Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου
Θεολόγου- Ιατρού- συγγραφέως
Ι. Μ. Κυθήρων και Αντικυθήρων
Εν Κυθήροις τη 24η Οκτωβρίου 2025
Με πόνο και οδύνη ψυχής παρακολουθεί τους τελευταίους μήνες όλος ο Ορθόδοξος κόσμος το συνεχιζόμενο δράμα του Επισκόπου Τυχικού. Την άδικη και αντικακονική έκπτωσή του. Τις αγωνιώδεις προσπάθειές του να δικαιωθεί, καταφεύγοντας στο Συνοδικό Δικαστήριο του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Την πλήρη καρατόμησή του από το εν λόγω Δικαστήριο. Και τέλος την κατάπτυστη δήλωση, στην οποία προφανώς τον υποχρέωσαν οι πατριαρχικοί, προκειμένου να τον διασύρουν και εξευτελίσουν, διακηρύσσοντας παράλληλα, εμμέσως πλήν σαφώς, την παντοδυναμία τους και ότι στις αποφάσεις τους δεν δεσμεύονται ούτε από εκκλησιαστικούς νόμους, ούτε από Ιερούς Κανόνες, ούτε από καταστατικούς χάρτες.
Στα πρώτα βήματα της αρχιερατικής του
διακονίας, ως Μητροπολίτου Πάφου, μας έδωσε την εικόνα ενός Ορθοδόξου και
ομολογητού Επισκόπου με προσήλωση στους αγίους Πατέρες και τους Ιερούς Κανόνες
της Εκκλησίας, η οποία ακριβώς υπήρξε και η αιτία της εκπτώσεώς του. Όλοι μας
περιμέναμε και ελπίζαμε να δούμε στο πρόσωπό του ένα νέο πατερικό ανάστημα,
έναν μιμητή των αγίων Πατέρων, έναν γενναίο πολέμιο της αιρέσεως και πρόμαχο
της Ορθοδοξίας. Δυστυχώς όμως στη συνέχεια διαψευσθήκαμε, όταν διαπιστώσαμε ότι
το αξιέπαινο ξεκίνημά του κατέληξε σε αξιοθρήνητη πτώση, σε πνευματικό ναυάγιο.
Κατά την ταπεινή μας γνώμη θα μπορούσε ο
Τυχικός να προλάβει και να αποφύγει την τραγική αυτή εξέλιξη, εάν ευθύς εξ’
αρχής διέκρινε ορθά και με ορθόδοξα κριτήρια την οικουμενιστική γραμμή και
πορεία τόσον του αρχιεπισκόπου Γεωργίου, όσον επίσης και της πλειονότητος των Επισκόπων
της επαρχίας του, ήδη προτού ακόμη χειροτονιθεί Επίσκοπος. Εάν συνειδητοποιούσε
εκ των προτέρων ότι σε περίπτωση χειροτονίας του θα είναι σχεδόν αδύνατη η
συνεργασία του με τους Επισκόπους αυτούς, με ανθρώπους δηλαδή βαθιά
διαβρωμένους από την αίρεση. Θα έπρεπε λοιπόν εκ των προτέρων να σταθμίσει την
κατάσταση, να ζυγίσει τις δυνάμεις του και, (μετά την εκλογή του), να αρνηθεί
το αρχιερατικό αξίωμα, αναλογιζόμενος το βάρος της ευθύνης και μιμούμενος τους
μεγάλους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας, (όπως τους αγίους Βασίλειο, Γρηγόριο
και Χρυσόστομο), οι οποίοι απέφευγαν τα εκκλησιαστικά αξιώματα και παρά την
θέλησή τους τελικά εχειροτονούντο αρχιερείς.
Και, εν πάσει περιπτώσει, αφού δέχθηκε να
χειροτονηθεί και να τοποθετηθεί ως Μητροπολίτης Πάφου, θα έπρεπε να
προετοιμάσει τον εαυτό του για διωγμούς και θλίψεις, ακόμη και για καθαίρεση,
προκειμένου να μείνει ανένδοτος και ανυποχώρητος στην Ορθόδοξη πορεία την οποία
χάραξε, χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Και όταν πλέον ήρθε ο διωγμός και η
έκπτωσή του, θα έπρεπε και πάλι να σταθμίσει με ομολογιακό φρόνημα την νέα
κατάσταση, η οποία προέκυψε μετά την έκπτωσή του, μιμούμενος κατά δύναμιν το
παράδειγμα του άγιου Γρηγορίου του Θεολόγου, ο οποίος όπως γνωρίζουμε, οικειοθελώς
παραιτήθηκε του πατριαρχικού αξιώματος και αποσύρθηκε στην έρημο.
Δυστυχώς
ο Τυχικός προτίμησε να ακολουθήση άλλη πορεία. Κατέφυγε στο Οικουμενικό
Πατριαρχείο, προκειμένου να δικαιωθεί με τελικό αποτέλεσμα την αξιοθρήνητη
πτώση του. Δεν μπόρεσε να διακρίνει και να εκτιμήσει δεόντως τι, τέλος πάντων,
είναι σήμερα αυτό που ονομάζουμε Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ποιό είναι το αληθινό
του πρόσωπο και ποιος είναι ο ρόλος του στην προώθηση της παναιρέσεως του Οικουμενισμού.
Δεν μπόρεσε να κατανοήσει ότι καταφεύγοντας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο,
καταφεύγει ουσιαστικά στο μεγαλύτερο προπύργιο του Οικουμενισμού παγκοσμίως.
Καταφεύγει σ’ αυτούς οι οποίοι διακαώς επιθυμούν την εξόντωσή του. Καταφεύγει,
όπως πολύ σωστά ειπώθηκε, σε μια «λυκοφωλιά», πολύ χειρότερη από τη «λυκοφωλιά»
των Κυπρίων συναδέλφων του, ζητώντας προστασία από τους …λύκους της αιρέσεως.
Τι τραγική ειρωνία!!!
Με πολλή θλίψη και οδύνη παρακολουθήσαμε τη
σχετική βιντεοσκοπημένη δήλωση, που βγήκε στη δημοσιότητα μετά την απολογία του
στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, στην οποία ευχαριστεί τον Οικουμενικό Πατριάρχη,
(τον οποίο ονομάζει «πατέρα» του) και τα μέλη του Συνοδικού Δικαστηρίου που τον
άκουσαν και επαναλαμβάνει ότι καταδικάζει την αποτείχιση. Το να ονομάζει κανείς
«πατέρα»
του ένα πρόσωπο που είναι βεβαρυμένο με πάμπολλες κακόδοξες διακηρύξεις,
είναι χωρίς αμφιβολία, βαρύτατη πτώση. Ισοδυναμεί με άρνηση Χριστού. Και τούτο
διότι, όπως γνωρίζουμε, μεταξύ πνευματικού πατρός και πνευματικού τέκνου
υφίσταται στενότατη πνευματική σχέση και σίγουρα ταύτιση πίστεως. Επομένως ο
Τυχικός, ονομάζοντας «πατέρα» του τον Οικουμενικό Πατριάρχη,
ταύτισε ουσιαστικά την πίστη του με την πίστη του Πατριάρχου.
Επίσης η δήλωσή του ότι καταδικάζει την
αποτείχιση είναι μιά άλλη, εξ’ ίσου μεγάλη, πτώση. Αναφερόμενος στην εν λόγω
πτώση ο ιερομόναχος π. Σάββας αγιορείτης πολύ σωστά παρατηρεί ότι «αυτό,
[η αποτείχιση], είναι σαν να καταδικάζεις τον εαυτό σου. Αυτοκαταδικάζεσαι.
Γιατί όταν έγινες επίσκοπος, ορκίστηκες στον Θεό, ενώπιον όλου του λαού,
ενώπιον όλης της εκκλησίας, ότι θα τηρείς και θα υπακούς στον νόμο του Θεού και
στους ιερούς κανόνες. Η αποτείχιση είναι κατοχυρωμένη από τους ιερούς κανόνες.
…Από το 15ο κανόνα της Πρωτοδευτέρας Οικουμενικής Συνόδου. Εσύ τώρα είσαι
επίσκοπος. Μπορείς να καταδικάσεις έναν ιερό κανόνα και να πεις ότι εγώ είμαι
αντίθετος με αυτόν τον κανόνα; Δεν αναιρείς τον εαυτό σου μετά και τους όρκους
σου;».[1]
Όλα όσα παραπάνω γράψαμε, δεν αποσκοπούσαν
στην εξουθένωση και προσωπική απαξίωση του κατά πάντα αγαπητού μας εν Χριστώ
αδελφού Επισκόπου Τυχικού. Μακριά από
μια τέτοια σκέψη. Αντίθετα μάλιστα πονούμε και κλαίμε, συμμετέχοντας στις
πτώσεις του ωσάν να ήταν ιδικές μας πτώσεις σύμφωνα με τον λόγο του αποστόλου: «και
είτε πάσχει εν μέλος συμπάσχει πάντα τα μέλη», (Α΄ Κορ. 12,26). Εξ’
άλλου όλοι μας κινδυνεύουμε από παρόμοιες πτώσεις. Εάν ο απόστολος Πέτρος
αρνήθηκε τον Χριστό τρεις φορές, πόσω μάλλον κινδυνεύουμε εμείς; Αλλά όπως ο
Πέτρος μετανόησε στη συνέχεια έμπρακτα και έκλαυσε πικρώς, κατά παρόμοιο τρόπο
περιμένουμε και ελπίζουμε στην έμπρακτη μετάνοια του Τυχικού. Η οποία μετάνοιά
του θα πρέπει, κατά την ταπεινή μας γνώμη, να περιλαμβάνει δύο τινά. Αφ’ ενός
μεν τη δημόσια διακήρυξή του ότι σε καμιά περίπτωση δεν θεωρεί τον Πατριάρχη ως
«πατέρα»
του και ότι απαρνείται κάθε κακοδοξία του. Και αφ’ ετέρου ότι αποδέχεται πλήρως
τον 15ο Ιερό κανόνα της πρωτοδευτέρας Συνόδου, αποτειχιζόμενος
ενδεχομένως και ο ίδιος και παύοντας να μνημονεύει οικουμενιστές αρχιερείς της
επαρχίας του.
[1]https://www.facebook.com/100063527588921/posts/%CE%BF-%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CF%85%CF%87%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%AF%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%B7-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CF%87%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%AC%CE%B2%CE%B2%CE%B1-%E1%BC%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C-%CF%80%CE%BF%CF%85/1441001758027397/
