Δυστυχώς, ο π. Βαρνάβας Γιάγκου επηρεασμένος από την κοινωνιολογία και
την μεταπατερική Θεολογία, κατηχεί τους νέους της Θεσσαλονίκης με Αντιπατερική
"Ποιμαντική ευθύνη"
Ο Δεσπότης Λαρίσης Ιερώνυμος και οι αυλικοί του, με αυτές τις απαράδεκτες, νεωτεριστικές, ψυχολογικού χαρακτήρος ομιλίες του π. Βαρνάβα Γιάγκου "ανατάσσει" το πνευματικό επίπεδο των πιστών της Λαρίσης, μεταδίδοντας αυτές μέσω του ραδιοφωνικού σταθμού της μητροπόλεως, διανθίζοντας το ραδιοφωνικό πρόγραμμα με τις ταυτόσημες ομιλίες των: π. Βασιλείου Θερμού, π. Λίβιου.
Αλήθεια, πώς αυτά τα αλλότρια κηρύγματα διαλανθάνουν της προσοχής του υπευθύνου για τις αιρέσεις π. Βασιλείου;;;
Το ποίμνιο, παθητικώς υπακούει .... αν και έχει τόσους φωστήρες διδάχους μανδροφύλακες, Γαλιάτσους, Μουρτζανάκια, γιάννηδες, Αββάς Βησσαρίων, ο Σώτος ο πιγκουήνος. Ευτυχώς, δεν ξανα-θεάθηκε το πατριαρχικό Ιακωβάκη.
Ελπίζουμε μετά ταύτα, ο κ. Ιερώνυμος, ο Γαλιάτσος και το ύπουλο Μουρτσανάκι… να μην τις απαγορεύσουν.
"Αν ζούσε ο δυναμικός
ιεροκήρυκας π. Σεραφείμ Ζαφείρης που στα νιάτα του ήταν πρωταθλητής της
Ελληνορωμαϊκής πάλης, πρώτα θα "τουλούμιαζε" στο ξύλο το μαθητούδι
του, τον Δεσπότη Ιερώνυμο και μετά κάτι δικούς του οργανωσιακούς για τους
λόγους που αμφότεροι γνωρίζουν..."
Λαρισαίος
================================
Η στέρηση της Θ Κοινωνίας στους νέους που έρχονται για πρώτη φορά και αλλά ποιμαντικα ζητήματα - π. Βαρνάβας Γιάγκου
Ένα από τα παράδοξα της ποιμαντικής είναι να απαιτούμε από τους νέους που δεν μετείχαν ποτέ στα μυστήρια, δεν γνωρίζουν τίποτα από το λόγο του Θεού, να τηρούν τις εντολές Του, αλλιώς απορρίπτονται.
Χωρίς να γευτεί ο νέος το Θεό ως πατέρα –και αυτό είναι ευθύνη της Εκκλησίας- πώς θα κατανοήσει και τις εντολές Του;
Όταν γευτούμε την αγάπη, γνωρίζουμε την αξία μας και έχουμε τη δυνατότητα προσπάθειας και αγώνα.
Ίσως οι «εκτός Εκκλησίας» νέοι να ταράσσουν τη βόλεψη και τον εφησυχασμό μας στα ατομικά ηθικά μας μέτρα.
Αγγίζει τα όρια του παραλόγου όταν εμποδίζεται ο νέος από τη Θεία Κοινωνία, γιατί είχε «ερωτικές εμπειρίες», τη στιγμή που η στέρηση αυτή δεν του λέει τίποτα, αφού έχει να μεταλάβει από τότε που βαπτίστηκε! […]
Κέντρο είναι ο άνθρωπος και όχι ο νόμος. Πολλοί νέοι είναι μακριά από την Εκκλησία εξαιτίας μιας φαρισαϊκής και σκληρόκαρδης ποιμαντικής, που δεν έχει διάθεση να αποδεχθεί φιλάνθρωπα την πραγματικότητα για να εμπνεύσει εμπιστοσύνη προκαλώντας φόβο και παγωμάρα.
Υπάρχει εμμονή της ποιμαντικής της Εκκλησίας στα σωματικά αμαρτήματα, τη στιγμή που κυριαρχούν τα πνευματικά πάθη της φιλαργυρίας, της φιλοδοξίας και κυρίως της απουσίας αγάπης για τον Χριστό και τον άνθρωπο.
π. Βαρνάβας Γιάγκου
«Ποιμαντική ευθύνη σήμερα», Σύναξη 115 (2010), σελ. 20-21.