Διά τῆς παρούσης ἐπιστολῆς μου ΔΕΝ ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΙ:
1ον) Πρός τούς ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΕΣ, οἱ ὁποῖοι ψηφίζουν Νόμους καί νομιμοποιοῦν τόν γάμον τῶν Ὁμοφυλοφίλων,
2ον) Πρός τούςἝλληνες Ἀδελφούς μας, οἱ ὁποῖοι ἔχουν διακόψει τήν ἐπικοινωνίαν των μέ τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν,
Αθανάσιος Μουστάκης, Δρ Θεολογίας
Ομιλία στον Γολγοθά του Γεροντος Φιλοθέου Ζερβακου, του 1924
ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΣΩΣΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ (Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστινου Καντιωτου)
Η ΑΓΙΑ & ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ – Σκεψεις & πόθοι (Ορθόδοξη Κυψελη)
Σημείωση. Την Γ Κυριακή των Νηστειών διαβάζεται κάθε χρόνο στις ενορίες εγκύκλιο της Συνόδου της Ελλαδικής Ιεραρχίας με θέμα τις ιερατικές κλίσεις.
Το κείμενο που δημοσιεύουμε είναι μια κριτική της Εγκυκλίου του 2017. Δεν συμφωνούμε με όλα τα γραφόμενα στο κείμενο αλλά δημοσιεύεται σαν αφορμή προβληματισμού για το θέμα της ιερωσύνης σήμερα (π.Δ.Α )
Γράμμα στους Επισκόπους
Σεβασμιότατοι Πατέρες,
Ξεφυλλίζοντας ο καθένας μας το Ευαγγέλιο του Χριστού, βλέπει έκπληκτος ότι ο Χριστός αντιμετώπιζε τις οποιεσδήποτε αντιρρήσεις και διαφορετικές γνώμες με διάθεση ειρηνική και φωτιστική των λαθών.
«Πώς αγριεύουν έτσι οι άνθρωποι; Πώς με μιας αφήνονται έρμαια στις ροπές καί στίς τάσεις τής φθαρτής ανθρώπινής τους φύσης;
Πώς κατάντησε απόψε αυτή η ήσυχη επαρχιακή πόλη; Θαρρείς καί δέν τήν κατοικούν άνθρωποι αλλά ανθρωπόμορφα τέρατα πού άλλος μέ κεφάλι γαϊδάρου, άλλος λιονταριού, άλλος πιθήκου τρέχουν νά προλάβουν νά γλεντήσουν, νά μεθύσουν, νά άμαρτήσουν όσο γίνεται περισσότερο.
Γιατί τις προάλλες ήταν Τσικνοπέμπτη καί γέμισε ή πόλη μασκαράδες. Απόψε κάθε λογικός άνθρωπος δέν ξεμυτίζει από τό σπίτι του».
|
20 λόγια από χρυσάφι του εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολομού
Σε πολύ μικρή ηλικία έμεινε ορφανός και το 1808 έφυγε για σπουδές στην Ιταλία, με τη συνοδεία του ιταλού δασκάλου του Ρώσση. Επτά χρόνια αργότερα πήρε το απολυτήριο από το Λύκειο της Κρεμόνας και γράφτηκε στο πανεπιστήμιο της Πάβιας, απ’ όπου πήρε το πτυχίο της Νομικής.
Ονομάστηκε Εθνικός ποιητής της Ελλάδας όχι μόνον γιατί έγραψε τον Εθνικό Ύμνο, αλλά και γιατί αξιοποίησε την προγενέστερη ποιητική παράδοση (κρητική λογοτεχνία, Δημοτικό τραγούδι) και ήταν ο πρώτος που καλλιέργησε συστηματικά τη δημοτική γλώσσα και άνοιξε τον δρόμο για τη χρησιμοποίησή της στη λογοτεχνία.
Πάντα ο θείος Σωκράτης της αρχαιότητας (469-399 π.χ.) μας εξέπληττε με τη μεστότητα και τη ποιότητα των λόγων του. Πάντα σύντομοι διαχρονικοί και επίκαιροι. Μία αναδρομή μέσα από τα γεγονότα κοινωνικά και πολιτικά που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια στη πατρίδα μας, θα μας κάνουν πιο σοφούς και ενήμερους, τόσο αναγκαίο στο σήμερα και το αύριο και που κάποιοι δεν θέλουν να ξέρουμε και να μαθαίνουμε σύμφωνα με τη ρήση του Σωκράτη.
«ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΝΕΚΡΟΙ»
«ΤΑΦΟΙ ΚΕΚΟΝΙΑΜΕΝΟΙ»
«Παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οἵτινες ἔξωθεν μέν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δέ μεστοί ἐστε ὑποκρίσεως καί ἀνομίας» (Μάτθ.23,27)
* * *
Ὁ Υἱός καί λόγος τοῦ Θεοῦ, συναΐδιος τῷ Πατρί καί τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ, ἤτοι ἄνευ ἀρχῆς (χρονικῆς ἀπαρχῆς, στιγμῆς ἐκκινήσεως) καί οὐδέν τι ἄλλο πράξας εἰ μή μόνον «λόγον εἰπών» (Ψαλ.32,9) «ἐποίησεν ἐντός πέντε ἡμερῶν ἅπασαν τήν ὑλικήν δημιουργίαν» (Γέν.1,23).
«Τῷ λόγῳ Κυρίου οἱ οὐρανοί ἐστερεώθησαν καί τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ πᾶσα ἡ δύναμις αὐτῶν» (Ψαλ.32,6)
«Αὐτός εἶπε καί ἐγενήθησαν, αὐτός ἐνετείλατο καί ἐκτίσθησαν» (Ψαλ.32,9).
Οὗτος, ἀπό ἀγάπην καί μόνον κινούμενος, ὡς Τρισυπόστατος Θεότης, δηλαδή τῇ συμμετοχῇ καί συμπράξει τοῦ Πατρός καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «ἐποίησαν ἄνθρωπον» (Γέν.1,27) τήν «ἕκτην ἡμέραν» (Γέν.1,31), «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ» (Γέν.1,26), «ἵνα ἄρχῃ τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καί τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καί πάντων τῶν κτηνῶν καί πάσης τῆς γῆς καί πάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων ἐπί τῆς γῆς» (Γέν.1,28). «Ἄρρην, ἀνήρ» (Γέν.1,27) πλασθείς ὁ ἄνθρωπος, τό πρῶτον, καί κατόπιν «ἄρσεν καί θῆλυ, εὐλογήσας αὐτούς ὁ Θεός λέγων· αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε καί πληρώσατε τήν γῆν καί κατακυριεύσατε αὐτῆς καί ἄρχετε τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης κ.λ.π.» (Γέν.1,27-28).
«Ἡ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου εἶναι νὰ μὴ σιωπᾶμε τὸν καιρὸ ποὺ ἡ πίστη μας βρίσκεται σὲ κίνδυνο. Ὥστε, ὅταν γιὰ τὴν πίστη ὁ λόγος, δὲν μπορεῖς νὰ πεῖς ποιός εἶμαι ἐγώ; Ἕνας ἁπλὸς ἱερέας, ἄρχοντας, στρατιώτης, γεωργός, φτωχός· δὲν μοῦ πέφτει λόγος καὶ φροντίδα γιὰ αὐτὸ τὸ ζήτημα. Ἀλίμονο, οἱ λίθοι θὰ κράξουν καὶ ἐσὺ θὰ μείνεις σιωπηλὸς καὶ χωρὶς ἐνδιαφέρον;».
«Καὶ ὅλα τὰ καλὰ τοῦ κόσμου νὰ προσφέρει ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἀποδέχεται τὴν αἵρεση, φίλος τοῦ Θεοῦ δὲν γίνεται. Εἶναι ἐχθρὸς Του. Καὶ ἂν κάποιος καθίσει νὰ φάει καὶ νὰ πιεῖ μὲ αἱρετικούς, ἔχει εὐθύνη».
«Δὲν εἶναι ‘’οἰκονομία’’ νὰ ἀθετοῦμε αὐτὰ ποὺ μᾶς παραδόθηκαν, οὔτε νὰ κάνουμε ὁποιαδήποτε μικρὴ παραχώρηση ἀνάλογα μὲ τὶς περιστάσεις καὶ τὴ λογική μας κρίση».
