ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: «Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού» (Μ. Βασίλειος – Εις τον ΜΔ Ψαλμόν) (MΕΡΟΣ Α΄ Β΄)

«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού»

(Μ. Βασίλειος – Εις τον ΜΔ Ψαλμόν)

MΕΡΟΣ Β΄

Ο Σεβασμιώτατος Περιστερίου, για την απομάκρυνση του Εσταυρωμένου από την Αγία Τράπεζα, επιχειρηματολογεί – ερείδεται σε «υψηλό οικουμενιστικό γούστο», προσκολλημένο επίμονα στις ιδέες – επιδιώξεις της πανθρησκείας, που εκφράζουν Χριστιανισμό διαθλασμένο μέσ’ από το πρίσμα πολλαπλών αιρετικών επιπέδων. Θα παραθέσουμε συλλήψεις του Πατερικού οφθαλμού∙ μάτι που συλλαμβάνει τους ορθοδόξους ιριδισμούς της θεολογίας του Πάθους του Χριστού (Σταύρωσις – Ανάστασις).

Χωρίς την αυταπάτη ότι εξαντλώ ερμηνευτικά το Σήμα του Σταυρού, να θυμηθούμε (πρώτα εισαγωγικά) το Θείο (Άγιο) Βάπτισμα:

«ή αγνοείτε ότι όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν; Συνετάφημεν ουν αυτώ δια του βαπτίσματος, εις τον θάνατον, ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών δια της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν. Ει γαρ σύμφυτοι γεγόναμεν τω ομοιώματι του θανάτου αυτού, αλλά και της αναστάσεως εσόμεθα…»  (Ρωμ. Στ. 3 – 5).

1^ο Σχόλιο: Θεολογικά μιλώντας ο Απόστολος φανερώνει την διαλεκτική διαμόρφωση – σχέση Τιμίου σταυρού (περί θανάτου αυτού) με την (δια της δόξης του Πατρός) Ανάστασι του Κυρίου.

Ο Απόστολος δεν αντιδιαστέλει Σταυρό και Ανάσταση∙ επιστρατεύει μια πανίσχυρη θεολογική συνείδηση Σταυρού και Αναστάσεως, που εκδηλώνεται περίτρανα, κυρίαρχη, στο Μυστήριο του Βαπτίσματος.

Δεν εκδηλώνει «Υπερονοματισμό – υπερπαγίωση» στο Σταυρό ή στην Ανάσταση. Τελικά οι οικουμενιστές επίσκοποι βρίσκουν αποκορύφωση σε ρεύμα σκέψης, το οποίο προωθεί σχάση, ρήξη με τη Γραφή, μια ριζική αναθεώρηση – καινοτομία στην παράδοση που αντανακλάται ως προβολή, στην σημερινή εχθρική διαμόρφωση των σχέσεων επισκόπου και ποιμνίου.

Ευτυχώς που υπάρχουν (στην Ι. Μ. Περιστερίου, Αιτωλοακαρνανίας κ.ο.κ.) πιστοί με ακριβή γνώση των μυστικών συσχετισμών – αντιστοιχιών μεταξύ Σταυρού και Αναστάσεως όπως (χωρίς τα μπερδεμένα λόγια των οικουμενιστών) τα τονίζει ο Άγιος Απόστολος Παύλος.

Τα κείμενα που παραθέτουμε (κατωτέρω) ερμηνεύουν την μακραίωνη Ορθόδοξη μυστική θεολογία – παράδοση αδιάσπαστου συνδέσμου περί Σταυρού και Αναστάσεως. (τέλος σχολίου)

Α) ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΓΡΑΙΚΟΣ

«Αυτό το Θείο σήμα, που προκαλεί δέος, το προμάντεψε ο πατριάρχης Ιακώβ σταυρώνοντας τα γεροντικά χέρια του όταν ευλόγησε τους υιούς του Ιωσήφ, τα εγγόνια του Εφραίμ και του Μανασσή (Γεν. 48, 8-14).

Και ο Μωϋσής επίσης προείδε το σχήμα, όταν διέταξε τους υιούς του Ισραήλ που βρίσκονταν εν αιχμαλωσία στην Αίγυπτο να σημαδέψουν τις πόρτες τους σε τέσσερα (4) σημεία:

Τις δύο πλευρές, δεξιά και αριστερά, το υπέρυθρο επάνω και το κατώφλι κάτω, για να μην μπορέσει να μπει εκείνος που θανάτωσε τους πρωτότοκους υιούς στην Αίγυπτο (Εξ. 12, 21 – 28).

Αυτό το σημάδι προμάντεψε επίσης ο Μωϋσής, όταν διέσχισε με τη ράβδο του την Ερυθρά θάλασσα. Τα νερά παραμέρισαν τότε στις δύο πλευρές, εμφανίστηκε ξηρός δρόμος πέρασαν στην άλλη όχθη αβρόχιν ποσίν. Με το πέρας της διάβασης στην άλλη όχθη ο Μωϋσής χτύπησε με την ίδια ράβδο την Ερυθρά θάλασσα, τα νερά γύρισαν πίσω και έπνιξαν τους διώκτες και βασανιστές που τον κυνηγούσαν, και βρέθηκαν στην μέση της θάλασσας.

Ένα ακόμη ξεκάθαρο πρότυπο του σημείου του σταυρού παρουσίασε ο ίδιος ο Μωϋσής όταν στην μέση της ερήμου έδεσε το χάλκινο φίδι « επί σημείου» ούτως ώστε όσοι δαγκώθηκαν από το φίδι βλέποντάς το να θεραπεύονται. Τούτο το επιθυμητό και σωτήριο σημείο προφήτευσε προ πολλού ο γνωστός δίκαιος, όταν προσευχόμενος θερμά για να συντελεστεί το ζητούμενο έλεγε:

«Ποίησον μετ’ εμού σημείον εις αγαθόν, και ιδέτωσαν οι μισούντες με και αισχυνθήτωσαν» (Ψαλμ. 85, 17). (ΛΟΓΟΙ ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΓΡΑΙΚΟΥ)

Β) ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

«”Ο Λόγος σαρξ εγένετο, και εσκήνωσεν εν ημίν”. Μετά των αχαρίστων ο ευεργέτης, προς τους καθημένους εν σκότει, ο ήλιος της δικαιοσύνης, επί τον Σταυρόν ο απαθής, επί τον θάνατον η ζωή, επί τον άδην το φως, η ανάστασις δια τους πεσόντας, πνεύμα υιοθεσίας, χαρισμάτων διανομαί, στεφάνων επαγγελίαι, τα άλλα, όσα ουδέ εξαριθμήσασθαι ράδιον, εφ’ οίς πάσιν πρέπουσα εστίν η φωνή του προφήτου «τι ανταποδώμεν τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν;” (Λόγος εις την Μάρτυρα Ιουλίτταν).

2^ο Σχόλιο:

Εκατομμύρια Μάρτυρες απέδειξαν τη διαχρονική σύνδεση Σταυρού και Αναστάσεως (όπως η Μάρτυς Ιουλίττα), στο επίπεδο που υπογραμμίζει ο Μ. Βασίλειος. Η νομοτελειακή διατύπωσή του φανερώνει τη συγκρότηση του επιπέδου, ως εξής:

α) Σταυρός – Απαθής Κύριος

β) Θάνατος – ζωή (ο Κύριος)

γ) Άδης – φως (ο Κύριος)

δ) Πεσόντες – Ανάσταση Κυρίου

ε) Πνεύμα υιοθεσίας, διανομές χαρισμάτων, επαγγελίες στεφάνων και πολλά άλλα χαρίσματα ανήκουν μέσα στο επίπεδο αυτό, νομοτελειακά και τελολογικά αρθρωμένο υπό του Χριστού, δια ερμηνείας αληθούς του Μ. Βασιλείου προβαλλόμενο! (τέλος σχολίου)

Υπογραμμίζει, επίσης, ο Μ. Βασίλειος:

«Η γαρ των λυπηρών μετά τον Σταυρόν μετεβέβληται φύσις. Ουκέτι θρήνοις τους των αγίων δορυφορούμεν θανάτους, αλλ’ ενθέοις χορείαις της εκείνων επoρχούμεθα τάφου. Ύπνος γαρ τοις δικαίοις ο θάνατος. Μάλλον δε προς κρείττονα ζωήν εκδημία. Εντεύθεν σκιρτώσι σφαττόμενοι μάρτυρες. Ο γαρ της μακαριωτέρας ζωής πόθος την της σφαγής οδύνην νεκράν απεργάζεται. Ου βλέπει τους κινδύνους, αλλά τους στεφάνους ο μάρτυς, ου φρίττει τας πληγάς, αλλ’ αριθμεί τα βραβεία, ουν ορά τους κάτω μαστιγούντας δημίους, αλλά τους άνωθεν ευφημούντας αγγέλους φαντάζεται, ου σκοπεί των κινδύνων το πρόσκαιρον, αλλά το των επάθλων αιώνιον» (Εις τον Μάρτυρα Βαρλαάμ).

3^ο Σχόλιο

Αναφέρεται (ίσως επανέρχεται) ο Μ. Βασίλειος στο κρίσιμο σημείο της πραγμάτευσης «Σταυρός και Ανάσταση», φανερώνοντας τη σχέση συμπληρωματικότητάς τους. Δεν υπάρχει ανταγωνιστική σχέση μεταξύ τους, αλλά σχέση Θείας συμμετρίας, που συγκολλά τα σπασμένα κομμάτια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Συμπληρωματικότητα και συμμετρία διέπουν Σταυρό και Ανάσταση. Τους εναλλακτικούς τρόπους σχέσης τους ή ύπαρξής τους, τους τονίζει άριστα ο Μ. Βασίλειος. Σχετικά, διαβάζουμε:

α) Τα λυπηρά μετά τον Σταυρόν μεταβλήθηκαν στη φύση τους.

β) Toυς θανάτους – μαρτύρια των αγίων τους συνοδεύουμε με θείους χορούς γύρω από τους τάφους τους.

γ) Ο θάνατος των δικαίων είναι (πλέον) ύπνος, ταξίδι προς τα καλύτερα

δ) Ο πόθος της αιώνιας ζωής μετέτρεψε οδήγησε σε νέκρωση τον πόνο της σφαγής

ε) Οι Μάρτυρες αγνοούν τους κινδύνους (τις Σταυρώσεις) και βλέπουν τους στεφάνους (Ανάσταση).

στ) Καταφρονούν τις πληγές και βλέπουν τα βραβεία.

ζ) Δεν φθονούν τους δημίους αλλά επιθυμούν τους επαίνους των Αγγέλων

η) Τέλος, καταφρονούν το πρόσκαιρο και στοχεύουν στο αιώνιο.

Πλήρης η αποσαφήνησις της σχέσεως Σταυρού και Αναστάσεως. (τέλος σχολίου)

Άξια παρατηρήσεως (λέγει ο Ι. Δαμασκηνός) η απόκριση του Αγγέλου στις γυναίκες:

«ταις γυναιξίν έλεγεν ο της αναστάσεως άγγελος, Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον∙ πολλοί μεν Χριστοί και Ιησοί, αλλά εις ο Εσταυρωμένος∙ Ουκ είπεν λελογχευμένον, αλλ’ εσταυρωμένον». (Συνεχίζεται)

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

===============================================

«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού»

(Μ. Βασίλειος – Εις τον ΜΔ Ψαλμόν)

MΕΡΟΣ Α΄

Αναμφίβολα, η αμεσότητα της Γλώσσας της Γραφής εξουδετερώνει την άβυσσο της φλυαρίας των οικουμενιστών.

Ο Λόγος του Ευαγγελίου αποτελεί το καθαρό μέσον της γνώσεως του θελήματος του Θεού∙ είναι αυτός που κοινοποιεί το πνευματικό περιεχόμενο της σωτηρίας μας. Εύστοχα ο Hamann (φιλόσοφος) τόνισε: «Η γλώσσα είναι η μητέρα του Λόγου και της Αποκάλυψης, το άλφα και το ωμέγα της».

Όπως βγαίνει το κρασί από τα σταφύλια, έτσι η γνώση της Γραφής αποδίδεται από τους Πατέρες, ως η ορθή κατοχή της (Ορθοδοξία).

Ο Μ. Βασίλειος στην ερμηνεία του εις τον ΜΔ (44) Ψαλμό, σε εισάγει στη θέα των νοημάτων του Εσταυρωμένου Χριστού. Γνώριζε ότι η Χάρις που είχε ο Απ. Παύλος προήρχετο από τον Κύριόν μας, Ιησούν Χριστόν, όταν (ο Παύλος) υπογράμμιζε:

- «ο καυχώμενος εν Κυρίω καυχάσθω» (Α΄ Κορινθ. 31).

- «εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ειμή εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι’ ου εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω» (Γαλ. Στ, 14).

Καμμία σχέση το καύχημα του Απ. Παύλου (και των ορθοδόξων χριστιανών) με την καυχησιολογία και την κομπορρημοσύνη την κοσμική, των πολιτικών, των οικουμενιστών∙ καυχησιολογία μισητή από τον Θεό, που είναι χωρίς επίγνωση του μέτρου της ταπεινότητας και της πατερικής πνευματικής καταρτίσεως. Στα χείλη του Απ. Παύλου και των Πατέρων δεν υπάρχει ψεύδος – σφετερισμός πραγμάτων ή δικαιωμάτων του Θεού, των δωρεών του: «Ευχαριστώ σοι Κύριε, επί πάσιν οις παράσχου μοι αγαθοίς», τονίζει η Εκκλησία μας.

Στην ερμηνεία του ΜΔ Ψαλμού, ο Μ. Βασίλειος τονίζει με απόλυτη κατηγορηματικότητα:

«Οι μεν έξω του λόγου της αληθείας μωρίαν ονομάζουσι του Ευαγγελίου το κήρυγμα, την ευτέλειαν της φράσεως των Γραφών εξουθενούντες∙ ημείς δε οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού, οίς εφανερώθη δια του Πνεύματος τα υπό του Θεού χαρισθέντα ημίν, ουκ εν διδακτοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις, οίδαμεν ότι πλουσία χάρις εστιν εκκεχυμένη παρά Θεού επί τοις περί Χριστού λόγοις» (Εις τον ΜΔ΄ Ψαλμόν ΕΠΕ, Τόμος 5).

Ερμηνεία – Μετάφρασις

«Όσοι δεν γνωρίζουν τον λόγον της αληθείας ονομάζουν το κήρυγμα του Ευαγγελίου μωρίαν, διότι περιφρονούν την εκφραστικήν απλότητα των Γραφών∙ ημείς όμως που καυχόμεθα δια τον σταυρόν του Χριστού, εις τους οποίους εφανερώθησαν δια του αγίου Πνεύματος αυτά που μας εχάρισεν ο Θεός, όχι με λόγια που διδάσκονται με την ανθρωπίνην σοφίαν, γνωρίζουμε ότι πλουσία χάρις εχύθη από τον Θεόν εις τα λόγια περί Χριστού».

Όπως τονίζει ο Μ. Βασίλειος, ότι «οι μεν έξω του λόγου της αληθείας μωρίαν ονομάζουσι του Ευαγγελίου το κήρυγμα, την ευτέλειαν της φράσεως των Γραφών εξουθενούντες», αυτό συμβαίνει στο «Δυτικό υπόδειγμα» προσέγγισης των Γραφών από τους οικουμενιστές επισκόπους, ιερείς και μοναχούς, με την αστόχαστη και επιπόλαιη απόρριψη της ερμηνείας των Πατέρων σε καίρια θέματα.

Θα παρουσιάσω (εν καιρώ) καθησυχαστικές οικουμενιστικές «βεβαιότητες» λογίου μοναχού περί «Αγάπης», ως παράδειγμα επικέντρωσής του στο σχήμα «Αγάπης» που προβάλλουν οι οικουμενιστές, ως μια πράγματι μεθερμηνεία της ορθής θέσεως – διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων.

Η καχεξία της οικουμενιστικής θεολογίας (θολολογίας) απομακρύνει τον Εσταυρωμένο από την Αγία Τράπεζα, εξαίροντες (οι οικουμενιστές) μόνο την Ανάστασι και την Δόξα του Χριστού, αν και ο Κύριος τόνισε την αδιάσπαστη συνοχή Σταυρώσεως και Αναστάσεως, δηλ.: «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν».

Ο λόγος αυτός του Χριστού συγκροτεί μια ολότητα του Πάθους, που υπογραμμίζει ο Μ. Βασίλειος, ως ενσωματωμένο περιεχόμενο στα λόγια του Χριστού. Τονίζει σχετικά:

Α) Μνήσθητι του καιρού του κατά το πάθος του Κυρίου και ευρήσεις τα σημαινόμενα. Εσπέρας γαρ ηυλίσθη κλαυθμός τοις μαθηταίς του Κυρόυ, ότε έβλεπον αυτόν επί του σταυρού κρεμάμενον∙ το δε πρωί αγαλλίασις, ότε μετά την ανάστασιν διέτρεχον μετά χαράς αλλήλοις διδόντες τα Ευαγγέλια της οπτασίας του Κυρίου» (Εις τον ΚΘ΄ Ψαλμόν).

Β) «Ότε οι μεν ενόμιζον σταυρούν τον βασιλέα της δόξης, ο δε δια της του σταυρού οικονομίας ανανεούτο την ανθρωπότητα. Εν γαρ τη αναστάσει διεσκεδάζετο μεν η βουλή των εθνών, του Πιλάτου και των στρατιωτών, και όσοι τα περί σταυρού ενήργουν∙ ηθετούντο δε αι βουλαί των αρχόντων, αρχιερέων και γραμματέων και των βασιλέων του λαού. Η γαρ ανάστασις πάσαν αυτών διέλυσε την επίνοιαν» (Εις τον ΛΒ΄ Ψαλμόν).

1^ο Σχόλιο: Οι σημερινοί οικουμενιστές – πατριάρχες και επίσκοποι, στο φως της Γραφής και της διδασκαλίας (ερμηνευτικής) του Μ. Βασιλείου, αποκαλύπτονται στην προσπάθειά τους αλλοίωσης της εξίσωσης της πνευματικής εξισώσεως της Ορθοδοξίας. Δημιουργούν διαφορές βαθμού και διαβαθμίσεις στα συνολικά επίπεδα του Δόγματος – Θεολογίας∙ Εφευρίσκουν δηλ. (παράδειγμα): α) Την θεωρία περί «πρωτείου» του Πατρός β) Αλλοίωσαν την θεολογική έννοια της Εκκλησίας και του Βαπτίσματος και την διακονία του επισκόπου∙ έχουμε δηλ. ετεροδιδασκαλίες των οικουμενιστών σύμφωνα με το μυαλό τους… (τέλος σχολίου)

Στην περιγραφική, σύντομη, μα πυκνή θεολογικά αναφορά του Κυρίου «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν», θεμελιώνεται και συγκροτείται η Αγία Τράπεζα, όπου ο θάνατος (Σταυρός) του Κυρίου και η ένδοξος Ανάστασί Του. Με την απομάκρυνση του Εσταυρωμένου από την Αγία Τράπεζα, έργο σημερινών επισκόπων (;), δημιουργούν – εγείρουν αξιώσεις θεμελίωσης νέας «θεολογίας», αντίθετης με τα λόγια του Κυρίου.

Ερώτημα: Mπορεί να υπάρχει ερμηνευτική πρόσβαση στο λόγο του Κυρίου «εις την εμήν ανάμνησιν», χωρίς τον Σταυρό ή την Ανάστασι; Όχι, ασφαλώς!

Δημιουργούν οι οικουμενιστές επίσκοποι μεταεπίπεδο θεολογικής οντολογίας, ξένο προς την Ορθοδοξία.

Ας ακούσουν το Μ. Βασίλειο και ας απορρίψουν τους οικουμενιστικούς «στοχασμούς» τους!

2^ο Σχόλιο: Εις το «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» υπάρχει διαφορά νοήματος – αντίληψις της λέξεως «ανάμνησις» στην Καινή Διαθήκη. Αρχικά να θυμηθούμε ότι Μνήμη είναι η διατήρησις  των εντυπώσεων (εικόνων, βιωμάτων, αισθητικών εμπειριών κλπ) στο νευρικό σύστημα, στο Νου δηλ.

Παραδείγματα: Στο Θεόπνευστο κείμενο διακρίνουμε:

Α) Μνήμη απλή (Μαρκ. 11, 21)

Β) Μνήμη ελεγκτική (Μαρκ. 14, 72)

Γ) Μνήμες προς σωτηρία (1 Κορ. 4, 17 – 2 Κορ. 7, 15 – 2 Τιμ. 1, 6 – Εφ. 10, 32 και 10, 3 – 2 Πετρ., 15)

Δ) Μνήμη πτωτική (Ματθ. 9, 4 – Πραξ. 17, 29).

Η νοηματική, όμως, κατεύθυνση της φράσεων του Κυρίου «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν», καθορίζεται στην αρχή της από την προστακτική «τούτο ποιείτε» (Βλέπε Λουκ. 22, 19 – 1 Κορ. κεφ. 11, 24-25), που σημαίνει (ακριβώς) μελλοντική οντολογική επαναφορά του Μυστηριακού χαρακτήρα του Μ. δείπνου, της Θυσίας του Χριστού, που έλαβε χώρα στο Γολγοθά (επί του Τιμίου Σταυρού), στην Αγία Τράπεζα των Ορθοδόξων, σήμερα. Τα λόγια του Κυρίου δηλ. δεν συνιστούν μια απλή αναφορά, ανάκληση στη μνήμη μας, του Σωτηρίου πάθους Του.

Αναφέρεται, ο Κύριος στην οντολογική συνέχεια (ανάμνηση) του Σωτηρίου Πάθους Του. Γι’ αυτό και η θέση του Εσταυρωμένου είναι στην Αγία τράπεζα, ως πνευματικά περιεκτικό και αδιασάλευτο σύμβολο, στήριγμά μας, στη ζωή και στην Εκκλησία. (Συνεχίζεται)

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ