Η υπεροψία και η θεολογική εκτροπή επίδοξων μεταπατερικών θεολόγων, Τσελεγγίδη Δ.

Οἱ σύγχρονοι μετα-πατερικοὶ θεολόγοι (αὐθεντικοὶ ἤ πιθηκίζοντες), ἐὰν δὲν ἐκτελοῦν διατεταγμένη ὑπηρεσία τῆς ἡγεσίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀνέχονται τὴν ἐπέκταση αὐτῆς τῆς παναιρέσεως ἀπὸ συμφέρον ἢ ἐκ χαρακτῆρος.

Παράλληλα ἀρνοῦνται τὸν χαρακτηρισμὸ τοῦ Οἰκουμενιστῆ σὲ πρόσωπα ποὺ ἔχουν διατυπώσει–διδάξει πτυχὲς τῆς Οἰκουμενιστικῆς αἱρέσεως, ποὺ καυχῶνται γι’ αὐτὲς καὶ ἐπιμένουν κακόδοξα στὴν πλάνη τους, ἐπαναδιατυπώνοντας δολιότατα -πρὸς ἀπάτη τῶν ἁπλουστέρων- τὶς κακοδοξίες τους.

Τέλος, ἐνῶ ἡ αἵρεση βοᾶ, περιμένουν νὰ καταδικάσει τὸν Οἰκουμενισμὸ Σύνοδος γιὰ νὰ ἀντιδράσουν, α) εἴτε μὲ τὸ νὰ κατονομάσουν τοὺς αἱρετικούς, β) εἴτε μὲ τὸ νὰ ἀναιρέσουν τὶς κακόδοξες θέσεις τῶν αἱρετικῶν, γ) εἴτε –τὸ σημαντικότερο– μὲ τὸ νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπ’ αὐτούς, κατὰ τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων Πατέρων!

Αὐτὸ ὅμως προδίδει τὴν σύγχυση ἀπὸ τὴν ὁποία διακατέχονται, συνιστᾶ παραλογισμό.   Τέτοια  περί- πτωση  δὲν  ΥΠΑΡΧΕΙ  στὴν συνείδηση τῶν Ὀρθοδόξων,  στὴν δική μας Παράδοση:

Ὅπως δὲν περίμεναν οἱ Ὀρθόδοξοι (ἱερωμένοι, μοναχοί, λαϊκοὶ πιστοί) τοὺς αἱρετικοὺς Πατριάρχες Νεστόριο, Βέκκο, Πύρρο, τὸν Καλέκα κ.ἄ., νὰ καταδικάσουν τὴν αἵρεση ποὺ οἱ ἴδιοι δίδασκαν, ἄλλο τόσο εἶναι δυνατὸν νὰ περιμένουμε σήμερα νὰ συγκαλέσουν Σύνοδο οἱ Παναιρετικοὶ Οἰκουμενιστές (Πατριάρχες Βαρθολομαῖος, Εἰρηναῖος, Θεόδωρος, μὲ τοὺς Περγάμου Ἰωάννη (Ζηζιούλα), Μεσσηνίας Χρυσόστομο, Δημητριάδος Ἰγνάτιο κ.ἄ.), διὰ τῆς ὁποίας θὰ καταδικάσουν τὸν ἑαυτό τους!

Τὸ παρακάτω ἀπόσπασμα τοῦ καθηγητῆ δογματικῆς Δ. Τσελεγγίδη, ἀποτελεῖ ἀκτινογραφία τῆς διαταραγμένης δογματικῆς συνειδήσεως τῶν σύγχρονων Οἰκουμενιστῶν μετα-πατερικῶν θεολόγων.

«Πατερικὴ Παράδοση»

Τοῦ  Δημητρίου  Τσελεγγίδη

Καθηγητής  Α.Π.Θ

...Τό καταστρεπτικότερο ἔργο στή δογματική συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τό ἔκανε καί ἐξακολουθεῖ νά τό κάνει ὁ Οἰκουμενισμός. Ὁ Οἰκουμενισμός ἀποτελεῖ σήμερα τόν δυσώδη φορέα τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ καί κατά συνέπεια τόν πιό ἐπίσημο φορέα τῆς ἐπικινδυνότερης πολυ-αιρέσεως ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἐπειδή συμβάλλει ἀποφασιστικά στήν ἄμβλυνση τοῦ ὀρθοδόξου κριτηρίου καί τῆς ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΠΟΡΕΑΣ Ραδιοφωνική ομιλία ΟΔΥΣΣΕΩΣ

Γεωμηχανική και στρατηγικές της κλιματικής αλλαγής. Ποιος είναι ο «πατέρας» των αεροψεκασμών; Γιατί γίνονται; Ποιες οι επιπτώσεις στις ζωές μας και στον πλανήτη;

«Η Γη πεθαίνει. Η Ανθρωπότητα βαδίζει προς την εξαφάνιση. Χωρίς την Ασπίδα, η Ανθρωπότητα θα εκλείψει μέσα σε είκοσι έως πενήντα χρόνια. Μπορεί οι περισσότεροι που ζούνε σήμερα να δουν την πραγματοποίηση αυτής της εξαφάνισης. Αυτό σημαίνει ότι μια ανακοίνωση για την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε, ισοδυναμεί με το να λέμε σε κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί ότι δεν έχουν μέλλον, ότι πρόκειται να σκοτωθούν. Θα έπεφτε πανικός. Θα γινόταν οικονομική κατάρρευση. Η παραγωγή και διακίνηση προϊόντων θα σταματούσαν. Εκατομμύρια θα πέθαιναν σε όλες τις πόλεις της Γης. Οι ταραχές και η βία θα κατεδάφιζαν τα αστικά κέντρα εντός λίγων ημερών.»

 

ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ - Γράφει ο Γουέιν Χώλ

Το σημερινό αδιέξοδο ανάμεσα στις Μη-Κυβερνητικές Οργανώσεις που προειδοποιούν για τους κινδύνους της υπερθέρμανσης του πλανήτη, από τη μιά πλευρά, και στην κυβέρνηση των ΗΠΑ από την άλλη, παρουσιάζει πολλές εμφανείς ομοιότητες με την αδιέξοδη αδράνεια που χαρακτήρισε τον Ψυχρό Πόλεμο τη δεκαετία του ’70 (όπως την ανέλυσαν οι θεωρητικοί των αδέσμευτων κινημάτων ειρήνης της δεκαετίας του 80).

Με τον ίδιο τρόπο που τη δεκαετία του 70 οι συμφωνίες START για τον περιορισμό των στρατηγικών πυρηνικών πυραύλων αντιμετώπιζαν αντίσταση από τους Ρεπουμπλικάνους στη Γερουσία των ΗΠΑ, έτσι και το Πρωτόκολλο του Κυότο του 1997 – ένα εξαιρετικά ανεπαρκές πρώτο βήμα προς τη μείωση των επιπέδων του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα – εμποδίζεται τώρα από τους αντίστοιχους πολιτικούς της σημερινής εποχής. Σ’αυτούς πρέπει να συμπεριλάβουμε – για άλλη μιά φορά – και το ρωσικό παράγοντα, αφού από τις αρχές του Δεκέμβρη 2003 η κυβέρνηση του κυρίου Πούτιν δείχνει να ταλαντέυεται στο θέμα αυτό. 

ΧΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ... ΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ!

«ΕΣΤΙΑ» Γραπτό κήρυγμα του ιεροκήρυκα της Κατοχῆς π. Αυγουστίνου Καντιώτου, Μητροπολίτου Φλωρίνης στην Κοζάνη, τον Φεβρουάριο του 1945, αριθμ. φυλ. 8 «Ω Χριστέ μας ω γλυκύτατε Σωτήρ, Συ είσαι ο μόνος οδηγός μας εις τον σάλον της ζωής»

Χριστοκρατία! Εις το άκουσμα του συνθήματος αυτού μερικοί ανησυχούν, ταράσσονται, αγανακτούν, αφρίζουν από το άγριον μίσος, συκοφαντούν, διαστρεβλώνουν την αλήθειαν, απειλούν.


Διότι παρεξήγησαν τας προθέσεις μας. Δεν ανεβάθυναν εις το πνεύμα του συνθήματος, δεν ηθέλησαν να ερωτήσουν και να μάθουν τι εστί Χριστοκρατία, και δι’ αυτό εφοβήθησαν ότι η Εκκλησία δια των ιεροκηρύκων της ετοιμάζεται να ιδρύσει νέο κόμμα και να κατέλθει εις τον στίβον των πολιτικών αγώνων.

Οι διδαχές του Ισοκράτη, για έναν ηθικό βίο

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ, ΠΡΟΣ ΔΗΜΟΝΙΚΟΝ

"Στο έργο αυτό, παρατίθενται διάφορες πρακτικές διδαχές του Ισοκράτη προς κάποιον Δημόνικο για το πως θα πρέπει να είναι ένας ορθός και ηθικός τρόπος ζωής."

Κανένα να μη κάνεις φίλον πρότου εξετάσης πώς έχει συμπεριφερθή προς τους παλαιούς του φίλους· διότι πρέπει να προβλέπης ότι θα συμπεριφερθή και προς σε, όπως συμπεριεφέρθη προς εκείνους. Να γίνεσαι μεν βραδέως φίλος, αφού δε γίνης φίλος να μένης πιστός εις την φιλίαν. Διότι είναι εξ ίσου απρεπές να μη έχης κανένα φίλον και να αλλάζης πολλούς φίλους συχνά. Να μη δοκιμάζης τους φίλους σου κατά τοιούτον τρόπον ώστε εκ της δοκιμής ταύτης να προέρχεται διά σε ζημία, μήτε όμως να θέλης να έχης τους φίλους σου αδοκιμάστους. Τούτο δε θα κατορθώσης, αν προσποιείσαι ενώπιον αυτών ότι έχεις ανάγκας τας οποίας δεν έχεις.

ΕΝ ΜΕΣΩ ΣΚΟΡΠΙΩΝ ΕΙΜΕΘΑ

Διάβασα προχθές στον Ιεζεκιήλ, ότι τον έστειλε ο Θεός «εν μέσω σκορπίων»

Τώρα η κοινωνία μας έχει φοβερούς «σκορπιούς» που σε κεντούν, με συκοφαντίες και διαβολές. 

 Πράγματα φοβερά και απαίσια προσπαθούν να θλίψουν την ψυχήν σου. 

«Εν μέσω σκορπίων» είμεθα. 

Και αυτός που σήμερα φαίνεται ότι τάχατες σ’ ακούει, αν δεν κάνεις το θέλημα του που ζητά δεν το’ χει σε τίποτε αύριο να γίνει σκορπιός και να σε κεντά.

Προχθές στη μητρόπολη σε ένα δικηγόρο δεν του έδινα διαζύγιο. 

Έφυγε, και τι υβρεολόγιο είπε στα σκαλιά της μητροπόλεως δεν περιγράφεται. 

Πατάμε σε «σκορπιούς» και «φίδια» μέσα σ’ αυτή την κοινωνία στην οποία ζούμε.

Η επιβουλή του αντιρατσιστικού νόμου απο τους Σιωνιστές προς ψήφιση απο την Ελληνική κυβέρνηση . Αρχή δεινών και διωγμών.... ΒΙΝΤΕΟ - Ομιλία π. Νικολάου Μανώλη προφ. Ηλιού Θεσσαλονίκης

 ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΟΥ ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ  ΤΗΣ  ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ  ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ

ΣΚΕΨΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΑΚΟΜΑ

ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΦΩΤΟ

πηγή

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/09/ayt-sorry.html#ixzz2gm45Gml9

ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤAI ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΛΑΡΙΣΑΙΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ Η ΔΕΣΜΕΥΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΟΙ ΛΟΓΟΙ  ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ  ΔΙΚΑΙΟΥΝΤAI ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΛΑΡΙΣΑΙΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

Η ΔΕΣΜΕΥΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ  ΕΚΛΟΓΗΣ  ΤΟΥ  ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ

ΚΑΙ  ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ  ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

  «Επίσκοπον χειροτονείσθαι τον εν πάσιν άμεμπτον, υπό παντός του λαού εκλελεγμένον, του οποίου ονομασθέντος και αρέσαντος συνελθών ο λαός άμα τω πρεσβυτερίω, και τοις παρούσιν επισκόποις εν ημέρα Κυριακή, ο πρόκριτος των λοιπών ερωτάτο το πρεσβυτέριον και τον λαόν, ει αυτός εστίν, όν αιτούνται άρχοντα .... Χειροτονία λαθραίως μη γινέσθω .... Φρουρός της Ορθοδόξου πίστεως είναι ο πιστός λαός του Θεού .... Οι γαρ δι’ αίρεσίν τινα εαυτούς της προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας αποτειχίζοντες της πρεπούσης τιμής τοις ορθοδόξοις αξιωθήσονται». (Απ. Δ/γαί, κεφ. Η΄ IV 1-24. ΒΕΠΕΣ τόμ. 2ος σελ.142-143 – Καν. 7ος Θεοφ. Αλ/νδρείας- Πράξ. 1,13-22 & 5,17. Απόφαση πέντε Πατριαρχών, Καν. 15ος Α/Β)

    Πολλοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται, ότι οι μοναδικοί υπεύθυνοι, έναντι της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ Πίστεώς μας και της εκλογής του Ιερατείου της Εκκλησίας μας, είναι οι Πατριάρχες, οι Αρχιεπίσκοποι, και οι Επίσκοποι της Εκκλησίας Εκείνου, του Θεανθρώπου Κυρίου μας Ιησού Χριστού, «ήν περιεποιήσατο δια του αίματος του ιδίου» (Πράξ. 20,28).

    Τούτο όμως, δεν είναι αληθές, γιατί η εκλογή των Επισκόπων, Πρεσβυτέρων και Διακόνων, ανήκει κατά πρώτον λόγον στους πιστούς. Οι Ταγοί της Εκκλησίας Εκείνου αναλαμβάνουν τα ανάλογα εκκλησιαστικά Διακονήματα ήτοι: Της σωστής μαθητείας και διδασκαλίας της παραληφθείσας ουράνιας διδασκαλίας Εκείνου και το να Βαπτίζουν και αγιάζουν όλους αυτούς που πιστεύουν, «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, διδάσκοντες αυτούς πάντα τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν ... και ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται» (Ματθ. 28,16-20 - Μαρκ. 16,16). Οι πιστοί παρακολουθούν, αδιαλείπτως τη λειτουργία των εκκλησιαστικών Διακονημάτων από το Ιερατείο που έχουν αποδεxτεί, και προστατεύουν, αν παραστεί ανάγκη, την ορθότητα της διδασκαλίας, της μαθητείας, και την εν γένει ζωή και πολιτεία του.

    Αυτός ο πιστός λαός του Θεού που ελέγχει και κρίνει τους Ταγούς της Εκκλησίας Εκείνου, σημαίνει ότι έχει μεγάλες ευθύνες έναντι της εκλογής και της εν γένει βιωτής και πολιτείας των Ταγών Της, ως προς την Ορθόδοξη πίστη. Αυτής ακριβώς της πίστης που μας έχει παραδοθεί από τους Αγίους Αποστόλους και τους διαδόχους των, και που την περιχαράκωσαν, οι Άγιοι Θεοφόροι Πατέρες μας, με Οικουμενικές Συνόδους, και απαραχάρακτους Θείους και Ιερούς Κανόνες.

   Συνεπώς, «φύλακας της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ πίστεώς μας είναι ο πιστός λαός του Θεού, (Απόφαση των Πατριαρχών), και όχι οι προαναφερθέντες Ταγοί της Εκκλησίας, των οποίων απώτερος σκοπός είναι, το να Διακονούν, την Εκκλησία Εκείνου, αλλά να ελέγχονται, ανελλιπώς, προς τούτο από τον πιστό λαό του Θεού, στο «αν η Διακονία τους αυτή είναι η σωστή», ότε και, ανάλογα, είτε παραμένουν στην Εκκλησία με το «ΑΞΙΟΣ» είτε αν δεν εμφορούνται από ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΦΡΟΝΗΜΑ εκβάλλονται δια του «ΑΝΑΞΙΟΣ» του πιστού λαού.

   Αυτός ο πιστός λαός του Θεού, λοιπόν, εκλέγει αυτούς τους Ταγούς της Εκκλησίας μας, αλλά για να εκλεγεί κάποιος Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος, θα πρέπει να ερευνηθεί, από τον πιστό λαό του Θεού: Η εντοπιότητά του, και η οικογένειά του. Η εν γένει ζωή και πολιτεία του, που θα εδράζεται: Στη σωστή πίστη. Στην «έξωθεν καλήν μαρτυρίαν», στην τελεία γνώση και σωστή ερμηνεία και εφαρμογή, της Γραφής και Ιεράς Παραδόσεως, στις διατάξεις των θείων και Ιερών Κανόνων, στη γνώση του Ψαλτήρα, και βεβαίως στην ηλικία, (μετά τα 50 και 30 έτη αντίστοιχα εκτός ειδικής εξαιρέσεως), ώστε τελικά αυτός που θα εκλεγεί από την «Ψήφω του λαού παντός, ... πάσης επιψηφιζομένης της πόλεως ... ψηφίσματι κοινώ πάντων κλήρου και λαού ... μαρτυρία πάντων σχεδόν των κληρικών, του συλλόγου των παλαιών Ιερέων και κρίση πάντων των αγαθών ανδρών», και δη ο Επίσκοπος, να είναι διδάσκαλος σε όλα.

   Ο πιστός λαός του Θεού εκλέγει τους Ταγούς της Εκκλησίας Εκείνου, όπως ακριβώς έγιναν οι εκλογές και χειροτονίες των: Μεγ. Αθανασίου, Νεκταρίου, ιερού Χρυσοστόμου, Ευσταθίου Αντιοχείας, Σισινίου, Ταρασίου, Γερμανού, και πολλών άλλων, ως τούτο μαρτυρείται από τα λυόμενα, του Αγ. Γρηγορίου του Ναζιανζηνού, και της Εκκλησιαστικής ιστορίας των: Θεοδωρήτου και Σωκράτους. (ΘΗΕ. τόμ. 7ος σελ. 679-686).

    Προς τούτο αναφέρονται και περιπτώσεις, που επαληθεύουν του λόγου το αληθές, όπου Μητροπολίτες που εξελέγησαν εν αγνοία του πιστού λαού, δεν έγιναν αποδεκτοί από τους πιστούς των Επισκοπικών Επαρχιών, και αντ’ αυτών εξελέγησαν άλλοι με τη συμμετοχή στην εκλογή και του πιστού λαού. Ενδεικτική είναι η περίπτωση, που ο Πατριάρχης Σισίνιος εξέλεξε και χειροτόνησε τον Πρόκλον ως διάδοχον του Κυζίκου, χωρίς και τη γνώμη του εκεί πιστού λαού, και ο λαός δεν τον δέχτηκε, οπότε αναγκάστηκε ο Πατριάρχης, να χειροτονήσει αντ’ αυτού τον προταθέντα από τον πιστό λαό της Κηζίκου, τον Δαλμάτιον, ο δε Πρόκλος: «... δια τούτο έμενεν οικείας μεν εκκλησίας μη προεστώς, εν δε ταις εκκλησίαις Κωνσταντινουπόλεως κατά τας διδασκαλίας ανθών», (ΘΗΕ. ένθ’ αν.). Κάτι ανάλογο συμβαίνει, χρόνια τώρα, στη Μητρόπολη Λάρισας, για την τοποθέτηση εκεί Επισκόπου εν αγνοία τους και οι εκεί αγωνιζόμενοι πιστοί για την εφαρμογή της Κανονικής τάξης και πράξης ταλαιπωρούνται παντοιότροπα, από τον εκεί λαθραίως επιβάντα Επίσκοπο (Κανών Ζ΄ Θεοφίλου Αλεξανδρείας).

   Εκ των όσων, ακροθιγώς πως, εξετέθησαν αποδεικνύεται, περίτρανα, πόσο ισχυρή είναι η ψήφος του πιστού λαού του Θεού στην εκλογή του Επισκόπου, και γενικά, του Τιμίου Πρεσβυτερείου και της εν Χριστώ Διακονίας, μάλιστα δε είναι τόσο ισχυρή η γνώμη του πιστού λαού, ώστε να δύναται να εκλέξει Επίσκοπο, και αμύητο ακόμη στην Χριστιανική πίστη, όπως τούτο συνέβη με την εκλογή του Αμβροσίου Μεδιολάνων. (ΘΗΕ. ένθ’ αν.).

   Λοιπόν, αυτός ο πιστός λαός του Θεού θα είναι ο άμεσα υπεύθυνος και υπόλογος, «την ημέραν Κυρίου την μεγάλην και επιφανή» (Πράξ. 2,20), έναντι της καθαρότητας της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ Πίστεως της Μιάς, Αγίας, Καθολικής, και Αποστολικής Εκκλησίας μας, και της εκλογής του Ιερατείου Της, και θα δώσει λόγο, στο αν και κατά πόσον εκτέλεσε πιστά και στο ακέραιον τις υψηλές αυτές υποχρεώσεις του έναντι της         Ορθοδόξου πίστεως και της καθαρότητος του Ιερατείου, γιατί αυτός ο πιστός λαός «είναι ο μόνος φρουρός της Ορθοδόξου Πίστεώς μας».

    Ο Επίσκοπος λοιπόν, γίνεται δεκτός στην Επισκοπή ΜΟΝΟΝ με την αποδοχή (ΑΞΙΟΣ) των πιστών, τόσον στην εκλογή του, όσον και στη χειροτονία του, (το ίδιο συμβαίνει και για τον Πρεσβύτερο της Ενορίας και Διάκονο), και εκβάλλεται της Επισκοπής δια του ΑΝΑΞΙΟΣ, ή και διαγράφεται ακόμη του καταλόγου των Χριστιανών μετά δικαίας και εννόμου δίκης και αποφάσεως, (Καν. 1ος Κυριλ. Αλ/νδρείας - Καν. 1ος & 2ος της Α΄ Οικ. Συνόδου).

     ΔΗΛΑΔΗ, ο Επίσκοπος, ο Πρεσβύτερος και ο Διάκονος, εκλέγονται με την συγκατάθεση του πιστού λαού του Θεού, και με τη χειροτονία τους λαμβάνουν τα ανάλογα Εκκλησιαστικά Διακονήματα, και εγκαθίστανται στις θέσεις τους με την αποδοχή, (ΑΞΙΟΣ), του κυρίαρχου πιστού λαού του Θεού, και ανάλογα με την συμπεριφορά τους εντός της Εκκλησίας, έναντι της Ορθοδόξου Πίστεως και της Κανονικής Τάξεως, είτε, ως ΑΞΙΟΙ, παραμένουν, είτε ως ΑΝΑΞΙΟΙ αποβάλλονται.

    ΠΡΟΣΟΧΗ: Αν ο πιστός λαός του Θεού αδιαφορεί και δεν απαιτεί να εφαρμοστεί αυτή η περιχαρακωμένη Κανονική Τάξη, σχετικά με την εκλογή και χειροτονία του Επισκόπου, του Πρεσβυτέρου και του Διακόνου, και εισέρχονται «εις την αυλήν των προβάτων ουχί δια της θύρας, αλλά αναβαίνοντες αλλαχόθεν, κλέπτες και ληστές ... άνθρωποι πονηροί και γόητες προκόπτοντες επί το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι», (Ιωάν. 10,1-5 – Β΄ Τμοθ. 3,13), τότε δεν φταίνε όλοι αυτοί που αναξίως εισέρχονται ανενόχλητοι στην Εκκλησία Εκείνου, αλλά αυτός ο κυρίαρχος πιστός λαός του Θεού που έχει απεμπολήσει τα κυριαρχικά του δικαιώματα που του έχουν παραχωρηθεί, και εξ αιτίας της αδιαφορίας του αυτής γίνεται αίτιος να «βλασφημείται το όνομα του Θεού εν τοις έθνεσι» (Ρωμ. 2,24).

     Οι πιστοί, έχουν διαπιστώσει, και διαπιστώνουν σχεδόν καθημερινά, την παραχάραξη της Ορθοδόξου πίστεως μας και την πτώση του Ιερατείου της Εκκλησίας μας, αλλά δικαιολογούνται, ότι δήθεν το κακό αυτό είναι οργανωμένο και δεν είναι δυνατόν να καταπολεμηθεί, και θεωρεί ότι αν κάνει χρήση των κυριαρχικών του δικαιωμάτων, θα προκαλέσει βλάβη στην Εκκλησία και σκανδαλισμό.

     Όμως, ΟΧΙ, δεν έχουν δίκιο οι πιστοί, να προβάλλουν αυτή τη δικαιολογία, γιατί δεν είναι ποτέ δυνατόν να είναι αναποτελεσματικά τα δικαιώματα που τους παραχωρούνται από τη Γραφή και τους Θείους και Ιερούς Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Χρειάζεται όμως προς τούτο αγώνας, και μάλιστα συστηματικός, ώστε να επιτύχουν τελικά σε αυτά τα πανίσχυρα εκκλησιαστικά δικαιώματά τους.

Ειτε μονος, ειτε μετ’ αλλων, θα υπερασπισω τα οσια και ιερα.

Ο ΓΙΓΑΣ ΝΕΟΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ ΕΛΕΓΕ:

 

 

Έχω πείσει τον εαυτό μου, είτε μετ’ άλλων είτε μόνος, να υπερασπίσω τα όσια και ιερά.  

Ευχάριστο είναι ν’ αγωνίζεσαι μετ’ άλλων, σου δίνει χαράν και αγαλλίασιν αναφαίρετον. 

«Ιδών ο Παύλος (τους αδελφούς) έλαβε θάρσος» Ο Παύλος, που πήγε στη Ρώμη, όταν είδε τους Χριστιανούς πήρε θάρρος. 

 

 

Ένας Παύλος πήρε θάρρος, πόσω μάλλον εμείς!
Να δίνεις τη μάχη με άλλους είναι ωραίο πράγμα, σε συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στην Αθήνα…
Αν και τώρα υποθερμαίνεται και χαλαρούται το ενδιαφέρον του λαού, λόγω της αδρανείας των ιθυνόντων. 

Γι’ αυτό έχω πείσει τον εαυτό μου να αγωνισθώ, είτε μετ’ άλλων είτε και μόνος αν μείνω.  

Αλλά περιμένετε και εσείς τοιούτον διωγμόν. 

Δεν είναι μακράν η ημέρα που θα έρθει.