«Ὅταν κανείς πέφτει στή μοιχεία, τά παιδιά θά δεχτοῦν τήν τιμωρία. Ἀκοῦστε τί λέγει ἡ «Σοφία Σολομῶντα», 3, 14. Τό λέω πολλές φορές αὐτό σέ ἀνθρώπους πού ἔχουν πέσει στή μοιχεία, καί λέγω: «Ἀδελφέ μου, δέ λυπᾶσαι τά παιδιά σου;».
«Σάν τί μπορεῖ νά συμβεῖ μέ τά παιδιά μου;», λέει αὐτός ἔκπληκτος.
Ἀκοῦστε τί μπορεῖ νά συμβεῖ: «Τέκνα μοιχῶν ἀτέλεστα («ἀτέλεστα» θά πεῖ ἀπρόκοφτα) καί ἐκ παρανόμου κοίτης σπέρμα ἀφανισθήσεται», καί ἀπό παράνομη κοίτη, δηλαδή μοιχεία, («σπέρμα» θά πεῖ ἀπόγονος), «ἀφανισθήσεται», θά πεθάνει.
Συνεπῶς, ἔχουμε δύο περιπτώσεις: