*** Ζητούνται ήρωες ***
[Κυριακάτικη Δημοκρατία, 21.2.2021, σελ. 08β/24]
Eπί εποχής κορωνοϊού αρνούμαστε να ζήσουμε επειδή δεν θέλουμε να πεθάνουμε, καίτοι είναι βέβαιον ότι θα πεθάνουμε. Πρόκειται για διπλό παραλογισμό: Πρώτον, αποδεχόμαστε τον ψυχικό μας θάνατο για να κρατήσουμε αλώβητη την σάρκα μας σαν ένα αραχνιασμένο κουφάρι. Δεύτερον, επιθυμούμε το ανέφικτο, ξεχνώντας προκλητικά την σαιξπηρική ρήση ότι τα σκουλήκια στο ίδιο μνήμα (και με τον ίδιο τρόπο) γευματίζουν.
Όταν στο προσκήνιο βρισκόταν ο “αόρατος εχθρός” της προηγούμενης γενιάς, δηλαδή η τρομοκρατία, ο εξ Ανατολών εχθρός νικούσε την Δύση, διότι ήρωες υπήρχαν μόνο στο αντίπαλο στρατόπεδο των τρομοκρατών (βλ. ιδίως τις επιθέσεις αυτοκτονίας). Σήμερα που προελαύνει ο “αόρατος εχθρός” της δεύτερης γενιάς, δηλαδή ο κορωνοϊός, ο εξ Ανατολών εχθρός κατατρόπωσε την Δύση, διότι πάλι στερούμεθα ηρώων. Στην τελευταία σελίδα των «Τραγικών διλημμάτων στην εποχή του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας. Από τη σανίδα του Καρνεάδη στο “Ποινικό Δίκαιο του Εχθρού”» (Νομική Βιβλιοθήκη, Αθήνα 2010, σελ. 439), σημείωνα:
«η Δύση περιμένει να μάθει ότι έχει κι αυτή τους δικούς της ήρωες, ίσως τότε μόνο να γίνει “συμμετρικός” ο “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας”. Αλλιώς, θα επαληθευθούν εκείνοι που παραλληλίζουν την θυσία του κράτους Δικαίου με την θυσία των Αθηναίων στο “αποφώλιον τρέφος”, τον Μινώταυρο, χάριν της επίτευξης ασφάλειας· μια θυσία που φέρνει το κράτος Δικαίου σε κατάσταση αυτοακύρωσης, αφού για να διατηρηθεί, αναγκάζεται να απεμπολήσει τα θεμελιακά στοιχεία του, εξέλιξη χαρακτηριστική για κοινωνίες μεταηρωικού τύπου.
Είναι, λοιπόν, προτιμότερο να μην υπάρχει καθόλου κόσμος (“pereat mundus!”) από το να υπάρχει αυτός ο κόσμος, που ίσως στην πιο ακραία περίπτωση να μπορεί να διατηρηθεί με τον βασανισμό έστω ενός μόνο ανθρώπου.
Συμπέρασμα: Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι η σημαία του πολιτισμού μας, ο νωτιαίος μυελός μιας συντεταγμένης πολιτείας. Μην (την) εγγίζετε!».
Η κορωνοϊκή πανδημία αποδεικνύει καθημερινά ότι ο “αόρατος μαριονετίστας” που υπηρετεί την ιδέα του “Παγκόσμιου Κράτους” κινώντας τα νήματα των πρωθυπουργικών μαριονετών εφαρμόζει την εκ διαμέτρου αντίθετη λύση προς εκείνη που προτείνεται αμέσως παραπάνω: Με τα “lockdown” και τα εν γένει δρακόντεια υγειονομικά μέτρα ισοπεδώνεται καθημερινά η αξία του ανθρώπου χάριν της δημόσιας υγείας που αποτελεί πλέον αντικείμενο καθημερινής υστερικής προπαγάνδας σε ένα (πρωτοφανές για την ιστορία της ανθρωπότητας) πλαίσιο παγκόσμιας δικτατορίας.
Το εντυπωσιακό είναι ότι με την συνταγή αυτή δεν διατηρείται αλλά γκρεμίζεται συθέμελα η παλιά μορφή της ανθρώπινης κοινωνίας, η οποία έχει αρχίσει να δίνει την θέση της στον χαξλεϊκό “Θαυμαστό Καινούργιο [και Ανάποδο] Κόσμο” ενός Παγκόσμιου Κράτους που θα μεριμνά για την παραγωγή “ρωμαλέων σκλάβων”, οι οποίοι δεν θα αρρωσταίνουν και δεν θα γερνούν. Το ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι ότι η νέα μη-κοινωνία προπαγανδίζεται από τις εθνικές κυβερνήσεις χάριν της διαφύλαξης της υγείας των λαών, ενώ αυτοί στην συντριπτική πλειονότητά τους ήταν ήδη άρρωστοι! Διότι, αν ήταν υγιείς, θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν πεντακάθαρα την σατανική παγίδα που τους έστησαν εδώ και δεκαετίες, μολύνοντας το μυαλό τους με τον καρπό της γνώσης, της τεχνολογίας, της επιστήμης, του χρήματος και κάθε άλλης γήινης εξουσίας που θεοποιεί τον άνθρωπο και περιφρονεί τις πραγματικές ανάγκες του.
Θαυμάστε την διαστροφή: Είμαστε ήδη ά ρ ρ ω σ τ ο ι και, για να μ η ν αρρωστήσουμε, ανεχόμαστε τα δρακόντεια μέτρα ομηρείας μας για την διατήρηση μιας υ γ ε ί α ς που ούτως ή άλλως δ ε ν έχουμε!
Καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στον “Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο” του Άλντους Χάξλεϋ (μτφ.: Ελένη Κυπραίου, εκδ. Κάκτος, Αθήνα, 1980, σελ. 262) ίσχυαν τα ακόλουθα: «ο πολιτισμός δεν έχει ανάγκη από ηρωισμούς και ευγένειες. Αυτά είναι τα γνωρίσματα της πολιτικής αστάθειας.
Σε μια οργανωμένη κοινωνία σαν τη δικιά μας, δεν υπάρχουν ευκαιρίες για ηρωισμούς και ευγενικές πράξεις. Έχουμε πάρει κάθε προφύλαξη, ώστε να μην δημιουργηθεί ποτέ τέτοια ευκαιρία, και για κανέναν». Σε έναν τέτοιον κόσμο, μάλιστα, τα παλιά καλά βιβλία είναι απαγορευμένα, με το επιχείρημα ότι «το ωραίο είναι ελκυστικό και μεις δεν θέλουμε να ελκύονται οι άνθρωποι από παράξενα πράγματα. Θέλουμε να τους αρέσουν τα καινούργια».
Ένα βιβλίο, λοιπόν, που θα ασκούσε μεγάλη γοητεία στους αναγνώστες του και γι’ αυτό θα γινόταν επικίνδυνο για το “Παγκόσμιο Κράτος” θα ήταν “Η ζωή του Γαλιλαίου” του Μπέρτολτ Μπρεχτ (μτφ.: Σπ. Ευαγγελάτος, εκδ. Ερμής, Αθήνα 2000). Στο έργο αυτό, όπου έχει επίσης ξεσπάσει επιδημία (πανούκλας), αλλά ο Γαλιλαίος συνεχίζει απτόητος τις έρευνές του επιλέγοντας να συμπληρώσει τριών μηνών σημειώσεις που αλλιώς «θάναι για πέταμα» (σελ. 60), ώστε να συγκεντρώσει αποδείξεις για τις θεωρίες του και να είναι εξοπλισμένος έναντι των εχθρών του (σελ. 61), διαβάζουμε την ακόλουθη επική στιχομυθία:
«ΑΝΤΡΕΑΣ: Αλίμονο στη χώρα που δεν έχει ήρωες! […]
ΓΑΛΙΛΑΙΟΣ: Όχι. Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες!».
Πολύ σημαντική και η ακόλουθη ρήση της Simone Weil (Το πρόσωπο και το ιερό, μτφ.: Στ. Ζουμπουλάκης, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2018, σελ. 33): «μόνο οι πραγματικά αγνοί ήρωες, οι άγιοι και τα ξεχωριστά πνεύματα μπορούν να βοηθήσουν τους δυστυχισμένους. Η δική μας χώρα, όμως, για να βρει τους γνήσιους-αγνούς ήρωές της, θα πρέπει να (ξανα)βρεί τον Θεό, διότι, όπως σημειώνεται στον “Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο” (σελ. 264), «ο Θεός είναι αιτία για να ζεις. Υπάρχει [νόημα], όταν δ ι α κ ι ν δ υ ν ε ύ ε ι ς την ζ ω ή σου». […] «Αν είχατε Θεό, θα είχατε και α υ τ α π ά ρ ν η σ η» (σελ. 261).
Δυστυχώς, όμως, μέχρι να ξαναβρούμε τους γνήσιους-αγνούς ήρωές μας ελέω Θεού, τα αργυρώνητα ΜΜΕ ανακηρύσσουν ήρωα όποιον απλώς κάνει καλά την δουλειά του. Έτσι, τιμώνται ως ήρωες όχι μόνο οι γιατροί και οι νοσοκόμες που χειρίσθηκαν περιστατικά κορωνοϊού, ιδίως στις ΜΕΘ, αλλ’ ακόμη και οι “ντελιβεράδες”, με το επιχείρημα ότι «πάνω τους βασίσθηκε το μεγαλεπήβολο εγχείρημα του lockdown παγκοσμίως» (βλ. ρεπορτάζ Μ. Μουρελάτου, ΤΑ ΝΕΑ, 31.12.2020, σελ. 14). Ευλόγως επισημαίνει ο Freddy Vinet στην μονογραφία του “Η Μεγάλη Γρίπη του 1918. Η χειρότερη επιδημία του 20ού αιώνα. Ιστορία της ισπανικής γρίπης” (μτφ.: Αριστέα Κομνηνέλλη, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2020, σελ. 18): «Ο Μεγάλος Πόλεμος έχει τους ήρωές του. Θα μπορούσε μήπως να έχει και η ισπανική γρίπη ήρωες; Θα ήταν γελοίο κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχουν ήρωες της γρίπης».
Ταυτοχρόνως, οι άθεοι ή αντίχριστοι πολιτικοί υποσκάπτουν την αναζήτηση γνήσιων-αγνών ηρώων, χτίζοντας με επιμέλεια τον “θαυμαστό καινούργιο κόσμο”, θρησκεία του οποίου είναι η Επιστήμη, λατρευόμενη υπό την μορφή ενός δικέφαλου τέρατος: το ένα κεφάλι του η Ι α τ ρ ι κ ή, το άλλο η Τ ε χ ν ο λ ο γ ί α!
Επαληθεύουν έτσι κατά γράμμα την προφητεία που απαντά στο προαναφερθέν ομότιτλο έργο του Χάξλεϋ, όπου ο Παγκόσμιος Κυβερνήτης, ονόματι Μουσταφά Μοντ, θριαμβολογεί με τα ακόλουθα λόγια:
«“ένα πράγμα δεν φαντάστηκαν οι φιλόσοφοι. Αυτό”. Και έδειξε με τα χέρια ανοιχτά, γύρω του. “Τον κ α ι ν ο ύ ρ γ ι ο κόσμο, εμάς. Απ’ το Θεό απαλλάσσεσαι μόνο άμα είσαι πλούσιος και νέος. Εμείς αυτό το πετύχαμε. Νιάτα και αφθονία. Δ ε ν έχουμε ανάγκη το Θ ε ό”» (ό.π., σελ. 258).
Κι όμως, καθώς μετά τον λ ο ι μ ό προβλέπεται ότι θα ενσκήψει μεγάλος λ ι μ ό ς και πραγματικός π ό λ ε μ ο ς μεταξύ ορατών και αοράτων εχθρών, ο Θεός έχει κάνει ήδη αισθητή την παρουσία του, μοιράζοντας εδώ και καιρό π ρ ο σ κ λ η τ ή ρ ι α σε όσους εμφορούνται από γνήσια-αγνή ηρωική διάθεση. Χρέος τους να γίνουν ο μ ο λ ο γ η τ έ ς και μ ά ρ τ υ ρ ε ς, αφυπνίζοντας όσους εξακολουθούν να “ροχαλίζουν”, ονειρευόμενοι την επιστροφή στην πάλαι ποτέ κανονικότητα.
Πόσο δίκιο είχε ο Μενέλαος Λουντέμης, ο οποίος στο βιβλίο του με τον άκρως επίκαιρο τίτλο “Οι Α ρ χ ι τ έ κ τ ο ν ε ς του τ ρ ό μ ο υ” (εκδ. Δωρικός, 4η έκδ., Αθήνα 1976, σελ. 68) έγραφε:
«Το μεγαλύτερο φως μες στους αιώνες δεν το χύνουν τα κιλοβάτ αλλά τα π υ ρ π ο λ η μ έ ν α κορμιά των μ α ρ τ ύ ρ ω ν».
νομικός Κωνσταντίνος Βαθιώτης