Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης
«Τότε ἰδὼν Ἰούδας ὁ παραδιδοὺς αὐτὸν ὅτι κατεκρίθη, μεταμεληθεὶς ἀπέστρεψε τὰ τριάκοντα ἀργύρια τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ τοῖς πρεσβυτέροις λέγων· ἥμαρτον παραδοὺς αἷμα ἀθῷον. Οἱ δὲ εἶπον· τί πρὸς ἡμᾶς; Σὺ ὄψει. Καὶ ρίψας τὰ ἀργύρια ἐν τῷ ναῷ ἀνεχώρησε, καὶ ἀπελθὼν ἀπήγξατο». (Ματθ. 27,3-5)
Καμία συμπάθεια δὲν ἔδειξαν πρὸς τὸν Ἰούδα οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι. Ἀγάπησαν τὴν προδοσία ἀλλὰ ὄχι τὸν προδότη!
Εἶναι ἀμέτρητα τὰ γεγονότα ἀλλὰ καὶ τὰ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα μᾶς δίνουν τὴν ἀφορμή, γιὰ ἀναφορὰ σ᾿ αὐτὸ τὸ θέμα. Ἕνα θέμα, γιὰ τὸ ὁποῖο αἰωρεῖται σκληρὸ καὶ ἀπειλητικὸ τὸ ἐρώτημα: Πῶς ἀντέχει τὴν πράξη τῆς προδοσίας καὶ τὸν εὐτελισμὸ τῆς ἀξιοπρέπειάς του ἕνας ἐπίσκοπος, ὅταν κολακεύει, ἐπαινεῖ εὐτελῶς, «γλείφει» κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενο καὶ βραβεύει δίχως αἰδῶ καὶ συστολὴ τοὺς ἐχθροὺς τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας τέθηκε διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁδηγὸς καὶ φύλακας;
Καὶ ἐξ ἐναντίας δέ, τί μπορεῖ νὰ σκέφτεται καὶ νὰ αἰσθάνεται ἄραγε καὶ σήμερα ἕνας πολέμιος τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν στέκεται ψυχρὸς καὶ ἀνέκφραστος, δίχως ντροπὴ ἀλλὰ καὶ μὲ θράσος καὶ ἀναίδεια μέσα στὸν ναό, μπροστὰ στὸν Χριστὸ καὶ τοὺς Ἁγίους, μπροστὰ στὸν ἐπίσκοπο, καὶ αὐτός, ὁ ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος, τὸν ἀναγνωρίζει ὡς φίλο τῆς Ἀληθείας καὶ τὸν ἀποκαλεῖ ἀδελφὸ ἐν Χριστῷ καὶ τοῦ ἀπονέμει τιμὲς καὶ μάλιστα δημοσίως, σκανδαλίζοντας τὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν; Ἐρώτημα ρητορικὸ βέβαια, στὸ ὁποῖο προκύπτει αὐτονόητη καὶ ἡ ἀπάντηση...
Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν γνωρίζουν οἱ ἐχθροὶ τῆς πίστεως, οἱ ἀσεβεῖς, οἱ κρατοῦντες, οἱ παντὸς εἴδους αἱρετικοὶ προϊστάμενοι, ἄνθρωποι ποὺ λύνουν καὶ δένουν στὰ θρησκευτικά, πολιτικά, κοινωνικά, οἰκονομικά, ἐπιστημονικὰ δρώμενα, ποιά θά ᾿πρεπε νὰ εἶναι ἡ στάση καὶ ἡ συμπεριφορὰ τῶν ἐπισκόπων ἀπέναντί τους, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἔχουν ἐκφραστεῖ πολλάκις μὲ λόγια καὶ ἔργα ὡς ἀδιάφοροι ἢ καὶ ἐχθροὶ τῆς πίστεως καὶ προχώρησαν σὲ ἔργα ἀσεβείας βαρύτατα καὶ πολεμοῦν μὲ μανία τὴν Ὀρθόδοξη πίστη; Μήπως εἶναι ἀδόκιμοι καὶ ἀφελεῖς καὶ δὲν μποροῦν νὰ ἀντιληφθοῦν, μετακινούμενοι στὴν πλευρά τῶν δεσποτάδων;
Καθόλου ἀφελεῖς καὶ ἀπερίσκεπτοι τέτοιοι ἄνθρωποι, σπουδαγμένοι στὶς μηχανορραφίες καὶ τὶς μεθοδεύσεις. Εἶναι βέβαιο πὼς αἰσθάνονται καὶ σκέφτονται καὶ ἀντιλαμβάνονται λεπτομερῶς καὶ ἐπακριβῶς. Ὅσο τυφλωμένοι κι ἂν εἶναι ἀπὸ τὸ πάθος τους, ὑπάρχει ἀκόμη φῶς, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ δοῦν καὶ νὰ διακρίνουν λίγο πιὸ πέρα, ἀκόμη καὶ σὲ θέματα πίστεως καὶ ἠθικῆς.
Τότε; Τί μπορεῖ νὰ συμβαίνει καὶ σιωποῦν; Σιωποῦν διότι, ἂν μιλήσουν, τὸ μόνο ποὺ θὰ ἔχουν νὰ ἐκφράσουν εἶναι ἡ ντροπὴ γιὰ λογαριασμὸ τοῦ τιμητῆ τους. Κι ἐπειδὴ τοὺς ἐνδιαφέρει πάνω ἀπ᾿ ὅλα νὰ γίνῃ δουλειά τους, τὸν ἀφήνουν τὸν προδότη "νὰ βρεῖ ἀπὸ ἀλλοῦ τὸ δίκαιό του"! Καί, βεβαίως καὶ κυρίως καὶ δυστυχῶς, ντρέπονται γιὰ λογαριασμό του! Γιατί; Διότι ξέρουν πὼς ὁ ἐπίσκοπος βρίσκεται ἄκρως ἐκτεθειμένος ἔναντι τῆς ἰδιότητος καὶ τῆς ἁγίας ἀποστολῆς, γιὰ τὴν ὁποία ἐξελέγη καὶ χειροτονήθηκε! Ναί. Τὸ ξέρουν πολὺ καλά, ὄχι μόνο ὁ κάθε -οὐργὸς καί –ἄρχης ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ὁ πιὸ ἁπλὸς ἀξιοπρεπὴς ἄνθρωπος!
Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος διδάσκει, γιὰ τὴν περίπτωση τοῦ Ἰούδα: «Δὲς λοιπὸν καὶ αὐτούς, (τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ πρεσβυτέρους), οἱ ὁποῖοι προηγουμένως δὲν ἤθελαν νὰ συνειδητοποιήσουν ἀκριβῶς τὸ τόλμημά τους, ἀλλὰ ἔλεγαν «σὺ ὄψει», πρᾶγμα ποὺ ἀποτελεῖ τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημά τους. Διότι αὐτὸ καταδεικνύει ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ὁμολογοῦν τὴν τόλμη καὶ τὴν παρανομία τους, ἀλλὰ εἶναι μεθυσμένοι ἀπὸ τὸ πάθος καὶ δὲν θέλουν νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὴν σατανικὴ πράξη τους, ἀλλὰ καλύπτουν τοὺς ἑαυτούς τους μὲ ἀνόητο τρόπο, δηλαδὴ μὲ τὴν προσποιητὴ ἄγνοια...».
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, γνωρίζουν καὶ οἱ ἐπίσκοποι πολὺ καλὰ ποῦ ὁδηγήθηκε ὁ Ἰούδας, ὅταν παρέδωσε τὸν διδάσκαλό του, τὸν εὐεργέτη του. Γνωρίζουν, ἀλλὰ συνεχίζουν τὶς παραβάσεις, ἐνδίδοντας στὶς «πιέσεις» τῶν παράνομων, παραδειγματιζόμενοι καὶ ἐνθαρρυνόμενοι ὁ ἕνας παραβάτης ἀπὸ τὸν ἄλλον, ὡσὰν νὰ μὴν ὑπάρχουν «ὅρια, ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες»! Καὶ σιωποῦν, κλείνοντας τὰ αὐτιά τους στὸν ἐλεγκτικὸ λόγο τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου: «γλῶτταν γὰρ οὐδεὶς δύναται δῆσαι, ἀλλ΄ ἡ δειλία μόνον καὶ ἡ ἀπιστία». (Β΄. Τιμ. 2,9) Οἱ δὲ ἐναπομείναντες ἐλάχιστοι παραδοσιακοί, ἀντὶ νὰ ἐγερθοῦν, γιὰ νὰ ἐλέγξουν τοὺς ἐξοκέλλοντας, σιωποῦν καί, ἐξ ὁρισμοῦ, καθίστανται συναυτουργοί.
Γράφει ὁ Ζιγαβηνός: «Ἔπρεπε πρὶν ἀπὸ τὴν προδοσία νὰ μεταμεληθῇ (ὁ Ἰούδας). Ἀλλὰ τέτοιος εἶναι ὁ διάβολος. Πρὶν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία μὲν δὲν ἀφήνει νὰ δῇ ὁ ἄνθρωπος τὸ κακό, γιὰ νὰ μὴν ὁδηγηθῇ στὴν μετάνοια. Ὅταν ὅμως ὁλοκληρωθεῖ ἡ ἁμαρτία, τὸν ἀφήνει νὰ τὴν δῇ, γιὰ νὰ τοῦ προκαλέσῃ λύπη καὶ νὰ τὸν ρίξει στὴν ἀπόγνωση».
Ἐπίσης ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας: «Μεταμελήθηκε, (ὁ Ἰούδας) ἀφοῦ ἡ ὑπόθεση πῆρε τὸν δρόμο της κατὰ τρόπο ποὺ δὲν τὸν φανταζόταν». Δὲν τὸ φανταζόταν! Μήπως καὶ ἐσεῖς, ἐπίσκοποι, ἔχοντας μπροστά σας τὸ πάθημα τοῦ Ἰούδα, δὲν μπορεῖτε νὰ φανταστεῖτε τὰ ἐπίχειρα;
Ὅσο γιὰ τὴν φράση «σὺ ὄψει», μὴν περιμένετε ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες τοῦ κόσμου. Μιὰ μέρα θὰ σᾶς ἐγκαταλείψουν, θὰ σᾶς ἀγνοήσουν παντελῶς καὶ θὰ ὑποστεῖτε οἰκτρὰ τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἐξουδένωση. Γράφει ὁ Παν. Τρεμπέλας: «Οἱ ἀσεβεῖς, παρ᾿ ὅλο ποὺ συνεργάζονται στὴν ἐπιτέλεση τῶν ἐγκλημάτων, ἐγκαταλείπουν τοὺς συντρόφους τους, ὅταν αὐτὰ ὁλοκληρωθοῦν». Εἶναι ἡ κύρια μέθοδός τους αὐτή.
Καὶ τέλος, εἶναι πολὺ ἐπίκαιρο στὸν σημερινὸ «ἀγαπησιάρη» κόσμο τὸ «σὺ ὄψει», πότε λέγεται καὶ πῶς, μὲ ἄλλα λόγια: «Εἶναι δική σου δουλειά»! «Δικός σου λογαριασμός»! Καὶ ὅπως θὰ λέγαμε σήμερα ἐπὶ τὸ λαϊκότερον «δικό σου πρόβλημα»! Ὦ, τί βαρὺς καὶ ἀσήκωτος λόγος ἀπὸ τοὺς ὑποτιθέμενους φίλους!
Προλάβετε, ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ! Ἐγείρατε φωνὴν ἀληθείας, πρὶν γευτεῖτε τὰ ἐπίχειρα ὡς «ἀντίδωρα»!
Καμία συμπάθεια δὲν ἔδειξαν πρὸς τὸν Ἰούδα οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι. Ἀγάπησαν τὴν προδοσία ἀλλὰ ὄχι τὸν προδότη!
Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 24-10-2024
Δάσκαλος
Κιλκίς, 24-10-2024
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»