Σχόλιο στὸ ρεπορτὰζ γιὰ τὴν σημερινὴ «Ἱεραρχία» τῆς «ἐκκλησίας» τῆς Δεσποτοκρατίας

Γιὰ ποιάν «ἱεραρχία» καὶ γιὰ ποιούς «ἱεράρχες» μιλᾶτε ἀκόμα, καλοὶ καὶ ἀγαπητοὶ ἀδελφοί;

Οἱ καταπατητὲς τῆς μίας ἁγίας καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ σφετεριστὲς τοῦ ἀρχιερατικοῦ διακονήματος —ποὺ τὸ μετήλλαξαν σὲ ἐξουσιολαγνικὸ-ἐξουσιοκρατικὸ-ἐξουσιολατρικὸ καθεστώς— ἔχουν προδώσει τὸν Χριστὸ κι ἔχουν προσκυνήσει τὸν Ἀντίχριστο!!!

Μετὰ τὴν κολυμπάριο ληστρικὴ «σύνοδο» καὶ τὴν ἀποδοχή της ἀπὸ τὴν «ἱεραρχία», κάθε πρόσχημά τους ἀλλὰ καὶ κάθε αὐταπάτη μας ἐξέλιπαν. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ τοὺς ἐκλαμβάνετε ἀκόμη καὶ τώρα ὡς Ἱεραρχία καὶ Ἱεράρχες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος;

Νὰ ὀ­νει­ρευ­τοῦ­με τὴν Πα­τρί­δα καὶ τὴν Κοι­νω­νί­α ποὺ θέ­λου­με.

Ὁ­μι­λί­α τοῦ Λαυ­ρεν­τί­ου Ντετ­ζι­όρ­τζι­ο

Στὸ 5ο Συ­νέ­δρι­ο τοῦ Ε­ΠΑΜ (Μο­σχά­το, 1-3 Ἰ­ου­λί­ου 2016)[1]

«Ἡ Πα­τρί­δα μου νά ’­ναι λεύ­τε­ρη κι ἂς εἶ­μαι ’­γὼ στρα­βὸς κι ἀ­πὸ τὰ δυ­ό μου μά­τι­α! Σὰν εἶ­ναι λεύ­τε­ρη ἡ Πα­τρί­δα μου θὰ μὲ φρον­τί­σει. Ἀλ­λὰ ἐ­ὰν ἡ Πα­τρί­δα μου δὲν εἶ­ναι λεύ­τε­ρη, τί νὰ τὸ κά­νω ποὺ θὰ βλέ­πω;­».

Τί νό­η­μα ἔ­χει νὰ τυ­πώ­νεις ἐ­θνι­κὸ νό­μι­σμα ἀλ­λὰ τὴν οἰ­κο­νο­μί­α καὶ τὴν ἐ­ξω­τε­ρι­κὴ πο­λι­τι­κὴ τῆς Πα­τρί­δος σου νὰ τὴν ἐ­λέγ­χουν —ἔ­στω κι ἐμ­μέ­σως ἀλ­λὰ κα­θο­ρι­στι­κά— οἱ το­κο­γλύ­φοι καὶ οἱ ἰμ­πε­ρι­α­λι­στὲς καὶ οἱ παγ­κο­σμι­ο­κρά­τες;

Ἀ­γα­πη­τοὶ ἀ­δελ­φοὶ καὶ φί­λοι καὶ συ­να­γω­νι­στές,
χαί­ρε­τε ἐν Κυ­ρί­ῳ!

Πα­ρό­λο ποὺ ἤ­δη βρί­σκο­μαι στὸ βῆ­μα τοῦ 5ου Συ­νε­δρί­ου, σκέφ­το­μαι ἂν ἔ­χει νό­η­μα νὰ σᾶς πῶ τὶς σκέ­ψεις μου, δι­ό­τι πο­λὺ φο­βᾶ­μαι ὅ­τι δὲν θὰ βροῦν ἀρ­κε­τὰ εὐ­ή­κο­α ὦ­τα με­τα­ξύ σας.

Ὅ­μως ὅ­σο κι ἂν σᾶς φα­νοῦν «πε­ρί­ερ­γα» αὐ­τὰ ποὺ θὰ ἐ­πι­χει­ρή­σω νὰ σᾶς πῶ, νὰ ξέ­ρε­τε ὅ­τι ὁ­μι­λῶ με­τὰ λό­γου γνώ­σε­ως καὶ λό­γῳ ἡ­λι­κί­ας ἀλ­λὰ καὶ λό­γῳ τῆς ἄ­νω τῶν πε­νῆν­τα ἐ­τῶν πεί­ρας μου στοὺς πο­λι­τι­κοὺς καὶ κοι­νω­νι­κοὺς καὶ ἐ­θνι­κοὺς καὶ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κοὺς ἀ­γῶ­νες —στοὺς ὁ­ποί­ους συμ­με­τεῖ­χα καὶ συμ­με­τέ­χω— γι­ὰ τὴν Ρω­μῃ­ο­σύ­νη, γι­ὰ τὴν Πα­τρί­δα, γι­ὰ τὴν Ἐ­λευ­θε­ρί­α, γι­ὰ τὴν Δη­μο­κρα­τί­α, γι­ὰ τὴν κοι­νω­νι­κὴ Δι­και­ο­σύ­νη. Ἄλλωστε ἐνηλικιώθηκα κρατούμενος στὰ κολαστήρια τῆς Δικτατορίας 1967-1974.

Αὐ­τὰ ποὺ ἔ­χω νὰ πῶ καὶ οἱ προ­τά­σεις ποὺ ἔ­χω νὰ κά­νω σὲ καμ­μί­αν πε­ρί­πτω­ση δὲν χω­ροῦν στὰ λί­γα λε­πτὰ ποὺ μοῦ πα­ρα­χω­ροῦν­ται.

Απεκδύθη τον Σταυρό ο Αθηνών Ιερώνυμος

Σ

χε­δὸν δύ­ο χι­λι­ά­δες χρό­νι­α ἡ ἐ­πὶ γῆς στρα­τευ­ο­μέ­νη Μί­α Ἁ­γί­α Κα­θο­λι­κὴ καὶ Ἀ­πο­στο­λι­κὴ Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ εἰς τὴν κα­θ’ ἡ­μᾶς Ἀ­να­το­λὴ σφυ­ρη­λα­τεῖ καὶ δι­α­φυ­λάτ­τει τὴν ἰ­δι­ο­προ­σω­πί­α τῆς Ρω­μῃ­ο­σύ­νης· τὸ ὅ­μαι­μον, τὸ ὁ­μό­θρη­σκον, τὸ ὁ­μό­γλωσ­σον καὶ τὸ ὁμότροπον τοῦ Ἔ­θνους,[1] χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὰ ποὺ με­τα­ποι­εῖ στὴν με­γα­λω­σύ­νη τῆς πνευ­μα­τι­κό­τη­τος τοῦ Ὀρ­θο­δό­ξου Γέ­νους.

Ἀ­πὸ τὴν ἀρ­χαί­α ἑλ­λη­νι­κὴ πα­ρά­δο­ση δι­α­σώ­ζει τὴν εὐ­σε­βεί­α πρὸς τὸ θεῖ­ο, ἀλ­λὰ ἀ­πο­βάλ­λει τοὺς ψεύ­τι­κους θε­οὺς καὶ τὶς δει­σι­δαι­μο­νί­ες· υἱ­ο­θε­τεῖ τὸ με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος τοῦ πα­ρα­δο­σι­α­κοῦ τυ­πι­κοῦ τῆς λα­τρεί­ας καὶ τὸ γε­μί­ζει μὲ τὴν ἀ­πο­κε­κα­λυμ­μέ­νη Ἀ­λή­θει­α τοῦ Θε­αν­θρώ­που Χρι­στοῦ, μὲ τὴν ἀ­γά­πη Του καὶ μὲ τὴ δι­δα­σκα­λί­α Του πε­ρὶ τοῦ μό­νου καὶ ἀ­λη­θι­νοῦ Ἁ­γί­ου Τρι­α­δι­κοῦ Θε­οῦ καὶ τῆς σω­τη­ρί­ας τοῦ ἀν­θρώ­που δι­ὰ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας Του εἰς τὴν ἐ­που­ρά­νι­ο βα­σι­λεί­α Του. Ἀ­πὸ τὴν ἑλ­λη­νι­κὴ φι­λο­σο­φί­α δι­α­τη­ρεῖ τὴ μέ­θο­δο τῆς συ­ζη­τή­σε­ως/ἀ­να­ζη­τή­σε­ως καὶ τὸ σύ­στη­μα τῶν λο­γι­κῶν κα­τη­γο­ρι­ῶν, ἀλ­λὰ ἀ­πορ­ρί­πτει τὶς δαι­μο­νι­κὲς καὶ ἐ­φά­μαρ­τες ἀν­τι­λή­ψεις. Δι­α­σώ­ζει τὴν μο­να­δι­κὴ σὲ λε­κτι­κὸ πλοῦ­το, νο­η­μα­το­δό­τη­ση καὶ δο­μὴ ἑλ­λη­νι­κὴ γλῶσ­σα, μὲ τὴν ὁ­ποί­αν ἀ­πο­κλει­στι­κὰ καὶ μό­νον εἶ­ναι δυ­να­τὸν νὰ ἐκ­φρα­στοῦν στὴν αὐ­θεν­τι­κό­τη­τά τους τὰ βα­θει­ά, λε­πτο­φυ­ῆ καὶ ὑ­ψη­πε­τῆ ―κυ­ρί­ως καὶ πρὶν ἀ­π’ ὅ­λα θε­ό­πνευ­στα― θε­ο­λο­γι­κὰ νο­ή­μα­τα τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Χρι­στι­α­νι­κῆς Πί­στε­ως.

Δο­μεῖ­ται στὴν Ἀ­λή­θει­α Του καὶ στὴν Ἀ­γά­πη Του μὲ τὸ ―θεί­ᾳ προ­νοί­ᾳ― προ­ϋ­πάρ­χον ἑλ­λη­νι­κὸ φι­λό­τι­μο· μί­α ψυ­χι­κὴ κα­τά­στα­ση ποὺ δύ­σκο­λα πε­ρι­γρά­φε­ται, ἀλ­λὰ ἀ­πο­τε­λεῖ τὴ βά­ση κά­θε κα­λοῦ καὶ με­γά­λου, πνευ­μα­τι­κοῦ-ψυ­χι­κοῦ-ὑ­λι­κοῦ ἔρ­γου ποὺ ἐ­πι­τε­λεῖ τὸ Ἑλ­λη­νι­κὸ Ἔ­θνος, εἶ­τε σὲ προ­σω­πι­κὸ εἴ­τε σὲ ἐ­θνι­κὸ ἐ­πί­πε­δο. Δὲν εἶ­ναι ἀ­κρι­βῶς τὸ «κα­λὸν κἀ­γα­θόν» καὶ τὸ «μέ­γα»· εἶ­ναι τὸ «κά­τι» ποὺ προσ­δί­δει ἕ­ναν μο­να­δι­κὸ χα­ρα­κτῆ­ρα εἰς τὸ «κα­λὸν κἀ­γα­θόν» καὶ τὸ «μέ­γα».

Εἶ­ναι αὐ­τὸ τὸ «κά­τι» ποὺ προσ­δι­ό­ρι­σε τὴν εἰ­δο­ποι­ὸ δι­α­φο­ρὰ με­τα­ξὺ τοῦ Ἑ­βρα­ϊ­κοῦ λα­οῦ καὶ τοῦ Ἑλ­λη­νι­κοῦ ἔ­θνους. Εἰς τοὺς Ἑ­βραί­ους «κα­τὰ χά­ριν» πα­ρα­χω­ρή­θη­κε ἡ δυ­να­τό­τη­τα/εὐ­και­ρί­α νὰ κα­τα­στοῦν ὁ πε­ρι­ού­σι­ος λα­ὸς τοῦ Θε­οῦ, ἀλ­λὰ τοὺς ἔλ­λει­πε αὐ­τὸ τὸ «κά­τι» καὶ ἡ ἔλ­λει­ψή του τοὺς ὁ­δή­γη­σε στὴν ἄρ­νη­ση τοῦ Θε­αν­θρώ­που, δευ­τέ­ρου προ­σώ­που τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ Υἱ­οῦ τοῦ Θε­οῦ Πα­τρός. Εἰς τοὺς Ἕλ­λη­νες πλε­ό­να­ζε αὐ­τὸ τὸ «κά­τι» καὶ αὐ­τὴ ἡ πε­ρίσ­σει­α τοὺς ἐ­πέ­τρε­ψε «κα­θ’ ὁ­μοί­ω­σιν» νὰ κα­τα­στοῦν ὁ ἐ­κλε­κτὸς λα­ὸς τοῦ Θε­οῦ· ὥ­στε δι­ὰ τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ τους ―ἰ­δι­αι­τέ­ρως τῆς γλώσ­σας τους, εἰς τὴν ὁ­ποί­αν συμ­πο­σοῦ­ται ἡ πεμ­πτου­σί­α τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ ἑ­νὸς λα­οῦ― καὶ κυ­ρί­ως δι­ὰ τῆς θυ­σι­α­στι­κῆς καὶ μαρ­τυ­ρι­κῆς ἀ­φο­σι­ώ­σε­ώς τους εἰς τὸν Κύ­ρι­ο καὶ Θε­ό μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό, κα­τέ­κτη­σαν ὡς ἔ­θνος τὸν στέ­φα­νο τῆς δό­ξης τοῦ Χρι­στοῦ· τὸν ὁ­ποῖ­ον καὶ δι­α­τη­ροῦν ἐ­φό­σον ―καὶ στὸν βαθ­μὸ πού― συ­νε­χί­ζουν νὰ ἐμ­μέ­νουν στὴ θυ­σι­α­στι­κὴ καὶ μαρ­τυ­ρι­κὴ ἀ­φο­σί­ω­σή τους!­.­.. Δι­ό­τι αὐ­τὸ τὸ «κά­τι» τοὺς ἐ­πέ­τρε­ψε ὄ­χι μό­νον νὰ δε­χθοῦν ἀλ­λὰ καὶ νὰ ἀ­σκή­σουν τὶς ὑ­πέρ­τα­τες δω­ρε­ὲς τοῦ Κυ­ρί­ου: τὴν ἐ­λευ­θε­ρί­α τοῦ προ­σώ­που καὶ τὸ αὐ­τε­ξού­σι­ο τῆς συ­νει­δή­σε­ως· δω­ρε­ὲς ποὺ μό­νον στὴν ἑλ­λη­νι­κὴ ἔκ­φαν­σή τους καὶ μό­νον μέ­σῳ αὐ­τῆς κα­τέ­στη ἐ­φι­κτὸ νὰ τὶς ἀν­τι­λη­φθεῖ καὶ νὰ τὶς κα­τα­νο­ή­σει τὸ πλά­σμα τοῦ Δη­μι­ουρ­γοῦ Θε­οῦ· αὐ­τὴ ἦ­ταν ἡ οἰ­κο­νο­μί­α Του!­.­..

Εἶ­ναι τὸ ρω­μαί­ϊ­κο φι­λό­τι­μο αὐ­τὸ τὸ «κά­τι», ποὺ τὸ ἀ­να­γνω­ρί­ζου­με τό­σο ὅ­ταν ὑ­πάρ­χει ὅ­σο καὶ ὅ­ταν δὲν ὑ­πάρ­χει. Εἶ­ναι αὐ­τὸ τὸ «κά­τι», ποὺ μᾶς τι­μᾶ ὅ­ταν τὸ ἔ­χου­με καὶ μᾶς ἀ­τι­μά­ζει ὅ­ταν δὲν τὸ ἔ­χου­με· κι ὅ­ταν τό ’­χου­με δι­πλὰ μᾶς τι­μᾶ ἐ­ὰν ἐ­λεύ­θε­ρα τὸ ἐκ­δη­λώ­νου­με στὰ ἔρ­γα μας, ἐ­νῶ δι­πλὰ μᾶς ἀ­τι­μά­ζει ἐ­ὰν τὸ φυ­λα­κί­ζου­με στὴν σι­ω­πή μας ἢ καὶ στὰ λό­γι­α μας!­!! Εἶ­ναι αὐ­τὸ τὸ «κά­τι» ποὺ ὅ­ταν ὑ­πάρ­χει πη­γά­ζει κα­τευ­θεί­αν ἀ­πὸ τὰ βά­θη τῆς καρ­δι­ᾶς μας κι ἐκ­δη­λώ­νε­ται ἀ­πο­κλει­στι­κὰ καὶ μό­νον στὰ ἔρ­γα μας καὶ στὶς πρά­ξεις μας!­.­..

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΙΕΡΩΜΕΝΩΝ ΕΠΗΡΕΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ: "Ποι­ά, λοι­πόν, εἶ­ναι «η κοι­νή βά­ση που ε­νώ­νει την ευ­ρω­πα­ϊ­κή οι­κο­γέ­νει­α», ἡ ὁ­ποί­α «εί­ναι στέ­ρε­η και δεν α­πο­σα­θρώ­νε­ται», ὅ­πως ἀ­νι­στό­ρη­τα καὶ ἐ­πι­βού­λως ὁ Ἀ­θη­νῶν Ἱ­ε­ρώ­νυ­μος δι­α­τεί­νε­ται;" Λαυ­ρεν­τι­ος Ντετ­ζι­ορ­τζι­ο

Ἀπάντηση στὶς θεολογικὲς κακοδοξίες καὶ ἱστορικὲς ἀνακρίβειες τοῦ Ἀθηνῶν Ἱερωνύμου

Ἡ Ἑλλάδα τῆς Ρωμηοσύνης

δὲν εἶναι ἡ Εὐρώπη τοῦ Καρλομάγνου

Γράφει ὁ Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο

Πρὶν λί­γες ἡ­μέ­ρες ἡ Δε­σπο­το­κρα­τί­α, ποὺ λυ­μαί­νε­ται τὴν Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ στὴν Ἑλ­λά­δα ―δι­ὰ τοῦ Ἀ­θη­νῶν Ἱ­ε­ρω­νύ­μου (γραπτῶς καὶ προφορικῶς)[1] καὶ τοῦ Θεσ­σα­λο­νί­κης Ἀν­θί­μου (προφορικῶς) ― ἐ­ξέ­φρα­σε τὴν «πα­ρα­δο­σι­α­κή» ταύ­τι­ση τῆς ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς ἐ­ξου­σι­ο­κρα­τί­ας μὲ τὴν πο­λι­τι­κὴ-οἰ­κο­νο­μι­κὴ-κοι­νω­νι­κὴ ἐγχώρια ἐ­ξου­σι­ο­κρα­τί­α καὶ τὴν ξε­νο­κρα­τί­α.

Ἐ­πι­βε­βαί­ω­σε τὴν ἀ­πο­στα­σι­ο­ποί­η­σή της τό­σο ἀ­πὸ τὴν Ὀρ­θό­δο­ξη Πί­στη καὶ τὴν ὀρ­θό­δο­ξη συ­νεί­δη­ση τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ὅ­σο καὶ ἀ­πὸ τὴν ὀρ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­ση, ποὺ ἱ­στο­ρι­κὰ θέ­λει τὴν Ἐκ­κλη­σί­α στὸ πλευ­ρὸ τοῦ Ὀρ­θο­δό­ξου Ἑλ­λη­νι­κοῦ Λα­οῦ σὲ κά­θε πε­ρι­πέ­τει­ά του καὶ συμ­μέ­το­χο ―ἂν ὄ­χι πρω­τα­γω­νί­στρι­α καὶ ἡ­γέ­τι­δα― τῶν ἐ­θνι­κῶν ἀ­γώ­νων του.

Ἀ­πέ­δει­ξε γι­ὰ μί­αν ἀ­κό­μη φο­ρὰ ὅ­τι συ­νε­χί­ζει τὴν πα­ρά­δο­ση τῶν γραι­κύ­λων*· τῶν φι­λε­νω­τι­κῶν*· τῶν δυ­τι­κό­πλη­κτων δι­α­νο­ου­μέ­νων καὶ τῶν πο­λι­τι­κῶν δω­σι­λό­γων, ποὺ ἀφ-ἑλ­λη­νί­ζουν καὶ ἀ­πὸ-ὀρ­θο­δο­ξο­ποι­οῦν τὸν Ἑλ­λη­νι­κὸ Λα­ό· τῶν ὀ­λι­γαρ­χῶν καὶ τῶν πά­σης φύ­σε­ως ἰ­δι­ο­τε­λῶν καὶ συμ­φε­ρον­το­λό­γων ―το­κι­στῶν καὶ σου­λατ­σα­δό­ρων― ποὺ ἀ­πο­μυ­ζοῦν τὸν ἱ­δρῶ­τα καὶ τὸ αἷ­μα τοῦ λα­οῦ· ὅ­λων αὐ­τῶν ποὺ δι­α­χρο­νι­κὰ ἀ­φα­νί­ζουν τὴν ἐλ­πί­δα καὶ κα­τα­στρέ­φουν τὸ μέλ­λον τῶν Ἑλ­λή­νων/Ρω­μη­ῶν.

Ἂν γονατίσει ἡ Ἑλλάδα, θὰ γονατίσει ἡ Εὐρώπη καὶ ὁ κόσμος

Με αφορμή συμμετοχή σε εκπομπή ιταλικοῦ τηλεοπτικού σταθμού

«Ἡ Ρωμηοσύνη θὰ χαθεῖ, ὄντας ὁ κόσμος λείψει»
(Νικολαΐδης)

Γράφει ὁ Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο
25 Ἰουλίου 2015

1. Τὸ πρόβλημα τῆς Ἑλλάδας εἶναι πρόβλημα εὐρωπαϊκὸ καὶ παγκόσμιο, γιατὶ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς Παγκοσμιοποίησης, ποὺ δὲν ἔχει μόνον στόχους οἰκονομικοὺς καὶ πολιτικούς, ἀλλὰ ―θὰ ἔλεγα ὅτι κυρίως στοχεύει καί― ἀποσκοπεῖ στὴν ὁμογενοποίηση λαῶν, ἐθνῶν καὶ πολιτισμῶν στὴν ἀ-πολιτικὴ καὶ ἀποκρυφιστικὴ χοάνη τῆς Νέας Ἐποχῆς.

2. Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο τὸ σιωνιστικὸ τραπεζικὸ καὶ χρηματιστηριακὸ κεφάλαιο μὲ τὴ σύγχρονη μορφή του, τὰ «ἄϋλα» προϊόντα του μὲ τὶς ὀλέθριες ὑλικὲς συνέπειές τους εἰς βάρος Κρατῶν καὶ Λαῶν, ἐντάσσεται καὶ τὸ λεγόμενο «ἑλληνικὸ πρόβλημα».

3. Μὲ αὐτὰ τὰ οἰκονομικὰ ὅπλα ―καὶ τὴν εὐρείας κλίμακας χρήση τῆς διαφθορᾶς στὶς διάφορες χῶρες-στόχους του, ὅπως ἡ Ἑλλάδα― ἀναγεννήθηκε ὁ ἀκόρεστος γερμανικὸς ἰμπεριαλισμός, δημιουργώντας τὸ «ἄτυπο» ἀλλὰ δραστήριο 4ο Ράϊχ, ποὺ κυριαρχεῖ στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ ἐπιβάλλει τὴ ναζιστικὴ πολιτική του μέσω τοῦ «ὑπερόπλου» του: τοῦ εὐρώ. Καὶ εἶναι πλέον ὁρατό· ὅ,τι δὲν κατάφερε νὰ πετύχει τὸ 3ο Ράϊχ τοῦ ναζισμοῦ καὶ τοῦ Χίτλερ στὸν β΄ παγκόσμιο πόλεμο, τὸ ἐπιβάλλει σήμερα τὸ 4ο Ράϊχ τοῦ νεο-ναζισμοῦ καὶ τοῦ Σόϊμπλε καὶ τῆς Μέρκελ!...

Λόγος ευθύς προς την εξουσιολαγνική και αντίχριστη Δεσποτοκρατία, Λαυρέντιου Ντετζιόρτζιο

Συχνάκις οἱ οἰκουμενιστὲς καὶ οἱ «ἀντὶ-οἰκουμενιστές» δεσποτοκράτες —στελέχη καὶ μέλη καὶ θιασῶτες τῆς ἀντιχρίστου καὶ ἑωσφορικῆς Δεσποτοκρατίας^[1]— κατηγοροῦν τοὺς ἀποτειχισμένους ὅτι μὲ τὴν Ἀποτείχισή τους τίθενται «ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας» κι ἔτσι χάνουν τὴ δυνατότητα τῆς σωτηρίας τους!... Ἐλέγχουν τοὺς ἀποτειχισμένους μὲ ὑποκριτικὸ ἐνδιαφέρον, διότι πολλοὶ ἀπὸ αὐτούς, λόγῳ ἐλλείψεως ἱερέων καὶ πνευματικῶν, δὲν ἔχουν πλήρη καὶ τακτικὴ μυστηριακὴ ζωή.

    Καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι, ὅτι πράγματι πολλοὶ εὑρίσκονται λατρευτικῶς ἐμπερίστατοι: ἐν μυστηριακῇ λιμοκτονίᾳ καὶ ἐν λατρευτικῇ πενίᾳ τελοῦντες καὶ ἐν ποιμαντικῇ ὀρφανίᾳ χειμαζομένοι. Γιὰ νὰ λειτουργηθοῦν, γιὰ νὰ κοινωνήσουν, γιὰ νὰ ἐξομολογηθοῦν κ.λπ. πρέπει νὰ ταξιδέψουν ἀκόμη καὶ 800 χιλιόμετρα!... Αὐτὴ ἡ κατάσταση, ἄλλωστε, εἶναι ποὺ ἀποτρέπει πολὺ μεγάλον ἀριθμὸ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν νὰ ἀποτειχισθοῦν, ἐνῶ γνωρίζουν τὴ δέουσα ἁγιοΓραφικῶς καὶ ἁγιοΠατερικῶς ὀρθὴ στάση καὶ ἐπιβαλλομένη πράξη ἐν καιρῷ αἱρέσεως, καὶ ἐπιθυμοῦν νὰ ἀποτειχισθοῦν. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι τὸ τίμημα ποὺ πρέπει νὰ καταβάλουμε, ἡ θυσία ποὺ καλούμεθα νὰ ὑποστοῦμε γιὰ τὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, ὅπως πολλὲς φορὲς ἔχει συμβεῖ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία καὶ γιὰ μεγάλα χρονικὰ διαστήματα, γιὰ ὁλόκληρες γενεές, νὰ βιώσουν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί: μυστηριακὴ πείνα καὶ λατρευτικὴ πενία καὶ ποιμαντικὴ ὀρφάνια!...

OYΔΕΙΣ ΓΝΩΡΙΖΩΝ ...ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ, Λαυρέντιου Ντετζιόρτζιο

 Ὁ Κύριός μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μᾶς θέλει θερμοὺς ὁμολογητὲς τῆς πρὸς Αὐτὸν Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας καὶ ὄχι χλιαροὺς θιασῶτες καὶ θεατὲς τοῦ μυστηρίου τῆς σωτηρίας μας· ἐπίσης ἀπαιτεῖ ἀπὸ ἐμᾶς τὸ ναί μας νὰ εἶναι «ναί!» καὶ τὸ ὄχι μας νὰ εἶναι «ὄχι!» ἀποκλείοντας τὶς διχοστασίες μας καὶ τοὺς ἐπαμφοτερισμούς μας. Ὁ  Κύριος, περισσότερο ἀπὸ δούλους καὶ μισθωτοὺς μᾶς θέλει υἱοὺς καὶ θυγατέρες Του!...

     Ἡ ἁγιοΓραφικὴ καὶ ἁγιοΠατερικὴ καὶ ἱεροΚανονικὴ ἐπιχειρηματολογία περὶ τὴν δέουσα ὀρθὴ στάση μας καὶ τὴν ἐπιβαλλομένη ὀρθὴ πράξη μας, ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἐν καιρῷ αἱρέσεως
ἔναντι τῶν αἱρετικῶν κι αἱρετιζόντων ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἔχει ἀπὸ πολλοῦ χρόνου κατατεθεῖ, συζητηθεῖ καὶ ἤδη ἐφαρμόζεται ἀπὸ πολλοὺς ἀδελφούς μας, συνετὰ καὶ συνεπῆ μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του καὶ Ἐκκλησίας μας. Ἰδιαιτέρως ἔχει μιλήσει καὶ γράψει καὶ δημοσιεύσει σχετικῶς ὁ Γέροντάς μας, ἱερομόναχος π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς.^[1] Οἱ ἐνδιαφερόμενοι μάλιστα ἤδη τὰ ἔχουμε πληροφορηθεῖ καὶ ἐν πολλοῖς μελετήσει, ὅπως μέλλει νὰ τὰ πληροφορηθοῦν καὶ μελετήσουν πολλοὶ καὶ πλείονες ἡμῶν στὸ μέλλον!...