Γράφει ο Αναστάσιος Ομ. Πολυχρονιάδης
Δρ. pd. Θεολογίας ΑΠΘ
Είδα ένα όνειρο...
Μπήκα σε μια εκκλησία...
H οσμή του θυμιάματος ανύπαρκτη...
Είδα ανθρώπους με μάσκες...
Αντισηπτικά κοντά στις εισόδους...
Κορδέλες σε καρέκλες, όπως αυτές που χρησιμοποιούνται για την απαγόρευση του parking...
Πάγωσα...
Ζαλίστηκα...
Κρατήθηκα από μία «ελεύθερη» καρέκλα...
Θα έπεφτα...
Ρώτησα κατάχλωμος: Πότε «έφυγε» η Χάρις του Θεού;
Τότε, κάποιοι εκ των μασκοφόρων γύρισαν το βλέμμα τους προς τον επίτροπο του ναού, τον Χάρη...
Αυτός, στο ρόλο «εκκλησιαστικού» αστυνομικού, με ύφος βλοσυρό και άκρως εξουσιαστικό δεν άφηνε ούτε μόριο αέρος να εισέλθει στον, «ως χθες», Ιερό Ναό, άνευ μάσκας...
Άκουσα και το κήρυγμα του ιερέα, ο οποίος τόνισε την αναγκαιότητα της χρήσης μάσκας στην εκκλησία, ως χώρο δημόσιας συνάθροισης (!)…
Εκείνος όμως δεν φορούσε...
Απίστευτη κενότητα λόγου, είπα, και αμέσως αναρωτήθηκα τι βαθμό θα είχε στην «Εκκλησιολογία»... σκεπτόμενος, ταυτόχρονα, σε ποια Οικουμενική Σύνοδο επικυρώθηκαν οι εν λόγω Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις; Δεν μπόρεσα να βρω...Είπα ότι ίσως είναι στην ίδια που επικύρωσε και την εν ευθέτω χρόνω σύγκληση της Ιεραρχίας αφήνοντας έκθετους τους πιστούς σε κάθε λόγο της «εκκλησιαστικής» λοιμωξιολογίας...
Τότε, θυμήθηκα τα λόγια του γέροντος Αμβροσίου του Αγιορείτου (1778-1871)...που η διαφορά τους με τα δικά του είναι όση της μέρας με τη νύχτα: «Όταν ήλθα στο Άγιον Όρος», τονίζει, «υπήρχαν [...] γέροντες», που δεν τολμούσαμε να τους κοιτάξουμε στο πρόσωπο.
«Όταν τους ατένιζες, χωρίς να θέλεις, έκλεινες τα μάτια, από τη χάρη που ακτινοβολούσαν τα πρόσωπά τους. Γι’ αυτό περνούσαμε δίπλα τους έχοντας το βλέμμα προσηλωμένο στη γη» (Αντώνιος ιερομόναχος, Βίοι Αθωνιτών του ΙΘ΄ αιώνος, τμ. Α΄, Ιερό Μετόχιο Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, Ορμύλια 1994, σ. 297-298).
Εκείνοι προσηλωμένοι στη γη...
Εμείς στη μασκοφορεμένη χοϊκότητα...
Αυτή και η ασύλληπτη διαφορά μας...
Τότε ξύπνησα...