«Το ύψωμα 731»
(Ως εθνικό βίωμα του πολέμου 1940 – 41)
Τις πολεμικές ημέρες (βιώματα) των μαχητών του υψώματος 731, είναι πολύ δύσκολο να τις ιστορήσουμε. Όλες οι εμπειρίες και η γενναιότητα του Δημητρίου Κασλά, που διοίκησε το 2ο Τάγμα του 5ου Συντάγματος Τρικάλων (από 17/11/40 έως 30/4/41), έχουν τάση προς το απόλυτο, το διαχρονικό γνώρισμα των ηρώων.
Νίκος Σακαλάκης, Μαθηματικός
Καθώς το έτος 1940 πλησίαζε στο τέλος του, οι ναζί με φυσικό σύμμαχό τους τον Μουσολίνι, ωθούσαν την Ελλάδα (πατρίδα μας) στη νέα παγκόσμια σύγκρουση, μεγαλύτερη από την πρώτη.
Φασισμός – ναζισμός, μετά την αποικιοκρατία, είναι το πλέον εγκληματικό (τερατώδες) δημιούργημα της Ευρωπαϊκής Ηπείρου. Για «Ενωμένη Ευρώπη» μιλούσε το μεγάλο Ράιχ, μιας «και οι Γερμανοί είναι εκείνοι που θα προσφέρουν στην Ευρώπη την ηγετική της τάξη», όπως αυτό πίστευε!
«Ο
ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ»
(Ένας
Μάρτυρας της Ορθοδοξίας, ένας προφήτης του Γένους)
Αναμφίβολα, είναι τεράστιο το ιστορικό και
πνευματικό στίγμα του Παπουλάκου, διότι ως λειτουργική σύνθεση
Πατριωτικού-Εθνικού και Ορθοδόξου φρονήματος, ξεπέρασε την Ιστορική σχετικότητα
και αποτελεί φράγμα στη σημερινή «σύγχρονη αναθεώρηση» των Ορθόδοξων αξιών.
Ήταν ένας αληθινός και σεμνός μοναχός, που ομιλούσε (πάντα) με πάθος και
ιερότητα για την ορθόδοξη πίστη και για την Ελλάδα.
Χρειάζεται, σήμερα, να προσδιορίσουμε όλες τις συνάψεις που επικοινωνούν με τις παραδόσεις της Ορθοδοξίας και του Έθνους, διότι οι σημερινοί πολιτικοί (γενικά) είναι αρνητές των πατροπαράδοτων δομών, προσπαθώντας να περάσουν στους ανθρώπους (ιδίως στους νέους) την αντίληψη ότι Ορθοδοξία και Έθνος είναι συστήματα και διαδικασίες «επιβεβλημένης άγνοιας».
.JPG)
«Η
Μαρτυρία του ιερομονάχου π. Μάξιμου Καραβά ηγουμένου της Ι.Μ. Αγίας Παρασκευής
– Πτολεμαΐδος»
(Ως
έκφραση ομολογίας πίστεως)
Σήμερα, οι Ομολογητές είναι δυσεύρετοι, και το
Ομολογιακό βίωμά τους εκλαμβάνεται (πολλές φορές) ως αίρεση ή σχίσμα ή και ως
ανυπακοή στην επίσημη εκκλησία, όταν υπάρχει ο κυριαρχικός πέπλος της άγνοιας
στο Ορθόδοξο πλήρωμα.
Πολλοί κληρικοί – μοναχοί ή λαϊκοί, αφοσιώνονται στα
νοήματα του Ευαγγελίου, αλλά λίγοι θα εκφρασθούν στο ύψος μιας συνολικής
Ορθόδοξης ευθύνης, Ομολογίας.
Όταν «η Εκκλησία διεξήγε σφοδρό αγώνα εναντίον των αιρετικών, η ονομασία «πατέρες» απεδόθη στους επιφανείς εκείνουν άνδρες, οι οποίοι δίδαξαν ορθοδόξως και συμμετέσχον ενεργώς σε μεγάλες συνόδους. Αυτούς άλλωστε ονομάζει «Πατέρας» και το δοξαστικό της Κυριακής των αγίων πατέρων, αφιερωμένο στους 318 Πατέρας της Α΄ εν Νικαία Οικουμενικής Συνόδου ως και στους Πατέρας των άλλων Οικουμενικών Συνόδων. Έτσι βλέπουμε ότι στους πατέρας βρίσκομε τη μαρτυρία της Ορθοδοξίας και την αυθεντία, οι οποίες αποτελούν θεμέλιο της πίστεώς μας. Γι’ αυτό και σ’ όλες τις Συνόδους απαντάται η φράσι∙ «επόμενοι τοις αγίοις πατράσι» (αρχιμ. Ειρηναίος Ι. Χατζηεφραιμίδης, στην ομιλία του «ΜΕΛΕΤΗ ΠΑΤΕΡΩΝ» στο ΙΘ Γενικό Ιερατικό Συνέδριο, 18-20 Αυγούστου, που έγινε στην Ι. Μητρόπολι Φλωρίνης). Στο Ιερατικό εκείνο Συνέδριο, Ποιμαντικός διάλογος στην πραγματικότητα, με θέμα «Η εσωτερική ζωή του Ιερέως», τονίχθηκε όχι μόνο η «σιωπηλή ευγλωττία του αγίου βίου», αλλά και το ομολογιακό φρόνημα των Πατέρων, συστατικό του αγίου βίου.
Στο Συνέδριο ο π. Μάξιμος εισηγήθηκε το θέμα «Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ» στον πρόλογο του οποίου διαβάζουμε:
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Αναμφίβολα, είναι τεράστιο το ιστορικό και πνευματικό στίγμα του Παπουλάκου, διότι ως λειτουργική σύνθεση Πατριωτικού-Εθνικού και Ορθοδόξου φρονήματος, ξεπέρασε την Ιστορική σχετικότητα και αποτελεί φράγμα στη σημερινή «σύγχρονη αναθεώρηση» των Ορθόδοξων αξιών. Ήταν ένας αληθινός και σεμνός μοναχός, που ομιλούσε (πάντα) με πάθος και ιερότητα για την ορθόδοξη πίστη και για την Ελλάδα.
Χρειάζεται, σήμερα, να προσδιορίσουμε όλες τις συνάψεις που επικοινωνούν με τις παραδόσεις της Ορθοδοξίας και του Έθνους, διότι οι σημερινοί πολιτικοί (γενικά) είναι αρνητές των πατροπαράδοτων δομών, προσπαθώντας να περάσουν στους ανθρώπους (ιδίως στους νέους) την αντίληψη ότι Ορθοδοξία και Έθνος είναι συστήματα και διαδικασίες «επιβεβλημένης άγνοιας».
(«παντί δόγματι και λόγω της αληθείας εχομένω, παραφύεται τι ψεύδος»)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Η φράση ανήκει στον Απολογητή Αθηναγόρα (2ος μ.Χ. αιώνας), στο «περί αναστάσεως των νεκρών» σύγγραμά του, δηλ. «δίπλα σε κάθε αλήθεια και σε κάθε καλό ξεφυτρώνει το ψεύδος και η παραφθορά».
Το Π.Σ.Ε., ως οργανισμός – πραγματικότητα, υπάγεται στον γενικότερο τρόπο οργάνωσης του Παγκόσμιου Κράτους (Παγκοσμιοποίηση).
(Είναι απλή πολιτική πράξη ή κοινωνική φάση (process)
ανάπτυξης της παγκόσμιας δικτατορίας – Αποκ. (13, 16-18) – και
σε επίπεδο εξατομίκευσης;)
Κατά ορισμένους Ορθοδόξους Χριστιανούς, αδελφούς εν Χριστώ, το επίμαχο θέμα του Προσωπικού αριθμού αποτελεί απλή πολιτική, διοικητική πράξη. Την ιδιαιτερότητα αυτή (της απλής πολιτικής πράξης) την υποστηρίζουν και ορισμένα ιστολόγια Χριστιανικά, που εν πάσει περιπτώσει, ως καλλιεργούντα την Ιεροκανονική αποτείχιση, θα έπρεπε να εναρμονίζονται, να προσεγγίζουν περισσότερο την διδασκαλία της Γραφής περί του ρόλου των Εξουσιών (ιδίως σήμερα) στον κόσμο. Αυτό δεν συμβαίνει, δυστυχώς!
(Ο Ρόλος των Εξουσιών στο Εσχατολογικό φως της Αποκαλύψεως)
Έγραψε ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης (πριν από το 100 μ.Χ.):
«Και ποιεί πάντας τους μικρούς και τους μεγάλους, και τους πλουσίους και τους πτωχούς, και τους ελεύθερους και τους δούλους, ίνα δώσιν αυτοίς χάραγμα επί της χειρός αυτών της δεξιάς ή επί των μετώπων αυτών, και ίνα μη τις δύνηται αγοράσαι ή πωλήσαι ειμή ο έχων το χάραγμα, το όνομα του θηρίου ή τον αριθμόν του ονόματος αυτού. Ώδε η σοφία εστίν∙ ο έχων νούν ψηφισάτω τον αριθμόν του θηρίου∙ ο αριθμός γαρ ανθρώπου εστί και ο αριθμός αυτού χξς΄».
Στα εδάφια (13, 16-18) παρουσιάζεται η διμελής επεξήγηση του χαράγματος, οι δύο όψεις του, που είναι «το όνομα του θηρίου» ή «ο αριθμός ονόματος χξς΄», ως ισοδύναμα χαράγματα του Αντιχρίστου.
Αναμφίβολα, σήμερα, ο «προσωπικός αριθμός» έχει γίνει αντικείμενο ιδιαίτερης προβληματικής.
Η κυβέρνηση τον παρουσιάζει ως θεωρητικό – πρακτικό πρότυπο διευκόλυνσης των κοινωνικών διαρθρώσεων σ’ ένα ενιαίο σύνολο, όπου οι διάφορες μεταβλητές συνδέονται μεταξύ τους με ορισμένους κανόνες (Υγείας, οικονομίας, κοινωνικής ασφάλισης κλπ).
«H ΑΠΟΤΕΧΙΣΙΣ»
«(Το ύψος του λόγου του ΙΕ κανόνα και ο «υψηλός» λόγος της Δυνητικής θεωρίας)
MΕΡΟΣ Z΄
Μία σημαντική, ιδιαίτερη αρετή του ΙΕ΄ κανόνα, είναι
και το Ύψος του λόγου του, που
διαφέρει από τον «υψηλό» λόγο της Δυνητικής θεωρίας, της προαιρετικής δηλ.
εφαρμογής του Ι. Κανόνα έναντι της αιρετικής διδασκαλίας του οικείου επισκόπου
ή, καλύτερα, της «δυνητικής φυγής» των πιστών έναντι της αιρέσεως.
Οι πιστοί της Δυνητικής θεωρίας πιστεύουν ότι η Σωτηρία αναπτύσσεται στα επίπεδά της, στις μορφές της, χωρίς να τους εμποδίζει η κοινωνία τους με την αίρεση του οικουμενισμού. Αυτό είναι λάθος! Δεν οικοδομείται η εν Χριστώ, ορθόδοξη πνευματική ζωή, σε κοινωνία με την αίρεση∙ Αυτό υπογραμμίζουν η Γραφή, οι Ι. Κανόνες και οι Πατέρες της Εκκλησίας.
«H ΑΠΟΤΕΧΙΣΙΣ»
π. Φιλόθεος Ζερβάκος: «Εάν όλοι οι Χριστιανοί ακολουθούσαν
κατά γράμμα τους Επισκόπους, σε όλα, ούτε Εκκλησία
ούτε
Ορθόδοξος Χριστιανός θα υπήρχε»
MΕΡΟΣ Ε΄
Πολλά στον σημερινό (21ο) αιώνα
συρρικνώθηκαν εξ αιτίας των ρυθμών της ζωής, της τεχνολογίας και της αμαρτίας.
Είχα διαβάσει στο περιοδικό «ΕΥΘΥΝΗ» (Αρ. 421 – Ιαν. 2007) και τα εξής
(παραδείγματα):
α) «Ένας συνταξιούχος ιερέας στο Καντέμπουρι,
περιόρισε τη Βίβλο, σε 57 σελίδες και σε λιγότερο από 100 λεπτά μαγνητοφωνημένης
διάρκειας, ενώ στην Αυστραλία, η Βίβλος, συμπιέστηκε σε μερικές δεκάδες sms!
β) «Ο σύγχρονος άνθρωπος, ο homo consumerus, ο καταναλωτικός,
επικοινωνεί λιγότερο και με λιγότερες λέξεις με τους συνανθρώπους του. Ζει και
ικανοποιείται σε ταχείς, σύντομους ρυθμούς, αποπνευματωμένος» (Σελ. 16-17).
Παράλληλα, όμως, συρρικνώθηκαν και οι υγιείς νησίδες ορθοδοξίας στον ωκεανό των αιρέσεων.
Ο οικουμενισμός υποσκάπτει συθέμελα τη δομή του φρονήματος των Ορθοδόξων.
Σήμερα, που ο σκοταδισμός του οικουμενισμού
απλώνεται και δημιουργεί άναστρη χειμωνιάτικη νύχτα, η βιωματική αντίληψη των
Ορθοδόξων Χριστιανών, που δεν στέκονται σε μια ξερή έκφραση «ζήτω η Ορθοδοξία»,
ανατρέχει στον ποιμένα, Σταυραετό της Ορθοδοξίας, επίσκοπο π. Αυγουστίνο
Καντιώτη, τον όντως στρατευμένο στη διακονία της Εκκλησίας.
Υπήρξαν – υπάρχουν άγιοι Ιεράρχες και ιερομόναχοι, που λάμπρυναν την εποχή τους, μα και πολλοί περιστασιακοί. Στους πρώτους ανήκει ο π. Αυγουστίνος, ενώ στη δεύτερη σειρά (σωρός) οι σημερινοί οικουμενιστές επίσκοποι και ιερείς.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Οικουμενισμός και πανθρησκεία είναι πολύ γνωστές λέξεις (σήμερα), που χρησιμοποιούνται ευρύτατα στην καθημερινότητα∙ δηλώνουν δρόμους αρνήσεως του Ευαγγελίου και της Ορθοδοξίας∙ δρόμοι που αφαιρούν – αρνούνται τον ερμηνευτικό προσδιορισμό των λέξεων Ευαγγέλιο – Ορθοδοξία υπό των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων.
«Ο γαρ επί
τω Σταυρώ μη καυχώμενος, πάντων εστίν αθλιώτερος»
(Ι.
Χρυσόστομος – «ΝΕΑ ΚΛΙΜΑΞ»)
MΕΡΟΣ IΒ΄
Οι πνευματικοί νόμοι, οι εντολές του Χριστού, εντολές κοινωνίας προς τον Άγιο Τριαδικό Θεό, έχουν απόλυτη και αναμφισβήτητη σημασία από τη φύση τους. Αυτή την ακτινοβολία των εντολών, σε ευρύτερη θεολογική παρατήρηση, περικλείουν και οι Αναβαθμοί (75 τον αριθμόν) της Οκτωήχου, που ερμηνεύει – αναλύει ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο βιβλίο του «ΝΕΑ ΚΛΙΜΑΞ».
Σχόλιο π. Νικοδήμου: "Αδέρφια, μη μεταξύ σας δάκνεσθε ίνα μη υπό άλλων αναλωθείτε"
ANOIKTH EΠΙΣΤΟΛΗ
Προς τον
πολιτικό σχηματισμό «ΝΙΚΗ»
(κόμμα της
Βουλής των Ελλήνων)
Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Αγαπητοί
εν Χριστώ αδελφοί
Ξεκινήσατε ως νικηφόρα ιδεολογία (αρχές) στα όρια της έμπρακτης απολογητικής των αρχών του Ευαγγελίου και των προβολών τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι έναντι των κομμάτων του συντηρητισμού, του φιλελευθερισμού και της αριστερής ιδεολογίας, έναντι δηλ. πολλαπλής σύμμιξης εχθρότητας προς την Ορθοδοξία∙ πολιτικά φαινόμενα δηλ. που αντικειμενικά – αναγκαστικά υπάρχουν παράλληλα και προσδιορίζονται αμοιβαία στις συνεχώς αναπροσδιοριζόμενες αλλαγές (προς το χείρον) των ηθικών σχέσεων. Είναι κοινότοπη αλήθεια, ότι «πονούν» (παράδειγμα) για τις ψυχές – ζωές των Τεμπών (δεν αντιλέγουμε) ενώ σιωπούν στην συνεχή αιματηρή πραγματικότητα χιλιάδων εκτρώσεων αθώων εμβρύων.
ΑΝΟΙΚΤΗ
ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Προς τηλεοπτικό σταθμό
«MEGA» και προς τους συντελεστές παραγωγής της σειράς «ΑΓΙΟΣ
ΠΑΪΣΙΟΣ»
(Η
Ορθόδοξη πίστη ως αιώνιο μέγεθος)
ΜΕΡΟΣ Β΄
Βόλος 23/04/25
κ. Διευθυντά
Με την απαιτούμενη εν Χριστώ αγάπη επανέρχομαι, αιτούμενος (πάλι) την καλή προαίρεσή σας. Αναμφίβολα, οι συντελεστές της τηλεοπτικής σειράς «Άγιος Παΐσιος – Από τα Φάρασα στον ουρανό» κινήθηκαν (το πιστεύω) στο μέγιστο της πνευματικής – φυσικής ζωτικότητάς τους για να περισωθεί το δυναμικό της ζωής των σύγχρονων Ελλήνων, παρουσιάζοντας (οι συντελεστές) τη γνώση τους για τον Άγιο Παΐσιο, χωρίς όμως να αποφύγουν την αφαίρεση στοιχείων της Εθνικής και Ορθόδοξης ταυτότητάς του.
«Ο
Κατηχητικός Λόγος του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου»
(Από το
Λόγο στη συνείδηση του Λόγου)
Ο Λόγος αυτός αποτελεί ένα άνθος της αυθεντικής
Ορθόδοξης πνευματικότητας του Αγίου. Αναμφίβολα, στο κείμενο αυτό η συνείδησή
του εξωτερικεύεται με την καθολικότητα του φωτισμένου∙ συνείδηση που συναιρεί
όλη την φιλανθρωπία της ένσαρκης οικονομίας του Χριστού.
Στον Λόγο αυτό αποτυπώνεται η μέριμνα του Ποιμένος,
η μέριμνα της σωτηρίας των πιστών με την επίγνωση των ορίων της Μετανοίας.
Να θυμηθούμε, ότι οι κατηχούμενοι εβαπτίζοντο σε ορισμένες ημέρες, στις οποίες συμπεριελαμβάνετο και η Κυριακή του Πάσχα: Γι’ αυτό και ο Ι. Χρυσόστομος απευθύνει τον Λόγο του στους κατηχουμένους – νεοφώτιστους, αναλύοντας το βαθύτερο νόημα της Αναστάσεως (Βλέπε Πατρολογία Migne: Patrologiac graecae cursus completes 59, 721-724).
(Ως αμαρτίας αναίρεσις)
Γνωρίζουμε
από τους Ψαλμούς, ότι «εν τω Θεώ ποιήσομεν δύναμιν (Ψαλμ. 59, 14)∙ ένας
πνευματικός νόμος, που υπογραμμίζει και η Ιερά Υμνογραφία της Εκκλησίας μας:
«οι
πεποιθότες επί Κύριον εοίκασιν όρει τω αγίω, οι ουδαμώς σαλεύονται προσβολαίς
του Βελίαρ» (Αναβαθμοί Β΄ ήχου).
Για
να «ποιήσομεν δύναμιν», η Εκκλησία μας μυσταγωγεί (Γ΄ Κυριακή των Νηστειών)
τόσο στο νόημα του Σταυρού του Σωτήρος Χριστού, όσο και στην Συσταύρωση με τον
Χριστό:
«χριστώ
συνεσταύρωμαι∙ ζω δε ουκέτι εγώ, ζη εν εμοί Χριστός», τονίζει ο Απ. Παύλος
(Γαλ. β, 19).
Στο Τυπικό της Μονής Στουδίου διαβάζουμε, σχετικά:
Ι
ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
«Προς την «Κρατική (Εθνική;) Πινακοθήκη»
Βόλος 20/03/25
Αναμφίβολα, κ.κ. υπεύθυνοι της Πινακοθήκης, σε πολλές κοινωνικές, πολιτικές και πολιτιστικές ενέργειες της «σύγχρονης κρατικής λογικής», έχει αποτυπωθεί ο νέο-ταξικός μετασχηματισμός της στην απόπειρά της να αλλοιώση, απωλέση μάλλον, την Ορθόδοξη πίστη του Έθνους στα Χριστιανικά αποθέματά του∙ παράδειγμα η ανάρτηση – προβολή των βλάσφημων πινάκων, που αφορούν τα πρόσωπα του Χριστού και της κυρίας Θεοτόκου.
«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού»
(Μ. Βασίλειος – Εις τον ΜΔ Ψαλμόν)
(Μ. Βασίλειος – Εις τον ΜΔ Ψαλμό και «ουκ εσμέν αποσχισταί, αλλ’ Ορθόδοξοι και της Καθολικής Εκκλησίας τρόφιμοι – όσιος Θεοδ. Στουδίτης)
Νίκος Σακαλάκης, Μαθηματικός
MΕΡΟΣ Η΄
Σήμερα, που υπάρχει οικουμενιστικός συμβιβασμός στο σύνολο (γενικά) του πληρώματος μπροστά στο πρόβλημα της Ομολογιακής ένδειας, βλέπω έναν κατακλυσμό από άκοπη πληροφόρηση∙ τηλεοράσεις, εκκλησιαστικά ραδιόφωνα που καυχώνται για την Ορθόδοξη πίστη – Μαρτυρία και φθηνές (πνευματικά) διαφημίσεις.