Ἡ εὐλογιὰ τῶν αἰγοπροβάτων εἶναι μία σοβαρὴ ἀπειλὴ γιὰ τὴν κτηνοτροφία καὶ τὴν ἀγροτικὴ οἰκονομία. Ἡ συγκρότηση ἐπιστημονικῆς ἐπιτροπῆς ἀπὸ τὸ ΥΠΑΑΤ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἕνα βῆμα πρὸς τὴ σοβαρή, τεκμηριωμένη ἀντιμετώπιση τῆς κρίσης. Ἀντὶ γι’ αὐτό, ἡ ἐπιτροπὴ ἐπέλεξε νὰ ἐπιβάλει αὐθεντία: «Ἀκοῦτε μόνο ἐμᾶς, εἴμαστε ἐπιστήμονες μὲ λαμπρὰ πτυχία».
Ἂς τὸ ξεκαθαρίσουμε: ἡ ἐπιστήμη δὲν εἶναι αὐθεντία. Εἶναι διαδικασία. Εἶναι ἀμφισβήτηση. Εἶναι λογοδοσία. Ὅταν ἡ ἐπιστήμη ἀπαιτεῖ τυφλὴ ὑπακοή, παύει νὰ εἶναι ἐπιστήμη καὶ γίνεται δόγμα.
Ἡ ἱστορία βρίθει παραδειγμάτων ὅπου ἡ αὐθεντία τῆς ἐπιστήμης χρησιμοποιήθηκε, γιὰ νὰ νομιμοποιήσει καταστροφικὲς πρακτικές. Ὁ ναζιστὴς Μέγκελε εἶχε τὰ καλύτερα πτυχία καὶ ὅμως ἀποδείχθηκε εἰδικὸς στὶς θανατώσεις (τί μᾶς θυμίζει;). Στὸν Μεσαίωνα, οἱ «εἰδικοὶ» ἔκαναν κλύσματα καπνοῦ ὡς θεραπεία. Σήμερα, χιλιάδες ἐπιστημονικὲς ἀναθεωρήσεις ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ γνώση ἐξελίσσεται μόνο, ὅταν ἀμφισβητεῖται.
