
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Μερικοὶ νέοι Μητροπολίτες, ἀλλὰ καὶ ἀρκετοὶ κληρικοὶ μὲ πτυχίο θεολογίας, συνηθίζουν νὰ χρησιμοποιοῦν σὲ ἐπίσημους λόγους καὶ διάφορες ὁμιλίες ἐπιχειρήματα κοσμικῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ποίηση, τὴ λογοτεχνία, τὴ μουσική, τὸ τραγούδι, τὸ θέατρο καὶ γενικὰ μὲ τὶς τέχνες καὶ τὶς Ἐπιστῆμες, καὶ ἀντλοῦν ἰδέες καὶ διδάγματα ἀπὸ τὸ ἔργο τους, ἐνῶ γνωρίζουν ὅτι οἱ συγκεκριμένοι «σπουδαῖοι» ἄνθρωποι δὲν διακρίνονται γιὰ τὸ ἦθος τους, τὸν ἀξιομίμητο τρόπο ζωῆς, τὴ σχέση τους μὲ τὴν ὀρθόδοξη πνευματικότητα καὶ τὴ ζῶσα πίστη τους στὸ Θεό, ἀλλὰ μὲ ἀναίδεια δηλώνουν πρὸς πᾶσα κατεύθυνση ὅτι εἶναι ὁμοφυλόφιλοι. Σύμφωνα δὲ καὶ μὲ τὸ περιεχόμενο τοῦ ἔργου τους εἶναι ἄθεοι, ἀγνωστικιστὲς (πιστεύουν ὅτι ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀδύνατη), ἀρνητὲς κάθε θρησκείας καὶ περιφρονητὲς τῶν ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων.