ΔΑΣΚΑΛΕ
των παιδιών της Ελλάδος, κράτα γερά στις
επάλξεις ....
ΔΑΣΚΑΛΕ, των παιδιών της Ελλάδος, εσύ που ενσταλάζεις στους Ναούς των παιδιών μας και μεταλαμπαδεύεις φως, ΧΡΙΣΤΟ και ΕΛΛΑΔΑ, τα ιδανικά της φυλής μας σε κάθε γωνιά της Πατρίδος μας, σήμερα εποχή αμοραλισμού υπό συνθήκες επιθετικής άρνησης της Πίστεως και εθνομηδενισμού.
ΔΑΣΚΑΛΕ, εσύ που προσεύχεσαι πριν εισέλθεις στην τάξη, που δεν ξεκινάς το μάθημα, αν δεν γίνει η προσευχή με τους μαθητές σου, εσύ που δεν δέχεσαι στην αίθουσα να μην είναι αναρτημένη η εικόνα του ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.
ΔΑΣΚΑΛΕ, που μορφώνεις και εμπνέεις σοφία, σωφροσύνη, αρετή και τόλμη και γυμνάζεις άλκιμους φερέλπιδες νέους και νέες, την ελπίδα του έθνους μας.
ΔΑΣΚΑΛΕ! Όπου και αν λειτουργείς, αδελφέ εν Χριστώ, εσύ ενέπνευσες το παρακάτω κείμενο, με το έργο σου.
Λογίζεσαι διδάσκαλος του γένους. Μπορεί να μην είσαι Ρήγας Φεραίος, όμως και οι εποχές είναι άλλες, αλλά τα ιδανικά μας παρακαταθήκη, «νύν και αεί» σταθερές Αξίες!.
Ο Άγιος Παϊσιος είπε ότι στους έσχατους χρόνους, όποιος αγωνίζεται κατά Θεόν, θα λογίζεται οσιομάρτυρας.
Σε αυτούς τους χρόνους, λοιπόν, λογίζεσαι κι εσύ ως δάσκαλος του γένους.
Θέτεις τον εαυτό σου σε μεγάλες δοκιμασίες και κίνδυνο στο χώρο εργασίας σου, όπου και ασκείς το μέγιστο λειτούργημα της διάπλασης χαρακτήρων, από ζήλο και αγάπη στον Χριστό και το έθνος.
Γι' αυτό σου αφιερώνω από καρδιάς αυτό το φτωχό κείμενο και προσευχόμαστε ο Θεός δια πρεσβειών των προστατών της Παιδείας Τριών Ιεραρχών, της Υπεραγίας Θεοτόκου και του Πατροκοσμά να σε ενδυναμώνει και να σε ενισχύει στο δύσκολο έργο σου, να κτίζεις ζώντες ναούς αδελφέ, και να ευλογεί την οικογένειά σου.
Καλόν αγώνα ....κράτα γερά στις επάλξεις ....ΔΑΣΚΑΛΕ!
«Αριστείδης Π. Δασκαλάκης: «Οφείλουμε στους δασκάλους το ευ ζην;»
«Παιδεία τοις μεν νέοις σωφροσύνη, τοις δε πένησι πλούτος, τοις δε πλουσίοις κόσμος» (Η παιδεία για τους νέους είναι σωφροσύνη, για τους φτωχούς πλούτος και για τους πλούσιους στολίδι) (Διογένης)
O μέγας Αλέξανδρος πέρα απ’
όλα τα άλλα μας άφησε και μια ρήση που συνοψίζει σε ελάχιστες λέξεις το νόημα
της παιδείας : «Στους γονείς οφείλομεν το ζην, στους δε διδασκάλους το ευ ζην»
Οφείλουμε πλέον στους διδασκάλους το «ευ ζην» ; Είναι καίριο το ερώτημα. Η απάντηση δεν είναι σαφής. Θα έπρεπε να το οφείλουμε. Σε κάποιους λιγοστούς (είδος προς εξαφάνιση) οφείλουμε πολλά.
Πλέον όμως σε μια εποχή που διολισθαίνει το ήθος της ανθρωπότητας, αποχρωματίζεται η πίστη των Ελλήνων και εξασθενεί η αναφορά τους στον Χριστό, σε μια τέτοια εποχή κυβερνητικής τρομοκρατίας, φίμωσης, επιβολής νεοταξικών σχεδίων, ανάμειξης πληθυσμών και αλλοίωσης εθνικής ταυτότητας, η «παιδεία» αποκτά ένα στερητικό «α», και μεταμορφώνεται σε α-παιδεία. Όπως στερείται Χριστό η καθημερινότητά μας, πατριωτισμό η ζωή μας, έτσι και η εκπαίδευση των παιδιών σε όλες της βαθμίδες, στερείται παιδείας. Η σχολική εκπαίδευση αποτελεί εδώ και έτη πολλά, ένα εργαλείο εκμαυλισμού της συνείδησης του Έλληνα. Χριστός και έθνος εξοβελίζονται απ’ την σχολική καθημερινότητα με έντεχνο τρόπο εδώ και χρόνια. Σιγά-σιγά . Σαν το μαρτύριο της σταγόνας. Τη μέθοδο της σαλαμοποίησης. Δεν το παίρνουμε χαμπάρι.
