«ἔλαιον δὲ ἁμαρτωλοῦ μὴ λιπανάτω τὴν κεφαλήν μου»
Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος
Εκείνη την εποχή, ο Αμαρφάλ, βασιλιάς της Σεναάρ, ο Αριώχ, βασιλιάς της Ελλασάρ, ο Χοδολλογομέρ, βασιλιάς της Ελάμ, και ο Θαργάλ, βασιλιάς των Εθνών, κήρυξαν τον πόλεμο στο Βαλλά, βασιλιά των Σοδόμων, στο Βαρσά, βασιλιά των Γομόρρων, στο Σινόβ, βασιλιά της Αδαμά, στο Συμοβόρ, βασιλιά της Σεβωείμ, και στο βασιλιά της Βαλάκ (Βέλα), δηλαδή της Σηγώρ.
ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ !
(στὶς φωτογραφίες ὁ παπα Παΐσιος ὁ μαθηματικός ,ἀπὸ τοὺς πιὸ στενοὺς μαθητὲς τοῦ ἁγίου Παϊσίου . Πῶς ἀπὸ τὴν Παναγούδα καταντήσαμε στὸ νὰ διαφημίζουμε τὸ θανατηφόρο μπόλι καὶ τὸν ὀλετῆρα Σαμαρᾶ ;; )
σχολιο: Κυριολεκτικά.Τὸ κίνητρο μοῦ νὰ ἀνεβάσω αὐτὲς τὶς «ὀμορφιές» ,εἶναι ὁ φόβος ποὺ εἶπες γιὰ τὴν πτώση ἀκόμα καὶ τῶν θεωρουμένων στύλων τῆς πίστεως.
Ἂν ἄνθρωποι τέτοιας πνευματικῆς προεργασίας ,σαβουρδιάστηκαν μεγαλοπρεπῶς ,τί μὲ περιμένει ἐμένα .... ἀλοίμονο μου
Τότε, ἐκεῖ ποὺ καθόμουν εἰς τὸ περιβόλι μου καὶ ἔτρωγα ψωμί, πονώντας ἀπὸ τὶς πληγές, ὅπου ἔλαβα εἰς τὸν ἀγώνα καὶ περισσότερο πονώντας διὰ τὶς μέσα πληγὲς ὅπου δέχομαι διὰ τὰ σημερινὰ δεινὰ τῆς Πατρίδος, ἦλθαν δύο ἐπιτήδειοι, ἄνθρωποι τῶν γραμμάτων, μισομαθεῖς καὶ ἄθρησκοι, καὶ μοῦ ξηγῶνται ἔτσι· «Πουλᾶς Ἑλλάδα, Μακρυγιάννη».
Οι ποιμένες έχασαν το δρόμο τους και δεν τους επαναφέρουμε. Τους ακολουθούμε. Πνευματικοί πλανήθηκαν .
Και μας παρασέρνουν. Μας παρασέρνουν γιατί δεν μελετάμε Ευαγγέλιο , δεν μελετάμε Πατέρες της Εκκλησίας.
Δεν αντιδράσαμε ως ανθρωπότητα στην αρχή και τώρα στο τέλος τα πράγματα είναι πιο δύσκολα.
Οι νόμοι χρειάζονται εκεί που δεν υπάρχει αγάπη.
Μια κρύα νύχτα, ένας δισεκατομμυριούχος συνάντησε έναν φτωχό γέρο έξω.
Τον ρώτησε: "Δεν νιώθεις ότι κάνει κρύο και δεν φοράς ζεστά ρούχα";
Ο γέροντας απάντησε: Δεν έχω, αλλά το έχω συνηθίσει.
Ο δισεκατομμυριούχος απάντησε: "Περιμένετε Εδώ! θα μπω σπίτι μου τώρα και θα σας φέρω ζεστά ρούχα." Ο καημένος ο γέροντας ήταν τόσο χαρούμενος και είπε ότι θα τον περίμενε. Ο δισεκατομμυριούχος μπήκε στο σπίτι του και ξέχασε τον γέροντα.
Ένας από τους καλύτερους πίνακες στον κόσμο του Φέντορ Ρεσέτνικοφ, 1952, με τίτλο «χαμηλοί βαθμοι και πάλι".
Είναι ανεκτίμητος... γιατί;
Πρόκειται για ένα αγόρι που επιστρέφει από το σχολείο που απέτυχε στις εξετάσεις, και πώς η οικογένεια τον κοιτάζει και ο αδερφός του με περιφρόνηση
. Ο καλλιτέχνης τους λέει: «Να του συμπεριφέρεστε όπως του φέρεται ο σκύλος, που τον αγαπά είτε περάσει είτε αποτύχει, τον αγαπά γι'αυτό που είναι”.
Είναι ένα πρότυπο τέχνης που εκπαιδεύει τους ανθρώπους και διορθώνει τη συμπεριφορά τους.
Επίκαιρο τόσο για τους γονείς των υποψηφίων όσο και για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και νοοτροπία. ΛΝ
“Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις”
(Μία ἐξαγόρευση λογισμῶν γιά τήν δειλία μας)
Τό μοναχικό τάγμα εἶναι, γενικά καί διαχρονικά, συνηθισμένο στήν ἐξαγόρευση λογισμῶν. Ἄλλωστε εἶναι καί μία ἀπό τίς ὑποσχέσεις πού δίνουμε, ὅλοι οἱ Μοναχοί, ὅταν γινόμαστε Μεγαλόσχημοι. Φυσικά, οἱ Γέροντες πού ἀκοῦνε καί δέχονται τήν τοιαύτη ἐξαγόρευση τῶν μοναχῶν τους, δέν εἶναι μέν ὑποχρεωμένοι νά τούς ἐπιβλαβεύσουν ἤ νά τούς ἐπικροτήσουν κιόλας - ἀφοῦ ἐνδέχεται νά εἶναι καί ἀπορριπτέοι – εἶναι ὅμως ὑποχρεωμένοι νά τούς ἀκούσουν ὑπομονητικά μέχρι κεραίας.
Γύρω στο 1940-45, στην Ύδρα, πέθανε μια νέα γυναίκα και άφησε πίσω της μικρά παιδάκια. Στις σαράντα μέρες, ο πατέρας πήρε τα παιδάκια και πήγε σε ένα μοναστήρι, για να κάνουν το μνημόσυνο της μάνας...
Αφού τελείωσε ή λειτουργία και το μνημόσυνο, ό δύστυχος πατέρας, μάζεψε τα παιδιά του να επιστρέψει στο άδειο, από μάννα, σπίτι.
Ένα από τα παιδιά, ένα κοριτσάκι δέκα ετών περίπου, στάθηκε μπροστά στήν εικόνα της Παναγίας και κλαίγοντας της έλεγε:
«Παναγίτσα μου, εγώ τώρα δεν έχω μανούλα, μα χρειάζομαι μια μάννα. Θά μείνω έδώ κοντά Σου, να σ’ έχω αντί γιά τη μαμά μου, κοντά Σου δεν θά νοιώθω ορφανό, θά κάνω προσευχή και γιά τήν μανούλα μου, να τήν έχεις μαζί Σου να μην στενοχωριέται».
Μιλούσε ή παιδική ψυχή στήν Παναγία και τα μάτια της έτρεχαν. Εκεί τήν βρίσκει ό πατέρας και της λέει, ότι πρέπει να φύγουν. Ή μικρή τού άπαντά, ότι θέλει να μείνει στο μοναστήρι, στήν Παναγία, να ζήση όπως και οι άλλες μοναχές, δεν θέλει να επιστρέψει σπίτι. Ό πατέρας προσπαθεί να τήν πείσει, μα ή μικρή επιμένει, τον παρακαλεί κλαίγοντας, να τήν αφήσει έδώ, στήν Μάννα Παναγιά.
 |
| Νωπογραφία στην Πομπηία |
Έλληνα, ΞΥΠΝΑ!
Σε πρόδωσαν
Αντιστάσου τώρα, πριν είναι αργά.
Μην περιμένεις απ’ τους άλλους.
Αρνήσου να μπολιάζεσαι.
Αρνήσου την σκλαβιά που σου ετοιμάζουν
με τον Προσωπικό Αριθμό Πολίτου (Π.Α.Π).
Αγωνίσου για την Ελευθερία σου, την Ελευθερία την Υγεία και
την αξιοπρέπεια των παιδιών σου, που η Νέα Τάξη με τα πιόνια της σου
κλέβουν.
Οι προδότες πολιτικοί και εκκλησιαστικοί
ταγοί υπολογίζουν στην απραξία σου, τον εφησυχασμό σου.
Μην Ξεχνάς ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία και η
Πίστη μας τελεί υπό Διωγμό, βάλλεται ύπουλα
πανταχόθεν έσωθεν και έξωθεν,
Βρυχήσου ηχηρά Λέοντα, Έλληνα
Λαέ!!!
Κ. Σταυρογιώργος
Ένα αγόρι είχε μια μεγάλη ουλή στο πρόσωπό του,και οι συμμαθητές του,τον απέφευγαν τελείως,δεν του μίλαγαν καθόλου ούτε και καθόντουσαν δίπλα του. Ήταν πολύ άσχημη αυτή η ουλή και του παραμόρφωνε το πρόσωπο.
Όλη η τάξη συναντήθηκε με τον δάσκαλο και του ζήτησαν αυτό το παιδί να το διώξουν από το σχολείο,και ο δάσκαλος πήγε την υπόθεση στο σχολικό συμβούλιο. Όταν άκουσαν την υπόθεση κατέληξαν στο συμπέρασμα πως δεν γινόταν να διώξουν το παιδί από το σχολείο,απλά θα καθόταν τελευταίος πίσω στο κάθισμα και θα έβγαινε τελευταίος,έτσι τα παιδιά δεν θα τον έβλεπαν, εκτός και αν γύριζαν να κοιτάξουν πίσω.