ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ: Γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου «ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΛΑΛΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΩΦΟΝ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΓΕΝΕΑ» 28-3-1993 (Β277)

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου
μὲ θέμα:
«ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΛΑΛΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΩΦΟΝ ΚΑΙ Ἡ ΝΕΑ ΓΕΝΕΑ»

[ἐκφωνήθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κομνηνείου Λαρίσης στὶς 28-3-1993]

(Β277)
 

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἡ Ἐκκλησία μας ἄγει τὴν τετάρτην Κυριακὴν τῶν Νηστειῶν. Σὲ αὐτὴν τὴν Κυριακὴ προβάλλει τὸ πρόσωπον τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος, συγγραφέως τοῦ βιβλίου «Κλῖμαξ», γιὰ νὰ μᾶς θυμίσει ὅτι σκαλί- σκαλὶ πρέπει νὰ ἀνεβαίνουμε τὴν κλίμακα τῶν ἀρετῶν. Ἀλήθεια, μιὰ Σαρακοστὴ γίνεται κλίμακα ἀνοδικῆς πορείας; Τίθεται τὸ ἐρώτημα. Ἢ μένουμε μόνο σὲ μιὰ τυπικὴ νηστεία, ποὺ πολλὲς φορές μᾶς καλλιεργεῖ μιὰ κρυφὴ ὑπερηφάνεια; Μάλιστα εἶναι μιὰ εὐκαιρία, μιὰ ποὺ ἔγινε λόγος ἂν δὲν ἔχουμε γνωρίσει αὐτὸ τὸ θαυμάσιον βιβλίον τῆς «Κλίμακος» μέχρι τώρα, εὐκαιρία νὰ τὸ γνωρίσουμε, νὰ τὸ προσεγγίσουμε. Εἶναι θαυμάσιο βιβλίο.
 

Ἀκόμη ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει καὶ τὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀναφέρεται στὴ θεραπεία ἑνὸς δαιμονιζόμενου νέου, ποὺ ἔγινε εὐθὺς μετὰ τὴν κάθοδο τοῦ Κυρίου μας ἀπὸ τὸ ὄρος Θαβώρ, μετὰ τὴ Μεταμόρφωση. Καὶ ἐκεῖνος ὁ ταλαίπωρος πατέρας αὐτοῦ τοῦ δαιμονιζόμενου παιδιοῦ, λέγει στὸν Κύριον: «Διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρὸς σέ(:ἔφερα τὸν υἱόν μου σὲ σένα), ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον. καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ῥήσσει αὐτόν(:τὸν ρίχνει κάτω), καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται(:γίνεται ἀναίσθητος)». Πρόκειται γιὰ μιὰ φρικτὴ περιγραφὴ δαιμονιζόμενου ἀνθρώπου καὶ μάλιστα νέου ἀνθρώπου. Ἀλλὰ ταυτόχρονα προβάλλεται καὶ ἡ ἱστορία ἑνὸς γονιοῦ ποὺ πάσχει ἕνεκα τοῦ δαιμονιζομένου παιδιοῦ του. Τὸ παιδὶ δαιμονισμένο. Ὁ γονιὸς σὲ ἀπόγνωση. Ἀλλὰ ἂς προσεγγίσουμε νὰ δοῦμε αὐτὰ τὰ δύο τραγικὰ πρόσωπα.  Τὸ παιδί, ὁ νέος, εἶχε δαιμόνιο· ποὺ ἡ συμπεριφορά του τὸν καθιστοῦσε ἄλαλον καὶ κωφόν. Οὔτε ἄκουγε τὸ παιδί, οὔτε λαλοῦσε. Ὄχι ὅτι δὲν ἄκουγε καὶ δὲν λαλοῦσε ἀλλὰ ὅταν δαιμονίστηκε, οὔτε ἄκουγε οὔτε λαλοῦσε. Εἶχε λοιπὸν πνεῦμα ἄλαλον καὶ κωφόν. Ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος κρίνουμε τὸ δαιμόνιον πῶς ἐνεργεῖ. Καὶ τὸ ἀποκαλοῦμε ἔτσι.
 

Αὐτὴ ὅμως ἡ ἱστορία ἴσως νὰ μοιάζει ὅτι εἶναι σπανία, ἀλλὰ δὲν εἶναι. Ἀντίθετα ἐμφανίζεται καὶ σὲ βαρύτερες μορφές, ὅταν μάλιστα ἀναφέρεται ὄχι ἁπλῶς σὲ μία ἀλαλία ἢ σὲ μία κώφωση, ἀλλὰ σὲ κάτι πολύ-πολὺ χειρότερο, ὅπως θὰ δοῦμε στὴ συνέχεια καὶ μάλιστα στὴν ἐποχή μας. Παρατηροῦμε ὅτι τὰ σύγχρονα παιδιά μας, σὲ ἕνα μεγάλο μέρος, εἶναι ἐνεργούμενα τοῦ σατανᾶ. Μὴ μᾶς ἐκπλήσσει. Ἐνεργούμενα τοῦ σατανᾶ. Ὅπως στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρχαν πολλοὶ δαιμονισμένοι, ἔτσι καὶ στὴν ἐποχή μας ὑπάρχουν δυστυχῶς, πολλοὶ νέοι, ἰδίως νέοι, δαιμονισμένοι. Καὶ εἶναι ἐνεργούμενοι ἀπὸ τὸν σατανᾶ.
 

Διότι πρῶτον, κάνουν κακὴ χρήση τῆς ἐλευθερίας. Λέγει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ: «῾Υμεῖς γὰρ ἐπ᾿ ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε, ἀδελφοί· μόνὸν μὴ τὴν ἐλευθερίαν εἰς ἀφορμὴν τῇ σαρκί, ἀλλὰ διὰ τῆς ἀγάπης δουλεύετε ἀλλήλοις»[:Γαλ. 5,13]. Προσέξτε ὅμως, διότι δὲν πρέπει νὰ σταθεῖ ἡ ἐλευθερία ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Χριστὸς καὶ ἐκ φύσεως, δηλαδὴ σύμφωνα μὲ τὸ κατ᾿ εἰκόνα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐλευθερία ποὺ μᾶς ἔδωκε μέ τὴν χάριν ποὺ ἔφερε στὸν κόσμον μὲ τὴν παρουσία Του, προσέξτε μὴ γίνει αὐτὴ ἡ ἐλευθερία «ἀφορμὴ τῇ σαρκί», ἀφορμὴ γιὰ νὰ ζήσουμε σαρκικὸν βίον· διότι δυστυχῶς, παρὰ τὴ διευκρίνιση ποὺ μᾶς κάνει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἐδῶ, πάρα πολλοὶ νέοι, πάρα πολλοὶ ἄνθρωποι, μικροί, μεγάλοι, τὴν ἐλευθερία τὴν θεωροῦν ὡς ἀσυδοσία. Καὶ μάλιστα ἀκριβῶς μιὰ εὐκαιρία γιὰ σαρκικὴ ζωή. Καὶ μάλιστα μὲ κάθε τρόπο προσπαθοῦν νὰ ἀμυνθοῦν ὑπὲρ τοῦ δικαιώματος αὐτοῦ, τῆς ἐλευθερίας των, γιὰ νὰ κάνουν ὅ,τι θὰ ἤθελαν ζῶντας σαρκικὴ ζωή. Πάντως ἀπὸ μιὰ τέτοια ἀντίληψη περὶ ἐλευθερίας γεννιέται ἡ βαναυσότης, ὅταν ὑπάρχει ἡ ἀσυδοσία, γεννιέται ἡ βαναυσότης, ὁ ἀναρχισμός, τὸ ποδοπάτημα κάθε αὐθεντίας ποὺ ὑπάρχει, ἀκόμη καὶ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ.
 

Ἡ ἐλευθερία τῶν πρωτοπλάστων ἦταν νὰ ποῦν «ὄχι» στὸν πονηρό. Καὶ ὄχι νὰ διαλέξουν ἀνάμεσα στὸν διάβολο καὶ στὸν Θεό. Δὲν ἦταν νὰ διαλέξουν. Ἀλλὰ νὰ ποῦν σὰν δυνατότητα τὸ «ὄχι» στὸν διάβολον. Αὐτὸ εἶναι ἡ οὐσία τῆς ἐλευθερίας. Εἶναι τεραστίας σημασίας τὸ μέγα αὐτὸ θέμα ποὺ χαρακτηρίζει τὸν ἄνθρωπο καὶ ποὺ λέγεται ἐλευθερία. Καὶ τὸ πῶς μποροῦμε νὰ ἐννοοῦμε τὴν ἔννοια τῆς ἐλευθερίας.
 

Ἕνα δεύτερον. Τὸ γιατί δαιμονίζονται σήμερα οἱ νέοι μας, γιατί εἶναι ἐνεργούμενοι τοῦ σατανᾶ. Δεύτερον κάνουν κακὴ χρήση τῆς λογικῆς. Ἡ λογική, γνωρίζουμε ὅλοι ὅτι εἶναι ὁ ἡγεμὼν νοῦς, ποὺ κυβερνᾷ τὸν ἄνθρωπον. Λέμε στὸν 50ο ψαλμὸ καὶ ζητοῦμε: «Καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με(:Καὶ μὲ τὸ ἡγεμονικὸ αὐτὸ πνεῦμα, τὸν νοῦ, νὰ μὲ στηρίξεις)». Ἡ λογικὴ ἔχει περιέλθει δυστυχῶς σὲ πολλοὺς ἐκ τῶν νέων μας, στὴ νεοτέρα γενεά, ἔχει περιέλθει εἰς τὸν Ὀρθολογισμόν. Γιατί ἔχει ἀρρωστήσει. Καὶ ὁ Ὀρθολογισμὸς εἶναι μιὰ ἀρρώστια τοῦ νοῦ. Ὅταν θέλει νὰ δέχεται μόνον ὅ,τι καταλαβαίνει. Ὅ,τι δὲν καταλαβαίνει, δὲν τὸ δέχεται. Γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς ὁ ὀρθολογισμὸς ἀπορρίπτει τὴν πίστιν.
 

Μιὰ τέτοια ὅμως λογικὴ εἶναι δαιμονική. Εἶναι μιὰ λογικὴ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ κατανοήσει ἐκεῖνα  γιὰ τὰ ὁποῖα πλάσθηκε. Νὰ κατανοήσει τὸν Θεό. Ἐξυπηρετεῖ αὐτὴ ἡ λογικὴ κατώτερα πράγματα, ἀνάξιά της. Καὶ ὄχι ἀνωτέρους σκοποὺς ἢ ἀκόμη καὶ τὴ σωτηρία. Ὁ νοῦς δὲν ἀνέρχεται, ἀλλὰ κατέρχεται. Δὲν ἀνάγεται, ἀλλὰ κατάγεται. Συνεπῶς, ὅταν ἔχουμε ἕναν τέτοιον νοῦν, μιὰ τέτοια λογική, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν δώσουμε εὐκαιρία εἰς τὸν σατανᾶ νὰ κάνει κατάκτησή μας, νὰ κάνει κατάληψή μας; Γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω μία σύγχρονη ἔκφραση. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει τόσο φτωχὸ νοῦ, δὲν σκέφτεται τὸν Θεὸ πιά· ἐνῶ ἔπρεπε νὰ σκέφτεται τὸν Θεό. Γι᾿ αὐτὸ τοῦ δόθηκε ἡ λογική. Δὲν σκέφτεται τὸν Θεό, ἀλλὰ γήινα, φτωχά, ρηχὰ καὶ τιποτένια πράγματα.
 

Τρίτον, γιατί εἶναι ἐνεργούμενοι ἀπὸ τὸν διάβολο σήμερα οἱ νέοι μας. Γιατί κάνουν κακὴ χρήση τοῦ σώματός των. Πιστεύουν ὅτι τοὺς ἀνήκει. Ἀλλὰ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς λέγει στὴν Α΄κορ. 6ο κεφ. Πρὸς τὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου στὸ 19ον χωρίον: «Καὶ  οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν». Ὁμιλεῖ γιὰ τὸ σῶμα ἐκεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος· ποὺ τὸ παραδίδουν οἱ ἄνθρωποι στὴν ἀνηθικότητα. Λέγει: «Εἶστε ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ δὲν ἀνήκετε εἰς τὸν ἑαυτόν σας». Τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καθιστᾷ, γιατί Ἐκεῖνο ἔχει ἰδιοκτησία Του τὸ σῶμα μας, καθιστᾷ τὸ σῶμα μας κατοικητήριό Του, ναὸ δικό Του. Ἔτσι, ἀντὶ ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὸ σῶμα μας, μεταβάλλεται μὲ τὴν ἀνηθικότητα, κυριότατα, σὲ σπήλαιο λῃστῶν καὶ δαιμόνων. Ἀκόμη εἶναι ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἡδονιστικά, ἀπὸ τὴν γαστριμαργία μέχρι τὸ οἰνόπνευμα καὶ τὸ τσιγάρο καὶ τὰ ναρκωτικά, ποὺ εἶναι τόσο διαδεδομένα στὴν ἐποχή μας, ποὺ μεταβάλλουν κυριολεκτικά, κυριολεκτικά, ὅ,τι λέει ἡ λέξις, τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, ἰδίως τοῦ νέου ἀνθρώπου, σὲ κατοικητήριο τῶν  δαιμόνων. Τί κρίμα! Ἀντὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔτσι τὸ ἀνθρώπινο σῶμα γίνεται ἕνα ἐρείπιο, ἄχρηστο γιὰ ἐκεῖνον ποὺ τὸ φέρει. Γίνεται ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος, μὴ δυνάμενος πιὰ οὔτε νὰ σκεφθεῖ, οὔτε νὰ ἐργαστεῖ, οὔτε οἰκογένεια νὰ φτιάξει, οὔτε νὰ σπουδάσει, τίποτα, τίποτα, γίνεται ἕνα ἄχθος ἀρούρης, ἕνα βάρος τῆς γῆς.
 

Ἀφοῦ τὰ παιδιά μας εἶναι ἐνεργούμενα τοῦ σατανᾶ, τότε, ἀγαπητοί μου, ἔρχεται τὸ δαιμόνιον, τὸ ἄλαλο καὶ κωφό. Ἔχομε ποικίλα δαιμόνια. Γιατί κι αὐτὰ ἔχουν κάποια εἰδικότητα· ποὺ προσβάλλουν ἀντιστοίχως τὸν ἄνθρωπο. Δὲν εἶναι μάταιο τὸ ὅτι  ἡ Γραφή, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶπε: «Σύ, τὸ δαιμόνιον τὸ ἄλαλον καὶ κωφὸν» ἢ ὅ,τι ἄλλο, ἄλλος χαρακτηρισμός, ἀνάλογα μὲ ἐκεῖνο ποὺ προσβάλλει τὴν ἀνθρωπίνη ὕπαρξη. Ἔρχεται λοιπὸν τὸ δαιμόνιον τὸ ἄλαλον καὶ κωφὸν καὶ ἀναπαύεται μέσα σὲ ἕνα τέτοιο σῶμα, σὲ ἕναν τέτοιον ἄνθρωπο, καὶ σῶμα καὶ ψυχή. Καὶ μεταβάλλει τὸν νέον σὲ μιὰ ἄλαλη καὶ κωφὴ ὕπαρξη.
 

Σήμερα, μάλιστα, μὲ τὴν παρουσία τῆς τηλεοράσεως, λιγόστεψε-θὰ κάνω καὶ μεταφορές, ἐπιτρέψατέ μου, λιγόστεψε καὶ δὲν εἶναι λιγότερο δαιμονισμοὶ αὐτὰ ποὺ θὰ ἀναφέρω, λιγόστεψε τὸ λεξιλόγιο τῶν νέων μας, ἔγινε πάμπτωχο, πάμπτωχο... Οἱ νέοι μας πιὰ μεταξύ τους δὲν μιλοῦν. Μάλιστα αὐτὴν τὴν θαυμασία δυνατότητα ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός, αὐτοῦ τοῦ ἐνάρθρου λόγου. Δὲν μιλοῦν πιὰ οἱ νέοι μας, ἀλλὰ γρυλίζουν. Μμ.μμ.μμ. Γρυλίζουν, δὲν μιλοῦν. Τί ὡραία μάλιστα ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα, τί ὡραία ποὺ εἶναι! Εἶναι τόσο πλουσία, τόσο πλουσία. Καὶ δὲν τὴ γνωρίζουμε τὴν γλῶσσα μας.
 

Ἀκόμη, ἔπαψαν νὰ μιλοῦν γιὰ τὸν Θεό. Τὸ κωφὸν καὶ ἄλαλον πνεῦμα, δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ μιλήσουν γιὰ τὸν Θεό. Μὲ ὁτιδήποτε ἀσχολοῦνται ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Θεό. Δὲν προσεύχονται. Δὲν συζητοῦν γιὰ ὅ,τι εἶναι πνευματικόν. Πολλοὶ νέοι μας ἔφθασαν στὴ λησμοσύνη τοῦ Θεοῦ, Τὸν ξέχασαν τὸν Θεό. Τί συμφορά! Καὶ μπῆκαν εἰς τὸν χῶρον τῆς ἀθεΐας. Κάποτε καὶ τῆς ὀργανωμένης ἀθεΐας. Ἀντίθετα, ὀργιάζει ὁ σατανισμός. Γιατί ὄχι; Καὶ μόνο γιατί ὑπάρχει ὁ σατανισμὸς διάχυτος στὴν ἐποχή  μας, ἀπὸ τὴ μουσική, ποὺ γίνεται φορέας τοῦ σατανισμοῦ καὶ δαιμονίζονται ὄχι λίγοι νέοι μὲ τὴν μουσική, μέχρι πράξεις καὶ τελετὲς λατρείας τοῦ σατανᾶ, μποροῦμε, ἐρωτῶ, μποροῦμε νὰ μὴν ἔχουμε σήμερα δαιμονισμένη τὴ νεότητά μας; Μποροῦμε;
 

Κατειλημμένα τὰ παιδιὰ μας ἀπὸ τὸ κωφὸν πνεῦμα, ὁμοίως δὲν τοὺς ἐπιτρέπει νὰ ἀκοῦν. Τὸ κωφὸν πνεῦμα, τὸ κωφὸν δαιμόνιον, δὲν ἐπιτρέπει νὰ ἀκοῦν. Τί; Δὲν δέχονται ὁποιαδήποτε ἀγαθὴ προτροπὴ ποὺ θὰ τοὺς γίνει, εἴτε ἀπὸ τοὺς γονεῖς εἴτε ἀπὸ τοὺς διδασκάλους. Δὲν ἀναγνωρίζουν καμία αὐθεντία. Εἶναι αὐτόνομοι. Δαιμονικῶς αὐτόνομοι. Ὅ,τι ἔχει ὁ διάβολος, τὸ μεταδίδει. Γι᾿ αὐτὸ ὁ διάβολος, ἔγινε διάβολος. Ζήτησε τὴν αὐτονομία. Κι ἔτσι, τὴν προσφέρει στοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ φύγουν ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐν ὀνόματι μιᾶς ἐλευθερίας. Τί τραγικό, ἀλήθεια: Δὲν θέλουν νὰ ἀκούσουν τὸ Εὐαγγέλιον. Δὲν θέλουν νὰ ἀκούσουν τὴ Θεία Λειτουργία. Ζαλίζονται, λένε, νὰ πᾶνε στὴ Λειτουργία. Αἰσθάνονται μιὰ ἀνιαρότητα. Μπαίνουν μέσα καὶ βγαίνουν γρήγορα ἔξω. Δὲν μποροῦν. Ἄραγε γιατί; Τί συμβαίνει; Γιατί δὲν τὸ παθαίνουν αὐτὸ σὲ ἄλλους χώρους; Καὶ τὸ παθαίνουν εἰδικὰ εἰς τὴν Λειτουργία; Δὲν τοὺς ἀφήνει τὸ κωφὸν πνεῦμα ἂν ἀκούσουν τὴν Θεία Λειτουργία, νὰ ἁγιασθοῦν καὶ νὰ σωθοῦν. Δὲν θέλουν τίποτα τὸ καλὸ ποτὲ νὰ ἀκούσουν. Γιατί τὸ θεωροῦν κατεστημένο καὶ παρωχημένο, μπαγιάτικο, παλιό, περασμένο, ντεμοντέ, ἐκτὸς μόδας...
 

Καὶ τὰ ἀποτελέσματα ἀπὸ μιὰ τέτοια δαιμονοληψία, ποιά μπορεῖ νὰ εἶναι; Ποιά μπορεῖ νὰ εἶναι; Τὰ ἀπαριθμεῖ ὁ ταλαίπωρος ἐκεῖνος πατέρας στὸν Κύριον, γιὰ τὸν γιό του τὸν δαιμονισμένο. Καὶ λέγει: «Κύριε, ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ῥήσσει αὐτόν». Τί θὰ πεῖ; Τὸν ρίχνει χάμω. Πέφτει χάμω. Καὶ οἱ νέοι μας πηγαίνουν ἀπὸ πτώση σὲ πτώση καὶ ἀπὸ γκρεμὸ σὲ γκρεμό. Καὶ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ τοὺς βοηθήσει, γιατί δὲ θέλουν νὰ ἀκούσουν γιὰ νὰ βοηθηθοῦν. Εἶναι γνωστὸ ὅτι ἕνας ἄνθρωπος μόνον τότε βοηθᾶται, ὅταν ἀποδεχθεῖ τὴν βοήθειαν. Ἀκόμα καὶ τὴν ἰατρικὴν βοήθειαν. Δὲν μπορεῖ ὁ γιατρὸς νὰ ἐπέμβει, νὰ σοῦ κάνει θεραπεία, ἐὰν δὲν ἀποδεχθεῖς τὴν θεραπείαν. Πολὺ περισσότερο γιὰ ἄλλα πράγματα, πνευματικὰ θέματα, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ σοῦ προσφερθεῖ ἡ βοήθεια ἐὰν δὲν τὴν ἀποδεχθεῖς. Ἀλλὰ δὲν ἀφήνει τὸ δαιμόνιο νὰ ἀποδεχθεῖς.
 

Δεύτερο χαρακτηριστικὸ τοῦ νέου ἐκείνου. Ὅτι ἀφρίζει. Ἀπὸ τὸν σύγχρονο χορὸ οἱ νέοι μας κυριολεκτικὰ καταλαμβάνονται ἀπὸ μανία. Καταλαμβάνονται ἀπὸ ἕνα ἀμὸκ καὶ ἀφρίζουν. Τὰ πάντα σπάζουν, γκρεμίζουν, καταστρέφουν, ὕστερα ἀπὸ μία τέτοια μανία. Ἀφρίζουν, κυριολεκτικὰ ἀφρίζουν. Τυπικὸ παράδειγμα εἶναι ἡ παρουσία τῶν νέων στὰ ποδοσφαιρικὰ γήπεδα. Τί γίνεται ἐκεῖ... Ἄστε ὅτι δὲν εἶναι καλὸς τόπος νὰ πάει κανείς. Σίγουρα δὲν εἶναι καλὸς τόπος. Ἕνας τόπος μανίας, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων, στὴν ἐποχή του ἦταν τὸ Ἱπποδρόμιον, ἀντίστοιχο εἶναι τὸ ποδόσφαιρο σήμερα, διότι ἔστω κι ἂν κάποιος ἤθελε νὰ πάει, φοβεῖται νὰ πάει. Ἀπὸ τὴ μανία καὶ τὴ βία ποὺ ἀσκεῖται σήμερα εἰς τοὺς χώρους αὐτούς. Ἀφρίζουν λοιπὸν οἱ ἄνθρωποι, κυριολεκτικὰ ἀφρίζουν. Γιὰ νὰ μὴν πῶ ἀκόμη καὶ ἡ μορφὴ τῶν διασκεδάσεων ποὺ σήμερα οἱ νέοι μας ἔχουν καὶ μετέρχονται, τοὺς κάνει κυριολεκτικὰ νὰ ἀφρίζουν.
 

Καὶ ἕνα τρίτο χαρακτηριστικό, λέει ὁ ταλαίπωρος πατέρας στὸν Κύριον, ὅτι τρίζει τοὺς ὀδόντας. «Τὸ παιδί μου, Κύριε,», λέγει, «τρίζει τὰ δόντια του». Ξέρετε τί εἶναι αὐτὸ μεταφερόμενον; Ἡ πολιτικοποίησις καὶ κομματοποίησις τῶν νέων μας, ἡ ἀναρχία κλπ, ποὺ κάνει τοὺς μὲν νὰ τρίζουν τὰ δόντια τῶν ἐναντίον τῶν δέ. Βλέπουν οἱ μὲν τοὺς δὲ ὡς ἀντιπάλους, μέσα στὸ ἴδιο τὸ σχολεῖο, στὸ ἴδιο τὸ σχολεῖο, μέσα στὴν κοινωνία, στὸν δρόμο, παντοῦ, καὶ οἱ μὲν τρίζουν τὰ δόντια κατὰ τῶν δέ.
 

Καὶ ἕνα τέταρτο χαρακτηριστικό. «Τὸ παιδί μου», λέει, «Κύριε, ξηραίνεται». Εἶπε κι ἄλλα. Εἶπε ὅτι πάει νὰ ρίξει τὸν ἑαυτό του στὴ φωτιὰ ἄλλοτε καὶ ἄλλοτε στὸ νερό. Δηλαδὴ τάση αὐτοκτονίας. Ξέρετε, ἀπὸ μία στατιστική, καὶ δὲν εἶναι μία αὐτή, στὴν ἐποχή μας, ἐδῶ στὸν χῶρο τὸν δικό μας, τὸν ἑλληνικὸ χῶρο, ξέρετε πόσο ἔχουν αὐξηθεῖ οἱ αὐτοκτονίες; Καὶ μάλιστα τῶν νέων μας ποὺ εἶναι στρατιῶται; Αὐτὸ τί δείχνει; Δὲν δείχνει ἕναν δαιμονισμό; Λοιπόν, ξηραίνεται, λέει, Κύριε, ξηραίνεται. Τί θὰ πεῖ; Λέμε «ξεράθηκε αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος». Δηλαδή, σὰν νὰ κοκάλωσε. Ὅπως συμβαίνει πολλὲς φορὲς μὲ τὸ φαινόμενο τῆς Ἱστορίας. Εἶναι γνωστό, ἡ νεολαία μας ἀποκτᾷ ἀναισθησία τοῦ νοῦ, τῆς καρδιᾶς καὶ τῆς συνειδήσεως. Γίνονται ἀναίσθητοι οἱ νέοι μας.
 

Εἶναι ὅμως καὶ ὁ γονιός, εἶναι καὶ ὁ γονιός. Τί νὰ ποῦμε γι᾿ αὐτὸν τὸν γονιό; Ὅταν ρωτήθηκε ἀπὸ τὸν Κύριον αὐτὸς ὁ γονιός, ὁ πατέρας «πόσος καιρὸς εἶναι ποὺ πάσχει τὸ παιδὶ» κι ἐκεῖνος ἀπήντησε «παιδιόθεν», δηλαδὴ ἀπὸ παιδί, ἀπὸ νέο παιδί. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Κύριος ποὺ ἦταν τρία χρόνια, γιατί αὐτὰ συνέβησαν, σᾶς εἶπα, μετὰ ἀπὸ τὴ Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου, λίγο πρὸ τοῦ Πάθους, αὐτὸ σημαίνει ὅτι τρία χρόνια, δὲν ἄκουσε αὐτὸς ὁ πατέρας γιὰ τὸν Κύριον; Γιατί δὲν πῆγε τὸ παιδὶ του ἐκεῖ; Γι᾿ αὐτὸ ὁ Κύριος εἶπε: «Ὦ γενεὰ ἄπιστος»· διότι ὁ πατέρας ἠλέγχθη μάλιστα ἀπὸ τὸν Κύριον ὅταν τοῦ εἶχε πεῖ: «Ἐὰν μπορεῖς». Ἐὰν μπορῶ; Τὸ θέμα δὲν εἶναι ἐὰν μπορῶ ἐγώ, ἀλλὰ ἐὰν ἐσὺ πιστεύεις. Εἶχε λοιπὸν ἔλλειψη πίστεως ὁ πατέρας αὐτός, φαίνεται καθαρά. Καὶ δὲν πῆγε τὸ παιδὶ του εἰς τὸν Κύριον τρία χρόνια.
 

Ὅταν οἱ γονεῖς δὲν ἀσκοῦν τὴν χριστιανικὴ ἀγωγὴ στὰ παιδιά τους, δὲν τὰ προτρέπουν νὰ ἐκκλησιάζονται, δὲν ἐπιτηροῦν τὰ παιδιά τους νὰ προσεύχονται τὸ πρωὶ καὶ τὸ βράδυ... Ἐπιτρέψατέ μου, ἔχει μαλλιάσει ἡ γλῶσσα μου νὰ λέγω τὰ ἴδια καὶ στὰ ἴδια πρόσωπα χρόνια ὁλόκληρα, νὰ κάνουν, φέρ᾿ εἰπεῖν, τὸ πρωὶ προσευχὴ καὶ δὲν κάνουν. Καὶ παντρεύονται καὶ κάνουν παιδιὰ καὶ τὰ παιδιὰ τους ὁμοίως τὸ πρωὶ δὲν κάνουν προσευχή. Τί θέλετε; Δὲν τὰ προτρέπουν νὰ ἐξομολογοῦνται, νὰ κοινωνοῦν, νὰ εὐσεβοῦνται. Ἐδῶ εἶναι αὐτὴ ἡ τεράστια εὐθύνη τῆς γενεᾶς τῶν γονέων καὶ τῶν παππούδων, γιατί καὶ οἱ παπποῦδες δὲν δίδουν πολλὲς φορὲς καλὸ παράδειγμα, ὅτι δὲν ἐδημιούργησαν προϋποθέσεις νὰ ὁδηγηθεῖ ἡ νέα γενεὰ στὸν Χριστό.
 

Ἀγαπητοί, περιμένετε νὰ ἀναφερθεῖ ἡ θεραπεία; Νὰ σᾶς πῶ γιὰ θεραπεία; Τὸ φάρμακο εἶναι ἕνα καὶ μόνον. Ὁ Χριστός. Αὐτὸς εἶναι τὸ φάρμακο. Εἶναι ὁ μόνος ποὺ εἶπε εἰς τὸν δαίμονα, ἀποτεινόμενος στὸ παιδί: «Τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγὼ σοὶ ἐπιτάσσω(-Ποιός; Ἐγώ. Ὄχι ἄλλος, Ἐγώ, Ἐγὼ σὲ διατάζω-), ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν».
 

Ἀλλὰ γιατί νὰ μιλᾶμε γιὰ θεραπεία καὶ ὄχι γιὰ πρόληψη; Γιατί νὰ μὴν ἀσκηθεῖ χριστιανικὴ ἀγωγὴ νηπιόθεν, ἐγκαίρως; Πρέπει νὰ ἀρρωστήσει τὸ παιδί μας; Πρέπει νὰ δαιμονιστεῖ, γιὰ νὰ τρέχουμε ἀπὸ δῶ καὶ ἀπὸ κεῖ; Κι ὅταν δοῦμε μάλιστα ὅτι δὲν πετύχαμε καὶ σπουδαῖα πράγματα ἢ τίποτα, γιατί μέσα μας φωλιάζει ἡ ἀπιστία, ἀπόδειξις; Πᾶμε σὲ ἄλλες πόρτες. Στὶς πόρτες τοῦ μάγου, τῆς χαρτορίχτρας, τῆς καφετζοῦς, στὸν Πνευματισμὸ κ. ο. κ..
 

Ἄραγε ἀπ᾿ ὅσους ἀκοῦν τὴν εὐαγγελικὴ περικοπή, ἐσεῖς ποὺ ἀκοῦτε, ποιός ἀπὸ σᾶς θὰ σκεφθεῖ σοβαρά; Μὴν ποῦμε αὐτὰ εἶναι γιὰ τοὺς ἄλλους, γιατί δὲ γνωρίζεις ἐσὺ ὁ γονιός, ἀδελφέ μου, αὔριο τί βρίσκει τὸ παιδί σου. Δὲν ξέρεις τί βρίσκει τὸ παιδί σου, τί τὸ συναντᾷ τὸ παιδί σου. Γιὰ νὰ μὴ λές, ἅμα τὸ συναντήσει κάτι κακό, ὅτι...κακιά ὥρα τὸ βρῆκε. Δὲν ὑπάρχουν κακὲς ὧρες. Ὁ διάβολος συναντᾷ τὸ παιδί σου, γιατί δὲν τὸ ἔμαθες νὰ ἀγωνίζεται ἐναντίον τοῦ σατανᾶ. Σήμερα, λοιπόν, σήμερα, ἀπὸ τώρα, ὁδήγησε τὸ παιδί σου στὸν Χριστό. Εἶναι ἡ καλύτερη καὶ ἡ σωστότερη ὁδήγηση, νὰ γίνεις ἐσὺ ὁ γονιὸς σωστὸς καὶ θερμὸς Χριστιανός. Ὄχι νὰ πάρεις τὸ παιδί σου καὶ νὰ τὸ πᾶς στὸν Χριστό. Θὰ πάρεις τὸ παιδί σου, ἀφοῦ κι ἐσὺ ἔχεις βρεῖ τὸν Χριστό. Ἔτσι ἔχεις τὴν ἐλπίδα, ὄχι τὴ βεβαιότητα, εἶναι πονηρὴ ἡ ἐποχή μας, ἔχεις τὴν ἐλπίδα νὰ δεῖς παιδιὰ ὄχι μόνο ἀπηλλαγμένα ἀπὸ τὸ δαιμόνιο τὸ κωφὸ καὶ τὸ ἄλαλο, ἀλλὰ νὰ δεῖς καὶ παιδιὰ μέσα στὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, μέσα στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ λουσμένα.

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
καὶ μὲ ἀπροσμέτρητη εὐγνωμοσύνη στὸν πνευματικό μας καθοδηγητή
μακαριστὸ γέροντα Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο,
μεταφορὰ τῆς ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας σὲ ἠλεκτρονικὸ κείμενο καὶ ἐπιμέλεια:
Ἑλένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ:
•    Ἀπομαγνητοφώνηση ὁμιλίας διὰ χειρὸς τοῦ ἀξιοτίμου κ. Ἀθανασίου Κ.
•    http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p athanasios/omiliai kyriakvn/omiliai kyriakvn 559.mp3

______________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»