Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΚΑΤΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ :ΑΓΩΝΑΣ α.φ.191  Αγώνας - Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης   http://www.agonas.org/

(Μετά τα τελευταία δημοσιεύματα στην εφημερίδα μας του άρθρου με τίτλο: «Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ» - που μας άφησε ο Σεραφείμ Τίκας - έχουμε λάβει τόσα μηνύματα, επιστολές και προφορικές αφηγήσεις που πραγματικά εκπλαγήκαμε. Η δημοσίευσή τους και μόνο, θα καταλάμβανε την ύλη όλης της εφημερίδας για μήνες.

Στο σημερινό φύλλο θα δημοσιεύσουμε μία επιστολή κάποιου γέροντα, που μας αφηγείται κάτι που το ξεχάσαμε ή και που πολλοί αποφεύγουν να το αναφέρουν γιατί δεν τους συμφέρει!!!).

«Κύριε διευθυντά,

Συγκίνηση με κατέχει διαβάζοντας τα τελευταία φύλλα του “Αγώνα”, τον οποίο μοιράζετε έξω από το ναό του προφήτη Ηλία και αναφέρεται στον μακαρίτη δεσπότη Θεολόγο.

Είμαι τώρα γεροντάκι – πλησιάζω τα 80 μου. Όλα τα χρόνια, με ζέστη ή παγωνιά, ήμουν παρόν στο γιαπί. Τα χέρια μου είναι ακόμα ροζιασμένα, οι ώμοι μου έχουν κάλους από τους τενεκέδες με τους οποίους μετέφερα τότε το τσιμέντο. Βλέπεις, εκείνα τα χρόνια, δεν υπήρχαν μηχανικά μέσα όπως σήμερα – μπετονιέρες, αντλίες, αναβατόρια, κοπτικά μηχανήματα σιδήρου κ.α. Όλα γίνονταν με τα χέρια, και η μεταφορά τους στους ώμους και την πλάτη.

Για χρόνια δούλευα κοντά στον αρχιμάστορα – σήμερα λέγεται εργολάβος – τον μαστρο-Θανάση για να βγάλω το ψωμί της οικογένειάς μου.

Κάποιο Σάββατο, αργά το μεσημέρι – τότε δουλεύαμε και το Σάββατο – αφού τελειώσαμε τη δουλειά πήγαμε σε κάποιο ουζερί, κοντά στον μικρό «προφήτη Ηλία» – περιοχή γεμάτη με καλάμια –, να πληρωθούμε και να ξεκουραστούμε. Εκεί μας ανακοίνωσε ο μαστρο-Θανάσης ότι πήρε μια πολύ μεγάλη δουλειά και ήταν προβληματισμένος για την ξυλεία, τα υποστηρίγματα και τα μηχανήματα που έπρεπε να προμηθευτεί.

Όλοι μας – συνάδελφοι οικοδόμοι – τον κοιτούσαμε παράξενα. Ποιο ήταν αυτό το μεγάλο έργο, και ίσως το πιο μεγάλο για κείνη την εποχή (1974); Τον ρωτήσαμε και η απάντησή του ακούστηκε σαν κεραυνός. Ε, δεν ήταν και μικρό πράγμα να κτίσει κανείς ένα τόσο μεγάλο συγκρότημα!

- Ναι, είπε τ’ αφεντικό, θα κτίσουμε ένα οικοτροφείο της Μητρόπολης, που θα στεγάζει 100 και παραπάνω παιδιά – μαθητές και εργαζόμενους – απ’ όλη τη μητροπολιτική περιοχή. Βλέπετε, ενώ υπάρχουν έξυπνα παιδιά και στα χωριά, αδυνατούν να πάνε στο γυμνάσιο (υπήρχαν μόνο 3 στη Λάρισα και 1 στον Τύρναβο) ή σε κάποια Σχολή. Φτώχεια… «και των γονέων».

Θα προσφέρει πολλά.

- Ξεμπερδέψαμε με κάποιες δουλειές που είχαμε στη μέση, και ένα πρωινό πήγαμε με το μηχανικό στο χώρο που τώρα στεγάζονται τα γραφεία της Μητρόπολης. Μας περίμεναν δύο παπάδες. Αφού χαράχτηκε το σχέδιο, βάλαμε τα πασσαλάκια και το έργο ξεκίνησε. Κάποια στιγμή, ήρθαν παπάδες πολλοί με το δεσπότη Θεολόγο – τότε τον πρωτογνώρισα –, αρκετός κόσμος, ο δήμαρχος και κάμποσοι επίσημοι γιατί θα γίνονταν ο αγιασμός και η θεμελίωση.

Ήταν ένα έργο πρωτόγνωρο για την Λάρισα. Δούλεψα ως εργάτης σε όλη την διάρκεια του έργου – μπετά, κτισίματα, σοβατίσματα. Εδώ γνώρισα τον άνθρωπο Θεολόγο, ο οποίος ερχόταν σχεδόν μέρα παρά μέρα. Μας είχε μάθει όλους με το όνομά μας. Για τον καθένα μας είχε και κάτι καλό να πει. Η γλύκα του προσώπου του, η καλή του διάθεση και η πραότητά του μας είχαν σκλαβώσει. Θα τον θυμάμαι μέχρι να κλείσω τα μάτια μου.

Ο μαστρο-Θανάσης – ο εργολάβος – πάντα ήταν με τον φόβο στην καρδιά μήπως κάποια στιγμή η μητρόπολη δεν μπορέσει να ανταπεξέλθει οικονομικά, διότι τα χρήματα ήταν πολλά. Το έργο όμως τελείωσε χωρίς να μείνουμε απλήρωτοι ούτε μία εβδομάδα.

Όταν περνώ από εκεί συλλογίζομαι ότι, εάν το κτίριο αυτό λειτουργούσε ως οικοτροφείο, όπως σχεδιάστηκε, με τόσες δεκάδες παιδιά, θα ήταν μια νεανική κυψέλη, και όχι ένα άψυχο μεγαθήριο που είναι σήμερα.

Σας ευχαριστώ

Κώστας Θ.Μ.»

(Η επιστολή αυτή διορθώθηκε ως προς τα ορθογραφικά και συντακτικά λάθη για να είναι κατανοητή από τους αναγνώστες μας).

Υπ. Εφημερίδας:

Μετά την αποκαλυπτική και ξεχασμένη ιστορία που πήραμε από τον μάστορα συμπολίτη μας κ. Κώστα… ερευνήσαμε την υπόθεση. Οι πληροφορίες που συγκεντρώσαμε από ανθρώπους, που εκείνη την εποχή ήταν μέσα στα πράγματα, έχουν ως εξής:

Το κτίριο αυτό έγινε καθαρά για οικοτροφείο. Τα χρήματα όλα προέρχονταν από δικαιώματα – που υπάρχουν και μέχρι σήμερα – των τριμηνιών των ναών, από χαρτόσημα, άδειες γάμων, βαπτίσεων και άλλων εκδηλώσεων, χωρίς δισκοφορίες και άλλα χαράτσια στους ναούς. Τα έσοδα επίσης του προσκυνήματος της Αγίας Παρασκευής Τεμπών, που θα βοηθούσαν λίγο, εκείνη την εποχή ήταν ελάχιστα και δαπανήθηκαν για την πλακόστρωση και την επένδυση των τοίχων του χώρου του προσκυνήματος, που υπάρχει μέχρι σήμερα.

Το κτίριο – οικοτροφείο – τελείωσε το φθινόπωρο του 1973, κι αμέσως άρχισε η επίπλωση των δωματίων – κρεβάτια, στρώματα, σινδόνια, μαξιλάρια, ντουλάπες, κομοδίνα κ.ά. –. Στο υπόγειο υπήρχαν τα μαγειρεία, ο φούρνος, τα ψυγεία, οι καταψύκτες, η τραπεζαρία, οι χώροι αποθήκευσης τροφίμων… Παράλληλα, καλούνταν οι γονείς, μέσω του τοπικού τύπου και ανακοινώσεων στους ναούς, να δηλώσουν ποια παιδιά θα επιθυμούσαν να στεγαστούν σ’ αυτό κατά τη νέα σχολική χρονιά (1974-75), που ήταν και η πρώτη της λειτουργίας του οικοτροφείου.

Δυστυχώς, ήρθε η αποφράδα εκείνη μέρα…, που η χούντα του αρχ/που Σεραφείμ Τίκα, με υπουργό παιδείας τον… Π. Χρήστου και την κάλυψη του δικτάτορα Δ. Ιωαννίδη, έδιωξε τον οραματιστή και εμπνευστή των μεγάλων έργων, τον επίσκοπο π. Θεολόγο και από τότε επεκράτησε χειροπιαστό πνευματικό και κατασκευαστικό σκοτάδι.

Η μόνη προσθήκη, που έγινε μετέπειτα από τον μοιχεπιβάτη Σεραφείμ Ορφανό, ήταν μια αυτόματη γκαραζόπορτα και ασανσέρ στον αριστερό πύργο, για να μπαίνει απαρατήρητο το αυτοκίνητό του μέσα (;;;), καθώς και η μετατροπή του Οικοτροφείου σε επισκοπείο.

Από τότε: Το υπόγειο με τα μαγειρεία ρήμαξε. Ένα μέρος του ισογείου κατέλαβαν τα γραφεία, η γκαρνταρόμπα του Σεραφείμ, και το αρχείο της μητρόπολης. Το πιο μεγάλο μέρος του έμεινε άδειο. Ο πρώτος όροφος παρέμεινε κλειστός, ενώ ο δεύτερος μετατράπηκε σε κατοικία του Σεραφείμ με επτά κρεβατοκάμαρες και άλλους… χώρους για τους οποίους θα γράψουμε προσεχώς.

Έργα και ημέρες… μητροπολιτών.

Η Λάρισα ήταν η πιο επίζηλη μητρόπολη για φιλόδοξους μητροπολίτες, γι’ αυτό, μέχρι το 1960, όλοι σχεδόν οι διαποιμάναντες αυτήν προέρχονταν από μεταθέσεις μικρότερων μητροπόλεων.

Ο Δωρόθεος Κοτταράς

Το έτος 1922 εκλέχθηκε μητροπολίτης Κυθήρων και τον Ιανουάριο του 1935 μετατέθηκε στη Μητρόπολη Λάρισας και Πλαταμώνα. Το Μάρτιο του 1956 εκλέχθηκε αρχιεπίσκοπος Αθηνών και απεβίωσε τον Ιούλιο του 1956.

Ενώ είχε συγγραφικό έργο και διακρίνονταν στα Νομοκανονικά, για τη Λάρισα υπήρξε αφανής, επιβαρυνόμενος μάλιστα με το γνωστό θέμα «Τάρη».

Ο Δημήτριος Θεοδόσης

Το 1945 εκλέχθηκε μητροπολίτης Γυθείου και Οιτίλου, και στις 18 Απριλίου του 1956 μετατέθηκε στην Μητρόπολη Λάρισας, την οποία και ποίμανε ως τις 25 Μαρτίου του 1959.

Το πνευματικό του έργο ανύπαρκτο. Βαρύνεται μάλλον με μεγάλο σκάνδαλο – Γενάδιο πρωτοσύγκελο, και τρεις ακόμη ιερωμένους – που ταλαιπώρησε την Λάρισα για χρόνια.

Ο Ιάκωβος Σχίζας

Το 1956 εκλέχτηκε μητροπολίτης Λάρισας και Πλαταμώνα. Μέχρι τότε ήταν πρωτοσύγκελος της Μητρόπολης Αττικής και Μεγαρίδος υπό τον “γνωστόν” Μητροπολίτη Ιάκωβο Βαβανάτσο (αποδοκιμάστηκε, κατά την ημέρα της χειροτονίας του, από το λαό και χύθηκε αίμα!). Το 1968 παραιτήθηκε.

Τα οκτώ χρόνια που διαποίμανε την Μητρόπολη Λάρισας δεν άφησε τίποτε αξιόλογο. Το μόνο που έκανε ήταν μια προσωπική κατοικία στο 5^ο χλμ. Λάρισας-Βόλου και έναν ναό, στον ίδιο χώρο, αφιερωμένο στην αγία Αικατερίνη. Τώρα ανήκει σε ιδιώτη.

Ο Θεολόγος Πασχαλίδης

Εκλέχθηκε μητροπολίτης Λάρισας το 1968, όταν ήταν ιεροκήρυκας της μητρόπολης Τρίκης και Σταγών. Εποίμανε την μητρόπολη Λάρισας έως τις 23 Ιουλίου του 1974, όταν η χούντα του αρχ/που Σεραφείμ Τίκα, οπλισμένη με τις δύο Συντακτικές Πράξεις 3-7/74, τον έθεσε εκτός εκκλησίας, καταπατώντας κάθε δημοκρατικό δικαίωμα (απολογία και δίκη).

Το έργο του – λαμβάνοντας υπόψη το ολιγόχρονο της παραμονής του στη Λάρισα (6 χρόνια) και τη χρηστή διαχείριση (χωρίς καταπιέσεις και ραδιουργίες) – υπήρξε πολύ μεγάλο:

1) Κατασκεύασε το οικοτροφείο – σήμερα στεγάζεται το επισκοπείο – με χρήματα αποκλειστικά από νόμιμα έσοδα της μητρόπολης (τριμηνίες, γάμοι, βαπτίσεις…) χωρίς καταπίεση και δισκοφορίες.

2) Διαμόρφωσε το χώρο του προσκυνήματος της αγίας Παρασκευής Τεμπών.

3) Επάνδρωσε το μοναστήρι του αγ. Δημητρίου Στομίου και ενίσχυσε οικονομικά την ανακατασκευή και αναστήλωση των παλαιών κτισμάτων και κελιών.

4) Στον πνευματικό τομέα η εποχή του υπήρξε μια όαση, η οποία ανακόπηκε με την εκδίωξή του.

Ο Σεραφείμ Ορφανός

Έγινε δεσπότης το 1974 για την Μητρόπολη Λάρισας και Τυρνάβου. Μέχρι τότε ήταν εφημέριος σε ναό του Μαραθώνα. Στη Λάρισα παρέμεινε ως τις 13 Σεπτεμβρίου του 1989, όπου και πέθανε αιφνίδια. Το έργο του υπήρξε μηδενικό ενώ η ακίνητη και κινητή περιουσία που απέκτησε – όπως την περιγράψαμε στο φύλλο Νο 189 – ήταν τεράστια.

Ο Θεολόγος Πασχαλίδης

Στις 26 Απριλίου του 1990 εκδικάστηκε η προσφυγή στο ΣτΕ του Θεολόγου-Κωνσταντίνου και Νικοδήμου, της οποίας η απόφαση εκδόθηκε στις 11 Οκτωβρίου του 1990 δικαιώνοντας και τους τρεις. Ο Θεολόγος επανήλθε στην μητρόπολη Λάρισας, αλλά πολεμήθηκε άγρια από τον αρχ/πο Σεραφείμ Τίκα και τους σκοτεινούς κύκλους, που δεν αντέχουν την αγιότητα και την καθαρή διαχείριση γιατί τους χαλάει την πιάτσα, και γι’ αυτό χειροτόνησαν της δικής τους παρέας δεσπότη και τον έστειλαν στη Λάρισα βιαστικά, ώστε να επισπεύσουν την απομάκρυνση του Θεολόγου.

Ο Σεβασμιώτατος Θεολόγος κοιμήθηκε στις 31 Ιουλίου 1996. Στα τριάμισυ αυτά χρόνια, από τις 125 ενορίες, απέδιδαν τα νόμιμα χρήματα στην Μητρόπολη μόνον 22 ενορίες και μάλιστα οι πιο φτωχές. Από τα χρήματα αυτά η Μητρόπολη κάλυπτε όλα τα έξοδα – μισθοδοσία προσωπικού, ρεύμα, τηλέφωνο, νερό, δημοτικά τέλη, ασφάλειες κ.ά.

Παρέδωσε μάλιστα και ένα μεγάλο χρηματικό ποσό κατατεθημένο στην Τράπεζα Κεντρικής Ελλάδας και Τράπεζα Εργασίας, καθώς και εκατοντάδες χρυσά τιμαλφή, από δωρεές στα προσκυνήματα (ειδικές θυρίδες), λάδια, τρόφιμα κ.ά.

Και σήμερα ακούμε, το δεσπότη Ιγνάτιο σε κάθε σύναξη των ιερέων να τους λέει: Θέλω χρήματα! Δεν φτάνουν αυτά που εισπράττουμε! Είμαστε χρεωμένοι!

Μετά από τα παραπάνω, συγκρίνοντας την περίοδο Θεολόγου και Ιγνατίου, δίκαια να αναρωτιέσθε, γιατί να είναι χρεωμένη σήμερα η Μητρόπολη, αφού το μόνο που άλλαξε είναι ο εικοσαπλασιασμός των εσόδων την περίοδο του Ιγνατίου και η έναρξη της ποιμαντορίας του από λίαν εύρωστη οικονομική βάση.

Απάντηση στο αγωνιώδες αυτό «ΓΙΑΤΙ» θα πάρετε πολύ σύντομα.

ΨΑΛΤΙΚΑ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΟΥ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ ΑΓΩΝΑΣ α.φ.191

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ :ΑΓΩΝΑΣ α.φ.191  Αγώνας - Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης   http://www.agonas.org/

ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ

«Δεν τις κλείνουν, να μην έχουν και έξοδα».

Αγανακτισμένοι, απλοί άνθρωποι, κατηχητές και μέλη χριστιανικών οργανώσεων μας τηλεφωνούν ή αφήνουν μηνύματα ρωτώντας μας: Τι συμβαίνει; Μήπως ανέλαβαν εργολαβικά οι θρησκευτικές οργανώσεις να στηρίξουν τον αντικανονικό και παράνομο δεσπότη Λάρισας;

Δεν πρόλαβε – για παράδειγμα – να επιστρέψει στην Αθήνα ο γενικός προϊστάμενος μιας οργάνωσης και άλλοι κατέφθασαν στην πόλη μας με διπλή ή και τριπλή αποστολή.

Μία από τις μέριμνές τους είναι και αυτή της εξυπηρέτησης της μητρόπολης με ομιλητές, που θα πλαισιώσουν ομιλίες του δεσπότη ή άλλες εκδηλώσεις, φτωχές σε αριθμό ακροατών. Αγωνία τις κυρίευσε, μη φανεί η αληθινή πνευματική κατάσταση και ανέλαβαν να φτιάξουν ένα άλλο προφίλ – μη πραγματικό – τόσο για το δεσπότη όσο και για τη μητρόπολη.

Προκειμένου η προσπάθεια αυτή να επιτύχει άλλοτε διακόπτουν τους «κύκλους» κατήχησης της οργάνωσης παροτρύνοντας τους ακροατές να παρακολουθήσουν την εκδήλωση της μητρόπολης, και άλλοτε ακυρώνουν δικές τους, προγραμματισμένες από καιρό, εργασίες ή μεταθέτουν αυτές σε άλλη μέρα και ώρα.

Πρέπει «πάση θυσία» να στηριχθεί ο παραπαίων μοιχεπιβάτης για να μη φανεί η γύμνια του. Αλήθεια γιατί; Ποια αιτία τους παρακινεί να εκθέτουν τον εαυτό τους και σ’ αυτή ακόμη την κοινή λογική; Γιατί ο υπερβάλλων αυτός ζήλος;

Η απάντηση βρίσκεται στην ακολουθούμενη τακτική και φιλοσοφία τους, η οποία πρεσβεύει: «Πάντα με τους κρατούντες και ισχυρούς της γης· ποτέ κόντρα μαζί τους, κι ας είναι αυτοί Αρσάκειοι και όχι Χρυσόστομοι».

Πολλοί χριστιανοί, αυτή την τακτική δεν μπορούν να την κατανοήσουν – και είναι φυσικό – γι’ αυτό και εκφράζουν την απορία: «Αν είναι, οι ακροατές αυτά να διδάσκονται, σε τί ωφελεί η ύπαρξη των αιθουσών ομιλιών τους; Δεν τις κλείνουν – να γλυτώσουν και τα έξοδα λειτουργίας – και να παρακολουθούν τις εκδηλώσεις του δεσπότη, μια και οι απόψεις τους ταυτίζονται»;

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΑΓΜΑ…

(Μεταφέρουμε τί μας λέει ο κόσμος)

Πώς να γίνει η σωτηρία της ψυχής όταν πας στην Εκκλησία να αγιαστείς και βγαίνει ο παπάς διαβάζει το κήρυγμα και καταλήγει, «δώστε να σωθήτε!» Μετά το γονάτισμα, στο “Σε υμνούμεν…”, ο παπάς, με ένα χαρτί στο χέρι, μας πληροφορεί: «Ο δίσκος που θα περιαχτεί σε λίγο είναι για το φιλόπτωχο της μητρόπολης… και τελειώνει με το «Ευχέτης ο Λαρίσης και Τυρνάβου Ιγνάτιος». Πριν το “δι’ ευχών” ακούμε νέα ανακοίνωση: «Αδελφοί, η μητρόπολη με την ενορία μας μαζεύουν τρόφιμα για τους ενδεείς αδελφούς… Σας ευχαριστώ. Ο μητροπολίτης σας Λαρίσης Ιγνάτιος». Βγαίνεις έξω, στον αύλειο χώρο, και σε περιμένουν περίπου δέκα άτομα με απλωμένα χέρια να επαιτούν. Τους ρωτάς, γιατί δεν πάνε στη μητρόπολη που μαζεύει χρήματα γι’ αυτούς και σ’ απαντούν: Πάμε αλλά… “Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου”!

Δηλαδή, απ’ ό,τι διαπιστώνουμε, δύο πράγματα τους ενδιαφέρουν: Πώς να συγκεντρώσουν χρήματα – αδιαφορώντας για την ιερότητα της στιγμής – και πως, δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ, ότι μητροπολίτης μας είναι ο Ιγνάτιος.

Γιατί άραγε όλα αυτά; Αγνοούν ότι ο Χριστός ουδέποτε κράτησε γλωσσόκομον και μόνη του περιουσία ήταν ο άρραφος χιτώνας, οι δε Απόστολοι και λοιποί άγιοι, όχι μόνον δεν εβάσταζαν βαλάντιο, αλλά και τα υπάρχοντά τους μοίρασαν στους φτωχούς, και παρ’ όλα αυτά «διήλθον τον βίο τους ευεργετώντας». Δεν είναι, «άγιε δέσποτα και πατέρες», το χρήμα, αυτό που θα καταστήσει την εκκλησία μας υπερέχουσα, ούτε η δική σας προσπάθεια. Ανάγκη αγιότητας, αξιοπιστίας και καθαρού βίου χρειάζεται. Ανάγκη απαλλαγής από την πληθώρα (200) των αρχιερατικών στολών και επιδίωξη ταπεινού φρονήματος επιβάλλεται. Ανάγκη κατά Χριστόν ζωής υπάρχει και όχι επίδειξη κοσμικού πνεύματος, πλούτου αμφίων, μελωδικής φωνής (άριες, κορώνες, νυσταγμένες γλυκανάλατες ολισθήσεις φωνής…) και καταναγκασμό απόδοσης σεβασμού και τιμής.

Αν αυτά, «άγιοι» πατέρες, εφαρμοστούν, τότε ούτε ο δεσπότης θα έχει ανάγκη διαφήμισης, ούτε και επανάληψης εκείνου του «ο μητροπολίτης σας Ιγνάτιος» που τον εμφανίζει ως αμφιβάλλοντα για το αξίωμά του και την πνευματικότητά του.

Όλα αυτά τα γράψαμε με πρόθεση – λόγω της Μ. Εβδομάδας – να συμβάλουμε ουσιαστικά στη σωτηρία της ψυχής (… που είναι ένα πολύ μεγάλο πράγμα).

ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟ;

(Ζητείται νονός)

1) Ο δεσπότης Λάρισας δύο φορές το 2003 & 2009, σαν μέλος του Συνοδικού Δικαστηρίου, αθώωσε με την ψήφο του την «αδελφή ψυχή», τον Παντελεήμονα Μπεζενίτη (πρώην δεσπότη Αττικής), και μάλιστα το πανηγύριζαν οι επτά ψηφίσαντες την αθώωσή του με επικεφαλής τον μητροπολίτη Ιερισσού που κραύγαζε: «Τον αθωώσαμε τον άγιο Αττικής, τον αθωώσαμε…», παρά την εξαετή καταδίκη του από το ποινικό δικαστήριο.

Και την επόμενη μέρα – μετά τον τεράστιο σάλο που δημιουργήθηκε – έβγαλε ανακοίνωση ο δέσποτας Λάρισας λέγοντας: «Μακαριώτατε Πάτερ. Εξ αφορμής του θορύβου που εδημιουργήθη αναφορικώς προς την από 9-3-2009 απόφασην του Πρωτοβαθμίου δι’ Αρχιερείς… Εκ των υστέρων διαβλέπω, ότι η ως άνω κρίσις μου καταδεικνύεται εσφαλμένη…». Τι κρίμα, που δυο φορές έκανε λάθος!

2) Η Μητρόπολη Λάρισας ήταν το εκκολαπτήριο του Συνδέσμου Θεολόγων «Ο ΚΑΙΡΟΣ» που μέσα στον “ΕΠΟΥΣΙΟ” – επισκοπείο – γινόντουσαν επιστημονικές ημερίδες. Πρωτεργάτες του Συνδέσμου ήταν συνεργάτες της Μητρόπολης στο ραδιοφωνικό σταθμό, στο περιοδικό “ΤΑΛΑΝΤΟ”, στο εκκλησιαστικό Ι.Ε.Κ. κ.α.

Αυτούς, αφού τους χρησιμοποίησε ο δεσπότης προς όφελός του – συνέβαλαν στην εδραίωσή του στον επισκοπικό του θρόνο – τους έδωσε κλωτσιά.

Έγραψε και απέστειλε – προς κάθε κατεύθυνση- εγκύκλιο με τίτλο «Άλλας άναλον θέλουν να προσφέρουν στους νέους οι νέοι θεολόγοι…» καταγγέλλοντάς τους ως «ατάκτως περιπατούντας». Τί κρίμα! Πονηρός ο…, το παίζει σε διπλό ταμπλό, αγνοώντας το της Γραφής «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν…» (Ματθ. 6, 24).

3) Πριν από μερικά χρόνια ξεκίνησε μία “προσπάθεια” Λειτουργικής Αναγέννησης επί Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Για χρόνια ο Ιγνάτιος Λάρισας χτυπούσε παλαμάκια φωνάζοντας: «Χριστόδουλε, σε πάμε!». Μόλις πέθανε ο Χριστόδουλος, ο Μελέτιος Πρεβέζης…, ο Ιγνάτιος άλλαξε πορεία.

Κυκλοφόρησε μάλιστα εγκύκλιο ενάντια στην Λειτουργική Αναγέννηση γράφοντας: «… Δεν θάθελα να ευρεθώ συμμέτοχος σε μια αλλοίωση του αγιοπατερικού και υμνολογικού μας πλούτου… Κλάψαμε και στενάξαμε όταν έγινε αυτή η προ ολίγων ετών πιλοτική δοκιμή… Κάνω έκκλησι και παρακαλώ θερμά… να ανακάμψουν πρύμναν».

Τί να πει κανείς, όταν τα περί «Λειτ. Αναγ/σης» τα υποστηρίζουν οι φίλοι του Ιγνατίου (Σισανίου Παύλος, Πρεβέζης Μελέτιος, Καισαριανής Δανιήλ, Δημητριάδος Ιγνάτιος, κ.ά.) με τους οποίους συνεργάζεται, συλλειτουργεί, συνεωχείται;

Καλά, αυτά τα «ήξεις αφήξεις» για ποιους τα λέει; Σε χαϊβάνια απευθύνεται; Δεν ντρέπεται;

4) Ο Δημητριάδος Ιγνάτιος υπήρξε για χρόνια Πρόεδρος της γνωστής “Βιβλικής Εταιρείας”, (έχει κατηγορηθεί ως προτεσταντική), και αντιπρόεδρος των “Βιβλικών Εταιρειών του κόσμου” – στην οποία συμμετέχουν Καθολικοί, Προτεστάντες, Ορθόδοξοι… – Είχε γεμίσει το Βόλο, την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων, με την Καινή Διαθήκη της Βιβλικής Εταιρείας.

Την Πέμπτη 11 Απριλίου 2013… ο δεσπότης Λάρισας κυκλοφόρησε εγκύκλιο που καλούσε τον κόσμο (χριστεπώνυμο πλήρωμα) να μην παίρνουν αυτές τις Καινές Διαθήκες: «Να αποφεύγετε να προμηθεύεσθε αυτό το κείμενο, και προπάντων, όσοι το έχετε πάρει, να προσέξετε να μην έρθετε σ’ επαφή μαζί τους… Προσπαθεί να συνδέσει τους πιστούς Ορθοδόξους Χριστιανούς με τον Προτεσταντισμό στον οποίο ανήκει… Παρακαλούμε επίσης τους Ξενοδόχους, τους Διευθυντές των Σχολείων, Φυλακών, Νοσοκομείων, Γηροκομείων κ.α…. όπου προσέρχονται νέοι να μην επιτρέπουν τη διανομή των Καινών Διαθηκών και των Εντύπων τους…».

Τι λέτε δεν είναι παλαβό αυτό;

Αντί να καλέσει τον συνάδελφό του, δεσπότη Βόλου, να του τα πει ένα χεράκι και να του καταστήσει σαφές ότι είναι ανεπίτρεπτο σε ορθόδοξο επίσκοπο να ερωτοτροπεί με τον οικουμενισμό σε βαθμό να γίνει και πρόεδρος μιας προτεσταντικής εταιρίας, αυτός αναλώνεται σε συμβουλές ανούσιες και εγκυκλίους. Οι πιστοί δεν θέλουν λόγια. Έργα ζητούν.

Τέτοιες τραγελαφικές αντιθέσεις του δεσπότη Λάρισας καταγράψαμε δεκάδες. Εγγίζουν τα όρια του κωμικοτραγικού. Είναι καταστάσεις επικίνδυνες και αχαρακτήριστες.

Γι’ αυτό και αναρωτιέμαστε:

Πώς να ονομάσουμε (χαρακτηρίσουμε) τη διπρόσωπη αυτή συμπεριφορά;

Επειδή εμείς αδυνατούμε ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΝΟΝΟΣ.

Μια επιστολη κόλαφος (Για σύγχρονους Γραμματείς και Φαρισαίους)

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ :ΑΓΩΝΑΣ α.φ.191  Αγώνας - Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης   http://www.agonas.org/

 Έμεινα άφωνος…! Τέτοιες μεθοδίες ούτε ο διάβολος μπορούσε να σκεφθεί και να εφαρμόσει. Κι όμως, «άγιοι αρχιερείς» και συνέλαβαν και εφάρμοσαν. Χωρίς φόβο Θεού, επί 40 χρόνια, μετήλθαν το ψέμα του «επιτιμίου της ακοινωνησίας» ευφραινόμενοι, ενδυόμενοι λαμπρώς και «δοξαζόμενοι» υπό ανοήτων ανθρώπων!

Αγαπητοί Λαρισαίοι, για χρόνια παίρνω την μαχητική σας εφημερίδα που παλεύει ενάντια στη διαφθορά, την κλεπτοκρατία, τον Οικουμενισμό, την αναξιότητα των «διακόνων» της εκκλησίας, αποβλέποντας σε μια καθαρή και άμωμη διοικούσα Εκκλησία.

 Δε σκόπευα να γράψω. Πρόσφατα όμως γεγονότα μεγάλης υποκρισίας, που κάνουν τους γραμματείς και φαρισαίους της εποχής του Χριστού να ωχριούν, μ’ ανάγκασαν να διατυπώσω τις παρακάτω σκέψεις.

Ευρισκόμενος στην Αθήνα για κάποια προσωπικά μου θέματα και εργασίες που αφορούσαν το κελί μου, πληροφορήθηκα την οσία κοίμηση του μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος Νικοδήμου (Γκατζιρούλη), μεγάλου θεολόγου, πνευματικού και συγγραφέα.

Ξαφνικά, σαν σε κινηματογραφική ταινία, ξετυλίχθηκε μπροστά μου όλο το σκηνικό της σταυρικής του ζωής. Πρόβαλαν οι «εν Χριστώ» δήμιοι συνεπίσκοποί του – σύγχρονοι γραμματείς και φαρισαίοι – να μεθοδεύουν την εξόντωσή του και την επί 40 χρόνια, εν εξορία απομάκρυνσή του. Εμφανίστηκαν οι πρωτεργάτες του εγκλήματος (Σερ. Τίκας, Χριστόδουλος και Ιερώνυμος) να καρφώνουν και να ξανακαρφώνουν τον ΑΘΩΟ και ΔΙΚΑΙΟ, εμπαίζοντάς τον και ποτίζοντάς τον «όξος», συγχαίροντας ο ένας τον άλλον για την επιτυχία τους.

Το συνεχιζόμενο αυτό δράμα σταμάτησε ξαφνικά την 1/4/13 και ώρα 11^η νυκτερινή, όταν ακούστηκε από το πικραμένο του στόμα το «τετέλεσται» και έκλινε την κεφαλή του παραδίδοντας το πνεύμα του.

Αισθάνθηκα την ανάγκη να βρεθώ στο πλευρό του μαρτυρικού επισκόπου και να ανάψω ένα κερί επικαλούμενος την μεσητεία του προς τον Κύριο της δόξης, που τόσο αγάπησε και με αυταπάρνηση υπηρέτησε τα χρόνια της διακονίας του.

Οι εκπλήξεις διαδέχονταν η μία την άλλη, όταν βρέθηκα μπροστά σε κοσμοσυρροή 15 με 20 εκατοντάδων πιστών, που ήλθαν να κατευωδώσουν τον ακατάβλητο εργάτη του Κυρίου. Ανάμεσά τους διέκρινα στελέχη των οργανώσεων του «Σωτήρος», της «Ζωής» κ.ά. που για 40 χρόνια δεν εύρισκαν στα περιοδικά τους ούτε ελάχιστο χώρο να γράψουν κάτι, τόσο για τον κοιμηθέντα γέροντα Σ^ο Νικόδημο, όσο και για τους υπόλοιπους εκ των 11 διωχθέντων αγίων αρχιερέων. Παρ’ όλα αυτά κι ενώ συνεργάστηκαν και συνεργάζονται με τους μοιχεπιβάτες, που αντικανονικά και παράνομα κατέλαβαν τις μητροπόλεις των διωχθέντων, δεν δίστασαν υποκριτικά να παραβρεθούν στην εξόδιο ακολουθία, συσχηματιζόμενοι χωρίς αιδώ, λες και η 40χρονη εξορία ήταν κάτι ασήμαντο. Αποκαλούσαν μάλιστα τον κοιμηθέντα «όσιο, πατέρα, αδελφό και συλλειτουργό…!». Ω, της υποκρισίας το μέγεθος! Τέλος ήπιαν το καφεδάκι για συχώριο, και αφού αργολόγησαν αρκούντως χαιρέτησαν τους πατέρες της μονής και αναχώρησαν αναπαυμένοι ότι επετέλεσαν το κοινωνικοθρησκευτικό τους καθήκον!

Την ώρα του καφέ πλησίασα τον μητροπολίτη… – γνωστό μου από τα φοιτητικά μας χρόνια – και τον ρώτησα: «Σεβασμιώτατε, πώς τολμήσατε να κάνετε την εξόδιο ακολουθία σε έναν «ακοινώνητο»; Δεν φοβηθήκατε την Ιερά Σύνοδο, που παλαιότερα, στην κοίμηση του μακαριστού αγίου Θεολόγου, κάλεσε σε απολογία αρχιερείς, αρχιμανδρίτες και απλούς κληρικούς, που έλαβαν μέρος στην ακολουθία;

Ο εν λόγω μητροπολίτης με κοίταξε παράξενα, σκέφτηκε λίγο, και μ’ απάντησε: «Το επιτίμιο της “ακοινωνησίας” δεν προβλέπεται από τους Ιερούς Κανόνες. Ήταν “εφεύρημα” του Σεραφείμ και μιας μικρής ομάδας Αρχιερέων, με θεωρητικό κάποιο καθηγητή Πανεπιστημίου. Το “εφεύρημα” καταργήθηκε και στην πράξη – αφού έκαναν τη δουλειά τους – γι’ αυτό και δεν χρειάστηκε να πάρει η Ιερά Σύνοδος καμμία απόφαση προκειμένου να επιτραπεί η μετοχή μας στην εξόδιο ακολουθία».

Έμεινα άφωνος…! Τέτοιες μεθοδίες ούτε ο διάβολος μπορούσε να σκεφθεί και να εφαρμόσει. Κι όμως, «άγιοι αρχιερείς» και συνέλαβαν και εφάρμοσαν. Χωρίς φόβο Θεού, επί 40 χρόνια, μετήλθαν το ψέμα του «επιτιμίου της ακοινωνησίας» ευφραινόμενοι, ενδυόμενοι λαμπρώς και «δοξαζόμενοι» υπό ανοήτων ανθρώπων!

Το ελαφρύτερο που θα μπορούσα να πω είναι η λέξη: «ΝΤΡΟΠΗ»! Γιατί, ο μη ορώμενος Θεός υπάρχει· είναι ισχυρός, δίκαιος, μη ανεχόμενος εμπαιγμό – «ου μυκτηρίζεται» – και θα «αποδώση εκάστω κατά την πίστιν και τα έργα αυτού».

Αποσύρθηκα σε μια γωνία του κήπου του μοναστηριού, που επί 40 χρόνια δέχτηκε τον πόνο, τους στεναγμούς και τα δάκρυα του μακαριστού Νικοδήμου και των συνεργατών του, για ν’ απευθύνω θερμή παράκληση στον Κύριο, να κατατάξει την ψυχή του «σε χώρα ζώντων, ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητος».

Απομακρυνόμενος από τον χώρο της πνευματικής αυτής παλαίστρας, ευχήθηκα στους πατέρες να μιμηθούν το Γέροντά τους στην πίστη και τη σταθερότητα του αγωνιστικού του φρονήματος. Τέλος, έκρινα χρήσιμο να στείλω στην εφημερίδα σας «ΑΓΩΝΑΣ» λίγα λόγια, σχετικά με τις τελευταίες στιγμές του μακαριστού Νικοδήμου, αφενός, γιατί ιδιαίτερα σας αγαπούσε, επειδή σταθήκατε ακλόνητοι μέχρι και τώρα τόσο στο πλευρό του αγαπημένου συνεπισκόπου και αδελφού Θεολόγου, όσο και στον ίδιο και αφετέρου γιατί οι Λαρισαίοι Αγωνιζόμενοι χριστιανοί είναι οι μόνοι που, με τη χάρη του Θεού, στέκονται όρθιοι και κονταροχτυπιούνται με το ποικίλο κακό, ζητώντας μια ΕΛΕΥΘΕΡΗ και ΖΩΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

Ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός Μοναχός

Νεκτάριος Άγιον Όρος

Νέος Πύργος Βαβέλ ὁ Οἰκουμενισμός

Μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ ἐπαναλαμβάνουμε

τὴν πυργοποιΐα τῆς Βαβέλ!

Τὸ μεγάλο θέμα τῆς ἑνότητος ἀνοίγει ἡ ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς. Θέτει ὅλους, καὶ ἰδίως τοὺς ποιμένες, πρὸ τῶν εὐθυνῶν μας —ἄλλη μιὰ φορά, πάλι καὶ πάλι— καθὼς καλούμεθα νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸ ἄμεσο, ταχέως ἐξελισσόμενο, διαβρωτικὸ τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, διαλυτικὸ τῆς ἀγάπης, θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, θέμα ποὺ σχετίζεται μὲ τὴ σωτηρία μας. Ἕνα θέμα γάγγραινα στὴ ζωή τῆς σύγχρονης Ἐκκλησίας, ποὺ κατὰ τὸν π. Ἀθανάσιο ἀποτελεῖ τὸ ὄχημα τῆς ἐκ δευτέρου τελικῆς προσπάθειας ἀνεγέρσεως τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ, λίγο πρὶν τὸ τέλος τῆς ἱστορίας.

Καὶ γεμᾶτοι ἀπορία ρωτᾶμε, τοὺς ἀδιαφοροῦντας ἢ ἀρνουμένους νὰ πορευτοῦν σύμφωνα μὲ τὴν σωτηριολογικῆς σημασίας διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων: Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ὑπάρχει ἑνότητα πνεύματος σ’ αὐτὸ τὸ κρίσιμο ζήτημα; Εἶναι δυνατὸν νὰ πιστεύουμε στὸ ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα καὶ νὰ εὐνοοῦμε τὴν διάδοση τῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀντιχρίστου πνεύματος μὲ τὴν ἀντιΠατερικὴ στάση μας; Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ἀντιμετωπίζουμε κατὰ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων τὴν χειρότερη αἵρεση τῆς ἱστορίας, τὴν ἔσχατη παναίρεση, τὸν Οἰκουμενισμό, μὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα, τὸ αὐτὸ φρονοῦντες μὲ ὅλους τοὺς Ἁγίους, Μάρτυρες, Ὁμολογητές, Πατέρες καὶ Μητέρες;              

Ἂς διαβάσουμε ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα τοῦ ἀείμνηστου π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου γιὰ τὸ θέμα, ἀπὸ ὁμιλία ποὺ ἔκανε τὸν Ἰούνιο τοῦ 2000 γιὰ τὴν Πεντηκοστή:

Ἡ Πεντηκοστὴ στάθηκε διορθωτικὴ τῆς ἀλαζονείας τῶν ἀνθρώπων ποῦ ἀποπειράθησαν νὰ ὑψώσουν τὸν Πύργον τῆς Βαβέλ. Καὶ ἐφεξῆς ἐκεῖνο ποὺ ἑνώνει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους εἶναι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Χωρὶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον δὲν μποροῦμε νὰ σωθοῦμε. Ἂν οἱ ἄνθρωποι πάσχουν, εἶναι γιατί δὲν ἔχουν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, γιατὶ δὲν τὸ ἀποδέχονται. Μὲ τὴν προϋπόθεση ὅμως, ὅτι ἔχουμε ἀποκτοῦμε οἱ ἄνθρωποι πιστεύσει εἰς τὸν Χριστόν. Θὰ ἔχεις τὸν Χριστόν, γιὰ νὰ ἔχεις τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον.

Καὶ τί μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον; Πρώτιστα, μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἀποκτοῦμε «νοῦν Χριστοῦ». Δεύτερον ἔχουμε τὸ «Πνεῦμα τῆς ἀληθείας». Τρίτον. Λέγει ὁ Ἡσαΐας ὅτι ἔχουμε «Πνεῦμα φόβου Θεοῦ». Ἡ ἀφοβία ἔβγαλε τοὺς πρωτοπλάστους ἀπὸ τὸν Παράδεισον, ἀλλὰ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ εἰσήγαγε τὸν ληστὴν εἰς τὸν Παράδεισον: «οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν;». Διὰ τὸν μὴ ἔχοντα φόβον Θεοῦ «ὅλα ἐπιτρέπονται», ὅπως λέγει ὁ Ντοστογιέφσκυ, θεμιτὰ καὶ ἀθέμιτα. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ λαός μας λέει «αὐτὸς εἶναι ἀ-θεόφοβος». Ἀντιθέτως, οἱ χριστιανοὶ ἐλέγοντο στὴν ἀρχαία ἐποχή: «Οἱ φοβούμενοι τὸν Κύριον». Καὶ τὸ ἐξόχως σπουδαῖον (τέταρτον), γίνεται γιὰ μᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον πνεῦμα ἐλευθερίας. Ἕνα πέμπτο σημεῖο. Λέγει ὁ ψαλμωδὸς ὅτι λαμβάνουμε πνεῦμα ἡγεμονικόν. «Καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με». Εἶναι ὁ ἡγεμὼν νοῦς. Καὶ ἕνα ἀκόμα σημεῖο, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον μᾶς δίδει τὸ πνεῦμα τῆς υἱοθεσίας, «ἐν ᾧ κράζομεν ἀββᾶ, ὁ Πατήρ». Τὸ Πνεῦαμ τὸ Ἅγιον μᾶς ἐμπνέει νὰ λέμε τὸν Θεὸν Πατέρα. Καὶ ὅταν λέμε «Πάτερ ἡμῶν...», αὐτὸ εἶναι καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἐκ τῆς υἱοθεσίας γεννᾶται τὸ αἴσθημα τῆς ἀσφαλείας. Δηλαδὴ τὸ νὰ πῶ τὸν Θεὸν Πατέρα μὲ ὅλη τὴ συνέπεια, αὐτὸ ἔχει τεραστίαν ἀξίαν ψυχολογική.

Ἐνῶ ἔχουμε τόσα προνόμια ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ποιός ποτὲ θὰ πίστευε, ποιός ποτὲ θὰ πίστευε ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ποὺ ἔλαβαν τὸ χρῖσμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θὰ ἐσκέπτοντο νὰ ξαναγυρίσουν γιὰ νὰ ἀποτελειώσουν τὸν Πύργο τῆς Βαβέλ. Ποιός ποτὲ θὰ τὸ φανταζόταν νὰ ξαναγυρίσουν οἱ Χριστιανοὶ νὰ χτίσουν τὸν Πύργο τῆς Βαβέλ; Καὶ ὅμως, ἀγαπητοί μου, τί εἶναι αὐτό; Εἶναι τὸ ξαναχτίσιμο τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ, ἡ ἄρνηση τῆς Πεντηκοστῆς, ποὺ λέγεται Παγκοσμιοποίησις. Τ’ ἀκούσατε; Ἡ ἄρνηση τῆς Πεντηκοστῆς λέγεται Παγκοσμιοποίησις.

Ὁ Θεὸς ἔβαλε τὰ ὅρια τῶν Ἐθνῶν. Ὁ Θεὸς θέλει σύνορα. Ὅπως θέλει καὶ ντουβάρια στὸ κάθε σπίτι. Καὶ δὲν εἶναι γιατὶ πολιτισμικὴ ἰσοπέδωση. Αὐτὸ εἶναι, πιστέψτε με, αὐτὸ εἶναι τὸ λιγότερο. Ἀλλὰ ζητοῦμε τὴν ἕνωση τῶν ἀνθρώπων διὰ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, στὴν κοινωνικὴ ἕνωση, στὴν ἐμπροικὴ ἕνωση, στὴν πολιτισμικὴ ἕνωση καί, προπαντῶς, εἰς τὴν θρησκευτική ἕνωση, αὐτὸ ποὺ ἀκριβῶς λέμε Οἰκουμενισμός. Στὴ χοάνη αὐτὴ νὰ ρίξουμε ὅλες τὶς θρησκεῖες, νὰ βγάλουμε αὐτὸ ποὺ λέμε Οἰκουμενισμός. Θέτουμε, λοιπόν, «ἐκ ποδῶν» τὸν Θεόν, ποὺ σταμάτησε τὴν πυργοποιΐα, τότε, καὶ μᾶς ἔδωσε τὴν Πεντηκοστή. Τὸν διώχνουμε τὸν Θεό, δὲν τὸν χρειαζόμαστε τὸν Θεό. Αὐτὴ ἡ ἑνότητα εἶναι ἀκραιφνῶς, ἀκραιφνῶς δαιμονική.

Καί, προσέξτε, μὲ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ τελειώσει ὁ κόσμος. Δὲν ξαναγυρίζει ὁ Θεός, τελείωσε. Αὐτὴ εἶναι ἡ διαδρομή: Πύργος Βαβέλ, Πεντηκοστή, ξαναγυρίζουμε στὸν Πύργο τῆς Βαβέλ, ἐκεῖ θὰ τελειώσει ὁ κόσμος. Καὶ τὸ τέλος του θὰ εἶναι τραγικό. Τὸ τέλος τοῦ κόσμου θὰ τὸ ἐμπνέει ὁ διάβολος, ὁ Ἀντίχριστος καὶ ὁ ψευδοπροφήτης. Αὐτὴ ἡ ἀνίερος τριάδα. Εἶπε ὁ Κύριος ὅταν θὰ ξαναέλθει, θὰ βρεῖ τὴν πίστη ἐπὶ τῆς γῆς; Αὐτὸ τὸ ἐρώτημα ἔθεσε. Ἀγαπητοί μου, θὰ τὴν βρεῖ τὴν πίστη ἐπὶ τῆς γῆς, ἀλλὰ σὲ λίγους, στὸ «λεῖμμα», ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

Γι’  αὐτὸ σήμερα γιορτάζουμε τὴν Ἁγία Πεντηκοστή. Ἔχουμε ἀντιληφθεῖ τὴν μεγάλη σημασία καὶ τὸ τί μᾶς ἐχάρισε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον; Χωρὶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον δὲν ἔχουμε λόγον ὑπάρξεως, ὅπως δὲν εἶχαν οἱ ἄνθρωποι πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ. Τὰ κηρύγματα τῶν ποικίλων παγκοσμιοποιήσεων περιφρονήσατέ τα, προπαντῶς δὲ στὸ θρησκευτικὸ τομέα, τὸν Οἰκουμενισμό. Κλεῖστε τ’ αὐτιά σας καὶ σφίξατε τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη μέσα στὴν καρδια σας. Ἔχουμε εἰσέλθει εἰς τὸν χῶρο τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν. Ὅλα τὸ δείχνουν. Ἐμεῖς ἔχοντες τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον νὰ γινόμεθα ἁγιότεροι καὶ ἁγιότεροι. Καὶ τότε ἀναμένομεν τὸν Κύριον Ἰησοῦν ποὺ μᾶς βεβαιώνει: «Ἰδοὺ ἔρχομαι ταχύ. Καὶ τὸ Πνεῦμα καὶ ἡ νύμφη» (δηλ. τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ ἡ Ἐκκλησία, διότι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα μένει στὴν Ἐκκλησία) «Καὶ τὸ Πνεῦμα καὶ ἡ νύμφη» μὲ ἕνα στόμα (διότι βοηθάει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον τὴν νύμφη, δηλ. τὴν Ἐκκλησία) «λέγουσιν· ἔρχου. καὶ ὁ ἀκούων εἰπάτω· ἔρχου». Ἄμήν.

«Φιλορθόδοξος Ἕνωσις ”Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”»