Τοῦ κ. Νεκταρίου Δαπέργολα, Διδάκτορος Βυζαντινῆς Ἱστορίας
Βαθύτατη πραγματικά ἡ συγκίνηση γιά τoύς λεβέντες ὁμολογητές ἱερεῖς σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα, πού κάνοντας πράξη τό «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις», ἀρνήθηκαν νά ὑπακούσουν στά βλάσφημα κελεύσματα τῶν ψευτοθεολογούντων ναομάχων τῆς μάσκας (ἐσχάτως δέ καί τῆς…διημέρου Ἀναστάσεως), μέ ἀποτέλεσμα νά διώκονται ἀπό τούς οἰκείους μητροπολίτες – σέ ἀγαστή συνεργασία τῶν τελευταίων μέ τίς καθεστωτικές ἀρχές. Τό εἴδαμε πρό ἑβδομάδων μέ τόν ἱερέα τῆς Μυτιλήνης, τό βλέπουμε τώρα μέ τίς ἐν ἐξελίξει διώξεις στή Δράμα, τή Θεσσαλονίκη καί τό Σιδηρόκαστρο, τό εἴδαμε καί μέ τόν ἱερέα ἀπό τά Νέα Σίλατα Χαλκιδικῆς – πού ἀπολύτως καμμία σχέση δεν εἶχαν βεβαίως τά ὅσα εἶπε μέ ὅσα τοῦ καταμαρτύρησαν τά καραδοκοῦντα τρωκτικά τῆς (πολιτικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς) δημοσιογραφούσας κακοήθειας. Καί σίγουρα θά τό δοῦμε καί ἀλλοῦ.
Καί εἰλικρινῶς ὅλα αὐτά δέν γράφονται, γιά νά προκαλέσουν πρωτίστως θλίψη (γιά τούς διωκόμενους) καί ὀργή (γιά τούς διώκοντες). Τό πῶς λειτουργεῖ ἄλλωστε ἀφ’ ἑνός ἡ ἐκκλησιαστική ὑποτέλεια στό ἀντίχριστο καθεστώς καί ἡ βαριά πλάνη τοῦ ἐπισκοπικοῦ «ἀλάθητου» ἀφ’ ἑτέρου, πού ἔχουν μετατρέψει τό ἐκκλησιαστικό διοικητικό σύστημα ἀπό συνοδικό – ἐπί τῶν ἱερῶν κανόνων – πολίτευμα σέ δυστοπική – εἰς βάρος τῶν Ἱερῶν Κανόνων – φασιστομοναρχία, τό ἔχουμε ἤδη πρό πολλοῦ ἐμπεδώσει πιά. Ὅπως ξέρουμε πολύ καλά σέ τί εἴδους αὐταρχικές καί ἐκδικητικές συμπεριφορές μπορεῖ νά ὁδηγήσει ὁ ἐγωισμός ἀνθρώπων πού ἀπόκτησαν πλεόνασμα ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας (ἀλλά συνάμα οὔτε ἴχνος ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος), σέ συνδυασμό μέ τό ἕτερο ψευτοθεολογικό τερατούργημα περί τῆς δῆθεν ἀναγκαστικῆς καί ἐν πάσῃ συνθήκῃ ὀφειλομένης ὑπακοῆς (κι ἄς εἶναι βεβαίως ἀπολύτως δεδομένο καί πολλαπλῶς τεκμηριωμένο ὅτι τυφλή καί ἀπροϋπόθετος ὑπακοή, σέ περιπτώσεις δογματικῶν καί κανονικῶν ἐκτροπῶν ἐκ μέρους τῶν ποιμαινόντων, ὄχι μόνο δεν ὑφίσταται, ἀλλά καί ἀπαγορεύεται ρητῶς βάσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀλλά καί ὁλόκληρης γενικότερα τῆς παρακαταθήκης πού μᾶς ἄφησαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας).
Ἐπ’ αὐτοῦ λοιπόν ἡ περιπέτεια ὅλων αὐτῶν τῶν ἀξίων ἱερέων δέν προσθέτει προφανῶς κάτι καινούργιο. Πιό πολύ ἑπομένως καταγράφονται οἱ εἰδήσεις αὐτές, γιά νά παρηγορηθοῦμε καί νά στηριχθοῦμε, ἀκόμη καί ἐν ἀγαλλιάσει (ὅσο κι ἄν αὐτή ἡ τελευταία ρήση δείχνει παράδοξη). Καί ὄχι φυσικά ἐπειδή δέν εἶναι ἀπάνθρωπο καί λυπηρό τό νά διώκονται καί ἀκόμη χειρότερα νά τίθενται καί σέ ἀργία (ἴσως δέ καί σέ ἐνδεχόμενη μελλοντική μισθολογική στέρηση) ἱερεῖς μέ οἰκογένειες καί παιδιά. Ἐκεῖνο ὅμως πού ὀφείλει νά μᾶς χαροποιεῖ καί νά μᾶς στηρίζει, εἶναι τό ὅτι μέσα στόν διωγμό πού ζοῦμε καί πού ὁλοένα καί περισσότερο θά κλιμακώνεται, ὑπάρχουν καί ὁμολογητές Χριστοῦ μέ πνεῦμα αὐτοθυσίας καί ἀγωνιστικό φρόνημα. Καί ὅσο θά βγαίνουν τέτοιοι, θά ὑπάρχει καί ἐλπίδα.
Δέν τό γνωρίζουμε δηλαδή ὅτι γιά χάρη τῶν ὀλίγων (πού τελικά τότε δέν εὑρέθησαν), δέν θά τά κατέστρεφε ὁ Θεός τά Σόδομα; Ἤ μήπως δέν τό γνωρίζουμε ὅτι τό δέντρο τῆς Ἀνάστασης καί τῆς Λευτεριᾶς ποτίζεται μέ αἷμα μαρτύρων καί ἡρώων καί τρέφεται μέ ἀγῶνες καί θυσίες, πού μπορεῖ νά μή φέρνουν ἄμεσα καρπούς, ἀλλά δημιουργοῦν παρακαταθῆκες ἐν οὐρανῷ καί ἐνεργοποιοῦν τούς πνευματικούς νόμους; Ὅσο γιά τούς ὁμολογητές ἱερεῖς, οὕτως ἤ ἄλλως δέν πρόκειται νά τούς ἐγκαταλείψουν οἱ εὐσεβεῖς ἄνθρωποι, τό πολύ σημαντικότερο εἶναι ὅμως βέβαια ὅτι δέν θά τούς ἀφήσει ὁ ἴδιος ὁ Θεός. «Μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καί διώξωσι καί εἴπωσι πᾶν πονηρόν ῥῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. Χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθός ὑμῶν πολύς ἐν τοῖς οὐρανοῖς».
Λίγες ἀκόμη συγκινητικές λοιπόν στιγμές ὁμολογίας Χριστοῦ, περιπτώσεις κληρικῶν πού τόσο πολύ τίς ἔχουμε ἀνάγκη ὡς παρηγοριά καί ἐμψύχωση μέσα στό ἀντίχριστο σκοτάδι πού ὁλοένα καί αὐξάνει. Θά δώσει ὁ Θεός καί, ὅσο θά πυκνώνει ὁ ζόφος, τόσο θά πολλαπλασιάζονται καί αὐτές.
Χριστός ἀνέστη! Ἐμεῖς τούς εὐχαριστοῦμε θερμά. Τήν εὐχή τους νά ἔχουμε…