«Οι ληστές της Θείας Διδασκαλίας» Ένα βιβλίο που ξεσκεπάζει τους σύγχρονους ψευδοδιδασκάλους και τον επιβουλεύοντα πολιορκούντα Οικουμενισμό, την "εσχάτη αίρεση" στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

«Οι ληστές της Θείας Διδασκαλίας»

Ένα βιβλίο που ξεσκεπάζει τους σύγχρονους
ψευδοδιδασκάλους   και τον επιβουλεύοντα  πολιορκούντα Οικουμενισμό, την  "εσχάτη αίρεση"  στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Σήμερα μόνο το 3% των Ελλήνων εκκλησιάζονται συστηματικά.

Πάνω από το 90%  αυτού  του ποσοστού γνωρίζει  για την Πίστη , τον  δρόμο και τον τρόπο της εν Χριστώ σωτηρίας πολύ λιγότερα από όσα  γνωρίζει για τα Τούρκικα σήριαλ , το ποδόσφαιρο  ή τις συνταγές μαγειρικής.
Κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη  «οι αδιάφοροι χριστιανοί  δεν θα σωθούν, όχι γιατί δεν πιστεύουν αλλά γιατί δεν ξέρουν σε τι πιστεύουν».

Απ΄την άλλη μεριά, η «Νέα Τάξη» πραγμάτων ή αλλιώς η  «Παγκοσμιοποίηση» , απαιτεί και οικοδομεί  μια νέα παγκόσμια θρησκεία για να κάνει εφικτή την διακυβέρνηση   όλου του κόσμου. Στο γενικευμένο κλίμα αδιαφορίας για την Πίστη, "Ορθόδοξοι"  ποιμένες  συνεργάζονται συστηματικά για την  εξάπλωση αυτής της νέας παγκόσμιας θρησκείας που ονομάστηκε από τους εμπνευστές  της Οικουμενισμός.

Σε όλη την ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας   υπεισέρχονταν  σε αυτήν μεθοδικά και ύπουλα «υπάλληλοι», «μισθωτοί», «λύκοι» και «φίδια» ( χαρακτηρισμοί  που απέδωσαν ο Χριστός και οι Απόστολοι στους ψευδοδιδασκάλους)

που διέφθειραν πνευματικά  τα λογικά πρόβατα του  Χριστού  εξυπηρετώντας τα προσωπικά τους πάθη .
Μεγάλο τμήμα των πιστών της Ορθόδοξης Εκκλησίας σήμερα μολύνεται  από τις κακοδοξίες και τα  έργα  αιρετικών και αιρετιζόντων μασκοφόρων και οδηγείται   στην απώλεια.

Στο βιβλίο "Οι ληστές της Θείας Διδασκαλίας"  του Ι.Ρίζου - που προλογίζει ο Ομότιμος καθηγητής θεολογίας του Α.Π.Θ  π.Θεόδωρος Ζήσης και εκδίδει η Ι.Μονή Αγίας Παρασκευής Πτολεμαϊδας-  εμφανίζονται απλά και κατανοητά ,  όχι μόνο οι  νοθείες και παραχαράξεις της Ορθόδοξης Πίστης  που υλοποιούν σήμερα πατριάρχες και επίσκοποι, αλλά και οι  Ορθόδοξες Αγιογραφικές και Αγιοπατερικές θέσεις που προφυλάσσουν τον πιστό από τον κίνδυνο της συμμετοχής του, στην ολέθρια αίρεση του Οικουμενισμού.

Το βιβλίο περιέχει:

       α)   296    σελίδες 

       β)   46      κεφάλαια
       γ)   146    Οικουμενιστικές παρεκτροπές
       δ)    282    Αγιοπατερικές ρήσεις (σε αντιπαράθεση των παρεκτροπών).
       ε)    134    κατάλληλα ανά περίσταση Αγιογραφικά χωρία
     στ)    75     φωτογραφίες- ντοκουμέντα 

        ζ)   515    παραπομπές και σημειώσεις
        η)   140    βιβλία Βιβλιογραφία

Στο site  μας :  www.αντι-οικουμενισμος.eu  μπορείτε να :

• Διαβάσετε ένα κεφάλαιο του βιβλίου.
• Δείτε τα περιεχόμενα του .
• Διαβάσετε  επιστολές Επισκόπων για το βιβλίο.
• Αγοράσετε  on-line

       τιμή βιβλίου :  8 ευρώ 

Κεντρική διάθεση, παραγγελίες στο :    στο  6976786356 ή στο 24630-27005 εργάσιμες ημέρες και ώρες.

  ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΔΙΑΤΙΘΕΤΑΙ  και στα γραφεία της εφημερίδος:  
 "ΑΓΩΝΑΣ" ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ  ΛΑΡΙΣΑΣ: Αιόλου 20 και        Αστροναυτών τηλεφ. 2410 284644 
                και fax 2410 551113

Παγκοσμιοποίηση και Οικουμενισμός, Θεόδωρος Ν. Γάλλος

http://paterikiparadosi.blogspot.gr/

Μιὰ πολὺ καλὴ εἰσήγηση, ἐκλαϊκευμένη, σφαιρική. Ἀναφέρεται στὴν Παγκοσμιοποίηση, στὸν Οἰκουμενισμό, τὶς δραστηριότητες τῶν ἡγετῶν τῆς Ὀρθοδοξίας παναιρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, μὲ ἀφορμὴ τὸ θαυμάσιο βιβλίο τοῦ κ. Ἰω. Ρίζου. Θέτει τὸ ὀδυνηρὸ πρόβλημα τοῦ διχασμοῦ τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, τῆς Ἐκκλησίας, ἐξ αἰτίας τῶν προδοτικῶν ἐνεργειῶν κυρίως τῆς αἱρετικῆς σφηκοφωλιᾶς τοῦ Φαναρίου. Μνημονεύει τοὺς πρωταγωνιστὲς τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν. Ἀναφέρεται καὶ στὸν Μητροπολίτη Πειραιῶς, καὶ τὴν κακόδοξη θεωρία του περὶ τοῦ «κοινοῦ ποτηρίου» (ὡς τοῦ κόκκινου ὁρίου ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ δικαιολογήσει τὴν Ἀποτείχιση).

Ἕνα σημεῖο, πρὸς τὸ παρόν, πρέπει νὰ σχολιάσουμε, γιὰ τὸ ὁποῖο φαίνεται δὲν ἔχει καλὴ ἐνημέρωση. Τὸ ὅτι δηλαδή, τὴν δικαιολογημένη «Διακοπὴ Μνημοσύνου» (ποὺ κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες προστατεύει τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὰ σχίσματα), τὴν θεωρεῖ ὡς ἀφετηρία σχίσματος: «Δεν πρέπει (γράφει) με κανένα τρόπο να εγκαταλείψουμε το σκάφος της Εκκλησίας μας».

Μὰ τὸ σκάφος τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τὴν Ἀλήθεια Χριστός, τὴν ἐγκαταλείπουν, τὴν διαφθείρουν καὶ τὴν τορπιλίζουν οἱ αἱρετίζοντες, κι ὄχι ὅσοι ἀνθίστανται διὰ τῆς ἀποτειχίσεως. Οἱ τελευταῖοι εἶναι ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας (ἀφοῦ –καὶ ἐφ’ ὅσον–ἐφαρμόζουν τοὺς Ἱ. Κανόνες της καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων της)·ἐκτὸς τῆς Ἀληθείας εἶναι οἱ αἱρετίζοντες.

Παγκοσμιοποίηση και Οικουμενισμός

Θεόδωρος Ν. Γάλλος

Εισήγηση στη Σύναξη Θεολόγων Νομού Ιωαννίνων

(25/09/2014)

Βασική πηγή άντλησης στοιχείων

 «Οι ληστές της θείας διδασκαλίας», του Ιωάννη Ρίζου

Αφορμή, γι’ αυτή την παρέμβασή μου, αποτέλεσε η ανθρώπινη διαίσθησή μου –όχι αβάσιμα θέλω να πιστεύω– ότι άγριες θύελλες απειλούν να πλήξουν και την Εκκλησία μας, όπως ήδη πλήττουν το έθνος μας. Μόνο ο Θεός μπορεί να αποτρέψει το να ζήσουμε στον εκκλησιαστικό μας χώρο, τραγικές καταστάσεις, όπως αυτές των πρωτοχριστιανικών χρόνων, εξαιτίας των αιρέσεων. Και αυτό, λόγω της θρησκευτικής παγκοσμιοποίησης και της παναίρεσης του Οικουμενισμού.

Βασική πηγή πληροφοριών μου, για όσα εν συνεχεία θα εκθέσω, αποτέλεσε το αποκαλυπτικότατο βιβλίο του κ. Ιωάννη Ρίζου, με τίτλο:«Οι ληστές της θείας διδασκαλίας», το οποίο προλογίζει ο π. Θεόδωρος Ζήσης. Το βιβλίο αυτό έρχεται να ενισχύσει, να επιβεβαιώσει, αλλά και να θεμελιώσει, αγιογραφικά και πατερικά, τα περιεχόμενα των δύο δημοσιευμάτων μου στο περιοδικό «ΚΟΙΝΩΝΙΑ». Το πρώτο, στο τεύχος 4, του 1992 με τίτλο: «Βατικανό–παπιστές, διαρκής κίνδυνος της Ορθοδοξίας» και το δεύτερο, στο τ. 3 του 2007, με τίτλο: «Ποιοι, πως και γιατί επιχειρούν την απορθοδοξοποίηση των Ορθοδόξων μαθητών».

Όταν μιλούσε κάποιος για «παγκοσμιοποίηση» πριν λίγα χρόνια, άλλοι αδιαφορούσαν, θεωρώντας πως αφορά μόνο τους άλλους ανθρώπους και λαούς και όχι εμάς  άλλοι αγνοούσαν και τη σημασία της λέξης  άλλοι υποτιμούσαν το γεγονός  και άλλοι χλεύαζαν τους ενασχολούμενους με το θέμα αυτό.

Σήμερα όλοι μας βιώνουμε με τραγικό τρόπο τις συνέπειες της πολιτικής και οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Είναι πλέον πασιφανές ότι μια μικρή παγκόσμια ελίτ έχει συσσωρεύσει –και συνεχίζει να συσσωρεύει στα χέρια της– τον παγκόσμιο πλούτο  και ασχολείται πλέον με τη διαδικασία ελέγχου της ζωής και της μοίρας μας. Οι παγκόσμιοι οργανισμοί και οι εθνικές κυβερνήσεις, απανταχού της γης, έχουν μεταβληθεί σε όργανα υλοποίησης των σχεδίων αυτής της παγκόσμιας ελίτ.

Μια ματιά στον τρόπο με τον οποίο εξελίχτηκαν τα πράγματα στη χώρα μας δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι εφαρμόστηκε ένα οργανωμένο σχέδιο, με τη συμμετοχή των εθνικών πολιτικών δυνάμεων, το οποίο οδήγησε στη σημερινή αιχμαλωσία της πατρίδας μας σε αλλότριες δυνάμεις. Ζούμε, λοιπόν, σε ένα κράτος που αποδυναμώνεται η πολιτιστική του ταυτότητα. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά  η γλώσσα, η ιστορία, η ορθόδοξη πίστη, πλήττονται συστηματικά και συνειδητά από οργανωμένες ορατές και αόρατες δυνάμεις.

Προσέξτε όμως τούτο!

Αποτελεί πλέον τραγική βεβαιότητα πως στο όραμα και συνάμα στο άρμα της παγκοσμιοποίησης είναι προσδεδεμένες και οι θρησκείες, με πρωταγωνιστή την παρασυναγωγή του Βατικανού και τον επωνομαζόμενο «Πάπα των φτωχών», «Πάπα των φτωχών στο μυαλό», θα πρόσθετα εγώ. Έτσι, στις 31-10-2011, ο Πάπας, αυτός ο ακάματος εργάτης του οράματος της νέας τάξης, θα δηλώσει ότι: «η παγκοσμιοποίηση ενώνει τους λαούς και είναι θέλημα Θεού»…

Επιστολή καταπέλτης του καθηγητή Δ. Τσελεγγίδη για τον Διμερή Θεολογικό Διάλογο Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ
ΤΜΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ
ΤΟΜΕΑΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ι. ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ

541 24 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Τηλ. Γραφ. 2310-996-957, Οικ. 2310-342-938
Θεσσαλονίκη 1-10-2014

                                                                              Πρός
                                                                           τήν Ἱερά Σύνοδο
                                                                           τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
                                                                           Ἰ. Γενναδίου 14
                                                                           11521 ΑΘΗΝΑ

Κοινοποίηση: Σέ ὅλους τούς Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Μακαριώτατε Ἅγιε Πρόεδρε

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Γιά ἄλλη μιά φορά, ὡς Πανεπιστημιακός Καθηγητής τῆς Δογματικῆς Θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας, θά ἤθελα νά ἀπευθυνθῶ εὐλαβῶς πρός Ἐσᾶς, ὡς τήν Ἀνωτάτη Διοίκηση τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας μας, γιά ἕνα σοβαρότατο ἐκκλησιολογικό θέμα.

Συγκεκριμένα, πρίν λίγες ἡμέρες, ζήτησα νά ἐνημερωθῶ ἀπό κάποιους γνωστούς μου Ἐπισκόπους γιά τόν Διμερῆ Θεολογικό Διάλογο Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν, στό Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας (15-19 Σεπτεμβρίου 2014). Εἰδικότερα, ἐρώτησα νά μάθω, ἄν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος συζήτησε ἐν Συνόδῳ καί ἔλαβε κάποια ἀπόφαση γιά τόν ἐν λόγῳ Θεολογικό Διάλογο. Καί, παρά τό γεγονός ὅτι οἱ τρεῖς ἀπό τούς Ἐπισκόπους αὐτούς ἦταν Συνοδικοί, μοῦ ἀπάντησαν πώς δέν ἐγνώριζαν τίποτε γιά τό περιεχόμενο αὐτοῦ τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου.

Έξω οι κύνες... και πας ο ποιών το ψεύδος! Ερχομαι ταχύ! Ναί έρχου Κύριε Ιησού!

"Περσέᾳ"

Ἀδελφοί! «Τί ὑμᾶς ἐβάσκανε»; Alea jacta est, Νίκος Χειλαδάκης

Ἀδελφοί! «Τί ὑμᾶς ἐβάσκανε» καὶ δὲν καταλαβαίνετε τὰαὐτονόητα;

Ἀκόμα κι ἂν οἱ Ἅγιοι Πατέρες δὲν εἶχαν διδάξει τὴν ΔιακοπὴΜνημοσύνου, ἔπρεπε νὰ τὴν ἀνακαλύψουμε!

 Γιατί, ὅσες διαμαρτυρίες, ὅσες φιλότιμες ἀναλύσεις τοῦΟἰκουμενιστικοῦ φαινομένου κι ἂν ἔγιναν ἕως τώρα, δὲν ἔφεραν κανένα ἀποτέλεσμα! Καταχωνιάζονται στὴν παγκόσμια ἰντερνετικὴ βιβλιοθήκη γιὰ τὶς ἀναδιφήσεις τῶν ἐναπομεινάντων ρομαντικῶν φιλοσοφούντων θεολόγων! Οἱ Οἰκουμενιστὲς τὶς ἐκλαμβάνουν ὡς γραφικὲς πινελιές, φανερὴ ἀδυναμία ἀντίστασης, ποὺ τοὺςἐπιτρέπει –ἀνέλπιστα– νὰ ἀποτελειώσουν χωρὶς ἐντάσεις τὸκακορίζικο ἔργο του!  

Ἀδελφοί! «Τί ὑμᾶς ἐβάσκανε» μὴ πείθεσθε τοῖς ἁγίοις πατράσι; Διαπιστώνεται τὸ αἷμα στὰ χέρια τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἀπὸ τὶς ἀχνίζουσες πληγὲς τοῦἐκκλησιαστικοῦ σώματος, καὶ ἐπιμένετε νὰ κοινωνεῖτεμαζί τους;

Νὰ κοινωνεῖτε, μετ’ αὐτῶν ποὺ συνθέτουν τὴν «ἐκκλησίαν τῶν πονηρευομένων»;

Ο κύβος ερρίφθη, Alea jacta est

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Φαίνεται πως τα ψέματα τελειώνουν για όσους είχαν ακόμα την ελπίδα ότι θα αποφεύγονταν το μοιραίο, για όσους ακόμα έλπιζαν πως θα συνεχίσουν να τηρούνται οι Ιεροί Κανόνες, για όσους ακόμα έτρεφαν την προσδοκία πως η Ορθοδοξία θα παραμείνει Ορθοδοξία, όπως παρέμεινε επί τόσους αιώνες. Ενώ η χώρα αυτή υποφέρει τραυματισμένη από τα μαρτύρια της ξένης μνημονικιακής κατοχής, ενώ ο εκκλησιασμός διώκεται με κάθε μέσο, ο προκαθήμενος της Κωνσταντινούπολης έχει πάρει την οριστική του απόφαση.

Βαρθολομαίος: «H επανένωση Ορθόδοξης και Καθολικής Εκκλησίας συνιστά καθήκον της εποχής μας». Χωρίς πλέον κανένα δισταγμό, χωρίς πλέον κανένα πρόσχημα, χωρίς καμία αμφιβολία, σε μια σημαντική συνέντευξη σε αυστριακή εφημερίδα ο κ. Βαρθολομαίος σημειώνει πως, «η αποκατάσταση της διάσπασης της και η επανένωση της Εκκλησίας συνιστά μεγάλο καθήκον της εποχής μας, και παραπέμπει στα πρώτα βήματα που ξεκίνησαν σε αυτή την κατεύθυνση πριν από 50 χρόνια ο Πάπας Παύλος ο Έκτος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας», ενώ, όπως παρατηρεί, «ο επίσημος Θεολογικός Διάλογος ανάμεσα στις Εκκλησίες βοήθησε να εξαλειφθούν παρεξηγήσεις και διαφορές απόψεων» (;;;).

ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΓΙΑ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ "Τα βρήκαμε με τους Καθολικούς - Να ενωθούμε"!

Θεολογική  "βόμβα"  Πατριάρχη Βαρθολομαίου:

"Τα βρήκαμε με τους Καθολικούς 
                - Να ενωθούμε"!
Αναδημοσίευση ἀπὸ τὸ "defencenet"

Σε επιστροφή στη Συμφωνία της Φερράρας - Φλωρεντίας και στην Ένωση των δύο μεγάλων Εκκλησιών της Χριστιανοσύνης, της Ορθόδοξης και της Καθολικής, θέλει να προχωρήουμε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος σε συνέντευξή του στην αυστριακή εφημερίδα «Κουρίρ».

Στην ίδια συνέντευξη, όταν ερωτάται για το Σχίσμα του 1054 (που διαίρεσε τον Χριστιανισμό σε Καθολικισμό και Ορθοδοξία), ο κ. Βαρθολομαίος σημειώνει πως η αποκατάσταση της διάσπασης της και η επανένωση της Εκκλησίας συνιστά μεγάλο καθήκον της εποχής μας.

Σε σχέση με το Σχίσμα του 1054, ο κ. Βαρθολομαίος σημειώνει πως η αποκατάσταση της διάσπασης της και η επανένωση της Εκκλησίας συνιστά μεγάλο καθήκον της εποχής μας, και παραπέμπει στα πρώτα βήματα που ξεκίνησαν σε αυτή την κατεύθυνση πριν από 50 χρόνια ο Πάπας Παύλος ο Έκτος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, ενώ, όπως παρατηρεί, ο επίσημος Θεολογικός Διάλογος ανάμεσα στις Εκκλησίες βοήθησε να εξαλειφθούν παρεξηγήσεις και διαφορές απόψεων!

Δηλαδή αποδέχτηκαν οι Παπικοί την κατάργηση της κοσμικής εξουσίας του Πάπα; Το "αλάθητο" του Ποντίφηκα; Ότι είναι ο "ζων εκπρόσωπος του Χριστού επι Γης";Αποδέχτηκαν την άρση της κακοδοξίας του "φιλιοκβε" που σύμφωνα με το οποίο το Άγιο Πνεύμα εκπορευόταν από τον Θεό Υιό όσο και από τον Θεό Πατέρα;

Δεν έχει ανακοινωθεί κάτι τέτοιο πουθενά. Η Ένωση των δύο Εκκλησιών θα ήταν κάτι σπουδαίο. Η υποταγή όμως της Ορθόδοξης Εκκλησίας στους σχεδιασμούς κέντρων εξουσίας που θα την καθιστούσαν από πνευματικό φάρο ελπίδας σε κοσμικό οργανισμό θα ήταν καταστροφή.

Μην ξεχνάμε ότι η Νέα Εποχή δεν επιζητά την καταστροφή των θρησκειών αλλά την Ένωσή τους σε μια κοσμική Πανθρησκεία,υλιστικού περιεχομένου που οπωσδήποτε δεν θα "Ακονίζει" τα πνεύματα και τις ψυχές των πιστών.

Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ 12 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ (1974-2014) ΟΙ ΜΑΥΡΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Α', Β' μέρος

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ :"ΑΓΩΝΑΣ " ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΛΑΡΙΣΑΣ  αρ.φυλ.206-207

http://www.agonas.org/

                                Α'  ΜΕΡΟΣ

                   ΙΣΤΟΡΙΚΑ  ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ 12 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ (1974-2014) ΟΙ ΜΑΥΡΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

     Στη δωδεκαετία από 4 Ιουνίου 1949 έως 14 Φεβρουαρίου 1962 είχαμε την άνοδο στον αρχιεπισκοπικό θρόνο πέντε (5) επισκόπων (Σπυρίδωνος, Δωροθέου, Θεοκλήτου, Ιακώβου, και Χρυσοστόμου) με έργο ανύπαρκτο. Η χώρα είχε εξέλθει από έναν πόλεμο, μια εμφύλια διαμάχη με πολλά τραύματα και ο διοικητικός μηχανισμός της Εκκλησίας ήταν σε εξάρθρωση και εξαθλίωση. Το κύρος του κλήρου ήταν πεσμένο από την συχνή παρουσία σκανδάλων (κυρίως σαρκικών).

     Κι ενώ βρισκόμασταν στην κατάσταση αυτή, τους δεσποτάδες απασχολούσε ένα και μόνο πρόβλημα: το μεταθετό. Το θέμα έρχονταν και ξανάρχονταν στο καντράν της επικαιρότητας διότι η υπάρχουσα κατάσταση εμπόδιζε τις φιλοδοξίες πολλών δεσποτάδων να μεταπηδήσουν από τις μικρές και φτωχές μητροπόλεις στις μεγάλες και πλούσιες. Για το θέμα αυτό έχουν γραφεί τόμοι και τόμοι χαρακτηρίζοντάς το αντικανονικό, κατά τους Ιερούς Κανόνες, και επάρατο.

     Η κατάσταση ήταν ανυπόφορη. Το γεγονός και μόνο ότι από τις 14 κενωθείσες μητροπόλεις κατά την πρώτη τριετία επί Αρχιεπ. Θεοκλήτου, οι 10 πληρώθηκαν με μετάθεση, ανάγκασε την Πολιτεία να επέμβει νομοθετικά, διότι αυτό μαρτυρούσε πολλά. Ο τότε Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων Γ. Βογιατζής με το Νόμο 3952/Απρ. 1959 που συμπληρώθηκε μεταγενέστερα με το Βασ. Διάταγμα (Δεκ. 1959) κατάργησε το μεταθετό για όλες τις μητροπόλεις, πλην Αθηνών, Πειραιώς και Θεσσαλονίκης, χωρίς όμως να εμποδίζεται και γι’ αυτές η εκλογή δια χειροτονίας.

Από το 1961 δημιουργούνται χηρεύουσες Μητροπόλεις, οι οποίες παρέμειναν κενές ολόκληρη πενταετία, αρνούμενοι να τις πληρώσουν εκβιάζοντας την πολιτεία να επαναφέρει το μεταθετό.

   Ο ΙΑΚΩΒΟΣ ΒΑΒΑΝΑΤΣΟΣ  ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

Στις 8 Ιανουαρίου 1962 κοιμήθηκε ο Αρχιεπ. Θεόκλητος (Παναγιωτόπουλος). Η εκλογή του νέου Αρχιεπισκόπου δημιούργησε φοβερό σεισμό στον περίβολο της Εκκλησίας. Πλήγωσε συνειδήσεις και σκανδάλισε ψυχές. 

Τριάντα τρεις δεσποτάδες, αρχιθύτες του Ιησού Χριστού, ταγμένοι πρόμαχοι των Ιερών Κανόνων, έδωσαν την ψήφο τους για να εκλεγεί Αρχιεπίσκοπος ένα πρόσωπο που οι ίδιοι το κατηγορούσαν και το σχολίαζαν, σαν πρόσωπο που δεν τιμούσε το ανδρικό του φύλο.

    Η 13^η Ιανουαρίου είναι η αποφράδα ημέρα γιατί ανέβηκε στον πρώτο θρόνο της Ελληνικής Εκκλησίας ο Ιάκωβος Βαβανάτσος δακτυλοδεικτούμενος από την κοινή γνώμη.

     Η επαίσχυντη αυτή πράξη μιας μεγάλης ομάδας δεσποτάδων συνετάραξε το πανελλήνιο και έκανε την ελληνική Εκκλησία στόχο σχολίων και πονηρών ψιθύρων έξω και από τα ελληνικά σύνορα.

    Έντεκα μονάχα ημέρες μετά την εκλογή του και την πομπώδη ενθρόνισή του (Αρχιεπ. Ιάκωβου Βαβανάτσου) αναγκάστηκε να παραιτηθεί γιατί η ατμόσφαιρα είχε τόσο φορτιστεί ώστε και η ελάχιστη παραμονή του να γίνεται άκρως επιβλαβής, αλλά και οι πάσης φύσεως κληρικοί να κρύβουνε τους εαυτούς των, γιατί η παρουσία τους προκαλούσε τη χλεύη και την απαξίωση.

Και φθάσαμε στο οδυνηρό σημείο, ενώ ο Αρχ/πος Ιάκωβος είχε παραιτηθεί πιεζόμενος και από τον τότε Πρωθυπουργό της χώρας Κ. Καραμανλή, αυτός (ο Ιάκωβος) να ελέγχει και να κατευθύνει τη πλειοψηφία στην Ιεραρχία από τα παρασκήνια.

ΝΕΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ  ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Β’

Κάτω από τις συνθήκες αυτές γίνεται η εκλογή και ανάδειξη του νέου Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου του Β΄ (Χατζησταύρου) καταλαμβάνοντας θρόνο που δεν είχε κενωθεί κανονικά. Η πράξη ποτέ δεν αμφισβητήθηκε ούτε τέθηκε σαν θέμα, και έτσι έγινε αποδεκτός από την Ιεραρχία.

    Οι τριάντα-τρεις δεσποτάδες, που ήταν οι κυρίως υπεύθυνοι για την εκκλησιαστική τραγωδία, δεν σταμάτησαν και πάλι να πιέζουν τον νέο Αρχιεπίσκοπο και τις Κυβερνήσεις (τα χρόνια αυτά είχαμε πολλές εναλλαγές Κυβερνήσεων) για την αποδοχή του μεταθετού. Παρ’ όλα αυτά το αίτημά τους δεν ικανοποιήθηκε.

     Τον Οκτώβριο όμως του 1965 κατόρθωσαν οι νοσταλγοί του μεταθετού να εκδοθεί μια Υπουργική Πράξη, «Περί τρόπου πληρώσεως κενών Μητροπολιτικών εδρών και εφημεριακών θέσεων», που έδινε τη δυνατότητα, μόνο για μία φορά, να πληρωθούν οι δύο κενές έδρες του Πειραιά και των Σερρών με μετάθεση.

Την ημέρα που συνεδρίαζε η Ιεραρχία εξεδόθηκε απόφαση του ΣτΕ που ανέστειλε την εφαρμογή της ως άνω απόφασης εξαιτίας προσφυγής του Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου.

Στην Ιεραρχία που συνεδρίαζε προκλήθηκε μεγάλη ένταση. Άναψαν πάθη και αποφάσισαν να αγνοήσουν την απόφαση της αναστολής του ΣτΕ και να προχωρήσουν σε εκλογές. Σε όλα αυτά πρωτοστατούσε ο Αργολίδος Χρυσόστομος που ενδιαφέρονταν για την μητρόπολη Πειραιώς.

Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση η Κυβέρνηση Στ. Στεφανόπουλου με υπουργό Εθνικής Παιδείας τον Στ. Αλαμάνη δημοσίευσε το Βασιλικό Διάταγμα, με το οποίο όριζε τη λήξη των εργασιών της Ιεραρχίας και το θυροκόλλησε στην είσοδο του μεγάρου της Ιεράς Συνόδου. Ο Ελασσώνος Ιάκωβος ξέσκισε το διάταγμα, το πέταξε και συνέχισαν τις εκλογές. Ο γέροντας Αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε να συνεχίσει. Η ομάδα της ανταρσίας τον απείλησε, πως αν δεν συγκατατεθεί να προεδρεύσει στις συνεδριάσεις της Ιεραρχίας και δεν προχωρήσει σε μεταθέσεις και σε εκλογές νέων Μητροπολιτών, θα συνεδριάσει το σώμα χωρίς τον πρόεδρο – αρχιεπίσκοπο – και θα κηρύξει «εν χηρεία» τον αρχιεπισκοπικό θρόνο.       

Την επομένη ημέρα ο Αρχιεπίσκοπος αποφάσισε να μην μεταβεί στην Ιεραρχία (λόγω ασθενείας), οπότε δεν θα ήταν δυνατόν να συνεχιστούν οι εκλογές. Τον μετέφεραν όμως (απεσταλμένος των “36”) σχεδόν δια της βίας και του εδήλωσαν απερίφραστα ότι εάν το επαναλάβει, θα προχωρήσουν εις την αντικατάστασή του… “Παραδοθήκατε άνευ όρων εις τους άρχοντας της Πολιτείας!” τον κατηγόρησε ο νεοεκλεγείς μητροπολίτης Πειραιώς κ. Χρυσόστομος (τέως Αργολίδος), σε μια δραματική συνομιλία και χαρακτήρισε την «ασθένειά του “διπλωματικήν”». (Εφημ. “Μεσημβρινή” 19-11-1965).

Η ένταση κι από τις δύο πλευρές ήταν αμείωτη. Το κράτος ανυποχώρητο, δεν εννοούσε να εκδώσει διατάγματα καταστάσεως των νέων Μητροπολιτών, και η Ιεραρχία, οχυρωμένη στις απόψεις της αύξησε την έξαψη και η αντιμαχία που κράτησε περίπου ένα χρόνο. Τελικά κατορθώθηκε μια προσέγγιση. Η Εκκλησία δέχθηκε να ακυρώσει τις δύο Μητροπολιτικές μεταθέσεις και να τις επαναλάβει. Και η Κυβέρνηση των λεγόμενων «αποστατών» με Πρόεδρο τον Στ. Στεφανόπουλο και με εισηγητή τον υπουργό Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων θέσπισε το Ν.Δ. 4589/1966 (Ε.τ.Κ. Α΄ 239) που «νομιμοποιούσε» την εκλογή των νέων Μητροπολιτών αλλά έβαζε όριο ηλικίας εξόδου από την ενεργό υπηρεσία των αρχιερέων, οικονομικό έλεγχο και ρύθμιση των εσόδων τους.

Έτσι, με το Βασιλικό Διάταγμα της 24^ης Ιανουαρίου 1967 (Ε.τ.Κ. Γ΄ 27.1.67) επί κυβερνήσεως Ιωάννου Παρασκευόπουλου και με υπουργό Παιδείας τον καθηγητή Ι. Θεοδωρακόπουλο, υλοποιήθηκε το Νομοθετικό Διάταγμα 4589/66 που θεωρούσε τους εν λόγω επισκόπους ως «Αυτοδικαίως αποχωρήσαντες του Μητροπολιτικού των θρόνου, ως έχοντες ήδη καταληφθεί υπό του ορίου ηλικίας κατά την έναρξιν ισχύος του άρθρου 4 του Ν.Δ. 4589/1966».

Αμέσως όμως, μετά την αναγνώριση των νέων μητροπολιτών και την κύρωση των μεταθέσεων, άρχισε ένας νέος πεισματικός δεσποτικός αγώνας για την κατάργηση του ορίου ηλικίας.

Αρκετοί υπέργηροι Μητροπολίτες με τη δημοσίευση του Νόμου αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν, μερικοί κατέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας για την ακύρωση του Νόμου ως αντισυνταγματικού. Η πλειοψηφία της Ιεραρχίας αρνήθηκε να εφαρμόσει το Νόμο και να κάνει καινούργιες εκλογές με την ελπίδα ότι θα κατορθώσουν να καταργήσουν την επίμαχη διάταξη.

συνεχίζεται στο επόμενο

συνέχεια  Β' ΜΕΡΟΣ 

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: "ΑΓΩΝΑΣ" ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΛΑΡΙΣΑΣ  αρ.φυλ. 208 http://www.agonas.org/

(Συνεχίζουμε με τα εκκλησιαστικά ιστορικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν μετά το ανοσιούργημα της Σταύρωσης του Χριστού και αφορούν τη «σφαγή» των δώδεκα (12) Μητροπολιτών που φέτος συμπληρώνει τεσσαρακονταετία).

Με λύπη πολλή αναγκαζόμαστε να επαναφέρουμε ελάχιστα αποσπάσματα από τα εκατοντάδες δημοσιεύματα του καθημερινού Τύπου εκείνης της εποχής (1959-1966) – άγνωστα στον πιστό λαό – τότε που – ανεξάρτητα πολιτικής τοποθέτησης – καθρεφτίζουν τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης και με άρθρα, ρεπορτάζ, χρονογραφήματα, φωτογραφίες, γελοιογραφίες διεκτραγωδούσαν το κατρακύλισμα της Διοικούσας Εκκλησίας, ελπίζοντας τη διόρθωση της κατάστασης.Ήταν όντως κάτι φοβερό. Από εκεί που ο πιστός περίμενε στηριγμό, έβλεπε να ξεπηδούν «δραστηριότητες και συμπεριφορές» ανεπίτρεπτες σε κληρικούς. Η εκτίμηση στο ράσο είχε πέσει χαμηλά, δεδομένου ότι δεν τολμούσαν να εισέλθουν σε λεωφορεία ή να κυκλοφορήσουν στους δρόμους χωρίς ο κόσμος να τους χλευάσει. Και χλευάζονταν όχι μόνον οι σκανδαλοποιοί Αρχιερείς κ.ά. αλλά και οι ευσεβείς, αδιακρίτως, που μάτωνε η καρδιά τους στο άκουσα των σιχαμερών προσφωνήσεων (γυναικεία ονόματα) που χαρακτήριζαν πολλούς.

Ο Τύπος ξεσπάθωσε γιατί έβλεπε ότι το κακό είχε παραγίνει∙ το ποτήρι είχε πλέον ξεχειλίσει∙ οι δεσποτάδες συγκαλύπτονταν, λόγω του επάρατου «φιλάδελφου», η πολιτεία σιωπούσε αποβλέποντας σε ψήφους∙ και ο λαός απαιτούσε κάθαρση, αλλά κανείς δεν τον άκουγε.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ

Η εφημερίδα «το ΕΘΝΟΣ» (1960) έγραφε: «Έξω από τα δόντια θα χρειασθεί να μιλήσω σήμερα… Ο κόμπος έφτασε στο χτένι… Υπάρχει μέσα στις τάξεις του κλήρου ένας πυρήνας διεφθαρμένων μέχρι μυελού οστέων ανωτέρων κυρίως κληρικών, που έχει τόση δύναμι, ώστε να ασκή την τρομοκρατία του σε όλους τους έντιμους κληρικούς… Να παρέμβη ο Υπουργός των Θρησκευμάτων, για να απαιτήση ανακρίσεις και τιμωρίες των κληρικών που ρύπαναν το ράσο τους, το ανδρικό τους φύλο και μαζί την ίδια την Εκκλησία… Ορκιζόμαστε στον Ύψιστο Θεό, ότι με αληθινό πόνο ψυχής και πίκρα αναγκαζόμαστε να χαράξουμε τις γραμμές αυτές, αλλά νοιώθουμε σαν ένα ύψιστο εθνικό καθήκον μας επίσης έναντι των χιλιάδων πιστών που θέλουν άσπιλη την Εκκλησία μας, όπως και απέναντι των εντίμων, αληθινά θεοσεβών κληρικών – ανωτέρων και κατωτέρων – που πονούν για το πρωτοφανές τούτο κατάντημα, γιατί όταν μέσα στην ίδια ομήγυρι των ιερών ποιμένων ακούονται τα: «κάτσε κάτω», «παρούσα» – για Δεσπότη! – αντί του «παρών», δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να καταλάβουμε σε ποιο βάραθρο αδιαντροπιάς έχουμε πέσει».

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚ. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: "ΑΓΩΝΑΣ" ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΛΑΡΙΣΑΣ  αρ.φυλ. 208 http://www.agonas.org/

κ. Διευθυντά, εκ των προτέρων σας ευχαριστώ για την αβραμιαία καλή σας φιλοξενία. «Ματαιότης ματαιοτήτων» φωνάζει η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ, «τα πάντα ματαιότης». Και ο Άγιος ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ερμηνεύοντας την παραπάνω φράση διευκρινίζει: «Τα πάντα ματαιότης, ναι! Όμως δύο πράγματα δεν είναι ματαιότης: Να ομιλής για τον Θεό και να υπηρετής τον θεό, αυτό δεν είναι ματαιότης». Πριν λίγες ημέρες κοιμήθηκε ο κ. Νικ. Σωτηρόπουλος, καθηγητής και θεολόγος, την ίδια ώρα και την ίδια ημερομηνία που κοιμήθηκε ο πνευματικός του πατέρας, επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης, τον οποίο υπηρέτησε εξήντα χρόνια. Τυχαίο είναι αυτό;

Ο κ. Νικ. Σωτηρόπουλος αγάπησε τον ΧΡΙΣΤΟ, και την ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ, τη γνώριζε απ’ έξω, και είχε ως αρχή του τα «Ουκ αποστήσεται η Βίβλος εκ του Νόμου τούτου και μελετήσεις εν αυτώ ημέρας και νυκτός. Έως θανάτου αγώνισαι υπέρ της αληθείας και Κύριος ο Θεός πολεμήσει υπέρ σου». «Ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται. Εγώ ειμί ο άρτος ο καταβάς εξ’ ουρανού, εγώ ειμί η αλήθεια». Αυτά πρέσβευε ο γνήσιος εργάτης του Ευαγγελίου.

Ο αείμνηστος Νικόλαος Σωτηρόπουλος και αδερφός, ήταν ο φόβος και ο τρόμος των αιρετικών και δεν ανέχονταν οι αιρέσεις να αποκαλούνται σήμερα «εκκλησίες». Ουδέποτε ελάλησε ιεροκήρυκας ως ούτος ο ιεροκήρυκας, με παρρησία, πυγμή, θάρρος και έλεγχο αγάπης, χωρίς φθόνο και χωρίς μίσος. Υπηρέτησε την Εκκλησία και την Ορθοδοξία χωρίς μισθό, παρά μόνον για ένα πιάτο φαγητό, στην Αδελφότητα του Γέροντός του. Τον κ. Νικόλαο Σωτηρόπουλο επί εικοσιπέντε χρόνια, τον μετέφερα με το αυτοκίνητο μου στους ναούς των Αθηνών και της επαρχίας, εκεί όπου κήρυττε το Λόγο του Θεού, το ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ, και μνημόνευε τους Άγιους Πατέρες. Με το φλογερό του κήρυγμα πολλοί επέστρεφαν στον ΧΡΙΣΤΟ, μεταξύ αυτών και εγώ, που γνώριζα μέχρι τότε ότι η πίστις είναι ν’ ανάβεις μόνον ένα κεράκι.

ΕΚΛΟΓΕΣ Η ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ; Βαρύνουσα Συνοδική λειτουργία ή φτηνιάρικο κοσμικό πανηγύρι;

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: "ΑΓΩΝΑΣ" ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΛΑΡΙΣΑΣ  αρ.φυλ. 208 http://www.agonas.org/

Βγήκαν και πάλι .. «μαχαίρια»

στην Αρχιεπισκοπή

για ανεκπλήρωτες υποσχέσεις!

Αν και ολοένα περισσότεροι Αρχιερείς, όπως προσφάτως ο Μητροπολίτης Ν. Σμύρνης Συμεών, αντιλαμβάνονται την παθογένεια του ισχύοντος καθεστώτος περί εκλογής νέων Μητροπολιτών αλλά και την υποκρισία και ακόμη περισσότερο την βλασφημία που αυτό προξενεί έναντι του Άγιου Πνεύματος εν τούτοις τόσο ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, όσο και η πλειονότητα της Ιεραρχίας προτιμούν να σφυρίζουν αδιάφορα! Μπορεί λοιπόν στην εισήγησή του προς τους Αρχιερείς ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος να επεσήμανε ότι «η εκλογή νέων επισκόπων είναι πολύ σημαντική στιγμή στη ζωή της Εκκλησίας και ότι αποτελεί μία από τις πιο βαρύνουσες Συνοδικές λειτουργίες και ενέχει μείζονες ευθύνες και απαιτήσεις...», αλλά η πραγματικότητα δείχνει πως η όλη διαδικασία λογίζεται ως ένα φθηνό πανηγύρι. Ένα πανηγύρι όπου τον κεντρικό χορό στήνουν οι ιδιοτέλειες, οι ψευδαισθήσεις μιας ανούσιας κοσμικής επισκοπικής εξουσίας και οι κάθε λογής σκοπιμότητες, πολιτικές, εκκλησιαστικές, οικονομικές, προσωπικές...

Και το τραγικό είναι πως στις σκοπιμότητες αυτές εμπερικλείονται πάσης φύσεως οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, ισορροπίες και κάθε είδους συναλλαγές που γίνονται υπό τον μόδιον... Το μόνο που με βεβαιότητα μπορούμε να υποστηρίξουμε είναι ότι από την ισχύουσα εκλογική διαδικασία απουσιάζει ο Παράκλητος, Τον Οποίο με την αναξιοκρατική συμπεριφορά τους εμπαίζουν ασυναίσθητα, θέλω να πιστεύω, οι καλοί μας Επίσκοποι.

ΤΟ ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: "ΑΓΩΝΑΣ" ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΛΑΡΙΣΑΣ  αρ.φυλ. 208 http://www.agonas.org/

«Τότε τας οικονομίας ο ορθός λόγος μεταχειρίζεται, τότε το δόγμα της ευσεβείας ουδέν παραβλάπτεται»

(Ευλόγιος, Πατρ/ρχης, Αλεξ/δρείας)

Ο όρος Οικονομία παράγεται από το ρήμα Οικονομώ, που σημαίνει κυβερνώ τα του οίκου μου καλώς, τακτοποιώ. Με αυτήν ακριβώς την έννοια χρησιμοποιεί και η Ορθόδοξη Εκκλησία μας την ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ της, οσάκις θέλει να θεραπεύσει παραπτώματα των πιστών της, ή να δεχθεί αιρετικούς, σχισματικούς και αλλόθρησκους. Και το πράττει τούτο η Μητέρα Ορθόδοξη Εκκλησία μας, και μάλιστα με αυστηρή προσοχή και μέτρο, ώστε να μην παραβιάζονται, ή και να παραχαράσσονται, ποσώς, το Ορθόδοξο Δόγμα και η Ιερή μας Παράδοση. Τα όρια δηλαδή εκείνα της σωτηρίας των εντός αυτής πιστών, αλλά προσέτι και των έξωθεν αυτής προσερχόμενων, αιρετικών, σχισματικών και αλλοθρήσκων. Και τονίζονται όλα αυτά με έμφαση γιατί, διαφορετικά αν δεν προσέξουμε, υπάρχει ο σοβαρός κίνδυνος, να βρεθούμε και εμείς εκτός της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, αντί να βάλλουμε τους πλανεμένους εντός αυτής, με το οικτρό προσέτι αποτέλεσμα, να παραβλάπτεται και ο σκοπός ύπαρξης πλέον της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

Ο ΔΕΣΠΟΤΙΣΜΟΣ: ΘΑΝΑΣΙΜΗ ΑΙΡΕΣΗ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: "ΑΓΩΝΑΣ" ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΛΑΡΙΣΑΣ  αρ.φυλ. 208 

http://www.agonas.org/

«Δόγματα πονηρά φαύλον βίον διδάσκουσιν και φαύλος βίος δόγματα πονηρά τίκτει».

   Σε όλα τα επίπεδα και τους χώρους (πολιτείας και Διοικούσας Εκκλησίας) όπου εκδηλώνεται ο αυταρχισμός είναι κακό. Στην περίπτωση της κατάργησης των δημοκρατικών ελευθεριών του λαού αυτό χαρακτηρίζεται ως φασισμός, δικτατορία, τυραννία κ.λ.π. Όταν το φαινόμενο της κατάλυσης του διαλόγου, της ελεύθερης έκφρασης, συμβαίνει στο χώρο της Διοίκησης της Εκκλησίας και περνάει η γνώμη του “πρώτου” δηλ. του αρχιεπισκόπου, ως απόλυτου άρχοντα, τότε ταιριάζει ο όρος δεσποτισμός ή, επί το εκκλησιαστικότερο, αίρεση. Η ζημιά που προκαλείται από τον Δεσποτισμό στην Ελληνική κοινωνία είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη από τη ζημιά που προκαλούν όλες μαζί οι αντορθόδοξες διδασκαλίες, πλάνες και αιρέσεις, που κυκλοφορούν στη Χώρα μας, αφού αυτός είναι που τις δικαιώνει και τις τροφοδοτεί. Οι ιερείς, σε αρκετές μητροπόλεις της Ελλάδας ζουν στο πετσί τους το δεσποτισμό-αίρεση. Στη Λάρισα ακούστηκε και τούτο: Δεσπότης προς αντιφρονούντα ιερέα: «Εσένα θα σε θάψω 200 μ. κάτω από τη γη!».

     Είναι δε αυτονόητο ότι αίρεση και πλάνη είναι το αντίθετο της «υγιαίνουσας διδασκαλίας». Ποια είναι η υγιαίνουσα διδασκαλία στο θέμα της εξουσίας; Η Ορθόδοξη Εκκλησία, στη Χριστοκεντρική της έκφραση, είναι Εκκλησία δημοκρατική και το σύστημα της διοίκησής της είναι Συνοδικό και όχι Μοναρχικό. Στο “εκκλησιαστικό” της Λάρισας η Μοναρχία, ιδιαίτερα την περίοδο του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ εκφράστηκε στον υπερθετικό βαθμό. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα έχει πολύ αποκαλυπτικό υλικό να παρουσιάσει για τη μελανή αυτή περίοδο της Διοίκησης της Εκκλησίας, με τους τρεις “πρώτους” (Σεραφείμ, Χριστόδουλο, Ιερώνυμο Β΄) να στείλουν στον “άλλο κόσμο”. “ακοινώνητους” αθώους επισκόπους!

    Η εντολή του Ιδρυτή της Εκκλησίας Ιησού Χριστού είναι κρυστάλλινη και σαφής: «Ξέρετε ότι οι άρχοντες των εθνών τα καταδυναστεύουν και οι μεγάλοι τα καταπιέζουν. Αυτό δεν πρέπει να συμβαίνει μεταξύ σας, αλλά αυτός που θέλει να γίνει ανάμεσά σας μεγάλος, να γίνει υπηρέτης σας, κι αυτός που θέλει να είναι ανάμεσά σας πρώτος, να γίνει δούλος σας. Όπως ακριβώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήρθε να υπηρετηθεί, αλλά να υπηρετήσει και να δώσει τη ζωή του «λύτρο για άλλους» (Ματθ. 20, 25-27). Ακούτε πολιτικοί και εκκλησιαστικοί άρχοντες; Η Ορθοδοξία είναι έργα όχι λόγια και πανηγύρια!

    Στη βασιλεία του Θεού εισέρχονται οι πράττοντες και όχι οι λέγοντες!