Νίκος Σακαλάκης, Μαθηματικός
Καθώς το έτος 1940 πλησίαζε στο τέλος του, οι ναζί με φυσικό σύμμαχό τους τον Μουσολίνι, ωθούσαν την Ελλάδα (πατρίδα μας) στη νέα παγκόσμια σύγκρουση, μεγαλύτερη από την πρώτη.
Φασισμός – ναζισμός, μετά την αποικιοκρατία, είναι το πλέον εγκληματικό (τερατώδες) δημιούργημα της Ευρωπαϊκής Ηπείρου. Για «Ενωμένη Ευρώπη» μιλούσε το μεγάλο Ράιχ, μιας «και οι Γερμανοί είναι εκείνοι που θα προσφέρουν στην Ευρώπη την ηγετική της τάξη», όπως αυτό πίστευε!
Στην αποτρεπτική αντίσταση εναντίον της ναζιστικής – φασιστικής τάξης των ευρωπαϊκών πραγμάτων, η πατρίδα μας, με πιστότητα στις μεγάλες αξίες της Ορθοδοξίας και του διαχρονικού Ελληνισμού (Ελευθερία, Δημοκρατία κλπ), προσέφερε τα μέγιστα.
Τα γεγονότα του πολέμου της Ιταλίας έναντι της Ελλάδος, δίνουν απαντήσεις, ως άμεσης περιγραφής της εμπειρίας των Ελλήνων μαχητών στα χαρακώματα, στις βουνοπλαγιές και στα υψώματα των πεδίων των μαχών∙ απαντήσεις στη φαινομενολογία των πάσης φύσεως αρνητών του έπους του ’40.
Οι διαταγές των αξιωματικών, της τότε πολιτικής ηγεσίας και η δράση των στρατιωτών, αποτελούν την πλέον ατόφια – ανεξάρτητη από κομματικές σκοπιμότητες – μαρτυρία τους, που είναι η εμπειρία τους. Το Ιταλικό σχέδιο επιχειρήσεων προέβλεπε αντίσταση 10 ημερών (περίπου)∙ τόσο βέβαιος (υπερβέβαιος) για τη νίκη του ήτο ο Ιταλός δικτάτορας.
Αργότερα ο Τσιάνο στο ημερολόγιό του γράφει – διασώζει τα λόγια του Μουσολίνι: «Εάν κάποιος μου έλεγεν εις το συμβούλιον της 15ης Οκτωβρίου, αυτά τα οποία συνέβησαν κατόπιν, θα διέτασσα τον τυφεκισμόν του».
Η πρώτη εχθρική επίθεση (φάση 28-29 Οκτ.) κατά του αποσπάσματος της Πίνδου (Κ. Δαβάκης) απέτυχε.
Επρόκειτο (στρατιωτικά) περί καταπληκτική αποτυχίας της Ιταλικής Μεραρχίας Τζουλια.
Η αποτυχία της «Τζούλια» δημιούργησε σύγχυση μέσου και σκοπού στον Μουσολίνι. Γι’ αυτό υπό την επίδραση της ήττας – αδυναμίας της «Τζούλια», διατάσσει την αναστολή της καταλήψεως της Κερκύρας από την Μεραρχία «Μπάρι» και την αποστολή της στην Πίνδο.
1ο Σχόλιο: Η Θεοτόκος, η Υπερμάχος Στρατηγός, είχε κάνει το υπερθαύμα της, που ανέκοψε τον κεραυνοβόλο πόλεμον της Ιταλίας κατά της Ελλάδος∙ η αντίσταση του μικρού Αποσπάσματος Πίνδου δημιούργησε στους φασίστες της Ρώμης πραγματικό αδιέξοδο.
2ο Σχόλιο: Ο Δαβάκης, ο ευφυέστατος αυτός Έλληνας Αξιωματικός, αντέδρασε έξυπνα, αβίαστα και ψυχολογημένα σε μυστηριώδες τηλεφώνημα (δήθεν από το Γεν. Επιτελείο), που τον ωθούσε προς ήσσονα αντίσταση.
Ο Δαβάκης στον άγνωστο (προφανώς Ιταλό) ομιλητή του είπε ότι «γνωρίζει πολύ καλλίτερον την κατάστασιν, ότι ξέρει τη δουλειά του και ότι δεν έχει ανάγκη συμβουλών». Επίσης, ότι «Δεν θα με πιάσουν κορόϊδο οι Ιταλοί∙ δεν θα εκτελέσω διαταγάς του Γεν. Επιτελείου, παρά μόνον του Τμήματος Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας», τόνισε στον Συνταγματάρχη Γεωργούλη, Επιτελάρχη της Στρατιάς. (τέλος σχολίου)
Η ευφυία και ο προσωπικός ηρωισμός του Δαβάκη βρήκαν συνέχεια στο πρόσωπο του Υποστρατήγου Κατσιμήτρου – διοικητού της 8ης Μεραρχίας Ηπείρου – στη δεύτερη (1-3 Νοεμ.) φάση του πολέμου, καθώς και στην τρίτη φάση (Καλπάκι, 5-7 Νοεμ.).
Αντιγράφω: «Έπρεπε να υπάρξουν και αι δύο νίκαι – και της Πίνδου (Δαβάκης) και της Ηπείρου (Κατσιμήτρος) – δια να υπάρξη η νίκη. Δύο πρόσωπα επρωτοστάτησαν εις τα ηρωικά αυτά γεγονότα: Ο Συν/χης Δαβάκης Κ. εις την Πίνδον και ο Υποστράτηγος Κατσιμήτρος Χαράλαμπος εις την Ήπειρον» (Αθαν. Γιαννακόπουλος – Υποστράτηγος Ε.Α. – Βλέπε βιβλίο του: ΠΙΝΔΟΣ 1940 – Αλήθειες που δεν εγράφησαν – εκδ. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ).
Η μη αναμενόμενη (υπό των Ιταλών) σκληρή άμυνα των Ελλήνων τον χειμώνα, βρήκε τη συνέχειά της την Άνοιξη (PRIMAVERA), στην περίοδο 9-15/3/1941, επάνω στα νεώτερα μνημεία της Ελληνικής ιστορίας, στα φοβερά υψώματα 717, 731, 739 και 1308 (Τρεμπεσίνας). Οι μαχητές Έλληνες των υψωμάτων, σε μια δύσκολη περίοδο του πολέμου, της Εαρινής επίθεσης (PRIMAVERA) των Ιταλών, κράτησαν τα υψώματα και δεν επέτρεψαν στο Μουσολίνι να εισχωρήσει στο Ελληνικό έδαφος ως νικητής.
Αυτοί οι Έλληνες των υψωμάτων, ανέδειξαν τα υψώματα αυτά ως άνθη ελευθερίας και δίδαξαν πως η ιστορία της Ελευθερίας δεν φθάνει ποτέ σε τέρμα…
Η συνείδηση της δύναμης των όπλων συνετρίβη στα υψώματα αυτά και κυρίως στο ύψωμα 731. Ο γνήσιος απόγονος των Ελλήνων Δημ. Κασλάς (από το χωριό Πουρί του Πηλίου), διέψευσε την αμείλικτη «αιτιοκρατία» των όπλων των Ιταλών, με ασπίδα την Ορθόδοξη Χριστιανική Ελληνική σκέψη μιας και, όπως μου είπαν συγγενείς του, ήτο πιστός στρατιωτικός.
3ο Σχόλιο: Απορώ πως οι αρχές του Βόλου και της Μαγνησίας, δεν έχουν τιμήσει ιδιαίτερα (με μια προτομή π.χ.) τον ευφυή, πολυμήχανο και θαυμαστό πολεμιστή, Έλληνα Ταγματάρχη Δημ. Κασλά. Αν το καλοσκεφτούμε, αυτό το έλλειμα (γενικά) αντανακλά τη σημερινή κρίση αξιών, την εθνική αδράνεια και την βλαβερότητα του πολιτικού συστήματος. (τέλος σχολίου)
Από τα υψώματα ανέβλυσε μήνυμα ψυχικής δύναμης απέναντι στη ζωή και στο θάνατο.
Το υπογράμμισε και ο στρατηγός των Ιταλών Βισκόντι Πράσκα (Prasca Viscontis – Io ho aggredito la Grecia, Μilano 1946): «Εμείς πολεμούσαμε κυρίως ωθούμενοι από το αίσθημα καθήκοντος. Οι εχθροί μας πολεμούσαν για την άμυνα της δικής τους πατρίδας».
Διάβασα ότι: «στα υψώματα έγιναν άγριοι βομβαρδισμοί των Ιταλών, άγριες επιθέσεις, μάχες σώμα με σώμα, είναι κάτι που δεν μπορούμε να φαντασθούμε στη σκέψη μας!» (Ηλίας Σωτηρίου)
Να υπογραμμίσουμε (ως πληροφορία), ότι η επιχείρηση «PRIMAVERA» (η Άνοιξη) ανετέθη στο Στρατηγό Τζελότο, διοικητή της 11ης Ιταλικής Στρατιάς, ο οποίος επάνω στον Βράχο της Ακροπόλεως παρήλασε πίσω από τον Γερμανό στρατηγό ως (τι ειρωνεία)… νικητής!
4ο Σχόλιο: Επάνω στα υψώματα οι Έλληνες μαχητές, επιφορτιμένοι με την άμυνα διατήρησης των θέσεών τους, προσπαθούσαν κάθε στιγμή ν’ ανασυνθέτουν τις ηρωικές αποφάσεις τους μέσα σε ατμόσφαιρα φωτιάς και σιδήρου, λόγχης και χειροβομβίδας, επάνω σε ματωμένο χώμα, όπου οι σωροί των συναδέλφων τους είχαν υψώσει αόρατο ηθικό τείχος.
Προσωπικά, ως στρατιώτης προκαλύψεως, σε νησί του Αιγαίου, εν ώρα περισυλλογής (μέχρι και σήμερα) έχω φανταστεί - εννόησα τι έγινε σε εκείνα τα υψώματα.
Σε όλα τα ανωτέρω συνυπολογίζω (νοερά) και το έπος των οχυρών της «Γραμμής Μεταξά» της Ελληνο-γερμανικής συρράξεως τον Απρίλιο του 1941, στις νεώτερες αυτές Θερμοπύλες!
Αναμφίβολα, στα υψώματα αυτά, άνθη ελευθερίας στην κυριολεξία, ξεπεράστηκε από τους μαχητές – φρουρούς τους η φυσιολογική ατομική διστακτική ή επιφυλακτική στάση προστασίας της ζωής τους.
Αυτό σήμαινε ότι υπήρχε ένας βαθύτερος πνευματικός οπλισμός τους, ειρηνικός και πολεμικός∙ υπήρχε η δύναμη της αγωγής τους, που δεν την προσφέρουν σήμερα, δυστυχώς, τα σχολεία και το επίσημο κράτος, γι’ αυτό και υπάρχει μια εγωκεντρική αδιαφορία για κρίσιμα εθνικά και κοινωνικά προβλήματα.
Να θυμηθούμε και το Αρχαίο Ελληνικό ήθος: «ήταν θαυμαστή η θέληση του Κυναίγειρου, όταν επέμενε να κρατάει το εχθρικό καράβι με τα δόντια, αφού οι εχθροί του κόψανε τα χέρια» (Ρήγας – Διον. Ρηγόπουλος).