Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης, Καθηγητής Ποινικού Δικαίου – Δικηγόρος Αθηνών
Αν προσπαθήσει ο νεοέλληνας ραγιάς να μετρήσει πόσοι παραιτήθηκαν από τις θέσεις τους, αρνούμενοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο υγειοναζιστικό καθεστώς, θα διαπιστώσει ότι η παραίτηση είναι σταθερά μέχρι σήμερα «κάτι σπάνιο», όπως σημείωνε ο Γεώργιος Π. Δράκος το 1985. Στην πραγματικότητα, είναι ένα εν δυνάμει σπάνιο φάρμακο, αφού το άθροισμα πολλών παραιτήσεων οδηγεί ένα τυραννικό καθεστώς σε μια περίλαμπρη κατάρρευση.
Αλλά για να λειτουργήσει αυτή η λογική της συσσώρευσης, θα πρέπει να υπάρχουν μονάδες πρόθυμες να θυσιασθούν για τον κοινό σκοπό. Τούτες υπάρχουν, όμως, μόνο όταν ο κοινός σκοπός παρουσιάζεται από τους ειδικούς υπό τον μανδύα ενός μιλιταριστικού λεξιλογίου που αποβλέπει στην στρατολόγηση των τρομοκρατημένων πολιτών στον «πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού». Επομένως, προσκλητήρια συλλογικής συμμετοχής πιάνουν σήμερα τόπο, μόνο όταν ο πολίτης καλείται να «πολεμήσει» στο πλευρό του κράτους.
Αντιθέτως, όταν πρόκειται να «πολεμήσει ενάντια στο κράτος», το πολεμικό εμβατήριο δεν λειτουργεί σαγηνευτικά αλλά ενοχλητικά. Τότε, ο πολίτης προτιμά να παραμείνει στον καναπέ του και να ασκείται στην υπνοπαιδεία πληκτολογώντας εναλλάξ μπροστά στις τρεις οθόνες του: της τηλεόρασης, του υπολογιστή και του κινητού του.
Στις 10 Απριλίου 2023 παραιτήθηκε από την θέση του Αντιπροέδρου του Α1 Τμήματος του Αρείου Πάγου ο δικαστής Χρήστος Τζανερίκος, επικαλούμενος λόγους προσωπικής αξιοπρέπειας και επαγγελματικής συνειδήσεως μετά την νέα αντισυνταγματική νομοθετική έμπνευση της κυβέρνησης της Νέας Δικτατορίας για το κόμμα Κασιδιάρη και την ορθή κριτική που άσκησε δημοσίως ενάντια στην νέα, πρωτοφανή κυβερνητική ρύθμιση, βάσει της οποίας η απόφαση για την νομιμότητα της συμμετοχής του συγκεκριμένου κόμματος στις επικείμενες εκλογές θα ληφθεί από το σύνολο των δικαστών του Α1 Τμήματος του Αρείου Πάγου και όχι από την πενταμελή σύνθεσή του.
Αν η παραίτηση του κ. Τζανερίκου θα τον κάνει να ξεχωρίσει από το πλήθος, συμβάλλοντας στην αφύπνιση των υπάκουων υπηκόων αυτής της χώρας, οι οποίοι ανέχονται τον κατ’ εξακολούθησιν ανασκολοπισμό του Συντάγματος από ξετσίπωτες κυβερνήσεις που τους εμπαίζουν, παίζοντας ταυτοχρόνως την ζωή τους στα ζάρια, είναι κάτι που θα το δείξει η Ιστορία.
Άραγε, η παραίτηση αυτή θα είχε υποβληθεί, αν ο υπολειπόμενος χρόνος για την συνταξιοδότηση του έντιμου και άξιου Αρεοπαγίτου δεν ήταν πολύ μικρός;
Άλλη περίπτωση παραιτήσεως, η οποία θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι έγινε «εκ του ασφαλούς», ήταν εκείνη της Λένας Διβάνη, καθηγήτριας Ιστορίας Εξωτερικής Πολιτικής στη Νομική Σχολή Αθηνών. Η ίδια είχε αφήσει να εννοηθεί ότι παραιτήθηκε τον Ιανουάριο του 2022 ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την κακή κατάσταση που επικρατεί στα ελληνικά πανεπιστήμια.
Άραγε, η κ. Διβάνη θα είχε παραιτηθεί, αν δεν επρόκειτο να συνταξιοδοτηθεί λίγους μήνες αργότερα;
Πριν από δύο περίπου χρόνια, στις 3 Φεβρουαρίου 2021, είχε παραιτηθεί ένας αναπληρωτής καθηγητής Ποινικού Δικαίου στην Νομική Σχολή της Κομοτηνής μετά την ελεεινή στοχοποίησή του από το καθεστώς της Νέας Δικτατορίας που χρησιμοποίησε έναν δήθεν «Ανένταχτο Φοιτητή Νομικής» για να καταγγείλει τον αφοσιωμένο στο διδακτικό έργο του διδάσκοντα ως δήθεν διασπορέα ψευδών ειδήσεων, προπαγανδιστή και μη αντικειμενικό κριτή για τις επικείμενες εξετάσεις.
Η παραίτηση αυτή, η οποία ήταν προϊόν συνειδησιακής αναφυλαξίας στην πρωτοφανή απόπειρα να φιμωθεί η ακαδημαϊκή του ελευθερία (λίγες ημέρες μετά την υποβολή της φοιτητικής καταγγελίας, τού απαγορεύθηκε να διδάξει στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών μάθημα που είχε ετοιμάσει με αντικείμενο την “ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΣΤΟ ΚΙΝΔΥΝΩΔΕΣ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΤΟΥ ΜΑΖΙΚΟΥ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ”), έλαβε χώρα 16 χρόνια πριν από την αφυπηρέτησή του, αλλά τα Μέσα Μαζικού Ευνουχισμού την έθαψαν προκλητικά.
Πρόκειται για μία γνωστή τεχνική που ακολουθούν οι προπαγανδιστές: Δολοφονούν χαρακτήρες μέσω της σιωπής. Το εντυπωσιακό είναι ότι σιγήν ιχθύος τήρησαν ακόμη και κάποια ηχηρά ονόματα του… αντικαθεστωτικού χώρου. Η παράλειψη ανάδειξης εκείνης της παραίτησης, η οποία θα ήταν βούτυρο στο ψωμί των πολέμιων (;) του ολοκληρωτισμού γεννά εύλογες απορίες σε σχέση με τα γνήσια κίνητρα εκείνων που είχαν στα χέρια τους αντιστασιακό μικρόφωνο, αλλά δεν το αξιοποίησαν.
Είναι ολοφάνερο ότι ζούμε πλέον σε καιρούς όχι καμουφλαρισμένης αλλά απροκάλυπτης δικτατορίας. Εν τούτοις, η συμπαγής πλειοψηφία των χαυνοπολιτών συμπεριφέρεται όπως οι αυλικοί και το πλήθος του πασίγνωστου και άκρως επίκαιρου παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν («Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα»), που αρνούνταν να παραδεχθούν ότι ο αυτοκράτορας δεν φορούσε τα καινούργια ρούχα του, τα οποία υποτίθεται ότι του είχαν ράψει οι δύο απατεώνες ράφτες, αλλά περπατούσε γυμνός.
Στο κείμενο που ακολουθεί αποκαλύπτεται για πρώτη φορά δημοσίως ο δεκάλογος της παραίτησής μου από την θέση του αναπληρωτή καθηγητή Ποινικού Δικαίου, προκειμένου να μάθει όλη η Ελλάδα ποια ήταν τα κίνητρά μου και επιτέλους να σταματήσει η παραφιλολογία και η συνωμοσιολογία γύρω από το (μέχρι πρότινος άγνωστο) πρόσωπό μου.
