Ἅγιος ὁ Τριαδικὸς Θεός. Παν-αγία ἡ Παναγία μας, ἀλλὰ Παναγιώτατος ὁ Πατρ. Βαρθολομαῖος, τί χρειάζεται ὁ Ἐσταυρωμένος; Ὅπως λέγει καὶ ὁ Πάπας, «Ἀφοῦ ὑπάρχει ὁ Πάπας δὲν ὑπάρχει ἀνάγκη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Ἱεροσυλία ἤ γελοιότης;
«Ὁ συν-εορτασμὸς ὁδηγεῖ εἰς τὴν ἐρήμωσιν τῆς ἀμπέλου»
«ΚΟΙΝΟΝ ΠΑΣΧΑ»: ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ ΑΠΑΤΗ ΩΣ ΝΕΟΝ ΣΥΝΘΗΜΑ!
«Ὁ Οἰκουμενισμὸς μὲ τὴν ἡμερολογιακὴν μεταρρύθμισιν κατέστρεψε τὴν ἑορτολογικὴν ἑνότητα. Τώρα μὲ τὴν νέαν ἀπάτην ἐπιδιώκεται ἡ ὁλοκλήρωσις τῆς καταστροφῆς»
Τοῦ κ. Δημητρίου Κ. Ἀναγνώστου, θεολόγου
Ἡ ἐν Χριστῷ καί κατά Θεόν πλήρης ἑορτολογική ἑνότης ὅλων τῶν πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ὅπου γῆς, πού ἐπεδίωξαν καί κατόρθωσαν μέ τή χάριν τοῦ Θεοῦ καί τήν ὑποστήριξιν τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου οἱ Ἅγιοι καί Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἁγίας Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, δέν ἔχει καμμία σχέσιν μέ τήν «ἀγαπολογία» καί «ἑνωσιολογία» ὁρισμένων συγχρόνων φθορέων Ποιμένων.
Οἱ τελευταῖοι προπαγανδίζουν τώρα τόν δῆθεν θεάρεστον συνεορτασμόν ἀπό ὅλους τούς «χριστιανούς» (καί) τοῦ Πάσχα, κάνοντας λόγο γιά «Κοινό Πάσχα», ἐνῶ πρόκειται περί ψευδεπιγράφου συνεορτασμοῦ μαζί μέ τούς ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας εὑρισκομένους, τούς αἱρετικούς, ἄνευ ἐπιστροφῆς ἐκείνων εἰς τήν ὀρθή καί ἀληθινή Πίστιν, οὕτως ὥστε τό Ἅγιον Πάσχα νά μεταβληθεῖ σέ ὑπό ἄλλην ἔννοιαν νοούμενο «κοινό», δηλαδή σέ μολυσμένο.
Ὁ «μοναδικός κατά τήν τόλμην Πατριάρχης» καί μασόνος ὑψίστου βαθμοῦ, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μελέτιος (Μεταξάκης), ὑπῆρξε ὁ πρῶτος ὁ ὁποῖος ἐνδιαφέρθηκε περί τοῦ «συνεορτασμοῦ» ὑπό πασῶν τῶν πανσπερμιῶν τῶν αἱρετικῶν τῶν μεγάλων ἑορτῶν τῆς Χριστιανοσύνης καί ἐνήργησε σχετικῶς, ἐνῶ ἀδιαφοροῦσε γιά τή διάρρηξη τοῦ συνεορτασμοῦ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων, τήν ὁποίαν τελικῶς προεκάλεσε!
Ὁ ἐν λόγῳ πάντολμος και ἀνήσυχος πατριάρχης, τόν ὁποῖον ὁ ὅσιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς εἶχε χαρακτηρίσει «σχισματοποιόν», λόγῳ καί ἔργῳ ἀνέδειξε καί ἐξυπηρέτησε τήν, κατά δήλωσιν τοῦ ἰδίου, «ἀνάγκη τοῦ ταυτοχρόνου ἑορτασμοῦ τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν, τῶν Χριστουγέννων καί τοῦ Πάσχα, ὑπό πάντων τῶν χριστιανῶν», «πρός ἐξυπηρέτησιν ἐν γε τούτῳ τῷ μέρει τῆς παγχριστιανικῆς ἑνότητος». Προσέθετε δέ ὅτι «Ἄλλος ἐπί πλέον λόγος πρός ἄμεσον ἐφαρμογήν καί τοῦ (κοινοῦ) Πασχαλίου εἶναι ἡ μεγάλη ἠθική σημασία καί ἐντύπωσις ἥν θά παραγάγη εἰς ὅλον τόν πεπολιτισμένον κόσμον ἡ διά τῆς ἀβιάστου πρωτοβουλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας προσέγγισις τῶν δύο χριστιανικῶν κόσμων τῆς ἀνατολῆς καί τῆς δύσεως ἐν τῷ ἑορτασμῷ τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν». Ἀκόμη δέ σαφέστερον, μέ «διαβολικήν ὠμότητα», κατά τήν ἔκφρασιν τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, διερωτᾶτο: «Μήπως ἡ εἰσαγωγή» τῶν προτεινομένων καινοτομιῶν του, «δέν εἶναι ὁ πρῶτος λίθος διά τό οἰκοδόμημα τῆς ἑνώσεως πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν (τῶν αἱρέσεων) τοῦ Θεοῦ;» (Τά ἀποσπάσματα τῶν λόγων του προέρχονται ἀπό τά Πρακτικά τοῦ διαβοήτου «Πανορθοδόξου» Συνεδρίου τοῦ 1923, τό ὁποῖον ὁ ἴδιος συνεκάλεσε.)
Ἡ σύμπτωσις ἤ μᾶλλον ταύτισις τῶν ἀνωτέρω θέσεων μέ τάς ἀπόψεις τοῦ σημερινοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου, τάς ὁποίας οὗτος εὐκαίρως ἀκαίρως μέ παρρησία δηλώνει καί ὑποστηρίζει, εἶναι ἐντυπωσιακή. Μάλιστα, ὁ τελευταῖος προχώρησε ἕν βῆμα ἐπιπλέον χαρακτηρίσας ὡς «σκάνδαλον» τόν ὑφιστάμενον μή συνεορτασμόν τοῦ Πάσχα μεταξύ ὀρθοδόξων και παπικῶν!
Ὁ χρονικός «συν-ἑορτασμός», χωρίς ἑνότητα στήν Πίστιν, ὅπως μᾶς τήν παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες στίς ἁγίες Συνόδους καί τά συγγράμματά των, δέν ὠφελεῖ κανένα. Ἀντιθέτως, ἐπιτρέπει τόν συγκρητισμό καί τή σύγχυσιν μεταξύ τῶν ὁρίων τῆς Ἀληθείας καί τοῦ ψεύδους, καταστρέφει τούς φραγμούς καί ὁδηγεῖ στήν καταπάτησιν καί ἐρήμωσιν τῆς ἀμπέλου.
Οἱ Ὀρθόδοξοι δέν (πρέπει νά) δέχονται οὔτε συζήτησιν γιά θέματα πού ἔχουν ὁριστεῖ θεάρεστα καί δέν ἐπιδέχονται ἀμφισβήτησιν, ἀφοῦ νομοθετήθηκαν μέσα ἀπό συμφωνία ὁλοκλήρου τῆς Ἐκκλησίας ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καί ὑπηρετοῦν καί ἐκφράζουν ὄχι τήν ἐμπάθειαν τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γιά τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα ὑπάρχει ὁ ὁρισμός («Ὅρος») τῆς Ἁγίας Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος εἶναι τέλειος καί δέν ἐπιδέχεται καμμίαν ἀλλοίωσιν.
Ἀλλά κι ἄν ὑποτεθεῖ ὅτι οἱ ἐκτός τῆς Ὀρθοδοξίας λεγόμενοι χριστιανοί θά ἑώρταζον τό Πάσχα συγχρόνως μέ ἡμᾶς, ποιό τό ὄφελος γιά τήν Ὀρθοδοξία ἤ γι’ αὐτούς;
Ἤδη ἀπό αἰώνων «ἑορτάζουν» τήν ἴδια ἡμέρα μέ ἡμᾶς ὄχι μόνον τό Πάσχα, ἀλλά καί τίς ἀκίνητες ἑορτές, οἱ Ἀρμένιοι, οἱ Κόπτες, οἱ Ἀβησσυνοί κλπ. Μήπως αὐτό μίκρυνε τό χάσμα, τό ὁποῖο δημιούργησαν, μέ τόν χωρισμό τους ἀπό τήν Ὀρθοδοξία; Τό ὁμόχρονο καί ἡ τυχόν ὁμοιότητα τῆς λατρείας ἐξωτερικεύει καί προϋποθέτει τήν ὁμοφροσύνη καί τήν ταυτότητα ἐνδιαθέτου πίστεως, ἤ τό ἀντίστροφο;
Ἀσχέτως τῆς ἐπιτεύξεως ἤ μή τῶν σχεδιασμῶν Φαναρίου καί Βατικανοῦ περί «Κοινοῦ Πάσχα» μεταξύ ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν κατά τό ἀμέσως προσεχές χρονικό διάστημα, δηλαδή ἐφέτος (2025), λόγῳ τῆς χρονικῆς συμπτώσεως τοῦ Πάσχα Ὀρθοδόξων καί Λατίνων, τό θέμα θά παραμείνει ἀνοικτό πρός ἐκπλήρωσιν, καιροῦ ἐπιτρέποντος καί ἀναλόγως τῶν συνθηκῶν.
Ἄλλωστε, ἀκόμη κι ἄν ἐφέτος λόγοι ἔκτακτοι, ὅπως ἡ πρόσφατος σοβαρή ἀσθένεια τοῦ προθύμου Πάπα Φραγκίσκου, ἤ ἄλλες σκοπιμότητες, ὁδηγήσουν σέ πρόσκαιρον ἀναβολήν τῆς ὑλοποιήσεως τοῦ συγκεκριμένου στόχου, εὐκαιρίες θά ὑπάρξουν γιά τήν ἐπίτευξίν του. Καί, βεβαίως, οὔτε οἱ ἀφορμές θά λείψουν, μέ δεδομένον μάλιστα ὅτι κατά τήν ἀκολουθοῦσαν χρονικήν περίοδον ὑπάρχουν ἀρκετά συχνά χρονικές συμπτώσεις τῶν ἡμερομηνιῶν τοῦ Πάσχα τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν Λατίνων.
Μέ αὐτόν ἤ τόν ἑπόμενον Πάπα καί ἐνδεχομένως τόν ἴδιο ἤ τόν διάδοχο τοῦ σημερινοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ὁ σχεδιασμός θά παραμείνει ὁ ἴδιος, διότι εἶναι ἐνταγμένος ἀπό δεκαετιῶν εἰς τό πλαίσιο τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως αὐτό τό πλαίσιο ἀποστασίας ἀπ’ ἀρχῆς σχεδιάστηκε, συνεχίζεται καί διευρύνεται ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνος, σταδιακῶς, σταθερῶς καί προοδευτικῶς (ἀτυχῶς καί σχεδόν ἀπρόσκοπτα, λόγῳ τῆς ἐνεργουμένης διαβρώσεως συνειδήσεων καί θεσμῶν καί τῆς ἀδιαφορίας τῶν Ποιμένων) μέχρι σήμερον.
Ὁ παναιρετικός Οἰκουμενισμός μέ τήν ἡμερολογιακή μεταρρύθμισιν τοῦ Μελετίου Μεταξάκη κατέστρεψε τήν ἐπί 16 αἰῶνες ἑορτολογική ἑνότητα καί ὁμοφωνία τῆς ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς πού ἦταν ἡ χαρά, τό καύχημα καί ἡ σωτηρία τῶν πιστῶν. Τώρα μάλιστα μέ τήν νέαν ἀπάτην (κατ’ οὐσίαν παλαιοτέραν ἀπάτην, πλέον ὡς νέον σύνθημα) περί «Κοινοῦ Πάσχα» ἐπιδιώκει τήν ὁλοκλήρωσιν τῆς καταστροφῆς πού μπορεῖ στά αὐτιά τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων νά ἠχεῖ εὐχάριστα, πλήν ὅμως πόρρω ἀπέχει ἀπό τό νά κηρύττει τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ καί νά ὑπηρετεῖ τό θέλημά Του πού εἶναι ἡ σωτηρία τῶν πιστῶν.