Σου μιλάω μ’ ακούς;
Έριξα μια ματιά
σε παλιότερο φύλλο της εφημερίδας «Αγώνας» σε δημοσίευμα - απάντηση «καθηγητή
θρησκευτικών;;» και όταν είδα να λέει «θα έπρεπε εσείς και οι συνεργάτες σας να
εντρέπεσθε…», έσκυψα με επιμέλεια να
μελετήσω τα γραφόμενα ..και τα πήρα…
Η ταπεινότητά του
«απαιτεί ως Έλλην και ορθόδοξος…το δικαίωμα στον αντίλογο.. να δημοσιευθεί
για λόγους δεοντολογίας…κ.α». Έγραψες ένα βιβλίο που έπρεπε να έχει τίτλο
«Επικριτικά σχόλια κατά του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Α’
Κοτσώνη».
Η εφημερίδα (κακώς
για μένα) σού’δωσε χώρο να απαντήσεις, εσύ έδωσες χώρο στο σύγγραμμά σου να
απαντήσει ο Ιερώνυμος;
Θρασύδειλος και
μικρός, τα’βαλε με τον νεκρό…
Μου θυμίζει το θρασύδειλο παιδάκι που για να δείξει την
γενναιότητα κλωτσάει με μανία το πεθαμένο γατάκι!!!
Το «ο νεκρός δεδικαίωται» δεν τόχει ακούσει ο σύγχρονος
Ηρόστρατος;
Βέβαια για τους εν ζωή συντρόφους του μακαριστού Ιερώνυμου
Α’ (τον Αμερικής τον Αλβανίας κ.α.) στάζει
μέλι, εμετικός κόλακας,. Περιμένεις ίσως, να αποδημήσουν για να τους
περιποιηθείς κι αυτούς, τυμβωρύχε και νυκτοκόρακα, των κοιμητηρίων!!!!
Μιλάς για την
«Εκκλησία» και ασχολείσαι αποκλειστικά
μόνο με τον μακαριστό Ιερώνυμο Α’, αυτός ήταν η εκκλησία, δεν υπήρχαν
άλλοι;…γιατί δεν κάνεις αναφορά για τον Σεραφείμ, τον Χριστόδουλο, τον νυν
αρχιεπίσκοπο, τον Κορίνθου Παντελεήμονα με την Λούλα του, τον οποίο επικαλείσαι
δεκάδες φορές;…
Επειδή σαν χρυσόμυγα μέσα σε όμορφο κήπο, έψαχνες λυσσασμένα
για βρωμιές να χώσεις την πέννα σου, δεν βρήκες καμιά κατηγορία, επικριτικό
σχόλιο για όλους τους άλλους. Θαυμάζω τον κακοήθη, εμπαθή αλληθωρισμό σου…
Δεν ακολούθησες τον ατζέντη
σου τον μαρκαλοχωρίου, που κάτι παρόμοιο έγραψε στην
Καθημερινή, και ακόμα τον ψάχνει η εφημερίδα να απαντήσει στα πολλαπλά
ερωτήματα και παρατηρήσεις των
οργισμένων αναγνωστών.
Ο «τρανός» καθηγητής, κάνει την πάπια ή την λυράτη κότα!!!
Εσύ που στις χιλιάδες σελίδες που γράφτηκαν για τον
μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Α’
Κοτσώνη, ανασύρεις φράσεις και προτάσεις που είναι εναντίον του, κραδαίνοντας
την ρομφαία της κανονικότητας, την κριτική μας σε πράξεις που σκανδαλίζουν, την
διαστρέφεις, ότι βάζουμε στο στόχαστρο
«Πατριάρχες, Αρχιεπισκόπους…»
Τον αμαρτάνοντα ενώπιον πάντων έλεγχε» δεν λέει η γραφή; Και
μη ξεχνάς πως οι πράξεις γίνονται από ζωντανούς και σ’ αυτούς απευθυνόμαστε, Χρυσοθήρα των οστεοφυλακίων.
Κάνεις αναφορά γι αυτούς που μας «γύρισαν την πλάτη» (για
τους «μηδίσαντες» όπως γράφεις). Ευτυχώς
για μας τα πιστεύω και οι ιδέες μας δεν είναι αποσκευές που να
αλλάζουν ανάλογα με τον εκάστοτε
προορισμό μας….ούτε «πνιγόμαστε» από οικογενειακά, «πνευματικά» ή οργανωσιακά
συμφέροντα, αλλά μένουμε σταθεροί «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι»…
Να σου θυμίσω πως ο
«Αγώνας» μας δεν έχει τα χαρακτηριστικά της μασονίας, να είναι όλοι δεμένοι με
όρκους, δέσμιοι για μια ζωή και να τιμωρούνται όσοι τολμήσουν να σκεφτούν να
αποχωρήσουν…
Νομίζεις πως είσαι ο μοναδικός εξυπνάκιας, αριβίστας και
συμφεροντολόγος; Να σού θυμίσω πως υπήρχαν
και κάποιοι απέναντί μας τους οποίους προέβαλες δεόντως στα χρόνια της
δημοσιογραφικής καριέρας σου, δηλαδή η "Επιτροπή κύρους της εκκλησίας!!!", η "Επιμελητεία των κληρικών Λαρίσης…" Αλήθεια πού
βρίσκονται αυτοί;
Οι πάντες γνώριζαν ότι οι «επιτροπές» αυτές φαντάσματα ήταν
οι ψιθυριστές, τα κατασκευάσματα και τα μορμολύκεια της προπαγάνδας-
παραπληροφόρησης του εκκλησιαστικού κατεστημένου δρώντας στο σκότος και τα δώματα
της Μασονίας για να επιβάλλουν τους ημετέρους τους. Αυτές συνέδραμαν τροφοδοτώντας τις μίσθαρνες
στρατευμένες γραφίδες των φυλλάδων
προκειμένου να πλήξουν έναν όντως άγιο Επίσκοπο που έγραψε ιστορία, τον Λαρίσης
Θεολόγο και τους Αγωνιζόμενους Χριστιανούς, τους «Θεολογικούς».
Πάντως αυτό το φύλλο της εφημερίδας μας «Αγώνας» κυκλοφορεί
σε εκατονταπλάσια φύλλα από όσο
κυκλοφορούσε η εφημερίδα που δούλευες…και σε όλα τα μέρη της γης..
Αυτό για σένα είναι
γύρισμα της πλάτης στον ΑΓΩΝΑ μας;;; τι
να πούμε…
Ίσως
επηρεάστηκες και από το τελευταίο
περιστατικό;
Θα πρόσεξες στην παρέλαση του ΟΧΙ τον ιερομόναχο, δεξί χέρι
του Θεολόγου, που ξέφυγε.
Ὅρμηξαν σὲ ἀγῶνες, σὲ δρόμους ἤ ἀκόμη καὶ στὸ θάνατο, μὲ αὐταπάρνησιν κι Ἔρωτα γιὰ τὴν Ἑλλάδα!
Δὲν ἔχει σημασία ἐὰν ἦταν σὲ κάποιο
μέτωπο ἤ σὲ κάποιο χαράκωμα ἤ σὲ μίαν ἀποστολὴ μεταφορᾶς μηνύματος.
Σκλαβωμένη γῆ ἔπρεπε νὰ διαβοῦν ἤ νὰ ἐλευθερώσουν.
Ἔπραξαν τὰ καλλίτερα ποὺ ἡ καρδιά τους καὶ ἡ λογική τους ὑπαγόρευε, μὲ στόχο τὸ κοινὸ καλὸ καὶ τὴν ἐλευθερία!
Τιμῶ λοιπὸν κάθε τέτοιον ἄνθρωπο, σὲ ὁποιοδήποτε μῆκος καὶ πλᾶτος τῆς γῆς μας.
Τιμῶ, θαυμάζω καὶ μνημονεύω.
Εἶναι μεγάλη ἡ χαρά μου ὅταν μπορῶ νὰ
μεταφέρω στὴν σημερινὴ πραγματικότητα κάτι ἀπὸ τὴν λάμψιν τους, τὴν
αὐταπάρνησιν καὶ τὴν θυσία τους!
Ὀφείλουμε ἀπέραντη τιμὴ σὲ αὐτὰ τὰ
πρόσωπα, διότι δίχως τους, ὁ ἄνθρωπος τοῦ σήμερα, στέρφος κι ἄγονος ἀπὸ
μνῆμες, δὲν θὰ εἶχε παραδείγματα γιὰ νὰ πασχίζῃ νὰ τοὺς ὁμοιάσῃ!
Ἐάν, ἀγαπητοί μου, μπορῇ κανεὶς ἀπὸ σᾶς νὰ μοῦ δείξῃ ἕνα νησὶ ποὺ νὰ μὴ τὸ βρέχῃ ἡ θάλασσα, τότε μπορεῖ νὰ βρεθῇ καὶ ἄνθρωπος ποὺ νὰ μὴ τὸν πλήττουν τὰ κύματα τῆς ἁμαρτίας. Καὶ μία μέρα ἀκόμα ἂν εἶνε ἡ ζωή του, δὲν τὴν ἀποφεύγει (βλ. Ἰὼβ 4,17· 14,4-5. Παρ. 20,9). Εἶνε ἁμαρτωλὸς ὁ ἄνθρωπος! τὸ φωνάζει ἡ ἴδια ἡ συνείδησί του, τὸ φωνάζει ἡ παγκόσμιος ἱστορία, τὸ φωνάζει πρὸ παντὸς τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Ἐκείνη ἡ μακαρία φωνὴ ποὺ ἀκούσαμε, «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» (Λουκ. 18,13), ἀξίζει παραπάνω ἀπὸ ἄλλες πολύωρες
προσευχές· αὐτὴ ἀνέβασε ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανὸ ἕναν ἁμαρτωλό. Αὐτὴ εἶνε προσευχὴ καὶ κάθε ἄλλου ἀνθρώπου ποὺ δὲν ἄφησε τὴ συνείδησί του νὰ πωρωθῇ.
