ΙΣΤΟΡΙΑ που πολλοί αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν!

 Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης ΑΓΩΝΑΣ: Α.Φ. 184  http://www.agonas.org

Τετρακόσιες χιλιάδες (400.000) κομμάτια παπύρων, γραμμένα από τους προγόνους μας, βρέθηκαν σε αρχαίο σκουπιδότοπο της ελληνο-αιγυπτιακής πόλης της Οξυρύγχου, στην άνω Αίγυπτο και νότια του Φαγιούμ.

Οι ανασκαφές που έγιναν 1895 - 1938, πρωτοξεκίνησαν από Άγγλους καθηγητές ερευνητές και συνεχίστηκαν από Ιταλούς πανεπιστημιακούς καθηγητές. Αποκάλυψαν χιλιάδες χειρόγραφα και σπουδαία κείμενα της κλασσικής φιλολογίας, που είχαν χαθεί τα ιστορικά τους ίχνη.

Οι πάπυροι αυτοί βρέθηκαν μέσα σε τάφους και σε μεγάλους αποθέτες σκουπιδιών. Σώθηκαν δηλαδή, αφενός γιατί συνήθιζαν να περιβάλλουν τις μούμιες των νεκρών με στρώματα παπύρων κολλημένα το ένα πάνω στο άλλο, και αφετέρου γιατί οι «σκουπιδότοποι» (!) υπήρξαν ανυποψίαστοι κρυψώνες, που, η, επί αιώνες εναπόθεση σκουπιδιών προστάτευσε τον κρυπτόμενο θησαυρό από την επίδραση της υγρασίας.

Τα κομμάτια των παπύρων αυτών παραμένουν φυλαγμένα σε 800 κιβώτια στην βιβλιοθήκη Sacklet της Οξφόρδης, που σύμφωνα με τους ειδικούς αποτελεί την μεγαλύτερη συλλογή χειρογράφων κλασσικών Ελλήνων του κόσμου. Και όλα αυτά περιμένουν τη σειρά τους, ώστε να διαβαστούν με την νέα τεχνολογία γιατί η ξεβαμμένη μελάνη είναι μεν αόρατη στο κοινό φως, καθίσταται δε ορατή κάτω από υπέρυθρες ακτίνες με τεχνικές ανάλογες εκείνων της επισκόπησης δορυφόρων.

Οι ακαδημαϊκοί χαιρέτησαν με ενθουσιασμό την νέα αποκάλυψη. Στα άγνωστα μέχρι τώρα κείμενα, που κατόρθωσαν να διαβάσουν με την τεχνική αυτή, περιλαμβάνονται: τμήμα της χαμένης από καιρό τραγωδίας «Επίγονοι» του Σοφοκλή, μέρος μιας χαμένης νουβέλας του εξελληνισμένου συγγραφέα του 2ου αι. Λουκιανού, άγνωστο κείμενο του Ευριπίδη, μυθολογική ποίηση του ποιητή Παρθένιου του 1ου αι. π.Χ., έργο του Ησίοδου του 7ου αι., και ένα επικό ποίημα του Αρχίλοχου, διαδόχου του Ομήρου του 7ου αι., που περιγράφει κάποια από τα γεγονότα που οδήγησαν στον Τρωικό πόλεμο.

Ανάμεσα στα πολλά, που σε μερικά χρόνια θα γνωρίζουμε, περιλαμβάνονται ακόμη σημαντικά έργα, όπως: Αθηναίων Πολιτεία του Αριστοτέλη, οι Ωδές του Βακχυλίδη, μεγάλα τμήματα του σατυρικού δράματος, Ιχνευταί του Σοφοκλή, η Υψιπύλη του Ευριπίδη, ολόκληρος ο Δύσκολος του Μενάνδρου, μεγάλα τμήματα από τις κωμωδίες του Επιτρέποντες, Σαμία και Σικνώνιος, έργα του Οβιδίου, του Αισχύλου, Ηρώνδα, Καλλιμάχου, της Σαπφώς, και πολύ πάπυροι με ποιήματα του Ομήρου, καθώς και πολλά χριστιανικά κείμενα.

Η έγκυρη βρετανική εφημερίδα Independent σε άρθρο της έγραψε:… “Eureka! Εκπληκτική ανακάλυψη αποκαλύπτει τα μυστικά των αρχαίων Ελλήνων”.

Με το “ξεκλείδωμα” των παπύρων σύντομα θα μάθουμε μεγάλο μέρος για την πανάρχαια ιστορία μας που πολλοί αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν.

«Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει στὸν Οἰκουμενισμό»!

«Φιλοδοξεῖτε νὰ σωθεῖτε;»

Δυὸ μικρὰ ἀποσπάσματα ὁμιλιῶν

π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου

(Ἐκφωνήθηκαν τὸ 1994) (*)

«Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας

ἐπροδόθη καὶ προδίδει»

«Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει

στὸν  Οἰκουμενισμό»!

 

«Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι,

μή ποτε παραρρυῶμεν... πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα

τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;» (Ἑβρ. 2, 3).

«Σᾶς λέω τώρα τί συντελεῖ, στὸ νὰ ἀκολουθεῖ ὁ πολὺς ὁ κόσμος τὴν πλατεῖαν ὁδόν, τὴν ἐξομαλισμένη, ποὺ δὲν ὑπάρχουν πέτρες τάχα, ὅλα εἶναι ὁμαλά, ὡραῖα...

Σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν κατάσταση (ἐδῶ εἶναι τώρα) δὲν ὑπάρχουν πνευματικά ἀντισταθμίσματα. Πόσες φορὲς λέμε: ποῦ εἶναι ἡ πνευματικὴ ἡγεσία; Ποῦ εἶναι! Ποῦ εἶναι! Ποιά πνευματικὴ ἡγεσία; Ὅλοι εἶναι προδομένοι κι ὅλοι ἔχουν γίνει τὸ ἴδιο. Δὲν ὑπάρχουν πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα. Μὴ μοῦ πεῖτε, ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ προκαλέσει αὐτὰ τὰ πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας. Ναί, (θὰ μποροῦσε), ἀλλὰ φρόντισαν οἱ ἐχθροὶ τῆς ἀνθρωπότητος, αὐτὲς οἱ ἀντίθεες δυνάμεις, οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις, νὰ ἐγκλωβίσουν κάθε προσπάθεια τῆς Ἐκκλησίας, ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τοῦ σκοποῦ των· νὰ καταστρέψουν τὴν ἀνθρωπότητα.

Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας. Χμ! Ἐπροδόθη καὶ προδίδει. Ναί. Ἐπροδόθη καὶ προδίδει. Βλέπει κανεὶς μία κατάσταση ποὺ λυπᾶται κατάβαθα. Ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἦσαν φύσει-θέσει οἱ ἁρμόδιοι νὰ βοηθήσουν τὸν σύγχρονον κόσμο καὶ τὴ νέα γενεά, δὲν κάνουν τίποτα, ἔξω ἀπὸ κάποιες, ἴσως, ἐξαιρέσεις. Γιατί; Ὅταν ἀκοῦτε ἐπὶ παραδείγματι τὸ τάδε στέλεχος τῆς Ἐκκλησίας..., ὅτι εἶναι μασῶνος, ὅτι εἶναι ἄνθρωπος τῆς «ντόλτσε βίτα», τῆς γλυκειᾶς ζωῆς... Τέτοιοι ἄνθρωποι πῶς θὰ ποδηγετήσουν τὴν ἀνθρωπότητα; Ναί, κατ’ ὄνομα εἶναι ὀρθόδοξοι, χριστιανοί, ἐπίσκοποι, εἶναι Ἐκκλησία. Ἀλλὰ ἔχουν ἐγκλωβιστεῖ. Ἔχουν δεθεῖ. Ἔχουν ἀπομονωθεῖ. Φρόντισαν οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις νὰ τοὺς βάλουν ν’ ἀγαπᾶνε αὐτὰ τὰ πράγματα, νὰ ἐπιθυμοῦν αὐτὰ τὰ πράγματα ἤ, ἄν θέλετε καλύτερα, νὰ ἀναδεικνύουν μὲς στὴν Ἐκκλησία ἀνθρώπους ποὺ ἁλώνονται ἀπὸ τὶς ἡδονὲς καὶ τὸ χρῆμα. Αὐτοὺς προβάλλουν. Καὶ ἔτσι δὲν ὑπάρχουν τὰ πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα...».

«Πρέπει νὰ παίρνουμε «πολλὲς στροφές», γιὰ νὰ ἀντιλαμβανόμεθα τὴν Εὐαγγελικὴ ἀλήθεια, γιὰ νὰ ὀσφραινόμεθα τὴν πλάνη, τὴν αἵρεση, τὴν κακία καὶ τὸν δόλον... «Ἀδελφοί, μὴ παιδία γίνεσθε ταῖς φρεσίν· ἀλλὰ τῇ κακίᾳ νηπιάζετε, ταῖς δὲ φρεσὶ τέλειοι γίνεσθε» (1Κορ. 14, 20)... Ἀγαπητοί, λέμε ὅτι πρέπει νὰ εἴμεθα ἔξυπνοι· ἔξυπνος θὰ πεῖ ξύπνιος, δὲν κοιμᾶται κανείς· θυμηθεῖτε πόσες φορὲς ὁ Χριστὸς εἶπε τὸ ρῆμα «γρηγορεῖτε». Ἔτσι, ἀγαπητοί, εἶναι γραμμένο, ὅταν θὰ ‘ρθεῖ ὁ Ἀντίχριστος, πάρα πολλοὶ χριστιανοί μας –τώρα δὲν μιλᾶμε μὲ ποσοστά, ἂς ποῦμε τὸ 95%, τὸ 97% τῶν χριστιανῶν (θὰ σᾶς πῶ ἀπὸ ποῦ τὸ βγάζουμε)– θὰ προσκυνήσει τὸν Ἀντίχριστο. Καὶ κληρικοί, καὶ Πατριάρχες, καὶ Ἐπίσκοποι, καὶ λαός, καὶ ἐπιστήμονες καὶ σπουδαῖοι καὶ τρανοί. Γιατί; Γιατὶ δὲν θάχουν τὴν ἐν Χριστῷ ἐγρήγορση.

Ἀπὸ ποῦ τὸ βγάζω; Στὴν «Ἀποκάλυψη» εἶναι γραμμένο τὸ ἑξῆς. Λέει ὁ Ἄγγελος εἰς τὸν Ἰωάννην. Τοῦ δίνει ἕνα καλάμι καὶ τοῦ λέει, μέτρα. Μετράει τὸ Ναό, ποὺ ἦταν κάπου 30-33 μέτρα... Καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ Ναοῦ, λίγα μέτρα, 5-6 μέτρα, πολύ κοντά, ἦταν τὸ μεγάλο θυσιαστήριο τῶν ὁλοκαυτωμάτων. Καὶ τοῦ λέει, μέτρα τὸ Ναό, πόσες καλαμιές εἶναι. Μέτρα καὶ τὸ θυσιαστήριο. Σταμάτα. Τί λέει (στὴ συνέχεια); Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα –ποιά ὑπόλοιπα; ὅ,τι ἦταν πάνω εἰς τὸν λόφον Σιών, ἦταν πολλὰ κτίσματα– καὶ ὅλη ἡ πόλις Ἱερουσαλήμ, θὰ πατηθεῖ ὑπὸ τῶν Ἐθνῶν τρισήμιση χρόνια.

Ὅλοι οἱ Πατέρες λέγουν ὅτι: Ἱερουσαλὴμ εἶναι εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας· πολὺ δὲ περισσότερο εἶναι ὁ λόφος Σιών· ἀκόμα δὲ περισσότερο ὁ ναὸς Σολομῶντος. Ἀλλὰ ἡ πόλις ὁλόκληρη καὶ ὅλα τὰ λοιπὰ κτίσματα τοῦ λόφου Σιὼν θὰ πατηθοῦν ὑπὸ τῶν Ἐθνῶν. Δηλαδὴ τί θὰ πεῖ αὐτό; Τὰ ἔθνη εἶναι οἱ μὴ χριστιανοί. Θὰ εἶναι ὁ Ἀντίχριστος ποὺ θὰ ἔχει ἐπιβάλει τὴν θέλησή του. Αὐτὸ θὰ γίνει τρισήμισυ χρόνια, ὅσο θὰ εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Ἀντιχρίστου.

Συγκριτικὰ τώρα, ...τοπογραφικὰ πάρτε το, πάρτε την πόλη, πάρτε καὶ τὸ Ναό. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν θὰ προσκυνήσουν τὸν Ἀντίχριστο. Αὐτὸ ἀντιπροσωπεύει ὅ,τι μετρήθηκε. Γιατί; Διότι ὅ,τι μετρᾶται, ἀνήκει στὴ γνώση τοῦ Θεοῦ, ἀνήκει στὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι δὲν μετρᾶται, δὲν ἀνήκει στὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἐκεῖνο ποὺ λέει ὁ Θεός: «Οὐ μὴ μνησθῶ»=δὲν θὰ σὲ θυμηθῶ, ...δὲν σὲ ἀναγνωρίζω. Πάρτε λοιπόν, συγκριτικά, τὸ ἕνα ποσὸν καὶ τὸ ἄλλο ποσόν. Ὁλόκληρη τὴν πόλη, μ’ ἕνα μικρὸ μέρος μόνο ἐπάνω στὸ λόφο Σιών. Γι’ αὐτὸ σᾶς εἶπα, ἀπὸ κεῖ, πάνω-κάτω, καταλαβαίνουμε ὅτι λίγοι θὰ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ σωθοῦν.

Μὲ τὴν καλὴ σημασία: φιλοδοξεῖτε νὰ σωθεῖτε; Ἐὰν ναί, πρέπει νάχουμε ἐγρήγορση. Καὶ τὰ λέμε αὐτά, γιατὶ δὲν ξέρουμε αὔριο τί ἔρχεται. Ὄχι ἐπὶ θύραις, ἔχει μπεῖ μέσα ὁ ἐχθρός. Δὲν λέω τὶς αἱρέσεις μόνο, δὲν λέω ...πάμπολλα. Ἕνα θὰ πῶ μόνο, τὸν Οἰκουμενισμό. Ὁ ὁποῖος Οἰκουμενισμός, φορεῖς του ἔχει αὐτὴ τὴν στιγμὴ Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.ο.κ. Τὰ ἀκούσατε; Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει φορεῖς του: Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.ο.κ. Τὸ καταλάβατε; Πῶς λοιπόν, θὰ παίρνει τὸ μυαλό μας στροφές, ὅταν αὔριο θὰ μᾶς ποῦν –προοδευτικὰ ἐννοεῖται, μὲ τὴ μέθοδο τοῦ σαλαμιοῦ, λίγο-λίγο–  καὶ τοῦτο κι ἐκεῖνο. Δὲν θὰ ἀντιδράσουμε; Θὰ πιαστοῦμε στὸν ὕπνο; Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει.

Κι ἂν εἶναι λίγοι, ἐκεῖνοι ποὺ θάχουν μείνει ὄρθιοι (δὲν ξέρω, πάντως δὲν θὰ προσκυνήσουνε, πάντως δὲν θὰ δεχθοῦν), μπορεῖ ἡ φωνή τους νὰ μὴν ἀκουστεῖ, μπορεῖ χίλια δυό, μπορεῖ νάχουμε τὸ μαρτύριο, ...ἀλλὰ δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν, δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν. Παρακαλῶ προσέξατέ το.

Γι’ αὐτὸ λέγει ἡ Σοφία Σειράχ, «οὐαὶ τοῖς ἀπολωλεκόσι τὴν ὑπομονὴν [καρδίαν] καὶ τί ποιήσουσιν ὅταν ἐπισκέπτηται ὁ Κύριος;» (Σοφία Σειρὰχ 2, 14). Τὸ κείμενον ἔχει ὑπομονήν, ἀλλὰ οἱ Πατέρες βάζουν τὴν λέξη «καρδίαν». Ἀλλοίμονο σὲ κείνους, λέει, πούχουν χάσει τὴν καρδιά τους, τὸ νοῦ τους. Κι ὅταν θὰ τοὺς ἐπισκεφθεῖ ὁ Κύριος, τί θὰ κάνουν;».

Ἀπομαγνητοφώνηση:

«Φιλορθόδοξος Ένωσις "Κοσμάς Φλαμιάτος"»

__________________________________

(*) Ἀπὸ ὁμιλίες π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου στὴ Σοφία Σειρὰχ  μὲ ἀριθ. 172 (ἀπὸ 53:00 ἑξῆς) καὶ 173 (ἀπὸ 41:00 ἑξῆς). Διεύθυνση ἱστολογίου: http://www.pantocrator.info/gr/modules.php?name=Downloads&d_op=viewdownload&cid=41&min=170&orderby=titleA&show=10

ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ Ι. Μ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ

 

του Ομολογητου Και Αγωνιστου 

 

 

Θεολογου κ. Παν. ΣΗΜΑΤΗ

Οἱ συγγραφεῖς τῆς νέας αὐτῆς ἐκδόσεως τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς, ἀσχολοῦνται μὲ τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ, ποὺ ἀναφέρεται στὸν ΙΕ΄ ἱερὸ Κανόνα. "Κόλλησαν", ὅμως, σὲ λέξεις τοῦ Κανόνα, ἐνῶ ὁ συγγραφέας τοῦ κρινόμενου βιβλίου, μὲ ἀφορμὴ τὸν ΙΕ΄ Κανόνα παρουσιάζει τὴν διαχρονικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ὡς πρὸς τὴν στάση μας ἀπέναντι στοὺς ἐπισκόπους ποὺ διδάσκουν κακοδοξίες, μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στὴν ἐσχατολογικὴ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀρνοῦνται δὲ κι αὐτοί, ὅπως καὶ ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς, νὰ κατονομάσουν, ποιοί ἐπιτέλους εἶναι αὐτοὶ οἱ αἱρετικοὶ Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι. Πρόκειται, δυστυχώς, γιὰ μιὰ ἐπιπόλαια κριτικὴ συγχύσεως ἐννοιῶν καὶ πραγμάτων, ἀποπροσανατολισμοῦ καὶ διαστρέβλωσης τῆς διδασκαλίας τῶν Πατέρων.

Γνωρίζω ὅτι ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς ἑτοιμάζει ἀπάντηση στὰ ὅσα γράφονται στὸ βιβλίο ποὺ ἐξέδωσε ἡ Μητρόπολη Πειραιῶς «15ος ΚΑΝΩΝ ΠΡΩΤΟΔΕΥΤΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ».

Επειδή, ὅμως, τὸ βιβλίο αὐτὸ ἀναφέρεται καὶ σὲ ὅσους ἔχουμε προχωρήσει σὲ ἀποτείχιση, κακίζοντάς μας, δημοσιεύουμε μιὰ πρώτη ἀπάντηση, ποὺ προέρχεται ὄχι ἀπὸ μᾶς, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση, κείμενα δηλαδὴ τοῦ π. Θε­όδω­ρου, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ἀπὸ πολλοὺς ὡς ὁ ἀρχηγὸς του ἀντι-οικουμενιστικοῦ ἀγῶνος.

 

 

 

Ὁ π. Θεόδωρος, εἶναι κα­θη­γη­τὴς Πα­τρο­λο­γί­ας, καὶ γνω­ρί­ζει πο­λὺ κα­λά, ποι­ά εἶ­ναι ἡ θέ­ση τῶν Πα­τέ­ρων σχε­τι­κὰ μὲ τὴν στά­ση μας ἀ­πέ­ναν­τι στοὺς αἱ­ρε­τί­ζον­τες «ὀρ­θό­δο­ξους» ἐ­πι­σκό­πους. Ἔχει πάρει σαφῆ θέση ὑπὲρ τῆς διακοπῆς μνημονεύσεως τῶν Οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων καὶ τῆς ἀποτειχίσεως. Δὲν ἔχει ὡς πρὸς αὐτὸ ἐνδοιασμούς. Ἀπὸ τὰ κείμενά του βγαίνει ὅτι πρέπει νὰ προχωρήσουμε στὴν διακοπὴ κοινωνίας ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές. Δὲν προχώρησε, ὅμως, ὁ ἴδιος στὴν ἀποτείχιση, περιμένοντας τὴν κατάλληλη περίσταση-χρόνο (ὅπως μᾶς δήλωσε). Γιὰ ὅσους ὅμως ἀποτειχίστηκαν, θεώρησε ὅτι ἔπραξαν κατὰ συνείδηση, ἐφαρμόζοντες ἕνα Ἱ. Κανόνα. Ὡς ἐκ τούτου οἱ θέσεις του εἶναι ἄκρως ἀντίθετες μὲ αὐτὲς τῆς ἀντι-αιρετικής ὁμάδος τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς.

 

 

 

Τί συμβαίνει λοιπόν; Τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ κάνει τὸν Μητροπολίτη Πειραιῶς νὰ προχωρήσει σ’ αὐτὴ τὴ διχαστικὴ κίνηση, ἐναντιούμενος σὲ Ἱ. Κανόνα τῆς Ἐκκλησίας, ἔστω προαιρετικό; Γιατί, μὲ τὸ βιβλίο αὐτό, δὲν κάνει κριτικὴ μόνο στὶς θέσεις τοῦ π. Εὐθύμιου, γιὰ τὸ ὑποχρεωτικὸ ἢ μὴ τοῦ ΙΕ΄ Ἱ. Κανόνος, ἀλλὰ ἀρνεῖται καὶ αὐτὴν τὴν προαιρετικὴ ἀποτείχιση στὴν ὁποία προχωρήσαμε.

 

 

 

Ἐπικαλοῦνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου τὸν π. Ἐπιφάνιο, διαστρέφοντας οὐσιαστικὰ –μὲ ὅσα γράφουν–, ὅσα ὁ π. Ἐπιφάνιος δίδασκε. Ὁ π. Επιφάνιος, π.χ., ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν τὶς ἀπαρχὲς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τότε ποὺ ἐλάχιστες ἦταν οἱ παρεκτροπὲς τῶν Οἰκουμενιστῶν, ποὺ ἐλάχιστες πληροφορίες καὶ φωτογραφίες ἀπὸ τὶς συμπροσευχὲς ὑπῆρχαν, οὐδένα δὲ βίντεο, ἀποδέχεται τὴν ἀποτείχιση ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, καὶ ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ὡς προαιρετική· γράφει: Ὁ ΙΕ΄ Κανών «εἶναι δυνητικὸς καὶ οὐχὶ ὑποχρεωτικός. Δὲν ἀξιοῖ, ...ἀλλ’ ἁπλῶς παρέχει εἰς αὐτοὺς τὴ δυνατότητα. Ἄν τις κληρικός, λέγει ὁ Κανών, ἀποκοπῆ ἀπὸ τοιούτου Ἐπισκόπου “πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως”, οὐδαμῶς παρανομεῖ, διὸ καὶ δὲν ὑπόκειται εἰς ἐπιτίμησιν, ἀλλὰ μᾶλλον ἄξιος ἐπαίνου εἶναι» (Θεοδωρόπουλου Ἐπιφάνιου, ἀρχιμ., Τὰ δύο Ἄκρα, σελ. 75-76).

 

Ἂς ἔλθουμε, ὅμως, στὶς θέσεις τοῦ π. Θεοδώρου:

ΠPOΣ TON MHTPOΠOΛITH ΘEΣΣAΛONIKHΣ κ. ANΘIMO

Tοῦ θεολόγου Γεωργίου N. Bλαχογιάννη

  

 Σεβασμιώτατε, κατὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καὶ ἐθνικὴ ἑορτὴ διαπράξατε ἕνα τεράστιο ἄτοπο, τὸ ὁποῖο προξένησε θλιβερὴ ἐντύπωση σὲ μένα καὶ σὲ ἄλλους, οἱ ὁποῖοι σκέπτονται καὶ αἰσθάνονται ἐκκλησιαστικὰ καὶ ἐθνικά.

    

Παρασημοφορήσατε καὶ θωπεύσατε τὸν πολιτειακὸ ἄρχοντα κ. Kάρολο Παπούλια, καὶ τὸν πολιτικὸ ἄρχοντα κ. Ἀντώνιο Σαμαρᾶ, ὅταν ὑπὸ δρακόντεια ἀστυνομικὰ μέτρα προσῆλθαν στὸν ἱερὸ Nαὸ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου γιὰ τὴν καθιερωμένη δοξολογία, ὄχι γιὰ ἐκκλησιασμὸ καὶ λατρεία τοῦ Θεοῦ ὅπως οἱ πιστοί. 

Kαθὼς φαίνεται, οἱ ἄρχοντες μιᾶς γωνίας τῆς γῆς δὲν ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ τὸν Ἄρχοντα τοῦ ὁρατοῦ καὶ ἀοράτου Σύμπαντος!

   Oἱ πιστοὶ ἐρωτοῦν, Σεβασμιώτατε:  

Γιατί παρασημοφορήσατε τοὺς ἄρχοντες; 

Aὐτοὶ δὲν εἶναι οἱ πρῶτοι καὶ οἱ μεγάλοι ὑπεύθυνοι γιὰ τὸ σημερινὸ κατάντημα τῆς Ἑλλάδος, τὴν οἰκονομικὴ κρίση, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ χιλιάδες αὐτοκτονίες, καὶ τὸν Διεθνῆ ἐξευτελισμὸ τῆς χώρας μας; 

Aὐτοὶ πρὸ πάντων καὶ κυρίως δὲν εὐθύνονται καὶ γιὰ τὴν ὑπονόμευση τῆς Xριστιανικῆς Πίστεως μὲ νόμους καὶ λόγους καὶ διάφορες ἐνέργειές τους ἐπὶ θρησκευτικοῦ πεδίου; 

Aὐτοὶ δὲν ἔπρεπε, συμφώνως πρὸς τὸ Σύνταγμα, νὰ προστατεύσουν τὸ θρήσκευμα τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος καὶ νὰ ἀπαγορεύσουν τὸ βλασφημότερο καὶ σιχαμερώτατο θεατρικὸ ἔργο CORPUS CHRISTI, τὸ πρωτοφανὲς σὲ χυδαιότητα, μὲ τὸ ὁποῖο σκοτεινοὶ καὶ ψυχικῶς καὶ σωματικῶς διεστραμμένοι ἄνθρωποι παρουσιάζουν τὸν Xριστὸ καὶ τοὺς Ἀποστόλους ὡς ὁμοφυλοφίλους;

   Δυστυχῶς, δυστυχέστατα, δὲν τὸ ἀπαγόρευσαν, ἀλλὰ τὸ ἐπέτρεψαν, καὶ σὲ ἄλλες ἀπογοητεύσεις ἐκ μέρους τους πρόσθεσαν καὶ αὐτὴ τὴν ἀπογοήτευση. 

Mὲ τὴν παρασημοφόρηση τῶν κοσμικῶν ἀρχόντων μᾶς ἀπογοητεύσατε καὶ σεῖς, Δέσποτα τῆς Θεσσαλονίκης. 

 Ἐὰν σᾶς ἀξίζουν συγχαρητήρια γιὰ τὰ ἐθνικά σας κηρύγματα, γιὰ τὴν ἐν λόγῳ πράξη σᾶς ἀξίζουν συλλυπητήρια.  

Ἂν ἀγαπούσατε τὸ Xριστὸ ὅπως πρέπει, ἡ συνείδησή σας γιὰ τὸ αἰσχρότατο θεατρικὸ ἔργο θὰ εἶχεν ἐξεγερθῆ καὶ δὲν θὰ παρασημοφορούσατε τοὺς ἄρχοντες, ἀλλὰ θὰ τοὺς ἐλέγχατε.

  

 Δὲν φοβεῖσθε μήπως τὸ A΄ Kορ. ιστ΄ 22 ἔχει ἐφαρμογὴ καὶ σὲ σᾶς;

Εἶναι ἡ ἐπέτειος τῆς µάχης πού ἔκλεισε ἕνα κόσµο καί ἄνοιξε µιά καινούρια µέρα γιά τήν οἰκουµένη.

Εἶναι ἡ ἐπέτειος τῆς µάχης πού ἔκλεισε ἕνα κόσµο καί ἄνοιξε µιά καινούρια µέρα γιά τήν οἰκουµένη.

 

      Η  ΑΛΛΗ  28η  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἔχουµε συνηθίσει κάθε χρόνο νά γιορτάζουµε τήν ἐπέτειο τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940, τήν ἐπέτειο τῆς χωρίς ἐλπίδα ἀντίστασης µιᾶς µικρῆς ἀλλά γενναίας Χώρας στίς ὑπερδυνάµεις πού ἤθελαν νά τήν κατακτήσουν. Βέβαια, ἐµεῖς πού γιορτάζουµε σήµερα δέν ἔχουµε καµµία σχέση µέ κείνη τή µικρή ἀλλά γενναία Χώρα πού τά ἔβαλε µέ τήν ἰσχυρότερη πολεµική µηχανή τοῦ καιροῦ ἐκείνου, ἀλλά αὐτό εἶναι µιά ἄλλη πονεµένη ἱστορία, γιά τήν ὁποία δέν θά µιλήσουµε τώρα.
 

Τώρα θά ἤθελα νά σᾶς θυµίσω µιάν ἄλλη 28η Ὀκτωβρίου, πρίν ἀπό πολλά–πολλά χρόνια, τήν 28η Ὀκτωβρίου τοῦ 312, πού φέτος συµπληρώνει τά 1.700 ἀκριβῶς χρόνια της. Εἶναι ἡ ἐπέτειος τῆς µάχης στή Μουλβία γέφυρα, τή γέφυρα τοῦ ποταµοῦ Τίβερι, λίγο ἔξω ἀπ’ τήν –τότε– Ρώµη. Εἶναι ἡ ἐπέτειος τῆς µάχης πού ἔκλεισε ἕνα κόσµο καί ἄνοιξε µιά καινούρια µέρα γιά τήν οἰκουµένη. Εἶναι ἡ ἐπέτειος τῆς µάχης πού, ἕνας ἄνθρωπος, τόν ὁποῖο οἱ «ἰσχυροί» ἐκείνου τοῦ κόσµου θεωροῦσαν νεαρό καί ἀσήµαντο καί εὔκολο νά τόν ἐξοντώσουν, «ἔπαιξε τό κεφάλι του», ἀντιµετωπίζοντας ἕνα στρατό µεγαλύτερο ἀπό τό δικό του καί ἕνα προσωπικό ἀντίπαλο ὁ ὁποῖος τόν µισοῦσε µέχρι τό βάθος τῆς ψυχῆς του, ξέροντας πώς, ἄν ἔχανε αὐτή τή µάχη, τόν περίµενε ἕνας ἀνελέητος καί οἰκτρός θάνατος. Κι ὅµως, δέν προβληµατίστηκε, δέν ἀµφέβαλλε, ἀλλά πίστεψε. Πίστεψε σέ τί; Σ’ ἕνα ὄνειρο! Σ’ ἕνα ὄνειρο, ἀλλά ὄχι σέ µιά χίµαιρα, γιατί ὄνειρο ἀπό ὄνειρο διαφέρει...
Τό ὄνοµα τοῦ «νεαροῦ» ἐκείνου ἦταν Κωνσταντῖνος. 

Ἀκόµα καί τό ὄνοµα ἔδειχνε τή διαφορά, γιατί ποτέ, µέχρι τότε, δέν τό εἶχε ξαναπάρει κανείς ἄλλος. Αὐτός ἦταν ὁ πρῶτος καί ὁ ἕνας µ’ αὐτό τό ὄνοµα. Κι αὐτός ἦταν ὁ πρῶτος καί ὁ ἕνας πού βίωσε ὅλη τήν τρέλλα καί τήν κακία καί τό ἀδιέξοδο τῆς πιό παρακµιακῆς ἐποχῆς στήν ἱστορία τοῦ κόσµου –µέ µόνη, ἴσως, ἐξαίρεση τή δική µας ἐποχή– καί βρῆκε τόν τρόπο νά ἀλλάξει τόν κόσµο του ἀντί νά νικηθεῖ ἀπ’τόν κόσµο του καί νά σταυρώσει τά χέρια, ὅπως κάνουµε ἐµεῖς καί νά πεῖ, ὅπως λέµε ἐµεῖς: τί περιµένεις; Ἕνας ἄνθρωπος θά ἀλλάξει τόν κόσµο; Ἕνας κοῦκος δέν φέρνει τήν ἄνοιξη! Νά ὅµως πού τήν ἔφερε. Νά πού, ἕνας ἄνθρωπος, ἀντάλλαξε τήν παρακµή καί τήν ἀποσύνθεση τοῦ κόσµου του µέ τή ζωή καί τή δηµιουργία ἑνός νέου κόσµου.
 

Πολλοί ἱστορικοί ἰσχυρίζονται ὅτι πέτυχε, ἐπειδή ἦταν ἁπλᾶ ἕνας ἔξυπνος καιροσκόπος πού ἐκµεταλλεύτηκε τή µεγάλη ἐπιρροή τοῦ χριστιανισµοῦ. Ἄλλοι, πού θεωροῦν τόν ἑαυτό τους ἰδιαίτερα εὐφυῆ, ἀποφαίνονται ὅτι ἦταν µέν καιροσκόπος, ἀλλά ὄχι καί πολύ ἔξυπνος.Ὁ ἴδιος, φαντάζοµαι, ἀπαντάει σ’ ὅλους τούς ἐπικριτές του, ὅπως ἀπάντησε –σέ µιά ἀπ’ τίς ἐλάχιστες φορές πού ἔµεινε στή Ρώµη– καί σ’ αὐτούς πού ἦρθαν νά τοῦ ποῦν ὅτι ὁ ὄχλος τόν ἀποδοκιµάζει πετροβολῶντας τά ἀγάλµατά του καί µιά πέτρα χτύπησε ἕναν ἀδριάντα του στό µέτωπο. Τότε ὁ «ὄχι πολύ ἔξυπνος»(!) Κωνσταντῖνος χαµογέλασε, σήκωσε τό χέρι του καί ἔτριψε τό µέτωπό του καί εἶπε: «ἀλήθεια; δέν τό κατάλαβα!» Νοµίζω ὅτι αὐτή ἡ µεγαλόψυχη, γεµάτη χιοῦµορ ἀνοχή ἐξακολουθεῖ νά τόν βοηθάει µέσα στήν αἰωνιότητα νά ἀνέχεται τή βλακεία τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους καί νά µή δίνει σηµασία στά ὅσα λέγονται καί γράφονται γι’ αὐτόν.


 

Ὁ κόσµος τοῦ «νεαροῦ» Κωνσταντίνου δέν ἦταν κόσµος ἄθεος. Ἡ ἀθεΐα εἶναι ἐφεύρεση τῆς ἀλαζονείας τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου πού θέλει τόν ἑαυτό του κυρίαρχο τοῦ σύµπαντος καί δέν ἀνέχεται νά εἶναι ὑπόλογος σέ κανέναν. Οἱ Ρωµαῖοι ὅµως τοῦ τέλους τοῦ τρίτου καί τῆς ἀρχῆς τοῦ τετάρτου αἰῶνα ἦσαν ἐξαιρετικά δεισιδαίµονες καί ἀφοσιωµένοι εἰδωλολάτρες, µέ χαρακτηριστικό παράδειγµα τόν Διοκλητιανό, ὁ ὁποῖος δέν ἔκανε τίποτε ἄν δέν συµβουλευόταν τούς µάντεις καί τούς ἱερεῖς του. Τόσο «ἀνοιχτοί» ἦσαν µάλιστα στήν εἰδωλολατρεία τους, ὥστε εἶχαν «κάνει εἰσαγωγή» καί ξένων θεῶν καί ἀπό τήν Αἴγυπτο –ἡ λατρεία τῆς σκοτεινῆς θεᾶς Ἴσιδος ἦταν πολύ «µόδα» στούς ἀριστοκρατικούς κύκλους– ὅσο καί ἀπό τήν Ἀνατολή, ἀπ’ ὅπου ἦρθε ἡ λατρεία τοῦ Μίθρα, τοῦ θεοῦ–ἥλιου.
 

Ὁ κόσµος τοῦ «νεαροῦ» Κωνσταντίνου, ἐπίσης, δέν ἦταν στερηµένος πολιτικῶν προσωπικοτήτων. Ὁ αὐτοκράτορας Διοκλητιανός, ἦταν τό πρότυπό τοῦ ἐθνικοῦ Ρωµαίου αὐτοκράτορα. Σκληρός ἀλλά πατριώτης, στρατιώτης ἀλλά καί πολιτικός, πολύ ἔξυπνος καί διορατικός, πιστός σάν φίλος καί ἀδυσώπητος σάν ἐχθρός. Ἦταν ὁ µόνος Ρωµαῖος αὐτοκράτορας πού τακτοποίησε µέ τόν καλύτερο ἀνθρώπινα τρόπο τίς ὑποθέσεις τῆς αὐτοκρατορίας του καί ἀποσύρθηκε στά κτήµατά του νά «καλλιεργήσει λάχανα» γιατί τοῦ ἄρεσε ἡ ἀγροτική ζωή. Τόσο πολύ τοῦ ἄρεσε, µάλιστα, ὥστε ὅταν ὁ Γαλέριος τόν παρακάλεσε κάποια στιγµή µετά νά ἀνακαλέσει τήν παραίτησή του καί νά γυρίσει νά βάλει τάξη στό χάος τῶν ἐµφυλίων συγκρούσεων, νά τοῦ ἀπαντήσει: «ἄν βλέπατε τί ὡραῖα πού εἶναι τά λάχανα πού φυτεύω µέ τά χέρια µου, δέν θά µοῦ ζητούσατε νά τά ἀφήσω».
 

Ὁ «νεαρός» Κωνσταντῖνος ἔζησε δίπλα του καί µαθήτευσε στή διοίκηση τοῦ Διοκλητιανοῦ καί ἔµαθε ἀπό αὐτόν. Ἴσως καί νά µήν ἔφτασε τό δάσκαλό του στίς ἱκανότητες –ὅπως θέλουν νά πιστεύουν κάποιοι ἱστορικοί– ἴσως… Εἶχε ὅµως µιά καταλυτική διαφορά καί µέ τόν Διοκλητιανό καί µέ ὅλους τούς ὑπόλοιπους. Ἀκόµα κι ὅταν ἦταν νεαρός καί εἰδωλολάτρης, ἡ λατρεία του στρεφόταν στό θεό-ἥλιο τῆς Ἀνατολῆς, τόν Μίθρα καί ὄχι στούς σκοτεινούς καί σκληρούς θεούς. Ἡ λατρεία του ἦταν τό φῶς, ὄχι τό σκοτάδι. Ὁ Διοκλητιανός, ὅταν τοῦ προφήτεψαν οἱ ἱερεῖς του ὅτι οἱ «δίκαιοι οἱ ἐπί γῆς» θά δώσουν τή λύση πού ζητοῦσε, ρώτησε τούς ἀνθρώπους του ποιοί ἦταν αὐτοί οἱ δίκαιοι. Κι ὅταν πῆρε τήν ἀπάντηση: «οἱ χριστιανοί», τότε ἐξαπέλυσε διωγµό ἐναντίον τῶν χριστιανῶν. Ὁ «νεαρός» Κωνσταντῖνος, ἀκόµα κι ὅταν ἦταν εἰδωλολάτρης, θαύµαζε καί ἀγαποῦσε τούς δίκαιους ἀνθρώπους καί τούς διάλεγε γιά συνεργάτες του. Ἐκεῖ ἦταν ἡ διαφορά του. Στό ἦθος καί στίς ἐπιλογές του.