ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ: Γονατιστοί μέσα στο χιόνι για τον Άγιο Ανδρέα

Συγκινητικά φωτογραφικά στιγμιότυπα έρχονται στη δημοσιότητα από την ιερά πανήγυρη του Αποστόλου Ανδρέα, προστάτου και ιδρυτού της Εκκλησίας της Ρουμανίας, στο ναό έξω απο το σπήλαιό του, που βρίσκεται κοντα στην πόλη της Κωνστάντζας. 

Ο Άγιος εορτάστηκε εν μέσω πανδημίας, με την τήρηση αυστηρών υγειονομικών μέτρων, σε δύσκολες καιρικές συνθήκες (χιονόπτωση) και σε υπαίθριο χώρο. Ο λαός του Θεού παραβρέθηκε ευλαβικά, μαζικά και γονατιστός μέσα στο χιόνι.

Η τέλεση της Θ. Λειτουργίας εντός του ναού απαγορεύονταν από τις υγειονομικές διατάξεις.

Δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ ἄνθρωπος νὰ τρώει ὅσο θέλει, ὅπως θέλει καὶ ὅ,τι θέλει καὶ νὰ ὑπάρχει ἐγκράτεια, σωφροσύνη καὶ παρθενία...

Ἡ νηστεία εἶναι ἕνα μεγάλο ὅπλο κατὰ τοῦ σαρκικοῦ πειρασμοῦ. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ νηστεύει, μειώνει τὶς αἰτίες τοῦ πειρασμοῦ, ἐνῶ ἐκεῖνος ποὺ δὲν νηστεύει, αὐξάνει τὶς αἰτίες τῶν πειρασμῶν του καὶ θὰ πέσει γρηγορότερα.

Ἱεροκήρυκος Δημητρίου Παναγόπουλου (1916 - 1982)

Μὴ ζητᾶς νὰ καταστείλεις τὸ θέμα τῶν σαρκικῶν πειρασμῶν, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ δὲν φροντίζεις νὰ τακτοποιήσεις τὸ θέμα τῆς διατροφῆς σου. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ θέλει νὰ νικήσει τοὺς σαρκικοὺς πειρασμούς, χωρὶς νὰ ἔχει ἐγκράτεια στὸ φαγητό, ὁμοιάζει μὲ ἐκεῖνον ποὺ προσπαθεῖ νὰ σβήσει τὴ φωτιὰ μὲ λάδι. Ἡ τροφὴ εἶναι αὐτὴ ποὺ δημιουργεῖ κακὲς προϋποθέσεις καὶ κάνει μετὰ τοὺς ἀνθρώπους, νὰ μὴ μποροῦν νὰ ἐπιβληθοῦν στὴ σάρκα τους. 

Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ καὶ ρύζι νὰ τρώει καὶ νὰ πειράζεται σαρκικῶς, ἀλλὰ τότε δὲν θὰ εἶναι ὑπεύθυνος γιὰ τὸν πειρασμό. Θὰ εἶναι πειρασμός, ποὺ...
ἐπιτρέπει ὁ Κύριος γιὰ τὸ συμφέρον τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν θὰ εἶναι πειρασμός, ποὺ τὸν φτιάχνει μόνος του...

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΕΡΑΝΙΣΜΑΤΑ

 "Το κακό, οὔτε φυσικὴ ὕπαρξη ἔχει, ἀλλὰ οὔτε καὶ κανένας εἶναι ἐκ φύσεως κακός. Γιατὶ ὁ Θεὸς δὲν ἔπλασε τίποτε κακό. Ὅταν κανεὶς ἐπιθυμήσει τὸ κακό, τότε τὸ ἀνύπαρκτο ἀρχίζει καὶ γίνεται ὑπαρκτό, ὅπως τὸ θέλει ἐκεῖνος πού τὸ κάνει.

Γ. Ιουστίνου Πίρβου – Αγαπητοί μου, δεν υπάρχουν ανθρώπινες λύσεις. Η λύση είναι να πεθαίνεις για τον Χριστό.

Σημείωση Χρήστου: Πόσο πιο ξεκάθαρα να μας τα κάνουν οι σύγχρονοι άγιοι; Όταν μιλάμε για τον συγκεκριμένο γέροντα, τα λόγια περιττεύουν.

Αναφερόμενος ο Γέροντας στη σύγχρονη ζωή είπε: «Σήμερα, οι άνθρωποι ζουν για το φαίνεσθαι και είναι τόσο δειλοί, ώστε δεν θέλουν ούτε καν ν΄ αναζητήσουν την Αλήθεια, πόσο δε μάλλον να υπερασπιστούν το Όνομά Του. Είμαστε αποδυναμωμένοι, εξουθενωμένοι και σκανδαλισμένοι απ’ αυτόν τον κόσμο, που ενδιαφέρεται για το πώς να κομματιάσει τις ζωές μας και τα έθνη μας. Υπάρχει μια συνεχής τάση για θρυμματισμό και διάβρωση του πνευματικού, του Ορθόδοξου ‘είναι’ μας. Το κλειδί είναι η διατήρηση της πίστης μας, παρ’ όλες τις κακουχίες και τα δεινά».

Ἕνας ξυπόλυτος ἀσκητής στό δικαστήριο

Έχω διαβάσει στο Λαυσαϊκόν του Παλλαδίου τα εξής περί του αββά Ωρ: «Ούτος εν τη ερήμω διάγων, ήσθιεν μεν βοτάνας και ρίζας γλυκείας, έπινεν δε και ύδωρ ότε ηύρισκεν, εν ευχαίς και ύμνοις διατελών πάντα τον χρόνον». 
Νομίζω αποδίδουν άριστα τα της ασκητικοτάτης βιοτής του πατρός Φιλαρέτου. Ήταν ένα από τα εύοσμα άνθη που φυτρώνουν στα βράχια των Καρουλίων! Φίλος της αρετής όντως. Πάντα κυκλοφορούσε ξυπόλυτος.
Μια μέρα ο Γέροντάς μας, ο π. Γερόντιος, θέλοντας να τον δοκιμάσει αν είναι από τον Θεόν η τόση αγάπη και απλότητά του ή από εγωισμό, του είπε:
«Πάτερ Φιλάρετε…»
«Ευλογείτε, Γέροντα».

Ιερέας σε ψυχιατρείο! Πάτερ; Πως φτάσατε εδώ;

-Πάτερ θέλετε να σάς φέρω κάτι την επόμενη συνάντησή μας;
-Ναι, θέλω κάτι επειδή έχω τέσσερα παιδάκια στην πατρίδα και τα έχω επιθυμήσει. Φέρε μου σε παρακαλώ ένα μικρό παιδάκι και φώναξέ με να βγώ στο παράθυρο από τα κάγκελα να το δώ να δώ τα ματάκια του να παρηγορηθώ.

Ιερέας σε ψυχιατρείο!

Πηγή: Αγιορείτικο Βήμα

 http://oodegr.co/oode/psyxotherap/psyxotherap/iereas_psyxiatreio_1.htm#pano

Αναδημοσίευση από: http://ieratikoistoxasmoi.blogspot.gr/2014/07/blog-post_11.html

Το κείμενο «Ιερεύς τις του 20ού αιώνος» δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς «Πειραϊκή Εκκλησία» και κυκλοφόρησε σε πολλές ιστοσελίδες του διαδικτύου, άλλοτε αυτοτελές και άλλοτε εντεταγμένο σε ένα γενικότερο κείμενο με τίτλο «Ενθύμιο Χειροτονίας εις Πρεσβύτερο Π. Ευαγγέλου εξ ιατρών 14/11/2009», το οποίο αποτελεί τον χειροτονητήριο λόγο του Ιερέως ιατρού π. Ευαγγέλου. Όπως ο ίδιος μας πληροφορεί, ο Αρχιερέας Γρηγόριος του ζήτησε να αναφέρη στον λόγο του την ιστορία του π. Νικολάου: «Γράψε, Ευάγγελε, την ζωή του π. Νικολάου, να την μοιράσουμε σαν ενθύμιο την ήμερα της χειροτονίας σου». Και όπως σημειώνει ο π. Ευάγγελος, «έτσι για υπακοή την έγραψα εις αποκάλυψη της μυστικής εργασίας του. Και διαρκή υπόμνησή μου του τι είναι Ορθόδοξος παπάς».

Χωριστήκαμε σε δυο ομάδες, βάλαμε τις ιατρικές μας μπλούζες και με τον υπεύθυνο γιατρό προχωρήσαμε στο κρεβάτι του πρώτου ασθενούς. Τον φώναξε ο υπεύθυνος από την παρέα του, ήρθε ένας μικρός μαγκάκος από την Λάρισα ομιλητικός αλλά μαγκάκος. Δεν θυμάμαι τίποτα από το πρώτο αυτό μάθημα ούτε γιατί ήταν μέσα ο ασθενής ούτε τι φάρμακα έπαιρνε, απλώς στην ρύμη των λόγων του είπε. «Έχουμε και τον παπά να μας βοηθά και περνάμε καλά και ενώ έπρεπε να φύγουμε σε τρεις μήνες επισπεύσαμε το πρόγραμμα χάρις σ' αυτόν και θα φύγω σε 1,5 μήνα». Τότε με τάραξε ο λογισμός μου, ένας καθολικός παπάς με το κουστουμάκι του βοήθησε αυτόν εδώ; Αδύνατον, ένας καθολικός παπάς!!!!

Στην πρώτη μας αυτή συνάντηση ουδέν έπραξα, παρ' όλο τον φυσικό μου κοινωνικό χαρακτήρα. Έφυγα, όταν τελείωσε ο υποχρεωτικός μου χρόνος της παρουσίας. Στην δεύτερη επίσκεψη την επόμενη εβδομάδα πάλι τα ίδια, άλλος ασθενής και νέα αποκάλυψη: «ευτυχώς που έχουμε τον παπά και μας βοηθά, ειδικά τα βράδια που μένουμε με τους εαυτούς μας, μας παρηγορεί, μας εμψυχώνει. Είναι δικός μας παπάς, ορθόδοξος!».

Ένα κρύο ρεύμα με διαπέρασε, γκρεμίστηκαν όλα, ο ευσεβισμός μου δεν μπορούσε να δεχτή ότι ένας παπάς ορθόδοξος ήταν μέθυσος, είχε ανάγκη αποτοξίνωσης και βρισκόταν πίσω από τα σίδερα με άλλους παρανόμους, μέθυσους και ναρκομανείς. Ούτε καν σε κάποιο ιδιωτικό κέντρο αποτοξίνωσης. Η ιδέα που είχα για άσπιλη Εκκλησία, και οφειλόταν στην νεότητά μου, ξεθώριασε απότομα.

Τον πλησίασα, στεκόταν όρθιος και συνομιλούσε με έναν άλλο ασθενή, που έτρεμαν τα χέρια του. Συνομιλούσε απλά για το τίποτα, ο άλλος τον άκουγε, του έλεγε για τα προβλήματά του, του μιλούσε γρήγορα, ο παπάς άκουγε με μία απέραντη στοργή κοιτάζοντας τον. Είχε πρόσωπο καθαρό, μάτια γαλάζια-θάλασσα, ηλικία 55 χρονών περίπου, χέρια άσπρα, δάκτυλα μακριά, τέλος πάντων, όλα πάνω του είχαν κάτι το αρχοντικό. Του απάντησε σιγά με μια προφορά με αγγλική ηχώ.

Ήταν ξένος. Παπάς ορθόδοξος, ξένος. Μόλις τελείωσε με τον άρρωστο στράφηκε σε μένα και με ρώτησε: «Χάου αρ γιου;». Έμαθα ότι ήταν 'Έλληνας που γεννήθηκε στο εξωτερικό, οι γονείς του είχαν φύγει για την πέρα από τον Ατλαντικό Αμερική. Τον έστελναν όμως οι γονείς του στους παππούδες του στην Κατερίνη, έτσι είχε μάθει καλά ελληνικά και είχε ένα σύνδεσμο με την παράδοση της χώρας μας. Ένιωθα ήδη άνετα σαν να τον γνώριζα από χρόνια, είχαν φύγει όλοι οι ενδοιασμοί μου. «Τι θέλετε από μένα;», με ρώτησε. «Θέλω να μάθω γιατί βρίσκεστε σε αυτό το χώρο και θεραπεύεστε, τέλος πάντων να σάς γνωρίσω». «Ελάτε στο δωμάτιό μου».

Ναι, μέσα σε αυτό το χάλι υπήρχε ένα μικρό δωματιάκι, στενό δωματιάκι με ένα κρεβάτι, παράθυρο βορινό, τοίχοι πανύψηλοι, τέσσερα μέτρα ύψος, ένα γραφείο, εικόνες ρωσικές, καντήλι, κομποσκοίνι, θυμιατήρι, πετραχήλι, φάρμακα πάνω στο γραφείο και βιβλία.

Ήταν ένα μικρό καλογερικό κελί μέσα στη ταραχή εβδομήντα τροφίμων του ψυχιατρείου. Εκεί άρχισε η αποκάλυψη της Χάρης του Θεού. Το όνομα Νικόλαος, ορθόδοξος ιερέας της αρχιεπισκοπής της Αμερικής. Καθηγητής του Χάρβαρντ στην έδρα των Παλαμικών σπουδών και ποιμαντικής ψυχολογίας. Καθηγητής στο Χάρβαρντ στο μεγαλύτερο πανεπιστημιακό ίδρυμα της Αμερικής και τώρα τρόφιμος της ψυχιατρικής πτέρυγας του Δαφνίου στο τμήμα αποτοξινώσεως, η διαφορά είναι ιλιγγιώδης.

-Πάτερ; Πως φτάσατε εδώ;

-Ήμασταν μία παρέα φίλοι που τελειώσαμε την Σχολή του Τιμίου Σταυρού στην Βοστόνη. Παντρευτήκαμε, κάναμε παιδιά και γίναμε Ιερείς. Ο καλύτερος όλων μας πριν περίπου δέκα χρόνια πέθανε αιφνίδια. Τον κηδεύσαμε και γυρίσαμε στα σπίτια μας. Τότε με κατέλαβε ένα πνεύμα λύπης και από τότε άρχισα να πίνω. Τέλος πάντων, σε λίγο καιρό ήμουν εξαρτημένος από το ποτό, εάν δεν έπινα έτρεμα. Δεν μπορούσα να διευθετήσω τα θέματά μου. Στην αρχή το έκρυβα από την γυναίκα μου και τα παιδιά μου, δεν μεθούσα, αλλά έπινα, ήμουν με ένα ποτήρι στο χέρι. Πειράχτηκε και το ήπαρ μου.

Όλο το θέμα ήταν μία πρόκληση για την ιατρική μου γνώση, τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβάδιζε με την νηφαλιότητα του ανδρός με την αρχοντιά του και την έλλειψη νευρικότητας. Είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Του ζήτησα να του φέρω κάτι για παρηγοριά του μέσα σε αυτούς τους τοίχους. Ένα βιβλίο του Ρωμανίδη, μου λέει, τον είχαμε δάσκαλο τον Ρωμανίδη.

Στην νέα συνάντησή μας την επόμενη εβδομάδα κρατούσα στο χέρι μου το δεμένο βιβλίο του Ρωμανίδη «ΡΩΜΑΙΟΙ Η ΡΩΜΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ». Ανέβηκα τρέχοντας τα σκαλιά να συναντήσω τον Νικόλαό μου τον άρρωστό μου, τον βρήκα στο δωμάτιό του καθισμένο σε μία μικρή πολυθρόνα και στο χέρι του ένα μικρό κομποσκοίνι. Του έδωσα το βιβλίο στα χέρια του. Είχε κόκκινο σκληρό εξώφυλλο, το γύρισε με αγάπη, διάβασε τα κεφάλαια. Χάρηκε σαν μικρό παιδί.

-Είμαι εδώ πάνω από τρεις μήνες, βγαίνω σπάνια δεν έχω που να πάω, δεν μου έχουν φέρει ένα δώρο. Πόσο χαίρομαι για αυτό που μου έφερες. Αυτός ο άνθρωπος έφερε αέρα ορθοδοξίας, γκρέμισε το σχολαστικισμό της γερμανικής ιδεολογίας, έδειξε τον πλούτο μας!!! Ότι μας έλεγε ο γέρο-Ιωσήφ, αυτός το έβαλε στα Πανεπιστήμια.

-Ποιος γέρο Ιωσήφ;

-Ο ησυχαστής, ο παππούς, ο σπηλαιώτης. Τον γνώρισα το 1960 όταν πήγαινα στο Άγιο Όρος, στη Νέα Σκήτη, με δεχόταν στο κελάκι του. Μου έμαθε να προσεύχομαι με το κομποσκοίνι ώρες και ώρες, φωτόμορφος, γλυκύς, αυστηρός. Προσοχή έλεγε στο νου, πρώτα προσβολή μετά συζήτηση με τον λογισμό μετά συγκατάθεση!!! Συγκατάθεση, θάνατος, αρχή αμαρτίας, η αμαρτία δόντι ιοβόλο του θανάτου. Προσοχή όχι συζήτηση με τον λογισμό, νήψη.

Ωραίοι εισίν οι πόδες της οδού Χριστού Ιησού βαδίζοντες

  Οι πόδες  ενός αγωνιζόμενου  Ορθοδόξου ασκητού

Η φοβερή προφητεΙα του αββά Παμβώ!!!

Οι επίσκοποι πάλι των καιρών εκείνων θα δείχνουν δουλικότητα προς τους ισχυρούς, θα βγάζουν τις αποφάσεις ανάλογα με τα δώρα που θα παίρνουν και δεν θα υπερασπίζονται τους φτωχούς, όταν θα κρίνονται. Θα θλίβουν τις χήρες και θα καταταλαιπωρούν τα ορφανά.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ  ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ : "ΑΓΩΝΑΣ " ΑΦ 221 Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης  ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2015  http://www.agonas.org/

Ερώτησε κάποτε ένας μοναχός τον αββά Παμβώ: «Αλήθεια γέροντα, θα αλλάξουν οι συνήθειες και οι παραδόσεις των χριστιανών και δεν θα υπάρχουν ιερείς στις εκκλησιές;»

Και ο Γέροντας απάντησε: «Εκείνο τον καιρό θα ψυχραθεί η αγάπη των πολλών και θα πέσει μεγάλη θλίψη. Θα γίνουν επιδρομές εθνών.

  Μετακινήσεις λαών, αστάθεια στους βασιλείς, ανωμαλία στους κυβερνήτες, οι ιερείς θα γίνουν άσωτοι και οι μοναχοί θα ζουν με αμέλεια. Οι ηγούμενοι θα αδιαφορούν για τη δική τους σωτηρία αλλά και του ποιμνίου τους. Θα είναι όλοι τους πρόθυμοι και πρώτοι στα τραπέζια και εριστικοί. Οκνηροί στις προσευχές αλλά πρόθυμοι στην καταλαλιά, έτοιμοι για κατηγορία. Δεν θα θέλουν ούτε να μιμούνται ούτε να ακούνε βίους και λόγους Γερόντων, αλλά κυρίως θα φλυαρούν και θα λένε ‘‘αν ζούσαμε κι εμείς στις μέρες τους, θα αγωνιζόμασταν και εμείς’’.

Οι επίσκοποι πάλι των καιρών εκείνων θα δείχνουν δουλικότητα προς τους ισχυρούς, θα βγάζουν τις αποφάσεις ανάλογα με τα δώρα που θα παίρνουν και δεν θα υπερασπίζονται τους φτωχούς, όταν θα κρίνονται. Θα θλίβουν τις χήρες και θα καταταλαιπωρούν τα ορφανά.

Ακόμη θα εισχωρήσει και στον λαό απιστία, ασωτία, μίσος, έχθρα, ζήλεια, φιλονικία, κλεψιά, μέθη, έξαλλες διασκεδάσεις, μοιχεία, πορνεία, φόνοι και διαρπαγές.»

Είπε τότε ο αδελφός: «Και τί θα μπορεί να κάνει κανείς σε τέτοιους δύσκολους καιρούς;»

Και ο Γέροντας απάντησε: «Παιδί μου, σε τέτοιες ημέρες θα σωθεί εκείνος που θέλει και προσπαθεί να σώσει την ψυχή του και αυτός θα ονομαστεί μέγας στη Βασιλεία των Ουρανών».

πηγή: Το Μέγα Γεροντικόν

"Είθε ο Θεός να εξαλείψει το μνημόσυνό σου από την σκέψι μου"

    Ατενίσας προς τον γυναικωνίτην είδε γυναίκα ωραίαν και εσκανδαλίσθη

Όταν δε ελειτούργει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έβλεπε το Άγιον Πνεύμα, όπερ κατέβαινεν εις τα τίμια και άγια δώρα με σημείον, όπερ έβλεπε μόνον η καθαρά και αμόλυντος ψυχή του. 
Λειτουργούντος ποτέ του Αγίου μετά τινος Διακόνου, ούτος ατενίσας προς τον γυναικωνίτην είδε γυναίκα ωραίαν και εσκανδαλίσθη. 
Εννοήσας τούτο ο Άγιος βλέπει ότι δε κατήλθε το Άγιον Πνεύμα, κατά την συνήθειαν, τότε τον μεν Διάκονον διέκοψεν από την λειτουργίαν εκείνην και  τότε είδε το Άγιον Πνεύμα. 
Μετά δε ταύτα, δια να μη συμβή και άλλοτε, προσέταξε να κατασκευάσωσιν εις τον γυναικωνίτην δικτυωτά(καφάσια), ώστε αι γυναίκες να βλέπωσι προς το άγιον Βήμα, οι δεΚληρικοί να μη βλέπωσι προς τας γυναίκας.

(Συναξ. Ορθ. Εκκλ. Τόμ. ΙΑ σελ. 425).

Ο Άγιος Μαρτινιανός και ο πόλεμος του αντικειμένου

  Εις την ξηρόνησον εκείνην διέμεινεν ο Άγιος Μαρτινιανός έξ χρόνους, υπομένων πάσαν κακοπάθειαν τόσον κατά το θέρος όσον και κατά τον χειμώνα, νομίζων όλα τα λυπηρά ευχάριστα και αποβλέπων εις την μέλλουσαν αιώνιον αγαλλίασιν. 

   Όθεν εφθόνησε πάλιν ο αντικείμενος και του έδωσεν έτερον πόλεμον μεγαλύτερον από τον προηγούμενον. 

Εφύλαξε δηλαδή τον καιρόν ο παμμίαρος, και όταν διήρχετο πλησίον της πέτρας εκείνης πλοίον τι, εις το οποίον ήσαν άνδρες και γυναίκες, ήγειρε θαλασσοταραχήν και τότε το μεν πλοίον συνετρίβη εις την ξηρόνησον, οι δε επιβάται επνίγησαν άπαντες, μόνον μία κόρη ωραία και  πάγκαλος διεσώθη επί μιάς σανίδος και πλησιάσασα εις την ξηρόνησον εφώναζε μετά δακρύων: 

Ελέησόν με την απολλυμένην, δούλε του Θεού, και δος μοι χείρα βοηθείας. Πρόφθασον, πρίν να με καταπίη η άβυσσος και σώσον με την δυστυχή. 

  Βλέπων λοιπόν ο Όσιος ότι έπρεπε να βοηθήση την ναυαγόν είπε : Και τούτο τέχνη σου είναι, διάβολε, αλλά δεν θα νικήσης την δύναμιν του Χριστού, εις τον οποίον έχω εγώ στηρίξει ολοψύχως τας ελπίδας μου και πιστεύω εις την βοήθειάν Του.
    Ταύτα ειπών ο Όσιος εμελέτα κατά διάνοιαν λέγων : Πάλιν δοκιμασία καρδίας φοβερωτέρα της προτέρας επέστη εναντίονμου, είναι δε τόσος ο κίνδυνος όσον το ύδωρ είναι επισφαλέστερον της γης.

  Δέσποτα Κύριε, μη με αφήσης να απολεσθώ ο ανάξιος δούλος σου, αλλ’ οικονόμησον το συμφέρον μου.

Ούτως ειπών ο Όσιος έκυψεν εις την θάλασσαν και έσυρε την γυναίκα από τα ύδατα, βλέπων δε ότι ήτο κόρη περικαλλής και εύμορφος έλεγεν : Αληθώς δεν συμφωνούσι μαζί το πύρ και τα λινόξυλα. Αδύνατον είναι να συγκατοικώμεν κοινοβιάζοντες, διότι θέλομεν αμφότεροι εξαχρειωθεί διά συνεργείας του δαίμονος. Λοιπόν, συ υπόμεινον εδώ και μη δειλιάσης, διότι έχει άρτους και ύδωρ, έως ότου έλθη ο πλοίαρχος και τότε ανάγγειλον εις αυτόν τα συμβάντα και ειπέ του να σε υπάγη εις την πόλιν σου.

    Ούτως ειπών προσηυχήθη προς Κύριον λέγων : Κύριε ο Θεός μου, εις τον οποίον υπακούουσιν η θάλασσα και οι άνεμοι, επίβλεψον επ’ εμέ και μη με αφήσης να απολεσθώ εις τα ύδατα, εις τα οποία εισέρχομαι, ελπίζων εις το φοβερόν όνομά Σου, διότι προκρίνω να απολεσθώ μάλλον σωματικώς, παρά να πέσω εις το πάθος και τον βόρβορον του σώματος……….

(Συναξ.τόμοςΒ΄ : 327).

"Είθε ο Θεός να εξαλείψει το μνημόσυνό σου από την σκέψι μου"

  …όταν ο Μέγας Αρσένιος είπε εις την Ρωμαία συγκλητική που του ζήτησε να προσεύχεται γι αυτήν: «είθε ο Θεός να εξαλείψει το μνημόσυνό σου από την σκέψι μου» και αυτό ο Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας Θεόφιλος το ανέλυσεν ότι δεν εννοούσε ο Άγιος κάτι το κακό αλλά δεν ήθελε να την φέρνη εις την σκέψιν, καθ’ ότι ο διάβολος, είπε, πολεμεί τους μοναχούς δια των γυναικών. 

  Παρατηρούντε μη προσήκουσες συμπεριφορές  γυναικών μετα λαϊκών, μοναχών και ιερωμένων.  Τώρα εάν αυτοί είναι ανώτεροι του Μεγάλου Αρσενίου και δεν πολεμούνται πλέον διά των γυναικών, τότε είναι άξιοι προσκυνήσεως. 

Αλλά κι άξιοι προσκυνήσεως εάν είναι, το ότι το παράδειγμα των αγίων αυτών δημιουργεί προηγούμενον εις την Εκκλησίαν, αυτό και μόνον νομίζω είναι ένας λόγος να τους παρακαλέσωμεν να διορθώσουν  συμπεριφορές και τα του οίκου των.