ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ-Ο ήρωας της Ρούμελης
https://www.youtube.com/watch?v=jGq_vEP1A34
ΑΘΑΝΑΣΗΣ ΔΙΑΚΟΣ
Τοις υπέρ πίστεως και πατρίδος αγωνιζομένοις |
[1867] |
[Προλεγόμενα]
«Γιά ιδές καιρό που εδιάλεξεν ο Χάρος να με πάρει,
τώρα που ανθίζουν τα κλαριά, που βγάν’ η γη χορτάρι»
Είδόν ποτε μητέρα οικτρώς οδυρομένην επί του τάφου του μονογενούς αυτής τέκνου, και σιωπηλώς και μετά σεβασμού υπό ανεκφράστου βαρυθυμίας κατεχόμενος ετόλμησα να προσέλθω επ’ ελπίδι, ότι ήθελον δυνηθή μικράν τινα να προσενέγκω ανακούφισιν εις το αφόρητον άλγος της πενθούσης δια των τετριμμένων εκείνων παραινέσεων, δι’ ών συνήθως πειρώμεθα να καταστείλωμεν τας ακαθέκτους εκρήξεις απηλπισμένης τινός καρδίας.
Ούτε κυπάρισσοι ούτε πολύτιμα άνθη ούτε σιδηραί κιγκλίδες ούτε μάρμαρα περιεκόσμουν ή επεσκίαζον το τελευταίον εκείνο κατοικητήριον. Εις μόνος ανεξέργαστος λίθος εσημείου την κεφαλήν και επ’ αυτού εκάπνιζεν ο νεκρολίβανος, καιόμενος εντός του κοιλώματος ευτελούς κεράμου. Το χώμα, προσφάτως ανασκαφέν, εφαίνετο εξωγκωμένον και κύκλω ολίγη χλόη εχάραττε τα στενώτατα όρια, εν οις πάντα περικλείονται τα ανθρώπινα. Ένθεν κακείθεν άλλα διεσπαρμένα μνήματα και εν τινι γωνία προσηλωμένον επί γηραιάς ελαίας το σήμαντρον του κοιμητηρίου, πολλαχώς εκ της σκωρίας πεποικιλμένον και μη κινούμενον παρά δια μακρού σχοινίου έρποντος σπειροειδώς περί τον απηρχαιωμένον κορμόν.