Πολλή βουή στον μύλο μας,
μα τ’ αλευράκι λίγο.
(παροιμία)
Γράφει ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 90
Έχουμε δίκιο
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ένα κοινό στοιχείο: έχουμε δίκιο!... Όλοι έχουμε δίκιο. Ακόμη και τότε που έχουμε άδικο... Προπαντός όταν έχουμε άδικο!... Διότι τότε ο καθένας μας νομοθετεί τη δική του δικαιοσύνη και επιστρατεύει όσες το μυαλό του ξεφουρνίζει δικαιολογίες...
Οι δικαιολογίες χρησιμοποιούνται πάντοτε, για να υποστηρίξουν τις πράξεις μας και να μας βγάλουν από κάποια δύσκολη θέση. Ανήκουν στα ξεστριμώγματος σημαντικά όπως θα έλεγε κάποιος φιλόλογος, αν τον στριμώχνατε καταλλήλως...
Δικαιολογίες, λέγω, είναι τα λόγια και οι
επικαλούμενοι λόγοι περί του δικαίου μας (δηλαδή, να ’χουμε να λέμε), αλλά,
κυρίως, όταν μ’ αυτά προσπαθούμε να κρύψουμε τα λάθη μας, τις ευθύνες μας κι όταν έχουμε
άδικο τις ενοχές μας...
Μπορεί οι δικαιολογίες να είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις», όμως, επειδή δεν ξέρω ποιοι
είναι αθώοι και ποιοι ένοχοι, τις δέχομαι ανωμοτί όπως θα ’λεγε κι ο Μπάμπης ο
δικαστής, που σημαίνει: σας πιστεύω μην ορκίζεστε!... Τις δέχομαι είπα, δεν
είπα τις αποδέχομαι... Το σημαντικότερο, βέβαια, είναι να τις αποδέχονται
εκείνοι στους οποίους τις σερβίρετε και να γνωρίζετε ότι και το σερβίρισμα
θέλει τέχνη, ώστε να γίνεστε πιστευτοί. Για κάθε περίσταση να έχετε μαζί σας
μια πρόχειρη δικαιολογία, για να μην ψάχνετε τελευταία στιγμή, όταν σας
αιφνιδιάσουν, και πάτε εντελώς
αδικαιολόγητοι. Καλά είναι, πριν τη χρήση τους, να προπονηθείτε να τις
λέτε με βλέμμα σταθερό και αποφασιστικό κι οπωσδήποτε χωρίς να κοκκινίζετε.
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν και το παλιό πασοκικό
ρητό «πρόεδρε έχεις δίκιο, τώρα θα το έλεγα κι
εγώ», σκεφθείς δε κατά νόμον αποφαίνομαι (κι ας μη φαίνομαι):
Όλοι έχουν δίκιο... (αρκεί να έχουν κάποια
δικαιολογία). Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο... Έχουμε και του στραβού το δίκιο...
Υπάρχει το δίκιο του εργάτη (περίπου σαν του στραβού είναι κι αυτό)... Δίκιο έχει και ο άδικος (δίκιο κι ο κατάδικος)...
Δίκιο έχει και ο αχάριστος... Δίκιο έχει
και ο υποκριτής... Δίκιο έχει και ο
θρασύς... Δίκιο έχει και ο δικαστής (ενδεχομένως...). Δίκιο έχει και ο καφετζής
(αυτός κι αν έχει!...).
Ελπίζω, με τα παραπάνω και με όσα ακολουθούν
παρακάτω, να δικαιολογήσω τουλάχιστον τον σημερινό τίτλο: δικαιολογίες...
Να ξέρεις, λοιπόν, ότι κι εσύ έχεις δίκιο!... Όμως, χρειάζεται προσοχή, γιατί καμιά φορά μπορεί
και να το χάσεις. Θέλω να θυμάσαι καλά: έτσι κι
εφησυχάσεις, το δίκιο σου θα χάσεις και
να μην έχεις μετά παράπονο από κανέναν... Για να το ξαναβρείς, θα χρειαστεί η
παρέμβαση της δικαιοσύνης και τρέχα γύρευε πότε θα βρεις εύκαιρη τη δικαιοσύνη να
σου κάνει την παρέμβαση και ποτέ δεν ξέρεις τι σόι παρέμβαση θα σου κάνει. Για
να έχεις καλό αποτέλεσμα, θα χρειαστεί να πληρώσεις και δικηγόρους, αλλά τότε
δεν είσαι σίγουρος αν σε συμφέρει, αφού μπορεί, ψάχνοντας το χαμένο δίκιο σου,
να βρεθείς κι εσύ οικονομικά χαμένος κι επί της ουσίας δικασμένος...
Καμιά φορά, μπορεί να αναζητήσεις το δίκιο
σου από τη θέση του κατηγορούμενου. Το πράγμα
τώρα δυσκολεύει περισσότερο. Σ’ αυτή
την περίπτωση, θα
χρειαστείς
μεγαλοδικηγόρο
(και μεγαλοπορτοφόλι), ώστε να μπορεί να αρθρώσει ένα ζαμαί
στο Μαρκελέσι, μήπως και σε απαλλάξει
της κατηγορίας, έστω με την απλή ετυμηγορία: το
δικαστήριον αμφιβάλει και απαλλάσσει... Έτσι και αθωώθηκες, μη ρωτάς
περισσότερα! Κόψε πέρα κι άφησε το δικαστήριο στις αμφιβολίες του!...
Τις πταίει;
«Δικό μου ήταν το φταίξιμο και το κακό το μπλέξιμο...»
(στίχος
δημοτικού τραγουδιού)
Εκτός αυτού του θαρραλέου στίχου, σπάνια
βρίσκεις κάποιον να παραδέχεται ότι φταίει. Διότι θέλει θάρρος να ομολογείς το
φταίξιμό σου. Συνήθως, επιστρατεύεις τις δικαιολογίες σου (αν δεν τις
επιστρατεύσεις στα ζόρια, πότε θα τις επιστρατεύσεις;). Το χειρότερο και
ανέντιμο είναι να προσπαθήσεις να ρίξεις την ευθύνη στους άλλους. Θέλει θράσος αυτό
να το κάνεις. Δεν ανέφερα τυχαία πριν τον θρασύ, τον αχάριστο και τον υποκριτή.
Βέβαια, δεν είναι μόνο αυτοί. Υπάρχουν κι άλλες ιδιότητες με ανάλογα προσόντα
και... «αξίες». Τις κλέπτει; Τις ψεύδεται; Τις ει;
Προσπαθώντας να βρω μια συνταγή, για να
αντιμετωπίζετε παρόμοιες καταστάσεις, όπου πάνε να σας βγάλουν φταίχτες, κατέληξα
στο ποίημα «αν» του Ρ. Κίπλινγκ:
Αν να κρατάς καλά μπορείς το λογικό σου, όταν τριγύρω σου
όλοι
τα ’χουν χαμένα και σ’ εσέ της ταραχής των ρίχνουν την αιτία...
Κι αν άλλοι σε συκοφαντούν, να μην καταδεχθείς ποτέ το ψέμα,
κι αν σε μισούν, εσύ ποτέ σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις...
ή στην παρωδία του ίδιου ποιήματος από τον Κώστα Βάρναλη:
Αν ημπορείς την παλαβή να κάνεις, όταν οι άλλοι
σου κάνουνε τον γνωστικό κι όλοι σε λένε φταίχτη,
αν σχωρνάς όλα τα δικά σου, τίποτα των άλλων,
κι αν όσα ψέματα σου λεν με πιότερα απανταίνεις...
Βολευτείτε μ’ αυτά προς το παρόν,
μέχρι να βγει το εμβόλιο κατά της συκοφαντίας.
Πολιτικές δικαιολογίες
Όπως αντιλαμβάνεστε, οι δικαιολογίες εδώ βρίσκονται στην απόλυτη δόξα
τους, αφού πρέπει να υποστηρίζουν ακόμη και τα παράδοξα κι οπωσδήποτε τις
μοναδικές αλήθειες κομμάτων και πολιτικών προσώπων (εξαιρούνται, εννοείται,
εκείνοι οι πολιτικοί που προσέχουν ιδιαίτερα τι λένε και συμπεριλαμβάνουν την
αυτοκριτική τους σ’ αυτά που λένε...). Δικαιολογίες για όσα έκαναν και για όσα
δεν έκαναν...
Περιφέρουν με αλαζονεία το κομματικό τους αλάθητο (πού ’σαι πάπα να τους
δεις!) και εξηγούν γιατί είναι απαραίτητοι για την πατρίδα και γιατί πρέπει να
κερδίζουν κάθε εκλογική παρτίδα... Κάθε
φορά μάς πουλάνε κι ένα διαφορετικό προϊόν...
Πωλητές τοις μετρητοίς, πωλητές κι επί πιστώσει...
Ο Κυριάκος πουλάει σταθερότητα, επιδόματα,
μάρκετ πας και καλάθια νοικοκυριού. Σταθερότητα στην ακρίβεια... Ποια ακρίβεια,
αισχροκέρδεια πες καλύτερα!... Ποια αισχροκέρδεια, για ληστεία μιλάμε!... Όμως,
αυτά αντιμετωπίζονται με τα επιδόματα! Δώστε επιδόματα στον λαό! Κατάντησε λαός
ενσταβλισμένος, που περιμένει να ζήσει από τα επιδόματα. Λαός ενσταβλισμένος ποτέ πεινασμένος... και μόνιμα
χρεωμένος... Λαός που συνεχίζει να μαλώνει για το ποιος του δίνει περισσότερα
επιδόματα, χωρίς να σκέφτεται ότι: είν’ ύπουλα δολώματα αυτά τα επιδόματα... Επομένως, δε μας μένει
άλλο τι, παρά να αναφωνήσομεν και ενθέρμως να χειροκροτήσομεν:
Ζήτω η ενσταβλισμένη δημοκρατία!... Κάτω η δημοκρατία
ελεύθερης βοσκής!...
Πρόσφατα, ανακοίνωσε και επίδομα προσωπικής
διαφοράς, για να πάρουν, λέει, κι αυτοί που δεν πήραν καμία αύξηση, λόγω του
άδικου νόμου Κατρούγκαλου. Μας δουλεύεις, Κυριάκο; Αν είναι άδικος ο νόμος, τον
καταργείς και φέρνεις τον δικό σου, τον δίκαιο, δε δίνεις επιδόματα, λες και
είμαστε... άπορες κορασίδες... Πες το καθαρά ότι είναι ψηφοθηρικό επίδομα να σε
ψηφίσω κι εγώ, γιατί θα εκτιμήσω την ειλικρίνειά σου... Μη ντρέπεσαι! Θα χάσεις
μια ψήφο, αν ντρέπεσαι...
Τώρα, ως προς τα καλάθια σου, θα τα πούμε και
παρακάτω. Όμως, θέλω να ξέρεις ότι καλάθια πουλάει κι ο γύφτος στις λαϊκές,
αλλά αυτός ποτέ δε μας ζήτησε να τον ψηφίσουμε... Αυτά, Κυριάκο... κι ο έχων ώτα κρυφακούειν, κρυφακουέτω!...
Ο Αλέξης κατάλαβε ότι η δικαιοσύνη πουλάει ως προϊόν και άρπαξε πρώτος
την αντιπροσωπεία για τις εκλογές που έρχονται, με σύνθημα: δικαιοσύνη
παντού. Την προηγούμενη φορά πουλούσε ελπίδα, οι εισπράξεις πήγαν καλά
και ξεπούλησε πολύ εύκολα, χωρίς να του μείνει ελπίδα στα ράφια. Το περίεργο
ήταν, πώς με τόση ελπίδα βρέθηκαν τόσοι απελπισμένοι το 2019, οι οποίοι στην
απελπισία τους ψήφισαν μέχρι και τον Μητσοτάκη κι έστειλαν τον Αλέξη στο ράφι;
Βέβαια, ο καθένας έχει το δικαίωμα να πουλάει ό,τι θέλει, αρκεί να
βρίσκει πελάτες, αλλά αυτό το τελευταίο δε μας νοιάζει. Ωστόσο, Αλέξη, μια
απορία την έχω: πώς γίνεται να υπόσχεσαι εσύ τη δικαιοσύνη, αφού τη δικαιοσύνη
την απονέμει η ανεξάρτητη δικαστική εξουσία; Δύο τινά υπάρχουν: ή δεν είναι
ανεξάρτητη ή έχεις σκοπό να ελέγξεις κι αυτής της εξουσίας τους αρμούς... Καλά
παζάρια!...
Το αισιόδοξο είναι ότι, εκτός της
δικαιοσύνης, υπάρχει κι άλλη κορυφαία υπόσχεση:
«Θα
επαναφέρουμε τη Δημοκρατία, είτε με το καλό είτε με το
άγριο». Γι’ αυτόν τον ιερό σκοπό, τους καλεί και η Πόπη τους να έρθουν
με φόρα. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ο κίνδυνος να τους κόψει ο λαός τη φόρα και να
γίνει νέο ναυάγιο... «της Πόπης».
Ο Ανδρουλάκης προς το παρόν δεν πουλάει κάτι.
Κάνει έρευνα αγοράς, για να δει τι λείπει, αλλά με λύπη διαπιστώνει ότι πέραση
σήμερα έχουν μόνο τα συμπληρώματα διατροφής και τα συμπληρώματα διακυβέρνησης,
λόγω της απλής αναλογικής... Σιγομουρμουρίζει καμιά φορά τη λέξη σοσιαλδημοκρατία, παρατηρεί ότι κανένας δεν
τσιμπάει και καταλαβαίνει ότι είναι ευκολότερο να πουλάς γαϊδουροσάμαρα σε
έκθεση αυτοκινήτων παρά ιδεολογίες... Στο τέλος, τον βλέπω από πωλητή να
γίνεται αγοραστής και να βρίσκεται σε δίλημμα τι να επιλέξει: Κυριάκο ή Αλέξη;
Ο Κουτσούμπας, επίσης, δεν πουλάει τίποτε,
αφού είναι κατά των αγορών και δε συμβιβάζεται επ’ ουδενί με τον καπιταλισμόν.
Γι’ αυτό προτείνει μόνιμα αγώνες εις τον λαόν... Ο οποίος λαός αντιδρά
λέγοντας: Άσε μας, ρε Κουτσούμπα, που θα βγούμε μ’ αυτό το ψοφόκρυο για αγώνες,
να ιδρώσουμε και ν’ αρπάξουμε καμιά πνευμονία!... Και να μην αρρωστήσουμε,
ποιος κάθεται να πλένει ιδρωμένες φανέλες και να πληρώνει απορρυπαντικά, για να κερδοσκοπούν οι κεφαλαιοκράτες; Ξέρεις
πόσο πήγαν τα
απορρυπαντικά; Άλλωστε, ένα ματς που το χάνουμε σίγουρα, ας το χάσουμε και άνευ
αγώνος...
Ο Βαρουφάκης του Μέρα25, νιώθοντας ότι οι
μέρες του στη Βουλή λιγόστεψαν (είναι, δεν είναι 25 ακόμη...), αντί να πουλάει,
ξεπουλάει και το άλλο νι (ουάου!..) που
του απέμεινε ως εμπόρευμα και πάει για κλείσιμο το μαγαζί. Πώς να κρατηθεί
μαγαζί χωρίς κανένα νι και προπαντός χωρίς πελάτες; Τι τραγική ειρωνεία! Τώρα,
που έρχονται τα κανονικά χελιδόνια να φεύγει το πορτοκαλί χελιδόνι του Ουάου!...
Ο Βελόπουλος είναι υπέρ της προληπτικής και
θεραπευτικής δημοκρατίας, αν και παραμένει μόνιμα αθεράπευτος... Όμως, μην
περιμένετε να σας πω περισσότερα και μη μου πείτε ότι δε γνωρίζετε τι πουλάει...
Μαντζούνια, αλοιφές κι επιστολές...
Ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ’ αλεύρι
Αν και το αλευράκι μας είναι λίγο, όπως διαβάσατε στην αρχή, παραμένει
φτηνό, εν αντιθέσει με τα πίτουρα που τα βρίσκουμε μεν σε μεγάλες ποσότητες,
αλλά τα πληρώνουμε πανάκριβα δε. Χώρια,
που όποιος ανακατεύεται μ’ αυτά, μπορεί να τον φαν κι οι κότες... όπως διδάσκει
η λαϊκή σοφία, αλλά ποιος την ακούει, αφού προτιμάμε ν’ ακούμε τους
λαϊκιστές...
Αυτοί είναι ακριβοί στις αλήθειες και φτηνοί στις δικαιολογίες... Είναι
ικανοί να μας πάρουν τα σπίτια και να συνεχίσουν να μας βάζουν να πληρώνουμε
και τον ΕΝΦΙΑ...
Δεν είδατε φέτος που μας έστειλε ευχές για καλές γιορτές ακόμη και η
εφορία; Να μας θυμίσει τη δόση ήθελε, αλλά πού να τα βρίσκαμε να τα δώσουμε;
Και την τηγανιά με τι θα την αγοράζαμε;
Αμ το άλλο!... Μπαίνεις ηλεκτρονικά στον λογαριασμό σου στην τράπεζα και
διαβάζεις: Δημοφιλείς πληρωμές... Μας δουλεύουν ή δε μας δουλεύουν;
Στο μέτωπο της ακρίβειας πλησιάζουμε
(ακριβώς) να είναι ίδιο με το μέτωπο πολέμου και
να αδυνατούμε πια να αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπον την πραγματικότητα. Η σύγκρουση δε είναι
πλαγιομετωπική, είναι καθαρά μετωπική...
Οι έμποροι έχουν καταλάβει ότι εμπεδώσαμε ως τετελεσμένη κατάσταση την
ακρίβεια και πουλούν τα είδη όσο τραβάει η ψυχή τους (αν έχουν οι έμποροι
ψυχή)... Πάντως, ο Αλέξανδρος Δουμάς (ο υιός) σε πρόσφατη τηλεφωνική συνομιλία
που είχαμε, μου είπε: «Πόσο δίκιο είχαν οι αρχαίοι, που είχαν τον ίδιο θεό (τον Ερμή) για τους
εμπόρους και για τους κλέφτες!» κι ότι «η κυρία
με τις καμέλιες» δεν μπορεί πια να
αγοράσει ούτε πέντε καραμέλες...
Δε μας εκπλήσσει
οποιαδήποτε τιμή. Ούτε το θράσος των κυβερνώντων που μας πουλάνε παραμύθι για
το καλάθι του νοικοκυριού και βρισκόμαστε καθημερινά στο «πανέρι με τις οχιές».
Απ’ την οχιά μπορεί να γλυτώσεις, από τον Άδωνι ξέχασέ το!...
Άδωνι, σου στέλνω κι ένα παράδειγμα, για να μην πεις ότι είμαι
υπερβολικός ή καβγατζής. Διαθέτω και φωτογραφίες, Άδωνι, για να μη σκεφτείς να
με διαψεύσεις... Ήθελα ν’ αγοράσω ένα Βιακάλ κλασικό, των 750 γραμμαρίων (για
να είμαι ακριβής). Στο μαγαζάκι της γειτονιάς μου, το βρήκα 3,20 ευρώ και το
πήρα. Αμέσως μετά, πήγα στον Βασιλόπουλο να συμπληρώσω τα ψώνια μου. Το ίδιο
Βιακάλ είχε 5,99 ευρώ (μού χάριζαν κι ένα λεπτό απ’ τα 6 ευρόπουλα...). Την
επόμενη εβδομάδα (το ίδιο Βιακάλ, λέμε!) έφτασε στα 7,11 ευρώ και μόνο
ευρωβουλευτής μπορεί να το αγοράσει πια, αφού οι ευρωβουλευτές παίρνουν πολλά
ευρώ κι από πολλές μεριές, γι’ αυτό τους λένε και ευρω-βουλευτές...
Πες τώρα, Άδωνι, τις δικαιολογίες σου για τις τιμές κι άφησε τα καλάθια
σου!...
Ενεργειακή δημοκρατία!
Παλιότερα έβαζες μια λέξη μπροστά από τη δημοκρατία
και την περιέγραφες πολιτειακά (προεδρική, προεδρευομένη). Τώρα, κοπανάς ό,τι
σου κατέβει στο κεφάλι και φκιάνεις τη δημοκρατία που θέλεις. Ήδη ανέφερα
κάποιες και εσείς μπορείτε να δημιουργήσετε τις δικές σας. Διότι δημοκρατία έχουμε
και ο καθένας είναι ελεύθερος να τη
συνοδεύει με τη γαρνιτούρα της αρεσκείας του. Ας πούμε: δήθεν δημοκρατία,
περίπου δημοκρατία, εικονική δημοκρατία, δημοκρατική δημοκρατία... Τελευταία,
κυκλοφορεί το νέο μοντέλο: ενεργειακή δημοκρατία...
─ Καφιτζή, τι
πάει να πει ινιργειακή δημουκρατία;
─ Καλά, ντιπ αγράμματους είσι; Δε
φαίνισι κι για στουρνάρι... Του λέει καθαρά η λέξη. Ινιργειακή είνι η
δημουκρατία που ινιργούντι οι πουλίτις.
─ Αυτό λουγάριαζα κι ιγώ, αλλά
δεν ήμαν σίγουρους.
Την ενεργειακή
δημοκρατία την άκουσα για πρώτη φορά από τον Γιωργάκη, τον ΓΑΠ, ο οποίος,
προσφάτως, μίλησε και περί της κινδυνεύουσας δημοκρατίας... Αυτός ο στοχαστής είναι βασικός προμηθευτής
του Καφενείου και δε γίνεται να μην παρακολουθώ τους στοχασμούς του.
Διαφορετικά, καλύτερα να κλείσω κι εγώ το μαγαζί και ν’ ανοίξω πεταλωτήριον,
για να καλιγώνω ψύλλους...
Η ενεργειακή
δημοκρατία λειτουργεί με ηλεκτρική ενέργεια, η οποία παράγεται
αποκλειστικά από ανανεώσιμες πηγές και στην ανάγκη με αμόλυβδη βενζίνη. Έρχεται
να αντικαταστήσει τη λιγνιτοδημοκρατία... Ό,τι και να είναι, προσωπικά θεωρώ
τον όρο αστείο, αλλά ταυτόχρονα ελπίζω σύντομα να έρθει και η καφενειακή
δημοκρατία... Με τόσες δημοκρατίες θα πετύχουμε και την υπερδημοκρατία...
Ενεργειακή κοινότητα
Πολύ ενεργειακό βγαίνει το σημερινό Καφενείο.
Ούτε ενεργειακό τζάκι να ήταν... Τι να
σου κάνει κι αυτό; Πρέπει να προσαρμοστεί στην ενεργειακή
μετάβαση (ας το βάλω με
πράσινο, αφού εμπίπτει στην πράσινη ανάπτυξη...). Με τόση ενέργεια δεν μπορεί
να μένει απενεργοποιημένο. Τέλος πάντων, πάμε στην ενεργειακή κοινότητα!
Το σωστό θα ήταν να λέγεται ενεργειακός
συνεταιρισμός παρά κοινότητα, αλλά, όταν έχουμε χάσει πια τις έννοιες πολλών
λέξεων, μία ακόμη δε θα μας πειράξει... Η ενεργειακή κοινότητα (πες το κι έτσι!...)
μπορεί υπό προϋποθέσεις να γίνει χρήσιμη με πολλούς τρόπους και να βοηθήσει
σοβαρά έναν τόπο και τους ανθρώπους του, αν είναι σοβαροί αυτοί που θα τη
συγκροτήσουν.
Σε έναν τέτοιο συνεταιρισμό δεν εναντιώνεσαι
εύκολα, όταν διασφαλίζονται τα αυτονόητα:
1.
Ό,τι γίνεται, να γίνεται με συναπόφαση των κατοίκων του τόπου, αφού προηγηθεί
λεπτομερέστατη ενημέρωσή τους.
2.
Να μην είναι η δια της πλαγίας οδού είσοδος σε συμφέροντα και εταιρείες, που
έχουν την τεχνογνωσία κατασκευής αυτών των έργων, για μόνιμη εγκατάσταση.
Ενεργειακή κοινότητα Αργιθέας
Προαναγγέλθηκε δυο φορές από τις αρχές του περασμένου
καλοκαιριού, πριν καν υπάρξει απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου. Στο τέλος του
2022 ήρθε και η απόφαση... Απόφαση αποφασιστική κι ομόφωνη!... Με
εξουσιοδοτήσεις και ορισμούς εκπροσώπων!... Με αναπάντητες απορίες:
Τι προβλέπεται να
γίνει και πού;
Πώς θα υπάρξει
ενεργειακή κοινότητα με τον μη όμορο δήμο Καρδίτσας;
Γιατί δεν
επιχειρήθηκε ενεργειακή κοινότητα με τους δήμους Αγράφων και Λίμνης Πλαστήρα,
ώστε να μη διασπάται κι ο ενιαίος χώρος των Αγράφων;
Τώρα που πήρα φόρα (και χωρίς να μου το πει η
Πόπη...) συνεχίζω τις ερωτήσεις:
Γιατί είναι μαύρα
τα βουνά κι ανταριασμένοι οι κάμποι; (που λέει και το τραγούδι).
Γιατί τα
πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια; (άλλο άσμα αυτό).
Πώς μας βγήκε
ομοφωνία, σε αυτή την ιστορία; Δια βοής; Δι’ εγέρσεως; Από άγνοια;
Κάνε κι εσύ τις ερωτήσεις σου, αλλά μην
περιμένεις απαντήσεις!...
Ονοματοδοσίες
Επίσης, τελευταία, προαναγγέλθηκαν εν τη Αργιθέα και οι ονοματοδοσίες
μιας πλατείας κι ενός σχολείου. Μέχρι να τοποθετηθεί επί του θέματος το
Δημοτικό μας Συμβούλιο, αποφάσισε να τοποθετηθεί πρώτα το Καφενείο,
εφαρμόζοντας το σοφόν:
«μέχρι να
σκιφτεί ου φρόν’μους, διάφ’κι ου παλαβός...» (διάφ’κι σημαίνει πέρασε).
Χωρίς περιστροφές τις θεωρώ πρόχειρες, άνευ ουσίας και άνευ σημασίας. Όμως, θα
προσπαθήσω να δώσω και κάποια
εξήγηση για τη θέση μου.
Κατ’ αρχάς, δεν έχει να κάνει η ένστασή μου
με τα τιμώμενα πρόσωπα. Σπουδαίοι, πράγματι, επιστήμονες και όλοι
χαιρόμαστε που είναι τέκνα του ταπεινού
μας τόπου, όπως χαιρόμαστε και για πολλούς ακόμη άξιους πατριώτες μας, οι
οποίοι είναι αναγνωρίσιμοι πέρα από τα στενά όρια της μικρής μας πατρίδας και
διαπρέπουν σε διάφορους τομείς. Χρησιμοποιώ τη λέξη «αναγνωρίσιμοι», επειδή δε
μου αρέσει και στην Αργιθέα δε συνηθίζεται ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε
σημαντικούς και ασήμαντους ή επώνυμους και ανώνυμους (όλοι είναι σημαντικοί και
το ’χουν το ονοματάκι τους... και το ΑΦΜ τους...).
Με την ονοματοδοσία αποτυπώνεται, κυρίως, η
ιστορικότητα μιας περιοχής και πολλά από τα στοιχεία που τη συνθέτουν. Ταυτόχρονα,
ανατροφοδοτείται η ιστορική μνήμη και αποδίδονται οι οφειλόμενες τιμές σε
γεγονότα και πρόσωπα. Μήπως και τα τοπωνύμια ενός χωριού περίπου τα ίδια δεν
υπηρετούν; Ωστόσο, για μια νέα ονοματοδοσία πρέπει να υπάρχουν κάποιες
αναγκαίες προϋποθέσεις:
Το τιμώμενο πρόσωπο να έχει σημαντική
προσφορά στον τόπο μας και να έχει συνδέσει το όνομά του με αγώνες, προσπάθειες
και έργο, το οποίο είναι ευρύτερα γνωστό. Είδα πολλούς να το κάνουν αυτό, χωρίς
να είναι αναγνωρίσιμοι... Είδα λίγες φορές και το αντίθετο...
Η πρόταση ονοματοδοσίας καλύτερα να
επικυρώνεται πρώτα σε κάποια ευκαιρία μιας γενικής συνέλευσης ή άλλης εκδήλωσης
των ανθρώπων αυτού του τόπου.
Να επισημοποιείται σε μια ειδική τελετή και
να συνδυάζεται με μια ανακατασκευή ή ανακαίνιση του ονομαζόμενου χώρου ή
κτηρίου.
Συμπέρασμα:
Χωρίς την αποδοχή από τον λαό και τη συλλογική του μνήμη κάθε ονοματοδοσία
είναι ως μη γενόμενη.
Επειδή βλέπω το σεβαστόν συμβούλιον να έχει
μια ροπή προς τις ονοματοδοσίες (βαπτίσεις), θα κάνω τις προτάσεις μου κι αν
πιάσουν, έπιασαν... Αλλιώς, θα ακολουθήσει λαϊκός αεροβαπτισμός... Προτείνω:
Η οδός από λίμνη
Στεφανιάδας ως Καρφί Μαράθου να ονομαστεί οδός Αγοραστού.
Η οδός Βραγκιανά –
Φελίκι (όρια νομού Ευρυτανίας) να
ονομαστεί οδός Νούσιου.
Η οδός Αργύρι –
Γέφυρα Καταφυλλίου (όρια Βάλτου Αιτωλίας) να ονομαστεί οδός Δικαιολογίας, για
όσες δικαιολογίες βρίσκουν οι αρμόδιοι και για να δένει με τον τίτλο του
Καφενείου.
Απαραίτητη
και η επισήμανση με ειδική ταμπέλα: Διέρχεστε με δική
σας ευθύνη! Κάντε τον σταυρό σας!
Επισήμανση καφετζή: Εκλογές έρχονται,
προσέξτε και πού δίνετε τον σταυρό σας!...
Αραβική παροιμία...
(Αφιερούται προς πάσαν αρχήν και
εξουσίαν και εις ένα έκαστον πασάν...)
«Αν θέλεις να κάνεις κάτι, θα βρεις έναν
τρόπο. Αν δε θέλεις, θα βρεις μια δικαιολογία».
Αυτό το ξέρουμε πια κι ας μην είμαστε
Άραβες...
Δημοτικό Σχολείο Αετοχωρίου
Μη μου το ονομάσετε,
πορτοπαράθυρα
σοβατίσματα
και πάτωμα
να του φκιάσετε!...
28/2/2023