Συνέχεια: Από το μέρος Α΄, Β΄, Γ΄,Δ΄ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: «Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις» (Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος – Προς Τραλλιανοίς VI, 37-38) ΜΕΡΟΣ Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄ (agonasax.blogspot.com)
«Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»
(Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος – Προς Τραλλιανοίς VI, 37-38)
(Αποστολικές Διαταγές – «ου της του Χριστού διατάξεως», η ιερωσύνη γυναικών)
ΜΕΡΟΣ Θ΄
Αναμφίβολα, η προσπάθεια των οικουμενιστών να προωθήσουν «χειροτονίες» γυναικών» είναι πορεία φυγής πέραν των ορίων της Εκκλησίας.
Με την «χειροτονία» νεαρής γυναίκας στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, βλέπουμε το πόσο επιθυμούν οι οικουμενιστές επίσκοποι πατριάρχες μια οικουμενιστική ολοκλήρωση∙ την προωθούν σε μορφή επαλλήλων ή τεμνομένων κύκλων όπου, μέσα στον καθένα η οικουμενιστική προώθηση διαφοροποιείται (δικαιολογείται) κατά τόπο και χρόνο, ανάλογα με τις περιστάσεις.
Το οικουμενιστικό φρόνημα το είχε διακηρύξει (δυστυχώς) και ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Νικόλαος Στ΄ (1968-1986) στον ενθρονιστήριο λόγο του:
«Θα είμεθα συνακόλουθοι του Οικ. Πατριάρχου (=Αθηναγόρα) εν παντί και πάντοτε, μάλιστα δε εις την προς την ένωσιν πορείαν αυτού, διότι αύτη τυγχάνει απαίτησις τωνκαιρών και θελήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ίνα γίνωμεν πάντες μία ποίμνη υπό ένα αρχιποιμένα αυτόν τον Χριστόν∙ διότι εις την ουσίαν ουδέν μας χωρίζει. Εις και ο ίδιος Χριστός και ιδία η Παναγία Παρθένος, το ίδιον Ευαγγέλιον, το ίδιον βάπτισμα, η ιδία πίστις, το ίδιον άγιον ποτήριον»!
Στο ξετύλιγμα των χρόνων, παρατηρούμε:
1ο) Μία αυτομόληση (γενικά) των ποιμένων προς το στρατόπεδο της αιρέσεως∙ αυτομόληση εκείνων που εκ φύσεως και θέσεως είναι (υποτίθεται) φρουροί της Ορθοδοξίας∙ φαινόμενο – σημείο των καιρών.
2ο) Μία διαστροφή του Ευαγγελίου και της παραδόσεως προς την κατεύθυνση – γνώμη της αιρέσεως.
3ο) Μία επακόλουθη ακινητοποίηση των εκατομμυρίων αιρετικών στις αιρέσεις τους.
4ο) Μία στάση παθητική (έναντι του οικουμενισμού) του ποιμνίου και της μοναχικής πολιτείας, άγνωστη (μέχρι τώρα) στο χώρο της Ορθοδοξίας και
5ο) Μία «σύνοδο» συντελεστή του οικουμενιστικού «εγώ»∙ μια «σύνοδος» (Κρήτη) απομονωτική και διαστροφής της Ορθόδοξης Εκκλησιολογίας∙ μια «σύνοδος» οικουμενιστικής υπερηφανείας – ματαιοδοξίας. Μετά την ανωτέρω βραχεία επισκόπηση, να θρηνήσουμε και την σιωπή (γενικά) του ποιμνίου, που διευκολύνει την εξάπλωση της αιρέσεως. Ο λόγος των Πατέρων (διαχρονικά) είναι σαφής:
Α) «Των θείων νόμων υβριζομένων, ο σιγήσας και παριδών, ουκ εστιν κολάσεως άξιος;» (Ι. Χρυσόστομος – P.G. 50, 547, «Εις τον μακάριον Βαβύλα, λόγος 2ος).
Β) «Εντολή γαρ Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνεούσης πίστεως. Λαλεί γαρ, φησί, και μη σιώπα… Δια τούτο καγώ ο τάλας, δεδοικώς το κριτήριον, λαλώ» (Αγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης – P.G. 99, 1321).
Γ) «Πας ο δυνάμενος λέγων την αλήθειαν και μη λέγων κατακριθήσεται υπό του Θεού. Και ταύτα ένθα πίστις εστί το κινδυνευόμενον και της όλης Εκκλησίας των Ορθοδόξων η κρηπίς. Το γαρ εφησυχάζειν εν τοις τοιούτοις αρνήσεως ίδιον, το δε λέγειν, ομολογίας ειλικρινούς» (Ιωσήφ Βρυέννιος – ευρεθέντα έργα, τόμος Β΄, σελ. 18).
1ο Σχόλιο: Ο Ι. Χρυσόστομος στους δύο (2) λόγους του «Εις τον Άγιον Ιερομάρτυρα Βαβύλαν (P.G. 50, Σελ. 527 – 572), υπογραμμίζει την πνευματική τόλμη και ανθρωπισμό του Αγίου Βαβύλα, ο οποίος στηριζόμενος στα γερά κρηπιδώματα της πίστεως, αρνήθηκε σε Ρωμαίο αυτοκράτορα, που είχε εγκληματήσει, να εισέλθει σε χριστιανικό ναό (βλέπε τον 2ο λόγο του). Η ζωή του Αγίου Βαβύλα (πίστις και θάρρος), και ο μαρτυρικός θάνατός του, μας δίνουν αφορμή να συλλογισθούμε ότι οι σημερινοί επισκοπικοί θρόνοι στερούνται προσώπων του θάρρους, του κύρους και της αγιότητος του επισκόπου Αντιοχείας Βαβύλα.
Η επισκοπική τόλμη, σήμερα, έχει συσταλή, γι’ αυτό και ξαπλώνεται η αίρεση και η πολιτική των Σοδομιτικών φρονημάτων! (τέλος σχολίου).
Στη συνέχεια να τονίσουμε ότι οι θεωρίες των οικουμενιστών περί «Ιερωσύνης γυναικών» είναι λόγος φορμαλιστικός, που έχει αποκοπή από το Ευαγγέλιο και την Αποστολική διδαχή.
Στις «Διαταγές των Αποστόλων», Γ΄, V, διαβάζουμε:
«Ουκ επιτρέπομε ουν γυναίκας διδάσκειν εν Εκκλησία, αλλά μόνον προσεύχεσθαι και των διδασκάλων επακούειν∙ και γαρ και αυτός ο διδάσκαλος ημών και Κύριος Ιησούς ο Χριστός ημάς τους δώδεκα πέμψας μαθητεύσαι τον λαόν και τα έθνη, γυναίκας ουδαμού εξαπέστειλεν εις το κήρυγμα, καίτοι ουκ απορών∙ συνήν γαρ υμίν ή τε μήτηρ του Κυρίου «και αι αδελφαί αυτού» έτι δε Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η Ιακώβου και Μάρθα και Μαρία αι αδελφαί Λαζάρου και Σαλώμη και έτεραί τινες. Ει γαρ ην αναγκαίον γυναιξίν διδάσκειν, αυτός αν εκέλευσε πρώτος και ταύταις συν ημίν κατηχείν τον λαόν∙».
2ο Σχόλιο: Οι λόγοι των Αγίων Αποστόλων, ως ενότητα σκέψης, ομιλίας και γνώσης μετά του Χριστού, δεν αποτελούν «κατασκευές» υποκειμενικές, όπως είναι η αναστοχαστικότητα των σημερινών οικουμενιστών επισκόπων, όπου αφθονεί η υποκειμενοποίηση, ο φορμαλισμός και η αίρεση.
Η διδασκαλία των οικουμενιστών έρχεται σ’ αντίθεση με τις διδασκαλίες των Αποστόλων περί Ιερωσύνης.
Στις Αποστολικές Διαταγές καταγράφεται (σαφώς) η αφετηρία και η πορεία της Ιερατικής Διακονίας.
Όσα αναφέρουν οι Διαταγές και η διδασκαλία των Αποστολικών Πατέρων, αποτελούν πλούτο της Εκκλησίας, ο οποίος δεν χάνεται, δεν αλλοιώνεται μέσα στο χρόνο και αξιοί (αυτός ο πλούτος) τη μελέτη και την αυστηρή προσήλωσή μας στην Αποστολική παράδοση, στην Ορθοδοξία.
Μέσα στους καπνούς του οικουμενιστικού πυρός, όπου ακούγεται ο γδούπος της πτώσεως των οικουμενιστών επισκόπων και ο συριγμός της φωτιάς που έχουν ανάψει, αναπαυόμεθα στην κεκαθαρμένη (αυθεντική) Αποστολική διδασκαλία, που είναι εντολοδόχος, αποκαλύπτουσα τον εαυτής εντολέα, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστόν (τέλος σχολίου).
Στην επιτομή του Η΄ βιβλίου των Αποστολικών Διαταγών διαβάζουμε, ότι ο πρώτος φυσικός Αρχιερέας είναι ο μονογενής Χριστός:
«Πρώτος τοίνυν τη φύσει αρχιερεύς ο μονογενής Χριστός, «ουχ εαυτώ την τιμήν αρπάσας» (Φιλιπ. β΄,6 και Εβρ. ε΄, 4), αλλά παρά του Πατρός κατασταθείς».
Στην ομιλία ΙΔ΄, 3 του Ι. Χρυσοστόμου (Εις τας Πράξεις – Ε.Π.Ε. 15), διαβάζουμε:
«Αυτό είναι χειροτονία. Το χέρι τοποθετείται επάνω στον άνδρα, το όλο δε έργο το επιτελεί ο Θεός, και το χέρι του είναι εκείνο, που αγγίζει το κεφάλι του χειροτονουμένου, εάν χειροτονείται όπως πρέπει».
Στις Μυστηριακές Λειτουργικές πράξεις στην Αποστολική Εκκλησία, στη θεολογική και πρακτική σημασία τους, όλες συστηματοποιούνται (πνευματικά) γύρω από τον άνθρωπο «άνδρα», χωρίς αυτό να σημαίνει υποτίμηση της γυναίκας∙ γι’ αυτό και η πρόσφατη χειροτονία νεαρής γυναικός στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας είναι μη έγκυρη, ατέλεστη!
Ο βίος και η διδασκαλία του Αγίου Ιγνατίου είναι στη διάθεση της Εκκλησιολογικής Αγωγής του σημερινού πληρώματος∙ πολλοί άνθρωποι θα φθάσουν (κάποτε) στο τέρμα της επιγείου ζωής τους, σέρνοντας προς τον τάφο έναν ορμαθό κοσμικών γνώσεων, στείρων πνευματικά. Είναι ευκαιρία, σήμερα, να μελετήσουν (όλοι) τις επιστολές του Αγίου Ιγνατίου, ως ωφέλιμο σύνορο Ορθοδοξίας και στοργικής εκκλησιολογικής αγωγής.
«Συνεγένετο τοις αποστόλοις γνησίως, και των πνευματικών ναμάτων απήλαυσεν» δηλ. «έζησε με τους αποστόλους γνήσια ζωή κι απόλαυσε τα άφθονα πνευματικά νερά» (Ι. Χρυσόστομος – «Εις τον Άγιον Ιγνάτιον τον Θεοφόρον» P.G. 50, σελ. 587 – 596). (Συνεχίζεται)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
«Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»
(Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος – Προς Τραλλιανοίς VI, 37-38)
(περί Ιερωσύνης ανδρών. Γυναικών; Ου της του Χριστού διατάξεως)
ΜΕΡΟΣ H΄
Οι πληροφορίες και οι διδασκαλίες του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου περί της Εκκλησιαστικής οργανώσεως – πολιτεύματος της Εκκλησίας, αποτελούν προστατευτικούς θώρακες των Ορθοδόξων, σήμερα, στην επίθεση και στον κατήφορο του οικουμενιστικού ξεπεσμού∙ είναι δε και αφετηρίες εκκλησιολογικής κινητικότητας – αφύπνισης, που αποτελματώνουν τους καλοπροαίρετους από την γενικευμένη πνευματική αδράνεια που υπάρχει στον εκκλησιαστικό χώρο. Είναι, ακόμη, φραγμός στην υπεροψία των Διαμαρτυρομένων (και των παραφυάδων τους), που αρνούνται το Μυστήριο της Ιερωσύνης και φράγμα, επίσης, στην προοπτική των οικουμενιστών για «ιερωσύνη γυναικών».
Γράφει ο Αρχιμ. Σπυρίδων Σ. Μπιλάλης:
«Ακαταμάχητα τα επιχειρήματα, που μας παρέχει ο Ιγνάτιος εις τας επιστολάς του εναντίον των προτεσταντικών κακοδοξιών. Ούτε μίαν, ούτε δύο φορές, κατά κόρον επαναλαμβάνει και διακρίνει απ’ αλλήλων τα τρία Ιερατικά αξιώματα, του Επισκόπου, του Πρεσβυτέρου και του διακόνου».
Χρήσιμα, για ανάσχεση της προτεσταντικής – οικουμενιστικής κινητικότητας, είναι και τα βιβλία:
α) «ΟΙ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΝΟΙ» - Ι. Κολιτσάρα
β) «Ο ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΥ» - Σπυρ. Σ. Μπιλάλης
Παραθέτουμε (επιλεκτικά) και σχετικά αποσπάσματα του Αγίου, που έχουν την δύναμη να φανερώνουν την υψηλή πνευματική και εκκλησιολογική θέση των Ορθοδόξων κληρικών μέσα στην Εκκλησία.
Α) «Ομοίως πάντες εντρεπέσθωσαν τους διακόνους ως Ιησούν Χριστόν, ως και τον επίσκοπον, όντα τύπον του πατρός, τους δε πρεσβυτέρους ως συνέδριον Θεού και ως σύνδεσμον αποστόλων. Χωρίς τούτων Εκκλησία ου καλείται» (Τραλλιανοίς Ιγνάτιος ΙΙΙ, 13 – 16).
Β) «Ο χωρίς επισκόπου και πρεσβυτερίου και διακόνου πράσσων τι, ούτως ου καθαρός εστίν τη συνειδήσει» (Τραλλιανοίς Ιγνάτιος VΙΙ, 4 – 5).
1ο Σχόλιο:
Η Ιερωσύνη αντικρυζόμενη υπό του Αγίου Ιγνατίου, από την άποψη αρχής και Δέοντος, τοποθετείται, και δεν κουράζεται να την προσδιορίζει – τοποθετεί στον ορίζοντα «των διαταγμάτων των αποστόλων»: «Σπουδάζετε ουν βεβαιωθήναι εν τοις δόγμασιν του Κυρίου και των Αποστόλων, ίνα “πάντα, όσα ποιήτε, κατευοδωθή”…» (Μαγνησιεύσιν Ιγνάτιος ΧΙΙΙ, 8-9).
Αυτή η διαμορφωτική επίδραση των «δογμάτων του Κυρίου και των Αποστόλων», άφθονη, απαραίτητη, συμπαραστάτης και σύμμαχος των πιστών, ιδιαίτερα στην αρχαία Εκκλησία, μπόρεσε στη διαδοχή των γενεών να υπερφαλαγγίση τις αιρέσεις, να δημιουργήση ορθή εκκλησιολογική βάση και να απομονώσει με τη βοήθεια των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων τα εξωτερικά παράσιτα (αιρέσεις) του διαβόλου (τέλος σχολίου).
Στις Διαταγές των Αποστόλων (ΙΧ, 9-25), διαβάζουμε:
«Περί δε του γυναίκας βαπτίζειν γνωρίζομεν υμίν, ότι κίνδυνος ου μικρός ταις τούτο επιχειρούσαις∙ διό ου συμβουλεύομεν∙ επισφαλές γαρ, μάλλον δε παράνομον και ασεβές. Ει γαρ «κεφαλή γυναικός ο ανήρ», ούτος δε προχειρίζεται εις Ιερωσύνην, ου δίκαιον αθετήσαι την δημιουργίαν και καταλιπόντα την αρχήν επί το έσχατον ελθείν σώμα∙ γυνή γαρ σώμα ανδρός εκ πλευράς ον και υποκείμενον εκείνω, εξ ούπερ και διηρέθη εις παίδων γένεσιν. «Αυτός» γαρ, «σου» φησιν, «κυριεύσει»∙ αρχή γαρ γυναικός ο ανήρ, επειδή και κεφαλή. Ει δε εν τοις προλαβούσιν διδάσκειν αυταίς ουκ επιτρέπομεν πως ιερατεύσαι ταύταις παρά φύσιν τις συγχωρήσει; Τούτο γαρ της των Ελλήνων αθεότητος το αγνόημα θηλείαις θεαίς ιερείας χειροτονείν, αλλ’ ου της του Χριστού διατάξεως. Ει δε και έδει υπό γυναικών βαπτίζεσθαι, πάντως αν και ο Κύριος υπό της ιδίας μητρός εβαπτίζετο και ουχ υπό Ιωάννου, ή και ημάς αποστέλλων επί το βαπτίζειν συναπέστειλεν αν ημίν και γυναίκας επί τούτω∙ νυν δε ουδαμού ούτε προσέταξεν ούτε εγγράφως παρέδωκεν, ειδώς και την ακολουθίαν της φύσεως και την ευπρέπειαν του πράγματος, ως και της φύσεως δημιουργός και της διατάξεως νομοθέτης».
2ο Σχόλιο:
Ποια αντίθεση, αλήθεια, των Αποστολικών Διαταγών, προς ό,τι συμβαίνει σήμερα, όπου Επίσκοπος στην Αφρική, στηριζόμενος στην δική του «αυτάρκεια» συνειδήσεως, «χειροτόνησε» μια νεαρή γυναίκα «διάκονο», ως παράγοντα διασπαστικό της Αποστολικής παραδόσεως – διδαχής.
Η παναίρεση του οικουμενισμού χρησιμοποιεί κάθε μορφής τεχνάσματα για να συνθέτει τα μερικά αιρετικά βήματά του σε ολότητες, που εν καιρώ θα λάβουν και «συνοδική» έγκριση.
Δεν το καταλαβαίνουν οι «Επίσκοποι» ότι στην πραγματικότητα αυτά είναι αδέξια βήματα προς διακονία της Εκκλησίας; Το συναίσθημα της ενοχής τους υποστατώνεται, σήμερα, και σε «χειροτονίες» γυναικών, στο όνομα μιας αγάπης, ξένης προς την πνευματική πειθαρχία που έχουν ορίσει ο Κύριος και οι Άγιοι Απόστολοι. Τον εαυτό τους κοροϊδεύουν! (τέλος σχολίου).
Συμπερασματικά:
«Πας ο λέγων παρά τα διατεταγμένα, καν αξιόπιστος ή καν νηστεύη καν παρθενεύη καν σημεία ποιή καν προφητεύη, λύκος σοι φαινέσθω εν προβάτου δορά προβάτων φθοράν κατεργαζόμενος» - Αγ. Ιγνάτιος ο Θεοφόρος (Προς Ήρωνα, Διάκονο Αντιοχείας – ΙΙ, 4 – 6).
Ερμηνεία Αγ. Νικοδήμου Αγιορείτου (Σελ. 111)
«Ηγουν∙ όστις λέγει έξω από εκείνα όπου προστάζει ο Θεός, καν αξιόπιστος είναι, καν νηστεύη, καν θαύματα κάμνη, καν προφητεύη ας σου φαίνεται ένας λύκος, ο οποίος ενδεδυμένος με δέρμα προβάτου, φθείρει και αφανίζει τα πρόβατα» (Περί συνεχούς Μεταλήψεως – Σελ. 111).
Ο Άγιος Νικόδημος στο βιβλίο του (αυτό) παραθέτει με φωτεινούς τόνους τους ανώτερους ρυθμούς της ομολογιακής συνοχής των Πατέρων με την Αποστολική Εκκλησία. Μετά τον ομολογιακό συνδετικό κρίκο του Αγίου Ιγνατίου (που παραθέσαμε), για μια διαρκή ομολογιακή συνοχή των Ορθοδόξων αναφέρει και τον Ομολογητή θείο Μελέτιο, ο οποίος τονίζει:
«Μη πείθεσθε μονάζουσι μηδέ τοις πρεσβυτέροις. Εφ’ οις ανόμως λέγουσι, κακίστως εισηγούνται. Και τι φήμι μονάζουσι; και τι τοις πρεσβυτέροις; Μηδ’ επισκόποις είκετε τα μη λυσιτελούντα, πράττειν και λέγειν, και φρονείν δολίως παραινούσι: «Ήγουν∙ μη υπακούετε ούτε εις μοναχούς, ούτε εις ιερείς εις όσα κακώς σας συμβουλεύουσι∙ και τι λέγω εις μοναχούς και ιερείς; ούτε εις τους Επισκόπους να πείθεσθε, όταν σας συμβουλεύουν να κάμνετε και να λέγετε και να φρονήτε, όσα δεν είναι ωφέλισμα εις την ψυχήν σας» (Ερμηνεία Αγ. Νικοδήμου – Σελ. 111).
Επέτρεψε ο Χριστός για τις μέρες μας (αμαρτίες μας) ζωή γεμάτη με πολλές δυσκολίες, κυρίως εκκλησιολογικές. Το δίκοπο μαχαίρι του ανθρώπινου λογικού, από εγωισμό, δημιούργησε αιρέσεις∙ σήμερα τον οικουμενισμό, που «συνοδικά» τον χρησιμοποιούν ως αγωγή και νόμο. Τις παίει; Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Α΄, τόνισε:
«Φταίμε και μεις, γιατί ανεχόμαστε ωρισμένες νοθεύσεις. Αλλά, αν οποιοσδήποτε, έστω κι αν ακόμα είναι «άγγελος εξ ουρανών», μας διδάσκει διαφορετικά πράγματα από εκείνα που ο Κύριος μας δίδαξε και νοθεύει το Ευαγγέλιό Του, να μη τον πιστέψουμε, να τον διώξουμε μακρυά μας… Ας κρατάμε ανόθευτη τη διδασκαλία του. Είναι καθήκον μας και προς τον εαυτό μας, και προς τους άλλους, και προς Εκείνον (Βιβλίο του: «είμαστε Χριστιανοί;» - 1984, Σελ. 153) (Συνεχίζεται)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
«Αλλοτρίας δε βοτάνης
απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»
(Άγιος Ιγνάτιος ο
Θεοφόρος – Προς Τραλλιανοίς VI,
37-38)
(περί Eκκλησίας και αιρέσεων)
ΜΕΡΟΣ Ζ΄
Αναμφίβολα, ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος ως
Επίσκοπος, προσπάθησε σε φάσμα θεολογικό, ποιμαντικό, αντιαιρετικό και
εκκλησιολογικό να μεταδώσει «ευκαίρως – ακαίρως» το Ευαγγέλιο του Χριστού.
Ο λόγος του, σήμερα, απαραίτητος προς έλεγχο – διόρθωση των προσωπικών και εκκλησιαστικών πραγμάτων∙ προς καλόπιστη, εποικοδομητική και καλοπροαίρετη κριτική τους.
1ο Σχόλιο: Δυστυχώς, η «σκηνική» αγάπη των οικουμενιστών δεν μπορεί, δεν δύναται,
να συνδιαλεχθεί με κριτικές – αξιολογικές τοποθετήσεις, όπως του Ορθοδόξου
μακαριστού – πρύτανη των θεολόγων Νίκου Ι. Σωτηρόπουλου, τον οποίο και αφόρισε
αφήνοντας στην άκρη (απείραχτα) τα νεφελώματα των αιρέσεων∙ αν υπήρχε
πνευματική εντιμότητα, θα είχαν άρει τον αφορισμό του. Ποιο το αμάρτημά του;
ότι είχε και στην πράξη σταθερά (ορθόδοξα) και μόνιμα θεμέλια επί του
Ευαγγελίου και επί της ερμηνευτικής διδασκαλίας των Πατέρων!! Πράγματι στάθηκε
εδραίος, «ως άκμων τυπτόμενος» υπό των «δοκούντων αξιόπιστοι είναι και
ετεροδιδασκαλούντες» (τέλος σχολίου).
Κεντρικοί
άξονες στη διδασκαλία του Αγίου Ιγνατίου είναι:
α)
Πρώτα ο Χριστός και η Εκκλησία Του β) Η θέση – διακονία του επισκόπου και των
άλλων κληρικών (πρεσβυτέρων και διακόνων) μέσα στην Εκκλησία και γ) Η διαφύλαξη
της αλήθειας μακρυά από τις αιρέσεις, τις οποίες θεωρούσε «κακή βοτάνη», που δηλητηριάζει-σχίζει
την Εκκλησία, ενώ θεωρούσε ως προστασία – εγγύηση πιστών και Εκκλησίας τον
Ορθόδοξο επίσκοπο, «τον ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας».
2ο
Σχόλιο:
Σήμερα, αντίθετα, ο οικουμενισμός προβάλλει ως απαραίτητο στοιχείο την απροϋπόθετη
υπακοή στον επίσκοπο. Παρά τη διδασκαλία της διαχρονικής Εκκλησίας, θεωρούν
το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας ατέλεστο, όταν δεν μνημονεύεται (ΙΕ΄ Κανόνας
της Α-Β Συνόδου) ο αιρετικός επίσκοπος∙ θέση που υιοθετούν και πολλοί εκ του
σημερινού πληρώματος της Εκκλησίας.
Το
σημερινό πλήρωμα (γενικά) υιοθετεί την «ανεκτικότητα» στην παρουσία του
αιρετικού επισκόπου, ως εκκλησιαστική κοινωνία, εκφράζοντας έμμονη καχυποψία,
επιφυλακτικότητα και αντίθεση προς τους Ι. Κανόνες, ιδίως προς τον ΙΕ΄ Κανόνα
της Πρωτοδευτέρας Συνόδου∙ Έτι, δε, και αντίθεση προς τη σχετική στάση και
διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας, δυστυχώς! (τέλος σχολίου)
Αναφερόμενος
ο Άγιος Ιγνάτιος στο Χριστό (=Εκκλησία), γράφει: «το φως αυτού ανεκλάλητον ήν
και ξενισμόν παρείχεν η καινότης αυτού… Θεού ανθρωπίνως φανερουμένου εις
καινότητα αϊδίου ζωής» (Προς Εφεσίους, ΧΙΧ, 2-5).
Μέχρι
που ήλθε στη γη ο Σωτήρας Χριστός, ίσχυε του Σολομώντος «ου εστι παν πρόσφατον
(τίποτε το νέο) υπό τον ήλιον» (Εκκλ. 1, 9). Μετά την ενανθρώπηση ο Χριστός
είναι: «το πάντων καινόν καινότατον, το μόνον καινόν τπό τον ήλιον… Τι γαρ
μείζον του γενέσθαι τον Θεόν άνθρωπον» (Ι. Δαμασκηνός, PG
94, 984Β).
Από
τον Άγιο Ιγνάτιο ο Κύριος ονομάζεται «του Πατρός η γνώμη» και «η τελεία
πίστις»∙ Βλέπε (Εφεσ. ΙΙΙ, 38) και (Σμυρν 10, 2) αντίστοιχα. Έχοντας ο Ι. Πατήρ
υπόψη του τον Απ. Παύλο, τονίζει κατηγορηματικά: «όπου αν ή Χριστός Ιησούς,
εκεί η καθολική Εκκλησία» (Ψαλμ. 25, 5), διότι δημιουργήθηκαν και «Εκκλησίαι
πονηρευομένων». Γι’ αυτό και διατυπώνει την μοναδική καθοριστική λειτουργία
ασφαλείας έναντι των αιρετικών: «Σπουδάζετε βεβαιωθήναι εν τοις δόγμασι του
Κυρίου και των Αποστόλων» (Μαγνησ. ΧΙΙΙ, 1).
Ευρισκόμενοι,
σήμερα, ενώπιον μιας διασταλμένης πραγματικότητας των αιρέσεων και των ένοχων
δικαιολογιών του πληρώματος, που καθρεπτίζουν (οι δικαιολογίες) δουλεία
πνευματική και προδοσία της πίστεως έναντι του οικουμενισμού, λαμβάνουμε ως
βοηθητικό λόγο προς κατανόηση της προτροπής του Αγίου Ιγνατίου ««Σπουδάζετε
βεβαιωθήναι εν τοις δόγμασι του Κυρίου και των Αποστόλων», τον παραστατικό λόγο
του μακαριστού (όντως) Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη∙ λόγος που οικειώνει την
εσωτερική μας πνευματική κατάσταση (φρόνημα) με τον λόγο του Αγίου Ιγνατίου.
Σε
αυτό το πλαίσιο παραθέτουμε, επιλεκτικά, από το βιβλίο του «Ελευθέρα και ζώσα
Εκκλησία», ορισμένα κείμενα μεγίστης ισχύος και δύναμης, ως πνευματικές εστίες
αντιαιρετικής ενότητας.
1ο)
Από την παράγραφο «οι πρόμαχοι της Ορθοδοξίας» (σελ. 48-49):
α)
Οι Άγιοι Πατέρες, οι μεγάλοι αυτοί άνδρες του Χριστιανισμού, ηγάπων την
ειρήνην, ήσαν οι ειρηνικώτεροι των ανθρώπων, αλλ’ ότε αντελαμβάνοντο τον
κίνδυνον της αιρέσεως και της πλάνης, ηγείροντο ως λέοντες και ερρίπτοντο εις
την μάχην. Προετίμων να λεηλατηθούν αι εκκλησιαστικαί περιουσίαι, να καούν αι
Μητροπόλεις, ν’ ανασκαφούν εκ θεμελίων οι Ιεροί Ναοί και τα θυσιαστήρια, να
διωχθούν, να καταφύγουν εις τα σπήλαια και τας οπάς της γης παρά να
συμβιβασθούν μετά των αιρετικών επί θυσία της Ορθοδόξου γραμμής».
2ο)
Από την παράγραφο «οι αρνηταί της Ορθοδοξίας» (σελ. 51-52):
α)
«Τις δύναται να περιγράψη λεπτομερώς τους υπέρ της ορθής πίστεως αγώνας των Μ.
Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας μας; Άγρυπνοι φρουροί επισκοπούντες
πανταχόθεν τον ορίζοντα της Εκκλησίας, όταν ήθελον αντιληφθή ότι
ετεροδιδασκαλία τις, αίρεσις και πλάνη ενεφανίζετο και προσεπάθει με σατανικάς
μεθόδους να θολώση και να πικράνη τον διαυγή ως κρύσταλλον ποταμόν της
Ορθοδοξίας, οι Άγιοι εκείνοι άνδρες ουδέ επί στιγμήν ανέβαλλον, αλλ’ από της
υψηλής των σκοπίας αμέσως εσάλπιζον και εκάλουν εις συναγερμόν τους πιστούς και
ετίθεντο επί κεφαλής του αγώνος και έδιδον μάχας εναντίον της αιρέσεως…».
β)
«Δυστυχώς ημείς οι νεώτεροι δεν αγωνιζόμεθα υπέρ του δόγματος όπως εκείνοι. Το
άκουσμα της Α ή Β ετεροδιδασκαλίας δεν μας συγκινεί, δεν διεγείρει εις τα στήθη
μας κύματα ιεράς αγανακτήσεως όσον θα διήγειρεν η είδησις ότι κλέπται εν καιρώ
νυκτός διέρρηξαν το χρηματοκιβώτιον της ενορίας ή της Μητροπόλεώς μας και
διήρπασαν ολίγας δέσμας χαρτονομισμάτων».
3ο
Σχόλιο:
Παραθέτω (ως σχόλιο), ένα αξιόλογο κείμενο του Αρχιμ. Νεκταρίου Ζιόμπολα στο
βιβλίο που επιμελήθηκε∙ βιβλίο με τίτλο «ουρανού κρίσις», που φιλοξενεί τις
συγγραφές του Αγίου Αθανασίου του Παρίου και Ευγενίου Βουλγάρεως εναντίον της
Παπικής αιρέσεως και το πάθημα των Παπιστών στην Κέρκυρα, όταν αυτοί
προσπάθησαν να κτίσουν αγία Τράπεζα (Αλτάριον) μέσα στον Ι. Ναό του Αγίου
Σπυρίδωνος. Γράφει, σχετικά:
«Πρέπει
να ενδιαφέρεται ο Κλήρος και δια την διατήρηση της πίστεως και ουδ’ επ’
ελάχιστον νόθευσή της δι’ άλλων διδασκαλιών, καινοτομιών, προσθέσεων ή
αφαιρέσεων επιτρέπεται. Προέχει ο δογματικός λόγος, η Αποστολική πίστη. Ο
Ι. Χρυσόστομος αναφωνεί: «ουδέν όφελος βίου καθαρού, δογμάτων διεφθαρμένων»
(Σελ. 8) (τέλος σχολίου).
Αναζητήσαμε
λόγια (ερμηνευτικά - πραγμάτευσης) στη διδασκαλία του Αγίου Ιγνατίου και
παραθέσαμε την χειροπιαστή επισκοπική γραφίδα του π. Αυγουστίνου Καντιώτη, από
το βιβλίο του «Ελευθέρα και ζώσα Εκκλησία». Διατί; διότι μόνο Πατέρες
ακορέστως φλεγόμενοι τω θείω έρωτι του Σωτήρος Χριστού, όπως ο π. Αυγουστίνος,
πράττουν αντάξια του Χριστού∙ μόνο Πατέρες με περιεκτική εγκράτεια, με ακλόνητη
πίστη, ακλινή και ανόθευτο, με αείρρυτα δάκρυα και υψοποιό ταπείνωση,
προτάσσουν και καταφάσκουν σε τολμηρούς αγώνες υπέρ της Ορθοδοξίας,
αναμετρώμενοι με τις αιρέσεις και την διεφθαρμένη πολιτική εξουσία.
Ολόκληρο
βιβλίο μπορούμε να γράψουμε στο ευρύ φάσμα αγώνων του π. Αυγουστίνου και στις
αναμετρήσεις του με τις μεθοδείες του διαβόλου, ολόκληρο τον 20ο
αιώνα.
Στο
επόμενο άρθρο οφείλουμε να παρουσιάσουμε τις τοποθετήσεις του Αγίου Ιγνατίου
αναφορικά με τις αιρέσεις, με τους Επισκόπους, με τον υπόλοιπο κλήρο και τις
απαντήσεις που δίνει στους «σύγχρονους» αιρετικούς (οικουμενιστές) ποιμένες,
που με συνήθεις δικαιολογίες – ψευδολογίες στο όνομα της υπακοής στον αιρετικό
επίσκοπο, δημιουργούν οικουμενιστικές συνειδήσεις! (Συνεχίζεται)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
==============================================
«Αλλοτρίας δε βοτάνης
απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»
(Άγιος Ιγνάτιος ο
Θεοφόρος – Προς Τραλλιανοίς VI,
37-38)
(και περί των δοκούντων
αξιόπιστοι είναι και ετεροδιδασκαλούντες)
ΜΕΡΟΣ ΣΤ΄
Όταν ο Άγιος Ιγνάτιος τονίζει: «οι επαγγελόμενοι Χριστού είναι, ουκ εξ ών λέγουσι μόνον, αλλά και εξ ών πράττουσι γνωρίζονται. Εκ γαρ του καρπού το δένδρον γινώσκεται» (Προς Εφεσίους – XIV, 29-31), αναφέρεται στους γνησίως ακολουθούντας τον Χριστό, οι οποίοι μέσα στην Άσκηση, στον αγώνα νεκρώσεως των Παθών, στην βίωση της ταπείνωσης και στην ομολογία της ορθής πίστεως, αγιάζονται. Η ομολογία δεν νοείται εκτός της Ασκήσεως, ως μητέρας του αγιασμού.
Δεν υπάρχει μόνον ο περί νεκρώσεως των παθών αγώνας,
ως ενοποιός ιμάντας με τον Θεόν. Εάν αποδελτιώσουμε στρατηγικά – διαλεκτικά τα
γεγονότα της Γραφής, τότε συνειδητοποιούμε ότι πρώτα αθέτησαν οι πρωτόπλαστοι την Πίστη (εμπιστοσύνη) στον Θεό, τους λόγους του, και στη συνέχεια παρέβησαν την εντολή της νηστείας (Γεν. Β΄, 17). Έχουμε δηλ. πρώτα απιστία στο λόγο του Θεού και στη
συνέχεια παράβαση της εντολής Του.
1ο
Σχόλιο: Όσοι ησυχάζουν κάτω από την ελπίδα – σκέπη, ότι θα
παρέμβει ο Θεός εναντίον του οικουμενισμού ή ότι ο Θεός θα στείλει τους
ανθρώπους Του, πιστεύω ότι (εν πολλοίς) είναι ένας εύσχημος τρόπος απόκρυψης
των συμβιβασμών και αδυναμιών πίστεως του πληρώματος. Από Λογικής πλευράς, γίνεται
μια μετάθεση του ζητουμένου. Εμείς γνωρίζουμε ότι ο Κύριος δεν εγκαταλείπει την
Εκκλησίαν Του, όπως και ο Ίδιος εβεβαίωσε (Ματθ. 16, 18)∙ όμως η θέση του
προβληματισμού – ζητουμένου είναι, Λογικά: Εμείς, ως πλήρωμα, είμεθα συνεπείς
έναντι της Εκκλησίας Του, στο μέτρο και στο βαθμό του θελήματος (επιθυμίας) του
Χριστού; Δυστυχώς, δεν είμεθα! Ο Μέγας (έγκλειστος) Βαρσανούφιος, υπογραμμίζει:
«Ει γαρ και τα μάλιστα δια του Χριστού στήκει ο
Χριστιανισμός, αλλά θέλει ο Θεός δοκιμάσαι τας προαιρέσεις των ανθρώπων, εις
επίδειξιν πάντως που ρέπουσι» (Αποκ. αωθ΄) (τέλος σχολίου).
Να θυμηθούμε και τα λόγια του Οσίου Νικοδήμου του
Αγιορείτου: «Εάν όμως ο λόγος και η υπόθεσις είναι περί Πίστεως και των
παραδόσεων της Εκκλησίας μας, τότε και ο πλέον ειρηνικός και ήσυχος πρέπει να
πολεμή υπέρ αυτών∙ πλην όχι με ταραχήν της καρδίας, αλλά με ένα θυμόν ανδρείον
και σταθερόν, κατ’ εκείνο το του Ιωήλ «Εκεί ο πραύς έστω μαχητής (Β΄ Μέρος,
κεφ. Ιθ΄, σημ. 1).
Συμπεράσματα:
1ον) Η Πίστις είναι η πρώτη και μεγίστη
αρετή. Εκ της οποίας προέρχεται η αγάπη προς τον Θεό και η υπακοή στις εντολές
του, γι’ αυτό:
2ον) Η απιστία είναι η πρώτη και ολέθρια
– μεγίστη αμαρτία. (τέλος σχολίου).
Η έννοια – όρος Πίστις στο Θεό, που επεκτείνεται στη
προσωπική ζωή (αγώνα), στην Ορθοδοξία δεν είναι καθόλου ελαστική, ώστε να
εκτείνη αυτή ο καθένας όπως νομίζει.
Ο οικουμενισμός είναι ψευδαίσθηση πίστεως -
εκκλησιολογίας∙ είναι η βασική μορφή της σύγχρονης τακτικής του διαβόλου, που
εστιάζεται δήθεν στην αγάπη του Θεού, την οποία παρουσιάζουν ως αιτιώδη αναγκαιότητα οι
σημερινοί επίσκοποι (;) για ένωση των «Εκκλησιών» στο δρόμο της πανθρησκείας.
Διαρκώς,
καθημερινά, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια σειρά οικουμενιστικών «απαιτήσεων»,
για πλήρη άλωση του ποιμνίου. Από τις διάφορες κλοπές στο αφύλακτο ταμείο της
Εκκλησίας μας, όπως «υπακοή», «αγάπη», «ενότητα» κλπ, έφθασαν (οι
οικουμενιστές) και στο σημείο ανοχής «παρά φύσιν» αμαρτημάτων και στη
«χειροτονία» γυναικών»
Στους
πιστούς ο Άγιος Ιγνάτιος, έναντι των αιρέσεων, προτείνει σύγκρουση και
διαφωνία, κυρίως στα σημεία που υπάρχουν αμφισημίες (τεχνητές) στις κοινές
πεποιθήσεις και αξίες.
Γράφει
ο Ι. Πατήρ προς τον Πολύκαρπον Σμύρνης:
«Οι δοκούντες αξιόπιστοι είναι, και
ετεροδιδασκαλούντες, μη σε καταπλησσέτωσαν. Στήθι δε εδραίος, ως άκμων
τυπτόμενος. Μεγάλου εστίν αθλητού, δέρεσθαι, και νικάν. Μάλιστα δε ένεκεν Θεού
πάντα υπομένειν ημάς δει, ίνα και αυτός ημάς αναμείνη εις την βασιλείαν».
Ο
όρος αξιόπιστος-οι, χρησιμοποιείται όπως ο όρος «αυθεντία», για ανθρώπους με
θεωρητική – πρακτική γνώση, που έχουν σε ορισμένα θέματα βαρύτητα, άξιοι
εμπιστοσύνης.
Οι
αιρετικοί επανειλημμένα έχουν υποκύψει στον πειρασμό ότι αναλύουν ορθά το Ευαγγέλιο.
Σήμερα
οι οικουμενιστές προωθούν «ερμηνευτικές αυθεντίες», τις τιμούν και τις
βραβεύουν (Βαρθολομαίος, Ζηζιούλας, Νησιώτης κ.λ.π).
Αν
σε κάθε Ι. Μητρόπολη, κάποιοι ιερείς – πνευματικοί έλεγαν (δημόσια) τα πράγματα
με το όνομά τους (ομολογιακά), τότε το πλήρωμα θα είχε κιόλας άλλη όψη.
Σε
κάποια Ι. Μονή της Μητροπόλεως Δημητριάδος, ο σταθμός της ποτέ δεν μεταδίδει
αντι-αιρετικές ομιλίες, πολύ δε περισσότερο εναντίον του οικουμενισμού!
Τα
γεγονότα αυτά φανερώνουν την εκκλησιολογική διάβρωση∙ ας «μη σε
καταπλησσέτωσαν», τονίζει ο Αγ. Ιγνάτιος, αυτοί «οι δοκούντες αξιόπιστοι είναι
και ετεροδιδασκαλούντες».
2ο Σχόλιο:
Ο
Αγ. Ιγνάτιος τοποθετείται (οδηγητικά) έμπροσθεν των αληθινών πιστών: «Στήθι δε εδραίος, ως άκμων τυπτόμενος.
Μεγάλου εστίν αθλητού, δέρεσθαι και νικάν».
Στους
κοσμικούς αγώνες πάλης δεν ισχύει «δέρεσθαι και νικάν»∙ Ισχύει, όμως, στους
πνευματικούς αγώνες, όπως φανερώνει η πεμπτουσία της ζωής των Αγίων (τέλος
σχολίου).
«Στήθι
δε εδραίος», ως συνειδησιακό – ομολογιακό βάθος, προτρέπει τον πιστό ο Ι.
Πατήρ. Αβίαστα, συμπεραίνουμε, ότι προτρέπει σε πόλεμο, που δημιουργεί ζωή!
Συνιστά πόλεμο ανυποχώρητο εναντίον του διαβόλου (=αιρέσεις, θέλγητρα, φόβοι,
διωγμοί κλπ). Οι «εδραίοι» στην ορθοδοξία έγιναν φως, εκτυφλωτικό φως, άστρα
στο στερέωμα της Εκκλησίας, όπως και ο ίδιος ο Άγιος Ιγνάτιος. Θαυμασμό και
δοξολογία προς τον Άγιο Τριαδικό Θεό, προκαλεί η παρομοίωση – μεταφορά του
Αγίου Ιγνατίου προς τους πιστούς (διαχρονικά) όπως επιδείξουν μια σιδερένια –
ατσάλινη αντίσταση έναντι των ετεροδιδασκαλιών (αιρέσεων)∙ συμβουλεύει:
«Γίνε
ως άκμων τυπτόμενος. Μεγάλου εστίν αθλητού, δέρεσθαι και νικάν».
Χρησιμοποιώντας
την έννοια «άκμων», μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα παράλληλο σύνολο μεταφορών –
παρομοιώσεων σχετικά με την συνολική μορφή του πνευματικού αγώνα, της μαρτυρίας
της Ορθοδοξίας. Η όλη δομή του άκμωνος, ως χρήσιμο εργαλείο, φανερώνει την
αντίστασή του (= ατσάλι) στα χτυπήματα του σιδηρουργού. Τα ορθά χτυπήματα του
σιδηρουργού, προκειμένου να κατασκευάσει μεταλλικά εργαλεία ή όπλα (π.χ.
ξίφος), επάνω στον άκμωνα (=αμόνι), διαμορφώνουν λόγω της αντίστασής του το
αποτέλεσμα∙ ούτε τα κτυπήματα ενός ξίφους (π.χ.) επηρεάζουν, έπειτα, τη συνοχή
(μοριακή) του άκμωνος∙ είναι καθοριστικός, δημιουργικός, νικητής.
Καλείται
ο πιστός, ως άκμων, να αντέξει τα κτυπήματα (πολλά σε πλήθος) των πειρασμών και
των αιρετικών, στην προσπάθειά τους να διαμορφώσουν (εδώ στρέβλωση) το φρόνημα
του ορθοδόξου πιστού∙ στρέβλωση (ετεροδιδασκαλία) στο χώρο της Εκκλησίας, όπως
συμβαίνει και σήμερα, με πολλές δηλ. πτώσεις και αλλοιώσεις στο ήθος, στο
φρόνημα και στο δόγμα∙
Ζητούν
οι υγιαίνοντες πνευματικά, δύναμη εξ ύψους, προκειμένου να αποβούν «άκμονες»
πίστεως, μιας και οι «ποιμένες» δεν χρησιμοποιούν τον συνοδικό άκμονα των
Πατέρων (οικουμενικές και τοπικοί σύνοδοι) έναντι του οικουμενισμού.
Αυτή
ήτο και η καθοριστική λειτουργία, σε διάφορες ιστορικές εποχές, των Μαρτύρων
και Ομολογητών της Ορθοδοξίας. Οι αιρετικοί, δρώντες με διαφορετικού μεγέθους
και εσωτερικής συγκρότησης «κτυπήματα» ηττήθηκαν, ενώ οι αθλητές – νικητές ως
«άκμονες», οι Άγιοι δηλ. άνθισαν, ως αριθμός αμέτρητων λουλουδιών στη Βασιλεία
του Θεού.
«Γίνε
«ως άκμων τυπτόμενος. Μεγάλου εστίν αθλητού, δέρεσθαι και νικάν» (Αγ. Ιγνάτιος
ο Θεοφόρος) (Συνεχίζεται)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
--------------------------------------
«Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»
(Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος – Προς Τραλλιανοίς VI, 37-38)
(και οι ομολογιακές βαθμίδες των Ορθοδόξων Χριστιανών)
ΜΕΡΟΣ Ε΄
Αναμφίβολα, και στις Επιστολές του Αγίου Ιγνατίου
«Προς Εφεσίους – ΧΙV, 29-31» και «Προς Πολύκαρπον Σμύρνης – ΙΙΙ, 30-34», φανερώνεται (σε ομολογιακές βαθμίδες) η άγρυπνη –
ασυμβίβαστη συνείδηση του Αγίου Ιγνατίου (ως ποιμένος) έναντι του κινδύνου των
αιρέσεων, διατυπώνοντας και τις μορφές συμπεριφοράς∙ αγωνιστικής συμπεριφοράς
σε επίπεδο αντίστασης. Γράφει σχετικά:
Α) «Οι επαγγελόμενοι Χριστού είναι, ουκ εξ ών λέγουσι μόνον, αλλά και εξ ών πράττουσι γνωρίζονται. «Εκ γαρ του καρπού το δένδρον γινώσκεται» (Ματθ. 12, 33)» (Προς Εφεσίους).
Β) «Οι δοκούντες
αξιόπιστοι είναι, και ετεροδιδασκαλούντες, μη σε καταπλησσέτωσαν. Στήθι δε
εδραίος, ως άκμων τυπτόμενος. Μεγάλου εστιν αθλητού, δερεσθαι, και νικάν.
Μάλιστα δε ένεκεν Θεού πάντα υπομένειν ημάς δει, ίνα και αυτός ημάς αναμείνη
εις την βασιλείαν» (Προς Πολύκαρπον).
Αυτή την αναγκαιότητα συνύπαρξης, πολλαπλής σύμμιξης
αρετής και ομολογίας, που υπογραμμίζει (ανωτέρω) ο Άγιος Ιγνάτιος, δεν την
κατανοεί το σύγχρονο πλήρωμα∙ την αρνούνται δε στην πράξη οι «σύγχρονοι
ποιμένες».
Τα (αληθώς) παιδιά της Ορθοδοξίας τονίζουν:
«Ιδού αληθής ποιμένος λόγος, άξιος, δυνάμενος
μόνον παρά γνησίου διαδόχου του Αποστόλου Παύλου να εκφωνηθή, λόγος άνευ κόμπου
και υποσχέσεων, ουδ’ εν επισημότητι αξιώματος ακφωνηθείς, αλλ’ εν πάση
ταπεινότητι. Λόγος θρησκείας έμπλεως και αρετής» (Από τον Εγκωμιαστικό λόγο Γεωργ. Ι. Καββαδία στον επίσκοπο
(Κεφαλληνίας) Γεράσιμο Δόριζα).
Σχόλιο στο Α): Τονίζει ο Αγ. Ιγνάτιος,
ότι οφείλουμε να είμεθα ορθόδοξοι χριστιανοί (ιεραρχημένοι) κατακόρυφα και
οριζόντια, ζωντανοί δέκτες και πομποί της αλήθειας του Χριστού. Μας αποτρέπει ο
Ι. Πατήρ να αντιγράψουμε, έστω και ένα κομμάτι, απ’ το απαίσιο πορτραίτο του
Φαρισαίου. Είναι στ’ αλήθεια, θέμα ζωής η εν Χριστώ ζωή στα όρια της
Ορθοδοξίας, γι’ αυτό και ο Άγιος Ιγνάτιος υπογραμμίζει την τάξι (θεμελίωση)
αυτής της ζωής, την κατεύθυνσή της, πρακτικά, δογματικά και ομολογιακά στο
συνολικό έργο του (διδασκαλία του). Είναι ζωή, που όταν αφομοιώνεται ορθά «εν
παντί καιρώ», προκαλεί φθόνο του διαβόλου, ο οποίος εγείρει πειρασμούς,
διώξεις, στερήσεις και θανάτους στους πιστούς (Τιμ. Β΄, 3, 12).
Όποιος προσέξει ιδιαίτερα την δισχιλιετή (παγκόσμια)
ιστορία της Εκκλησίας, της Ορθοδοξίας δηλ., θα ίδη ότι η πραγματικότητα
επιβεβαιώνει τα λόγια του Απ. Παύλου.
Σήμερα το πλήρωμα (γενικά) έχει μια
«ορθοδοξοφάνεια». Σε πολλές περιπτώσεις ο ΣΤΑΥΡΟΣ της ομολογίας κρύβεται κάτω
από λαμπερά άμφια και πολυτελή αρχονταρίκια, ενώ η καφτερή πένα – γλώσσα των
μεγάλων Πατέρων κρύβεται κάτω από τα καθησυχαστικά – συμβιβαστικά λόγια
«συγχρόνων» «Γερόντων», «Γεροντισσών» και «πνευματικών», που έχουν συμβιβασθεί με την παναίρεση του οικομενισμού» (τέλος
σχολίου).
Το πνευματικό θησαυροφυλάκιο, η Γραφή, μας
πληροφορεί για την διψυχία, είτε ως αμφιβολία εκδηλουμένη για την αλήθεια, είτε
ως συμπεριφορά διπλωματίας ενεργουμένη, προς αποφυγή διώξεων.
Η ορθή ομολογία της πίστεως γεμίζει κάλλος την ψυχή.
Ομολογία σημαίνει την σύμπτυξι όλων των λειτουργιών της πνευματικής ζωής, μη
εξαιρουμένης της Ασκήσεως, την οποία οι πιστοί προβάλλουν, συνήθως,
δικαιολογητικώς.
Δυστυχώς, παρατηρούμε και εκπλησσόμεθα, από την
σημερινή διψυχία των πιστών (γενικά), οι οποίοι στα «λόγια» καταδικάζουν τον
οικουμενισμό, ενώ στην πράξη τον προωθούν∙ ούτε μια υπογραφή δεν βάζουν (οι
πολλοί) σε κείμενα ομολογιακής διαμαρτυρίας αιχμής! Θυμάμαι, ότι, μετά την
ψευδοσύνοδο στην Κρήτη, σε σχετικό κείμενο συλλογικής διαμαρτυρίας στο Βόλο,
κάποιοι ήθελαν να αποσύρουν την υπογραφή τους, διότι πληροφορήθηκαν από τον
«πνευματικό» τους, ότι είχαν τεθεί (με την υπογραφή τους) εκτός Εκκλησίας!!
Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος Α΄, στο
βιβλίο του «ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ;», παραθέτει πλήθος Αγιογραφικών – Πατερικών
μαρτυριών περί της ορθής ομολογίας-συμπεριφοράς των Ορθοδόξων, προς αποφυγή της
διψυχίας (Σελ. 30 - 31).
Φειδόμενος της υπομονής ενός εκάστου, θα τα παραθέσω
συντομότατα:
1ο) Γράφει ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος:
«Στην Παλαιά Διαθήκη μόνο ένα χωρίο υπάρχει, που να μπορή να το πάρη κανείς,
πως αποτελεί έναν υπαινιγμό για τον τρόπο, που μπορεί να εκδηλώσουμε την αγάπη
μας προς το Θεό. Είναι ένας στίχος απ’ τη Σοφία Σολομώντος, που λέει «Αρχή…
αυτής (της Σοφίας) η αληθεστάτη παιδείας επιθυμία, φροντείς δε παιδείας αγάπη,
αγάπη δε τήρησις νόμων αυτής» (Σοφ. Σολ. στ΄, 17-18).
2ο) «Εάν αγαπάτε με τας εντολάς τας εμάς
τηρήσατε» (Ιω. δ΄, 15).
3ο) «Εάν τις αγαπά με τον λόγον μου
τηρήσει» (Ιω. Ιδ΄, 24).
4ο) «Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών
αυτάς, εκείνος εστίν ο αγαπών με» (Ιω. Ιδ΄, 21).
5ο) «Αυτός δε (=ο Κύριος) είπε∙ μενούν γε
μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν» (Λουκ. ια΄,
27-28).
6ο) Μακάριος ο τηρών τους λόγους της
προφητείας του βιβλίου τούτου» (Αποκ. κβ΄, 17).
7ο) «Μακάριοι οι ποιούντες τας εντολάς
αυτού (= του Κυρίου) (Αποκ. κβ΄, 14).
8ο) «Αύτη εστίν η αγάπη του Θεού, ίνα τας
εντολάς Αυτού τηρώμεν».
9ο) «Ου πας ο λέγων μοι Κύριε Κύριε,
εισελεύσεται (Α΄ Ιω. ε΄, 3) εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ’ ο ποιών το
θέλημα του πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματ. Ζ΄, 21-23).
ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ
α) «Πολλοί εσμέν οι λέγοντες, ολίγοι δε οι
ποιούντες∙ αλλ’ ουν τον λόγον του Θεού, ουδείς ώφειλε νοθεύειν δια την ιδίαν αμέλειαν∙
αλλ’ ομολογείν μεν την ιδίαν ασθένειαν, μη
αποκρύπτειν δε την του Θεού αλήθειαν∙ ίνα μη υπόδικοι
γενώμεθα μετά της των εντολών παραβάσεως και της του λόγου του Θεού
παρεξηγήσεως» (Μάξιμος Ομολογητής – Περί αγάπης – Εκατοντάς Δ΄, κεφ. πε΄,
Φιλοκαλία).
β) «Έργων ημίν δεί και
πράξεων πανταχού, ου της δια ρημάτων επιδείξεως. Ειπείν γαρ και υπόσχεσθαι
παντί που ράδιον, πράξαι δε ουκέτι ομοίως εύκολον. Τι δήποτε δε ταύτα ειπόν;
Ότι πολλοί νυν εισί λέγοντες φοβείσθαι τον Θεόν και αγαπάν, τοις δε έργοις τα
εναντία επιδείκνυνται∙ ο δε Θεός την δια της έργων αγάπην επιζητεί» (Ομιλία ΟΕ΄ στο κατά Ιωάννη – Migne 59, 6,403). (Προηγείται η Ομιλία ΟΑ΄ στο κατά Ιωάννη – Migne 59, 6.387), δηλ.:
«Το μεν γαρ ειδέναι πάντων, το δε ποιείν ου πάντων…
επεί και Ιουδαίοι οίδασιν, αλλ’ ουκ εισίν μακάριοι∙ ου γαρ ποιούσιν αυτά».
γ) Επιστολή Βαρνάβα
(συνοδός Αποστόλου Παύλου).
Διευκρινιστικό Σχόλιο: Στην Επιστολή του (κεφ. 18-20), αναπτύσσεται η διδασκαλία του περί των
δύο οδών, του Φωτός και του σκότους. Κεντρικός πυρήνας της διδασκαλίας η
αποφυγή του σκότους και η προσήλωση των Χριστιανών στην οδό του Φωτός∙ όχι
συμπεριφορές δίψυχες. Γράφει:
«ου μη διψυχήσης πότερον έσται ή ου» (ΧΙ Χ, 14).
Σχόλιο: Ο Άγιος Ιγνάτιος έχει
δώσει την μέγιστη προσοχή στην διάσωση των πιστών (Εφεσίους), βοηθώντας τους να
κατανοήσουν, με το παράδειγμα δένδρου – καρπού (Ματθ. 12, 33), τι οφείλουν
θεωρητικά – πρακτικά «οι επαγγελόμενοι Χριστού είναι».
Το σωτηριώδες συναρπαστικό θεολογικό – γνωστικό
πεδίο του, το μοιράζει σ’ όλες τις παραγράφους της Επιστολής του (προς
Εφεσίους). Το πεδίο αυτό, καλά οργανωμένο θεολογικά, είναι περιεκτικό, σαφές
και σύμφωνο με τη διδασκαλία του Χριστού. Η βίωση του πεδίου αυτού καθόρισε και
την διαμόρφωση της στάσεώς του, που είναι το Μαρτύριό του για την αγάπη του Χριστού.
Με τη βοήθεια του Κυρίου θα υπογραμμίσουμε στο
επόμενο, τις αγωνιστικές αρχές του, ως πρότυπο συμπεριφοράς έναντι των
αιρέσεων. Αυτές οι αρχές περιέχονται στη Β) παράγραφο του κειμένου: «οι
δοκούντες αξιόπιστοι είναι, και ετεροδιδασκαλούντες…» (συνεχίζεται).
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
====================================