Ἂς διαβάσουμε ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα τοῦ ἀείμνηστου π.
Ἀθανάσιου Μυτιληναίου γιὰ τὸ θέμα, ἀπὸ ὁμιλία ποὺ ἔκανε τὸν Ἰούνιο τοῦ 2000 γιὰ
τὴν Πεντηκοστή:
Τὸ μεγάλο
θέμα τῆς ἑνότητος ἀνοίγει ἡ ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς. Θέτει ὅλους, καὶ ἰδίως τοὺς
ποιμένες, πρὸ τῶν εὐθυνῶν μας —ἄλλη μιὰ φορά, πάλι καὶ πάλι— καθὼς καλούμεθα νὰ
ἀντιμετωπίσουμε τὸ ἄμεσο, ταχέως ἐξελισσόμενο, διαβρωτικὸ τῆς πνευματικῆς μας
ζωῆς, διαλυτικὸ τῆς ἀγάπης, θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, θέμα ποὺ σχετίζεται μὲ τὴ
σωτηρία μας. Ἕνα θέμα γάγγραινα στὴ ζωή τῆς σύγχρονης Ἐκκλησίας, ποὺ κατὰ τὸν
π. Ἀθανάσιο ἀποτελεῖ τὸ ὄχημα τῆς ἐκ δευτέρου τελικῆς προσπάθειας ἀνεγέρσεως
τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ, λίγο πρὶν τὸ τέλος τῆς ἱστορίας.
Καὶ
γεμᾶτοι ἀπορία ρωτᾶμε, τοὺς ἀδιαφοροῦντας ἢ ἀρνουμένους νὰ πορευτοῦν σύμφωνα μὲ
τὴν σωτηριολογικῆς σημασίας διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων: Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν
ὑπάρχει ἑνότητα πνεύματος σ’ αὐτὸ τὸ κρίσιμο ζήτημα; Εἶναι δυνατὸν νὰ
πιστεύουμε στὸ ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα καὶ νὰ εὐνοοῦμε τὴν διάδοση τῆς αἱρέσεως τοῦ
Ἀντιχρίστου πνεύματος μὲ τὴν ἀντιΠατερικὴ στάση μας; Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν
ἀντιμετωπίζουμε κατὰ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων τὴν χειρότερη αἵρεση τῆς
ἱστορίας, τὴν ἔσχατη παναίρεση, τὸν Οἰκουμενισμό, μὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα, τὸ αὐτὸ
φρονοῦντες μὲ ὅλους τοὺς Ἁγίους, Μάρτυρες, Ὁμολογητές, Πατέρες καὶ Μητέρες;
Ἂς διαβάσουμε ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα τοῦ ἀείμνηστου π.
Ἀθανάσιου Μυτιληναίου γιὰ τὸ θέμα, ἀπὸ ὁμιλία ποὺ ἔκανε τὸν Ἰούνιο τοῦ 2000 γιὰ
τὴν Πεντηκοστή:
Ἡ Πεντηκοστὴ στάθηκε διορθωτικὴ τῆς ἀλαζονείας τῶν ἀνθρώπων
ποῦ ἀποπειράθησαν νὰ ὑψώσουν τὸν Πύργον τῆς Βαβέλ. Καὶ ἐφεξῆς ἐκεῖνο ποὺ ἑνώνει
ὅλους τοὺς ἀνθρώπους εἶναι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Χωρὶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον δὲν
μποροῦμε νὰ σωθοῦμε. Ἂν οἱ ἄνθρωποι πάσχουν, εἶναι γιατί δὲν ἔχουν τὸ Πνεῦμα τὸ
Ἅγιον, γιατὶ δὲν τὸ ἀποδέχονται. Μὲ τὴν προϋπόθεση ὅμως, ὅτι ἔχουμε ἀποκτοῦμε
οἱ ἄνθρωποι πιστεύσει εἰς τὸν Χριστόν. Θὰ ἔχεις τὸν Χριστόν, γιὰ νὰ ἔχεις τὸ
Πνεῦμα τὸ Ἅγιον.
Καὶ τί μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον;
Πρώτιστα, μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἀποκτοῦμε «νοῦν Χριστοῦ». Δεύτερον ἔχουμε τὸ
«Πνεῦμα τῆς ἀληθείας». Τρίτον. Λέγει ὁ Ἡσαΐας ὅτι ἔχουμε «Πνεῦμα φόβου Θεοῦ». Ἡ
ἀφοβία ἔβγαλε τοὺς πρωτοπλάστους ἀπὸ τὸν Παράδεισον, ἀλλὰ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ
εἰσήγαγε τὸν ληστὴν εἰς τὸν Παράδεισον: «οὐδὲ
φοβῇ σὺ τὸν Θεόν;». Διὰ τὸν μὴ ἔχοντα φόβον Θεοῦ «ὅλα ἐπιτρέπονται», ὅπως
λέγει ὁ Ντοστογιέφσκυ, θεμιτὰ καὶ ἀθέμιτα. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ λαός μας λέει «αὐτὸς
εἶναι ἀ-θεόφοβος». Ἀντιθέτως, οἱ χριστιανοὶ ἐλέγοντο στὴν ἀρχαία ἐποχή: «Οἱ
φοβούμενοι τὸν Κύριον». Καὶ τὸ ἐξόχως σπουδαῖον (τέταρτον), γίνεται γιὰ μᾶς τὸ
Πνεῦμα τὸ Ἅγιον πνεῦμα ἐλευθερίας. Ἕνα πέμπτο σημεῖο. Λέγει ὁ ψαλμωδὸς ὅτι
λαμβάνουμε πνεῦμα ἡγεμονικόν. «Καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με». Εἶναι ὁ
ἡγεμὼν νοῦς. Καὶ ἕνα ἀκόμα σημεῖο, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον μᾶς δίδει τὸ πνεῦμα τῆς
υἱοθεσίας, «ἐν ᾧ κράζομεν ἀββᾶ, ὁ Πατήρ». Τὸ Πνεῦαμ τὸ Ἅγιον μᾶς ἐμπνέει νὰ
λέμε τὸν Θεὸν Πατέρα. Καὶ ὅταν λέμε «Πάτερ ἡμῶν...», αὐτὸ εἶναι καρπὸς τοῦ
Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἐκ τῆς υἱοθεσίας γεννᾶται τὸ αἴσθημα τῆς ἀσφαλείας. Δηλαδὴ
τὸ νὰ πῶ τὸν Θεὸν Πατέρα μὲ ὅλη τὴ συνέπεια, αὐτὸ ἔχει τεραστίαν ἀξίαν
ψυχολογική.
Ἐνῶ ἔχουμε τόσα προνόμια ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ποιός
ποτὲ θὰ πίστευε, ποιός ποτὲ θὰ πίστευε ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ποὺ ἔλαβαν τὸ χρῖσμα
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θὰ ἐσκέπτοντο νὰ ξαναγυρίσουν γιὰ νὰ ἀποτελειώσουν τὸν
Πύργο τῆς Βαβέλ. Ποιός ποτὲ θὰ τὸ φανταζόταν νὰ ξαναγυρίσουν οἱ Χριστιανοὶ νὰ χτίσουν
τὸν Πύργο τῆς Βαβέλ; Καὶ ὅμως, ἀγαπητοί μου, τί εἶναι αὐτό; Εἶναι τὸ
ξαναχτίσιμο τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ, ἡ ἄρνηση τῆς Πεντηκοστῆς, ποὺ λέγεται Παγκοσμιοποίησις.
Τ’ ἀκούσατε; Ἡ ἄρνηση τῆς Πεντηκοστῆς λέγεται Παγκοσμιοποίησις.
Ὁ Θεὸς ἔβαλε τὰ ὅρια τῶν Ἐθνῶν. Ὁ Θεὸς θέλει σύνορα.
Ὅπως θέλει καὶ ντουβάρια στὸ κάθε σπίτι. Καὶ δὲν εἶναι γιατὶ πολιτισμικὴ
ἰσοπέδωση. Αὐτὸ εἶναι, πιστέψτε με, αὐτὸ εἶναι τὸ λιγότερο. Ἀλλὰ ζητοῦμε τὴν
ἕνωση τῶν ἀνθρώπων διὰ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, στὴν κοινωνικὴ ἕνωση, στὴν
ἐμπροικὴ ἕνωση, στὴν πολιτισμικὴ ἕνωση καί, προπαντῶς, εἰς τὴν θρησκευτική
ἕνωση, αὐτὸ ποὺ ἀκριβῶς λέμε Οἰκουμενισμός. Στὴ χοάνη αὐτὴ νὰ ρίξουμε ὅλες τὶς
θρησκεῖες, νὰ βγάλουμε αὐτὸ ποὺ λέμε Οἰκουμενισμός. Θέτουμε, λοιπόν, «ἐκ ποδῶν»
τὸν Θεόν, ποὺ σταμάτησε τὴν πυργοποιΐα, τότε, καὶ μᾶς ἔδωσε τὴν Πεντηκοστή. Τὸν
διώχνουμε τὸν Θεό, δὲν τὸν χρειαζόμαστε τὸν Θεό. Αὐτὴ ἡ ἑνότητα εἶναι
ἀκραιφνῶς, ἀκραιφνῶς δαιμονική.
Καί, προσέξτε, μὲ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ τελειώσει ὁ
κόσμος. Δὲν ξαναγυρίζει ὁ Θεός, τελείωσε. Αὐτὴ εἶναι ἡ διαδρομή: Πύργος Βαβέλ,
Πεντηκοστή, ξαναγυρίζουμε στὸν Πύργο τῆς Βαβέλ, ἐκεῖ θὰ τελειώσει ὁ κόσμος. Καὶ
τὸ τέλος του θὰ εἶναι τραγικό. Τὸ τέλος τοῦ κόσμου θὰ τὸ ἐμπνέει ὁ διάβολος, ὁ
Ἀντίχριστος καὶ ὁ ψευδοπροφήτης. Αὐτὴ ἡ ἀνίερος τριάδα. Εἶπε ὁ Κύριος ὅταν θὰ
ξαναέλθει, θὰ βρεῖ τὴν πίστη ἐπὶ τῆς γῆς; Αὐτὸ τὸ ἐρώτημα ἔθεσε. Ἀγαπητοί μου,
θὰ τὴν βρεῖ τὴν πίστη ἐπὶ τῆς γῆς, ἀλλὰ σὲ λίγους, στὸ «λεῖμμα», ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος
Παῦλος.
Γι’ αὐτὸ σήμερα
γιορτάζουμε τὴν Ἁγία Πεντηκοστή. Ἔχουμε ἀντιληφθεῖ τὴν μεγάλη σημασία καὶ τὸ τί
μᾶς ἐχάρισε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον; Χωρὶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον δὲν ἔχουμε λόγον
ὑπάρξεως, ὅπως δὲν εἶχαν οἱ ἄνθρωποι πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ. Τὰ κηρύγματα τῶν ποικίλων
παγκοσμιοποιήσεων περιφρονήσατέ τα, προπαντῶς δὲ στὸ θρησκευτικὸ τομέα, τὸν
Οἰκουμενισμό. Κλεῖστε τ’ αὐτιά σας καὶ σφίξατε τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη μέσα στὴν
καρδια σας. Ἔχουμε εἰσέλθει εἰς τὸν χῶρο τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν. Ὅλα τὸ δείχνουν. Ἐμεῖς
ἔχοντες τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον νὰ γινόμεθα ἁγιότεροι καὶ ἁγιότεροι. Καὶ τότε
ἀναμένομεν τὸν Κύριον Ἰησοῦν ποὺ μᾶς βεβαιώνει: «Ἰδοὺ ἔρχομαι ταχύ. Καὶ τὸ Πνεῦμα καὶ ἡ νύμφη» (δηλ. τὸ Ἅγιον
Πνεῦμα καὶ ἡ Ἐκκλησία, διότι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα μένει στὴν Ἐκκλησία) «Καὶ τὸ Πνεῦμα καὶ ἡ νύμφη» μὲ ἕνα στόμα
(διότι βοηθάει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον τὴν νύμφη, δηλ. τὴν Ἐκκλησία) «λέγουσιν· ἔρχου. καὶ ὁ ἀκούων εἰπάτω·
ἔρχου». Ἄμήν.
«Φιλορθόδοξος Ἕνωσις ”Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”»
Καλότυχος
αὐτὸς ποὺ ἔχει τ᾿ αὐτιά του ἀνοιχτά. Γιατὶ πολλοὶ εἶνε ἐκεῖνοι ποὺ τὰ
ἔχουν βουλωμένα καὶ δὲν θέλουν ν᾿ ἀκούσουν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ.
