Δὲν γράφει ὁ Ἀντώνης Ἀντωνᾶς. Ἀντιγράφει τιμῆς ἕνεκεν, σταγόνες μνήμης καὶ γνώσης ἱστορίας.....
Τιμητικὸ λαογραφικὸ καὶ θυμοσοφικὸ ποίημα ἀπὸ ἄγνωστο ἀποδέκτη μας ...
Κωστάκη κάτσε φρόνιμος νὰ γίνεις νοικοκύρης
νὰ χτίσεις σπίτι πέτρινο μὲ μιὰν αὐλὴ ὡραία
νὰ ᾿χεις ἁμάξι ἔμορφο, τὶς τρέλες νὰ ἀφήσεις.
Δὲ σκέφτεσαι τὴν κόρη σου ποὺ εἶναι στὴν Ἑλλάδα;
-Ἀλέξη Τσίπρα τί θαρρεῖς πὼς εἴμαστ᾿ ἐδῶ πάνω;
Μῆνα θαρρεῖς πὼς εἴμαστε τοῦ Ράμα τὰ κοπέλια,
νὰ προσκυνῶ γιὰ τὰ εὐρώ, νὰ σέρνομαι στὸν κάμπο,
νὰ κραίνω στοὺς τουρκαλβανούς, νὰ ᾿χω τὴν πολιτσία,
νὰ σκίζει γαλανόλευκες ἡ νέα σιγκουρίμι;
Ἐγὼ θέλω τὸ φλάμπουρο νὰ στέκει στὸ χωριό μου
γιὰ νὰ τὸ βλέπουν οἱ ἕλληνες ποὺ ᾿ρχονται γιὰ νὰ κλάψουν,
τὰ κοκαλάκια τῶν νεκρῶν τοῦ ἔνδοξου σαράντα,
νὰ κλαίει ὁ Πενταδάχτυλος κι ἡ ἔρημη Χιμάρα.
Μὲ τὰ λεφτὰ ποὺ δούλεψε ἀγόρασε σημαῖες
γιὰ νὰ στολίζει τὸ χωριό, τ᾿ ὄμορφο Βουλιαράτες,
πῆρε κι ἕνα καλάσνικοφ μὴν τύχει ἡ ἅγια ἡ ὥρα.
Κρέσνικ Σπαχίου πιὸ παλιὰ μὲ τσάμηδες καὶ ἄλλους
βάλανε τὸ δικέφαλο τοῦ ἥρωα Καστριώτη
γιὰ νὰ χτυπάει τοὺς ἕλληνες στὸ τέλος κάθε Ὀκτώβρη.
Ταχὶρ Βελίου ὕστερα τοὺς πῆρε τὴ σκυτάλη
ἀπ' τοῦ Κοσόβου τὰ φερτὰ μὲ ἄθλιους οὐτσεκάδες
νὰ σκίζουνε τὰ φλάμπουρα νὰ σπέρνουμε τὸ φόβο
νὰ κάνουνε τὸ θέλημα τοῦ ἄθλιου του Ράμα.
Γέλασε τότε ὁ Ἐρντογὰν ὁ ἄτιμος σουλτᾶνος
κι ἔστειλε τὸν Τσαβούσογλου ν᾿ ἀλλάξει τὰ φιρμάνια
νὰ γένει μικροχαλασμὸς στὴν ξώβεργα τοῦ Κώστα.
-Κωστάκη κάτσε φρόνιμα ἐδῶ εἶναι Ἀλβανία
ἦρθε ἡ Μυρσίνη ἡ Ζορμπὰ ἦρθε ὁ Ἀντώνης Λιάκος
νὰ φᾷν᾿, νὰ πιοῦν, νὰ φύγουνε, τίποτις νὰ μὴ δοῦνε.
Δὲ θέλουν τὸν Κατσίφα ἐδῶ, δὲ θέλουνε σημαῖες.
Ὁ Κώστας ἐταράχτηκε κι ἔστησε τὴ σημαία
μὲ ἕνα δεκατέσσερα ἀπάνω στὸ σταυρό της
μαζὶ μὲ τὸ δικέφαλο στὸν κάμπο νὰ πετάει.
-Κώστ᾿ ἄναψες πολλὲς φωτιὲς σέ μᾶς τὴν πολιτσία
σῦρε ἀργά, σῦρε ταχιὰ γιὰ νὰ τὴν κατεβάσεις.
-Τί λέτ᾿ ὀρὲ τουρκαλβανοί, ἐδῶ εἶναι Ἑλλάδα
ἐδῶ εἶναι Βοργειοήπειρος μὲ ἕλληνες ποὺ ζάνε
εἶν᾿ ἡ σημαία φανερὴ κι ὄχι μὲς στὰ σεντούκια.
Τὰ πῆρε ὁ Κώστας στὸ μυαλὸ καὶ ἔβρασε τὸ αἷμα
πῆγε μὲ τὸ καλάσνικοφ νὰ ρίξει στὸν ἀέρα.
Πουλάκι πῆγε κι ἔστειλε στὸ Ράμα τὸ μαντᾶτο
κι ὁ Ἔντι Ράμα ἔστειλε ἕνα μεγάλο ἀσκέρι.
Ἀχὸς βαρὺς ἀκούγεται πολλὰ ντουφέκια πέφτουν
μῆνα σὲ γάμο ρίχνουνε μῆνα σὲ πανηγύρι;
Μηδὲ σὲ γάμο ρίχνουνε μηδὲ σὲ πανηγύρι
εἴν᾿ ὁ Κατσίφας μαναχὸς μὲ τὰ σκυλιὰ τοῦ Ράμα
καὶ παρακάτω ἡ Ζορμπὰ μὲ τὸν Ἀντώνη Λιάκο
τρῶνε καὶ πίνουν τσίπουρα, τίποτις δὲν ἀκοῦνε.
-Φύγε Κατσίφα γλίτωσε, πέρασε στὴν Ἑλλάδα
εἶναι τὸ σύνορο σιμά, νὰ σώσεις τὴ ζωή σου.
Νογᾷς τὴ θυγατέρα σου ποὺ θέλει τὸν πατέρα
νογᾷς μωρὲ τὰ γονικὰ ποὺ θέλουν τὸ παιδί τους
νογᾷς τὴν ἀδερφούλα σου καὶ τοὺς συχωριανούς σου;
-Φωνούλα - ὄχι ἡ γνώμη σου, φωνούλα δὲ σ᾿ ἀκούω
δὲ σκότωσα, δὲ λάβωσα, δὲν ἔβλαψα κανένα.
Ἀκούω τὸν Τάσο νὰ βογκᾶ τὸ Σολωμὸ νὰ πέφτει
ἀκούω τὸ Θεόφιλο μὲ τὸν Ἀριστοτέλη
ἑλληνικὰ νὰ μοῦ μιλοῦν, ἑλληνικὰ νὰ κλαῖνε.
Ἡ πολιτσία τὸν κύκλωσε μαζὶ μὲ τ᾿ ἅρματά της
στὸ βουναλάκι ποὺ ᾿μεινε τὴ χώρα νὰ φυλάει.
Τοῦ ρίξανε πολλὲς φορὲς τὸν θέλαν πεθαμένο
γιὰ νὰ τὸν δεῖ ὁ Ερντογὰν κι ὁ ἀδερφὸς ὁ Ράμα
νὰ χαίρονται οἱ τύραννοι Ἀγκύρας καὶ Τιράνων.
Ἔπεσε τὸ κορμάκι του πάνω στὰ πετραδάκια
τὸ πῆραν οἱ τουρκαλβανοὶ τὸ πήγανε στὸ Κάστρο
βάλαν δεμένους καὶ λυτοὺς νὰ τό ᾿χουνε δικό τους.
Ζορμπὰ καὶ Λιάκος ἔφυγαν νὰ πᾷν᾿ γιὰ τὴν Ἑλλάδα
ντίπι δὲν ἄκουσαν βολές, ντίπι δὲν καταλάβαν
ντίπι λόγο δὲν ἔκαναν νὰ σώσουν τὸν Κωστάκη.
Γεροβασίλη τὰ ᾿μαθε, Γεροβασίλη λέει:
-Ἀνοίχτε τὰ κιτάπια του νὰ μάθει ὁ κόσμος ὅλος
πὼς ἥρωας δὲν εἴν᾿ αὐτός, πουλάει τὰ χασίσια.
Τὸν ἐσκότωσαν μιὰ φορά; Ἐγώ τὸ κάνω δέκα.
Τ᾿ ἄκουσ᾿ ὁ Κώστας μιὰ φορὰ τ᾿ ἄκουσ᾿ ἡ δόλια ἡ μάνα
τ᾿ ἀκούσανε κι οἱ ἕλληνες πὼς τὸν σκυλολογᾶνε.
-Ἐγὼ εἶμαι ἐργατόπαιδο ἐγὼ εἶμαι μαστοράκι
δουλεύω στὴν οἰκοδομή, μερεμετίζω σπίτια
φτιάχνω κουζίνες καὶ λουτρὰ γιὰ τοὺς νοικοκυραίους.
-Εἶναι φασίστας, εἴπανε, τὰ μαγκαζίνα ὅλα
μαζὶ μ᾿ ἐκείνους ποὺ θαρροῦν πὼς θέλουν ἄλλο κόσμο
κι ἔχουν ἀδέρφια Ἀλβανούς, σλάβους, τούρκους, Βουλγάρους,
προλεταρίους ἁπανταχοῦ, τοὺς ἕλληνες δὲ θέλουν.
-Ἕνας φασίστας ἔφυγε γιά μᾶς τοὺς ἀντιφάδες.
Κι ἀπὸ μακριὰ ἡ Παρτιζὰν στὸ ἴδιο μετερίζι:
-Μπάσταρδος ἕλληνας νεκρός; Κι ἄλλοι θ᾿ ἀκολουθήσουν.
Τὸν ἐσκοτώσαν μιὰ φορά; Ἐμεῖς πολλὲς χιλιάδες.
Τ᾿ ἄκουσ᾿ ὁ Κώστας μιὰ φορὰ τ᾿ ἄκουσ᾿ ἡ δόλια ἡ μάνα
τ᾿ ἀκούσανε κι οἱ ἕλληνες πὼς τὸν σκυλολογάνε.
-Ἐγὼ Ἑλλάδα ἀγαπῶ, εἴμ᾿ ἕνα ἑλληνάκι
θέλω τὸ φλάμπουρο ψηλὰ νὰ ᾿ναι στὰ κορφοβούνια
νὰ τὸ κοιτοῦν οἱ ἕλληνες νὰ χαίρεται ἡ ψυχή μας.
Τοῦ πῆραν τὸ κορμάκι του οἱ ἀγᾶδες τῶν Τιράνων
μακριὰ ἀπ᾿ τὴν Ἀντιγόνη του ποὺ ᾿θελε νὰ τὸ θάψει
τρέμουν τὸν Κώστα καὶ νεκρό, τὸν τρέμουν τὰ τσακάλια.
-Νὰ φύγετ᾿ ὅλοι ἀπὸ δῶ νὰ πᾶτε στὴν Ἑλλάδα
γκρεκὶς ι μούτιτ ἤρθατε, δοῦλοι τῶν τσιφλικάδων
ἐδῶ εἶναι Ντρόπολ, Μπουλεράτ, ἐδῶ εἶναι Ἀλβανία.
Κι ὁ Κώστας ἄταφος νεκρὸς μονολογάει καὶ λέει:
-Μεῖς ἀπὸ δῶ δὲ φεύγουμε ἐδῶ εἶναι Ἑλλάδα
θέλουμ᾿ εἰρήνη μοναχὰ θέλουμ᾿ ἐλευθερία
νὰ περπατᾶμε στὰ βουνὰ νὰ τρέχουμε στὸν κάμπο
νὰ σέρνουμε τὸν τσακιστὸ στὰ γλέντια στὴν πλατεῖα.
Ἐδῶ εἶναι τὸ σπιτάκι μου ἀπ᾿ τοῦ Ἡρακλῆ τὰ χρόνια
ἐδῶ εἴν᾿ ἡ φαμίλια μου, ἐδῶ εἶναι ἡ ψυχή μου,
ἐδῶ θὰ ᾿ναι ὁ λάκκος μου, ἐδῶ θὰ ᾿ν᾿ ὁ σταυρός μου
ἐδῶ καὶ ἡ σημαία μου, τοῦ ἕλληνα τὸ ροῦχο.
Συνέχεια θὰ μὲ βλέπετε κι ἂς εἶμαι πεθαμένος
ἐμέν᾿ ἂν μὲ σκοτώσατε ἀκολουθάνε κι ἄλλοι.
Κλαῖνε τῆς Ρίζας τὰ βουνά, κλαίει καὶ ἡ Μουργκάνα
κλαῖνε τ᾿ Ἀκροκεραύνια, κλαίει ὁ κόσμος ὅλος.
Πραγματικὰ συγκινητικὸ καὶ συμβολικὸ τὸ λαογραφικὸ καὶ θυμοσοφικὸ ποίημα τοῦ πατριώτη ἄγνωστου ποιητῆ. ΕΥΓΕ.
Κατὰ προέκταση ἐγώ το ἀφιερώνω καὶ στοὺς ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΥΠΡΙΟΥΣ ἐθνομάρτυρες ΤΑΣΣΟ ΙΣΑΑΚ καὶ ΣΟΛΩΜΟ ΣΟΛΩΜΟΥ....που εὔτολμα μιμήθηκε ὁ ἥρωας ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΤΣΙΦΑΣ καὶ προσθέτῳ τιμῆς ἕνεκεν ἀκόμη ἕνα συμβολικὸ πατριωτικὸ συμβολικὸ ποίημα, γιὰ τυχὸν ἀμνήμονες καὶ ἀγνώμονες ταγοὺς μας.....πρώην, νῦν καὶ ἑπόμενους ριψάσπιδες ....
Στὴ μνήμη τῶν δύο ἡρώων, ἀλλὰ καὶ στὶς μητέρες τους εἶναι ἀφιερωμένο καὶ τὸ ποίημα, ἀπὸ τὰ δεκάδες ποὺ ἔχουν γραφτεῖ, τοῦ καθηγητῆ Γεωπολιτικῆς Ι Μάζῃ, μὲ τίτλο «Παιδικό της Κύπρος», γραμμένο τὸ 2000, τὸ ὁποῖο καὶ μελοποιήθηκε.
«Παιδικό της Κύπρος»
Γλυκά τῆς Κύπρος συννεφάκια μου,
πέστε μου, κόκκινα γιατ᾿ εἶστε;
-Tοῦ Τάσου ἤπιαμε τὸ αἷμα γιὰ κρασί,
στὸ ἄγριο τοῦτο πατητήρι.
Μὲ ξύλα, πέτρες, σφαῖρες καὶ λοστούς,
στεῖλαν οἱ «Λύκοι» τὴν ψυχὴ τοῦ στ᾿ Ἀκρωτήρι.
Γλυκά τῆς Κύπρος συννεφάκια μου,
πέστε τί θέλετε, μιλῆστε.
-Μὲ δάφνη καὶ μυριστικά, περαστικοί,
μὲ σάβανο ἀπὸ χακί,
τὸ σῶμα του νὰ ντῦστε.
Γλυκά της Κύπρος συννεφάκια μου,
τ᾿ ἔχει τὸ βλέμμα σας καὶ δάκρυα γιομίζει;
-Σημαίας κοντάρι μέσ᾿ τὴν Πράσινη Γραμμή
ποὺ πάνω του ψυχὴ παλληκαριοῦ
-σφαγμένη- ἀνεμίζει.
Γλυκά τῆς Κύπρος συννεφάκια μου,
ἄραγε ἡ ψυχή μας τί νὰ ὁρίζει;
-Ἄντρα ζητᾶμε, σὺ περαστικέ, ἄντρα μὲ σβέρκο
ποὺ νὰ βρίζει...
Ἄντρα ποὺ νάχει μέσ᾿ τὰ σκέλια του ζωή
ζωὴ ποὺ σφύζει.
Ἄντρα ζητᾶμε μὲ δαδὶ περαστικέ,
ν᾿ ἀνάψει τῆς Ἀμμόχωστος τὸ μαῦρο μετερίζι
Γλυκά τῆς Κύπρος συννεφάκια μου,
τί βιάζεστε καὶ τρέχετε στ᾿ Ἄη Ἀντριὸς τὸ Φάρο;᾿
-Δυὸ τοῦφες εἴμαστε περαστικέ,
ἀπὸ τοῦ Σολωμοῦ τ᾿ ὁλόστερνο τσιγάρο...
Γλυκά τῆς Κύπρος συννεφάκια μου,
τὰ ὀνόματά σας πέστε μου, ποιὰ εἶναι;
-Τάσος... Γρηγόρης... Εὐαγόρας... Σολωμός
κι ἄλλες, χιλιάδες, ποὺ κανείς
-μαζὶ κι ἐσὺ περαστικέ-
δὲ θέτε νὰ θυμώσαστε ποιοὶ εἶναι.
Πικρά τῆς Κύπρος συννεφάκια μου,
ποῦ ᾿ναι τοῦ Πενταδάχτυλου τὸ λαμπερὸ καντήλι;
-Χάθηκε πιά, περαστικέ,
τό ᾿σβησε τῶν μαννάδων μας τ᾿ ὁλόμαυρο, τὸ φοβερὸ μαντήλι.
Προσθέτῳ ἀκόμη ἕνα συμβολικὸ ἀπόσπασμα τῆς συγκινητικῆς πρώτης ὁμιλίας τῆς κόρης τοῦ Ἰσαάκ, τὸ μικρὸ ἀηδονάκι τῆς Ἑλληνικῆς Κύπρου. Μᾶς διαπερνοῦν τα λόγια ψυχὴ τε καὶ σώματι καὶ ἀφοροῦν καὶ ὅσους σήμερα ἀσεβοῦν καὶ δὲν ἀποτίουν τὶς πρέπουσες τιμὲς καὶ στὸν Κ. Κατσίφα ....
Ἡ κόρη τοῦ ἥρωα Τάσου Ἰσαάκ, Ἀναστασία Ἰσαάκ, ἀπηύθυνε τὴν πρώτη της ὁμιλία κατὰ τὴ διάρκεια τῆς 23ης ἐκδήλωσης μνήμης στὴ Δερύνεια.
Σημειώνεται ὅτι Ἡ Ἀναστασία, δὲν πρόλαβε νὰ γνωρίσει τὸν πατέρα της, καθὼς γεννήθηκε ἕνα μῆνα ἀργότερα ἀπὸ τὴν δολοφονία του, τὸ 1996.
Συγκεκριμένα ἀνέφερε:
«Ἡ καρδιά μου ἔτρεμε στὴν προσπάθεια νὰ βάλω σὲ μιὰ σειρὰ τὶς σκέψεις μου. Φοβήθηκα τί θὰ πῶ. Δὲν ἤθελα νὰ προσβάλω κανέναν. Ὕστερα θυμήθηκα τὶς ὑποσχέσεις. Τὶς ὑποσχέσεις γιὰ δικαιοσύνη καὶ σεβασμὸ στὴ μνήμη του Τάσου καὶ τοῦ Σολωμοῦ. Γιατί νὰ σεβαστῶ μιὰ κοινωνία ποὺ δὲν σέβεται τὴν ἱστορική της συνέχεια. Τόσα χρόνια κρύφτηκα μέσα στὸν θυμό μου. Προσπάθησα νὰ τὸ ξεπεράσω μέσα στὴν ἀφάνεια μὰ μὲ ἔπνιξε ἡ ἀπογοήτευση. Πολλὰ ἀναπάντητα ἐρωτήματα μὲ βασανίζουν καὶ γι αὐτὸ εἶμαι ἐδῶ. Κλειστήκαμε στὸ ἐγώ μας, χωνεύουμε τὰ ἐγκλήματα, ἁπλοποιοῦμε τὰ γεγονότα, ὥστε νὰ συμφιλιωθοῦμε μαζί τους. Χαρακτηριζόμαστε ἀπὸ ἀδράνεια. Ἀποδεχόμαστε καὶ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὸ διαρκὲς ἔγκλημα εἰς βάρος τῆς πατρίδας μας. Οἱ δολοφόνοι βαφτίζονται βουλευτὲς καὶ ὑπουργοί. Ὁ δολοφόνος τοῦ πατέρα μου καμαρώνει γιὰ τὴν ἕδρα του στὴν ψευδοβουλή.
Ὁ δολοφόνος τοῦ Σολωμοῦ Σολωμοῦ ζεῖ ἀνενόχλητος στὰ κατεχόμενα. Κι ἐμεῖς ἀνοίγουμε τὰ ὁδοφράγματα τῆς ντροπῆς καὶ παρακαλοῦμε τοὺς διεθνεῖς ὀργανισμοὺς νά μᾶς προστατέψουν...Εἴκοσι τρία ἐτήσια μνημόσυνα κι ὅμως κάθε χρόνο μνημονεύουμε ἐπιπλέον καὶ τὴ δικαιοσύνη. Καὶ πραγματικὰ διερωτῶμαι: Ἄν ὁ πατέρας μου καὶ ὁ Σολάκης πέθαναν σήμερα θὰ θεωροῦνταν ἥρωες ἢ θὰ κατηγοροῦνταν γιὰ σωβινισμό; Θὰ φώναζε κανεὶς γιὰ τὴ θυσία τους ἢ θὰ κατηγοροῦνταν ὅτι χαλοῦν τὸ καλὸ κλίμα;".
Πρόσθεσε ἐπίσης μὲ πόνο ψυχῆς, πὼς «τοὺς ἐνόχλησαν τρία μέτρα γῆς καὶ ἔβγαλαν ἔνταλμα ἀφαίρεσης ἐπειδὴ τοποθετήσαμε ἕναν σταυρὸ γιὰ τὴν μνήμη τῶν δολοφονημένων μαρτύρων στὸ ἐπαίσχυντο ὁδόφραγμά τους τῆς Δερύνειας, ἀλλὰ οἱ 5000 σφαγιασθέντες, οἱ 300000 πρόσφυγες καὶ τὰ τόσα τουρκοκρατούμενα χωριά, τὸ 37% τῆς κατεχόμενης γῆς μας δὲν τοὺς ἐνοχλοῦν πλέον».
Αὐτὸ δὲ τὸ σιγᾷν ὁμολογοῦντος ἐστί σου. Εὐριπίδης
Καὶ περὶ μνημείου Κ. Κατσίφα.....
Ἡ μητέρα τοῦ Κωσταντίνου Κατσίφα δὲν πίστευε στὰ μάτια της, ὅταν εἰδοποιήθηκε νὰ πάει στὸ σημεῖο καὶ νὰ δεῖ τὴν καταστροφή, τοῦ ὑπὸ ἀνέγερση μνημείου τοῦ παιδιοῦ τῆς ἥρωα....
«Ἐκεῖ τὰ ἔσπασαν ὅλα παιδί μου δὲν ἄφησαν τίποτα. Πῆγα τὸ πρωί, εἶδα ποὺ δὲν ἄφησαν τίποτα ὄρθιο ὅλα τὰ πέταξαν τὰ ἔσπασαν κεραμίδια. 400 κεραμίδια τὰ ἔκαμαν κομμάτια σακοῦλες, πενῆντα ἑξῆντα ὅλα τὰ ἔσκισαν τὰ ἄφησαν ἐδῶ καὶ ἐκεῖ. Ἄμμος τὰ βαρέλια τὰ μεγάλα τὰ τσίγκινα τὰ τρυπήσανε τὰ ἀδειάσανε ποὺ ἦταν γεμᾶτα νερό. Δὲν ἄφησαν τίποτα. Πολεμᾶνε τὸ παιδί μου ἀκόμα καὶ ἐκεῖ ποὺ εἶναι! Ἄδικα ἔφαγες τὰ νιᾶτα σου τοῦ λέω....»
Σημ. Στὴ Ἑλλάδα ἀπὸ ἄγνοια δὲν γνωρίζω, ἂν κάποιο μνημεῖο γιὰ Κατσίφα, ἐπετράπῃ νὰ ἀνεγερθεῖ τιμῆς ἕνεκεν.
Καὶ ὁ νοῶν νοείτω.....
ΑΙΩΝΙΑ ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΜΑΣ ΕΛΛΑΔΙΤΕΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ, ΚΥΠΡΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΟΝΕΜΕΜΕΝΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΟΥΣ.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΣ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ.
www.ledrastory.com
Συγκινεί στην 1η της ομιλία η Αναστασία Ισαάκ - Sigmalive
https://www.sigmalive.com › local
«Πᾶνος»