Επιμέλεια : Φώτιος Μιχαήλ
Οἱ Πατέρες καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἔλεγαν: ἄν θέλεις νά προσευχηθεῖς, στάσου ὄρθιος, στρέψε τό βλέμμα σου πρός τό στῆθος, στήν καρδιά σου, σταύρωσε τά χέρια σου, κλεῖσε τά μάτια σου καί τότε κόλλησε τήν σκέψη σου στό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με».
Μή βλέπεις τίποτε, Μήν ἀκοῦς τίποτε. «Εἴσελθε εἰς τό ταμιεῖον σου» θά ἔλεγε ὁ Κύριος.
Ο απόστολος Παύλος, για να περιορίσει την άκαιρη αυτή πολυπραγμοσύνη μας, γράφει σε μιαν επιστολή του: «Σχετικά με το χρόνο του ερχομού του Κυρίου, αδελφοί, δεν χρειάζεται να σας γράψω, γιατί κι εσείς το ξέρετε πολύ καλά, ότι η ημέρα του Κυρίου θα έρθει απροειδοποίητα, όπως ο κλέφτης τη νύχτα» (Α’ Θεσ. 5:1-2).
«….οί παλαιοί άνθρωποι, παρατηρώντας τα σημεῖα τῶν καιρῶν από χρόνο σε χρόνο, γίνονταν οι πιο καλοί και οι πιό σωστοί μετεωρολόγοι.
Ἂς είχε ο τόπος τους Ἡλιοφάνεια και καλοκαιρία. παρακολουθώντας γύρω-γύρω τα άκρα της γης, που τα ονόμαζαν κόρφους, Ἔλεγαν «Ὅπου είναι Ἔρχεται βροχή, Ἔρχεται κακοκαιρία και στον δικό μας τόπο μαζέψτε τα γενήματά σας, που κινδυνεύουν από την κακοκαιρία».
Ἡ μάννα ἔλεγε «δὲν θὰ ἁπλώσουμε ἀπόψε μπουγάδα, γιατὶ ἔρχεται βροχή». Καὶ ὁ βοσκὸς μάζευε τὰ ζῶα του στὸν στάβλο.
– Πατέρα, καλὸς εἶναι ὁ καιρός.
– Παιδί μου, δὲν ἀκοῦς τὸ ποδοβολητὸ τῆς βροχῆς;
Ἴσως ἐκεῖ στὸ μοναστήρι ποὺ σύχναζε να ἄκουσε καί τὸν Ἠλία ( τόν προφήτη ) νὰ λέγη «Δὲν ἀκοῦτε τὰ πόδια τῆς βροχῆς;».
Ὁ γερο-ψαρᾶς ἔλεγε στὰ παιδιά του:
– Τραβᾶτε τὴν βάρκα ἔξω· ἔρχεται κακοκαιρία.
Ὅλοι τὰ ἤξεραν τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν. Ὄχι μόνον οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ καὶ τὰ ζῶα. Προτοῦ χαράξη, ὁ μύρμηγκας ἀγωνιζόταν νὰ συνάξη καὶ νὰ προστατεύση τὰ γενήματά του. Αὐτὸ τὸ μικρὸ ζωάκι ἔχει φοβερὲς αἰσθήσεις καὶ ἀμύνεται γιὰ τὰ ἐπερχόμενα δεινά.
Ὁ σημερινὸς όμως πεπαιδευμένος ἄνθρωπος δὲν τὰ βλέπει; Τί ἔρχεται λοιπόν καὶ ρωτᾶ τὸν καλόγερο στὸ Ἅγιον Ὄρος:
– Πῶς πᾶν τὰ πράγματα; Πῶς βλέπεις τὴν κατάσταση; Τί ἀκοῦτε ἐσεῖς ποὺ ζῆτε σ᾽ αὐτὸν τὸν ἅγιο τόπο;
– Ὅ,τι ἀκοῦτε καὶ ὅ,τι βλέπετε κι΄εσείς ἔξω...
ΟΤΑΝ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΜΑΣ
ΔΕΝ ΟΡΘΟΔΟΞΕΙ
Τί μάς διδάσκει το εκκλησιαστικό παρελθόν σχετικώς με την υπακοή στον Πνευματικό μας Πατέρα, όταν πρόκειται περί θέματος Πίστεως, δογματικό ή σχετικό με τους ιερούς Κανόνες; Οφείλουμε αδιάκριτη υπακοή όταν ο Πνευματικός αντιτεθεί προς την Παράδοση της Εκκλησίας ή όχι; Παίρνουμε επάνω μας έναντι Θεού την ευθυνη της «ανυπακοής» ή μάς καλύπτει η υπακοή στον Χριστό βάσει της αλαθήτου Παραδόσεως της Εκκλησίας; Σε τούτα τα ερωτήματα θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μερικές απαντήσεις.
1. Ο Πνευματικός πρέπει να είναι ο καλύτερος
δυνατός, από πάσης απόψεως
2. Ο Πνευματικός επειδή είναι «εις τύπον και
τόπον Χριστού», δεν μπορεί να αποδέχεται αιρέσεις
3. Απαγορεύεται η αδιαφορία η η σιωπή περί των
αιρέσεων εκ μέρους του Πνευματικού
4. Τι λέγει η Αγία Γραφή για την αξιέπαινη
απείθεια
5. Ο Μοναχός πρέπει να φεύγει από την υπακοή σε
αιρετικό Ηγούμενο, σύμφωνα με τους ιερούς Κανόνες
6. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συνιστά
ανυπακοή στους κακοδόξους εκκλησιαστικούς ηγέτες
7. Η «Κλίμαξ» διευκρινίζει ότι ο ταπεινός
Μοναχός αντιλέγει στους Προεστώτες, εάν πρόκειται περί Πίστεως.
8. Το έμπρακτο υπόδειγμα του Αγίου Γρηγορίου του
Δεκαπολίτου
9. Η διδασκαλία του Αγίου Συμεών του Νέου
Θεολόγου
10. Ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ υπέρ της
προσεκτικής υπακοής
Μὲ τὴν εὐκαιρία αὐτὴ ποὺ μᾶς χαρίζει ἡ Ἐκκλησία μας, αἰσθανόμαστε τὴν ἀνάγκη κι εμείς νὰ ζητήσουμε συγγνώμη καὶ νὰ δώσουμε τὴ δική μας συγγνώμη, σὲ ὅσους μὲ τὶς ἀναρτήσεις ἢ τὰ σχόλιά μας στενοχωρήσαμε ἢ ἀδικήσαμε.Ἡ ὁμάδα διαχειριστῶν του Ἱστολογίου
Μέ τόν ἑσπερινό τῆς
συγγνώμης, πού τελεῖται τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς, ἡ Ἐκκλησία τοῦ
Χριστοῦ μᾶς ἀνοίγει τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ἡ κατανυκτική αὐτή περίοδος
μετανοίας προσφέρεται ὡς τρόπος ζωῆς. Τρόπος ζωῆς πού θά φέρει τήν συγχώρηση
ἀπό τόν Θεό, ἀλλά καί ἀπό τούς ἄλλους ἀδελφούς μας.
Καί εἶναι πολύ χαρακτηριστικό αὐτό πού ἔχει γραφεῖ: "τό συγ-χωρῶ σημαίνει πώς χωρῶ μαζί μέ τόν Θεό, μαζί μέ τούς συνανθρώπους μου". Μέ τή συγ-χώρεση δέν παίρνουμε μιά ἁπλή ἄφεση ἁμαρτιῶν - πού εἶναι μιά νομική ἀντίληψη τῆς σωτηρίας. Ἀλλά μέ τή συγ-χώρηση μέ τό Θεό ὁ ὠκεανός τῆς θείας ἀγαθότητος ἐξαφανίζει τίς ἀνθρώπινες ἁμαρτίες. Καί ἔτσι στήν πλήρη της πραγματικότητα ἡ συγχώρηση γίνεται κοινωνία Χριστοῦ καί τῆς Βασιλείας Αὐτοῦ.
Αγίου ιωάννου Δαμασκηνού, περί μνημοσύνων
Όσο για το λόγο του προφήτη, «Στον άδη ποιος θα μετανοήσει ενώπιον Σου;» (πρβ. Ψαλμ. 6:6), είπαμε ήδη πως οι απειλές του παντοκράτορα Θεού είναι, βέβαια, φοβερές, αλλά τελικά τις εξουδετερώνει η ανυπολόγιστη φιλανθρωπία Του. Άλλωστε, και μετά απ’ αυτόν τον λόγο του προφήτη, έγινε οπωσδήποτε μετάνοια στον άδη. Εννοώ τη μετάνοια εκείνων που πίστεψαν εκεί, όταν κατέβηκε ο Κύριος για να τους σώσει. Αλλά και στον άδη δεν τους έσωσε όλους ο Ζωοδότης. Έσωσε μόνο όσους τον πίστεψαν. Αυτό δεν σημαίνει ότι καταργείται η προφητεία. Όχι, ποτέ. Απλά αποδεικνύεται ότι ο πανάγαθος Κύριος νικιέται από την αγάπη Του στον άνθρωπο. Το ίδιο και με τον προφητικό λόγο του Ιωνά, «Η Νινευΐ θα καταστραφεί» (Ιων.3:4). Και όμως δεν καταστράφηκε, γιατί η αγαθότητα του Θεού νίκησε τη δικαιοσύνη Του.
Η υπακοή λοιπόν γίνεται στο Χριστό και όχι σε ανθρώπους! Όταν ο άνθρωπος μας διδάσκει κάτι αντίθετο με τον Χριστό ΔΕΝ κάνουμε υπακοή. Είναι πολύ απλά τα πράγματα. Ξεκάθαρα. Θα μου πείτε, πως ξέρουμε τι λέει ο Χριστός, τι λένε οι Άγιοι, τι λέει η Παράδοση; Ε αυτό οφείλουμε να το ξέρουμε. Πρέπει να το ψάξουμε να το βρούμε.
Να το μάθουμε και όχι να εμπιστευόμαστε έτσι αβασάνιστα και να λέμε ελαφρά τη συνείδηση «εγώ κάνω υπακοή στον πνευματικό μου».
Ο πνευματικός σου σε ποιον κάνει υπακοή; Κάνει στον Χριστό; Μήπως δεν κάνει στον Χριστό; Εκεί είναι το πρόβλημα. Καταλάβατε;
