Ἡ προετοιμασία τοῦ ποιμνίου ἀπὸ τὸν λογοτεχνικὸ κόσμο, ὥστε νὰ δεχθεῖ τὴν Παναίρεση.
Τοῦ Ἀδαμαντίου Τσακίρογλου
Ἔχει τονιστεῖ πολλὲς φορές, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς προετοιμάστηκε καὶ ὑπάρχει ἐδῶ καὶ τουλάχιστον 140 χρόνια. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ εὐθύνη τῶν ποιμένων εἶναι τεράστια ἀφοῦ καὶ χρόνος ὑπῆρχε νὰ καταλάβουν τί συμβαίνει καὶ οἱ οἰκουμενιστὲς ἦταν φανεροὶ καὶ ξεκάθαροι.
Ὁ Οἰκουμενισμὸς ὅμως δὲν προετοιμάστηκε καὶ προωθήθηκε μόνο ἀπὸ ρασοφόρους κάθε βαθμίδας καὶ ἀπὸ θεολόγους. Μεγάλο ρόλο κυρίως στὴν προώθησή του ἔπαιξε καὶ ὁ λεγόμενος λογοτεχνικὸς κόσμος, ὁ κόσμος τῶν συγγραφέων καὶ ποιητῶν μὲ μπροστάρηδες τοὺς ἀκαδημαϊκοὺς καὶ τοὺς διεθνῶς ἀναγνωρισμένους λογοτέχνες.
Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν ὁ ἀκαδημαϊκὸς Γεώργιος Θεοτοκᾶς. Ὁ Θεοτοκᾶς θεωρεῖται ἕνας ἀπὸ τοὺς κορυφαίους λογοτέχνες τῆς γνωστῆς λογοτεχνικῆς γενιᾶς τοῦ ’30 καὶ τὸ ὄνομά του ἔχει συνδεθεῖ μὲ τὰ μεγάλα γεγονότα τῆς περιόδου 1930-1960. Γιὰ νὰ καταλάβουμε τὸ πόσο σημαντικὸς ἦταν, πρέπει νὰ τονιστεῖ, ὅτι ὁ Θεοτοκᾶς ἦταν ὄχι μόνο προσκεκλημένος μὲ πρόσκληση τοῦ Στέιτ Ντιπάρτμεντ, στὰ πλαίσια τοῦ προγράμματος μορφωτικῶν ἀνταλλαγῶν Smith-Mundt, ποὺ στόχευε στὴ βελτίωση τῆς εἰκόνας τῶν ΗΠΑ στὰ πλαίσια τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου, ἀλλὰ ἐπισκέφθηκε καὶ τὴν κομμουνιστικὴ ΕΣΣΔ ὡς μέλος μίας ὁμάδας ἑλλήνων διανοουμένων, οἱ ὁποῖοι (ὅπως καὶ στὶς Η.Π.Α) εἶχαν προσκληθεῖ στὰ πλαίσια τῆς ψυχροπολεμικῆς προπαγάνδας1.
Μὲ βάση τὶς παραπάνω πληροφορίες καὶ φυσικὰ μὲ ὄσα γνωρίζουμε σήμερα, μποροῦμε ἴσως νὰ καταλάβουμε, γιατὶ ὁ Θεοτοκᾶς ὑπῆρξε προπαγανδιστὴς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ μάλιστα τοῦ πατρ. Ἀθηναγόρα. Θὰ ἀναφέρω κάποια χαρακτηριστικὰ ἀποσπάσματα μόνο ἀπὸ τὸ δοκίμιό του «Ἡ Ὀρθοδοξία στὸν καιρό μας»2, στὰ ὁποῖα ὁ ἀναγνώστης θὰ ἀνακαλύψει ἔκπληκτος, ἐδῶ καὶ πόσο καιρὸ διακηρύσσεται αὐτὴ ἡ τρομερὴ αἵρεση (τὸ δοκίμιο γράφτηκε μετὰ τὴν Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο). Θὰ ἀνακαλύψει ὁλόκληρη τὴν οἰκουμενιστικὴ ἐπιχειρηματολογία καὶ τὸ οἰκουμενιστικὸ λεξιλόγιο ἀπὸ τὸ στόμα ἑνὸς λογίου πρὶν ἀπὸ 60 χρόνια.
Σελ 7: «Πολὺ μεγάλες ζυμώσεις, ποὺ θὰ τὶς λέγαμε χτὲς ἀκόμα ἀπίστευτες, πραγματώνονται τὰ τελευταῖα χρόνια, στοὺς κόλπους τῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν. Παντοῦ γίνονται ἐκδηλώσεις, συναντήσεις και συσκέψεις μὲ σκοπὸ νὰ προτοιμάσουν πλατύτερες ἑνότητες ἀναμεταξύ τους. Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῆς θεωρίας, ἀρχίζει νὰ περνάει στὴν πράξη. Προαιώνιες δυσπιστίες, προκαταλήψεις καὶ ἐχθρότητες, βαθιὰ ριζωμένες στὴν ψυχὴ τῶν λαῶν, ὑποχωροῦν γιὰ πρώτη φορὰ καὶ ἀφήνουν νὰ ἐξωτερικευθοῦν διαθέσεις γιὰ τὴν προσέγγιση, τὴν κατανόηση, τὴν συμφιλίωση τῶν χωρισμένων Χριστιανῶν».
Σελ. 11-12: «Για τοῦτο ἡ Ἐκκλησία ξαναστοχάζεται τὴν ἀποστολή της, ἄν ὄχι σύσσωμη, πάντως οἱ πιὸ ἀνήσυχες, οἱ πιὸ προχωρημένες μερίδες της, σὲ διάφορες χῶρες. Συναισθάνονται τὰ στοιχεῖα αὐτά, ὅτι σ’ ἕναν κόσμο τόσο πολὺ ἀλλιώτικο, πρέπει καὶ ἡ Ἐκκλησία νὰ ἀλλάξει, νὰ προσπαθήσει νὰ ξαναβρεῖ τοὺς δρόμους τοῦ Ἱδρυτῆ Της, νὰ καταλάβει τὶς ἀληθινὲς ἐντολές του καὶ ὄχι μόνο τὴν συμβατικὴ ἐκκλησιαστικὴ δεοντολογία… δὲν ἔχει δικαίωση τὸ νὰ παρουσιάζεται ἡ Ἐκκλησία, ἀπέναντι στὶς σημερινὲς πραγματικότητες, σὰν ἕναν θεσμὸς ποὺ δὲν ἀποβλέπει σὲ τίποτα ἄλλο παρὰ στὴν συντήρηση τῶν καθιερωμένων καὶ τῶν κεκτημένων. Πρέπει νὰ ξαναζωντανέψει ὁ Λόγος γιὰ νὰ τὸν ἀκούσουν οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι. Δηλαδὴ πρέπει ἡ Ἐκκλησία νὰ ὑπερνικήσει τὶς δικές της ἀδυναμίες, νὰ λυτρωθεῖ ἀπὸ τὶς κακὲς κληρονομίες τῶν περασμένων καιρῶν καὶ νὰ ἀγωνιστεῖ γιὰ νὰ ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν κόσμο τὴν ἀδικία, τὸ μῖσος καὶ τὸν ὄλεθρο…Ἀς διατυπώσουμε ὅμως, τουλάχιστο, μία εὐχή: νὰ φανοῦν κάποτε καὶ στὴ δική μας Ἐκκλησία πνεύματα κατεχόμενα ἀπὸ τὴν ἀγωνία τῶν νέων καιρῶν καὶ ἱκανὰ νὰ ἀναταράξουν τὴν συνείδησή της».
Στὴν σελ. 22 ὁ Θεοτοκᾶς παρουσιάζει τὸν ἕτερο προπαγανδιστὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸν ἐθνικιστὴ Ἰωάννη Δραγούμη καὶ μὴ ὀρθόδοξο (κατηγορήθηκα ὅταν ἄσκησα κριτικὴ στὴν προβολή του ἀπὸ ὀρθόδοξους), ὁ ὁποῖος μὲ τὸ ψευδώνυμο «Ἀλέξης» ἔγραφε γιὰ τὸν Πατριάρχη Κων/πόλεως:
«Στὰ χέρια εἶχε ἕναν παμπάλαιο, κατακαθισμένον ὀργανισμό, τὴν Ἐκκλησία, καὶ στὰ δάκτυλά ἔπαιζε ὅλες του τὶς λεπτομέρειες»
Καὶ σχολιάζει ὁ Θεοτοκᾶς:
«Αὐτὸ τὸ αἴσθημα τῆς δύναμης, τῆς πνευματικῆς καὶ καιρικῆς, εἶναι ἀρκετὰ χρόνια ποὺ ἡ Ἐκκλησία δὲ μᾶς τὸ δίνει πιά… Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ὑψηλὲς μορφὲς ἡγετῶν».
Καὶ συνεχίζει ἀπὸ τὴν σελ. 58 «Ἡ Ὀρθοδοξία εὐτύχησε στὶς ἡμέρες μας νὰ ἔχει ἕναν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη μὲ μεγάλη προσωπικότητα καὶ παγκόσμια ἀκτινοβολία ποὺ ξεπερνᾶ, κατὰ πολύ, τὰ ὅρια τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας… Ὁ Ἀθηναγόρας… Πραγματοποίησε, μὲ τὶς τολμηρὲς πρωτοβουλίες του, τὴν Πανορθόδοξη Ἑνότητα καὶ κατόρθωσε ὥστε τὸ σύνολο τῆς Ὀρθοδοξίας νὰ ἀναγνωρίσει, μὲ τὸν ἐπισημότερο τρόπο, τὴν πρωτοκαθεδρία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου».
Σελ. 33:
«»Ἐκεῖνο ποὺ πρέπει σήμερα νὰ ζητήσουμε ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία -ὡς “ἐπικρατοῦσα θρησκεία“ γιὰ νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν συνταγματικὴ ὁρολογία- εἶναι νὰ μὴν περιορίζεται ἁπλῶς στὴν συντήρηση τῶν θεσμῶν της καὶ νὰ μὴ στηρίζει πολλὲς ἐλπίδες στὴν ἐπικράτησή της μὲ μέσα ἐξωτερικά, ἀλλὰ νὰ ἀρχίσει κάποτε νὰ ἐπιδιώκει τὴν ἐκ τῶν ἔσω βελτίωση καὶ ἀνόρθωσή της… Τὸ ἰδανικό μου θὰ εἶταν, ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα, ἕνας ὀρθόδοξος ἀνθρωπισμός, ἂς ποῦμε ἀντίστοιχος πρὸς αὐτὸ ποὺ ὀνόμασαν Humanisme Chretien.
Διαβάζοντας ὅλα τὰ παραπάνω νομίζει κανεὶς ὅτι ἀκούει τὸν Μεσσηνίας, τὸν Βαρθολομαῖο, τὸν Ζηζιούλα τὸν κάθε μεταπατερικὸ Οἰκουμενιστή. Εἶναι φανερὸ πόσο παλιὲς εἶναι οἱ ἀντιλήψεις περὶ ἀτελοῦς καὶ λανθασμένης Ὀρθοδοξίας, περὶ λάθη τοῦ παρελθόντος δηλ. τῶν Ἁγίων, περὶ Πρωτείου, περὶ ἀνάγκης ἑνότητας μὲ τὴν Δύση, περὶ ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος στοὺς αἱρετικούς.
Καὶ εἶναι ἐπίσης φανερὸ τὸ ψεῦδος ὅσων σήμερα «εὐσεβῶν» ὑποστηρίζουν, ὅτι δὲν γνώριζαν, ὅτι χρειάζεται ἀκόμα καιρός, ὅτι δὲν ἔχουν προχωρήσει τὰ πράγματα, ὅσο κάποιοι (ἐμεῖς) παρουσιάζουν, ὅτι γνωρίζουν οἱ φύλακες κὰι ἄλλα τέτοιου εἴδους ψεύδη.
Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ προδοσία ἔχει πραγματοποιηθεῖ ἐδῶ καὶ πολὺ καιρό. Ὅτι ἡ ἀλλοίωση τοῦ φρονήματος τοῦ ποιμνίου ἔχει ἀρχίσει ἐδῶ καὶ πολὺ καιρό. Ὅτι ὁ λεγόμενος πνευματικὸς κόσμος ἔχει πουλήσει τὴν πίστη του ἐδῶ καὶ πολὺ καιρό. Ὅτι Η.Π.Α. καὶ ΕΣΣΔ, Καπιταλισμὸς καὶ Σοσιαλισμός/Κομμουνισμός, σχεδίασαν καὶ προώθησαν τὸν Οἰκουμενισμὸ ἐδῶ καὶ πολὺ καιρό. Ὅτι δυστυχῶς οἱ ἀντιδράσεις σχεδὸν στέρεψαν ἐδῶ καὶ πολὺ καιρό.
Ἂς παρακαλέσουμε τὸν Πανάγαθο Θεὸ νὰ μᾶς λυπηθεῖ.
Καλὸ Τριώδιο
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
Πηγές
1. Λυκούργος Κουρκουβέλας, Γιώργος Θεοτοκάς, εκδ. Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, Αθήνα, 2013, σελ. 163 και 175.
2. Ἡ Ὀρθοδοξία στὸν καιρό μας, ἐκδόσεις «οἱ ἐκδόσεις τῶν φίλων, Ἀθήνα 1975.