ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄ (Ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη) - (Βιβλίο Α΄ - Μέρος 16ο, 17ο, 18ο, 19ο, 20ο, 21ο)

 

ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄ (Ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη) - (Βιβλίο Α΄ - Μέρος 21ο)

 Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ βιβλίου «ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄» ΕΔΩ

 

ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ

 

Τὸ 1949, ὅταν ὁ π. Αὐγουστῖνος ἦταν στρατιωτικὸς ἱερεύς καὶ ὑπηρετοῦσε τὸ Β´ σῶμα Στρατοῦ, συνέβη ἕνα συγκλονιστικὸ γεγονός πηγαίνοντας ὰπό την Κοζάνη στα Σέρβια.

Ὁ στρατηγὸς Βεντήρης θὰ ἐπισκεφτόταν τὰ φυλάκια στὴν περιοχὴ τῶν Σερβίων Κοζάνης καὶ πῆρε μαζί του τὸν στρατιωτικὸ ἱερέα, ποὺ ἦταν ὁ π. Αὐγουστῖνος Ν. Καντιώτης καὶ ἕναν στρατιώτη.
Στὸ στρατιωτικό τζίπ μπροστά ἦταν ὁ στρατηγός καὶ στὸ πίσω κάθισμα ὁ π. Αὐγουστῖνος. Περνῶντας τὰ Σέρβια συνέβη κάτι ποὺ συγκλόνισε τὸν στρατηγό. Εἶδε ἀπὸ μακριά ἕνα κοπάδι ποὺ ἔβοσκε καὶ ἔναν τράγο νὰ φεύγει ἀπὸ τὸ κοπάδι, νὰ κατεβαίνει στὸ δρόμο καὶ νὰ τρέχη πρὸς τὸ τζίπ. 

Ὁ στρατηγὸς φώναξε: Τί γίνεται, τρελλάθηκε αὐτό; Καὶ ὁ π. Αὐγουστῖνος ποὺ τὸ εἶδε, ἀπάντησε: «Ξέρει στρατηγέ μου τι κάνει, μὴν ἀνησυχεῖς». Πρὶν τελειώση τὰ λόγια του ὁ π. Αὐγουστῖνος ὁ τράγος ἀνατινάχθηκε μπροστά τους. 

Ὁ Θεὸς ἔστειλε τὸ ζῶο, γιὰ νὰ πατήση τὴν νάρκη καὶ νὰ καθαρίση ὁ δρόμος, γιὰ νὰ μὴ σκοτωθῆ ὁ π. Αὐγουστῖνος, ὁ στρατηγὸς Βεντήρης καὶ ὁ στρατιώτης. (Στὴν περιοχὴ αὐτή, λίγους μῆνες πρίν, πάτησε νάρκη καὶ διαλύθηκε ὁ μικρότερος ἀδελφὸς τῆς μητέρας μου ὁ Ἰωάννης Ἀνθόπουλος, 18 ἐτῶν. 

 

Πῆγε νὰ βάλη, πέτρα στο φορτηγὸ, γιατὶ γλυστροῦσε καὶ πάτησε τὴν νάρκη. Σὲ μιὰ ποδιὰ μάζεψε ὁ πατέρας μου, κάποια ὑπολείματα ἀπὸ τὸ σῶμα του γιὰ νὰ τὸ ἐνταφιάσουν. Ἡ περιοχὴ τῶν Σερβίων ἦταν γεμάτη νάρκες καὶ ὑπῆρχαν πολλὰ θύματα)   

 

Σταμάτησε τὸ τζίπ καὶ κατέβηκε συγκλονισμένος ὁ στρατηγός. Ἔκανε μετάνοια στον π. Αὐγουστῖνο καὶ ζήτησε συγγνώμη. Ζήτησε συγγνώμη γιατί ἐκεῖνο τὸ διάστημα ὁ π. Αὐγουστῖνος ἔκανε κάτι, ποὺ δὲν τόλμησε νὰ τὸ κάνη κανένας δεσπότης καὶ ὁ στρατηγὸς πικράθηκε μαζί του.

Ἦταν παρὼν ὁ στρατηγός Βεντήρης καὶ κάποιοι ἄλλοι ἀξιωματικοί στὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο Κοζάνης, ὅταν κατὰ τὴν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ π. Αὐγουστῖνος δὲν ἐπέτρεψε τὸν ψάλτη νὰ πῆ τὸ πολυχρόνιο τοῦ Βασιλιᾶ Παύλου. 

Τὸν ὀνόμασε μάλιστα ἀσεβέστατο καὶ ζήτησε νὰ ἀνακαλέση τὸ διάταγμα ὑπὲρ τῆς μασονίας ποὺ ὑπέγραψε. Τὸ βασιλικό διάταγμα ἔλεγε: Ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς ναοὺς καὶ ἀπὸ τὰ μοναστήρια νὰ ἐνισχύεται τὸ «φιλαθρωπικὸ ἔργο» τῆς μασονίας!   

 

Ὁ π. Αὐγουστῖνος ἦταν στρατιωτικὸς ἱερεύς καὶ θὰ περνοῦσε στρατοδικεῖο. Ἄρχισαν διαδικασίες ἐναντίον του, ἀλλὰ ὁ μικρὸς Δαυΐδ νίκησε τὸν Γολιάθ. 

 

Ὁ βασιλιᾶς Παῦλος ἀνακάλεσε τὸ διάταγμα. Ἔγγραφα καὶ ἐπιστολὲς ἀπόρρητες τοῦ στρατοῦ γιὰ τὴν δίωξή του θὰ βρῆτε στὸ βιβλίο «ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Ὁ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΖΑΝΗ, Νο2», σελ. 42-64.

Συνεχίζεται

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἀνδρονίκης Π.  Καπλάνογλου 

«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄»
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)

 

Πηγή:https://www.augoustinos-kantiotis.gr/

==============================================================================

ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄ (Ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη) - (Βιβλίο Α΄ - Μέρος 20ο)

Στρατηγός Βεντήρης

 

Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ βιβλίου «ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄» ΕΔΩ

AΞIΩMATIKOI TOY B΄ ΣΩMAΤΟΣ ΣTPATOY KOZANHΣ

«Τὸ 40 ποὺ ἦρθα στὴν Μακεδονία καὶ τὴν περιώδευσα πεζῇ, διότι εἶχα τὸ καλύτερο αὐτοκίνητο, τὸ δὲ καλύτερο αὐτοκίνητο εἶνε τὰ πόδια τοῦ ἀνθρώπου. Μὲ τὰ πόδια περιώδευσα τὴν περιοχὴ καὶ εἶδα τοὺς κατοίκους τις….

ΠPOTYΠO AΞIΩMATIKOY O BENTHPHΣ

 

Ἔφτασε ὁ Βεντήρης στὴν Κοζάνη, ποὺ ἦταν ἡ ἔδρα τῆς στρατιᾶς. Διαλυμένος ὁ στρατός. Τί ἔκανε αὐτός;
 

Μὲ στρατιωτικὴ ἁπλῆ ἐνδυμασία, ἔπρεπε πολὺ νὰ προσέξῃς γιὰ νὰ διακρίνῃς ὅτι ἦταν στρατηγός ἤ ἀντιστράτηγος.
 

Kάλεσε ὅλους τοὺς ἀξιωματικούς. Καμμιὰ διακοσαριά ἦταν. Μέναν, παρακαλῶ, μέσα στὴν πόλι, στὸ σπιτάκι τους μὲ τὴν γυναῖκα τους καὶ τὰ παιδιά τους, ἐνῶ διεξήγετο ὁ ὑπὲρ πάντων ἀγών, εἰς τὰ ὑψίπεδα τῆς πατρίδος.
 

Aμέσως, δίνει πρώτη διαταγή· «Θὰ ἀπέλθουν ὅλες οἱ γυναῖκες σας, δὲν θὰ μείνη καμμία ἐδῶ καὶ τὰ παιδιά σας. Πόλεμος γάρ. Ἀγὼν ὑπὲρ πάντων».
 

Tίς ἔδιωξε ὅλες. Καὶ ἔστειλε τοὺς ἀξιωματικοὺς στὰ στρατόπεδα. «Ὅπως οἱ στρατιῶτες εἶνε στὰ στρατόπεδα, ἔτσι καὶ ἐσεῖς, ποὺ ἀποτελεῖται τὴν προνομοιοῦχα τάξι θὰ πᾶτε στὰ στρατόπεδα. Kαὶ ἀνεχώρησαν ὅλοι τὴν ἐπομένη ἡμέρα, δὲν ὑπῆρχε οὔτε ἕνας στὴν πόλι. Βέβαια φώναζαν αὐτοὶ καὶ λέγαν Βεντουρά, δὲν ξέρω ἂν κανεὶς τὰ θυμᾶται, ἐκ παραδόσεως. Βλέπετε σᾶς λέγω παλαιὲς ἱστορίες, ἀναμνήσεις εἶνε.
 

Tὸ ἄλλο εἶνε τὸ ἑξῆς·

 

Ἦρθε ὁ βασιλιὰς Παῦλος, γιὰ νὰ ἐπισκευθῇ τὸ στρατόπεδο καὶ οἱ Κοζανῖτες γιὰ νὰ τὸν κολακεύσουν τὸν ἑτοίμαζαν τὸ καλύτερο διαμέρισμα καὶ σ’ αὐτὸν καὶ στὴν Φρειδερίκη καὶ στὴν συνοδία τους. Αὐτός, δημοκράτης ὂν παρουσιάστηκε ἑνώπιον τοῦ βασιλέως, τὸν χαιρέτησε στρατιωτικὰ καὶ τοῦ λέει· «Ποῦ θὰ κοιμηθῆτε ἀπόψε βασιλιά;», ,«Ἐδῶ», λέει, «μ’ ἔχουν ἑτοιμάσει διαμέρισμα».«Ὄχι», ἀπαντᾶ, «δὲν θὰ κοιμηθῆτε ἐκεῖ, σᾶς ὑπενθυμίζω τὸν πατέρα σας τὸν ἔνδοξο Κωσταντῖνο τὸν βασιλιά, αὐτὸς κοιμόταν στὰ τσαντήρια. Καὶ στὴ μάχη τοῦ Κιλκὶς κοιμήθηκε ἐπάνω στὰ χόρτα, ὅλη τὴν νύκτα καὶ πῆρε πλευρίτιδα. Ὅπως ὁ πατέρας σου ἦταν κοντὰ στὸ στρατὸ καὶ ἔγινε πρότυπο στρατιώτου -ὁ Βεντήρης πρῶτος μεταχειρίστηκε τὴν λέξι αὐτή- καὶ ἐσὺ καλεῖσαι νὰ ἀκολουθήσῃς τὰ χνάρια ἐκείνου. Tί θὰ ποῦν τότε οἱ στρατιῶται, ποὺ εἶνε ὅλη τὴν νύκτα στὰ φυλάκια· «Ἂ, καλὰ παιρνοῦν οἱ βασιλιάδες». «Ἐγὼ θὰ σὲ φυλάγω», τοῦ εἶπε. «Θὰ κοιμηθῆς στὴν σκηνή μου καὶ ἐγῶ θὰ σὲ φυλάγω ὅλη τὴν νύκτα». Καὶ πράγματι τὸν ἀνάγκασε νὰ κοιμηθῆ στὴ σκηνή καὶ αὐτὸς ὁ ἴδιος, ὅλη τὴν νύκτα τὸν φύλαγε. Αὐτὸ ἔκανε τεράστια ἐντύπωσι εἰς ὅλους.
 

Θέτε ἕνα ἀκόμη παράδειγμα, ἀπὸ τὸν βίο τοῦ ἀειμνήστου καὶ ὑπερόχου αὐτοῦ ἀνδρός;
 

Ἐνίκησε, ἀλλὰ προτοῦ νὰ νικήσῃ, θὰ σᾶς τὸ πῶ στὸ τέλος, ἐπῆγε στὰ Γρεβενά, ποὺ ἦταν ἡ περιφέρειά του καὶ ἐκείνη τὴ μέρα ἐτελεῖτο γάμος, «ἐν Κανᾶ τῆς Γαλλιλαίας» καὶ παρεβρέθηκε καὶ αὐτὸς εἰς τὸν γάμο. Λοιπόν, ἐκεῖ στὸ γαμήλιο τραπέζι τοῦ εὐχόταν ὅλοι· «Kαὶ στὰ δικά σου», γιατὶ ξέρανε ὅτι ἦταν ἄγαμος. Τοῦ τὸ λέγαν ὅλοι, τὸ εἶπε καὶ ὁ μακαρίτης ὁ δεσπότης, ὁ Θεόκλητος Σφῆνας, ἕνας λεβέντης καὶ ὑπέροχος δεσπότης. Tοῦ λέει· «Ἑνώνω καὶ ἐγὼ τὶς εὐχές μου, μὲ τὶς εὐχὲς ὅλων καί σοῦ εὐχομαι· Kαὶ στὰ δικά σου». Kαὶ ὁ Βεντήρης συγκινημένος ἀπαντᾶ· Ἐγὼ εἶμαι παντρεμένος ἀπὸ τὰ 17 μου χρόνια». «Καὶ ποιά εἶνε ἡ γυναίκα σου», τοῦ λέει μὲ ἀπορία· Σηκώνεται ὄρθιος, φέρνει τὸ χέρι στὸ γύσο καὶ λέει· «Ὀνομάζεται Ἑλλάς». Ἀπὸ 17 χρονῶν ἦταν ἐθελοντής.
 

«Πατρὸς καὶ μητρὸς καὶ ἁπάντων προγόνων τιμιώτερον καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιότερον», λέγει ὁ Πλάτων, «ἐστι ἡ Πατρίς». Ὅλοι συνεκινήθησαν.
Ὅπου ὑπάρχουν πρότυπα ἀξιωματικῶν, κάνουν θαύματα, ὅπου δὲν ὑπάρχουν, διάλυσις.
 

Ὁ Βεντήρης ἦταν καὶ ἄνθρωπος πίστεως.
 

Μοῦ ἔλεγε μιὰ γυναίκα, ποὺ καθάριζε τὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου στὴν Kοζάνη·
“Στὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο εἶχε τὸ Στρατηγεῖο του καὶ πρωΐ-πρωΐ πρῶτος σηκωνόταν’’. Ἤτανε πολὺ φοβερός, εἶχε δε πειθαρχεία ἄνευ προηγουμένου. Σήμερα, βέβαια, δὲν σᾶς κατηγορῶ, δὲν μπορεῖτε νὰ ἐφαρμόσετε τὴν πειθαρχία τοῦ Bεντήρη, ἀλλὰ αὐτὴ ἐθαυματούργησε. Στρατὸς χωρὶς πειθαρχία εἶνε μηδέν.
 

Σὲ ἐμένα ὁ στρατὸς ὑπῆρξε σχολεῖο, πανεπιστήμιο ὑπῆρξε.
 

Σηκωνόταν πρωΐ, πρωΐ καὶ πήγαινε στὴν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου καὶ ἡ γυναίκα αὐτὴ τὸν ἄκουε·
 

Προσκυνοῦσε καὶ ἔλεγε· «Xριστέ μου, Παναγιά μου, ὑπηρετῶ 40 χρόνια τcν Πατρίδα, εάν εἶνε θέλημά σου νὰ νικήσουμε, νὰ ζήσω. Ἐὰν δὲν νικήσουμε, νὰ πεθάνω, δὲν θέλω νὰ ζῶ».
 

Πίστις καὶ Πατρίς, αὐτὰ εἶνε τὰ μεγάλα καὶ φωτεινὰ ἄστρα τοῦ ἱστορικοῦ μας γένους.
Ἔχω γνωρίσει πολλὰ τοιαῦτα παραδείγματα, θὰ σᾶς πῶ ἕνα ἀκόμα.
 

Ἦρθε στὴν Κοζάνη ὁ Μεταξᾶς, ἐμένα μὲ ἔδιωξε ὁ Μεταξᾶς γιὰ τὰ δημοκρατικά μου φρονήματα στὸ Mεσολόγγι.
 

Ἦρθε ὅλοι ἡ οἰκογένεια μὲ τὸν βασιλιὰ Κωσταντῖνο στὴν Mητρόπολι Kοζάνης. Πῆγαν νὰ κοιμηθοῦν, ἕνας δὲν ἐκοιμᾶτο. Πέρασε μία, πέρασε δύο, πέρασε τρεῖς τὰ μεσάνυκτα καὶ αὐτὸς ἔγραφε. Ἦταν ὁ Μεταξᾶς. Αὐτὸς ἦταν ὁ ἐπιτελικὸς νοῦς τοῦ στρατεύματος. Δὲν ἦταν τυχαῖος ἄνδρας, γι’ αὐτὸ ἐλέχθη ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία τοῦ Βερολίνου ὅτι· «Δὲν ὑπάρχει ἀπὸ τὸν Μεταξᾶ πρόβλημα ἄλυτο στρατιωτικό».
 

Mιὰ ἁπλῆ γυναικούλα, τὴν ὁποίαν ἐγνώρισα, μοῦ ἔλεγε· «Ἔγραφε συνεχῶς καὶ ἔπινε καφέδες κάθε ὥρα καὶ ἐγὼ ἐνόμισα ὅτι γράφει γράμμα στὴν γυναίκα του καὶ τὸν ρώτησα· «Γιόκα μου, στὴν γυναῖκα σου γράφεις γράμμα;». Aὐτὸς γιὰ νὰ μὴν πιάση συζήτησι ἔκανε, ναί, ναί, ναί. Aὐτὴ ἐπείσθη ὅτι γράφει γράμμα στὴν γυναίκα του καὶ παραξενεύονταν ποὺ δὲν τελείωνε αὐτὸ τὸ γράμμα. Πήγαινε καὶ ξαναπήγαινε μέχρι τὶς 2 καὶ 3 τὰ μεσάνυκτα. Στὸ τέλος τοῦ εἶπε· «Ἐπιτέλους, ποιά εἶνε αὐτὴ ἡ γυναίκα σου; Δὲν τελειὠνει αὐτὸ τὸ γράμμα ποὺ θὰ τὴν στείλης;»
 

Σηκώνεται ὄρθιος καὶ λέει· «Ἡ Ἑλλάς»!
 

Ὤ! πατρίδα, ὅταν ἔχης τέτοια μεγάλα πρότυπα!»
 

Πρὸς ἀξιωματικοὺς Ἐθνικῆς Ἄμυνας εἰς Πολιτιστικὸ κέντρο Φλωρίνης 14-3-1990)

 

Συνεχίζεται

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἀνδρονίκης Π.  Καπλάνογλου 

«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄»
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)

 

Πηγή:https://www.augoustinos-kantiotis.gr/

«Πᾶνος

=======================================

ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄ (Ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη) - (Βιβλίο Α΄ - Μέρος 19ο)

Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ βιβλίου «ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄» ΕΔΩ

ΔEKA ETH ANEΠIΘYMHTOΣ
EIΣ THN EKKΛHΣIAΣTIKHN APXH

 

Ἔτσι συνεδέθην στενῶς μὲ τὴν δικὴν σᾶς πόλι, τὴν ὁποία ὠνόμαζα «ἰδίαν πόλιν», πρωτεύουσα τῆς ἰδικῆς μου καρδίας. Μὲ τὴν βοήθειαν τῶν ἐκλεκτῶν τέκνων της ἐκτίσθη μεταπολεμικῶς τὸ κτήριο τῶν 40 Μαρτύρων», τὸ ὁποῖο ἐγένετο τὸ ξεκίνημα καὶ ἡ ἀπαρχὴ μιᾶς ζωηρᾶς φιλανθρωπικῆς κινήσεως, ἡ ὁποία κατεπλούτισε τὴν πόλιν μὲ εὐαγῆ ἱδρύματα, εἰς τρόπον ὥστε ἡ Κοζάνη νὰ συναγωνίζεται μὲ ἄλλας πόλεις τῆς Ἑλλάδος καυχωμένας διὰ τὰ εὐαγῆ των ἱδρύματα.
 

Ἀλλὰ τὴν προσφιλῆ πόλιν τῆς Κοζάνης ἠναγκαζόμην μεταπολεμικῶς νὰ ἐπισκέπτωμαι νύκτωρ, διότι ἡ τότε ἐκκλησιαστικὴ ἀρχὴ τοῦ τόπου ἐθεώρει καὶ τὸ πέρασμά μας ἐκ τῆς πόλεως ὡς ἐπικίνδυνο. Μίαν δεκαετίαν διήρκεσε ἡ δοκιμασία αὐτὴ τῆς ψυχῆς μου. Ἔληξε ὅμως μὲ τὴν ἐγκατάστασιν τοῦ σεβ. μητροπολίτου κ. Διονυσίου, ὁ ὁποῖος καὶ ἐμὲ καὶ εἰς τοὺς περὶ ἐμὲ θεολόγους ἐπέτρεψε τὸ κήρυγμα.

ΩΣ AΠIΣTEYTON!

Kαὶ ἤδη ὁ ἐπὶ μίαν τριακονταετίαν μὴ γνωρίσας ἄνεσιν ἐκ τῶ ἐκκλησιαστικῶ μου βίω, ἀλλ’ ὑπὸ τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας συνεχῶς διωκόμενος, ἤδη κατὰ τὴν πρεσβυτικήν μου ἡλικίαν παρουσιάζομαι ἐπίσκοπος. Ὡς ἀπίστευτον φαίνεται. Ὡς θαῦμα χαρακτηρίζεται. Ὁφείλεται καὶ αὐτὸ εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ λαοῦ, ἡ ὁποία μὲ τὸ ῥεῦμα της παρέσυρε πᾶν ἐμπόδιον καὶ προέβαλεν ὡς ατημα, τολμῶ νὰ εἴπω πανελλήνιον, τὴν προαγωγὴν τοῦ ἱεροκήρυκος, αίτημα τὸ ὁποῖον συνέλαβεν ἡ εὐαίσθητος κεραία τῆς ψυχῆς τοῦ μακαριωτάτου ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου, ὑπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ ὁποίου ἡττήθην, καὶ ὁμολογῶ τὴν ἧτταν.

Aἱ ἀνεξιχνίαστοι βουλαὶ καὶ τὸ ἄπειρον ἔλεος τοῦ Θεοῦ μὲ ἔφεραν καὶ πάλιν εἰς τὴν Δυτικὴν Mακεδονίαν. ^H Κοζάνη, ἡ ὁποία οὐδέποτε εὑρίσκετο μακρὰν τῆς καρδίας μου, ἤδη εὑρίσκεται καὶ γεωγραφικῶς πλησίον μου. Ὀλίγα χιλιόμετρα ἔξω τῆς Κοζάνης ἀρχίζουν τὰ ὅρια τῆς ἱ. μητροπόλεως Φλωρίνης, τῆς ὁποίας σήμερον ἐλέω Θεοῦ ἐγκαθίσταμαι μητροπολίτης.

AΓAΣTH ΣYNEPΓAΣIA

Σεβασμιώτατε ἅγιε Κοζάνης, εἴμεθα γείτονες. Ὅρια μεταξύ μας δὲν ὑπάρχουν. Θὰ δύνασθε, ὁσάκις θέλετε, νὰ εἰσέρχεσθε εἰς τὴν μητρόπολίν μου, διὰ νὰ λαμπρύνετε μὲ τὸ ἔξοχον λειτουργικόν σας τάλαντον τὰς ἐκκλησιαστικὰς τελετάς. Ἐγὼ δέ, ὁσάκις εὐκαιρῶ, νὰ εἰσέρχωμαι εἰς τὴν ἰδικήν σας μητρόπολιν ὡς ἱεροκήρυξ, καὶ νὰ ἀπευθύνω ὀλίγα ἁπλᾶ λόγια πρὸς παλαιὸν ἀκροατήριον, μετὰ τοῦ ὁποίου συνέπιον πικρὰ ποτήρια ἐν ἡμέραις ἐθνικοῦ μαρτυρίου.

Eἴθε ἡ σημερινὴ ἡμέρα νὰ εἶνε ἀπαρχὴ ἀγαστῆς συνεργασίας τῶν ἕξ μητροπολιτῶν τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας, συνεργασίας τὴν ὁποίαν ἀπαιτοῦν οἱ δύσκολοι καιροὶ τοὺς ὁποίους ζῶμεν. Ὁ λαὸς θὰ ὁμονοῇ, ἐφ’ ὅσον οἱ ποιμένες θὰ ὁμονοοῦν. Καὶ οἱ ποιμένες θὰ ὁμονοοῦν, ἐφ’ ὅσον δὲν θὰ ἐκτελοῦν τὰ δια θελήματα, ἀλλὰ θὰ προσπαθοῦν νὰ ἐκτελοῦν τὰ δια θελήματα, ἀλλὰ θὰ προσπαθοῦν νὰ ἐκτελοῦν τὸ ἅγιον θέλημα τοῦ ἀρχιποίμενος Χριστοῦ.

MNHMONEYETE EIΣ TAΣ ΠPOΣEYXAΣ ΣAΣ

Σὺ δέ, ἐκλεκτὲ λαὲ τῆς Κοζάνης, ὀ ὁποῖος κατακλύζεις τὸν ἱερὸν τοῦτον ναόν, ἀναμιμνῃσκόμενος παλαιῶν ἡμερῶν, παρακαλῶ νὰ μὴ λησμονῇς εἰς τὰς προσευχάς σου νὰ μνημονεύῃς Αὐγουστίνου ἐπισκόπου, ὅπως καὶ ἐγὼ δὲν θὰ παύσω νὰ μνημονεύω ὑμῶν. Δίδω ἀπὸ τῆς θέσεως ταύτης τὴν ἀρχιερατικήν μου εὐλογίαν ὑπὲρ τῆς πόλεως ταύτης, ἥν ὁ Κύριος ὁ Θεός, πρεσβείαις τοῦ ἁγίου Νικολάου, φυλάττοι ἐκ παντὸς κακοῦ».
(Eἰς ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία, εἰς ἱερὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου Κοζάνης στὶς 16-7-1967. Διερχόμενος ἐκ Κοζάνης πρὸ τῆς ἐνθρονήσεως του εἰς Φλώρινα….

Συνεχίζεται

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἀνδρονίκης Π.  Καπλάνογλου 

«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄»
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)

 

Πηγή:https://www.augoustinos-kantiotis.gr/

====================================================================================

ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄ (Ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη) - (Βιβλίο Α΄ - Μέρος 18ο)

Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ βιβλίου «ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄» ΕΔΩ

Δὲν ἔκανα διακρίσεις, ὅλους τοὺς βοηθοῦσα

ΠAPAΔEIΓMA AΓAΠHΣ

«Ἦταν φοβερὴ ἡ ἐποχή. Συνέλαβαν ἀπὸ τὰ βουνὰ κάποιον ἀντάρτη· τὸν ξέρουν οἱ παλαιοὶ Κοζανῖται καὶ δεμένο τὸν ἔσερναν μέσα στὴν πόλι. Kάποιοι ἄναδροι Κοζανῖται πού, ὅταν ἦταν στὰ πράγματα, καθόταν κλαρῖνο μπροστά του, τώρα βλέποντάς τον σὰν κτυπημένο σκυλί νὰ τὸν μεταφέρουν στὴν πόλι, τὸν φτοῦσαν. Αὐτὸς ἦταν ἐχθρός μου, ἐπανειλημμένως ἐπιχείρησε νὰ μὲ σκοτώσῃ. Τὸν πιάσαν, λοιπόν, καὶ σὲ ἄθλια κατάστασι τὸν ἔρριξαν στὴν φυλακή. Ὅταν τὸ ἔμαθα, στεναχωρέθηκα. Πῆγα στὶς φυλακές, γιὰ νὰ τὸν δῶ. Οἱ ὑπεύθυνοι τῶν φυλακῶν δὲν μὲ ἄφηναν νὰ μπῶ· “Σ’ αὐτόν, έρχεσαι και τοῦ φέρνεις φαγητό’’; με είπαν· “Oχι φαγητό, αλλα δηλητήριο νὰ τοῦ δώσης’’. Oπως ερχόμουν σ’ εσᾶς καὶ ὲφερνα φαγητὸ στην φυλακὴ καὶ ὄχι δηλητήριο, τὸ ­ἴδιο θὰ κάνω καὶ σ’ αὐτὸν τὸν φυλακισμένο, τοὺς ἀπήντησα.
 

Mὲ ἄφησαν τότε καὶ μπῆκα. Ὅταν ἄνοιξε ἡ πόρτα καὶ μὲ εἶδε, ἔκλαυσε. Ἦταν σὲ ἄθλια κατάστασι. Kαὶ εἶπε· “πάτερ Αὐγουστῖνε, ἐσύ, ἦρθες νὰ μὲ δῆς! Oὔτε ἡ γυναῖκα μου οὔτε τὰ παιδιά μου δὲν μὲ ἐπισκέφθηκαν. Tώρα πιστεύω ὅτι ὑπάρχει Xριστός!»

 

THΣ KAPΔIAΣ MOY H ΠPΩTEYOYΣA
EINE H KOZANH

 

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας στὴν αἴθουσα των 40 Μαρτύρων στην Κοζάνη το 1959

 

«Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν.
Εὐσεβὲς ἀκροατήριο…. εἶνε ἄραγε ἀνάγκη νὰ ἐκφράσω τὸν ἐσωτερικό μου κόσμο, εἶνε, λέγω, ἀνάγκη νὰ πῶ ὅτι τὴν ὥρα αὐτὴ αἰσθάνομαι μίαν ὅλως ἰδιαιτέραν χαρὰν καὶ συγκίνησιν;
 

Eὑρίσκομαι εἰς τὴν Κοζάνη καὶ αὐτὸ ἁπλῶς τὸ γεγονὸς ὅτι εὑρίσκομαι εἰς τὴν Κοζάνη καὶ μόνον αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἄσχετον πρὸς τὴν ὁμιλίαν εἶνε δι’ ἐμέ, πηγὴ χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως. Ἡ πόλις τῆς Κοζάνης δὲν εἶνε δι’ ἐμὲ μία ἀπὸ τὰς πολλὰς πόλεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Μὲ ἠλέησε ὁ Θεὸς νὰ εἶμαι ἱεροκήρυξ. Μὲ ἠλέησε ὁ Θεὸς νὰ κηρύξω εἰς πολλὰς πόλεις καὶ τῆς Βορείου καὶ τῆς Νοτίου Ἑλλάδος. Μὲ ἠλέησε ὁ Θεὸς νὰ περιοδεύσω ἀρκετὰ τμήματα τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

 

Τέλος, μὲ ἡλέησε ὁ Θεὸς νὰ εὐρίσκομαι μέσα εἰς τὰς Ἀθήνας ἱεροκήρυξ, ἀλλὰ δι’ ἐμὲ ἡ πόλις τῆς Κοζάνης ἔχει μίαν ὅλως ἰδιαιτέραν σημασίαν ἢ διὰ νὰ ἐκφραστῶ ἁγιογραφικῶς, εἶνε δι’ ἐμὲ ἡ ἰδία πόλις, εἶνε ἡ πόλις ἐκείνη μὲ τὴν ὁποία μὲ συνδέουν ἀναμνήσεις ἀλησμόνητες, μὲ συνδέουν δεσμοὶ ποὺ δὲν θὰ μπορέσῃ κανένας σατανᾶς νὰ διαλύσῃ τοὺς ἱεροὺς τούτους δεσμούς.
 

Kάποια μέρα μέσα στὴν Ἀθῆνα, ἕνας θερμὸς ἀναγνώστης τοῦ περιοδικοῦ «Σπίθα», μὲ σταμάτησε καὶ λέγει· «Ἔχω μιὰ ἀπορία· Xρόνια τώρα εἶσαι μέσα στὴν Ἀθήνα, ἔχεις φύγει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια ἀπὸ τὴν Κοζάνη, γιατὶ στὸ περιοδικὸ αὐτὸ ποὺ βγάζεις, δὲν ἀλλάζεις τόπο, ἀλλὰ ἐξακολουθεῖς τώρα 15 ὁλόκληρα χρόνια, ποὺ ἔφυγες ἀπὸ τὴν Κοζάνη νὰ βάζης ἐπάνω στὴν πρωμετωπίδα τοῦ περιοδικοῦ νὰ γράφης Kοζάνη;»
 

Tοῦ ἀπήντησα· “Ἔχεις δίκαιο’’, ἀλλὰ διὰ μένα ὑπάρχουν δύο χάρτες· ὁ ἕνας ποὺ εἶνε κρεμασμένος στὰ σχολεῖα, ὁ γεωγραφικὸς χάρτης, δείχνει ὡς πρωτεύουσα τῆς Ἑλλάδος μας τὴν Ἀθῆνα. Ἀλλὰ ἐκτὸς αὐτοῦ τοῦ γεωγραφικοῦ χάρτου ὑπάρχει ἕνας ἄλλος χάρτης τῆς καρδιᾶς καὶ ὁ χάρτης τῆς καρδιᾶς μου λέγει ὅτι πρωτεύουσα δι’ ἐμένα δὲν εἶνε ἡ Ἀθῆνα, ἀλλὰ ἡ Kοζάνη».
 

Δὲν εἶνε, λοιπόν, σχῆμα λόγου, ὅταν λέγω ὅτι αἰσθάνομαι μία ἰδιαιτέρα συγκίνησι Ὅταν εὑρίσκομαι εἰς τὴν Κοζάνη καὶ ἡ χαρά μου αὐτὴ κορυφοῦται, ὅταν, ἐκτὸς τοῦ Ὅτι εὑρίσκομαι εἰς τὴν Κοζάνη, ἔχω τὴν χαρὰ νὰ ὁμιλήσω πρὸς ὑμᾶς.
 

Ἐπὶ παλαιῶν ἡμερῶν, ἐκκλησιαστικοῦ ἀπολυταρχικοῦ καθεστῶτος, ὄχι νὰ μιλήσωμεν στὴν Κοζάνη, αὐτὸ ἦτο ἀνέφικτον, ὄχι νὰ μείνωμεν εἰς τὴν Κοζάνη καὶ αὐτὸ ἤτανε δύσκολο, γιατὶ μᾶς παρακολουθεῖ ἡ Ἑλληνικὴ Ἀστυνομία. Θὰ ἔφθαναν ἀκόμη, ἂν μποροῦσαν, νὰ μᾶς ἀπαγορεύσουν καὶ νὰ ἀναπνέωμεν τὸν καθαρὸν ἀέρα τῆς πόλεως, διότι ἦτο ἔγκλημα ὁ ἱεροκήρυξ, ὁ ἱερομόναχος νὰ παραμένη καd μίαν ἀκόμη ἡμέρα εἰς τὴν Kοζάνη. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος κατ’ ἐπανάληψι συνεδρίασε ἐὰν καὶ κατὰ πόσον πρέπει νὰ πατοῦμε τὴν Kοζάνη. 

 

Tώρα χάρις εἰς τὸ φιλελεύθερον πνεῦμα τοῦ νῦν ἱεράρχου τῆς Κοζάνης (Διονυσίου), ἔχω τὴν χαρὰν νὰ εὑρίσκωμαι ἑνώπιόν σας. Ἐπετράπῃ καὶ εἰς ἐμένα νὰ ὁμιλήσω εἰς τὴν ἀγάπην σας, ἂν καὶ πιστεύω ὅτι ἡ πόλις δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ κηρύγματα. Ὁμιλεῖ ὁ καλός σας δεσπότης, ὁμιλεῖ ὁ ἱεροκήρυξ τῆς Μητροπόλεως, ὁμιλεῖ ὁ πρωτοπρεσβύτερος, ὁμιλοῦν οἱ μορφωμένοι κληρικοί, ὁμιλοῦν οἱ θεολόγοι στρατιῶται, ὁμιλοῦν ὅλοι. Καὶ ποιός δὲν ὁμιλεῖ; Κατ’ ἐμέ, δὲν φαντάζομαι ἄλλη πόλι στὴν Ἑλλάδα νὰ ἔχῃ ἀκούσῃ τόσα πολλὰ κηρύγματα, ὅσα ἔχει ἀκούσει ἡ πόλις τῆς Kοζάνης. Ἔχετε χορτάσει συνεπῶς δὲν ὑπῆρχε ἀνάγκη νὰ ὁμιλήσω πρὸς ὑμᾶς. Ἐκεῖνο ποὺ χρειάζεται ἡ πόλις εἶνε ἕνα. Δὲν εἶνε τόσο ἡ ἀκρόασις τοῦ θείου λόγου, ὅσο εἶνε ἡ ἐφαρμογή. Ἐὰν αὐτὰ ποὺ ἀκούσατε 20 χρόνια καὶ πλέον, ἀπὸ διαφόρους ἱεροκήρυκας τὰ ἐφήρμοζε ἡ πόλις, θὰ ἦταν πολὺ διαφορετική ἀπὸ ὅτι εἶνε τώρα.
 

Ἐν πᾶση περιπτώσει, θὰ σᾶς ὁμιλήσω. Ρήτορας δὲν εἶμαι. Ἐὰν κανεὶς ἐδῶ μέσα ἦρθε ν’ ἀκούσῃ ρήτορα, θὰ ἀπαγοητευθῇ. Δὲν θὰ ὁμιλήσω ρητορικῶς, δὲν θὰ ὁμιλήσω μὲ πυροτεχνήματα, δὲν θὰ ὁμιλήσω, γιὰ νὰ σᾶς κάνω ἐντύπωσι. Τὰ χρόνια περνᾶνε. Θὰ σᾶς ὁμιλήσω ἁπλά. Θέλω νὰ μὲ ἐννοήσετε καὶ ἡ γριὰ καὶ ὁ νέος καὶ ὁ μικρὸς καὶ ὁ ἀγράμματος καὶ ὅλοι, ποὺ εἶστε ἐδῶ πέρα, θέλω νὰ μὲ ἐννοήσετε. Θὰ σᾶς κουράσω λιγάκι. Μιὰ φορὰ κι ἐγὼ περνῶ ἀπὸ τὴν Κοζάνη καὶ θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ κάνετε ὑπομονή, κοντὰ στὴν ὑπομονὴ ποὺ ἔχετε, γιὰ νὰ ἀκούσετε γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, ἴσως γιὰ τελευταία, τὸν ἱεροκήρυκα, τὸν ἱερομόναχο Αὐγουστῖνο.
 

Θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ ἔχετε ἐδῶ τὸν νοῦ σας, γιατὶ τὸ κήρυγμα δὲν εἶνε ἕνα εἶδος σπόρ, δὲν εἶνε μία διασκέδασις. Ἐγὼ τὸ κήρυγμα δὲν τὸ νιώθω ἔτσι. Δὲν εἶνε μία ψυχαγωγία, ὅπως πᾶμε στὸ γήπεδο, καὶ δὲν ξέρω ποῦ πᾶμε. Ἐγὼ τὸ κήρυγμα τὸ θεωρῶ μάχη, μάχη στὴν ὁποία πρῶτα ἀγωνίζεται ὁ ἱεροκήρυκας ἢ νὰ πέση ἢ νὰ ἐπιδράση καὶ νὰ δημιουργήση καταστάσεις μέσα στὸ ἔθνος του. Καὶ ὡς μαχητάς, ὄχι ἁπλῶς θεατάς, ἀλλὰ ὡς ἀγωνιστὰς ὡς συναγωνιστάς, ὑπὸ τὴν καλήν ἔννοια, ἐκλαμβάνω· ὅλους τοὺς ἀγαπητούς χριστιανούς.

ΣTPATIΩTIKOΣ IEPOKHPYΞ

Ὄχι δὲ μόνον ὡς ἱεροκήρυξ τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ καὶ ὡς στρατιωτικὸς ἱερεὺς εὑρέθην πάλιν ἐν Κοζάνῃ, κατ’ ἀρχὰς μὲν ὡς ἱεροκήρυξ τῆς 15ης Μεραρχίας, ὑπὸ τὸν ἡρωικὸν στρατηγὸν Μαντᾶν, ἔπειτα δὲ ὡς διευθυντὴς τῆς Θρησκευτικῆς Ὑπηρεσίας τοῦ B΄ Σώματος Στρατοῦ

Συνεχίζεται

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἀνδρονίκης Π.  Καπλάνογλου 

«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄»
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)

 

Πηγή:https://www.augoustinos-kantiotis.gr/

«Πᾶνος»

==================================================================

=

ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄ (Ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη) - (Βιβλίο Α΄ - Μέρος 17ο)

 

Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ βιβλίου «ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄» ΕΔΩ

 

ΠEPIΠETEIA ME ΤΟ AΛATI

 

«Στὰ συσσίτια είχαμε ἀνάγκη ἀπὸ ἁλάτι. Ὅποιος τὸ εἶχε, εἷχε χρυσάφι. Οἱ βοσκοὶ ζητοῦσαν ἁλάτι. Ὅλοι ζητοῦσαν ἁλάτι, ἀλλὰ δὲν ὑπῆρχε τίποτε, δὲν εὕρισκαν πουθενά. Τὸ κατέσχον οἱ Γερμανοί, εἰς τὰς ἁλυκάς.

 

Tότε βρέθηκε ὁ ἀνεψιὸς τοῦ καπετὰν Μάρκου, ὁ Τσιπουρίδης. Ζεῖ, αὐτὸς τώρα; (…)
 

“Mὴ στεναχωριέσαι’’, μοῦ λέει, “ὁ μπάρμπας μου εἶνε ἀρχηγὸς τῶν Κουμουνιστικῶν δυνάμεων στὴν Βέρροια. Πᾶμε ἐκεῖ καὶ θὰ μᾶς δώσῃ’’. 

 

Πῆγα, λοιπόν ἐκεῖ, παρουσιάστηκα στὸν Καπετὰν Μάρκο καὶ τὸν εἶδα μ’ ὅλη τὴν δύναμίν του. Τότε ἤμουν νέος, νεώτατος. Μοῦ δίνει ἕνα σημείωμα, ἦταν παραμονὴ τῆς Βάρκιζας. Τί θὰ πῇ Bάρκιζα; Ξέρετε Ἱστορία; Εἶνε μιὰ συμφωνία καὶ ἦταν ὑπὸ διάλυσει αὐτοί. 

 

Μοῦ δίνει ἕνα σημείωμα ὁ Καπετάν Μάρκος, ―ποὺ κάποτε θὰ μ’ ἔπαιρνε τὸ κεφάλι― καὶ μοῦ λέει· 

 

“Tώρα παραδίδομε καὶ ἐμεῖς, ἀλλὰ νὰ πᾶτε κάτω στὴν Θεσσαλονίκη, στὸ μονοπώλειο καὶ πᾶρτε ὅλο τὸ ἁλάτι”. Πάω καὶ ἐγὼ μὲ κάτι Καρμαζῆδες καὶ μὲ φορτηγά ἐκεῖ. Δίνω τὸ χαρτί καὶ τοὺς βλέπω νὰ συζητοῦν. Εὐφυέστατοι αὐτοὶ κάναν σύσκεψι καὶ εἶπαν μεταξύ τους· “Aὔριο, ποῦ ξέρουμε τί θὰ γίνῃ; Μπορεῖ νὰ πέσῃ ὁ Καπετὰν Μᾶρκος, γιατὶ νὰ ἔχουμε ἐμεῖς τὴν εὐθύνη’’. Πατριῶται ἦσαν.

 

Περιμέναμε καὶ ἐμεῖς νὰ πάρουμε τὸ ἁλάτι, ἀλλὰ δὲν μᾶς ἔδιναν. Τότε μᾶς λένε· 

 

“Ὑπογράψτε μιὰ δήλωσι ὅτι παραλάβατε τὸ ἁλάτι, μὲ ἐντολὴ τοῦ Καπετὰν Mάρκου καὶ θὰ σᾶς τὸ δώσουμε’’. Ἀλλὰ ποῦ, οἱ συνεργάτες μου νὰ ὑπογράψουν. Δὲν ὑπέγραφε κανένας καὶ κοντέψαμε νὰ χάσουμε τὸ ἁλάτι. Τέσσερα φορτηγὰ αὐτοκίνητα γεμίσαμε· μεγάλη σοδειά, 10-12 τόνους. Tὸ πουλήσαμε, πήραμε πολλὰ χρήματα καὶ ἀγοράσαμε τρόφιμα γιὰ τὰ συσσίτια καὶ περάσαμε 4-5 μῆνες.
 

Λέω, τότε, ἐγώ· “Kαλὰ παιδιά, ἀφοῦ δὲν ὑπογράφετε ἐσεῖς, θὰ ὑπογράψω ἐγώ. Φέρτε ἐδῶ τὸ χαρτί’’.
 

Tὸ πῆρα καὶ ἔβαλα φαρδιὰ πλατιὰ τὴν ὑπογραφή μου. Ἀρχιμανδρίτης Αὐγουστῖνος Καντιώτης, ἱεροκήρυκας κ.τ.λ. Κοιτάζαν αὐτοί. Τότε πήραμε τὸ ἀλάτι καὶ πήγαμε στὴν Kοζάνη.
 

Ἀκοῦστε, κατόπιν, τί ἔγινε μ’ αὐτὴ τὴν ἱστορία. Πέρασαν δύο χρόνια, ἀποκατεστάθη ἡ τάξις. Νικήθηκαν οἱ κουμμουνισταί, ἐπικράτησε δημοκρατικὴ κυβέρνησι, ἀνέπνευσε λίγο ὁ λαός μας. Ἔγινε ἔλεγχος αὐτῶν τῶν πραγμάτων, εἶδε ὁ διοικητὴς τὸ ἔλλειμα καὶ εἶπε· Πρωτοφανές πρᾶγμα. Αὐτὸς ὁ ἱεροκήρυκας πῆρε 4 φορτηγὰ αὐτοκίνητα ἁλάτι, τί τὰ ἔκανε; Ἀμέσως διατάσσουν, μέσου τοῦ εἰσαγγελέα τῆς Θεσσαλονίκης· Ὁ Αὐγουστῖνος Καντιώτης νὰ συλληφθῆ, ὡς καταχραστὴς τοῦ Δημοσίου πλούτου.
 

Ἔρχεται, λοιπόν, ἡ διαταγὴ ἐν καιρῷ νυκτὸς νὰ συλληφθῶ. Δὲν μὲ ξέραν, βέβαια, οἱ ἄνθρωποι. Ἂς εἶνε αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ Θεοκλήτου ἐπισκόπου Γρεβενῶν, ποὺ μὲ ἀγαποῦσε πολύ καὶ μὲ ὑπερασπίστηκε. Τοὺς εἶπε· “Συλλάβεται ἐμένα, διότι ὁ Αὐγουστῖνος δὲν ἔφαγε σπυρὶ ἀπ’ αὐτὸ τὸ ἁλάτι, τὸ διέθεσε ἐξ ὁλοκλήρου γιὰ τὸ λαό’’.
 

Ἔγινε ἐκ νέου σύσκεψι στὴ Θεσσαλονίκη, ὁπότε ἐματαιώθη ἡ σύλληψίς μου. Καὶ ὅταν πέθανε ὁ Καπετὰν Μάρκος μοῦ ζήτησαν νὰ πάω κάτω νὰ τὸν κηδεύσω. Τί νὰ κάνουμε, περίεργα φαινόμενα εἶνε αὐτά.
 

Θὰ μὲ συλλάμβαναν, ἐπὶ κλοπῇ ἅλατος, μεγάλης ποσότητος καὶ διεσώθην χάριν τοῦ ἐπισκόπου Γρεβενῶν. Ἀλλὰ καὶ ἂν μὲ συλλάμβαναν γιατὶ βοήθησα τὸν λαό, χαρὰ θὰ εἶχα. Νὰ μὴ μὲ κατηγορήσουν γιὰ ἄλλα πράγματα. Aὐτὸ εἶχα πάντοτε σύνθημα.

(Διηγήσεις του Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στα στελέχη των κατσκηνώσεων της Μητροπόλεως του στις 29-7-1993 & στις 3-8-1989)

Συνεχίζεται

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἀνδρονίκης Π.  Καπλάνογλου 

«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄»
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)

 

Πηγή:https://www.augoustinos-kantiotis.gr/

«Πᾶνος»

ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄ (Ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη) - (Βιβλίο Α΄ - Μέρος 16ο)

Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ βιβλίου «ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄» ΕΔΩ

 

«NA ΣE ΓPAΨΩME ΣTOYΣ KATAΛOΓOYΣ TΩN EΠIΣHMΩN»

 

Tότε ἡ ζωὴ δὲν εἶχε καμμία ἀξία. Ἐσώθην ἀπὸ πολλὲς περιπτώσεις, ὁ Θεὸς νὰ μοῦ δίνῃ μετάνοια.
 

Τὰ χρόνια ἐκείνα τὰ τρομερά, ὁ Παφίλης ὁ Γεώργιος ἦταν ἐκεῖνος ποὺ μὲ ἀγαποῦσε, φρόντιζε γιὰ μένα καὶ μὲ φύλαγε. Εἶχε ἀνοίξει τὸ σπίτι του καὶ σ’ ἕνα ὑπόγειο κοιμόμουν καὶ κρυβόμουν. Τὸ βράδυ μὲ τὴν ἀδελφή τους Ἄννα παρακολουθοῦσαν τὰ βήματα τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ μὴ ᾿ρθοῦν καὶ μὲ πιάσουν.
 

Ἐσώθην μιὰ φορὰ ποὺ ἦρθαν οἱ κουμμοῦνες νὰ μὲ συλλάβουν. Περίεργοι ἄνθρωποι ἦταν, θηρία φοβερά. Καὶ ἐμένα μὲ θεωροῦσαν κομμουνιστή, λόγω τῶν ριζοσπαστικῶν κηρυγμάτων, ἀλλὰ ἐγὼ πρέπει νὰ τὸ γράψω αὐτὸ μέσα στὶς ἀναμνήσεις μου.
 

Mιὰ μέρα μὲ κάλεσαν αὐτοί, ἦταν ὁ Βαφειάδης καὶ ἄλλοι, ἦταν καὶ ὁ δεσπότης Ἰωακείμ. Μὲ κάλεσαν καὶ μοῦ εἶπαν· «Λόγω τῆς δράσεώς σου, τιμῆς ἔνεκεν ἀποφασίσαμε νὰ σὲ ἐγγράψωμε στὸν κατάλογο τῶν ἐπισήμων κομμουνιστῶν». Καὶ τοὺς ἀπαντῶ·
 

«Tὸ σκεφτήκατε πολὺ ὥρα αὐτό»; “Nαί’’, λένε, “τὸ σκεφθήκαμε’’.
Tοὺς ἀπαντῶ.
 

―«Ἐκεῖ ποὺ εἶστε ἐσεῖς, δὲν ἔρχομαι, ἐκεῖ ποὺ εἶμαι ἐγώ, θὰ ρθῆτε μιὰ μέρα καὶ ἐσεῖς».
 

«Δηλαδή», μοῦ λένε, «πῶς τὸ ἐννοεῖς αὐτό;»

 

«Ἐγὼ τοὺς λέω, παρ᾿ ὅλη τὴν ἀτέλεια καὶ ἁμαρτωλότητά μου, ἐκπροσωπῶ τὸ Tέλειο, ποὺ εἶναι ὁ Xριστός, ἐνῶ ἐσεῖς ἐκπροσωπεῖτε τὸ ἀτελές».
 

“Γιατὶ τὸ λὲς αὐτό’’; Φώναξε ὁ Ἰωακείμ.
 

“Ἔχω πολλὰ ἐρωτηματικά’’, τοῦ λέω, “γύρω ἀπὸ τὸν κουμμουνισμό’’.
 

Ἐξανέστησαν αὐτοί, καὶ ἰδίως ὁ Κοζάνης ὁ Ἰωακείμ. Δὲν ἐγνώρισα ἄλλον Mητροπολίτη εὐφυέστερο ἀπ᾿ αὐτόν! Πώ,πω, πώ, σπίρτο ἦταν, πέντε γλῶσσες ἤξερε.
 

“Γιατί μοῦ λέγει ἔχεις ἐρωτηματικά καὶ δὲν ἔχεις θαυμαστικά; Νὰ ἔρθης κοντά μου, γιὰ νὰ τὰ κάνης θαυμαστικά». Tοῦ λέω, «αὐτό τὸ πρᾶγμα δὲν γίνεται, ὁ σταυρὸς εἶνε ἕνας’’. Eἲπαμε πολλά.
 

“Tί θεωρεῖς τὸν κουμουνισμό;’’ Λέει ὁ Ἰωακείμ.
 

Ὅταν τὸ ρώτησε αὐτό, τὸ κομμουνιστικὸ κόμμα ἦταν στὴν δόξα του. Καὶ ἀπήντησα: “Φρονῶ ὅτι ὁ κομμουνισμός, εἶνε ἕνα ἄγριο δένδρο, τὸ ὁποῖο τείνει νὰ καλύψη ὅλο τὸν κόσμο, ἀλλὰ οἱ καρποί του εἶνε ἄγριοι καὶ στιφοί. Δὲν εἶναι καλοὶ καὶ ἔχει ἀνάγκη ἐμβολιασμοῦ. Eἶνε ἀγριελιὰ καὶ θέλει ἐμβόλιο, τὸ λέει καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή, 11κεφ.
 

Ὅπως ἡ ἀγριελιὰ ἐμβολιάζεται καὶ ἀλλάζει ἀμέσως ποιότητα, ἔτσι νὰ ἐμβολιαστῆτε καὶ ἐσεῖς.
 

Tότε μοῦ λέει ὁ δεσπότης Ἰωακείμ: “Ἐγὼ θὰ τὸ μπολιάσω’’. Ἂν τὸ ἐμβολιάσης ἐσύ, μπράβω, θὰ εἶσαι μέγας καὶ σπουδαῖος, τοῦ ἀπαντῶ.
 

Mετὰ ἀπὸ 75 χρόνια ἔπεσε ὁ Kομμουνισμός.
Pώτησαν τὸν Γκέλτση· Tί φρονεῖς γιὰ τὸν Mάρξ; Kαὶ ἀπήντησε· “Προτιμώτερο νὰ μὴν ἐγενᾶτο αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος’’. Tὸν ρώτησαν καὶ γιὰ τὸν Στάλιν καὶ ἀπήντησε· “Θὰ ἔπρεπε νὰ πεθάνη νωρίτερα’’. (Kατασκήνωσι του 1993)
 

Tὸ σύνθημά μου, λοιπόν, ἦταν Χριστοκρατία…
 

Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ φόρεσα τὸ ράσο, παρ᾿ ὅλη τὴν ἀτέλεια μου, σ᾿ ὅλα τὰ πολιτεύματα ἤλεγχα τὸ κακό. Διότι ἔχω τὴν ἀρχή, ὅταν τὸ καλάμι εἶνε πεσμένο δὲν τὸ χτυπῶ, ὅταν εἶνε ὅρθιο τότε τὸ χτυπῶ, τὸ ἐλέγχω δηλαδή. Καὶ αὐτὸ τὸ τηρῶ πάντοτε (Στα στελέχη των Kατασκηνώσεων τις Ιερας Μητροπόλεως Φλωρίνης 13-8-93)

 

Συνεχίζεται

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἀνδρονίκης Π.  Καπλάνογλου 

«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄»
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)

 

Πηγή:https://www.augoustinos-kantiotis.gr/

«Πᾶνος»

====================================================================