Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών
Σε παλαιότερη τηλεοπτική συνέντευξή του στην ΕΡΤ, ο Υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης είχε αποκαλύψει ότι στο πλαίσιο του Ελληνικού Διαστημικού Προγράμματος θα κατασκευαστεί ένα σμήνος πολυφασματικών δορυφόρων παρατήρησης Γης υψηλής ευκρίνειας που θα τεθεί σε τροχιά το 2026.
Ο κ. υπουργός ανέφερε ότι από τους ελληνικούς δορυφόρους θα συλλέγονται δεδομένα που θα συμβάλλουν στην αποτελεσματικότερη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών, στην παρακολούθηση του περιβάλλοντος και των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής, στην καταπολέμηση της ρύπανσης των θαλασσών, και τέλος, στην αύξηση της αποδοτικότητας της γεωργίας.
Όμως, παραπονέθηκε ότι το προηγούμενο δορυφορικό πρόγραμμα «Κοπέρνικος» έδινε μικρή μόνο ακρίβεια εντοπισμού, με αποτέλεσμα «να μην βλέπεις σπίτια και αυτοκίνητα», αποκαλύπτοντας εν τη ρύμη του λόγου τον απώτερο στόχο του φιλόδοξου διαστημικού προγράμματος, που δεν είναι άλλος από την διαρκή επιτήρηση του πολίτη.
Εν συνεχεία, συμπλήρωσε περιχαρής ότι οι διαχειριστές του καινούριου δορυφορικού συστήματος θα έχουν την δυνατότητα λήψης πολλαπλών φωτογραφιών την ίδια ημέρα, ακόμη και υπό δυσμενείς καιρικές συνθήκες, ενώ η πρόοδος του γεωεντοπισμού είναι αξιοσημείωτη, καθώς ο παρατηρούμενος στόχος θα αποτυπώνεται με ακρίβεια μισού μέτρου!1
ΚΑΤΑΣΚΟΠΙΚΟΙ ΜΙΚΡΟΔΟΡΥΦΟΡΟΙ
Επομένως, ο κ. Παπαστεργίου, ούτε λίγο ούτε πολύ, μας λέει κατάμουτρα ότι το Ελληνικό Κράτος αξιοποιεί την δορυφορική τεχνολογία, με σκοπό τον έλεγχο και την παρακολούθηση των πολιτών του! Προφανώς, ο κ. Υπουργός κατανοεί τον ψηφιακό μετασχηματισμό υπό το πρίσμα του διαρκούς ελέγχου των ανθρώπων, καθώς ο συνδυασμός των καινοτόμων ψηφιακών και δορυφορικών εφαρμογών έχει ως αποτέλεσμα την θλιβερή μετάλλαξη της ιστορικής μας πατρίδας από ένδοξη χώρα περήφανων και ελεύθερων ανθρώπων σε ψηφιακά επιτηρούμενο χώρο φοβισμένων, αδιάφορων και υποταγμένων πολιτών.
Δηλαδή με άλλα λόγια, ο κ. Υπουργός περιέγραψε ένα άκρως ανησυχητικό και δυστοπικό εγγύς μέλλον, όπου η εκτόξευση ενός συστήματος κατασκοπικών μικροδορυφόρων στο διάστημα θα προσδώσει στην κυβερνητική εξουσία και στις μυστικές υπηρεσίες (ελληνικές και ξένες) την ασύλληπτη δυνατότητα να παρακολουθούν και να καταγράφουν οτιδήποτε κινείται στην ελληνική επικράτεια με ακρίβεια μισού μέτρου, γεγονός που καθιστά αυταπόδεικτη αλήθεια ότι στις μέρες μας διαμορφώνεται σε παγκόσμια κλίμακα ένα πρωτοφανές ολοκληρωτικό σύστημα ψηφιακού ελέγχου και επιτήρησης της κοινωνίας.
Η ενεργοποίηση του φιλόδοξου διαστημικού προγράμματος των «καταδοτών-ρουφιάνων» μικροδορυφόρων, που θα παρακολουθούν και θα εντοπίζουν τα πάντα με απόλυτη ακρίβεια, συνιστά μια τρομακτική απειλή για την ιδιωτική ζωή των ανθρώπων, αφού θέτει τους πολίτες σε καθεστώς διαρκούς διαστημικής επιτήρησης, ενώ την ίδια στιγμή αποτελεί την βάση για την εφιαλτική επιβεβαίωση της προφητικής-εσχατολογικής ρήσης του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού σύμφωνα με την οποία:
«Θα’ ρθει καιρός, που θα σας πουν να βουλωθείτε με τη βούλα του σατανά. Να μη βουλωθείτε. Αν βουλωθείτε, και στου βοδιού το κέρατο να κρυφθείτε, θα σας βρουν».
Στο πλαίσιο του «Εθνικού Προγράμματος Μικροδορυφόρων», πραγματοποιήθηκε στις 28 Νοεμβρίου ε.ε. από την Βάση Διαστημικών Δυνάμεων Vandenberg της Καλιφόρνιας των Η.Π.Α. η εκτόξευση των πρώτων πέντε δορυφόρων2, που τέθηκαν πλέον σε τροχιά γύρω από τη Γη. Αμέσως, το επικοινωνιακό επιτελείο του κ. Μητσοτάκη έσπευσε να καρπωθεί πολιτικά το συγκεκριμένο γεγονός, ανεβάζοντας στην δημοφιλή πλατφόρμα του Τικ-Τοκ προπαγανδιστικό βίντεο3, στο οποίο αξιοποιείται η χιουμοριστική ατάκα του κωμικού ηθοποιού Αντώνη Παπαδόπουλου «πύ-πύ-πύραυλος» και η υποβλητική μουσική υπόκρουση της αμερικανικής δραματικής τηλεοπτικής σειράς επιστημονικής φαντασίας «The X-Files», προκειμένου να διαφημιστεί με ευφάνταστο τρόπο η δήθεν δυναμική είσοδος της Ελλάδας στο σύγχρονο τεχνολογικό και διαστημικό περιβάλλον των προηγμένων κρατών.
Βέβαια, η ανάρτηση του σχετικού οπτικοακουστικού υλικού υπηρετεί πιστά την γνώριμη στον Έλληνα Πρωθυπουργό τακτική της αντιστροφής της πραγματικότητας, καθώς η εκτόξευση των μικροδορυφόρων δεν αντανακλά την τεχνολογική πρόοδο μιας φτωχοποιημένης κοινωνίας, αλλά αποτυπώνει κυρίως την νοσηρή βούληση της νεοταξίτικης ελληνικής κυβέρνησης, που επιδιώκει τον εύκολο εντυπωσιασμό των πολιτών, ενώ την ίδια στιγμή διαμορφώνει υπογείως τις κατάλληλες συνθήκες για τον ασφυκτικό έλεγχό τους!
ΠΑΝΟΠΤΙΚΗ ΦΥΛΑΚΗ
Δυστυχώς, για πρώτη φορά στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, μέσω των εκπληκτικών εφαρμογών της ψηφιακής τεχνολογίας, έχει καταστεί εφικτή η εγκαθίδρυση ενός παγκόσμιου συστήματος παν-οπτικού ελέγχου, που επιτρέπει την αδιάλειπτη ηλεκτρονική παρακολούθηση των ανθρώπων σε 24ωρη καθημερινή βάση.
Ο Άγγλος φιλόσοφος, νομομαθής και κοινωνικός μεταρρυθμιστής Jeremy Bentham (1748-1832) εμπνεύσθηκε και σχεδίασε ένα νέο τύπο φυλακής, την οποία ονόμασε Panopticon (Πανοπτικόν)4. Σύμφωνα με το σχέδιό του, οι κρατούμενοι της παν-οπτικής φυλακής τελούν υπό καθεστώς διαρκούς επιτήρησης και παρακολούθησης, χωρίς όμως οι ίδιοι να το αντιλαμβάνονται.
Η παν-οπτική φυλακή καλλιεργεί στον κρατούμενο την βεβαιότητα της διαρκούς επιτήρησής του, αλλά ο ίδιος ποτέ δεν γνωρίζει τον ακριβή χρόνο και τις πραγματικές συνθήκες που αυτό συμβαίνει. Υπό τις περιστάσεις αυτές, ο κρατούμενος διακατέχεται από ένα μόνιμο συναίσθημα τρόμου, οφειλόμενου στην αδιάλειπτη παρακολούθησή του, με αποτέλεσμα να υιοθετεί συμπεριφορικά πρότυπα τυφλής υπακοής και συμμόρφωσης, που αποκλείουν την ανάγκη προσφυγής στην χρήση βίας.
Ο Bentham χαρακτήρισε το Πανοπτικόν ως μία τελειοποιημένη μέθοδο επιβολής εξουσίας, διότι η χρήση του επιτρέπει την ταυτόχρονη άσκηση ελέγχου σε πλήθος ατόμων με τη χρησιμοποίηση ελάχιστου προσωπικού.
Στο εξαιρετικό βιβλίο «Η Ευθύνη της Επιλογής μας»5, υπάρχει μια συγκλονιστική αναφορά στο ολοκληρωτικό και απάνθρωπο μοντέλο της παν-οπτικής κοινωνίας, την οποία μεταφέρω αυτούσια:
«Σε μία παν-οπτική κοινωνία μία μικρή ομάδα παρατηρητών μπορεί να παρακολουθεί ένα μεγάλο τμήμα ή και ολόκληρο τον πληθυσμό. Με βάση αυτό το παν-οπτικό μοντέλο, η Ευρώπη υιοθετώντας συστήματα καταγραφής προσωπικών δεδομένων και επιτηρήσεως αναπτύσσεται σε μία ευρεία “παν-οπτική μηχανή”, που θα αποτελέσει ένα από τα πιο καταπιεστικά πολιτικά εργαλεία της σύγχρονης εποχής. Αλλά και όλος σχεδόν ο πλανήτης μας τείνει να μετατραπεί σε μία φυλακή Panopticon επειδή –όσο ποτέ άλλοτε– μέσω της τεχνολογίας, είναι δυνατή η καθολική παρακολούθηση των πάντων και η καταγραφή των ελαχίστων κινήσεών τους. Κάμερες, δορυφόροι, σαρωτές σώματος, κάμερες θερμικής ακτινοβολίας, βιομετρικά συστήματα αναγνωρίσεως, ραντάρ, επίγειοι σταθμοί υποκλοπής των τηλεπικοινωνιών, ισχυρότατα ηλεκτρονικά υπολογιστικά συστήματα αναγνωρίσεως χαρακτήρων και φωνής και καταχώρισης πληροφοριών, συσκευές υποκλοπής συνομιλιών σε ανοιχτούς, αλλά και κλειστούς χώρους, από απόσταση πολλών χιλιομέτρων, το παγκόσμιο σύστημα εντοπισμού GPS (Global Positioning System), που λειτουργεί χάρις σε ένα σύστημα δορυφόρων “συνεχούς καλύψεως” όλης της υδρογείου κ.λπ., όλα στην υπηρεσία του “Μεγάλου Αδελφού” μας, που... μεριμνά για την ασφάλειά μας!
Μυστικές υπηρεσίες κατασκοπείας, όπως οι υπηρεσίες NSA (ΗΠΑ) και GCHQ (Μ. Βρετανία), σύγχρονα συστήματα παρακολουθήσεως, όπως τα παγκόσμια συστήματα ECHELON και LUCID, εργάζονται πυρετωδώς για το κτίσιμο της παγκόσμιας φυλακής μας. Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι παρακολουθούνται στις δραστηριότητές τους, και το χειρότερο ότι όλοι σχεδόν δείχνουν να συνηθίζουν στην ιδέα της παρακολουθήσεως»6.
ΕΠΙΤΗΡΟΥΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Συνεπώς, η λειτουργία ενός παν-οπτικού συστήματος κοινωνικού ελέγχου, που στηρίζεται στις διαρκώς εξελισσόμενες εφαρμογές της ψηφιακής τεχνολογίας και στους ευφυείς αλγορίθμους της τεχνητής νοημοσύνης, θα εμφανιστεί ως αναγκαία προϋπόθεση στο πλαίσιο της δήθεν αποτελεσματικής καταπολέμησης της τρομοκρατίας και διαφύλαξης της δημόσιας τάξης και ασφάλειας από κάθε ύποπτη απειλή.
Στην πραγματικότητα όμως, το παραπάνω αφήγημα θα παρέχει στην Ολοκληρωτική Εξουσία το πολυπόθητο «άλλοθι», το οποίο θα της επιτρέπει να προβαίνει όχι απλώς ανενόχλητη, αλλά κατ’ απαίτηση των ίδιων τρομοκρατημένων πολιτών στην μαζική και ανεξέλεγκτη παρακολούθησή τους.
Κατά την διάρκεια της πανδημίας, οι πολίτες πειθάρχησαν σε πρωτοφανή, αντιδημοκρατικά και αντισυνταγματικά μέτρα υγειονομικής επιτήρησης, ενώ σήμερα στην εποχή του ψηφιακού ολοκληρωτισμού παραδίδουν τα κλειδιά της ιδιωτικής τους ζωής σε μια αόρατη Ψηφιακή Αρχή, που θυσιάζει την ασφάλεια και την προστασία των προσωπικών τους δεδομένων στον βωμό μιας ψευδεπίγραφης ευκολίας και ταχύτητας των συναλλαγών.
Από την «πειθαρχημένη» κοινωνία του υγειονομικού ολοκληρωτισμού, οδεύουμε με βήμα ταχύ προς την ασφυκτικά επιτηρούμενη κοινωνία του ψηφιακού μετασχηματισμού.
Οι πολίτες, γνωρίζοντας ότι τελούν υπό καθεστώς αδιάλειπτης ψηφιακής επιτήρησης, μεταλλάσσονται, έστω και χωρίς να το συνειδητοποιούν, σε «υπάκουα σκυλάκια», καθώς θα συμμορφώνονται αδιαμαρτύρητα προς τις εντολές κάθε αυταρχικής και τυραννικής εξουσίας.
Ο Νεοταξίτης Ολιγάρχης, Λόρενς «Λάρι» Τζόζεφ Έλισον, ιδρυτής της αμερικανικής εταιρείας λογισμικού Oracle και ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, τα επιχειρηματικά συμφέροντα του οποίου έχουν διεισδύσει στον χώρο της ψηφιακής τεχνολογίας, της τεχνητής νοημοσύνης και των μέσων ενημέρωσης, ελέγχοντας τεράστια δίκτυα δεδομένων και υπολογιστικής ισχύος, ισχυρίστηκε ότι οι δυνατότητες της τεχνολογίας θα μπορούσαν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, αφού όπως είχε δηλώσει το 2024:
«Οι πολίτες θα έχουν την καλύτερη δυνατή συμπεριφορά, επειδή θα καταγράφουμε και θα αναφέρουμε συνεχώς όλα όσα συμβαίνουν»7.
Από όσα αναφέρονται παραπάνω προκύπτει με ασφάλεια ότι ο κ. υπουργός ψηφιακής διακυβέρνησης, επιχειρώντας να δικαιολογήσει την «διαστημική» συλλογή των προσωπικών δεδομένων των πολιτών, αναφέρεται προσχηματικά, για επικοινωνιακούς λόγους, στην ανάγκη προστασίας των θαλασσών από την ρύπανση και… στην αύξηση της αποδοτικότητας της γεωργίας, ενώ στην πραγματικότητα υπηρετεί με επιμονή και συνέπεια την ακόρεστη επιθυμία της Νεοταξίτικης Εξουσίας να υπαγάγει κάθε πεδίο της ανθρώπινης δραστηριότητας σε ένα καθεστώς αδιάκοπης ψηφιακής επιτήρησης, ακόμη και διαστημικής, αλλά η παρακολούθηση θα υλοποιείται τάχα για το «καλό» των βρεφοποιημένων πολιτών. Οι τελευταίοι, μάλιστα, οφείλουν να μην είναι αχάριστοι, αλλά να αισθάνονται κολακευμένοι για την τιμή που τους γίνεται να επιτηρούνται από το υπέρ-πέραν!
Συνεπώς, από το απόσπασμα του ως άνω αναφερθέντος βιβλίου, ενισχύεται η πεποίθησή μας ότι η δική μας γενιά έχει ανοίξει ορθάνοιχτα την αυλαία της Εσχατολογικής Περιόδου, αφού ένα σατανικό παγκόσμιο δίκτυ επιτήρησης και παρακολούθησης του Ανθρώπου έχει ήδη απλωθεί σε ολόκληρη την υφήλιο, μετατρέποντας την Γη σε μια ιδιότυπη παγκόσμια παν-οπτική, ψηφιακή φυλακή, τις μεγαλουπόλεις σε πτέρυγες της φυλακής και τα διαμερίσματα σε κελιά εκούσιου εγκλεισμού των πολιτών, προετοιμάζοντας την Ανθρωπότητα για την χειρότερη σκλαβιά που γνώρισε ποτέ, δηλ. εκείνη του «βδελύγματος της ερημώσεως».
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ
Μέσα σε αυτό το φρικτό δυστοπικό περιβάλλον του αφόρητου ψηφιακού ελέγχου, ο αφυπνισμένος πολίτης κατανοεί ευχερώς ότι η καθιέρωση του προσωπικού αριθμού δεν αποσκοπεί στην επίλυση των γραφειοκρατικών προβλημάτων και στην διόρθωση των μητρώων των δημοσίων υπηρεσιών (όπως ψευδώς διατείνεται ο κ. Παπαστεργίου), αλλά αποτελεί στην πραγματικότητα ένα ακόμη εργαλείο στα χέρια του ψηφιακού ολοκληρωτικού κράτους, με το οποίο επιχειρεί να εξαϋλώσει και τα τελευταία ψήγματα της ιδιωτικής του αυτονομίας.
Κάθε πολίτης, ο οποίος θα εφοδιαστεί ή θα χρησιμοποιεί είτε άμεσα, είτε έμμεσα τον προσωπικό του αριθμό, δηλώνει –έστω και εν αγνοία του– ότι είναι ένας ψηφιακά μαρκαρισμένος άνθρωπος, ένας όχι ρακένδυτος, αλλά καλοντυμένος και αριθμοποιημένος κρατούμενος της αόρατης παν-οπτικής φυλακής.
Τονίζουμε εμφατικά ότι η ψηφιακή φυλακή του 21ου αιώνα δεν θα μοιάζει καθόλου με τις φυλακές υψίστης ασφαλείας, καθώς δεν θα περιορίζει την κίνηση του σώματος, αλλά θα φυλακίζει την ελευθερία της σκέψης και θα καταδυναστεύει κάθε σκίρτημα της ψυχής, καταργώντας το θεόσδοτο αυτεξούσιο του ανθρώπου.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε σε συμπτυγμένη μορφή στις 23-11-2025 στο φύλλο της «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ», σελ. 60.
Ιερό Κελλίον Αγίου Νικολάου Μπουραζέρη, Άγιον Όρος, «Η Ευθύνη της Επιλογής μας», Εκδόσεις Ενωμένη Ρωμηοσύνη», Θεσσαλονίκη 2010.
Η Ευθύνη της Επιλογής μας, ό.π., σελ. 155, 156, 157.