Όσιος Δανιήλ ο Κατουνακιώτης (1846-1929)»
(Μία διαχρονική «Φωνή εξ Αγίου Όρους» κατά του
οικουμενισμού)
Αναμφίβολα,
οι Διδασκαλίες – Νουθεσίες του Οσίου Δανιήλ αποτελούν πνευματική Εδέμ, μέσα
στην οποία ο έσω άνθρωπος αντιλαμβάνεται πλήρως την σύνδεση Ασκήσεως και
Ομολογίας στις Ορθόδοξες διαστάσεις τους.
Αντιπροσώπευε
τη βαθειά αντιαιρετική και Ασκητική – Ομολογιακή έκφραση της Αγιορείτικης
Μοναχικής πολιτείας.
Έκλεισαν
πάνω από (93) ενενήντα τρία χρόνια από το θάνατό του.
Να θυμηθούμε το Γραφικό: «Πνεύμα Θεού εν σοί, και γρηγόρησις και σύνεσις και σοφία περισσή ευρέθη εν σοί» (Δαν. ε΄, 14)
Είναι αλήθεια, ότι οι πλέον ασκητικοί Πατέρες, αυτοί οι ακρίτες – φρουροί του Ορθοδόξου πνεύματος, είναι αυτοί που έχουν αρθρώσει – ανυψώσει σε υψηλή (ιεραρχικά) θέση τον κύκλο: Άσκηση – Ομολογία, Ομολογία – Άσκηση.
Οι
πατέρες αυτοί, όπως ο π. Δανιήλ Κατουνακιώτης, επειδή ευρίσκοντο πάντα σε
συνεχή μυστική συνομιλία με τον Άγιο Τριαδικό Θεό, γι’ αυτό και ομολογούσαν
σθεναρά την Ορθόδοξη πίστη, την οποία αλλοιώνουν (σήμερα) πολλά τοξικά οικουμενιστικά
κείμενα της ψευδοσυνόδου της Κρήτης και κείμενα – λόγοι Πατριαρχών, επισκόπων,
μοναχών και θεολόγων.
Ανάμεσα
στα κείμενα (μελέτες – άρθρα) του οσίου Δανιήλ ξεχωρίζει η εργασία του, ως
προφητική – ομολογιακή, με τίτλο: «Φωνή εξ Αγίου Όρους δια την προσεχή
οικουμενικήν Σύνοδον» (Κατουνάκια – Αγ. Όρος, 6-19 Μαΐου 1925).
Για
την θεολογική-εννοιακή συγκρότηση της μελέτης αυτής, η αδελφότητα των
Δανιηλαίων έχει γράψει (1977):
«Μεταξύ
των πολεμικών Αυτού πονημάτων την πρώτην θέσιν κατέχει το σήμερον εις τύπον
ερχόμενον δια δευτέραν ήδη φοράν «ΦΩΝΗ ΕΞ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΗ
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ». Λέγομεν ότι επιπροσθεί και υπερέχει των άλλων πονημάτων,
διότι εν έκαστον τούτων μίαν μόνην αίρεσιν ανασκευάζει, τούτο δε πάσας εκποδών
αποκρούει και την απλανή υποδεικνύει τρίβον, ήν ο βαδίζων εις Βασιλείαν
καταντήσει ουρανών».
Προς
απλοποίηση της γλωσσικής δυσκολίας του κειμένου, διευκρινίζουμε:
«Μεταξύ
των μαχητικών μελετών του, πρώτη σε θέση είναι η εργασία του «Φωνή εξ Αγίου
Όρους δια την προσεχή Οικουμενικήν Σύνοδον», που ξανατυπώνεται για δεύτερη
φορά. Λέμε ότι συμπληρώνει προσθετικά τις προηγούμενες και υπερέχει αυτών,
διότι κάθε μία από τις προηγούμενες μελέτες μία μόνη αίρεση ελέγχει και
διορθώνει, ενώ η παρούσα μελέτη όλες (συνολικά) τις αιρέσεις αποκρούει,
δείχνοντας, έτσι, το απλανές μονοπάτι, το οποίο ακολουθώντας ο πιστός οδηγείται
στη Βασιλεία των Ουρανών…».
Την
εποχή του Οσίου Δανιήλ το Οικουμενικό Πατριαρχείο είχε ανακοινώσει διάγραμμα
(προσεχούς) Οικουμενικής Συνόδου με θέματα: «την αναθεώρησιν όλης της
Εκκλησιαστικής νομοθεσίας και προσαρμογής Αυτής προς την παρούσαν κατάστασιν
της Εκκλησίας, ήτις θα προβάλη και την συνένωσιν των επί μέρους Εκκλησιών, επί
εμπιπτόντων Εκκλησιαστικών ζητημάτων, και τρόπους της εκδηλώσεως αυτών, και του
καθορισμού του Πασχαλίου, επί τη βάσει των γενομένων ήδη σχετικών και
επιστημονικών εργασιών». Επίσης είχε ανακοινωθεί από το Πατριαρχείο και
πρόγραμμα αναθεωρήσεως πολλών ιερών τελετών, όπως: «Περί Μετουσιώσεως, περί
Λειτουργικών και Εκκλησιαστικών βιβλίων, περί του Τυπικού τελετών και Ιερών
Ακολουθιών, περί του χρόνου λατρείας, αργίας Κυριακής και άλλων εορτών, περί
νηστείας (είδη και διάρκεια αυτής), περί Ιερών Σκευών και αμφίων, περί
Αγιογραφίας και Μουσικής, περί γάμου των κληρικών, περί περιβολής του Ιερού
Κλήρου εντός και εκτός Εκκλησίας, περί Μοναχών και Ιερών Μονών, και παν άλλο
εκκλησιαστικόν ή θεολογικόν ζήτημα, και εν τέλει περί καθορισμού του Πασχαλίου
και του Ημερολογίου».
Ο
όσιος Δανιήλ είναι από τους πρώτους χρονολογικά στις αρχές του εικοστού αιώνα
που αντιλήφθηκε το βάθος της αλλαγής στάσεως της διοικούσης (Πατριαρχείο
Κων/λεως) εκκλησίας έναντι των αιρέσεων. Κατάλαβε, έγκαιρα, τις κατευθύνσεις
της σκέψης του οικουμενισμού, έπειτα από μια ζωή αληθινού Ορθόδοξου ασκητού.
Τέλος είδε καθαρά το όραμα του οικουμενισμού για συνοδική κατοχύρωσή του.
Απαντά
ο όσιος Δανιήλ με το πόνημά του «Δια την προσεχή Οικουμενικήν Σύνοδον», σε όσα
το Πατριαρχείο Κων/λεως είχε συγκεντρώσει και αποφασιστικά προσδιορίσει ως
θεματολογία της μελλούσης συνόδου.
Η
ομολογιακή – θεολογική σκέψη του συγκροτείται (απαντητικά) στις εξής ενότητες,
που απαρτίζουν την πραγματεία του:
Α) ΠΟΙΟΣ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΚΛΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
Στην πορεία ανάπτυξης της ενότητας, γράφει:
«Η
ιερά Σύνοδος Αύτη δεν θα δικάση και στηλιτεύση τους κακοδόξους, αλλά κατά το δή
λεγόμενον θα καθίση εις το σκαμνί την πρώτην Οικουμενικήν Σύνοδον, ως και τας
λοιπάς, και δια της αναθεωρήσεως και δικάσεως θα μεταβάλη πολλά προς επίτευξιν
της πλατείας και ευρυχώρου οδού…» (Σελ. 17).
1ο
Σχόλιο:
Πράγματι καθημερινά πραγματώνονται κατά βαθμίδες οι αποφάσεις της Κρήτης,
σύμφωνα με τις προφητικές υπογραμμίσεις του π. Δανιήλ για το Εκκλησιολογικό
περιεχόμενο – υπόβαθρο της «Νέας Συνόδου».
Β)
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΚΑΙ ΠΙΘΑΝΟΤΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΑΥΤΗΣ
Μεταξύ
άλλων ο Όσιος Δανιήλ, τονίζει:
«Αφού
η αλλαγή του Ημερολογίου επέφερε μέγα σκάνδαλον και εδημιούργησε σχίσμα μεταξύ
του Χριστεπωνύμου πληρώματος, τι γενήσεται άραγε, όταν ακουσθή ότι η
διαληφθείσα Ιερά Σύνοδος θα προβάλη τοιαύτας γνώμας, τας οποίας εκ περιουσίας
φρονούσι και ασπάζονται μόνον οι ψυχικοί άνθρωποι και οι τα του Λουθήρου
φρονούντες;» (Σελ. 19).
2ο
Σχόλιο:
Πράγματι, η Εκκλησιολογία της ψευδοσυνόδου της Κρήτης αποτελεί αναδιοργάνωση
και προσαρμογή του περιεχομένου της συνείδησης των «ψυχικών ανθρώπων και των τα
Λουθήρου φρονούντες», όπως εύστοχα προανήγγειλε ο όσιος Δανιήλ.
Γ)
Η ΠΕΡΙ ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΕΩΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ
Εδώ
διευκρινίζει ο π. Δανιήλ, «ότι τα τίμια δώρα καθαγιάζονται μετά την ευχήν της
επικλήσεως του Αγίου Πνεύματος δια της ευλογίας του ιερέως, ως μαρτυρούσι και
αυτά τα αρχαία τυπικά της Ρώμης και της Γαλλίας…». Επίσης υπογραμμίζει: «Η
Παπική Εκκλησία, μεταξύ άλλων (πολλών) καινοτομιών εκαινοτόμησε και την
αυθαίρετον καθαγίασιν των τιμίων δώρων, ως γιγνομένην συν τη εκφωνήσει των
Κυριακών λογίων, όπερ αντίκειται τη Αποστολική και Εκκλησιαστική παραδόσει»
(Σελ. 21-22).
Δ)
Η ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΥ ΤΥΠΙΚΟΥ
Με
απόλυτη κατηγορηματικότητα ο όσιος, τονίζει:
«Το
Λειτουργικόν μέρος της καθ’ ημάς Εκκλησίας, ως και το Τυπικόν, το οποίον
εξακολουθεί από των παναρχαίων χρόνων το ευσεβές αυτής πλήρωμα, δεν συνεστήθη
υπό τυχαίων και αγοραίων ανθρώπων, αλλ’ υπ’ ανδρών Αγίων ανεγνωρισμένων επί
ευρεία μαθήσει και άκρα Αγιότητι και επεκυρώθη δι’ ιερών Αποκαλύψεων παρά των
Αγίων Επτά Οικουμενικών Συνόδων και Τοπικών, έχον το κύρος παρά του Αγίου
Πνεύματος, όπερ σφαλήναι αδύνατον» (Σελ. 22 – 23).
3ο
Σχόλιο:
Στη μελέτη του οσίου Δανιήλ (ιερού πατρός) ερμηνεύεται ορθά το πνεύμα της
Ορθοδοξίας έναντι του Αναθεωρητισμού του οικουμενισμού. Θα ακολουθήσει, συν
Θεώ, και η αναφορά μας στις υπόλοιπες ενότητες στο επόμενο άρθρο. Σήμερα, μέσα
στην απραξία των πολλών και στην έλλειψη αντίστασης του Αγίου Όρους, η
διδασκαλία του αγίου Δανιήλ αποτελεί μάθημα Ορθοδοξίας.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Όσιος Δανιήλ ο Κατουνακιώτης (1846-1929)»
(Μία διαχρονική «Φωνή εξ Αγίου Όρους» κατά του
οικουμενισμού)
ΜΕΡΟΣ Β΄
Ήταν 8 Σεπτεμβρίου του 1929, όταν ο Ουρανός υποδέχθηκε την άγια ψυχή του Οσίου Δανιήλ του Κατουνακιώτη.
Σε συλλυπητήρια Επιστολή της Ιεράς Σκήτης των Καυσοκαλυβίων, διαβάζουμε:
«…Θα έπρεπε να ζη ακόμη… Ο μακαρίτης ήτο ο καυτήρ παντός καινοτομούντος και μέγας παράγων της Αγιορειτικής Πολιτείας, καταρδεύσας δια των συγγραμμάτων του πάσαν Ορθόδοξον ψυχήν και πάσαν κυμαινομένην καρδίαν».
Στο προηγούμενο άρθρο μας (ΜΕΡΟΣ Α΄) επικεντρώσαμε την προσοχή μας, σε θεμελιώδη αναφορά, σε ορισμένες ενότητες του προφητικού πονήματός του «ΦΩΝΗ ΕΞ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ».
Δοξάζοντας τον Θεό θαυμάζουμε τον Όσιο Δανιήλ, για την προφητική και πανοραμική κατόπτευση που πραγματοποίησε στις προθέσεις της μελλοντικής (γι’ αυτόν) «συνόδου» στην Κρήτη, η οποία «σύνοδος», ως προσεχής, είχε απλά ανακοινωθεί με θεματολογικές νύξεις σε «Διάγγελμα του Πατριαρχείου», χωρίς τόπον σύγκλισης.
Συνεχίζουμε, με την παρουσίαση (περιληπτική) και των υπολοίπων ενοτήτων της πραγματείας του «ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ».
Ε) Η ΝΗΣΤΕΙΑ
«Άπαντα τα περί του χρόνου λατρείας, αργίας Κυριακής, και άλλων ημερών, περί νηστείας και διαρκείας αυτής προβαλλόμενα προς αναθεώρησιν και μεταρρύθμισιν αποβλέπουσιν, ως τα πράγματα στεντορείως κηρύττουσι, τούτο μεν όπως ακολουθήσωμεν την πλατείαν και αντευαγγελικήν οδόν, παρά την διαγόρευσιν του Ιερού Ευαγγελίου, χάριν των ραθύμων και ψυχικών ανθρώπων, τούτο δε όπως φαιδρύνωμεν τας όψεις και προσδοκίας των αιρετιζόντων, δια να εγκαυχώνται, ότι ημείς πλησιάζωμεν προς αυτούς» (Σελ. 23).
Στη συνέχεια αναφέρεται στις ρίζες της Νηστείας, η οποία άνθισε στη ζωή της Εκκλησίας. Τονίζει ο Ι. Πατήρ:
α) «Το ότι η Νηστεία ενομοθετήθη παρά Θεού και είναι το κυρίως συστατικόν, δι’ ου κατορθούται η προσευχή και εξασκείται ο σώφρων και παρθενικός βίος, απέδειξαν αυτά τα πράγματα δια της αναδείξεως τοσούτων Αγίων Ανδρών, τόσον εκ της Παλαιάς, όσον και της νέας Διαθήκης» (Σελ. 24).
β) «Η μελετωμένη αναθεώρησις θα φέρη ουχί διόρθωσιν, αλλ’ ανατροπήν Αποστολικών και Συνοδικών διατάξεων» (Σελ. 25).
γ) «Εάν αι νηστείαι, αι προσευχαί, αι αγρυπνίαι και αι διορισθείσαι της Εκκλησίας ακολουθίαι και λοιπαί ιεραί τελεταί ήσαν μόνον τύποι απλοί και νομοθεσίαι ασήμαντοι και ουχί συστατικά της στενής και τεθλιμμένης οδού, διατί άπασα η χορεία των της Εκκλησίας Αγίων Πατέρων αυτά ταύτα ενστερνίσθη και άχρι τέλους εφύλαξεν;» (Σελ. 27).
ΣΤ) ΤΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟΝ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ
Σήμερα, στο πλήρωμα υπάρχει απογοήτευση – σκεπτικισμός για την (συνολική) παθητική στασιμότητα των Μοναχών έναντι της Παναιρέσεως του οικουμενισμού. Ας μην ξεχνάμε, ότι στις πνευματικές ζυμώσεις που επιχειρούσαν οι αιρετικοί στην ιστορία, οι Μοναχοί υψώθηκαν ως αντιστασιακές κορυφές έναντι των αιρέσεων, με θυσίες και διωγμούς.
Γι’ αυτό και ο όσιος Δανιήλ προβάλλει τον Μοναχισμό, ως συγκριτική διερεύνηση της ζωής τους και της μορφής του. Τονίζει, σχετικά:
Ζ) Η ΠΕΡΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ
Φανέρωση της κατεδαφιστικής μανίας του οικουμενι(στι)κού αναθεωρητισμού είχαμε και στις εισηγήσεις των Πατριαρχικών αναθεωρητών, για αλλαγή της περιβολής του Ι. Κλήρου, ν’ απαρνηθούν δηλ. οι ιερείς την καθιερωμένη παραδοσιακή μορφή.
Ο Όσιος Δανιήλ, έγραψε: «όσον δε περί της περιβολής του Κλήρου εντός και εκτός της Εκκλησίας, όπερ και τούτο προβάλλεται προς αναθεώρησιν, εις ουδέν άλλον αφορά, αλλ’ όπως ο σεβάσμιος και Ιερός Κλήρος ημών, κατά μίμησιν των Ευρωπαίων, αποβάλη το ιεροπρεπές ράσον και φορέση τα στενά. Διατί; διότι έτσι το θέλουν οι επιστήμονες Ευρωπαίοι» (Σελ. 32).
1ο Σχόλιο: Σε υπόμνημά του (το 1970) ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος και στο κεφ. Γ΄, με τίτλο: «Η αποβολή του πενθίμου τετιμημένου ράσου, κόμης, και γενείων, καθιστά τους ιερωμένους γυναικοπροσώπους, αναξίους της Ιερωσύνης», έγραψε μεταξύ άλλων:
«Ο από Κιτίου Μελέτιος Μεταξάκης (Αρχιεπίσκοπος Αθηνών) εκάλεσεν Ιερατικόν συνέδριον… προσήλθον άπαντες σχεδόν προθύμως οι ιερείς των Αθηνών… Τι τους συνεβούλευσεν; Ακούσατε να φρίξετε και να κλαύσετε. Εις την Ευρώπην όλοι οι κληρικοί είναι ξυρισμένοι, κουρεμένοι και χωρίς ράσα και πρέπει και ημείς να τους μιμηθώμεν ινα μη φανώμεν ασυγχρόνιστοι, απολίτιστοι. Τότε όλοι σχεδόν οι Ιερείς, εν ενί στόματι, με θάρρος και παρρησίαν τω είπον: «Ημείς, Μακαριώτατε, είμεθα Έλληνες Ορθόδοξοι, ουδέποτε θα γίνωμεν αιρετικοί, διαμαρτυρόμενοι ή παπικοί» (Σελ. 36).
Η) Η ΔΙΟΡΘΩΣΙΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ
Έγκαιρα ο Ι. Πατήρ αντιλήφθηκε, ότι η ημερολογιακή – εορτολογική μεταρρύθμιση και ο οικουμενισμός συνδέθηκαν και ταυτίστηκαν. Έγραψε, σχετικά:
α) «Μήπως οι Αγγλικανοί, οι επιθυμούντες την ένωσιν αυτών μεθ’ ημών, παραδέχθησαν όλα τα άλλα και εζήτησαν πληροφορίας και περί του Ημερολογίου, ποίον είναι το ορθότερον;» (Σελ. 35).
β) «Οι θεοφόροι Πατέρες, πάντες εμπνευσθέντες υπό του Αγίου Πνεύματος, παρέβλεψαν εν γνώσει το ζήτημα της διορθώσεως της Ισημερίας ως αζήμιον, για να διατηρήσωσι την ουσίαν, και ίνα μη προσκρούσωσιν εις τας Διαταγάς των Αγίων Αποστόλων. Και ούτω εθέσπισαν το εφ’ ημίν Πασχαλιολόγιον, όπερ εξακολουθεί φυλάττουσα η Ορθόδοξος ημών Εκκλησία… Όθεν η πρότασις αύτη περί Αναθεωρήσεως ουδέν άλλο σημαίνει, ειμή την ανατροπήν της αποφάσεως της Πρώτης Ιεράς Συνόδου» (Σελ. 35).
Θ) ΕΠΙΛΟΓΟΣ: «Αλλ’ όμως υποβάλλωμεν μετά πολλής ταπεινώσεως και ευλαβείας, εκείνας τας κρίσεις τας οποίας προβάλλουσιν αυτοί οι της Εκκλησίας θείοι Πατέρες και όσα θα συμβώσιν εν περιπτώσει συγκλίσεως της τοιαύτης Ιεράς Συνόδου…» (Σελ. 37).
2ο Σχόλιο: Όσοι, σήμερα, ευρισκώμεθα «απέναντι» στους οικουμενιστές επισκόπους, αυτό δεν προέρχεται «εξ οικείας αντιλήψεως και εγωιστικής τάσεως», όπως τονίζει και ο όσιος Δανιήλ. Είμεθα απέναντι στην Αϊρεση και όχι στα πρόσωπα καθ’ εαυτά. Επιχειρούμε να αναδείξουμε τους Ορθοδόξους Ομολογιακούς άξονες που προσδίδουν στους πράγματι Ορθοδόξους την ειδοποιό τους ενότητα.
3ο Σχόλιο: Η μελέτη της πραγματείας του Οσίου Δανιήλ καταργεί (στους καλοπροαίρετους) την αιώρηση μεταξύ Ορθοδοξίας και οικουμενισμού, στερεώνοντας αυτούς στην στερεά βάση της Ορθοδοξίας.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ