Η Πανορθόδοξη Σύνοδος κατά τους Οικουμενιστές καθηγητές και κατά τον π. Αθανάσιο Μυτιληναίο!

Αὐτὴ ἡ Σύνοδος, ἐὰν θὰ γίνει θὰ χαρακτηριστεῖ ψευδοσύνοδος, δὲν θὰ γίνει ἀποδεκτή. 

Εἶναι παρὰ πολὺ σοβαρά. Προσέξτε, οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις ἔχουν ἤδη χαλκεύσει καὶ ἔχουν ἤδη πείσει αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἔχουνε οἰκουμενικὲς θέσεις. Βεβαίως, βεβαίως, εἶναι Οἰκουμενιστές! (π.Αθανάσιος Μυτιήναίος)

Συνέδριο στὴ Μονὴ Βλατάδων μὲ θέμα

τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο,

ἀπὸ σήμερα τὸ ἀπόγευμα, μὲ πρωταγωνιστὲς τοὺς καθηγητές: Κωνσταντίνου Μιλτιάδη, Σαββᾶτο Χρυσόστομο (μητρ. Μεσσηνίας), Μαρτζέλο Γεώργιο, Γιάγκου Θεόδωρο, Σταμούλη Χρυσόστομο, Τσομπανίδη Στυλιανό, Σκαλτσὴ Παναγιώτη, Λιάλιου Δέσπω κ.ἄ.

  Πάντως, τὰ ὀνόματα τῶν Συνέδρων καὶ ὅσων τοὺς πλαισιώνουν ἐγγυῶνται τὴν αἱρετικὴ Οἰκουμενιστικὴ προσέγγιση καὶ ἀνάλυση τοῦ θέματος.

____________________________________________________________________

Συνέδριο στη Μονή Βλατάδων με θέμα την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, από σήμερα το απόγευμα

Η Ιερά Βασιλική και Πατριαρχική Μονή Βλατάδων σε συνεργασία με το Πατριαρχικό Ίδρυμα Πατερικών Μελετών και τη Θεολογική Σχολή Α.Π.Θ., στο πλαίσιο των Επιστημονικών Συμποσίων “ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ” (Β´) διοργανώνουν τριήμερο Συνέδριο με θέμα “ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ”.

Το Συνέδριο θα πραγματοποιηθεί στην Ι.Μονή Βλατάδων από σήμερα Πέμπτη 3 έως το Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015.

Σύμφωνα με την οργανωτική επιτροπή του συμποσίου στις εργασίες του θα παρουσιαστούν και θα αναλυθούν τα θέματα που έχει αποφασισθεί να συζητηθούν στις εργασίες της Συνόδου.

Πηγή

Ἀκολουθεῖ τὸ Πρόγραμμα τοῦ Συνεδρίου μὲ τὰ ὀνόματα τῶν Εἰσηγητῶν καὶ ὁμιλία τοῦ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου

Ἀπὸ «Δελτίου Τύπου» τῆς «Φιλορθοδοξου Ενωσεως “Κοσμας Φλαμιατος”»

1991: Προφητικὴ Ὁμιλία τοῦ π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου

Η ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΕΝΗ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ

ΣΥΝΟΔΟΣ, Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ,

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ

   Δεκαετίες προετοιμάζεται ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος. Τελευταῖα παρατηρεῖται μία βιασύνη γιὰ τὴν σύγκλησή της, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὶς δηλώσεις καὶ τὶς διαβουλεύσεις τοῦ Πατριάρχη στὸ Φανάρι μὲ ἄλλους προκαθημένους Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καὶ Ἐκκλησιῶν, χωρὶς ὅμως νὰ ὑπάρχει καὶ ἐπαρκὴς ἐνημέρωση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Πῶς λύθηκαν, ἀλήθεια, ὡς διὰ μαγείας, ὅλα τὰ προβλήματα καὶ οἱ δυσκολίες ποὺ δὲν ἐπέτρεπαν τὴν σύγκλησή της; Πῶς θὰ ἐμπιστευθεῖ ὁ λαὸς ἀποφάσεις Πανορθοδόξου Συνόδου, τῆς ὁποίας μέλη ἔχουν κατηγορηθεῖ γιὰ Οἰκουμενισμό; Δὲν πρέπει νὰ ξεκαθαρίσει πρῶτα τὸ τοπίο, γύρω ἀπὸ τὸ ἂν ἀποτελεῖ αἵρεση ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ἂν στοὺς φορεῖς του ὑπάρχουν Ἐπίσκοποι; Καὶ ἀρκοῦν οἱ αὐτοδιαβεβαιώσεις τῶν Πατριαρχικῶν περὶ τῆς Ὀρθοδοξίας τους, ὅταν ὑπάρχουν παράλληλα «αἱρετικὲς διατυπώσεις» ποὺ δὲν διορθώθηκαν, ἀλλὰ ἐπαναλαμβάνονται, ὅταν παραβαίνουν κατά κόρον πολλοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, π.χ. περὶ συμπροσευχῶν;⁽¹⁾

Εἶναι, ὡς ἐκ τούτου, ἐπιβεβλημένο νὰ παρασχεθεῖ κάποια ἐνημέρωση στὸ λαὸ ποὺ ἀγνοεῖ, ἀλλὰ καὶ ἀγνοεῖται παντελῶς, ἀπὸ τοὺς ἐκκλησιαστικούς του ἡγέτες, οἱ ὁποῖοι περισσότερες συζητήσεις, συνεδριάσεις, διαλόγους κάνουν, καὶ περισσότερη σημασία, ἀξία, φιλικὴ διάθεση, ἀναφορὰ δίνουν πλέον στὸ Π.Σ.Ε., στὸν Πάπα καὶ στὸ Βατικανό, παρὰ στὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα⁽²⁾ ποὺ ἔχει τὶς ἀνησυχίες καὶ τὶς ἀντιρρήσεις του γιὰ ὅσα ἐρήμην αὐτοῦ πράττουν. (Ἡ ένημέρωση ποὺ προσφέρουν, ὅταν τὴν προσφέρουν, γίνεται ἐπιλεκτικά, παραμορφωτικὰ καὶ μὲ τὸ σταγονόμετρο).

Καὶ εἶναι ἀναγκαία ἡ ἐνημέρωση γιὰ τὴν προετοιμαζόμενη Πανορθόδοξο Σύνοδο, γιατὶ αὐτὴ τὴν Σύνοδο, θὰ τὴν παρουσιάσουν ὡς «φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας», στὶς ἀποφάσεις τῆς ὁποίας θὰ πρέπει πλέον ὅλοι νὰ ὑπακούουμε ἀναγκαστικά.

Καὶ ἐπειδὴ βρισκόμαστε στὴν ἐποχὴ τῆς Νέας Τάξεως, ποὺ ὅλα κατευθύνονται καὶ ὅλα τεχνηέντως ἐπιβάλλονται, θὰ εἶναι εὔκολο νὰ ἐπιβάλουν ὑποχρεωτικὰ καὶ τὶς ἀποφάσεις τῆς «Πανορθοδόξου» Συνόδου, καθὼς μάλιστα διὰ τῆς ἠλεκτρονικῆς κάρτας (γιὰ τὴν ὁποία οἱ ἀντιδράσεις εἶναι μικρές) ὅλα θὰ ἐλέγχονται. Καὶ ὅπως στὴν ἐποχὴ τοῦ Βυζαντίου ὁ αὐτοκράτορας ἐξόριζε τοὺς αἱρετικούς, ἔτσι καὶ στὴν ἐποχή μας, οἱ ἡγήτορες τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων θὰ «ἐξορίζουν» τοὺς πιστούς, ὅπως διεφάνη στὴν παράνομη κράτηση ἐπὶ τετράμηνο τοῦ διωκόμενου Σέρβου ἱερομόναχου π. Συμεὼν Βιλόφσκι, τὸν ὁποῖον ἡ Ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη πρὶν μία βδομάδα ἐλευθέρωσε, δικαιοπραγοῦσα.

Στὸ παρὸν Ἐνημερωτικό Δελτίο τῆς ΦΕΚΦ παρουσιάζουμε μιὰ ὁμιλία τοῦ ἀείμνηστου π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, ὁ ὁποῖος ἦταν (κατὰ κοινὴ ὁμολογία ὅσων τὸν ἔζησαν καὶ τὸν ἄκουσαν) ὀρθοδοξότατος στὸ φρόνημα, ἐμβριθὴς μελετητὴς τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ πιστὸς ἀναλυτής της. Διαβάζοντας κανεὶς τὴν ὁμιλία αὐτή, ἂν καὶ ἔγινε πρὶν ἀπὸ εἴκοσι χρόνια, νομίζει πὼς εἶναι τωρινή, ἀφοῦ θίγει σύγχρονα φλέγοντα θέματα, ὅπως:

* γιά τὴν μέλλουσα νὰ συνέλθει Πανορθόδοξο Σύνοδο (τὴν ὁποία ὀνομάζει ἀνορθόδοξο Σύνοδο τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ κατευθυνόμενη ἀπὸ τὸν ἀντίχριστο),

* γιὰ τὴν ἁπλούστευση-κατάργηση τῆς "νέας" νηστείας ποὺ ἑτοιμάζεται,

* γιὰ τὸ χρέος τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ποὺ ἐντέλλεται ἡ Καινὴ Διαθήκη, ἀλλὰ ἀρνοῦνται νὰ ἐφαρμόσουν οι διοικοῦντες,

* γιὰ τὸ ποιό ἀκριβῶς σημεῖο τῆς Πίστεως προσβάλλει ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,

* γιὰ τὸ «ἔρχομαι ταχὺ» τῆς Ἀποκαλύψεως,

* γιὰ τὸν Ἀντίχριστο κ.ἄ.

Ἡ σημαντικὴ αὐτὴ ὁμιλία⁽³⁾ (μὲ κάποιες συντομεύσεις) ἔχει ὡς ἑξῆς:

«Τὸ θέμα μας (ἀπὸ τὸ βιβλ. Πράξ. 15, 30) εἶναι γύρω ἀπὸ τὴν Σύνοδον τὴν Ἀποστολική. (Ἡ ἀπόφασή της ἐγράφη καί) ἐδόθη στοὺς δύο Ἀποστόλους, τὸν Σίλα καὶ τὸν Ἰούδα, γιὰ νὰ μεταφέρουν τὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ εἰς τὴν Ἀντιόχεια. «Καὶ συναγαγόντες τὸ πλῆθος ἐπέδωκαν τὴν ἐπιστολήν». Βλέπουμε, λοιπόν, ὅτι ἐδῶ δίδεται ἡ ἐπιστολὴ δημόσια.

Ἔχει σημασία αὐτό. Δημόσια ἐπίδοσις, δημόσια ἀνάγνωσις. Δηλαδὴ δὲν ἔχουμε παρασκήνια. Προσέξτε αὐτό, τὸ πολὺ σπουδαῖο. Δὲν θὰ ἤθελα νὰ πῶ, ὅτι κάποια πράγματα δὲν πρέπει νὰ εἶναι μυστικά, διότι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι δὲν εἶναι ἕτοιμοι νὰ ἀκούσουν κάτι. Δὲν θὰ βγάλουμε τὰ «ἐν οἴκῳ…ἐν δήμῳ». Ὅμως ἐκεῖνο ποὺ μᾶς βοηθάει ἐμᾶς να δοῦμε ἐδῶ, εἶναι ὅτι δὲν ὑπάρχουν παρασκήνια. Στὴν Ἐκκλησία δὲν ὑπῆρχαν, ―στὴν πρώτη, τὴν χριστιανικὴ Ἐκκλησία― δὲν ὑπῆρχαν παρασκήνια. Πολὺ δὲ παραπάνω, δὲν ὑπῆρχε, θὰ λέγαμε, μία πολιτικὴ συμπεριφορά.

Πόσες φορές, στὶς ἡμέρες μας λέγετε αὐτό, ὅτι ἄρχοντες τῆς Ἐκκλησίας ἀσκοῦν μίαν πολιτικήν, ἢ ὁ καθενάς ―ὅπως καὶ οἱ πολιτικοί― ἐξαγγέλλουν τὸ πρόγραμμά τους! Πολλὲς φορές, ἐξαγγέλλουν ἕνα πρόγραμμα καὶ λέγουν ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ πολιτική τους. Ἡ Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει πολιτική. Ἡ πολιτικὴ εἶναι τερτίπια τοῦ κόσμου τούτου, εἶναι νόθο πρᾶγμα, δὲν εἶναι γνήσιο πρᾶγμα καὶ αὐτὸ νὰ τὸ ἀποδοκιμάζουμε, τουλάχιστον μέσα μας, ὅταν τὸ συναντοῦμε.

«Ἀναγνῶντες δέ, ἐχάρησαν ἐπὶ τῇ παρακλήσει». Ἀφοῦ λοιπὸν ἀνέγνωσαν τὴν ἐπιστολή, χάρηκαν γιὰ τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου. Καὶ οἱ ψευδοδιδάσκαλοι ἀπεστομώθησαν, δὲν εἶχαν τίποτα ἄλλο νὰ ποῦν.

Προσέξτε, ὅμως, ἐδῶ: γιὰ νὰ πάρουμε μία εἰκόνα τῆς ἀξίας τοῦ πράγματος, ἂς τὸ δοῦμε τὸ θέμα ἀντίστροφα καὶ ἐπικαιρότατα. Ὅταν λέω ἀντίστροφα, ἐννοῶ μία πραγματικότητα, ὄχι σὰν ἐκείνη ποὺ μας περιγράφουν τὸ βιβλίο τῶν Πράξεων, ἀλλὰ κάτι πολὺ διαφορετικό.

Σᾶς εἶπα ὅτι ὁ σκοπὸς μιᾶς Συνόδου εἶναι νὰ φέρει τὴν εἰρήνη. Ἔρχεται ἡ εἰρήνη πάντοτε; Λοιπόν, φημολογεῖται ἡ συγκρότησης μιᾶς Συνόδου ἀνορθοδόξου, Οἰκουμενικῆς. Ξέρεται ὅτι μέχρι τώρα ἔχουμε 7 Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Ἔτσι λοιπόν, φημολογεῖται μία Ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἡ ὁποία θὰ γίνει στὶς μέρες μας. Θά…! Εἶναι πολλὰ χρόνια ποὺ ἔχουν ἤδη ἀρχίσει οἱ ἐργασίες γι’ αὐτὴ τὴν 8η Οἰκουμενικὴ Συνόδο. Ἔχουν δημιουργηθεῖ, ἀκόμα ἔχουν πραγματοποιηθεῖ καὶ προσύνοδοι. Ἐρωτοῦμε: τί μπορεῖ νὰ περιέχει αὐτὴ ἡ 8η Οἰκουμενικὴ Σύνοδος; Γι’ αὐτὸ θέλω νὰ καταλάβετε ὅτι αὐτὰ ποὺ λέμε ἀπὸ τὸ βιβλίο τῶν Πράξεων, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν ὑπόδειγμα γιὰ νὰ ξέρουμε πῶς νὰ στεκόμαστε στὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας μέσα στὴν ἱστορία.

Λοιπόν, τί θὰ περιέχει αὐτὴ ἡ Σύνοδος; Δηλαδὴ μὲ τί θὰ ἀσχοληθεῖ; …Ὅπως λέει ὁ πατὴρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς, εἶναι χαρακτηριστικό, πὼς σὲ κάθε ἐργασία ποὺ γίνεται, προσυνοδική (αὐτῆς τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου), ἀλλάζουν καὶ τὰ πράγματα. Καὶ ἔτσι δὲν μένει κάτι σταθερό. Αὐτὸ βέβαια τὸ κατακρίνει ὁ πατὴρ Ἰουστῖνος. Εἰλικρινὰ αὐτὰ ποὺ γράφει ὁ πατὴρ Ἰουστῖνος εἶναι κάτω ἀπὸ τὴν καθοδήγηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μυρίζει Πνεῦμα Ἅγιο. Ὅ,τι λέγει καὶ ὅ,τι γράφει εἶναι πολὺ σπουδαῖα, ἀλλὰ θὰ σᾶς ἀναφέρω μόνο ἕνα σημεῖο, τὸ ὁποῖο κάπου τὸ διάβασα. Ἕνα ἀπὸ τὰ θέματα, θὰ εἶναι καὶ τὸ θέμα τῆς νηστείας. Τροποποιεῖται ἡ νηστεία ἐπὶ τὸ ἐλαφρότερον.

Συγκεκριμένα θὰ πεῖ ἡ Σύνοδος αὐτή, ἢ θὰ ζητήσει μᾶλλον, νὰ καθιερωθεῖ ὅτι τὴν Τετάρτη καὶ τὴν Παρασκευὴ μποροῦμε νὰ τρῶμε ψάρι, ἐνῶ εἶναι γνωστό, ὅτι μέχρι τώρα ὅ,τι καθιερώθηκε καὶ ἐθεσπίστη, ἡ Τετάρτη καὶ ἡ Παρασκευὴ δεν ἔχει λάδι. Εἶναι ἀλάδωτα. Ἄλλο τώρα, ἐὰν γιὰ κάποιους λόγους, ποὺ αὐτὰ ρυθμίζονται ἀπὸ τὸν πνευματικό, ἀτομικὰ γιὰ τὸν καθένα, μπορεῖ κανεὶς νὰ τρώει ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ φάει. Ἔχει (κάποιος ἄνθρωπος) τοῦτο, ἔχει ἐκεῖνο, μία ἀρρώστια, εἶναι μικρὸ παιδί, εἶναι ἠλικιωμένος ἄνθρωπος, ἔχει ὅ,τι ἔχει, καὶ μποροῦμε νὰ ἐπιτρέψουμε καὶ τὸ λάδι καὶ τὸ γάλα καὶ τὸ κρέας! Καὶ ὅπως πολὺ ὀρθὰ λέγουν οἱ Πατέρες, ὅτι ἡ νηστεία δὲν εἶναι σωματοκτόνος, ἀλλὰ παθοκτόνος, δὲν σκοτώνει τὸ σῶμα, σκοτώνει τὰ πάθη… Σημειῶστε ὅτι ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ ἐκκλησία, ἔχει ψάρι Τετάρτη καὶ Παρασκευή! Μήπως ἐδῶ νὰ πονηρευόμαστε; Μήπως ἡ καθιέρωση ψαριοῦ αὐτὲς τὶς 2 μέρες τῆς ἑβδομάδας, θὰ ἤθελαν νὰ μᾶς κάνει νὰ μοιάζουμε μὲ τὴν πνευματικότητα τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς «ἐκκλησίας»; Βάζω τὸ μήπως.

Μπορεῖ ἀκόμη ἐνδεχομένως ―προσέξτε, ἐνδεχομένως, δὲν ξέρω τίποτα― νὰ ἐπιτρέψουν καὶ τὶς ἐξωγαμικὲς σχέσεις, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι σήμερα ἡ ἐποχή μας εἶναι τέτοια ποὺ ἕνας νέος ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ἀντέξει σὲ μία ἐγκράτεια. Ἐνδεχομένως· διότι ὅταν ἀρχίσει ὁ κατήφορος, τότε τίποτα δὲν τὸν κρατᾶ καὶ τίποτα δὲν τὸν σταματᾶ. Λοιπόν, ἐρωτῶ: ἐὰν τέτοια πράγματα θεσπίσουν καὶ φυσικὰ ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν καὶ πολὺ εὐσέβεια, θὰ τὸν χειροκροτήσουν· καὶ ξέρετε τί θὰ ποῦν: νά! προοδευτικὲς ἀντιλήψεις. Μάλιστα. Ὄχι ἐσεῖς οἱ χριστιανοὶ ποὺ μένετε μὲ σκουριασμένες θέσεις.

Ὅμως μπορεῖτε νὰ φανταστεῖτε, τί ἀποτελέσματα θὰ εἴχαμε ἀπὸ ἀποφάσεις μιᾶς τέτοιας Συνόδου; Τί ἄλλο; (ἐγὼ εἶχα ἑτοιμάσει τὶς σημειώσεις μου γι’ αὐτὰ ποὺ θὰ σᾶς πῶ, ἐχάρηκα ὅμως, ὅταν εἶδα ὅτι ὁ πατὴρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς, λέει τὸ ἴδιο πρᾶγμα) σχίσματα, διότι πολλοὶ θὰ ποῦν: “Ἐγὼ δὲν τὰ δέχομαι αὐτὰ τὰ πράγματα”. Τίποτα καλὸ νὰ μὴν περιμένουμε ἀπὸ μία τέτοια Σύνοδο (λέγει) ὁ πατὴρ Ἰουστῖνος. Παρὰ μόνο σχίσματα, σχίσματα, σχίσματα. Λέει καὶ κάτι ἄλλο· καὶ αἱρέσεις.

Δὲν εἶναι πολὺ φυσικό; Τί σᾶς εἶπα; Θὰ σᾶς πῶ τὸ ἀντίστροφο παράδειγμα. Κάθε ἄλλο παρὰ θὰ εὐχαριστήσουν, ἀποφάσεις τέτοιες, μιᾶς τέτοιας Συνόδου, ὅπως εὐχαρίστησε ἡ ἀποφάση τῆς Συνόδου τῶν Ἱεροσολύμων. Ἂν μὲ ρωτήσετε: καλά, καὶ τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ θὰ τοὺς ἔκανε, ἔτσι νὰ κινηθοῦν; Μάλιστα, ὅπως παρατηρεῖ ὁ πατὴρ Ἰουστῖνος, αὐτὸ βέβαια 10 χρόνια πίσω, ὑπάρχει μία βιασύνη. Ἡ βιασύνη ὑπάρχει καὶ σήμερα. Βιασύνη. Νὰ γίνει αὐτὴ ἡ Σύνοδος.

Ἐγὼ θὰ σᾶς ἔλεγα, προσωπική μου γνώμη: ὅτι μία τέτοια Σύνοδο, δὲν τὴν κινεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, τὴν κινοῦν οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις, μὲ ἐπικεφαλεῖς τὴν Μασονία.

…Διότι οἱ ἔνοχοι ―ἐκεῖνοι ποὺ καταλύουν Τετάρτη, καὶ Παρασκευή, καὶ Σαρακοστὲς γιὰ νὰ μὴν αἰσθάνονται ἄσχημα― θὰ ποῦν: τὸ καθόρισε ἡ Ἐκκλησία. Ἔτσι ἀφαιρεῖται ἀπὸ αὐτοὺς τὸ αἴσθημα τῆς ἐνοχῆς.

Τὸ θέμα, ὅμως, εἶναι πολὺ ἁπλό. Δὲν μπορεῖς νὰ φᾶς, δηλαδὴ νὰ νηστέψεις; Πήγαινε στὸν πνευματικό σου (σᾶς τὸ εἶπα καὶ προηγουμένως) καὶ τὸ θέμα δύνασαι νὰ τὸ ρυθμίσεις. Ἀλλὰ ὄχι. Πρέπει ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν λίγη εὐσέβεια ἢ ὑποτονικὴ εὐσέβεια νὰ μὴν αἰσθάνονται ἔνοχοι, ὅταν τοὺς προβάλλεται ὅτι ἔτσι πρέπει νὰ ζοῦν, ἔτσι πρέπει νὰ νηστεύουν. Γι’ αὐτό, αὐτὴ ἡ Σύνοδος, ἐὰν θὰ γίνει θὰ χαρακτηριστεῖ ψευδοσύνοδος, δὲν θὰ γίνει ἀποδεκτή.

Εἶναι ὅμως καὶ κάτι ἄλλο. Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θὰ συγκαλοῦσαν τὴν Σύνοδο ἢ ἐκεῖνοι ποὺ θὰ παρακαθίσουν (ἐδῶ, τώρα θέλω νὰ τὸ προσέξετε καλά-καλὰ αὐτό), ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θὰ παρακαθήσουν εἰς τὴν Σύνοδο, ποῖοι θὰ εἶναι; Οἱ ἐπίσκοποι ποὺ θὰ καθίσουν γιὰ νὰ συζητήσουν τὰ θέματα τῆς Συνόδου, σὲ ποία πνευματικὴ καταστάση βρίσκονται; Ὀρθοδοξοῦν ἢ δὲν ὀρθοδοξοῦν; Ὅσο μποροῦμε (καὶ ἐγὼ καὶ ἐσεῖς) νὰ ξέρουμε σήμερα, ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θὰ παρακαθίσουν, ἔχουν ἁλωθεῖ ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό. Ἀπερίφραστα ―ἴσως κάποιες ἐξαιρέσεις νὰ ὑπάρχουν―, αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν ὀρθοδοξοῦν. Ἔστω καὶ ἂν λέγονται Πατριάρχες, ἂν λέγονται Ἀρχιεπίσκοποι, ἂν λέγονται Ἐπίσκοποι, δὲν ὀρθοδοξοῦν. Τὸ γνωρίζουμε αὐτὸ ἀπὸ ἀτομικὲς δηλώσεις ποὺ κάνουν, ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ κινοῦνται καὶ ἐκφράζονται. Τὸ γνωρίζουμε αὐτό! Θὰ τό πῶ ἄλλη μία φορά. Ἔχουν ἁλωθεῖ καὶ ἀπὸ τὴν Μασονία καὶ ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό.

Αὐτοὶ λοιπὸν οἱ ἄνθρωποι, ἅμα θὰ καθίσουν στὸ τραπέζι τῶν συζητήσεων, θὰ κινηθοῦν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ; Δὲν νομίζω. Δὲν νομίζω. Εἶναι πολὺ σοβαρὰ πράγματα. Εἶναι παρὰ πολὺ σοβαρά. Προσέξτε, οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις ἔχουν ἤδη χαλκεύσει καὶ ἔχουν ἤδη πείσει αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἔχουνε οἰκουμενικὲς θέσεις. Βεβαίως, βεβαίως, εἶναι Οἰκουμενιστές! Δυστυχῶς, πλὴν ἐξαιρέσεων (τὸ ὑπογραμμίζω αὐτό). Λοιπόν, στὸ σχέδιο τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων ποὺ ἔχουν ἐγκλωβίσει ἤδη τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὑπάρχει τὸ ἑξῆς σχέδιο: Νὰ ἐπέλθει μετὰ ἡ «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν». Ὀρθοδοξίας, Ρωμαιοκαθολικισμοῦ καὶ Προτεσταντισμοῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη φάση.

Ἀλλὰ δὲν σταματάει τὸ κακὸ ἐκεῖ. Ἔχουμε ἀκόμα μία φάση. Εἶναι ἡ φάση ἑνώσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ μὲ τὰ τρία αὐτὰ (Ὀρθοδοξία, Ρωμαιοκαθολικισμὸς καὶ Προτεσταντισμὸς) μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες. Ὅλα αὐτὰ ἤδη ἔχουνε μπεῖ σὲ δοκιμασία, δηλαδή, ὅπως ὅταν θέλουμε νὰ κάνουμε μία παράσταση, θεατρικὴ παράσταση, γίνεται μία δοκιμή, καὶ δεύτερη, καὶ τρίτη. Ἔ, μετὰ γίνεται μία πρόβα τζενεράλε, μία γενικὴ πρόβα. Ὅλες αὐτὲς οἱ συναντήσεις ποὺ γίνονται, πότε ἐδῶ καὶ πότε ἐκεῖ, καὶ ποὺ εἶναι δυστυχῶς καὶ ὀρθόδοξοι, μὰ στὴν Εὐρώπη εἶναι, μὰ στὴν Ἀμερική, εἶναι καμώματα τῆς γενικῆς πρόβας. Νὰ δοῦν, πῶς πάει τὸ πρᾶγμα, ὥστε λοιπὸν τὸ μεθεπόμενο βῆμα εἶναι αὐτό. Εἶναι ἡ ἕνωση ὅλων τῶν θρησκειῶν.

Μὰ σᾶς ἐρωτῶ: τότε γιατί νὰ εἶμαι Χριστιανός; Καὶ ἂν λέμε ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς σώζει καὶ τίποτα ἄλλο δὲν σώζει, ὅτι ἡ ὀρθοδοξία σώζει καὶ τίποτα ἄλλο δὲν σώζει, τότε; Τότε τὸ κριτήριο δὲν εἶναι πιὰ ἡ Σωτηρία. Ποιό θὰ εἶναι τὸ κριτήριο; Τὸ κριτήριο εἶναι κάτι ἄλλο. Ἂς ποῦμε ὅτι εἶναι πολιτικό. Ἂς ποῦμε ὅτι εἶναι κοινωνικὸ τὸ κριτήριο. Διότι μὴν ξεχνᾶτε, σύγχρονοι ἡγέτες, πολιτικοὶ ἡγέτες σὲ ὅλο τὸν κόσμο, τὴν θρησκεία τὴν βλέπουν σὰν ἕνα στοιχεῖο ποὺ μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐπηρεάζει τὰ πλήθη, νὰ ἐπηρεάζει τοὺς λαούς.

Ἂν ἔτσι τὰ πράγματα ἔχουν, δὲν ἐνδιαφέρει τὸ φαινόμενο ποὺ λέμε σωτηρία, τοὺς εἶναι τελείως ἀδιάφορο. Θὰ ἔχουν ἐπιτύχει κάτι ἄλλο· τὴν λεγομένη παγκόσμια «εἰρήνη» καὶ τὴν παγκόσμια «ἀγάπη». Γι’ αὐτὸ πολὺ ὀρθά, ἐστάλει μήνυμα ἀπὸ τὸν Ἅγιο Φλωρίνης (π. Αὐγουστῖνο Καντιώτη). Ναί! (εἶπε) καὶ ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ «ἐν ἀληθείᾳ». Καὶ αὐτὸ τὸ ἀγάπη ἐν ἀληθείᾳ, εἶναι φράσεις τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου.

Διαβάστε τὶς Ἐπιστολές του: Δὲν φέρει ὁ ἄλλος τὴν ἀλήθεια; Καλημέρα δὲν θὰ τοῦ πεῖτε! Στὸ σπίτι σας δὲν θὰ τὸν βάλετε! Γιὰ νὰ δεῖτε ὅτι ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι σαλιαρίσματα. Δὲν εἶναι φτωχοί, φτηνοί, ρηχοὶ συναισθηματισμοί: ματς-μουτς! Ἡ ἀγάπη πρέπει νὰ εἶναι «ἐν ἀληθείᾳ». Θὰ σὲ ἀγαπῶ, ἂν εἶσαι «ἐν ἀληθείᾳ», ἂν εἶσαι ὀρθόδοξος. Ἐὰν δὲν εἶσαι, θὰ σὲ ἀγαπῶ μὲ τὴν ἔννοια νὰ σὲ σώσω, δὲν θὰ ἔχω ὅμως κοινωνία μαζί σου. Γιατὶ ἂν χάσω τὸ κριτήριο τῆς ὀρθοδοξότητος ―ποὺ εἶναι ἡ σωτηρία― τότε τί κάνουμε; Μὰ δὲν κάνουμε τίποτε.

Ἔχουνε ἁλωθεῖ οἱ ταγοὶ τῆς ἐκκλησίας μας. Θὰ τὸ πῶ ἄλλη μία φορά: τοὺς ἐνδιαφέρει τὸ κοινωνικὸ στοιχεῖο· θὰ ἔχουμε «εἰρήνη» στὴν κοινωνία, στὸν κόσμο. Δὲν θὰ ἔχουμε πολέμους, θὰ ἔχουμε «ἀγάπη». Ἐκεῖ σταματᾶμε; Πέστε μου, πότε ἐμφανίστηκε μεγαλύτερη αἵρεση ἀπὸ αὐτὴ ἐδῶ; Τὴν ὁποία σερβίρει, ἡ παναίρεση, κατὰ τὸν πατέρα Ἰουστῖνο, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τὸ ἀντιλαμβάνεστε; Δὲν ἔχουμε τὸ στοιχεῖο τῆς σωτηρίας καὶ συνεπῶς ματαιοπονοῦμε.

 Κατεβάσαμε τὸν Χριστιανισμό, στὸ ἐπίπεδο τοῦ κοινωνισμοῦ· αὐτὸ δὲν εἶναι καινούριο καὶ ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα ἔχει ἐπιχειρηθεῖ, καὶ ἐν πολλοῖς ἤδη ὑπηρετεῖτε ἀπὸ τὶς ἐνορίες, αὐτὸ τὸ στοιχεῖο.
Καὶ βλέπετε, τί να σᾶς πω. Νὰ σᾶς πω ὅτι καὶ τὸ κήρυγμα σήμερα τὸ χριστιανικὸ ἔχει κοινωνικὸ χαρακτήρα, ὄχι σωτηριολογικόν, ἀλλὰ κοινωνικόν; Νὰ σᾶς πῶ ἡ κατήχηση, ἡ ὁποία ἐξαντλεῖται (τῶν παιδιῶν ἡ κατήχηση μὲ τὰ πνευματικὰ κέντρα ποὺ ἔχουμε στὶς ἐνορίες), ἐξαντλεῖται κυριότατα εἰς τὴν ψυχαγωγία, καὶ τὸ θέμα -τὸ μάθημα ποὺ θὰ εἰπωθεῖ- δὲν εἶναι ἐκεῖνο ποὺ τελικὰ θὰ σώσει, θὰ συγκλονίσει καὶ θὰ ἀναμορφώσει τὸ παιδί; Εἶναι μερικὲς ρετσέτες συμπαγεῖς, θὰ λέγαμε ἠθικολογικές. Ποῦ εἶναι ἡ σωτηρία; Ἡ σωτηρία ἐκεῖ βρίσκεται;

Ἂς ξυπνήσουμε, ἂς ὑποπτευθοῦμε· ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι σωτηρία. Ἂν διορθώνει τὴν κοινωνία, ἂν κάνει τοὺς ἀνθρώποὺς μὲ ἄλφα κεφαλαῖο (Ἀνθρώπους), ἄλλο θέμα. Αὐτὰ εἶναι δευτερογενῆ ἀποτελέσματα. Ἀλλὰ τὸ κύριο στοιχεῖο εἶναι ἡ σωτηρία. Αὐτὸ ὅμως, ἤδη, δὲν ὑπηρετεῖται.

Λοιπόν, αὐτὰ ποὺ λέμε, μὲ κύριο στοιχεῖο τὴν 8η Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ξέρετε ὅτι ἀποτελοῦν ἕναν πειρασμὸ εἰς τὸν χῶρο τῆς ἐκκλησίας παγκοσμίως. Ναί, ἕνας πειρασμός. Αὐτὸς ὁ πειρασμός, ξέρετε τί θὰ ἐπιδιώκει νὰ ἐπιτυχεῖ; Καὶ γιατὶ εἶναι πειρασμός; Γιατὶ θὰ προσπαθήσει νὰ ξεθωριάσει τὸ Θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνο ποὺ ὁ Ἄρειος δὲν τὰ κατάφερε, καὶ ἐκεῖ ποὺ ὁ μονοφυσιτισμὸς δὲν τὰ κατάφερε, ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔβαλε μπροστὰ νὰ τὰ καταφέρει. Διότι, ὅταν ξεθωριάσουν καὶ τὸ ἀνθρώπινο καὶ τὸ θεῖο στοιχεῖο εἰς τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τότε τί ἔχω;

Αὐτὸς ὁ πειρασμὸς φαίνεται ὅτι θὰ εἶναι ὁ τελευταῖος τῆς ἱστορίας. Πειρασμός, δεινός, διότι εἶναι προφητευμένο. Καὶ τὸ προφητεύει ὁ Χριστός καὶ εἶναι εἰς τὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως. Ἀκούσατε τί λέει: «Ὅτι ἐτήρησας τὸν λόγον τῆς ὑπομονῆς μου, κἀγώ σε τηρήσω ἐκ τῆς ὥρας τοῦ πειρασμοῦ, τῆς μελλούσης (ὥρας ἐννοεῖται) ἔρχεσθαι ἐπὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης» ―ἀκοῦστε, ἐπὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης― «πειράσαι τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς. Ἔρχομαι ταχύ, κράτει ὃ ἔχεις ἵνα μηδεὶς λάβῃ τὸν στέφανόν σου». Ἐπειδὴ λέγει, ἐσὺ ἐφύλαξες (ἐτήρησες) τὸν λόγο τῆς ὑπομονῆς μου, δηλαδὴ ὅτι ἀφορᾶ στὸ νὰ ἔχεις ὑπομονὴ καὶ να μὲ κρατᾶς, ἐμένα τὸν Κύριον, μέσα σὲ ἀντίξοες καταστάσεις, καὶ ἐγὼ θὰ σὲ φυλάξω· ἐπειδὴ ἐτήρησες, καὶ ἐγὼ θὰ σὲ τηρήσω (θὰ σὲ φυλάξω). Ἀπὸ ποῦ θὰ σὲ φυλάξω; Ἀπὸ τὴν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ ποὺ πρόκειται νὰ ἔλθει ἐπὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης! Πολὺ μεγάλος πειρασμός. Ἀλλ’ «ἔρχομαι ταχύ», γρήγορα. Κράτα καλὰ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἔχεις γιὰ νὰ μὴν πάρει κανεὶς τὸ στεφάνι τῆς τιμῆς σου καὶ τῆς δόξης σου.

Ἀλλὰ προσέξτε ἐδῶ· ποῖος εἶναι ὁ πειρασμὸς αὐτός; Εἶναι γραμμένο: ὁ πειρασμὸς αὐτός, ἀφοῦ θὰ καλύπτει ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη, δὲν θὰ εἶναι παρὰ ἡ μεγάλη νοθεία τῆς πίστεως. Τῆς πίστεως εἰς τὸ θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ· καὶ αὐτὸ θὰ τὸ πετύχει μόνο ὁ Οἰκουμενισμός, ἀφοῦ θὰ ἑνωθεῖ μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες. Ἀφοῦ θὰ ἑνωθεῖ μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες! (Μὲ συγχωρεῖτε ποὺ τὰ λέω 2 καὶ 3 φορές· συνέχομαι).
Ἔτσι ὁ Οἰκουμενισμὸς κατ’ οὐσίαν προσβάλει τὸ θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ· μέχρι νὰ τὸ ἐξαφανίσει.

Ἀλλά, ἂν θέλει νὰ ἐξαφανίσει τὸ θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, θὰ τὸ κάνει ὁ Ἀντίχριστος· τότε τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός;
Εἶναι ἀντίχριστος μέθοδος, ἀντίχριστος τρόπος.
Προσέξτε, ὅταν βγάζουν διαγγέλματα ὑψηλὰ ἱστάμενα πρόσωπα καὶ ταγοὶ τῆς ἐκκλησίας, δὲν ἀναφέρουν τὸν ἅγιο Τριαδικὸ Θέον, οὔτε ἀναφέρουν τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Οὔτε μία φορά! Ἀλλὰ τί; Ὁ Θεός! Μὰ Θεὸς εἶναι καὶ ὁ Ματς (ὁ Μέγας ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντός) ποὺ εἶναι ὁ Θεὸς τῶν Μασόνων! Καὶ γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν καὶ νὰ εὐχαριστήσουν αὐτὰ τὰ …ἀφεντικά τους, δὲν λένε τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἢ τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ· λένε ὁ Θεός.

 Ὅταν ὅμως προσβάλλεται ἡ πίστις, ἔρχεται ἡ ἀποστασία. Γιὰ τὴν ὁποία μιλάει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ ἡ ὁποία, μὲ τὴν σειρά της, συνεπιφέρει τὴν ἔκκληση τῶν ἠθῶν. Ποῖος ἀρνεῖται σήμερα ὅτι δὲν ἔχουμε ἀποστασία καὶ συνεπῶς ἔκκληση ἠθῶν. Διότι, ἂν εἴχαμε τὴν πίστη, δὲν θὰ εἴχαμε τὴν ἔκκληση τῶν ἠθῶν.

Καὶ τί λέει ὁ Χριστός; Ἐπειδὴ ἐτήρησες τὸν λόγο τῆς ὑπομονῆς μου. Ἐδῶ δηλαδή, ὁ λόγος τῆς ὑπομονῆς τοῦ Χριστοῦ, τί εἶναι αὐτό; Εἶναι ἡ ὑπομονὴ ποὺ δίδει ὁ Χριστὸς σὲ κείνους ποὺ πῆραν τὴν ἀποφάση νὰ μείνουν κοντά, προσέξτε, εἰς τὸν ἀνόθετον Χριστό.

Τί λέγει ἀκόμη ὁ Κύριος: «Ἔρχομαι ταχύ»! Ἔρχομαι γρήγορα· καὶ ὅπως σᾶς εἶχα πεῖ παλιά, …ἀπὸ τὸν Ἀβραὰμ μέχρι τὸν Χριστὸ ἔχουμε 2 χιλιάδες 100 χρόνια. Καὶ παρατηροῦμε ὅτι οἱ προφῆτες μιλοῦσαν γιὰ κάτι ποὺ θὰ ἐρχόταν ἀργά.

Τὸν 6^ο αἰῶνα ζεῖ ὁ Δανιὴλ καὶ τοῦ λέγει ὁ Ἄγγελος: “Δανιὴλ κοιμήσου, θὰ πεθάνεις. Θὰ ἀργήσουν αὐτὰ νὰ γίνουν”. Ἀκούσατε; Θὰ ἀργήσουν νὰ γίνουν.

Ὁ Κύριος προφητεύει στὴν Κ. Διαθήκη: «Ἔρχομαι ταχύ». Ἐγὼ νομίζω ὅτι, ἂν πέρασαν δυὸ χιλιάδες 100 χρόνια, δὲν μποροῦν νὰ περάσουν περισσότερα· τώρα στὸ χῶρο τῆς Καινῆς, ἤδη διανύουμε τὰ δυὸ χιλιάδες χρόνια· δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι μακριὰ τὸ τέλος. Ἄν μοῦ πεῖτε πλανῶμαι. Δὲν ξέρω. Ἡ αἴσθησή σας, τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, πῶς σᾶς φωτίζει νὰ καταλαβαίνεται μέσα σας: εἶναι μακριὰ τὸ τέλος ἢ εἶναι κοντὰ τὸ τέλος;

Ὅταν παντοῦ βλέπουμε (ὅπως λέει ὁ Μπρατσιώτης στὸ ὑπόμνημά του στὴν Ἀποκαλύψη), αἰσθανόμεθα τὶς προφητεῖες τοῦ Χριστοῦ ὅτι ἔρχεται γρήγορα (καὶ τῶν Ἀποστόλων)· σὰν νὰ ἀκοῦμε τὸν καλπασμό· πῶς ἀκοῦμε σὲ μία ἀποστάση 300 μέτρα τὰ πέταλα τῶν ἀλόγων ποὺ τρέχουν; Ἔτσι ἀκοῦμε, λέγει, τὸν καλπασμὸ τῶν γεγονότων ποὺ ἔρχονται, ὅτι ἔρχεται ὁ Χριστός. «Ἔρχομαι ταχύ», λοιπόν, λέγει ὁ Κύριος. Καὶ αὐτὸ τὸ ταχύ, κάθε φορά ποὺ περνάει, εἶναι ἱστορικὰ συντομότερο ἀπὸ τὴν προηγουμένη στιγμή. Ἑπόμενο θὰ μοῦ πεῖτε. Ἐπειδὴ ὅμως εἶναι καὶ γραμμένο στὴν πρὸς Ρωμαίους (λέγει ὁ Ἀπόστολος): «νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν»…· τρέχει μὲ καλπασμὸ αὐτὸ τὸ τέλος.

«Κράτει ὃ ἔχεις». Τί ἔχεις; Αὐτὸ ποὺ ἔχουμε ἀγαπητοί μου, εἶναι ἡ πίστη καὶ ἡ ὀρθὴ πνευματικότητα καὶ ἡ ὀρθὴ ὁμολογία, τρία πράγματα. Ἡ ὀρθὴ πιστὴ εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία γεννάει τὴν ὀρθὴ πνευματικότητα. Δὲν θὰ ἦταν κανεὶς πεισματάρης, ὅπως οἱ Πατέρες τῶν Συνόδων, νὰ ἐπιμένουν διὰ μίαν ἀλήθειαν, ἐὰν ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀλήθειαν δὲν ἀπέρρεε ἡ ὀρθὴ πνευματικότητα, βάση τῆς ὁποίας θὰ σωθοῦμε. Ἂν δὲν ζήσεις σωστά, δὲν ἔχεις ὀρθὴ πνευματικότητα, πῶς θὰ σωθεῖς; Ἀλλὰ ἡ ὀρθὴ πνευματικότητα ἀπορρέει ἀπὸ τὴν ὀρθὴ πίστιν· εἶναι ἑπόμενο. Καὶ πῶς μπορεῖς νὰ σταθεῖς ὁμολογητὴς τοῦ Χριστοῦ, ἂν τὰ πράγματα δὲν εἶναι ἔτσι; Γιατί ὁ ἄλλος νὰ δώσει τὴ ζωή του; Ἂν εἶναι γιὰ νὰ περνάω καλὰ στὴ ζωὴ αὐτή, γιατί νὰ δώσω τὴ ζωή μου; Δὲν ἔχει κἂν νόημα, ἀγαπητοί μου, ἡ ὁμολογία, ἀφοῦ εἶναι κατεβασμένη στὸ ἐπίπεδο τοῦ κοινωνισμοῦ τὸ θέμα καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Χρειάζεται λοιπὸν ἐπαγρύπνησις, ἐπαγρύπνησις. Ὄντως οἱ μέρες εἶναι πονηρές. Γι’ αὐτὸ λέει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης: «βλέπετε ἑαυτούς; ἵνα μὴ ἀπολέσωμεν ἃ εἰργασάμεθα». Προσέχετε τὸν ἑαυτό σας, γιὰ νὰ μὴν χάσουμε ἐκεῖνο ποὺ δουλέψαμε, «ἀλλὰ μισθὸν πλήρη ἀπολάβωμεν». Καὶ ὅταν μιλᾶμε γιὰ ἕναν πλήρη μισθό, δὲν εἶναι παρὰ αὐτὴ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἔτσι οἱ πιστοί, ἀγαπητοί, ὅταν βλέπουν τέτοιες Συνόδους καὶ οἰκουμενιστὰς συνέδρους, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ χαίρουν, ὅπως ἔχαιραν τότε οἱ παραλῆπτες τῆς ἐπιστολῆς τῆς ἀποστολικῆς Συνόδου;
«Ἔχαιρον» λέγει. Εἶχαν τοὺς λόγους τους νὰ χαίρονται. Σήμερα δὲν ἔχουμε τοὺς λόγους μας νὰ χαίρουμε. Γι’ αὐτὸ θὰ σᾶς ἔλεγα ἕνα παράδειγμα, ὅλα αὐτά ποὺ σᾶς ἀνέφερα, ἀπὸ τὴν ἀναποδη, ἀντίστροφα. Οἱ πιστοὶ χαίρουν, μόνο γιὰ ὅ,τι εἶναι σύμφωνο μὲ τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον. Καὶ μόνο τότε χαίρουν!

Ἀπομαγνητοφώνηση Π. Π. Σ.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

(1) Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαίος, μιλώντας πρόσφατα γιὰ τὴν σύγκληση Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, δήλωσε: «Ἀποφασίσαμε νὰ ἐπιταχύνουμε τὴν διαδικασία τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν». Ἐπίσης, ἀνέφερε ὅτι ἡ σύγκληση τῆς Συνόδου καὶ τὰ ἀποτελέσματά της θὰ ἔχουν μεγάλη σημασία γιὰ ὅλη τὴν Ὀρθοδοξία. Πληροφορίες ἀναφέρουν, ὅτι θὰ ἐξετασθοῦν 10 περίπου θέματα, μεταξὺ τῶν ὁποίων εἶναι τὸ Αὐτοκέφαλο καὶ τὸ θέμα τῆς νηστείας. «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία» κατέληξε, «προσπαθεῖ νὰ συμβαδίζει μὲ τὴν σημερινὴ ἐποχή, χωρὶς νὰ θυσιάζει τίποτα ἀπὸ τὴν διδασκαλία της» (romfea.gr/component/content/article/13/5068). Στὸ ἴδιο πνεῦμα, τῆς διατήρησης ἀκεραίας τῆς Πίστεως μίλησε σὲ ἄλλη εὐκαιρία καὶ ὁ Ἀρχιγραμματέας τῆς Ἱ. Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου ἀρχιμ. Ἐλπιδοφόρος, λέγων: «ἐπιτρέψτε μου νὰ πῶ ὅτι ἐκ τῶν πραγμάτων φάνηκε ὅτι στὴν Ἐκκλησία ὅσο καλὲς καὶ ἂν εἶναι οἱ προθέσεις, ἡ παραβίαση τῶν ἱερῶν κανόνων σὲ καμία περίπτωση δὲν ἐπιφέρουν θετικὰ ἀποτελέσματα» (www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=2616). Ἀλήθεια, αὐτὴ ἡ διαπίστωση τοῦ Ἀρχιγραμματέα, δὲν ἰσχύει γιὰ τὴν παραβίαση τῶν Ἱ. Κανόνων διὰ τῶν συμπροσευχῶν ἀπὸ τὸν Πατριάρχη;

(2) «Ἀλλ' ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι» (Ἰω. 7, 49).

(3) Ὁλόκληρη ἡ ὁμιλία ὑπάρχει στὸ ἱστολόγιο impantokratoros.gr: π. Ἀθαν. Μυτιληναῖος, Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, Ἀριθ. ὁμιλ. 162,17-11- 1991. Οἱ ὑπογραμμίσεις τοῦ κειμένου δικές μας.

Αναρτήθηκε από Πατερική Παράδοση
========================================

"Ομερτά" ο νόμος της σιωπής, Κοσμίδης Ελευθέριος

Πηγή: "Κατάνυξις"

Σχόλιο των συντακτών του Ιστολογίου Κατάνυξις:

Να "συγχαρούμε" τον επιμελητή-γραφίστα των φυλλαδίων του συμποσίου, για την "ευφάνταστη" σημειολογική επιλογή, να "ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΕΙ" τους αγίους πατέρες της οικουμενικής συνόδου και τον άγιο Μ. Κωνσταντίνο, που θέσπισαν το σύμβολο της πίστεως. Αδικαιολόγητος!

Κοσμίδης Ελευθέριος, φυσικός-αρθρογράφος

Διεξήχθη στη Θεσσαλονίκη με πολύ μεγάλη επιτυχία(;;;), το τριήμερο επιστημονικό συμπόσιο: “ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ” που ελάμπρυναν με την παρουσία τους, ευάριθμο πλήθος Σεβασμιοτάτων (Μεσσηνίας, Μεσογαίας, Λαγκαδά & Κίτρους), πανεπιστημιακοί καθηγητές (κ. Μαρτζέλος, κ. Κωνσταντίνου, κ.Χρήστου, κ. Σκαλτσής, κ. Γιάγκου, κ.Πασχαλίδης κ.α.). (Σημ. "Πατερικῆς Παραδόσεως": Καὶ καλὰ ὁ Μεσσηνίας καὶ ὁ Κίτρους. Ὁ "Σωτηρικὸς" Μεσογαίας Νικόλαος καὶ ὁ Λαγκαδὰ Ἰωάννης, τί ἤθελαν ἐκεῖ; Μήπως γιὰ νὰ ἀντιταχθοῦν στὴν διεξαγωγὴ μιᾶς ἐκ τῶν προτέρων Οἰκουμενιστικῆς Συνόδου, ἀφοῦ τὴν διεξάγουν Οἰκουμενιστές;)

Το Συμπόσιο επειδή ήταν τριήμερο, ο κόσμος πηγαινοερχότανε στη μονή Βλατάδων, όλες σχεδόν τις ώρες της ημέρας, κυρίως πανεπιστημιακοί, φοιτητές της θεολογικής σχολής  και κληρικοί αποτελούσαν το ακροατήριο.

Ξεπερνώντας την αρχική εντύπωση, (η κλίση στις θέσεις των ακροατών προκαλεί δέος!) παρακολούθησα έκπληκτος την ομιλία των κ. Τσομπανίδη και Τσιρώνη (βάσει προγράμματος, η κάθε εισήγηση είχε διάρκεια 15 λεπτά).

Διαπίστωσα με λύπη μου πως τελικά, η ορθόδοξη εκκλησία έχει τρία κυρίαρχα ρεύματα: τους εργάτες της οικουμενικής κινήσεως (ή οικουμενιστές), τους αντίθετους στην οικουμενική κίνηση (ή αντι-οικουμενιστές, οι "άλλοι" τους αποκαλούν: κάποιους κύκλους της εκκλησίας, ζηλωτές και άλλα χειρότερα) και σε εκείνους που δεν αισθάνονται έτοιμοι ή δεν εξαναγκάστηκαν να πάρουν θέση ακόμα.

Μου δημιουργήθηκαν δε κάποιες εύλογες, πιστεύω, απορίες:

Περί των διαλόγων

• Καθίσταται προαπαιτούμενο ένα βασικό αίτημα: Θα αρχίσει ποτέ ο διάλογος εντός της εκκλησίας; Από το οικουμενικό Πατριαρχείο, τις θεολογικές σχολές και την ελίτ της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, δυστυχώς έχει επιβληθεί "ΟΜΕΡΤΑ".
  
  Από τους εισηγητάς λοιπόν, που ήταν επιλεγμένοι εργάτες της οικουμενικής κινήσεως, γιατί άραγε απουσίαζε, έστω ένας εκφραστής της αντιθέτου απόψεως; (π.χ. ο π. Θεόδωρος Ζήσης, ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, ο σεβ. Πειραιώς, ή ο σεβ. Γόρτυνος;) 
  
  Εννοείται πως δε θα μπορούσε να είναι επ’ ουδενί προσκεκλημένος, ο π. Νικόλαος Μανώλης, διότι στο συγκεκριμένο συμπόσιο, μόνον το άκουσμα του ονόματός του, θα προκαλούσε στην πλειοψηφία των εισηγητών, έκρηξη θυμού και οργής.
  
  Πως είναι λοιπόν δυνατόν, εκείνοι που με τόση σπουδή, επιμονή και υπομονή, εργάζονται για το διάλογο εκτός της εκκλησίας, να τον απαγορεύουν εντός αυτής, επιβάλλοντας μια ιδιότυπη “ομερτά”;
• Είναι πλέον θεσμός εκ των εισηγητών (των εργατών της οικουμενικής κινήσεως), να επικαλούνται σχεδόν αποκλειστικώς αποφάσεις και δη ομόφωνες, παλαιοτέρων προσυνοδικών, οι οποίες ψηφίστηκαν και εκείνες από οικουμενιστές και μάλιστα σε βάθος δεκαετιών. Απαιτεί δε την υπακοή στις αποφάσεις εκείνες! Γιατί δεν τεκμηριώνεται κάποια θέση τους, στους πατέρες της εκκλησίας μας; Είναι μέσα στην παράδοση της εκκλησίας μας αυτό; είναι ορθό με βάση τους κανόνες της εκκλησίας μας; είναι δίκαιο; ή αποτελεί αδιάσειστη απόδειξη επιβολής μεθόδων που χρησιμοποιεί η παγκοσμιοποίηση και η νέα εποχή εντός της εκκλησίας;
  
• Η σχέση μεταξύ των ορθοδόξων εκκλησιών (Κωνσταντινουπόλεως, Ρωσίας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων, Τσεχίας κ.α.) θα επιτρέψει στον οικουμενικό Πατριάρχη να υλοποιήσει τα σχέδιά του και να φτάσει στο ποθούμενο της οικουμενικής κίνησης, δηλαδή την άνευ όρων Χριστιανική ενότητα; 

Περί της ουσίας

• Γιατί δεν ονομάζεται η σύνοδος οικουμενική;
  Είναι ατελής εκκλησία η ορθόδοξη, μετά το σχίσμα;
  Μήπως πρέπει να επικυρώσει μια νέα οικουμενική σύνοδος, την ογδόη και την ενάτη, που καταδίκασαν τον παπισμό και αυτό είναι πρόβλημα;

• Η Ορθόδοξη εκκλησία όπως εκφράζεται στο υψηλό ναι μεν επίπεδο των πανεπιστημιακών δασκάλων, εντελώς θεωρητικό αφετέρου δε, σύρεται στη μόδα της επικαιροποίησης του κηρύγματος του ευαγγελίου.
  Τη μόδα αυτή επιβάλει η παγκοσμιοποίηση.
  
  Με μια φιλοσοφικότερη ματιά, υπονοείται πως, ο λόγος του ευαγγελίου είναι ανεπίκαιρος; πως έχει ανάγκη εκμοντερνισμού ή κάτι τέτοιο;
  
  Είναι πλέον προφανές πως οι πιστοί, ο απλός λαός του Θεού, συστηματικά αγνοείται, χειραγωγείται και η σχέση της διοικούσης εκκλησίας με το λαό ξεπέφτει σε μια κοινή πελατειακή σχέση.
  Με αποκλειστική όμως ευθύνη της διοικούσης εκκλησίας.
  
  Αναρωτήθηκαν οι αρχιερείς και πατριάρχες μας, αλλά και οι πανεπιστημιακοί μας δάσκαλοι,  που με τόσες θυσίες, παλεύουν δεκαετίες ολόκληρες να επιβάλουν τη νέα εποχή στην ορθοδοξία, την οικουμενική κίνηση, αναρωτήθηκαν μέσα τους γιατί όλα αυτά; Αναρωτήθηκαν ποια η αποστολή τους;
  Μπορούν με απλά λόγια να εξηγήσουν στο λαό του Θεού, στους κληρικούς, τους μοναχούς και τις μοναχές, στον ηληκιωμένο ή τον έφηβο, πως "ξεπεράστηκε" ο λόγος του ευαγγελίου; πως και γιατί “ξεθώριασε” ο λόγος των πατέρων της εκκλησίας;
  
  
• Στη χώρα μας ο λαός βασανίζεται συρόμενος, μεταξύ ρατσισμού, οικονομικής καταστροφής, τρομοκρατίας και πολέμου. Οι άθεοι κυβερνήτες, η οικονομική εξαθλίωση, η προσβολή της αξιοπρέπειας, ο κίνδυνος της απώλειας της πρώτης κατοικίας, καθώς και της Εθνικής μας κυριαρχίας, συνθέτουν ένα εκρηκτικό κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον.
  
  Υπό αυτές τις συνθήκες, η σπουδή της εκκλησίας και η τόση βιασύνη, για την πραγματοποίηση της Πανορθόδοξης Συνόδου το 2016, με τον επιβαλλόμενο οικουμενικό διάλογο και την ποθούμενη ένωση των εκκλησιών, αποτελεί την ορθόδοξη λύση στο πρόβλημα; ή αποτελεί άλλο ένα κομματάκι στο απάνθρωπο παζλ της παγκοσμιοποίησης, που επιβάλλει βίαια μία θρησκεία;

Κοσμίδης Ελευθέριος
φυσικός-αρθρογράφος