Ἄκουσε πὼς μιλᾶ ὁ Παῦλος γιὰ τὴν ἀρχαία σοφία: «Ἐπειδὴ (γάρ) ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διὰ τῆς σοφίας (φιλοσοφίας) τὸν Θεόν, εὐδόκησεν ὁ Θεὸς διὰ τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος σῶσαι τοὺς πιστεύοντας. Ἐπειδὴ καὶ Ἰουδαῖοι σημεῖον αἰτοῦσι, καὶ Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν, ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν...».

   Αύτοὶ οἱ διδάσκαλοι τοῦ λαοῦ δὲν ρωτᾶνε τίποτα, αὐτοὶ τραβᾶνε τὸ χαβά τους. Τὸν Παῦλο, ποὺ εἶχε πῆ χίλιες φορὲς καὶ κατὰ χίλιους τρόπους πὼς ἡ γλωσσικὴ ἐπιτηδειότητα δηλαδή ἡ ρητορεία, εἶναι ψεύτικη καὶ δὲν τὴ θέλει ὁ Χριστός, αὐτοί, σώνει καὶ καλά, μὲ τὸ ζόρι, τὸν ἀνακηρύξανε «μέγαν ρήτορα», αὐτὸν ποὺ εἶπε λ.χ. «οὐ γὰρ ἀπέστειλέ με ὁ Χριστὸς βαπτίζειν, ἀλλ᾿ εὐαγγελίζεσθαι, οὐκ ἐν σοφίᾳ λόγου, ἵνα μὴ κενωθῆ ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ», καὶ ποὺ γράφει στοὺς Κολοσσαεῖς: «Βλέπετε (προσέξετε) μὴ τὶς ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν διὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης, κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων, κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου, καὶ οὐ κατὰ Χριστόν».

ΙΕΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟΝ ΠΑΥΛΟΝ ΟΜΙΛΙΑ Β΄

ΙΕΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟΝ ΠΑΥΛΟΝ

ΟΜΙΛΙΑ Β΄

Τί τέλος πάντων εἶναι ὁ ἄνθρωπος καὶ πόση εἶναι ἡ εὐγένεια τῆς δικῆς μας φύσης καὶ πόσο ἱκανὸ στὴν ἀρετὴ εἶναι αὐτὸ τὸ ὅν, μᾶς τὸ ἔδειξε περισσότερο ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους  ὁ Παῦλος. Καὶ τώρα σηκώνεται ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἔχει φτάσει καὶ μὲ καθαρὴ φωνὴ πρὸς ὅλους ἐκείνους ποὺ κατηγοροῦν τὴ φύση μας ἀπολογεῖται γιὰ χάρη τοῦ Κυρίου, προτρέπει τὴν ἀρετή, κλείνει τὰ ἀναίσχυντα στόματα τῶν βλάσφημων καὶ ἀποδεικνύει ὅτι δὲν εἶναι μεγάλη ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα στοὺς ἀγγέλους καὶ στοὺς ἀνθρώπους ἂν θέλουμε νὰ προσέχουμε τὸν ἑαυτό μας· γιατί χωρὶς νὰ ἔχει ἄλλη φύση, οὔτε νὰ ἔχει λάβει ἄλλη ψυχή, οὔτε νὰ κατοικήσει σὲ ἄλλο κόσμο, ἀλλὰ ἂν καὶ ἀνατράφηκε στὴν ἴδια γῆ καὶ τόπο μὲ τοὺς ἴδιους νόμους καὶ συνήθειες ξεπέρασε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν ἀπὸ τότε ποὺ ἔγιναν οἱ ἄνθρωποι.

ΙΕΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟΝ ΠΑΥΛΟΝ - ΟΜΙΛΙΑ Α΄

ΙΕΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟΝ ΠΑΥΛΟΝ

ΟΜΙΛΙΑ Α΄

Δὲν θὰ ἔσφαλλε κανένας ἂν ὀνόμαζε τὴν ψυχὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου λιβάδι ἀρετῶν καὶ κῆπο πνευματικό. Τόσο πολὺ ἀκτινοβολοῦσε ἀπὸ χάρη καὶ ἔδειχνε τὴν πίστη τῆς ψυχῆς του ἀντάξια αὐτῆς τῆς χάρης. Ἐπειδὴ λοιπὸν ἔγινε σκεῦος ἐκλογῆς καὶ καθάρισε καλὰ τὸν ἑαυτό του, εἶχε ἐκχυθεῖ σὲ αὐτὸν πλούσια ἡ δωρεὰ τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Γι᾿ αὐτὸ μᾶς χάρισε καὶ τοὺς θαυμαστοὺς ποταμούς, ὄχι μόνο τέσσερις κατὰ τὴν πηγὴ τοῦ παραδείσου [:οἱ τέσσερις ποταμοὶ ποὺ πότιζαν τὸν παράδεισο ἦταν οἱ Φισῶν, Γηῶν, Τίγρης καὶ Εὐφράτης· Γέν. 2,10-14], ἀλλὰ πολὺ περισσότερους ποὺ ρέουν καθημερινὰ καὶ δὲν ποτίζουν τὴ γῆ ἀλλὰ τίς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων ποὺ τίς διεγείρουν στὴν καρποφορία τῆς ἀρετῆς.

ΜΝΗΜΗ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ: Γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου [29-6-2001]

 

ΜΝΗΜΗ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου

[ἐκφωνήθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κομνηνείου Λαρίσης στὶς 29-6-2001]

 

 

Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ὁ μέγας Ἀπόστολος Παῦλος ὠνομάσθῃ «Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν», γιά μᾶς τοὺς Ἕλληνες εἶναι ὁ Ἀπόστολος τῆς Ἑλλάδος. Ἡ Ἑλλὰς πολλά τοῦ ὀφείλει. Εἶναι ὁ Ἀπόστολος ποὺ ἀγάπησε τοὺς Ἕλληνες, γιατί καὶ οἱ Ἕλληνες τὸν ἀγάπησαν. Ἐκοπίασε γιὰ μᾶς ὑπερβαλλόντως. Ἐκεῖνα ποὺ ἀκούσαμε στὴν σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή, ποὺ ἀναφέρεται εἰς τοὺς κόπους του, μέρος ἔχουμε καὶ ἐμεῖς, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, μέρος τῶν κόπων τοῦ μεγάλου Παύλου. Ὅ,τι μᾶς εἶπε ὅταν ἦρθε ἐδῶ, συμπυκνοῦται στὸν λόγο του στὸν Ἄρειο Πάγο στὴν Ἀθήνα. Εἶναι ἕνας λόγος ποὺ καθρεπτίζει τὴν πνευματικὴ κατάσταση τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ καὶ τὴν προσφορὰ τοῦ Παύλου. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει συχνὰ νὰ μελετοῦμε τὸν λόγον αὐτὸν τοῦ Παύλου στὸν Ἄρειο Πάγο.