ΚΑΙ ΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ....
ΤΟΥΤΟΣ ΕΔΩ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΣΤΟΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ...ΠΟΡΤΟΚΑΛΟΓΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΕΦΕΡΗ....
Ο ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΣΤΟΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΡΙΤΣΟΥ....
Ουκ ευρέθη άνδρας άξιος εν Θεσσαλονίκη και έστειλαν το νεωτεριστή Φιλόθεο της Ιερωνυμικής Δεσποτο-κλωσσομηχανής;;;
Ο κ. Φιλόθεος ξεκίνησε με λαϊκούς στίχους, ευχόμεθα να μην καταλήξει σε πανηγύρια...
Το νέο "συνοδικό αγλάϊσμα" της Θεσσαλονίκης, ο κ. Φιλόθεος, με εμφανή την καταθλιπτική έκφραση και με επιμελή κομμωτηριακό ευπρεπισμό της γενειάδας του από το συνοδικό εκκολαπτήριο στο θρόνο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά υπόσχεται την αβρόχοις ποσί σωτηρία του ποιμνίου... εφόσον υποταχθούν εις αυτόν.
Με την παρουσία του αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Ιερώνυμου πραγματοποιήθηκε το Σάββατο, 25 Νοεμβρίου, στον καθεδρικό ναό της του Θεού Σοφίας η ενθρόνιση του Θεσσαλονίκης κ. Φιλοθέου
Οι στίχοι από το τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου που χρησιμοποίησε ο Μητροπολίτης Φιλόθεος
«Δεν είν' οι φίλοι, τα ξενύχτια,τσιγάρα, ποτά οι μουσικές, οι μουσικές, γύρω απ' την ίδια φωτιά. Παλιά σου όνειρα, ταξίδια με καινούργια πανιά. Δεν είναι τίποτα απ' όλα κι είναι όλ' αυτά...».
Αυτούς τους στίχους από τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου χρησιμοποίησε στον ενθρονιστήριο λόγο του ο νέος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Φιλόθεος.
«Γι’ αὐτήν τή ζωή πού διψᾶτε σᾶς ζητῶ νά γνωριστοῦμε. Γιά νά ζήσουμε μαζί αὐτήν τή συναρπαστική περιπέτεια τῆς ἀναζήτησης, τῆς δίψας γιά ζωή, πού πάλι ὁ ποιητής τῶν καιρῶν μας τραγουδᾶ» ανέφερε αρχικά ο Μητροπολίτης παραθέτοντας τους στίχους του τραγουδιού «Δίψα», ενώ στη συνέχεια επεξήγησε την αναφορά του λέγοντας:
«Εἶναι αὐτή ἡ δίψα γιά ζωή πού μᾶς κρατᾶ ὅλους ζωντανούς, φίλες καί φίλοι, νέοι καί νέες τῆς Θεσσαλονίκης, παρά τούς χαλασμούς τῶν καιρῶν, παρά τούς πειρασμούς τῆς ἱστορίας. Ἡ δίψα καί ἡ ἐλπίδα «γιά καθαρό οὐρανό». Αὐτόν τόν «καθαρό οὐρανό» καί τόν καθάριο ἀέρα τῆς ἀληθινῆς ζωῆς πού μᾶς φέρνει, ὅπως καί πάλι λέει ὁ ἴδιος τραγουδοποιός, «αὐτός ὁ κάποιος πού σοῦ γνέφει ἀπ’ τό λιμάνι μακριά»19. Αὐτός ὁ «κάποιος» δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν Χριστό πού μᾶς καλεῖ ὅλους στό ὑπήνεμο λιμάνι τῆς Ἐκκλησίας γιά νά ξεδιψάσουμε μέ τό νερό τῆς ζωῆς πού μόνο Ἐκεῖνος μᾶς προσφέρει. Γιά νά νικήσουμε τήν παγωμένη μοναξιά πού μᾶς κατακλύζει, μέσα ἀπό τή ζεστασιά τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀληθινῆς κοινωνίας τήν ὁποία μόνο μαζί καί σέ σχέση μ’ Ἐκεῖνον μποροῦμε νά ζήσουμε».