ΑΝΟΙΚΤΗ
ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΠΡΟΣ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΝ – Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ
(Τίποτε το νεκρό επί
της Αγίας Τραπέζης –
Μία σύγκρισις)
ΜΕΡΟΣ Β΄
Σεβασμιώτατε
Σας γράφω (πάλι) όχι με αξιώσεις προσωπικού ύφους∙
αναφέρομαι στα σταθερά μεγέθη της Ορθόδοξης αλήθειας, φροντίζοντας για την
παρουσία μιας ακριβούς άρθρωσης των χαρισματικών θεολογικών νοημάτων των
Πατέρων και της Γραφής, γύρω από τον Τίμιο Σταυρό, τον Γολγοθά και το
Θυσιαστήριο (Αγία Τράπεζα). Θυσιαστήριο, Γολγοθάς και Σταυρός ορίζουν το
επίπεδο της θυσίας του Χριστού, στο οποίο επαναλαμβάνεται η απαράμιλλη, σωστική
θυσία του Χριστού.
Τίποτε το νεκρό (πνευματικά) επί της
Αγίας Τραπέζης.
Να σας θυμίσω, Σεβασμιώτατε, ότι Α) το Θυσιαστήριο
έχει αυτιά και ακούει: «θυσιαστήριον, θυσιαστήριον, τάδε λέγει Κύριος» (Γ΄ Βασιλ. 13,2).
Β) Έχει και στόμα: «Και ήκουσα του θυσιαστηρίου λέγοντος» (Αποκ. 16, 7) και επίσης,
Γ) «Ποτέ κανείς δεν συμφιλιώθηκε με τον Θεό χωρίς τη
μυστική δύναμη του Σταυρού» (Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς).
Ο Σταυρός, υπογραμμίζει ο Ι. Χρυσόστομος είναι: Το
θέλημα του Πατρός, η δόξα του Μονογενούς Υιού και το αγαλλίαμα του Αγίου
Πνεύματος.
Οι άνθρωποι (και οι πλέον απλοί) έχουν καταλάβει ότι
προβάλλεται μεθοδικά η αφαίρεση του Τιμίου Σταυρού, στα όρια της προσδοκίας –
λατρείας του «Ενός Θεού», στο πεδίο της πλάνης της πανθρησκείας, όπου στόχο
έχει την περιθωριοποίηση – απόρριψη του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, της Εκκλησίας
Του και του Ευαγγελίου Του. Γνωρίζουμε πόσο θετικοί είναι «κορυφαίοι»
οικουμενιστές Πατριάρχες – Επίσκοποι στο μήνυμα της θεοσοφίστριας Αλίκης Μπέιλη
(όπως έγραψα για το μήνυμά της στο Α΄ ΜΕΡΟΣ).
Σκοπός των απομακρύνσεων του Εσταυρωμένου Χριστού
είναι (σε λίγες Μητροπόλεις τώρα) η διαμόρφωση Σημειολογίας, κατασκευής «οικουμενιστικής» λογικής στο πλαίσιο της πανθρησκείας.
Θα ήθελα, Σεβασμιώτατε, να εξηγήσετε δημοσίως (και ο
οικουμενιστής Δαμασκηνός της Αιτωλίας) το αναφορικό σημείο που αντιστοιχεί στην
απομάκρυνση του Εσταυρωμένου∙ ποιο είναι δηλ. το πρώτο σημείο αυτής της δράσης σας μέσα στην οικουμενιστική άλγεβρα των σκέψεών σας.
Όταν στην καθημερινή ζωή (κοινωνική) κάποιος γράφει
μια φράση ή στον πίνακα γράφω ένα Μαθηματικό τύπο, τότε σαφώς παράγω κάποιο
σήμα (όπως το φλας του αυτοκινήτου, η κόρνα σε κάποιο απρόσεκτο διαβάτη κλπ).
Στην Επιστήμη «μεταδίδω σήμα» σημαίνει ότι «δίνω
υπόσταση σε μια από τις κοινωνικές σχέσεις που ονομάζονται «πληροφορία»,
«ερώτηση» ή «εντολή»: ο πομπός ενός σήματος, δηλ. αυτός που παράγει ένα σήμα,
προβαίνει έτσι σε αυτό που ονομάζουμε μια ΣΗΜΕΙΑΚΗ ΠΡΑΞΗ, ζητώντας να
πληροφορήσει ένα δέκτη για κάποιο πράγμα, ή να τον ρωτήσει για κάτι ή, τέλος,
να του δώσει κάποιαν εντολή» (Luis Prieto – καθηγητής γλωσσολογίας – σημειολογίας).
Ερωτώ ευθέως: Ποιο είναι το βαθύτερο
νόημα των ενεργειών σας; Γιατί δημιουργείται ασυμφωνία Επισκόπου και πιστών;
Δεν σας τρομάζει η υπάρχουσα σχέση ΤΟΜΗΣ μεταξύ υμών και του ποιμνίου;
Πιστεύω, ότι έρχεται ο καιρός, που οι συνειδητοί
πιστοί (κληρικοί και λαϊκοί) θα εφαρμόσουν και συλλογικά τον ΙΕ Κανόνα της
Πρωτοδευτέρας Συνόδου, περί απομακρύνσεως των ορθοδόξων από τους αιρετικούς
ποιμένες. Ενέργεια που έχει (ήδη) καθυστερήσει μετά την ψευδοσύνοδο της Κρήτης.
Τα ερχόμενα γεγονότα θα επιβάλλουν την εφαρμογή του Κανόνα, ο οποίος είναι
ακλόνητος (Αυγ. Καντιώτης). Η Ιστορία (Εκκλησιαστική) δεν δικαιολογεί την
ενέργειά σας σ’ όλα τα επίπεδα, στη διαχρονική τους διάσταση.
Με τον Οικουμενισμό, πολλοί Πατριάρχες – Επίσκοποι,
ιερείς και μοναχοί, πίστεψαν (πιστέψατε) στην πλάνη ότι η Ιστορία και η
Θεολογία ανοίγουν με εισαγωγή «νέων» διαμορφωτικών παραγόντων στην
Εκκλησιαστική ζωή, ξένων προς την Παράδοση.
Μία από τις οικουμενιστικοκεντρικές εξάρσεις είναι
και η απομάκρυνση του Εσταυρωμένου από την Αγία Τράπεζα, δυστυχώς!
Στους σύγχρονους επισκόπους, Σεβασμιώτατε, η
πνευματική δημοκρατία της Εκκλησίας δεν έχει απήχηση, γι’ αυτό και δεν
επιδιώκετε την εκλογή σας «ψήφω κλήρου και λαού».
Η εκλογή επισκόπων στην Ελλάδα πάσχει από βασικές
ελλείψεις δημοκρατίας, γι’ αυτό και δεν αγκαλιάζετε τη φωνή του πιστού –
ορθοδόξου λαού της Μητροπόλεώς σας.
Απουσιάζει το Δίκαιο του ευσεβούς λαού, με την
έννοια των πνευματικών – κοινωνικών δικαιωμάτων του∙ έχει μόνο καθήκοντα και
καταπατούμενα δικαιώματα. Εάν υπήρχε ο σεβασμός στο πλήρωμα, ο μέγας αυτός
διάκονος της ελευθερίας, θα είχατε επαναφέρει τον Εσταυρωμένο στην παραδοσιακή
θέση Του.
Ασκείται ψυχολογική, συνειδησιακή μάλλον, βία στο
πλήρωμα, παράλληλα με το Κράτος, το οποίο κατέχει το μονοπώλιο της βίας σε
επίπεδο νομοθεσίας.
Εμείς αναθεματίζουμε τη βία, όπως ο Κύριος, και
εκθέτουμε νηφάλιες – πνευματικές σκέψεις.
Παλαιότερα οι νηφάλιες – πνευματικές σκέψεις,
αφορούσαν (ενέπνεαν) Κλήρο και Λαό. Παράδειγμα, μία
σύγκρισις, που υπογραμμίζει ο Αυγουστίνος Καντιώτης στο βιβλίο
του «ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΖΩΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» (Σελ. 104 – 105):
Νόμος του 1910
«Δια διορισμόν εφημερίου είνε ΑΝΑΓΚΑΙΑ η πρότασις των ενοριτών, αποφαινομένων κατά πλειονοψηφίαν, συνερχομένων
δε προς τούτο τη προσκλήσει του επισκόπου εν τω ενοριακώ ναώ» (Νόμος 3596).
Παραθέτει ο π. Αυγουστίνος (στη συνέχεια) και τον
Νόμο του 1954: «Δια κάθε διορισμόν εφημερίου πρότασις ενοριτών ΠΕΡΙΤΤΗ. Ο
επίσκοπος εκλέγει εκ των υποψηφίων, ον βούλεται» (AΝ. Νόμος 2200).
Σημειώνει ο π. Αυγουστίνος: «Εξελισσόμεθα επί το
δημοκρατικώτερον»! Σήμερα, ως γνωστόν, ο πιστός λαός έχει αποκλεισθεί από την
εκλογήν των ποιμένων, για εκλογή Αρχιεπισκόπου και ιερέων. Οι κρατικοί Νόμοι,
Σεβασμιώτατε, σας παρέχουν ισχύ και επιβάλλουν νόθα υπακοή – πειθαρχία εις τον
επίσκοπον, όταν αυτός παραβαίνει τους όρους της Πίστεως και σκανδαλίζει το
πλήρωμα.
«Είμεθα θερμοί ερασταί», τονίζει ο π. Αυγουστίνος
«της πειθαρχίας ταύτης, υφ’ ην έζησαν οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων» (Σελ.
122).
Σεβασμιώτατε, θεμελιώδες σφάλμα ποιμαντικής
ψυχολογίας η απομάκρυνση του Εσταυρωμένου∙ είναι βλασφημία ο διαχωρισμός της
Αγίας Τραπέζης από τον Εσταυρωμένο Κύριο.
Ο Αρχιερέας Άννας ήτο αγέρωχος στο Συνέδριο∙ η
καρδιά του, όμως, είχε ελεγχθεί από την νηφάλια παρατήρηση του Κυρίου προς τον
υπηρέτη (θρασύτατο) που τον ράπισε: «ει κακώς ελάλησα μαρτύρησον περί του
κακού∙ ει δε καλώς, τι με δέρεις;» (Ιωαν. 18, 23).
Ο Κύριος δεν είναι περαστικός διαβάτης, που
απομακρύνεται βιαστικά∙ περιμένει την επαναφορά του όπισθεν της Αγίας Τραπέζης,
εκεί όπου θέλει να προσλάβει τον κάθε άνθρωπο συνδαιτυμόνα στο βασιλικό δείπνο
(Λουκ. 14, 16-24).
Περιμένει την επαναφορά, ως έκφραση και ανάγκη των
ψυχών του ποιμνίου σας και υμών προσωπικά.
Με αγάπη Χριστού
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
=========================================
(Οι άπειρες αποχρώσεις της οικουμενιστικής
αιρέσεως – φωνής)
ΜΕΡΟΣ Α΄
Σεβασμιώτατε
Όλο και περισσότερο, σε συγχορδία, αναδύονται,
ακούγονται και προωθούνται οι άπειρες αποχρώσεις της οικουμενιστικής φωνής –
αιρέσεως, ως κατάφαση και βίωση της ουτοπικής θεολογίας της υπό των σημερινών
επισκόπων.
Είναι ολοφάνερη η τάση σας (των επισκόπων) για
επιτάχυνση της ροής του οικουμενισμού, με άρθρα, με τη χρήση λεκτικού και
οπτικού συμβολισμού, όπως (παράδειγμα) η απομάκρυνση του Εσταυρωμένου Χριστού
από την Αγία Τράπεζα.
Να σας θυμίσω τη ροή αυτής της Αποστασίας, της αιρετικής ουτοπίας δηλ.
Α) Την ολέθρια αλλαγή του Εορτολογίου των Πατέρων με
«συνοδικές» αποφάσεις του Πατριαρχείου Κων/λεως, της Εκκλησίας της Ελλάδος και
των (λεγομένων) Νέων Χωρών.
Β) Τις συμφωνίες του Μπαλαμάντ, μια ένωση με τους
Δυτικούς, οι οποίες υπογράφησαν (συνοδικά) από εννέα (9) ορθόδοξες εκκλησίες.
Γ) Την αναγνώριση του Μονοφυσιτισμού ως εκκλησία.
Δ) Την αντικανονική – παράνομη άρση των αναθεμάτων
κατά του παπισμού και των άλλων Δυτικών – Λατινικών αιρέσεων επί Αθηναγόρου.
Ε) Την «σύνοδο» τη Κρήτης – κατοχύρωση του
οικουμενισμού, η οποία αναγνώρισε τις αιρέσεις ως εκκλησίες με μυστήρια και
χάρι.
1ο Σχόλιο: Σήμερα, μετά τις «συνοδικές» - θεσμικές παρεμβάσεις των οικουμενιστών
επισκόπων, ακολουθούν οι ατομικές πράξεις τους (σας), που φαίνονται ως
μεμονωμένες, η αφαίρεση δηλ. του Εσταυρωμένου από την Αγία Τράπεζα∙ μα έχω την
εσωτερική φωνή της συνειδήσεώς μου, ως πληροφορία, ότι είναι Μέθοδος που υπακούει σε αποφασισμένες οργανωτικές δομές (αλλαγής) εντός
του Ιερού Ναού. Παράδειγμα ο «Θρόνος» όπισθεν της Αγίας
Τραπέζης∙ περιμένουμε τώρα και τον Άμβωνα στο κέντρο του Ιερού Ναού και την
εισβολή της (νέας) τεχνολογίας εντός του…, μέχρι της τελικής αφαιρέσεως του
Εσταυρωμένου από τους Ι. Ναούς προκειμένου να λάβει έμπρακτη εφαρμογή – προβολή
(Διαθρησκευτική) μια «Καθολική Παγκόσμιος
Θρησκεία», όπως έχει τονίσει η Αλις Μπέιλυ. Ίσως να ήτο
συνυφασμένη με τον άξονα αυτό η σκέψη του Ιερωνύμου Β΄, ο οποίος ανεμπόδιστα
συνειδησιακά αφαίρεσε τον Τίμιο Σταυρό από το στήθος του ενώπιον ετεροθρήσκων!
Ετοιμάζεται ήδη στο Βερολίνο ο Οίκος του Ενός (Θεού εννοείται) ή House of One.
Σιγά – σιγά εκδιπλώνεται ο ερχομός του αντιχρίστου.
Παρατηρούμε δηλ. πράξεις που αλλοιώνουν την Ορθόδοξη
πίστη και παράδοση.
Πράγματι είναι πράξεις δημιουργίας νέου εκκλησιαστικού περιβάλλοντος, οικουμενιστικού
περιβάλλοντος, με κύμα καινοτομιών – νεοτερισμών, προκειμένου ν’ ανατρέψουν τις
διαχρονικές ορθόδοξες δομές∙ αυτό βλέπω, αυτό πιστεύω.
Με απλά λόγια, εκδιπλώνεται σχέδιο κλιμάκωσης –
προσαρμογής σε νέο αντορθόδοξο οικουμενιστικό περιβάλλον (τέλος σχολίου).
Σεβασμιώτατε, εντός του Ιερού Ναού οι εικόνες και ο
Σταυρός, δεν είναι απλά σχήματα προσανατολισμού της διανοίας∙ είναι
πραγματικότητες (υλικές μεν) όπου αναπαύεται η ενέργεια της Θείας δύναμης, η
οποία συνεργάζεται με την ανθρώπινη τέχνη. Για τη Λειτουργική συμβολή του
Τιμίου σταυρού, να θυμηθούμε τα λόγια των: Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως και Φλωρίνης
Αυγουστίνου (κυματοθραύστες του παπισμού).
α) Άγιος Νεκτάριος:
«Ο Σταυρός λέγεται «Σφραγίς». Και στο Μυστήριο του
Χρίσματος λέμε: «Σφραγίς δωρεάς πνεύματος Αγίου». Ήτοι με τον Σταυρό (σφραγίδα)
χαρίζεται το Άγιο Πνεύμα.
Και η Ιερωσύνη χαρίζεται με την σφραγίδα του Σταυρού, καθώς και η Θ. Ευχαριστία γίνεται
σφραγίζοντας (Σταυρώνοντας) τα Τίμια Δώρα».
β) Αυγουστίνος Καντιώτης:
«Αλλ’ όταν λέμε Σταυρός, δεν εννοούμε απλώς το ξύλο…
εννοούμε τον Εσταυρωμένο, τον Κύριο ημών Ιησούν Χριστόν, ο οποίος υπέφερε το
φριχτό μαρτύριο της Σταυρώσεως…
Κάθε σταλαγματιά από το αίμα που χύθηκε απ’ τις
πληγές του Εσταυρωμένου, από τα τρυπημένα χέρια και πόδια και την πλευρά, έγινε
ένας ποταμός, ωκεανός, μέσα στον οποίο πλένονται και καθαρίζονται τα
εκατομμύρια των αμαρτωλών ανθρώπων…» (βιβλίο «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ», σελ. 195 – 199).
2ο Σχόλιο:
Γνωρίζω, Σεβασμιώτατε, το χωρίο του Αποστόλου: «Δόξα δε και τιμή και ειρήνη παντί τω εργαζομένω το αγαθόν Ιουδαίω τε
πρώτον και Έλληνι∙ ου γαρ εστι προσωποληψία παρά τω Θεώ» (Ρωμ. 2, 10).
Η διεστραμμένη ερμηνεία του (είναι) ανήκει στη
θεωρητική βάσι της παναιρέσεως του οικουμενισμού.
Πως θα σώσει (παράδειγμα) ο Θεός έναν Μωαμεθανό
ελεήμονα, όταν δουλεύει στη σαρκική του ανάπαυση με διγαμίες, τριγαμίες κ.λ.π.
Πως θα σωθούνε όποιοι καταφρονούν το έργο του
Χριστού, την Εκκλησία Του, τις Εντολές Του;
Διαβάστε, μελετήστε και την ερμηνεία του Ι.
Χρυσοστόμου στο εδάφιο (Ρωμ. 2,10), εάν η θέση σας δεν είναι μετα-πατερική!
Είναι δυνατόν, ο άνθρωπος να σώζεται «κατά το πώς νομίζει» κι όχι κατά τις
εντολές Του Χριστού; Να σας θυμίσω:
- «Τις εστίν ο ψεύτης
ειμή ο αρνούμενος ότι Ιησούς ουκ εστιν ο Χριστός; Ούτος εστιν ο αντίχριστος, ο
αρνούμενος τον Πατέρα και τον Υιόν» (Ιωάν. Α΄, 2, 22).
Διάβασα: «αυτός που δεν αναγνωρίζει στο ιστορικό
πρόσωπο του Ιησού τον μόνο Μεσσία, δηλ. όλον τον Θεόν ενανθρωπήσαντα, αυτός
είναι ο ψεύτης που τον αρνείται».
- Ο Κύριος Ομιλεί για την «Αποκάλυψιν του Κυρίου Ιησού απ’ ουρανού μετ’ αγγέλων δυνάμεως αυτού εν
πυρί φλογός διδόντος ΕΚΔΙΚΗΣΙΝ τοις μη ειδόσι Θεόν και τοις μη υπακούουσι ΤΩ
ΕΥΑΓΓΕΛΙΩ του Κυρίου ΜΟΥ ΙΗΣΟΥ οίτινες δίκην τίσουσι, όλεθρον αιώνιον…» (Β΄ Θεσσ., 1, 7-9).
Αυτές οι μεταβολές – αναδομήσεις που επιχειρείτε,
όπως και ο οικουμενιστής Δεσπότης Δαμασκηνός της Αιτωλοακαρνανίας, αρθρώνουν
τον λόγο της λεγομένης (κατ’ επίφαση) «Παγκόσμιας χριστιανικής κοινότητας»,
ενεργά μέλη της οποίας είναι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, Στυλιανός Αυστραλίας,
Ελπιδοφόρος κ.λ.π., οι οποίοι δεν «ξεχνούν» τις συμπροσευχές με ετεροθρήσκους,
όπως έχει συμβεί στην Καμπέρα, στην Ασίζη, στο Χαράρε, στην Αμερική, στο Νέο
Δελχί και στην Γροιλανδία.
Στην πραγματικότητα απορρίπτουν την πραγματική
Ορθόδοξη Εκκλησία, την μόνη αληθινή Εκκλησία.
Γνωρίζουμε ότι οι οικουμενιστές δέχονται (στο σύνολό
τους) το μήνυμα της Alice Beiley: «…ανατελλει η ημέρα κατά την οποία όλαι αι θρησκείαι θα
θεωρούνται ως προερχόμενοι από μία μεγάλη πνευματική πηγή. Όλαι θα θεωρούνται ότι αποτελούν εν τω συνόλω την ενιαία ρίζαν από την οποίαν είναι αναπόφευκτον να προβάλλει η
Καθολική Παγκόσμιος Θρησκεία. Δεν θα υπάρχουν ούτε
Χριστιανοί ούτε ειδωλολάτραι, ούτε Ιουδαίοι, ούτε Εθνικοί, αλλά απλώς και μόνο ένα μέγα σώμα πιστών που θα προέρχονται από όλας τας τρέχουσας θρησκείας. Ούτε θα αποδέχονται
τας ιδίας αληθείας, όχι ως θεολογικές αντιλήψεις, αλλ’ ως ουσιώδεις δια την
πνευματική ζωή. Θα ίστανται όλοι
ενωμένοι επάνω εις το ίδιον βάθρο της Αδελφότητας και των
ανθρωπίνων σχέσεων.
Μία τοιαύτη παγκόσμιος θρησκεία δεν αποτελεί
νοσηρή ονειροπόληση αλλά κάτι το οποίο σήμερον προσλαμβάνει μορφή
σαφή» (τέλος σχολίου).
Να σημειώσουμε, Σεβασμιώτατε, ότι οι οικουμενιστές
επίσκοποι εγκρίνουν την χειροτονία γυναικών στον ιερατικό και επισκοπικό βαθμό,
όπως (παράδειγμα) η χειροτονία «Διακονισσών» στην Ι. Μητρόπολη Κονγκό.
3ο Σχόλιο: Ιδού η σύγχρονη μορφή πολέμου - τρομοκρατίας εναντίον της Ορθοδοξίας.
Παρ’ όλα αυτά οι πιστοί του Περιστερίου
αντιστέκονται, Σεβασμιώτατε, στις λειτουργίες της ισχύος σας, ως Δεσπότης, και
όχι ως ποιμήν αληθινός.
Η θέση σας δεν επιτρέπει αποσιώπηση, παραμερισμό ή
επιλεκτική οικειοποίηση, γι’ αυτό θα συνεχίσω (συνεχίζεται)
Με αγάπη Χριστού
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ