τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ἱστορίας
Ἀπό πότε ἄραγε οἱ δρόμοι (ἀκόμη καί αὐτοί ὅπου κατοικοῦν τά μεγαλύτερα φασιστοτόμαρα
τοῦ καθεστῶτος) ἀποτελοῦν ἄβατο; Καί ἀπό πότε οἱ πραιτωριανοί (τοῦ ἴδιου καθεστῶτος)
ἔχουν τό δικαίωμα νά μπουζουριάζουν εἰρηνικά διαμαρτυρόμενους πολίτες;
Προφανῶς, ἀπό τότε πού ἕνα πολυπληθέστατο φαρισαϊκό πολιτικοδημοσιογραφικό σκυλολόι θεωρεῖ φυσιολογικό ἔνας ἐλεεινός βασανιστής χιλιάδων ἀνθρώπων (καί ἀνάμεσά τους καί ἀρκετῶν χιλιάδων μικρῶν παιδιῶν), καταδικασμένων ἐδῶ καί τόσους μῆνες (καί χωρίς κανέναν ἀπολύτως λόγο, πέραν τῆς φασιστικῆς ἀπόνοιας καί τῆς δαιμονικῆς ἐκδικητικότητας κάποιων) στήν ἀγωνία, τήν πεῖνα καί τήν ἀνέχεια, να μυξοκλαίγεται, ἐπειδή κάποια ἀπό τά θύματά του εἶχαν τό…ἀπερίγραπτο θράσος νά παρενοχλήσουν (ὄχι μέ ὄπλα καί βόμβες, ἀλλά ἀπλῶς μέ ἕνα εὐπρεπέστατο πανό καί μερικά συνθήματα) τήν ἀμέριμνη μακαριότητα γιά τήν αὐτοῦ μεγαλειότητα, τή γυναικοῦλα του καί τά δύο παιδιά του.
Ἐπίσης, προφανῶς, ἀπό τότε πού φτάσαμε (ἀπ)αισίως στή συμπλήρωση τριῶν χρόνων φρικώδους κακοποίησης τοῦ τόπου ἀπό την πλέον ἀποτρόπαιη διαβολοδικτατορία, μέ ὅλους τούς θεσμούς νά συνεργοῦν ἀκόμη σταθερά καί ἄνευ ἴχνους μεταμέλειας - ἤ ἔστω προβληματισμοῦ - στό ὄνειδος, ἀπό τό σύνολο πολιτικό προσωπικό ἕως τή φερόμενη ὡς Ἑλληνική Δικαιοσύνη (νωπή ἀκόμη ἡ νομιμοποιητική τοῦ στυγνοῦ φασισμοῦ πρόσφατη ἀπόφαση τοῦ ΣτΕ) καί ἀπό τίς δυνάμεις ἀσφαλείας ἕως τή διοικοῦσα Ἐκκλησία καί τόν δῆθεν πνευματικό καί ἐπιστημονικό κόσμο τῆς ἀποικιακῆς ἀνθυπομπανανίας.
Καί κυρίως βέβαια ἀπό τότε πού ὁλόγυρά μας ἐξακολουθεῖ νά μήν κουνιέται φῦλλο, παρά τίς χειμαρρώδεις ἀποκαλύψεις, παρά τήν ἐκρηκτική ὑπερχείλιση τοῦ παραλογισμοῦ καί κυρίως παρά τό τρομακτικό θανατικό τῆς «ξαφνικίτιδας» πού κλιμακώνεται σέ ἐπίπεδα γενοκτονίας πλέον.
Καί ὅσο δέν θά κουνιέται φῦλλο, τό
συνολικό ἔγκλημα θά γίνεται ὅλο καί εἰδεχθέστερο, ὁ βιασμός τῶν ψυχῶν καί τῶν
σωμάτων μας ὅλο καί πιό φρικτός. Καί ὁλοένα καί πιό μαζική καί ἀποτρόπαιη θά
γίνεται ἡ γενοκτονία. Τραγικός, ἀλλά προφανῶς καί ἀναπόφευκτος φόρος αἵματος
ἑνός λαοῦ στήν ἐσχατιά τῆς πνευματικῆς πτώσης, τῆς τύφλωσης καί τῆς παρακμῆς
του. Καί ἐννοεῖται ὅτι μέχρι νά ἀρχίσουμε νά συνερχόμαστε (πρᾶγμα πού ἀσφαλῶς
θά συμβεῖ κάποια στιγμή, ἀλλά μέ πολύ ἐπώδυνο τρόπο), ἔχουμε νά φᾶμε ἀκόμη κι
ἄλλο κατήφορο…
