Εφραινέσθω τα Ουράνια! Αχ αυτή η φωτογραφία!

Αχ αυτή η φωτογραφία των δυο Εφραίμ! Εδώ, απέναντι από τούτον τον δίαυλο των ουρανίων ραδιοκυμάτων…Χαμογελαστοί και μαζί, σε μια προεικόνιση, αιώνιας δοξολογίας…Η πνευματική σπορά του Αγίου Ιωσήφ! Εφραίμ θα πει γόνιμος, εύφορος, καρπερός! Γέμισαν οι αποθήκες του Ουρανού, με τα καρπίσματα αυτών των εμψύχων χωραφιών! Να τρέφονται οι αχόρταστοι για Θεό επιστρέφοντες! Να γεύονται την γλυκιά νοστιμάδα της πατρικής τράπεζας! Να εξαφανίζεται εκείνο το στυφό των ξυλοκεράτων,  που στεγνώνει στόματα και ψυχές! Πανηγύρι στον Ουρανό στήθηκε ξανά! Πυλωρός τούτη τη φορά μαζί με τον Άγιο Ιωσήφ και ο Αριζονίτης Άγγελος! Περιμένουν το παιδί τους, να φτάσει με το εξπρές του Παραδείσου!

Γέρων Ιουστίνος Πίρβου για τον ηλεκτρονικό διωγμό: “Μία νύχτα… εἶδα τρία φρικτά ὄνειρα. Εἶδα ὅτι ὑπηρέτες τοῦ Ἀντιχρίστου βασάνιζαν τούς ἀνθρώπους….”

 

Από τό βιβλίο «Ζωή θυσιαζόμενης ἀγάπης» τοῦ γέροντος Ἰουστίνου Πίρβου τοῦ Ὁμολογητοῦ:

«Μία νύχτα… εἶδα τρία φρικτά ὄνειρα. Εἶδα ὅτι ὑπηρέτες τοῦ Ἀντιχρίστου βασάνιζαν τούς ἀνθρώπους. Τούς ἔβγαζαν ἔξω στούς δρόμους καί μετά σ’ ἕνα ἐργαστήριο τούς σφράγιζαν ὑποχρεωτικά μ’ ἕνα ἠλεκτρονικό chip, μεγέθους ἑνός κουκουτσιοῦ δαμάσκηνου…Ὅμως ἔβλεπα κάτι πολύ ἐνδιαφέρον: ἐκεῖνοι πού κυκλοφοροῦσαν δυό ἤ περισσότεροι μαζί κατάφερναν νά παραμείνουν ἀσφράγιστοι, ἐνῶ ἐκεῖνοι πού ἦταν μόνοι τους, αὐτούς εὔκολα τούς ἅρπαζαν καί τούς σφράγιζαν… Πιστεύω ὅτι, ἄν δημιουργήσουμε μία πνευματική ἑνότητα καί ἀντισταθοῦμε μαζί, ὁ Θεός θά μᾶς λυπηθεῖ. Ἐπειδή μόνοι μας δέν θά ἀντέξουμε. Γι’ αὐτόν τόν λόγο αὐτοί θέλουν νά μᾶς χωρίσουν» (σ. 143)

Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης (†) : Η δόξα της Θεοτόκου

Η Αγία μας Εκκλησία τοποθετεί πολύ υψηλά την Παναγία μας και την εγκωμιάζει ως «τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ». Η ίδια η Θεοτόκος είχε προφητεύσει, ότι «από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί, ότι εποίησέ μοι μεγαλεία ο δυνατός».

Τα μεγαλεία του Τριαδικού Θεού στην Θεοτόκο θεολογεί ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς σε πολλές ομιλίες του, αλλά κυρίως στην ομιλία του στα Εισόδια της Θεοτόκου (η μετάφραση είναι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου).

Η Θεοτόκος είναι υπερτέρα των αγγέλων και όλων των Δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης.

«Μόνο αυτή υπήρξε ένα θαύμα θαυμάτων στη γη και ένα σημείο κοινωφελέστατο σε όλους… Μόνη η Παρθένος είναι μεθόριο ανάμεσα στην κτιστή και την άκτιστη φύση, και κανείς δεν μπορεί να έλθει προς τον Θεό, παρά μόνο διά μέσου αυτής και του εξ αυτής γεννηθέντος μεσίτου Χριστού. Και κανένα χάρισμα δεν μπορεί να δοθεί μήτε στους αγγέλους, μήτε στους ανθρώπους, παρά δια μέσου αυτής.

Ο πατήρ Λεωνίδας Παρασκευόπουλος Ένας αφανής Άγιος...

Ναι, κάποτε είχε και τέτοιους, Αγίους μητροπολίτες η Θεσσαλονίκη.

Ένας αφανής Άγιος...
παραμένει και ως κεκοιμημένος, αυτό που ήταν και ως τέως Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης:
αφανής, ταπεινός, εργατικός Ικέτης προς Κύριον για την Ανθρωπότητα.
Τα θαύματα που ενεργεί δεν διατυμπανίζονται, γιατί κι οι άνθρωποι που τον περιστοίχιζαν ήταν ταπεινοί εργάτες, στρατιώτες Χριστού και όχι συνταγματάρχες, μέραρχοι και όμοια, δεν κοιτούν να δημοσιοποιήσουν κάθε τι που καθαρά δείχνει πως υπάρχει και ζει στην ζωή μας.
Οφείλω τόσα σ'αυτόν, τόσες φορές βρέθηκε κοντά μου, κι όχι μόνον σε μένα... ωστόσο η Θεσσαλονίκη δεν κατάφερε καν την απαισίου ονόματος και ύφους Πλατεία Εμπορίου να την μετονομάσει σε πλατεία πατρός Λεωνίδου των Θεσσαλονικέων.

π. Γεώργιος Κάλτσιου Ο άνθρωπος με το άφθαρτο σκήνωμα, μιλά για τον οικουμενισμό

Η μασονία υποκίνησε την Γαλλική επανάσταση όπως και την Ρωσική…

Αποσπάσματα μίας συνέντευξης του π. Γεωργίου Κάλτσιου, του ομολογητή του 20ου αιώνα με το άφθαρτο σκήνωμα, για επίκαιρα θέματα που μας αφορούν.

Ερ.: Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο μεγαλύτερος πειρασμός που αντιμετωπίζει σήμερα ένας πιστός Ορθόδοξος;
π. Κάλτσιου: Ο οικουμενισμός.

Ερ.: Η επόμενη ερώτησή μου ήταν αν συμφωνείτε με τον οικουμενικό διάλογο αλλά…

π. Κάλτσιου: Όχι. Απολύτως

Διδασκαλία γιά τήν ταπεινοφροσύνη (Ἀββᾶς Δωρόθεος)

Είπε κάποιος από τους Γέροντες: «Πάνω απ’ όλα έχουμε ανάγκη από την ταπεινοφροσύνη και να είμαστε έτοιμοι, σε κάθε λόγο που ακούμε, να λέμε «Συγχώρεσέ με». Γιατί με την ταπεινοφροσύνη καταστρέφονται όλες οι παγίδες του εχθρού και αντιπάλου».

Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ποιο είναι το βαθύτερο νόημα του λόγου του Γέροντα.

Για ποιο λόγο λέει: «Πάνω απ’ όλα έχουμε ανάγκη από την ταπεινοφροσύνη» και δεν λέει: «Πάνω απ’ όλα έχουμε ανάγκη από την εγκράτεια»; Γιατί ο Απόστολος λέει: «Εκείνος που αγωνίζεται είναι εγκρατής σε όλα» (Α’ Κορ. 9:25).

Ή, γιατί δεν λέει: «Πάνω απ’ όλα έχουμε ανάγκη από τον φόβο του Θεού»; Γιατί η αγία Γραφή λέει: «Αρχή της σοφίας είναι ο φόβος του Κυρίου» (Ψαλμ. 110:10) και ακόμα: «Με τον φόβο του Κυρίου καθένας φεύγει από το κακό» (Παροιμ. 15:27α).

Γιατί δεν λέει: «Πάνω απ’ όλα έχουμε ανάγκη από την ελεημοσύνη ή την πίστη»; Γιατί λέει η αγία Γραφή: «Με την ελεημοσύνη και την πίστη καθαρίζονται οι αμαρτίες» (Παροιμ. 15:27α). Και ο Απόστολος λέει: «Χωρίς πίστη είναι αδύνατο να ευαρεστήσει κανείς στον Θεό» (Εβρ. 11:6).

Αν, λοιπόν, είναι αδύνατο να ευαρεστήσει κανείς στον Θεό χωρίς πίστη, και με τις ελεημοσύνες και την πίστη καθαρίζονται οι αμαρτίες, και με τον φόβο του Κυρίου καθένας φεύγει από το κακό, και αρχή σοφίας είναι ο φόβος του Κυρίου, και αυτοί που αγωνίζονται είναι εγκρατείς σε όλα, πώς λοιπόν ο Γέροντας λέει ότι πάνω απ’ όλα έχουμε ανάγκη από την ταπεινοφροσύνη και άφησε όλα αυτά που είναι τόσο αναγκαία;

Ἡ εὐθύνη τῶν Ἡγουµένων των 'Ιερών Μονών Ανοιχτή επιστολή. Δεν ξεχνούμε την αγωνιστικότητα και την συσπείρωση με τον λαό που επιδείξατε για την εκκλησιαστική περιουσία. Τώρα όμως μπροστά στην αίρεση;;;

Προς τους αγιώτατους Ηγουμένους και τους τιμιότατους και λίαν αγαπητούς Πατέρες και αδελφούς Αγιορείτες μοναχούς.

Γιατί δεν καταδικάζεται τούς Οικουμενιστές Επισκόπους; επιτέλους ποιά είναι η ομολογία σας; 

Είναι τα κονδύλια που λάβατε; Είναι τα πολλά μετόχια  σας που ελέγχουν οι δεσποτάδες και για να έχετε την εύνοιά τους σιωπαίνετε; 
 =============

Ἡ εὐθύνη τῶν Ἡγουµένων

Ἡ εὐθύνη τῶν Ἡγουµένων

Ανοιχτή επιστολή

Προς τους αγιώτατους Ηγουμένους και τους τιμιότατους και λίαν αγαπητούς Πατέρες και αδελφούς Αγιορείτες μοναχούς.

Κωνσταντίνος Κεσίδης

Αγιώτατοι Ηγούμενοι· τιμιότατοι πατέρες και αδελφοί Αγιορείτες, ευλογείτε! Σας ευχαριστούμε, άγιοι Πατέρες, για τις προσευχές σας, σας ευχαριστούμε για τα δάκρυά σας, τον πόνο σας και την άφταστη αγάπη σας, σας ευχαριστούμε που υπάρχετε, ώστε να έχει ο Κύριος και Θεός μας αιτία να διατηρεί τον μάταιο τούτο κόσμο, έτσι ώστε να έχουμε και εμείς, οι ανάξιοι, ελπίδα σωτηρίας.

Συγχωρέστε με, άγιοι Πατέρες, για την παρέμβασή μου, νιώθω όμως το χρέος, ως μέλος της Μίας και Μοναδικής Αληθινής
Εκκλησίας του Χριστού, να εκφράσω εμπόνως την άποψή μου· και θα τολμήσω να την εκφράσω, όπως το έχουν κάνει και άλλοι τίμιοι και αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί μου. Όχι από εγωισμό και υπερηφάνεια όπως μας καταλογίζουν κάποιοι· άλλωστε και μόνο με το λογισμό πως απευθυνόμαστε στην αγιοσύνη σας, ντρεπόμαστε για την αναξιότητα και ρυπαρότητά μας· και όχι μόνον αυτό, αλλά ντρεπόμαστε και να σηκώσουμε απλώς την κεφαλή μας για να ατενίσουμε όχι το πρόσωπό σας, αλλά έστω αυτό το ράσο σας. Θα εκφράσουμε, ωστόσο, με πόνο τη άποψή μας, έστω και αν φανεί ότι αυτή λαμβάνει μορφή ελέγχου, διότι έχουμε χρέος και εντολή σε καιρό που υπάρχει κίνδυνος να επικρατήσει αίρεση, να ενεργούμε έτσι. Δεν μας αρέσει αυτό άγιοι Πατέρες, δεν μας ικανοποιεί· αντιθέτως, μας είναι πολύ δύσκολο και δυσάρεστο. Μακάρι να είχαμε εντολή να σιωπούμε, θα ήταν πολύ ευκολότερο. Αυτό που με λυπεί περισσότερο όμως είναι ότι, θα περιφρονήσετε τις απόψεις μου, που με πόνο θα σας καταθέσω· πώς, άλλωστε, σεβαστοί μου Πατέρες, θα ήταν δυνατόν να μην  περιφρονήσετε εμένα, τον άσημο και ασήμαντο, όταν περιφρονείτε τους ίδιους τους αδελφούς σας, οι οποίοι πονούν την Ορθοδοξία και αγωνίζονται με ειλικρίνεια και σθένος· βοήθεια όμως και υποστήριξη δεν έχουν από κανέναν! Και αναφέρομαι εδώ στους άγιους και σεβαστούς Ηγούμενους και Πατέρες και όχι στους διώκτες τους, τους οποίους ούτε άγιους ούτε σεβαστούς ούτε Πατέρες τους θεωρώ. Πως λοιπόν άγιοι Πατέρες μου να μην περιφρονήσετε εμένα, όταν περιφρονείτε το ίδιο το «αίμα» σας (τους ομόσχημους αδελφούς σας); Ίσως όμως θα μου πείτε· πονάμε, και πολύ μάλιστα· κλαίμε και προσευχόμαστε!

Αγιώτατοι, ποτέ στην Ιστορία σε καιρό που υπήρξε κίνδυνος να επικρατήσει αίρεση, δεν δικαιολογήθηκαν -και πολλώ μάλλον δεν επαινέθηκαν- από τους άγιους Πατέρες εκείνοι, οι οποίοι ΔΕΝ ομολόγησαν και δεν στήριξαν είτε την Πίστη είτε τους ομολογητές ΜΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ τους (Ρωμ. 10,10).

«Η ημέρα που έκλεισα τα μάτια ενός Αγίου!»

Του Αντώνη Μακατούνη – από την Ορθόδοξη Αλήθεια που κυκλοφορεί στα περίπτερα

---

Εζησε τη συγκλονιστική και ανεπανάληπτη εμπειρία να κλείσει τα μάτια ενός Αγίου.

Οταν ακούει το όνομα του νεοφανούς Αγίου Ιωάννου Χοζεβίτη (εκ Ρουμανίας), δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του, αφού τον κατακλύζουν πολύ έντονες αναμνήσεις και μαθήματα ζωής, που, παρότι έχουν περάσει 56 ολόκληρα χρόνια, όχι μόνο δεν ξεχνά, αλλά είναι ο καθημερινός πνευματικός οδοδείκτης του για τον ενάρετο βίο που προσπαθεί να ζήσει.

Τα πολλά χρόνια που έχουν περάσει δεν έχουν αλλοιώσει στο ελάχιστο τις εμπειρίες του, τις οποίες εξιστορεί με μοναδικό τρόπο, σαν να έγιναν χθες.

Ο 76χρονος πλέον π. Βασίλειος Βακράς σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση-κατάθεση ψυχής, αναφέρει στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» άγνωστες ιστορίες από τη συναναστροφή του με τον Ρουμάνο Αγιο Ιωάννη του Χοζεβά, τον οποίο γνώρισε σε ηλικία μόλις 12 ετών, εν έτει 1952.

Ο Γέρων Άνθιμος Αγιαννανίτης ο πνευματικός, κελλίον των θεοφιλαίων σκήτη Αγίας Άννης 'Αγιον ¨Ορος +28-6-1996

O Όσιος Γέρων Άνθιμος Αγιαννανίτης ο πνευματικός (Χ.Μπούσια)

Ο π. Αθανάσιος Γιουσμάς ταπεινός Λευίτης του Αγίου Θεράποντος Μυτιλήνης συγκλονίζει με δυο θαύματα που συντελέσθησαν στα παιδιά του από τον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη και τον Άγιο Θεράποντα Μυτιλινής

π. ΑΝΑΡΓΥΡΟΣ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ Ένας Ερημiτης μέσα στον κόσμο 20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ (1994-2014)

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ :"ΑΓΩΝΑΣ " ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΛΑΡΙΣΑΣ  αρ.φυλ.206-207

http://www.agonas.org/

Βιογραφία
   Ο π. Ανάργυρος Σταματόπουλος καταγόταν από το Ψάρι της ορεινής Κορινθίας, ένα χωριό που βρίσκεται σε υψόμετρο 800 μέτρων περίπου(1). Γεννήθηκε στις 21 Μαΐου του 1916 από τους ευσεβείς γονείς Δημήτριον και Παναγιώτα, που είχαν άλλα δυο παιδιά αφιερωμένα, τον Αρχιμ. π. Φώτιο και τον Βλάσιο υπεύθυνο του τυπογραφείου της Αδελφότητας “Η ΖΩΗ”. 

     Ο  π. Ανάργυρος σπούδασε την ιερά επιστήμη της Θεολογίας παίρνοντας το πτυχίο του τον Νοέμβριο του 1939. Εδώ (στην Αθήνα) γνώρισε έναν φωτισμένο άνδρα, τον προϊστάμενο της Αδελφότητος π. Σεραφείμ Παπακώστα. Τον Σεπτέμβριο του 1940 κατετάγη στο στρατό ως αξιωματικός πεζικού και από εδώ αρχίζουν τα πρώτα ιεραποστολικά του πετάγματα, ασκούμενος εις την κατήχηση και το κήρυγμα του θείου λόγου. Όργωσε με τα κηρύγματά του τις μονάδες του Στρατού(2).

     Το 1943 η Αδελφότητα τον έστειλε στην Πάτρα για να καλύψει τις εκεί πνευματικές ανάγκες. Στην Πάτρα εργάστηκε με ζήλο και αυταπάρνηση καθ’ όλην την διάρκεια της παραμονής του εκεί. Επίσκοπος ήταν ο Αντώνιος και τον διαδέχθηκε το 1944 ο Θεόκλητος Παναγιωτόπουλος ο μετέπειτα αρχιεπίσκοπος Αθηνών.

           Ο π. Ανάργυρος στην Κύπρο

      Για να αποδώσει περισσότερο πνευματικούς καρπούς και να γίνει δύναμη ζωογόνος φόρεσε το ιερό σχήμα του κληρικού, χειροτονηθείς στις 20 Αυγούστου του 1947 σε Διάκονο, και τον Αύγουστο το 1949 σε πρεσβύτερο. Ήταν η χρονιά (1949) που ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, Μακάριος ο Β΄ ζήτησε από την Αδελφότητα να στείλει έναν ιεροκήρυκα για να υπηρετήσει την Εκκλησία της Κύπρου και το εκεί χριστιανικό έργο, γιατί ήταν η εποχή που είχε μεγάλη ανάγκη η Κυπριακή Εκκλησία.

ΕΝΑΣ ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ Ο π.ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ

Του Αρχιμανδριτου


Κύριλλου Κωστόπουλου


Πενήντα χρόνια πέρασαν από την προς Κύριον εκδημία ενός κατά πάντα Ορθοδόξου Ποιμένος, του π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου.
Δραττόμενος της ευκαιρίας αυτής, θα ήθελα να αναφερθώ μέσα σε λίγες γραμμές στον πνευματικό μου πατέρα και οδηγό από αυτής ακόμη της παιδικής ηλικίας των δέκα ετών, παρουσιάζοντάς τον ως το πρότυπο Ορθοδόξου κληρικού και ποιμένος.
Ο Ιερός Χρυσόστομος στους περί Ιερωσύνης Λόγους του αναφωνεί: «Φωτός δίκην την οικουμένην καταυγάζοντος, λάμπειν δει του ιερέως την ψυχήν» (S.chr. 272, κεφ. 6, 446).

Τέτοια λαμπρή και φωτισμένη από το άκτιστο φως της Τρισηλίου Θεότητος ψυχή ήταν και η ιερατική – ποιμαντική ψυχή τού αειμνήστου Πατρός και Διδασκάλου μου.

Ο πατήρ Γερβάσιος ήταν μύστης και κήρυκας της εμπειρικής ευχαριστιακής Θεολογίας, χωρίς να αφίσταται και της ακαδημαϊκής Θεολογίας.
Ο ίδιος ακολούθησε την εμπειρική Θεολογία, η οποία τρέφεται με την προσευχή της μετανοίας και την θέα του ακτίστου φωτός.

Γι’ αυτό και την αγάπη προς τις Ιερές Ακολουθίες, αλλά και την Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας την έκαμε εντρύφημα της καρδίας μας.
Ήταν ο διακριτικός Ορθόδοξος πνευματικός «Γέροντας», ο οποίος διέκρινε τα βάθη της ψυχής μας, τις μυστικές πτυχές της και μας οδηγούσε «εις νομάς σωτηρίους».

Η ικανότητά του να εισδύει στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και να ανασύρει από εκεί τα πάθη και τις αμαρτίες, αλλά και τους στεναγμούς τής διψασμένης ψυχής για την Ορθόδοξη αλήθεια, δεν ήταν μόνον αποτέλεσμα της μακράς πείρας του, αλλά και του χαρίσματος του δοσμένου από τον Θεό, χαρίσματος διορατικού, παρακλήσεως και πατρικής αγάπης.

Όταν πλησίαζες τον πατέρα Γερβάσιο, αισθανόσουν ότι η σχέση σου μαζί του ήταν μια ελεύθερη αναγεννητική σχέση, η οποία σε αναγεννούσε στην αληθινή πνευματική ζωή και όχι απλώς μια παιδαγωγία.
Ήταν η σχέση που αποκτούσαν οι πιστοί με τον Απόστολο Παύλο: «Εάν γαρ μυρίους παιδαγωγούς έχητε εν Χριστώ, αλλ' ου πολλούς πατέρας, εν γαρ Χριστώ Ιησού δια του ευαγγελίου εγώ υμάς εγέννησα» (Α΄ Κορ. 4, 15).

Ὁ γ. Ιάκωβος Τσαλίκης για τις συμπροσευχές και το Βάπτισμα των αιρετικών και τα κριτήρια Αγιοκατατάξεως από τους Οικουμενιστές!

Ἡ ἀπορία τῶν πιστῶν μεγάλη, γιατί ἡ ἐσπευσμένη ἁγιοκατάταξη τοῦ γέροντα Πορφύριου πραγματοποιήθηκε ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τῆς ὁποίας ἦταν μέλος ὁ Γέροντας Πορφύριος;

Καὶ γιατί μόνο ἡ ἁγιοκατάταξη τοῦ Γέροντος Πορφυρίου καὶ ὄχι καὶ τῶν ἄλλων δύο ἁγίων Γερόντων Παϊσίου καὶ Ἰακώβου, τοὺς ὁποίους ἐξ ἴσου σέβεται καὶ τιμᾶ ὁ πιστὸς λαός;

Γιατὶ ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος προέβη στὴν ἁγιοκατάταξη τοῦ Ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης, παρὰ τὶς διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν (ἀφοῦ εἶχαν διατυπωθεῖ ἐνστάσεις καὶ κατηγορίες ὅτι ὁ Χρυσ. Σμύρνης ἀνῆκε στὴν Μασωνία), ἐνῶ κωφεύει στὸ αἴτημα τῶν πιστῶν γιὰ ἁγιοκατάταξη τῶν Παϊσίου καὶ Ἰακώβου; Μήπως εἶναι ἀντίθετη ἡ νεοταξικὴ Οἰκουμενιστικὴ κομπανία;

Μήπως ἐπειδὴ ὁ Γέρων Παΐσιος εἶχε συμβάλλει στὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα; Μήπως ἐπειδὴ ὁ Γέρων Παΐσιος, ἀλλὰ καὶ ὁ Γέρων ἰάκωβος εἶχαν καταδικάσει τὶς συμπροσευχές;

Σὲ πρόσφατο βιβλίο τοῦ π. Ἰωάννη Κωστώφ, «ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΦΟΔΙΑ, ὄχι νὰ ἐκτρέφουμε, ἀλλὰ νὰ ἐκτρέπουμε τὴν αἵρεσι», δίδεται μιὰ ἱκανοποιητική ἀπάντηση: ὁ Γέροντας Ἰάκωβος ἦταν ἀντίθετος μὲ τὶς συμπροσευχὲς καὶ τὴν πρακτικὴ τοῦ νὰ «μή βαπτίζονται» οἱ αἱρετικοί, πρακτικὴ ποὺ ἐφαρμόζουν ἀθετοῦντες Ἱερὴ Παράδοση αἰώνων ἡ αἱρετικὴ ὁμάδα τοῦ Φαναρίου καὶ ὅσοι συμπορευόμενοι καὶ συγκοινωνοῦντες μὲ αὐτούς.

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ νέο βιβλίο τοῦ π. Ἰωάννη Κωστώφ, «ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΦΟΔΙΑ, ὄχι νὰ ἐκτρέφουμε, ἀλλὰ νὰ ἐκτρέπουμε τὴν αἵρεσι».

 

Ο γ. Ιάκωβος Τσαλίκης για τις συμπροσευχές

και το Βάπτισμα των ετεροδόξων

Διηγείται ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης:

Κάποτε επισκέφθηκε το Μοναστήρι μας ένας Προτεστάντης πάστορας.

Όταν με ενημέρωσαν ότι αυτός ο κύριος είναι ιερέας των Προτεσταντών, τον πλησιάσαμε και τον ξεναγήσαμε στο Μοναστήρι μας. Μετά, είπα να ετοιμάσουν για τον άνθρωπο φαγητό...

Εγώ δεν κάθησα μαζί του στο τραπέζι, αλλά αποσύρθηκα στο κελί μου.

Διότι αυτό απαιτεί η τάξις.

Οι Πατέρες απαγορεύουν τη συμπροσευχή που προηγείται της κοινής τραπέζης...

Σε άλλη περίπτωση επισκέφθηκαν το Μοναστήρι δύο αγιορείτες ιερομόναχοι και μια ηλικιωμένη κυρία Καθολική, ρωσικής καταγωγής, που είχε αποφασίσει να γίνει Ορθόδοξη.

Όταν στο Γέροντα αναφέρθηκε ότι, κατόπιν αποφάσεως της Ιεράς Συνόδου, στα άτομα αυτά είναι αρκετό το μυστήριο του Χρίσματος, χωρίς το Βάπτισμα, ο Γέροντας είπε:

Δεν γνωρίζω τι αποφάσισε η Ιερά Σύνοδος. Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι το Ευαγγέλιο λέει: «ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται».

Γι’ αυτό πρέπει να γίνεται κανονικά το μυστήριο του Βαπτίσματος και του Χρίσματος. Και σε ένα τρίτο περιστατικό ενός Καθολικού, που θέλησε να βαπτισθεί, αφού ο Γέροντας τον προέτρεψε να επισκεφθεί τον επίσκοπο της περιοχής του, απ’ όπου επέστρεψε με τη σύσταση ότι δεν χρειάζεται βάπτισμα άλλα μόνο χρίσμα...

Χωρίς να σχολιάσει την παραπάνω αντιμετώπιση, έφερε μία μεγάλη κολυμβήθρα στο Μοναστήρι και, βοηθούμενος από ένα αρχιμανδρίτη, πνευματικό του τέκνο, βάπτισε κανονικά τον εν λόγω άνθρωπο στο παρεκκλήσι του Αγίου Χαραλάμπη.

Πηγή: ellinorthodoxia

ΦΟΒΕΡΟ ΟΡΑΜΑ του π. ΠΑΪΣΙΟΥ για τους σημερινούς ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ που καταγγείλει ο Αγιορείτης ιερομόναχος Δαμασκηνός.

Περαίνων τὴν ἐπιστολήν μου, ἐπειδὴ Σέβομαι καὶ τιμῶ βαθύτατα τὸν θεσμὸν τῆς Ἀρχιερωσύνης, καὶ προπάντων τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, κατ΄ ἐπιταγὴν τῆς συνειδήσεώς μου ἀναγκάζομαι νὰ Σᾶς ἐξομολογηθῶ εἰς τὰ τίμια ὠμοφόρια, μὲ τὰ ὁποῖα διαπορθμεύετε τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τὸ πλήρωμα τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἁγίας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τὰ κάτωθι:

Κατὰ τὴν δεκαετίαν τοῦ 1970 εἶχον τὸ προνόμιον καὶ τὴν εὐλογίαν νὰ μονάζω ὑπὸ τὴν σεπτὴν Ἡγουμενίαν τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Βασιλείου καὶ νῦν προηγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Ἰβήρων εἰς τὴν Ἱ.Μ. Σταυρονικήτα.

Ὁ ἀείμνηστος πατὴρ Παΐσιος, ἀσκητεύων τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰς τὴν Καλύβην τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τῆς εἰρημένης Ἱ. Μονῆς, μὲ προσεκάλει πολλάκις, διὰ νὰ τελέσω τὴν Θείαν Λειτουργίαν εἰς τὸ ναΰδριον τῆς Καλύβης του.

Μετὰ τὴν Θείαν Λειτουργίαν ἐσυνήθιζε κατὰ τὸ κέρασμα, ποὺ ἐπηκολούθει νὰ προσφέρῃ ἕνα καφέ, ἕνα λουκοῦμι καὶ ἕνα ποτῆρι νερό. Ἐκεῖ ἐδράττετο τῆς εὐκαιρίας νὰ μοῦ ἐμπιστεύηται πολλὰ θαυμαστὰ γεγονότα, ἅτινα ὁ Θεὸς τοῦ ἐφανέρωνε, ἐπαναπαυόμενος εἰς τὴν θεοφιλῆ ἄσκησίν του καὶ διὰ νὰ στηρίζῃ τοὺς ἀγῶνας του. Ὁμολογῶ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, ὅτι οὐ ψεύδομαι, μοῦ ἔλεγε τόσα σπουδαῖα, τὰ ὁποῖα μόνον εἰς τὴν ζωὴν μεγάλων ἁγίων ἔχω διαβάσει εἰς Συναξάρια.

Κάποτε λοιπὸν μοῦ εἶπε καὶ τὸ ἀκόλουθον, τὸ ὁποῖον μὲ συνετάραξε.

«Κατ΄ αὐτὰς τὰς ἡμέρας, Πάτερ, ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μοῦ ἔδειξε τὸν Ἅδην ἐκεῖ ποὺ εἶναι αἱ ψυχαὶ τῶν κολασμένων ἀνθρώπων, τὸν τόπον ποὺ βασιλεύει ὁ διάβολος. Ἐκεῖ ἀπὸ ὅλα τὰ φρικτὰ ποὺ εἶδα κατ΄ ἐξοχὴν μὲ ἐντυπωσίασε ὅτι εἶδα πολλοὺς Ἀρχιερεῖς, μαύρους, ἀπολιθωμένους, ὀρθίους μὲ προτεταμένην τὴν ποιμαντορικὴν ῥάβδον».

Ὁ γράφων ἔσπευσε νὰ τὸν ἐρωτήσῃ: 

«Γέροντα, πόσους ἱερομονάχους εἶδες;» Ἐκεῖνος ἀντιπαρῆλθε τὴν ἐρώτησίν μου χωρὶς νὰ μοῦ ἀπαντήσῃ καὶ συνέχισε νὰ ὁμιλῇ αἰτιολογῶν, διατί εἶδε πολλοὺς Ἀρχιερεῖς: 

«Εὐθῦνες, πάτερ, πολλὲς ἔχουν οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ ὅσοι δὲν ἀνταποκρίνονται εἰς τὰς εὐθύνας των, διὰ νὰ ἀρέσουν εἰς τὸν Χριστόν, ὁδηγοῦνται ἐκεῖ εἰς τὸν τόπον τῆς βασάνου, μακρὰν τοῦ Χριστουῦ».

Αὐτὸ τὸ ὅραμα ἔλαβε χώραν καθ΄ ὕπαρ (ἐν ἐγρηγόρσει). Εὔχομαι νὰ μὴν ἐπιτρέψῃ ὁ Θεὸς νὰ ὁδηγηθῇ ἐκεῖ οὐδεὶς πλέον Ἀρχιερεὺς ἀλλὰ οὐδὲ ἱερομόναχος. Αὐτὸ ὅμως θὰ ἐξαρτηθῇ ἀπὸ τὴν ἐκπλήρωσιν τῶν εὐθυνῶν μας εὐαρέστως εἰς τὸν Χριστὸν καὶ οὐχὶ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τῶν λεγομένων ἰσχυρῶν καὶ μεγάλων τῆς Γῆς.

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΟΥ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ ΜΙΛΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΒΙΝΤΕΟ

Ο δάσκαλος επιτελεί ιερό έργο. Έχει μεγάλη ευθύνη και, αν προσέξει, μπορεί να πάρει μεγάλο μισθό από τον Θεό.

"...να βρουν τρόπο οι εκπαιδευτικοί να περνάνε κάποια μηνύματα στα παιδιά για τον Θεό και για την πατρίδα..."

"Στη δύσκολη εποχή μας οι άνθρωποι εργάζονται με μια επαγγελματική αναισθησία.
 Δεν υπάρχουν οι ευαίσθητοι, οι ανήσυχοι, οι λειτουργοί. Το ίδιο συμβαίνει και στους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι έχουν ξεχάσει ότι το έργο τους είναι μέγιστο και κανείς άλλος δεν μπορεί να το αναπληρώσει.
 Βέβαια, πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, αλλ’ αλίμονο, είναι ελάχιστες, γι’ αυτό η αγωνία των χριστιανών γονέων κορυφώνεται.
 Για το έργο των δασκάλων ο Γέροντας Παΐσιος λέει: «Είναι μεγάλη υπόθεση ο σωστός δάσκαλος, ιδίως στις μέρες μας! Τα παιδιά είναι άγραφες κασέτες. Ή θα γεμίσουν βρώμικα τραγούδια ή βυζαντινή μουσική.

   Ο δάσκαλος επιτελεί ιερό έργο. Έχει μεγάλη ευθύνη και, αν προσέξει, μπορεί να πάρει μεγάλο μισθό από τον Θεό.
Να φροντίζει να διδάσκει στα παιδιά τον φόβο του Θεού. Πρέπει να βρουν τρόπο οι εκπαιδευτικοί να περνάνε κάποια μηνύματα στα παιδιά για τον Θεό και για την πατρίδα.

Ας σπείρουν αυτοί τον σπόρο, και ας μην τον δουν να βλαστάνει. Τίποτε δεν πάει χαμένο. Κάποια στιγμή θα πιάσει τόπο».
Πρεσβ. Διονυσίου Τάτση, Πνευματικός Κώδικας Γέροντος Παϊσίου, σελ. 250-251

Η ταπείνωση αμαρτήσαντος επισκόπου

Η ταπείνωση   αμαρτήσαντος  επισκόπου

Από το Γεροντικό

Κάποτε ένα Επίσκοπος έπεσε σε μια μεγάλη αμαρτία. Την άλλη μέρα ήταν γιορτή. Επρόκειτο να λειτουργήσει σε μια Εκκλησία που πανηγύριζε και θα συγκεντρωνόταν ολόκληρη η πόλη.

Μόλις μπήκε στην εκκλησία ο Επίσκοπος, ανέβηκε στον άμβωνα, φανέρωσε μπροστά στο πλήθος την αμαρτία του, έβγαλε το ωμόφορό του, το σύμβολο της αρχιεροσύνης, το έδωσε στον Διάκονό του, και είπε με πολλή συντριβή, δυνατά, για να ακουστεί απ’ όλους:

- Ύστερα από μια τέτοια αμαρτία, δεν μπορώ να είμαι Επίσκοπος σας. Διαλέξτε κάποιον άλλον να σας ποιμαίνει, να σας λειτουργεί, να σας εξομολογεί.

Και έκανε να κατέβει από τον άμβωνα, για να φύγει. Ο κόσμος όμως που τον αγαπούσε, τον εμπόδισε.

-Μείνε στη θέση σου κι ας είναι επάνω μας η αμαρτία σου, του φώναξαν όλοι με μια φωνή. Εμείς εσένα θέλουμε για πατέρα και Επίσκοπό μας.

Συγκινημένος τότε ο Επίσκοπος από την αγάπη του λαού, ανέβηκε πάλι επάνω στον άμβωνα και φώναξε:

-Αν θέλετε να μείνω στη θέση που ανάξια κατέχω, θα κάνετε ό,τι σας πω.

-Θα κάνουμε ό,τι μας πεις, συμφώνησαν όλοι μαζί. Αρκεί μονάχα να μείνεις.

- Κλείστε όλες τις πόρτες και αφήστε το παραπόρτι ανοικτό. Θα πάω και θα πέσω μπρούμυτα μπροστά σ’ αυτό παραπόρτι. Θα βγείτε όλοι και περνώντας θα πατάτε επάνω μου, λέγοντας: «Ο Θεός να σε συγχωρέσει». Τότε θα μείνω.

Οι Χριστιανοί, για να μη χάσουν τον Επίσκοπό τους, υπάκουσαν. ΄Ενας-ένας που έβγαινε πατούσε επάνω του. Όταν πέρασε και ο τελευταίος, ακούστηκε φωνή από τον Ουρανό να λεει:

-Για την πολλή του μετάνοια και ταπείνωση, συγχωρέθηκε η αμαρτία του.

Η ΠΛΗΘΩΡΑ ΤΩΝ «ΓΕΡΟΝΤΩΝ» ΚΑΙ Η «ΕΥΣΕΒΕΙΑ» ΤΩΝ ΑΦΕΛΩΝ

Η ΠΛΗΘΩΡΑ ΤΩΝ «ΓΕΡΟΝΤΩΝ» ΚΑΙ Η «ΕΥΣΕΒΕΙΑ» ΤΩΝ ΑΦΕΛΩΝ

Τοῦ πρωτ. π. Διονυσίου Τάτση

ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», 09.08.2013

.               Γέμισε ἡ Ἐκκλησία μας μέ «γέροντες», οἱ ὁποῖοι καθοδηγοῦν τούς πιστούς καί τούς ὁδηγοῦν στή σωτηρία, ὅπως ἰσχυρίζονται. Συνήθως εἶναι ἱερομόναχοι, ἀλλά καί κοσμικοί ἀρχιμανδρίτες, πού ἔχουν διαβάσει πολλά γιά τούς πραγματικούς Γέροντες καί ἀναμασώντας τούς λόγους τους ἤ διηγούμενοι τά τοῦ βίου τους, δημιουργοῦν ψευδαισθήσεις στούς ἀνυποψίαστους καί ἀποκτοῦν καί οἱ ἴδιοι φήμη ἐναρέτου καί θεοφωτίστου γέροντα, ἐνῶ δέν ἔχουν κανένα ἀπό τά γνωρίσματα τῶν ἁγίων Γερόντων. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι πολλοί ἀδελφοί νά παγιδεύονται στήν ἐπικίνδυνη προσωπολατρία καί ἀντί νά ἀνοίγει ὁ νοῦς τους καί νά προχωροῦν στόν πνευματικό δρόμο τῆς κατά Χριστόν ζωῆς, μένουν προσκολλημένοι σέ μερικά τυπικά πράγματα, ἐξωτερικά καί ἀνούσια, καί καθησυχάζουν τή συνείδησή τους πὼς τάχα προοδεύουν, ἀφοῦ τηροῦν τά ὅσα τούς λένε οἱ «γέροντές» τους. Δυστυχῶς, ὑπάρχουν πολλά παραδείγματα καί δέν πρέπει νά κλείνουμε τά μάτια μας ἐκεῖ πού ἐπιβάλλεται νά τά ἔχουμε ὀρθάνοιχτα.
.               Οἱ φυσιωμένοι αὐτοί «γέροντες» εἶναι δύσκολο νά συναισθανθοῦν τήν πλάνη τους καί νά ταπεινωθοῦν. Ἡ φιλοδοξία τους εἶναι νά ἔχουν πνευματικά τέκνα, πειθαρχικά, ἄβουλα καί νά συνεργοῦν στό ὅποιο ἔργο τους, εἴτε μοναστηριακό εἶναι αὐτό εἴτε ἐνοριακό. Οἱ ἄνθρωποι πού συνήθως τούς ἀκολουθοῦν δέν εἶναι σέ θέση νά ἀποκαλύψουν τὴν ὑποκρισία τους.

Ἡμερολογιακὰ στοιχεῖα σχετικὰ μὲ τὸ ἂν ἐθεσπίσθη κατὰ τὴν Α΄ Οἰκ. Σύνοδο τὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο

 Προτάσεις  προσεγγίσεως

τῶν σημερινῶν Ἀντιοικουμενιστῶν

καὶ Παλαιοημερολογιτῶν

               

Ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς μᾶς ἀπέστειλε τὸ κείμενο ποὺ δημοσιεύουμε, μὲ τὸ ὁποῖο ἀποδεικνύεται —μὲ βάση τὰ κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας— ὅτι ἡ Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος δὲν ἐθέσπισε κανένα Ἡμερολόγιο ὡς ὑποχρεωτικά, ἅγιο καὶ ἀπαραίτητο γιὰ τὴ σωτηρία, ὅπως ὑποστηρίζουν οἱ περισσότεροι ἀπὸ ὅσους ἀκολουθοῦν τὸ Παλαιό Ἡμερολόγιο.

Ἐκεῖνο ποὺ ἐνδιέφερε κυρίως τὴν Ἐκκλησία, ἦταν τὸ Πασχάλιο (ὁ ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα νὰ μὴ συμπίπτει μὲ τὸ Πάσχα τῶν Ἰουδαίων) κι ὄχι ὁ καθορισμὸς ἑνὸς αἰώνιου, ἀλάνθαστου Ἡμερολογίου.

Ἡ ἀπόδειξη στὴν παραπάνω θέση δίδεται ἀπὸ τὴν πράξη τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως αὐτὴ ἐφαρμόστηκε μετὰ τὴν Α’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Πράγματι, ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος (ποὺ ἦταν ἡ ψυχὴ τῆς Α΄ Οἰκ. Συνόδου) χρησιμοποιοῦσε ΟΧΙ τὸ Ἡμερολόγιο ποὺ δῆθεν δέχθηκε ἡ Σύνοδος (δηλαδὴ τὸ ΙΟΥΛΙΑΝΟ), ἀλλὰ ἄλλο Ἡμερολόγιο, τὸ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΟ. Αὐτὸ χρησιμοποιοῦσε, μὲ βάση αὐτὸ καθόριζε τὴν Ἡμερομηνία ποὺ κάθε χρόνο θὰ ἑορταζόταν τὸ Πάσχα! Καὶ ὄχι μόνο κανεὶς δὲν διαμαρτυρήθηκε, ἀλλὰ ἡ Α’ Οἰκουμενική Σύνοδος ἀνέθεσε στὸν ἑκάστοτε Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας νὰ καθορίζει αὐτὸς κάθε χρόνο τὴν ἡμερομηνία τοῦ Πάσχα.

Πνευματικὸ παιδὶ τοῦ μητροπολίτου Ράσκας Ἀρτέμιου Χαρίτων Ο Άγιος Νεομάρτυς του Κοσόβου +1999

Πνευματικὸ παιδὶ τοῦ μητροπολίτου Ράσκας Ἀρτέμιου Χαρίτων Ο Άγιος Νεομάρτυς του Κοσόβου +1999

Χαρίτων

Ο Άγιος Νεομάρτυς του Κοσόβου +1999

Του ιερομόναχου Στέφανου της Ι.ΜΟΝΗΣ DECANI-ΚΟΣΟΒΟΥ 

Στις 10 Μαΐου 1998, πριν την αγρυπνία του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς της Ζίτσας, έγινε ή κουρά του π. Χαρίτωνος από τον επίσκοπο Αρτέμιο. Εφ' όσον έλαβε την κουρά ό π. Χαρίτων πρόσθεσε τώρα παραπάνω κόπους και έγινε περισσότερο ζηλωτής στην υπακοή. Του ανέθεσαν την σοβαρή διακονία της παραλαβής σημαντικών έγγραφων για τον επίσκοπο και τούς βοηθούς του. Σ' αυτές τις δύσκολες αποστολές ήταν εξαιρετικά έμπιστος.

Οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύχτας θυσιαζόταν χωρίς να σκέπτεται τον εαυτό του. Μια φορά ήταν έτοιμος να φύγει με το αυτοκίνητο μέσα στο βράδυ κατά τη διάρκεια των χειρότερων επιθέσεων από τον δήθεν Απελευθερωτικό Στρατό του Κοσσόβου (KLA Kosovo Liberation Army) περνώντας το πιο επικίνδυνο μέρος του Dulje και Crnoljeva, προκειμένου να φέρη θεραπευτικό νερό για έναν άρρωστο εν Χριστώ αδελφό. Είχε ειρήνη και ήταν πλήρως προετοιμασμένος να κάνη αύτη την υπακοή. Ωστόσο τον σταμάτησαν πριν βάλει μπρος το αυτοκίνητο. Με την ίδια εσωτερική γαλήνη, χωρίς να μουρμουρίσει ή να σχολιάσει, δέχθηκε την εντολή να παραμείνει.

Δεν κρατούσε τίποτε περιττό στο κελί του, ακόμα και βιβλία. Έκτος από ένα προσευχητάριο και την αγία Γραφή, είχε λίγα βιβλία, τα όποια έλαβε ως δώρα από τον Γέροντα του. Στο κελί του, πού ποτέ δεν αποκαλούσε δικό του, κρατούσε μονάχα τρείς εικόνες. Χειμώνα - καλοκαίρι φορούσε πάντα λαστιχένια opanke (χειροποίητα χωριάτικα πέδιλα) με μάλλινες κάλτσες και ένα γιλέκο πάνω από το ζωστικό του, και στις πιο κρύες μέρες πρόσθετε άλλο ένα γιλέκο, ολόιδιο με το πρώτο.

Προσεκτικός στη διδασκαλία του πνευματικού του πατέρα να παραμένει σιωπηλός στην τράπεζα και να τρώει οτιδήποτε του 'βαζαν μπροστά του, έτρωγε ότι μπορούσε και ποτέ δεν έκανε παράπονα στον μάγειρα. Όταν διακονούσε τούς φιλοξενουμένους ήταν ευγενικός, χωρίς να υπεισέρχεται στα πιστεύω του καθενός και χωρίς να κάνη φυλετικές διακρίσεις. Έβαζε τα δυνατά του να συμπαθή όλους τούς ανθρώπους. Ακόμα και όταν οι shiptari – Το όνομα που οι εθνικοί Αλβανοί χρησιμοποιούν για τους εαυτούς τους - διέπρατταν εγκλήματα εναντίον του λαού μας, αυτός δεν τούς μισούσε. Αντιθέτως προσπαθούσε να δικαιολόγηση τις πράξεις τους με το να επιρρίπτει ευθύνες στο άθεο καθεστώς.

Αν και ό π. Χαρίτων δεν ήταν άμεσα συνδεδεμένος με τον έξω κόσμο, δεν αγνοούσε τα γεγονότα του. Παρ' όλα αυτά αγωνιζόταν να παραμένει απαθής- προσκολλήθηκε στον έναν, στον Κύριο ημών Ιησούν Χριστόν, χωρίς να κρατά τίποτε για τον εαυτό του, έχοντας ύπ' όψιν ότι μόνο αυτό πού μπορεί να σταλεί στο ουράνιο θησαυροφυλάκιο θα παραμείνει μαζί μας όταν συναντήσουμε τον Κύριο.

Δεν είναι δυνατόν να μην αναφερθούμε στην καρτερία του την ώρα της ασθένειας. Πάντα θυμότανε την ίαση του από τη Μητέρα του Θεού. Μετά από αυτό το συμβάν ποτέ δεν απευθύνθηκε σε επίγειο γιατρό.
 Κάποτε αρρώστησε, και απ' ότι φαινόταν ήταν ηπατίτιδα. Μη δεχόμενος καμία βοήθεια, αποσύρθηκε στο κελί του και στράφηκε προς τον Ουράνιο Ιατρό. Για αρκετές μέρες δεν έτρωγε τίποτα. Για ν' αποφυγή τον σκανδαλισμό των αδελφών, τους είπε ότι θα προμηθευόταν μόνος του την τροφή του. Λίγες μέρες αργότερα βγήκε από το κελί του χωρίς κανένα σημάδι της ασθένειας του.