Γράφει ο Νεκτάριος Δαπέργολας, Διδάκτωρ ιστορίας
Ἀναρίθμητα τά καινά δαιμόνια (μέ ὅλη τή σημασία τοῦ ὅρου) πού ἐπινοεῖ καθημερινά ἡ βλάσφημη παρέα τῶν μεταπατερικῶν νεωτεριστῶν πού ἔχει ἁλώσει δυστυχῶς τό μεῖζον μέρος τῆς διοικούσας Ἐκκλησίας, παίζουσα ἐν οὐ παικτοῖς καί ἐμπαίζουσα τά πάντα. Μεταξύ δέ αὐτῶν, διάβασα πρόσφατα καί μία νέα μεγάλη ἐξυπνάδα, πού τήν ξεστόμισε ὁ γνωστός «θεολόγος τῶν μαύρων σκοταδιῶν» Θανάσης Παπαθανασίου, ἀρχισυντάκτης τῆς οἰκουμενιστικῆς «Σύναξης» και ἐκ τῶν μπροστάρηδων τοῦ (ἐξωραϊσμένου μέ ἀπερίγραπτες ἀμπελοθεολογίζουσες κουλτουροσοφιστεῖες) νεοεποχίτικου ζόφου.
Ποῦ τήν ξεστόμισε; Μά φυσικά στό διεθνές συνέδριο πού φιλοξένησε πρό ἡμερῶν στόν Βόλο ἡ διαβόητη τοπική «Ἀκαδημία Θεολογικῶν (ὁ Θεός νά τίς κάνει) Σπουδῶν» τοῦ κυρίου Ἱγνατίου, σέ συνδιοργάνωση μέ τή λεγόμενη «Διεθνή Ὀρθόδοξη Θεολογική Ἔνωση» (International Orthodox Theological Association), ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικό ὄργανο καί καρπό τῶν ἐργασιῶν τῆς Ψευτοσυνόδου τῆς Κρήτης.
Καί τί ἀφοροῦσε (ἡ ἐξυπνάδα); Τή μορφή τῆς Θείας Κοινωνίας. Ἡ χρήση σιταρένιου ἄρτου και οἴνου θα ἔπρεπε νά εἶναι σχετική ἔννοια και ὄχι δεσμευτική, μᾶς εἶπε οὔτε λίγο οὔτε πολύ ὁ κύριος Θ.Π., καθώς σέ περιοχές τοῦ πλανήτη πού αὐτά τά ὑλικά εἶναι ἄγνωστα ἤ δεν ἀποτελοῦν μέρος τῆς διατροφῆς τους, ἡ Θεία Κοινωνία θα μποροῦσε νά παρασκευάζεται ἀπό ἄλλα τοπικά προϊόντα: «Ἡ Θεία Εὐχαριστία ὀφείλει νά τελεῖται μέ ὑλικά τά ὁποῖα πηγάζουν ἀπό τή ζωή τῶν ἀνθρώπων πού τελοῦν τήν Εὐχαριστία: ὑλικά πού συνοψίζουν τούς καρπούς τῆς γῆς, τήν ἀνθρώπινη δημιουργικότητα καί τήν κοινωνική πραγματικότητα. Ὁ Χριστός τέλεσε τήν Θεία Εὐχαριστία στόν Μυστικό Δεῖπνο μέ ψωμί καί κρασί, ὄχι γιατί δεσμευόταν ἀπό τή χημεία τῶν συστατικῶν τους, ἀλλά ἁπλούστατα διότι αὐτά βρίσκονταν πάνω στό τραπέζι τους. Καί βρίσκονταν, διότι ἤδη ἀποτελοῦσαν ἔκφραση τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων ἐκεῖ.
Ἡ ὀλισθηρότητα πρός μιά «χημική θεολογία» ἤ «μαγική θεολογία»...πού ἀγνοεῖ την ἀνθρώπινη συνθήκη καί προσπερνᾶ τόν ἀνυπόταχτο Θεό εἶναι πολύ πολύ μεγάλη»!
Ἀντί σοβαροῦ σχολίου (πού ἀρνοῦμαι νά κάνω, γιατί θά ξεστομίσω βαριές χοντράδες), παραθέτω ἐν εἴδει σαρκασμοῦ κάποια τοπικά προϊόντα διατροφῆς ἀσιατικῶν και κεντροαμερικανικῶν περιοχῶν, πού θά μποροῦσε ἐνδεχομένως νά ἐννοεῖ ὁ κενοτόμος (μέ ἔψιλον) ἑρμηνευτής (ἐπί τῆς προκρούστειας κλίνης) τῶν Γραφῶν.
Καί ὄχι, ἄν μέ ρωτᾶτε, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ΔΕΝ τό ἔχουν τερματίσει ἀκόμη. Εἰλικρινά, ἔχουμε ἀκόμη νά δοῦμε πάρα πολύ κατήφορο...