Δόγμα και σκληρή αγάπη των Αγίων Πατέρων
από τον Fr. Ο Εμμανουήλ Χατζηδάκης
δημοσιεύτηκε στις 15 Ιουνίου 2024
ΤΣήμερα τιμούμε τους Πατέρες της Α' Οικουμενικής Συνόδου που συγκλήθηκε στη Νίκαια (σημερινή Τουρκία) το 325 μ.Χ.. Γιατί; Διότι κήρυξαν την αλήθεια, που διατυπώθηκε στο Σύμβολο της Πίστεως που μας έδωσαν, το οποίο απαγγέλλουμε μέχρι σήμερα, και στο οποίο δηλώνουμε ότι ο Χριστός είναι «της ίδιας ουσίας» με τον Θεό Πατέρα (τον περίφημο ομοούσιο ).
Το πραγματικό Σύμβολο της Πίστεως ή Σύμβολο της Πίστεως που διατύπωσαν ήταν συντομότερο* από την εκδοχή που απαγγέλλουμε σήμερα, η οποία ολοκληρώθηκε από τη Β' Οικουμενική Σύνοδο που συγκλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 381, και πρόσθεσε τα εξής:
Αλλά εκείνοι που λένε «Υπήρξε καιρός που δεν ήταν», ή «Δεν υπήρχε πριν γεννηθεί», ή «Εγινε από τίποτα» ή ισχυρίζονται ότι «Είναι άλλης ουσίας ή ουσίας από τον Πατέρα, » ή ότι ο Υιός του Θεού είναι δημιουργημένος, ή μεταβλητός, ή επιρρεπής σε αλλαγή, αναθεματίζει η Καθολική και η Αποστολική Εκκλησία του Θεού.
Θα ήθελα να σχολιάσω συνοπτικά τις δηλώσεις πίστεως που έκαναν οι ιερές Σύνοδοι και τα αναθέματα που εκφωνήθηκαν από αυτές.
Καταρχήν, για εμάς τους Ορθοδόξους, οι δηλώσεις πίστης έχουν την ίδια εξουσία με την ιερή γραφή . Η Εκκλησία έχει αποδεχθεί και τα δύο ως αντανακλούν την πίστη της. Η Εκκλησία είναι «η στήλη και το θεμέλιο της αλήθειας» (Α' Τιμ. 3:15). Σημειώστε καλά: οι αλήθειες της Εκκλησίας, όπως οι στύλοι ενός όμορφου ναού, υποστηρίζουν το οικοδόμημα που λέγεται αλήθεια. Ο ισχυρισμός της Ορθόδοξης Εκκλησίας ότι αυτή είναι η αληθινή Εκκλησία είναι ανάθεμα για τον κόσμο, ωστόσο είναι τόσο μοναδική όσο ο θεϊκός σύζυγός της που είπε: «Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή». (Ιωάν. 14:6)
Οι ιερές σύνοδοι είναι τα αλάνθαστα φερέφωνα της Εκκλησίας, ιδιαίτερα εκείνες οι σύνοδοι που ονομάζουμε οικουμενικές. Έχουν μεγάλη εξουσία όχι επειδή ήταν γενικά συμβούλια, ούτε καν επειδή «εγκρίθηκαν» από τον λαό, αλλά επειδή αποτελούνταν από αγίους ανθρώπους που φωτίστηκαν από το Άγιο Πνεύμα , έτσι μπορούσαν να εκφράσουν καθαρά την πίστη. Είναι «οι θεοφόροι Πατέρες», «οι μυστικιστικές σάλπιγγες του Πνεύματος» ( Δοξαστικόν , Όρθρος) μέσω των οποίων ο Χριστός καθοδηγεί στην αληθινή πίστη όλους τους Ορθοδόξους Χριστιανούς ( Απολυτίκιο ). Ακούστε αυτήν την αφήγηση, που μας έδωσε ο ιστορικός Θεόδωρος (μ.Χ. 457) για τους συγκεντρωμένους Πατέρες:
[Μ]όποιοι, όπως ο άγιος απόστολος (πρβλ. Γαλ. 6:17), έφεραν στο σώμα τους τα σημάδια του Κυρίου Ιησού Χριστού... Ο Παύλος, επίσκοπος Νέας Καισαρείας, ... είχε υποφέρει από την ξέφρενη οργή. του Λικίνιου. Είχε στερηθεί τη χρήση και των δύο χεριών από την εφαρμογή ενός πυρωμένου σιδήρου, με το οποίο τα νεύρα που δίνουν κίνηση στους μύες είχαν συσπαστεί και είχαν καταστεί νεκρά. Κάποιοι είχαν σκάψει το δεξί τους μάτι, άλλοι είχαν χάσει το δεξί τους χέρι, ανάμεσά τους ήταν και ο Παφνούτιος της Αιγύπτου. Εν ολίγοις, η Σύνοδος έμοιαζε με συγκεντρωμένο στρατό μαρτύρων » ( Εκκλησιαστική. Ιστορία , κεφ. 1, επιμέλεια).
Αυτοί οι ομολογητές της Πίστεως είχαν μέσα τους τον Χριστό, γι' αυτό μπορούσαν να εκφράσουν την αλήθεια. Την αλήθεια (τον Χριστό) την μοιράζονται όσοι είναι ενωμένοι μαζί Του. Υπήρξαν πολλές σύνοδοι, συμπεριλαμβανομένων των συνόδων που συγκλήθηκαν εκ των προτέρων ως «οικουμενικές», όπως το Latrocinium (Ληστική Σύνοδος) της Εφέσου του 449 μ.Χ. και η Σύνοδος της Φερράρας/Φλωρεντίας το 1438-1444, οι οποίες δεν έγιναν δεκτές από την Εκκλησία. . Και οι δύο Σύνοδοι ήταν υπερβολικά πολιτικοποιημένες και η πλειονότητα των συγκεντρωμένων επισκόπων ήταν αιρετικοί: δεν είχαν την αλήθεια μέσα τους για να την πουν και έτσι να καθοδηγήσουν ανελλιπώς τους πιστούς στην αλήθεια.
Εμείς οι Ορθόδοξοι επιμένουμε στα δόγματα της πίστης αν και είναι διχαστικά. Γιατί; Γιατί δεν είναι προαιρετικά . Όπως είπε ο π. Ο Dumitru Staniloae λέει ότι τα δόγματα «είναι απαραίτητα για τη σωτηρία, επειδή εκφράζουν τον Χριστό στο σωτήριο έργο Του». Τα δόγματα είναι διατυπώσεις αληθειών που αφορούν κριτικά τη ζωή μας. Γι' αυτό μιλάμε τόσο πολύ για δόγματα: γιατί η αλήθεια είναι η ζωή και ο τρόπος μας. Η αλήθεια φωτίζει την πορεία μας, όχι μόνο διανοητικά, αλλά και υπαρξιακά. Η αλήθεια είναι η ουσία. Δεν το απορρίπτουμε ως κάτι ολισθηρό, αβέβαιο, υποκειμενικό, σχετικό ή άσχετο.
Στην Ορθοδοξία δεν μας ζητείται να επανεφεύρουμε τον τροχό. Δεν αφήνουμε μόνοι μας να καταλάβουμε τι είδους πίστη μας ταιριάζει σήμερα, τι είδους πίστη είναι σύμφωνη με τη σύγχρονη κοινωνία μας. Οι προσηλυτισμένοι σε αυτήν την Πίστη την επέλεξαν γιατί η Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού, είναι επίσης η ίδια, σήμερα και πάντα. Η Εκκλησία μας καθοδηγεί αλάνθαστα στην κοινωνία με τον Σωτήρα μας — και μας κρατά ενωμένους μαζί Του.
Τώρα ερχόμαστε στο δεύτερο σημείο. Οι ίδιοι Πατέρες που ήταν γεμάτοι από Άγιο Πνεύμα, και που εμπνεύστηκαν από Αυτόν, έριξαν το ανάθεμά τους εναντίον των αιρετικών Αρειανών. Γιατί το έκαναν αυτό; Άλλωστε οι Αρειανοί ήταν χριστιανοί. Βαπτίστηκαν στο όνομα της Αγίας Τριάδας με τριπλή κατάδυση (αν και δεν πίστευαν στην πλήρη θεότητα του Ιησού Χριστού, ότι ήταν ίσος με τον Θεό Πατέρα). Ωστόσο, προσέξτε καλά: οι Πατέρες δεν είπαν: «Δεν πειράζει. Πιστεύουν στον Θεό όσο κι εμείς. Πιστεύουν επίσης στον Ιησού Χριστό. Πιστεύουν στην ίδια Αγία Γραφή με εμάς. Έχουν την ίδια Λειτουργία, την ίδια αποστολική παράδοση, την ίδια ιερατική χειροτονία, τα ίδια μυστήρια. Γιατί θα αφήσουμε ένα περίπλοκο θεολογικό ζήτημα να διχάσει την Εκκλησία; Δεν είναι καλύτερο να διατηρήσουμε την ενότητα; Ας είμαστε σε διάλογο με τον Άρειο. Άλλωστε είναι ιερέας της Εκκλησίας, και καθηγητής δογματικής θεολογίας. Το να αναθεματίζεις κάποιον δεν είναι αντιχριστιανικό; Θα είχε ενεργήσει έτσι ο Χριστός;»
Οι Πατέρες δεν είπαν τίποτα από τα παραπάνω. Αντίθετα, έριξαν ένα ανάθεμα εναντίον του Άρειου, αποκόπτοντάς τον από την κοινωνία με την Εκκλησία. Γιατί; Για να συνέλθει, να μετανοήσει και να ενταχθεί στην Εκκλησία των αληθινών πιστών.
Σήμερα, ωστόσο, ανακαλύψαμε ότι τρέφουμε μεγαλύτερη αγάπη από ό,τι οι Πατέρες του παρελθόντος για «τους εν Χριστώ αδελφούς μας» που δεν μοιράζονται μαζί μας το 100% αυτών που πιστεύουμε για τον Χριστό και λένε: «Οι Πατέρες έζησαν σε διαφορετικά φορές. Ξέρουμε καλύτερα πώς να συμπεριφερόμαστε στους εν Χριστώ αδελφούς μας: με σεβασμό, με αδελφική αγάπη. Δεν τους εξοστρακίζουμε από την Εκκλησία. Αυτό είναι αντιχριστιανικό». Είναι?
Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος λέει:
«Αν δεν δέχονται τον Χριστό κατά τη σάρκα, μην τους πείτε καν «γεια». (2 Ιω. 1:7,10)
Ο Απόστολος Παύλος λέει:
«Αν ένας αιρετικός (αιρετικός είναι κάποιος που δεν έχει την πίστη της Εκκλησίας) δεν αποδέχεται τις διδασκαλίες της Εκκλησίας, αφού τον έχετε προειδοποιήσει δύο φορές, δεν έχετε καμία σχέση μαζί του». (Τίτος 3:10)
Και τι είπε ο Κύριος;
«Αν ο αδερφός σου αδικήσει εναντίον σου, πήγαινε και πες του το λάθος του ανάμεσα σε σένα και μόνο σε αυτόν. Αν σε ακούσει, κέρδισες τον αδερφό σου. Αλλά αν δεν σε ακούσει, τότε πάρε μαζί σου έναν ή δύο άλλους, για να βεβαιωθεί κάθε λόγος με το στόμα δύο ή τριών μαρτύρων. Και αν αμελήσει να τους ακούσει, πες το στην Εκκλησία. αλλά αν αγνοήσει να ακούσει την Εκκλησία, ας είναι για εσάς ειδωλολατρικός και τελώνης». (Ματθ. 18:15-17)
Δηλαδή, μην έχετε καμία σχέση μαζί του. Και πάλι, όχι για να τον τιμωρήσετε, όχι επειδή είστε μεγαλομανής, όχι επειδή δεν εκδηλώνετε χριστιανική αγάπη, αλλά ακριβώς επειδή τον αγαπάτε αληθινά και θέλετε να τον φέρετε στην αλήθεια, στον Χριστό, στη σωτηρία. Αυτή είναι η αληθινή αγάπη. Η αγάπη δεν λέει, «Ας γίνουμε όλοι μια μεγάλη ευτυχισμένη οικογένεια. Η πίστη δεν έχει σημασία. η αγάπη είναι αυτό που μετράει». Όχι. Ο Απόστολος Παύλος δεν είπε να παραμελήσουμε το κήρυγμα της αλήθειας και να επιμείνουμε μόνο στην αγάπη , αλλά «να κηρύξουμε την αλήθεια με αγάπη». (Εφεσ. 4:15)
Ο Κύριος επέμενε να γνωρίζει τι Τον θεωρούσαν οι άνθρωποι, και ιδιαίτερα οι μαθητές Του. (τίνα Με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι· Μκ. 8:27) Ευλόγησε τον Πέτρο λόγω της καλής ομολογίας που έκανε: «Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος». (8:29) Και ευλογεί όποιον κάνει την αληθινή ομολογία για το Ποιος είναι πραγματικά .
Η Εκκλησία είναι μια όαση στη μέση του μπερδεμένου και μπερδεμένου κόσμου μας. Εδώ βρίσκουμε αυτό το διαυγές νερό που από μόνο του μπορεί να ξεδιψάσει.
Ο π. EH, 2011. Επιμέλεια AH, 2024