ξέρετε τί πρέπει νὰ κάνετε. Νὰ εἶστε σοφοί. Χρησιμοποιεῖστε τὴν ἑλληνικὴ διασπορά. Χρησιμοποιεῖστε τὴν ἑλληνικὴ διπλωματία μέσῳ Ἐκκλησίας. Παντοῦ στὸν κόσμο. Ἐνεργοποιεῖστε τὸ ἑλληνο-αμερικανικὸ λόμπι σας. Συνεδεθεῖτε μὲ τοὺς Ἀρμενίου.

Ἡ Σερβία δέχθηκε ἐπίθεση γιατὶ εἶναι Ὀρθόδοξη χώρα. Ἡ Ἑλλάδα δέχθηκε ἐπίθεση γιατὶ εἶναι Ὀρθόδοξη χώρα. Τοὺς Ἀρμένιους στὴν Τουρκία τοὺς καταπιέζουν γιατὶ εἶναι Ἀρμένιοι, Ὀρθόδοξοι. Ὁ σκοπός, βέβαια, εἶναι ἡ Ρωσία. Ὁ σκοπὸς εἶναι νὰ ληστέψουν τὴν Ρωσία. Σ’ αὐτὴν τὴν προσπάθεια ληστείας τῆς Ρωσίας, τὸ πρῶτο ἐμπόδιο ἦταν ἡ Σερβία, τὸ δεύτερο ἐμπόδιο εἶστε ἐσεῖς οἱ Ἕλληνες. Πρᾶγμα ποὺ σημαίνει ὅτι ἐμεῖς οἱ Σέρβοι κι ἐσεῖς οἱ Ἕλληνες, καὶ ἴσως οἱ Βούλγαροι, πρέπει νὰ ἑνωθοῦμε, ἀλλιῶς θὰ ἐξαφανιστοῦμε. Ἡ Τουρκία, καὶ τὸ ἰσλάμ εἶναι ὁ κινητήριος μοχλὸς τῆς καταστροφῆς καὶ τῆς Ἑλλάδας καὶ τῆς Σερβίας, καὶ τῆς  Εὐρώπης στὸ μέλλον.

Ἡ Γερμανία θέλει νὰ ἀπαλλαχθεῖ ἀπὸ τὸ πλεόνασμα τῶν Τούρκων στὸ δικό της ἔδαφος ἐπιστρέφοντάς τους στὰ Βαλκάνια. Εἶναι ἀπαραίτητο νὰ καταστραφεῖ καὶ νὰ μικρύνει ἡ Ἑλλάδα. Ἐσεῖς ξέρετε σὲ τί κατάσταση βρίσκεται ὁ Στρατός σας. Λένε ὅτι θὰ γίνει πόλεμος μικρός, σύντομος στὴ θάλασσα. Μπορεῖ νὰ εἶναι σύντομος γιατὶ θὰ γίνει προδοσία στὴν κορυφὴ τῆς ἡγεσίας σας ἀπὸ τοὺς Ἄγγλους κατασκόπους, οἱ ὁποῖοι δὲν δουλεύουν γιὰ τὰ συμφέροντα τῆς Ἑλλάδας.

Ἕλληνες ξυπνῆστε. Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ξυπνήσετε καὶ νὰ σηκωθεῖτε νὰ σταματήσετε τὴν καταστροφὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν Ἑλλάδα, στὰ Βαλκάνια καὶ στὸν κόσμο. Ἐνεργοποιεῖστε τὴ διπλωματία σας καὶ πρὸς τὴν Ἀνατολὴ καὶ πρὸς τὴν Δύση. Ψάξτε συμμάχους οἱ ὁποῖοι εἶναι ἐχθροὶ τῶν ἐχθρῶν σας. Νὰ εἶστε σοφοί.

ΖΗΤΩ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΣΗ: Π.Σ. ἀπὸ τὸ www.epirus-ellas.gr/2012/04/dejan-lucic.html

Τα τραγικά και επονείδιστα κατασκευάσματα του ΣΚΑΥ

Τα τραγικά και επονείδιστα κατασκευάσματα του ΣΚΑΥ

και οι διαστρεβλωσεις των Καλαβρων "Θεολόγων"

της Θεσσαλονίκης

Μέ αἰσθήματα ἀπεριγράπτου πικρίας καί ἀφαντάστου ὀδύνης ἀναγκάζομαι μέσα στήν παγχαρμόσυνον πασχάλιον περίοδον, τήν λαμπροφόρον καί φωτοειδῆ, νά ὑψώσω ὡς ἔσχατος διάκονος τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας διά μίαν εἰσέτι φοράν φωνήν ἐντόνου διαμαρτυρίας, ὡς δικαιοῦμαι ἐκ τῆς θεσμικῆς μου εὐθύνης, διά τά ὅ,σα ἀσεβῆ, ψευδέστατα, πλαστογραφημένα, βλάσφημα καί κατασκευασμένα κατά τοῦ Παναγίου Θεανδρικοῦ Προσώπου τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας καί ἐνσαρκωθέντος Λόγου τοῦ Πατρός, Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, προέβαλε καί αὖθις, κατά τήν προλαβοῦσα Μ. Ἑβδομάδα τοῦ 2012 ἀπό Μ. Τρίτης (10/4) ἕως καί Μ. Παρασκευῆς (13/4) ὁ τηλεοπτικός δίαυλος ΣΚΑΪ, ἰδιοκτησίας τοῦ ὁμίλου Ἀλαφούζου, διευκρινίζων τά ἀκόλουθα:

1. Ἀσφαλῶς ἡ θεόσδοτος ἐλευθερία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου ἡ καί συνταγματικῶς κατοχυρωμένη ἐν Ἑλλάδι, κέκτηται τήν δυνατότητα ἀρνήσεως τῆς ἀληθείας τοῦ αἰωνίου Θεοῦ καί μάλιστα δύναται νά ἀμφισβητήσῃ μέ πάντοτε βέβαια εὐπρεπῆ ἀντιρρητικόν τρόπον, τήν Θεία Ἀποκάλυψιν καί νά διαδόσῃ τάς σχετικάς ἀπόψεις ἀναλαμβάνουσα βεβαίως ἐλευθέρως καί τάς σχετικάς πνευματικάς συνεπείας. Ὁ κραταιός λόγος τοῦ Σωτῆρος Κυρίου «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν, ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι» (Ματθ. ιστ΄ 24) κατοχυρώνει τά ἀνωτέρω.

2. Ἡ ἔντονος διαμαρτυρία καί ἔνστασίς μου κατά τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ ΣΚΑΪ πού ἡ ἕδρα του εὑρίσκεται ἐντός τῆς κανονικῆς μου δικαιοδοσίας εἰς Ν. Φάληρον Πειραιῶς, συνίσταται εἰς τό γεγονός ὅτι ὁ συγκεκριμένος τηλεοπτικός σταθμός ἐξεζήτησε τήν συνεργασίαν μετά τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί συνέπραξεν μετ’ Αὐτῆς δι’ ἕναν ὄντως ἱερόν σκοπόν, τήν ἀνακούφισιν τῶν ἐνδεῶν καί ἐμπεριστάτων ἀδελφῶν πού πλήσσονται ἀπό τήν ἐνσκήψασα οἰκονομικήν κρίσιν. Παρά δέ τό γεγονός ὅτι καί κατά τήν περυσινήν περίοδον τῆς Μ. Ἑβδομάδος τοῦ 2011, εἶχε μόνος αὐτός ἐξ ὅλων τῶν τηλεοπτικῶν διαύλων τῆς Χώρας προβάλλει τά ἴδια κατεσκευασμένα ἐπιστημονοφανῆ ντοκυμαντέρς παραγωγῆς τοῦ γνωστοῦ σιωνιστικοῦ Μουσείου Ροκφέλερ τοῦ Τέλ-Ἀβίβ, ἡ Ἁγιωτάτη ἡμῶν Ἐκκλησία διά τοῦ Μακαριωτάτου Προκαθημένου Αὐτῆς Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερωνύμου τοῦ Β΄, τοῦ νουνεχοῦς, σοφοῦ καί γεραροῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἀνδρός, ἀπεδέχθη διαβεβαιώσεις τῶν ἰθυνόντων τοῦ τηλεοπτικοῦ διαύλου, ὡς καί ἡ ἐλαχιστότητά μου, ὅτι δέν θά ἐπαναληφθῆ ἡ εἰς βάρος τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας καί τοῦ Παναγίου Προσώπου τοῦ Δομήτορος Αὐτῆς ἀήθης καί χυδαία ἐπίθεσις. Διά τόν λόγον δέ αὐτόν, ἡ Ἁγιωτάτη ἡμῶν Ἐκκλησία δεικνύουσα πάντοτε τήν μακρόθυμον καί ἐπιεικῆ Αὐτῆς διάθεσιν ἐνισταμένη κατά μεθοδειῶν καί ὄχι κατά προσώπων, ἐχώρησεν εἰς συνεντεύξεις πού προεβλήθησαν ὑπό τοῦ τηλεοπτικοῦ διαύλου ΣΚΑΪ καί μάλιστα ἡ ἐλαχιστότης μου ἐνεφανίσθη τήν Μ. Τρίτην 2012 εἰς τήν πρωϊνήν ζώνην τοῦ τηλεοπτικοῦ Σταθμοῦ κατά τήν διαδικασίαν διανομῆς 5.000 δεμάτων ἐκ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως πρός ἐμπεριστάτους ἀδελφούς τῆς εὑρυτέρας περιοχῆς τοῦ Πειραιῶς καί ὡμίλησεν εὐφήμως διά τήν ἀνθρωπιστικήν προσπάθειαν τοῦ ἐν λόγῳ διαύλου.

Ο ΚΕΧΑΡΙΤΩΜΕΝΟΣ και ανυποδητος

Επισκοπος ΑΡΤΕΜΙΟΣ




Ο κεχαριτωμενος Επισκοπος και Μητροπολιτης Ρασκας και Πριζρενης ΑΡΤΕΜΙΟΣ την Μεγαλη Παρασκευη, θρηνων και οδυρωμενος την Μεγαλη Παρασκευη που διερχεται η Σερβικη Εκκλησια και επιβεβαιωνεται η προδοσια της Ορθοδοξου Πιστεως, που συντελειται απο τους Σερβους ΙΟΥΔΕΣ, Γιεφτιτς, Ραντοβιτς και Μπουλοβιτς, που επι ετη πολλα υποκρινονταν εναντι του Αγιου Ιουστινου οτι ειναι τεκνα του, ενω κατευθυνονταν και δουλευαν σε αλλους Αντιεκκλησιαστικους Παραγοντες, αλλα και καθημερινα συνεχιζουν να εργαζονται ως Δουρειοι Ιπποι και να απεργαζονται τον ολοκληρωτικο αφανισμο της Σερβικης Εκκλησιας.

Νέα προσπάθεια

ηλεκτρονικού φακελλώματος

Το καταναλωτικό «προφίλ» κάθε φορολογούμενου ετοιμάζουν στο υπουργείο Οικονομικών, για να διασταυρώνει τα δηλούμενα εισοδήματα και τις αντίστοιχες δαπάνες κάθε πολίτη.
Το ηλεκτρονικό φακέλωμα θα περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία που αφορούν στις συναλλαγές των φορολογούμενων με τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, εταιρείες πιστωτικών καρτών, κινητής τηλεφωνίας, ηλεκτρικού ρεύματος, ύδρευσης καθώς και όλα τα στοιχεία για τα δάνεια που έχουν λάβει.
Από τον έλεγχο δεν θα ξεφύγουν ούτε οι δαπάνες για νοσοκομεία και θεραπευτήρια, που επίσης θα συλλέγονται και θα διασταυρώνονται.
Με εγκύκλιο που εξέδωσε το υπουργείο Οικονομικών, ζητά από τις εταιρίες κινητής, τις τράπεζες, τις ΔΕΚΟ κλπ να αποστείλουν μέχρι τις 20 Αυγούστου τα σχετικά στοιχεία με ηλεκτρονικό αρχείο στη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων".

Πηγή: www.ictplus.gr

Το Ελληνικό κράτος ή καλύτερα οι ανίκανοι και διεφθαρμένοι πολιτικοί που το διοικούν, μετά από τις παταγώδεις αποτυχίες της κάρτας του πολίτη και της φοροκάρτας, προσπαθούν και πάλι να φακελλώσουν τους Έλληνες, ανακοινώνοντας την πρόθεσή τους να συγκεντρώσουν ένα μέρος των καταναλωτικών δραστηριοτήτων των πολιτών.

Οι επιστημονικές μετρήσεις για το Άγιο Φώς

του Ρώσου φυσικού Αντρέι Βολκόβ

το Μεγάλο Σάββατο του 2008

Οσιλοσκόπιο

To Πάσχα του 2008, ο Ρώσος φυσικός Αντρέι Αλεξάντροβιτς Βολκόβ,¹ του Εθνικού Κέντρου Ερευνών της Ρωσίας «Ινστιτούτο Κουρτσιάτοβ»,² τέθηκε επικεφαλής μιας επιστημονικής αποστολής που είχε ως σκοπό να διερευνήσει το θαύμα του Αγίου Φωτός. Το εγχείρημα διοργανώθηκε από τον καθηγητή Αλεξάντερ Μοσκόφσκι,³ για τις ανάγκες ενός ντοκιμαντέρ που ήταν αφιερωμένο στον ρόλο των θαυμάτων στη θρησκεία.

Το Μεγάλο Σάββατο του 2008, περί τις 09.00 το πρωί, ο Αντρέι Βολκόβ εισήλθε στον Ναό της Αναστάσεως, μαζί με τον κατάλληλο εξοπλισμό. Το βασικό όργανο που χρησιμοποίησε για τις μετρήσεις του ήταν ένα ψηφιακό οσιλοσκόπιο ⁴ (oscilloscope), συνδεδεμένο με ένα laptop που ήταν εφοδιασμένο με το κατάλληλο λειτουργικό πρόγραμμα. Βρισκόταν σε απόσταση δέκα περίπου μέτρων από τον Πανάγιο Τάφο και βασική προτεραιότητά του ήταν να καταγράψει το φάσμα της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας σε συγκεκριμένες συχνότητες.

Τα αποτελέσματα των μετρήσεών του και τα συμπεράσματα που εξήχθησαν από αυτές, τα περιγράφει ένα χρόνο αργότερα, στις 21 Απριλίου 2009, στην ακόλουθη συνέντευξή του στη ρωσική εφημερίδα Βέρα:

Τα αποτελέσματα των μετρήσεών του και τα συμπεράσματα που εξήχθησαν από αυτές, τα περιγράφει ένα χρόνο αργότερα, στις 21 Απριλίου 2009, στην ακόλουθη συνέντευξή του στη ρωσική εφημερίδα Βέρα:

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΘΡΗΝΟΣ

 Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ  ΘΡΗΝΟΣ

Η δίκη του Χριστού:

 Μία νομική ανάλυση

του Δικαστή Χρήστου Δερμοσονιάδη

Όταν ο Πιλάτος βεβαιώθηκε για την αθωότητα του Χριστού και θέλησε να τον απολύσει τότε οι Ιουδαίοι φώναξαν: “Ημείς νόμον έχομεν και κατά τον νόμον ημών οφείλει αποθανείν, ότι Θεού υιόν εαυτόν εποίησε.” (Ιωάν.10’7). Αυτή είναι και η σημερινή θέση των Εβραίων.

Ισχυρίζονται ότι ο Χριστός παρέβη πράγματι το Μωσαϊκό Νόμο και δίκαια κατεδικάσθη σε θάνατο. Είναι δυνατόν όμως η ανθρώπινη Δικαιοσύνη να έφθασε σε τέτοια αντίθεση προς τη Θεία Δικαιοσύνη ώστε να καταδικάσει σε θάνατο τον ίδιο το Θεό και εν ονόματι του Νόμου να θανατώσει το Δημιουργό; Το βασικό λοιπόν ερώτημα είναι αν η δίκη του Χριστού ήτανε μία δίκαιη δίκη, κατά το ανθρώπινο μέτρο, αν δηλαδή έγινε σύμφωνα με το νόμο και τη δικονομία.

Η δικαιοσύνη την εποχή του Χριστού βρισκόταν σε αρκετά ψηλό επίπεδο. Το Ρωμαϊκό Δίκαιο σε λίγα θέματα υστερούσε από το σημερινό ευρωπαϊκό δίκαιο και το εβραϊκό ήτανε ιεροκρατικό και στηριζόταν στο Μωσαϊκό Νόμο.

Τα εβραϊκά δικαστήρια ήτανε πολυμελή. Ανώτατο Δικαστήριο ήταν το Μέγα Συνέδριο που είχε και άλλες εξουσίες. Εδρευε στην Ιερουσαλήμ, απετελείτο από 120 μέλη με πρόεδρο τον Αρχιερέα και είχε στη διαταγή του στρατιωτική δύναμη, την κουστωδία.

Οι θανατικές καταδίκες των εβραϊκών δικαστηρίων έπρεπε να επικυρωθούν από τη Ρωμαϊκή εξουσία όπως αναφέρεται στο βιβλίο “Η δίκη του Ιησού” του θεολόγου Δημήτριου Καππαή.

Η θανατική ποινή προβλεπόταν για αρκετά αδικήματα αλλά σύμφωνα με τις αντιλήψεις του λαού σπανίως επιβαλλόταν. Η εκτέλεση γινόταν με διάφορους τρόπους, από τους οποίους πιο βασανιστικός και εξευτελιστικός ήταν ο θάνατος επί του σταυρού, ο οποίος συνηθίζετο από τα Ρωμαϊκά δικαστήρια, τα οποία δεν είχαν ενδοιασμούς στην επιβολή θανατικής καταδίκης.

Κατά την εβραϊκή δικονομία η προανάκριση ήταν άγνωστη και δεν υπήρχε δημόσιος κατήγορος. Η απόφαση δεν μπορούσε να στηριχθεί στην παραδοχή του κατηγορουμένου αλλά μόνο στις μαρτυρίες.

Η δίκη διεξαγόταν μέρα, με ανοικτές τις πόρτες, ενώπιον του λαού. Ξεκινούσε με τους μάρτυρες υπερασπίσεως και ακολουθούσαν δύο τουλάχιστον μάρτυρες κατηγορίας, που έπρεπε να δώσουν σαφή και πανόμοια μαρτυρία, κρατώντας το δεξί τους χέρι πάνω στο κεφάλι του κατηγορουμένου και σε περίπτωση θανατικής καταδίκης έπρεπε να συμμετέχουν στην εκτέλεση και να ρίξουν τις πρώτες πέτρες, εάν η θανάτωση θα γινόταν με λιθοβολισμό.

Ο Κατηγορούμενος εθεωρείτο αθώος μέχρι την τελική του καταδίκη, εδικαιούτο να μιλήσει, να φέρει μάρτυρες και να τύχει καλής μεταχείρισης.

Κατά τη γνώμη των συγγραφέων δεν ετηρούντο πρακτικά αλλά η ίδια η καταδίκη εκδιδόταν με γραπτό διάταγμα. (Κοντογόνη: Εβραϊκή Αρχαιολογία, Β’4). Πάντως διάταγμα καταδίκης του Χριστού δεν έχει βρεθεί.

Οι Δικαστές έπρεπε να είναι αμερόληπτοι, δίκαιοι και μερικοί απ’ αυτούς να υπερασπίζουν τον κατηγορούμενο. Σε περίπτωση θανατικής καταδίκης ανεβάλλετο η τελική απόφαση για τη μεθεπόμενη μέρα και εάν επικυρωνόταν η θανατική καταδίκη η εκτέλεση έπρεπε να γίνει την άλλη μέρα και όχι αυθημερόν. Από την έναρξη της ακροάσεως μέχρι την εκτέλεση χρειαζόταν τουλάχιστον 4 μέρες.

Στον τόπο της εκτέλεσης συνόδευε τον κατηγορούμενο έφιππος δικαστής, που καλούσε το λαό να αναφέρει αμέσως στο Δικαστήριο, το οποίο συνεδρίαζε εκείνη την ώρα, οτιδήποτε ελαφρυντικό για τον κατηγορούμενο και τότε σταματούσε αμέσως η εκτέλεση.

Αυτά για τη Δικαιοσύνη στο Ισραήλ.

Πρέπει όμως να αναφερθεί ότι στα χρόνια της ρωμαϊκής υποτέλειας υπήρχε μεγάλη φαυλότητα και ηθικός ξεπεσμός, με αποτέλεσμα οι άρχοντες να είναι πρόσωπα φαύλα, που εξασφάλιζαν τη θέση τους δωροδοκώντας τους Ρωμαίους ηγεμόνες. Οι Δικαστές δεν είχαν πλέον την εντιμότητα και την ανθρωπιά που είχαν οι προκάτοχοι τους. Ολόκληρο το έθνος βρισκόταν σε ξεπεσμό και αθλιότητα.

Μετά την ανάσταση του Λαζάρου πολλοί Ιουδαίου πίστεψαν στον Χριστό. “Συνήγαγον ουν οι αρχιερείς και οι Φαρισσαίοι συνέδριον και έλεγον. Τι ποιούμεν, ότι ούτος ο άνθρωπος πολλά σημεία ποιεί; …. Εις δε τις εξ αυτών Καϊάφας, αρχιερεύς ων του ενιαυτού εκείνου, είπεν αυτοίς …. ότι συμφέρει ημίν ίνα εις άνθρωπος αποθάνη υπέρ του λαού και μη όλον το έθνος απόληται.” (Ιω. ΙΑ’48-50)

“Εβουλεύσαντο δε οι αρχιερείς ίνα και τον Λάζαρον αποκτείνωσιν, ότι πολλοί δι’ αυτόν υπήγον των Ιουδαίων και επίστευον εις τον Ιησούν.” (Ιω. ΙΒ’10)

Και η στρατιωτική κουστωδία, μαζί με ένοπλους υπηρέτες, όταν συνέλαβε τον Ιησούν δεν τον έφερε στο δικαστήριο αλλά στον πεθερό του αρχιερέα, τον ΄Αννα, που υπηρέτησε στο παρελθόν σαν αρχιερέας.

Και ο Αννας, χωρίς να έχει καμιά εξουσία άρχισε ανάκριση για να βρει αιτία εναντίον του συλληφθέντος. Κι ο Χριστός απαντά. “Επερώτησον τους ακηκοότας” “εν κρυπτώ ελάλησα ουδέν”. (Ιω. ΙΗ’,20).

Η απάντηση δεν άρεσε και ένας υπηρέτης ερράπισε τον Ιησούν λέγοντας “ούτως αποκρίνη τω αρχιερεί;” Σε λίγη ώρα οδήγησαν τον Χριστό στο σπίτι του αρχιερέα Καϊάφα και μέχρις ότου μαζευτούν τα μέλη του Μεγάλου Συνεδρίου οι υπηρέτες έδερναν, έβριζαν και κορόιδευαν τον Χριστό. Το εβραϊκό δίκαιο απαγόρευε την ανάκριση και την κακοποίηση του κατηγορουμένου. (Mishna, Sotah 1,4).

Και άρχισε η συνεδρίαση του Ανωτάτου Εβραϊκού Δικαστηρίου με άλλες τρεις δικονομικές παραβάσεις.

Το Μέγα Συνέδριο συνεδρίασε στο σπίτι του αρχιερέα και όχι στο κτίριο του Δικαστηρίου και συνεδρίασε νύκτα, πράγμα απαγορευμένο (Mishna, Sanhedrin IV,1), χωρίς να προϋπάρχει σαφής κατηγορία από δύο τουλάχιστον μάρτυρες, όπως απαιτούσε η δικονομία.

Μετά την έναρξη της δίκης βρέθηκαν δύο ψευδομάρτυρες που διαστρέβλωσαν το λόγο του Κυρίου “λύσατε τον ναόν τούτον και εν τρισίν ημέρας εγερώ αυτόν” (Ιω. Β’19), που οπωσδήποτε ελέχθηκε για την Ανάσταση του ιδίου και όχι για το ναό του Σολομώντος.

Οι μαρτυρίες όμως δεν ταίριαζαν μεταξύ τους, παρά το γεγονός ότι δόθηκαν αντικανονικά με την ταυτόχρονη παρουσία και των δύο μαρτύρων. Επρεπε λοιπόν να καταδικαστούν σε θάνατο οι ψευδομάρτυρες σύμφωνα με το Δευτερονόμιον (ΙΘ’ 18-21). “και ιδού μάρτυς άδικος εμαρτύρησεν άδικα, αντέστη κατά του αδελφού αυτού, και ποιήσετε αυτώ ον τρόπον πονηρεύσατο ποιήσαι κατά του αδελφού αυτού …. Και οι επίλοιποι ακούσαντες φοβηθήσονται ….”