Ζήτω η Ελλάδα και καθετί μοναχικό στον κόσμο! Διονύσης Σαββόπουλος
Γράφει ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 74
Η ζωή τραγούδι θέλει...
Το ζήτημα είναι ποιος έχει κουράγιο να τραγουδήσει. Με αυτά που συμβαίνουν δεν ανοίγει στόμα κανένας. Κι αν ακούει κάποιος τραγούδια, τον κοιτάζουμε περίεργα. Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μια... χαρούμενη ατμόσφαιρα, που έλεγε κι ο Ντίνος Ηλιόπουλος.
Όμως, δεν φταίνε αυτά που συμβαίνουν… Είναι μια εύκολη δικαιολογία να το λέμε, αλλά δεν είναι έτσι. Σε κάθε χρονική περίοδο υπάρχουν δυσκολίες και κατά το παρελθόν πολύ σοβαρότερες από τις σημερινές. Δεν ξέρω αν με προσέχετε, μάλλον, αλλού πρέπει να ψάξουμε να βρούμε τις αιτίες…
Το τραγούδι έφυγε από τη ζωή μας. Απομακρύνθηκε χωρίς να το καταλάβουμε και χάσαμε ένα από τα σπουδαιότερα μέσα έκφρασης των συναισθημάτων μας, τη δύναμη που μας έδινε στους αγώνες και στις αγωνίες μας, τη λυτρωτική του συμπαράσταση στα παθήματά μας.
Ας το αναζητήσουμε, για να το επαναφέρουμε και να το βάλουμε πάλι στη θέση του. Θα βρούμε την ευκαιρία και τους τρόπους να το κάνουμε, αρκεί να το θέλουμε και να το προσπαθήσουμε, γιατί δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά όταν φεύγουν τα τραγούδια έρχονται τα παρατράγουδα.
Το ίδιο λέει κι ο Κώστας Κρυστάλλης στο ποίημά του «Τραγούδι της ξενιτιάς»
«Άνοιξε θλιβερή καρδιά και πικραμένο αχείλι,
βγάλε κάνα χαμόγελο και πες κάνα τραγούδι».
̶ Καφετζή, πού γελάνε σήμερα μ’ αυτά που γράφεις εσύ κι ο Κρυστάλλης; Μας ψυχοπλακώσατε… Βαλτοί είστε να μας αποτελειώσετε;…
̶ Εσείς φταίτε που κάθεστε και τα διαβάζετε. Να τραγουδάτε είπα, όχι να διαβάζετε!... Για σκεφτείτε πόσον καιρό έχετε να τραγουδήσετε μόνοι σας ή με την παρέα σας;
̶ Πού να βρεθεί χρόνος για τέτοια, καφετζηηηηή…
̶ Ενώ χρόνο, για να κολλάτε το πρόσωπό σας στην τηλεόραση και να παρακολουθείτε
αηδίες ή τις κοκορομαχίες των αυταπατημένων με τους εξαπατημένους, έχετε, ε;…
̶ Εμείς ανήκουμε στους τσαλαπατημένους και το ξέρουμε, αλλά τι να κάνουμε; Τίποτε άλλο έχεις να μας πεις;
̶ Όχι, τίποτε άλλο, γιατί: ό,τι κάνεις κι ό,τι πεις το μπελά σου θα τον βρεις…
Και θα τραγουδήσομεν και θα χορέψομεν…
Αφού θα τραγουδάμε, γιατί να μην χορεύουμε κιόλας; Εμ τραγούδι, εμ χορός!… Γιατί να πηγαίνουν χαμένα τα τραγούδια; Αν δεν χορέψουμε τώρα που έρχεται η ανάπτυξη, πότε θα χορέψουμε; Εμπρός, να ξεκινήσει ένας αναπτυξιακός χορός!
Θα μπω κι εγώ στον χορό. Ήταν μην μπω στα μεράκια!... Έχω να χορέψω από τότε που ερχόταν η ελπίδα... Κράτα με, Βασίλη Θεοδωράκη!... Παίξε, εσύ Βασιλακάκο (απ’ τον Βασίλη στον Βασιλακάκο), το θέλω με σκέτο βιολί!
Ω, παρέα! Κλιτσώστι τα πουδάρια, να ιτοιμαστούμι!... Πάμι!... Βαρείτι, όργανα!...
Στης Αργιθέας τα χωριά στον Τύμπανο στη ράχη
να βάλουνε αιολικά το ’χουν κρυφό μεράκι. (όπα!... όπα, παρέα!...)
Καράβα, Ζ’γουρολίβαδο κι ως την Καζάρμα πέρα
μπουλντόζες ξεκινήσανε σ’ Αφεντικό κι Αέρα.
Βασίλη, κράτα γιρά! Θα κάνου πουλλές γυρουβουλιές, κουλουκαθιές κι τσιαλ’μάκια!
Πετρίλια, Βλάσι κι Ανθηρό να πω μια καλημέρα (πες τους και για τις ΑΠΕ!...)
Βασ’λακάκου, γύρνα του σι τσιφτιτέλι! Απόλα μι ισύ, Βασίλη κι βαρείτι παλαμάκια!
Πετρίλια, Βλάσι κι Ανθηρό θα πήξουν στο αιολικό
και στα υπόλοιπα χωριά παντού θα πάει το κακό…
Βασ’λακάκου, γύρνα του σι γαϊτανάκι, σι κουφτό, σι μοιρουλόι, όθι θέλ’ς γύρνα του!
Στης Αργιθέας τα χωριά θέλω να σεργιανίσω, (του σιργιάνι σι μάρανι!...)
την Αργιθέα τη γλυκιά να μην αλησμονήσω. (μην την αλησμουνάς!... αστόχα την!...)
−Μπράβο! Εύγε! Μια χαρά το πάμε! Σαν δεν ντρεπόμαστε!...
Των ορέων ημών απειλουμένων με καταστροφήν ημείς άδομεν και χορεύομεν…
−Ποιος μίλησε, ορέ παιδιά; Ποιος θέλει να μας χαλάσει τον χορό; Είδαμε και πάθαμε να στήσουμε αυτόν τον χορό!... Μη (του χορού) μου τους κύκλους τάραττε!...
Μπορεί να διασκεδάζουμε, αλλά έχουμε και μια στενοχώρια. Τόσοι επενδυτές έπεσαν στην περιοχή μας και να μην γνωρίσουμε κανέναν. Να μάθουμε από πού κρατάει η σκούφια τους, πώς τους λένε, πού πρόσκεινται (είναι βασικό το πού πρόσκεινται…), πού μένουν πού βραδιάζονται πού νυχτοξημερώνουν, τα ονόματά τους, βρε αδερφέ!... Να μάθουμε, έστω, τους νομικούς τους συμβούλους, τους επιστάτες τους, τις καθαρίστριές τους… Να τους κεράσω κι εγώ έναν καφέ, το λέει ο λόγος, στο Καφενείο και να μας δοθεί η ευκαιρία να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας…
Το άσχημο είναι ότι δεν μπορούμε να τους στείλουμε κι ένα ευχαριστήριο γράμμα, μια κάρτα ευχετήρια (με… θερμές ευχές), ένα αϊσιχτίριο τηλεγράφημα για την προσφορά τους στην ανάπτυξη του τόπου μας, επειδή αλλάζουν συνέχεια ονόματα και διευθύνσεις. Όποιος γνωρίζει γιατί το κάνουν αυτό να το πει και σε εμάς!...
Ίσως, επειδή μια ισχνή μειοψηφία δεν τους συμπαθεί. Για παράδειγμα, πριν από λίγο πέρασαν και εδώ κάτι αντιδραστικοί που φώναζαν εναντίον τους ένα, εντελώς, αντιαναπτυξιακό σύνθημα:
«Ου αέρας θα θυμώσει, θα τους πάρει κι θα τους σ’κώσει»
Πρωτοβουλία Αργιθεατών
Μάθαμε αρχές Μάρτη και ποιοι... κρύβονταν πίσω από την Πρωτοβουλία Αργιθεατών. Τελικά, δεν κρύβονταν… Πολύ φανερά και μπροστά μπροστά ήταν όλοι. Απλώς, οι υπογραφές τους ήταν πίσω από το κείμενο ενός ψηφίσματος… Πίσω από ένα κείμενο θέσεων και προτάσεων, όχι λαϊκισμού και διαμαρτυρίας…
Τα υπόλοιπα τα είπαν στην καταληκτική τους ανακοίνωση…
Πίσω από αυτό το κείμενο συντάσσονται ασφαλώς κι όλοι εκείνοι που συμφωνούν μ’ αυτό, αλλά για διάφορους λόγους δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να θέσουν την φυσική τους υπογραφή. Πολλαπλάσιες θα ήταν οι υπογραφές, αλλά πανδημία και «Ιανός» στάθηκαν τα μεγάλα εμπόδια αυτής της προσπάθειας.
Ευχή όλων είναι οι υπογραφές αυτές να ληφθούν υπ’ όψιν και να αξιοποιηθούν από
οποιονδήποτε φορέα (δήμο, περιφέρεια, υπουργεία, κυβέρνηση) στην κατεύθυνση
υλοποίησης όσων διαλαμβάνει το συγκεκριμένο Ψήφισμα Αργιθεατών.
Προ των πυλών…
«Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κι οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε».
Το βιολί σου εσύ, Καβάφη!... Εσύ κόλλησες στη μάχη των Θερμοπυλών κι εμείς στη μάχη των αιολικών που έφτασαν προ των πυλών. Από τα Θερμοπύλια στα κοκκινοπήλια της Αργιθέας και των Αγράφων. Μας έβγαλαν την ψυχή μ’ αυτά τα αιολικά. Εδώ να δεις Ξέρξη και Αρταξέρξη (αυτός βάζει ανεμογεννήτριες στην Άρτα), που να τους ξεραθούν τα ξερά τους!...
Ραγιάδες πάει να μας κάνει πάλι η ΡΑΕ (Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας) κι αυτό να το προσέχεις και να μην το ξεχνάς ποτέ, λαέ!...
Συμβατικά και ασύμβατα
Αν και νομίζω ότι είμαι καλός για τα πανηγύρια (κι άλλοι υποστηρίζουν ότι είμαι για τα πανηγύρια…) και θα τα κατάφερνα μια χαρά, δεν έγινα πρόεδρος της δημοκρατίας για τρεις λόγους:
Πρώτον, δεν μπορώ να φορέσω κοστούμι, γραβάτα και σκαρπίνια. Μάλιστα, επειδή είμαι αρνητής γραβάτας είχα στο τσεπάκι και τις ψήφους των αγραβάτωτων βουλευτών. Βέβαια, η γραβάτα είναι πολύ πρακτική και χρήσιμη πολλές φορές. Δέν’ς κανιά χιριά ρίγανη, κουβαλάς λίγου κλαρί στα μανάρια, πιδικλών’ς του γάιδαρου να μην αλαργεύει κι ό,τι άλλο σ’ πάει στου νου, αλλά είνι να μην πάρ’ς κάτι στραβά…
Δεύτερον, ήταν αδύνατο να υπηρετήσω ταυτόχρονα και το Καφενείο και τη Δημοκρατία. Είχα και τον φόβο μην τα μπερδέψω και κάνω τη Δημοκρατία σαν το Καφενείο ή, ακόμα χειρότερα, το Καφενείο σαν τη Δημοκρατία… Τώρα σώθηκαν και τα δυο και πάνε απ’ το καλό στο καλύτερο και , προσεχώς, ακόμα καλύτερα…
Τρίτον και σπουδαιότερον, δεν με πρότεινε ο Μητσοτάκης. Αυτός θα μετανιώσει…
Πού να φανταστώ ότι οι δυο πρώτοι λόγοι ήταν αβάσιμοι και κακώς είχα τις επιφυλάξεις μου, αφού τώρα έχει αποδειχτεί ότι δεν στάθηκαν αυτοί εμπόδιο. Τελικά, μόνον ο τρίτος λόγος μού στέρησε την προεδρία.
Σήμερα επικράτησε το αντισυμβατικόν και τίποτε πια δεν είναι ασυμβίβαστον. Το επιβεβαιώνει πολύ συχνά και η πρόεδρος Κατερίνα, η οποία διεκδικεί με αξιώσεις μόνιμη θέση στο Καφενείο (με το σπαθί της και σήμερα με τη στολή της…).
Τελευταίο επεισόδιο η εμφάνισή της στη Ρόδο, όπου παρέστη για τον εορτασμό της 73ης επετείου ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα και όπου, αντί να ασχολούνται με την ενσωμάτωση ασχολούνταν με τα παπούτσια που φορούσε η πρόεδρος. Άλλοι έλεγαν ότι είναι ανεπίτρεπτον και δεν συνάδει με τον θεσμό κι άλλοι ότι είναι επιτρεπτόν, διότι είναι κομψό, διότι είναι μοντέρνο και διότι η πρώτη γυναίκα πρόεδρος εισάγει στον θεσμό έναν σύγχρονο αέρα, μακριά από τυπικότητες και ξεπερασμένη εθιμοτυπία!... Ζήτω ο αέρας!... Ζήτω ο σύγχρονος αέρας!... Ζήτω ο θεσμός του σύγχρονου αέρα!...
Το καφενείο, επειδή δεν θέλει να χάνει πελάτες, καταγράφει και τις δυο απόψεις. Ας κάνουμε και μια ψύχραιμη προσέγγιση στο θέμα! Πράγματι η πρόεδρος εμφανίστηκε με κάτι χοντροπάπουτσα κι ένα παλτό σαν αμπέχονο. Γιατί να σπεύσουμε να κατακρίνουμε; Πιθανόν να υπήρχε κάποιος λόγος, κάποια ορθοπεδική ανάγκη…
̶ Καφιτζή, τήρα τη δ’λειά σ’! Ανακάτουσι κάναν καφέ κι μην ανακατώνισι μι τα
ουρθουπιδικά!
̶ Ε, καλά!.. Είπα κι εγώ μια κουβέντα. Για καλό την είπα… Ας βλέπουμε και διάφορα άλλα ενδεχόμενα! Μπορεί μετά την τελετή να ήθελε να πάει να φέρει κάνα ζαλίκι ξύλα από το δάσος ή νερό με τη βαρέλα. Με τι θα πήγαινε, με γόβα δωδεκάποντη;…
̶ Τώρα, το ’βγαλις ντιπ τα μάτια. Κι του αμπέχουνου τι του ’θιλι, για προσκιφάλα; (όσοι δεν έχετε ζαλικωθεί προσπεράστε το, δεν θα καταλάβετε τι εστί προσκεφάλα!)
Τα παπούτσια ήταν Χόγκαν (Hogan). Ας γράψου κι του ’γγλέζ’κου για καλό κι για κακό, μην πέσου σι κάναν γλουσσουμαθή, σι κάναν Ιγγλέζου (ή στον Θεοδόση τον Γκλέζο απ’ το Λιάσκοβο) κι ντρουπιαστού!... Έτσι είπαν οι γνώστες. Ομολογώ ότι δεν τα ήξερα, παρότι οι εμπειρίες μου από παπούτσια είναι περισσότερες από αυτές της προέδρου. Ξέρω τα τσαρούχια, τα γουρ’νοτσάρουχα, τα ζγαρόνια ή χστούνια, τα καβουτσούκια, εκείνα τα νάιλον που μας προστάτευαν από τα φίδια (επειδή βρωμούσαν τα ποδάρια μας, έφευγαν τα φίδια τριάντα μέτρα μακριά…), τα σαντάλια και άλλα υποδήματα… (και των ποδιών μας τα παθήματα).
Είναι ακριβά παπούτσια, είπαν οι γνώστες… Πέστι του, αρέ πιδιά! Τώρα μπήκα στου νόημα, γιατί τα φουράν οι αντισυμβατικοί. Οι συμβατικοί παίρνουν τρακόσια μέχρι πιντακόσια ιβρώ, δηλαδή όσου κάνουν τα αντισυμβατικά παπούτσια των αντισυμβατικών. Πώς να τα αγοράσουν και τι θα φαν κουντά, τα παπούτσια τ’ς;…
Η συζήτηση για τα παπούτσια κηρύσσεται περαιωμένη. Το δικαστήριον σκεφθέν κατά νόμον αποφασίζει: Κάτω οι τυπικότητες! Παρακάτω η ξεπερασμένη εθιμοτυπία! Να προσαρμοστούν όλα με τον σύγχρονο αέρα! Να πνεύσει παντού αέρας προεδρίας! Η αρχή να γίνει από την προεδρική φρουρά! Τέρμα οι φουστανέλες, τα φέσια κι οι ντουλαμάδες!… Οι τσολιάδες στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη να φορούν ό,τι θέλουν!... Το καλοκαίρι ένα μπλουζάκι και μια βερμούδα είναι μια χαρά… Αντί για τσαρούχια καλές είναι κι οι παντόφλες, αν και τόσο ψηλά που σηκώνουν τα πόδια κατά τον τελετουργικό βηματισμό, μπορούν να έχουν και βατραχοπέδιλα…
Μόνιμοι πελάτες…
Αν δεν περάσει το 2021, δεν βλέπω να ξεμπλέκω με την Επιτροπή του 21. Όλο και κάποιος θα βρίσκεται στο μαγαζί. Ας είναι!... Πελάτες να ’χουμε να κρατούν ανοιχτό το κατάστημα κι ας είναι και επίτροποι και κακότροποι και αδιάντροποι…
Ο χατζής κι ο κυρατζής κάποτε θ’ ανταμώσουν, έλεγαν παλιά. Σάμπως ο Αριστείδης Χατζής κι ο καφετζής δεν θα ματαντάμωναν; Ο αστέρας αυτός της επιτροπής ομίλησε πρόσφατα για την επανάσταση κι απεφάνθη ότι ήταν φιλελεύθερη.
Ό,τι πείτε. Εμείς τι να πούμε; Κόντρα στους διανοούμενους θα πάμε; Καλύτερα ξέρουν οι πρωταγωνιστές της επανάστασης απ’ τους διανοούμενους; Ας γελάσουμε! Αν δεν σου αναλύσει ο μαρξιστής με τη μαρξιστική του θεωρία κι ο φιλελεύθερος με τη δική του τον αγώνα του 1821 τίποτε δεν θα καταλάβεις και θα παρασύρεσαι από τον Ρήγα, τον Μακρυγιάννη, τον Κολοκοτρώνη, τον Κασομούλη, τον Φωτάκο κι άλλους πολλούς.
Ο Αριστείδης έχει δίκιο. Εκ φιλελευθερισμού ο ξεσηκωμός του γένους. Οι Έλληνες επαναστάτησαν επειδή ο σουλτάνος αρνήθηκε την εγκατάσταση εργοστασίου της κόκα-κόλα στη Ρούμελη…
Στη Ρούμελη και στον Μωριά όλοι χορεύουν την Ιτιά… (Γεια σου Χατζή χορευταρά!...) Ας πούμε κι ένα τραγούδι μετά από τόσα παρατράγουδα!...
Μέρες είχε να φανεί η Γιάννα Α… (τα υπόλοιπα γράμματα γράψτι τα μαναχοί σας!) στο Καφενείο. Ξέρω ότι τώρα τρέχει και δεν σώνει, όμως μπήκα σε μια εύλογη ανησυχία. Ησύχασα όταν την είδα στην τηλεόραση να συμμετέχει στις εορταστικές εκδηλώσεις στην Αρεόπολη της Μάνης (ως γνωστόν, φέτος παντού θα εκδηλώνονται εκδηλώσεις…). Στην αρχή δεν τη γνώρισα. Σαν τον Πετρόμπεη σε σύγχρονη έκδοση φαινόταν. Φορούσε ένα γελέκι μανιάτικο κι ένα ζωνάρι σαν τους παλιόμαγκες του Πειραιά. Ευτυχώς, κρατούσε μια τσάντα σε εκδοχή και σχήμα τσαρουχιού κι επειδή ο Πετρόμπεης δεν κρατούσε ποτέ τσαντάκι, πρόσεξα καλύτερα και την είδα. Μου έδωσε και χρήσιμη ιδέα. Έχω κάτι γαλότσες παλιές για πέταμα, αμ’ δε που θα τις πετάξω. Θα φκιάσω δυο τσάντες μοδάτες που θα κάνουν στράκες…
Μια άλλη μέρα την είδα με ντουλαμά και μια στολή Αμαλίας (που μας την περάσανε και τη φορέσαμε ως παραδοσιακή στολή, όπως μας φορέσανε και την Αμαλία πακέτο με τον Όθωνα…) Έχει να μαζέψει παραδοσιακές στολές φέτος η Γιάννα, θα την περάσει την Καλλιρόη Παρρέν και το Λύκειο των Ελληνίδων!…
Κάνω έκκλησιν, χωρίς καμίαν παρέκκλισιν, προς τον δραστήριο σύλλογο Βρεστενίτσας, Τσερκούβιανων, Κονατσίων και λοιπών προαστίων, να καλέσουν εγκαίρως (τ’ αγληγουρότιρου, δηλαδή, για να το καταλάβουν και οι περατιανοί) την πρόεδρο (μπα, μανία που με έπιασε με τις προέδρους!...), ώστε να παραστεί στις εορταστικές εκδηλώσεις στον Σέλτσο τον ερχόμενο Αύγουστο. Να δω τη Γιάννα ντυμένη Μόσχω Τζαβέλλα και να πάω μπουσουλώντας απ’ το μοναστήρι στον Κοκκινόλακο… Φίλοι Βρεστενιτσιάνοι, μην μου στερήσετε αυτή την ευκαιρία! Χρήστο Καπερώνη, θα αποδοθούν ευθύνες…
Αι εορταί ξεκίνησαν…
Έγινε κι ο επίσημος εορτασμός της 25ης Μαρτίου. Ο λαός, πανδημίας ένεκα, εόρτασε τηλεοπτικώς. Ας είναι και η τελευταία φορά που γίνεται γιορτή απόντος του λαού! Η Ελλάδα έστειλε μια εικόνα σ’ όλον τον κόσμο (έστω κι αν δεν μου άρεσε να περνάνε οι τσολιάδες σαν χανούμισσες με τον φερετζέ, φορώντας μάσκες) κι ο ελληνισμός απανταχού της γης με εθνική περηφάνια μετέφερε τα μεγάλα μηνύματα της ελληνικής επανάστασης.
Ευπρόσδεκτες οι ευχές, οι χαιρετισμοί και τα μηνύματα από τους ηγέτες άλλων χωρών κι από άλλους πολλούς ανθρώπους από κάθε γωνιά του πλανήτη. Σκασίλα μας, που δεν μας ευχήθηκε η Μέρκελ και οι υπόλοιποι ξεχασιάρηδες!…
Εμείς ας φροντίζουμε μόνιμα να διασφαλίζουμε την μεταξύ μας ομοψυχία και συνεννόηση. Έχουμε και πρέπει να έχουμε διαφορετικές απόψεις, όμως, δεν χρειάζεται να κάνουμε και μέγα θέμα ποια είπε τον Εθνικό ΄Υμνο στην Ακρόπολη κι αν ήταν σοπράνο, μετζοσοπράνο ή άλτο… Οποιαδήποτε Ελληνίδα θα μπορούσε να το κάνει, διάλεξαν αυτή, τι να κάνουμε!... Εγώ θα έβαζα τη Ρούλα Τουραλιά ή τη χωριανή μου την Ανδριάνα Μόκα, που τραγουδάνε και καλύτερα τραγούδια…
Σε κάθε περίπτωση όταν πάμε ν’ αρπαχτούμε, καλά είναι να θυμόμαστε και την παροιμία: Ρωμιών καβγάς, Τούρκων χαλβάς…
Μετασεισμοί…
Μετά τους σεισμούς ακολουθούν οι μετασεισμοί. Κουνάει καμιά φορά, αλλά τις περισσότερες φορές δεν το καταλαβαίνουμε. Ακόμη και λίγο να μας σπρώξει κάποιος, πεταγόμαστε απ’ τη… χαρά μας. Μάθαμε να υπολογίζουμε τα ρίχτερ καλύτερα κι από τον Ρίχτερ.
Το θετικό είναι ότι γλιτώσαμε από τους σεισμολόγους. Μέρες έχουν να φανούν και, μεταξύ μας, ούτε που θέλουμε να τους ξαναδούμε...
Παλιά δεν είχαμε σεισμολόγους. Ξέραμε που θα κάνει σεισμό. Εκεί που θα πήγαινε να μιλήσει ο πρόεδρος. Ένας είναι ο πρόεδρος, ανιστόρητε!... Α. Γ. Παπανδρέου. Και σήμερα ξέρουμε πού θα κάνει σεισμό. Όπου πάει ο Μητσοτάκης. Τι να τους κάνουμε τους σεισμολόγους και τις προγνώσεις τους;…
Εκτός των μετασεισμών υπάρχουν και μετασεισμικά συμπεράσματα:
Ουδείς αλληλέγγυος έκανε εμφάνιση στα σεισμόπληκτα χωριά ούτε οι ευαίσθητες ΜΚΟ. Θέλεις επειδή οι πληθυσμοί είναι χριστιανικοί, θέλεις δεν είδαν πίτα στο ταψί, θέλεις δήλωσαν όλοι έγκυοι, αμούντι οι αλληλέγγυοι…
Δεν πειράζει. Όλο και υπάρχουν ευαίσθητοι άνθρωποι, οι οποίοι έσπευσαν και βοήθησαν με διάφορους τρόπους, διακριτικά και αθόρυβα. Ανάμεσα σ’ αυτούς κι ο Χρήστος Χαρισούλης, ένας κουρέας από τον Τύρναβο, ο οποίος πηγαίνει στα σεισμόπληκτα χωριά και κουρεύει δωρεάν τους σεισμόπληκτους. Μπράβο στο παλληκάρι, μπράβο και σε όλους εκείνους τους επαγγελματίες που σε καιρούς δύσκολους έδωσαν ανάλογες σημαντικές βοήθειες!...
Θόλωσε και το νερό στη Λάρισα. Τέτοιο θολό νερό είχα να δω από τότε που γινόταν η πολιορκία στο Μεσολόγγι… Για να πω την αλήθεια το μεσολογγίτικο δεν το είδα, αλλά είχα διαβάσει «Το νερό των διψασμένων» και για τη μηχανή που έστησε τότε στους Τούρκους ο Θανάσης Ραζηκότσικας.
−Να πας, Αγγέλω, για νερό να πιουν τα παλληκάρια!
−Τα παλληκάρια κι αν διψούν, να παν στη ΔΕΥΑΛ να πιουν… (τραγούδι)
Μην πας, Μαλάμω για νερό, θα φέρει ο δήμαρχος εδώ. (άλλο τραγούδι)
Αλλού είν’ οι σεισμόπληκτοι κι αλλού νερά μοιράζουν… (παρατράγουδο)
Μοίρασαν και νερά στη Λάρισα. Ο δήμος όρισε πέντε σημεία διανομής, πήγανε οι πολίτες κι έγινε της τρελής. Ωραία ιδέα!!!!! (πέντε θαυμαστικά, ένα για κάθε σημείο)
Έβαζε μπροστά το αυτοκίνητο ο Λαρισαίος (πώς αλλιώς θα πήγαινε και πώς θα κουβαλούσε το νερό;), έπεφτε και σε κάνα μποτιλιάρισμα κι έκαιγε τρία ευρώ βενζίνη για να πάρει νερό που έκανε ένα ευρώ. Σε συνθήκες σεισμού και πανδημίας δημιουργούνταν και συνθήκες συνωστισμού. Δύσκολο είναι να το καταλάβεις; Τι περιμένεις από καμπίσιους!…
Μπορούσε, βέβαια, να περνάει κι ένα φορτηγό του δήμου σε κάθε συνοικία και να κάνει τη διανομή, αλλά τι περιμένεις από καμπίσιους…
Τελικό συμπέρασμα: Το μεγαλύτερο πρόβλημα του σεισμού είναι η δίψα…
Διαχρονικό συμπέρασμα γενικής χρήσεως: Γλιτώνεις απ’ του εγκέλαδους, απ’ τους ανεγκέφαλους δεν γλιτώνεις…
Μνήμη ηρώων
Το Καφενείο γιορτάζει με τον δικό του τρόπο την επέτειο των διακοσίων χρόνων. Καφενείο είναι, παρασύρεται… Οι εθνικές μας γιορτές είναι, εκτός των άλλων, γιορτές μνήμης, ευγνωμοσύνης, εθνικής περισυλλογής…
Σήμερα οι εικόνες είναι από δυο ορεινούς τόπους. Στην πρώτη εικόνα η προτομή του Αθανασίου Διάκου και το κελί του στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην Αρτοτίνα, ένα ιστορικό χωριό γενέτειρα εκτός του Διάκου κι άλλων αγωνιστών (Καλιακούδας, Σαφάκας, Σκαλτσοδήμος, Ρούκης, Κοντοσόπουλος ή Γεράντωνος, Φαρμάκης και άλλοι) και όπου είχα την τιμή να υπηρετήσω ως πρωτοδιόριστος δάσκαλος. Επομένως, η αναφορά μου είναι κι ένα προσωπικό χρέος στον τόπο αυτόν, από τον οποίο κουβαλάω νοσταλγικές αναμνήσεις.
Στη δεύτερη εικόνα είναι το άγαλμα του Κατσαντώνη στα Άγραφα Ευρυτανίας, του πιο θρυλικού και ονομαστού προεπαναστατικού κλέφτη. Περιδιαβαίνοντας παντού στα Άγραφα νιώθεις ότι περπατάς στα ίδια χώματα με τον Αετό της Κλεφτουριάς, τον Καραϊσκάκη και τόσους άλλους αγωνιστές.
Κατσαντώνης και Διάκος! Δυο μάρτυρες της αιματοβαμμένης λευτεριάς μας. Αιώνια θα στέκουν οι μορφές τους στα περήφανα βουνά μας και θα μαρτυρούν τους αγώνες τους, αλλά και το φρικτό τους μαρτύριο. Οι προτομές τους θα ανασκαλεύουν και θα επαναφέρουν στις μνήμες των Ελλήνων τις θυσίες τους.
Να κρατήσουν οι χοροί!... Με χαρές να γιορτάζουμε τις γιορτές μας!... Μαζί με τα τραγούδια μας!... Αρκεί να στεκόμαστε με σεβασμό στη μνήμη εκείνων που χόρεψαν ακόμα κι εκείνον τον συγκλονιστικό χορό στα βράχια του Ζαλόγγου, τραγουδώντας το τελευταίο τους τραγούδι: Έχε γεια, καημένε κόσμε… 31/3/2021
