ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: «Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού» (Μ. Βασίλειος – Εις τον ΜΔ Ψαλμόν) (MΕΡΟΣ Α΄, Β΄, Γ, Δ', Ε΄, ΣΤ΄, Ζ΄ )

«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού»

(Μ. Βασίλειος – Εις τον ΜΔ Ψαλμόν)

(Μ. Βασίλειος – Εις τον ΜΔ Ψαλμό και «ουκ εσμέν αποσχισταί, αλλ’ Ορθόδοξοι και της Καθολικής Εκκλησίας τρόφιμοι – όσιος Θεοδ. Στουδίτης)

Νίκος Σακαλάκης, Μαθηματικός

MΕΡΟΣ Ζ΄

Αναμφίβολα, ένα από τα πιο αξιόλογα πνευματικά κινήματα στο χώρο της Ορθοδοξίας είναι και ο Ανθενωτισμός, που αναπτύχθηκε σε κρίσιμες στιγμές (κινδύνου) του Βυζαντίου. Τότε, μπροστά στον κίνδυνο της προελάσεως των Μωαμεθανών, υπήρχε και ο «ζήλος» του Αυτοκράτορα και της επισήμου εκκλησίας για βοήθεια από την παποσύνη∙ «ηγεσίες κυριευμένες από συμβιβασμούς στα θέματα πίστεως, χωρίς βάθος ψυχής, χωρίς ύψος ορθοδόξου πνεύματος, επιδίωκαν την ένωση. Πίστευαν (παρηγορητικά) σε βοήθεια από την παποσύνη, από τον Πάπα, έναν ατομικό άνθρωπο στην πλήρη αιρετική γνησιότητά του, δυστυχώς!

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, Ανοικτή επιστολή «Προς τους δοκιμαζομένους (εκ των Σεισμών) κατοίκους των Νήσων ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ και ΑΜΟΡΓΟΥ»

 Ψαλ, 88,10 "Σὺ (Κύριε) δεσπόζεις τοῦ κράτους τῆς θαλάσσης, τὸν δὲ σάλον τῶν κυμάτων αὐτῆς σὺ καταπραΰνεις".

 

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

Αγαπητοί αδελφοί εν Χριστώ – Συνέλληνες

Στις κρίσιμες αυτές ημέρες που βιώνετε (όλοι μας) την απειλή «της παντελούς εκ του σεισμού καταστροφής», παίρνω το θάρρος (εξ αγάπης) να σας τονίσω μια άλλη όψη της «παραδόσεως» των Σεισμών, ενθυμούμενος τον Ψαλμό (103) που διαβάζεται κατανυκτικά στην Ακολουθία του Εσπερινού: «Ητω η δόξα Κυρίου εις τους αιώνας, ευφρανθήσεται Κύριος επί τοις έργοις αυτού. Ο επιβλέπων επί την γην και ποιών αυτήν τρέμειν, ο απτόμενος των ορέων, και καπνίζονται».

Ως απάντηση ακούω, συνήθως, ότι αιτία των Σεισμών είναι ένα πηγμένο δεδομένο της Επιστήμης, τα ρήγματα κ.λ.π.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ «Το καθεστώς Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ (1974-1998) και η καιρική εκκλησιαστική εικόνα του» ΜΕΡΟΣ ΙΑ΄, ΙΒ΄,ΙΓ΄

    Συνέχειες  : ΕΔΩ ΜΕΡΟΣ Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄, Ε΄,

   Συνέχειες:      ΜΕΡΟΣ  ΣΤ΄, Ζ΄, Η΄,Θ΄, Ι΄

«Το καθεστώς Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ (1974-

1998) και η καιρική εκκλησιαστική εικόνα του»

(Μ. Βασίλειος: «Μέγα όφελος την ειρήνην χαρίσασθαι τη του

 Θεού εκκλησία» - Προς κλήρον των Σαμοσάτων)

ΜΕΡΟΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ, ΙΓ΄

Σ’ αντίθεση με την πραγματικότητα, στα «δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδος – 1994», ο τότε Διευθυντής του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Συνόδου Ι. Μ. Χατζηφώτης, αφιερώνει 34 ολόκληρες εγκωμιαστικές σελίδες «επί τη συμπληρώσει εγκάρπου και καλλικάρπου εικοσαετούς Αρχιεπισκοπείας του κ.κ. Σεραφείμ Τίκα» (1974-1994).

Στις σελίδες αυτές υπάρχει σημαντική ποικιλία θεμάτων, η προσέγγιση των οποίων έχει χαμηλό εκκλησιολογικό κύρος, διότι εκτοπίζονται, δεν αναφέρονται, οι πραγματικές πτυχές της δικτατορικής αρχιεπισκοπείας του Σεραφείμ.

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΕΦΕΣΟΥ, Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

Ένας απλός, ταπεινός μοναχός, της Ιεράς Σκήτης της αγίας Άννας του Αγιωνύμου Όρους του Άθωνα, πριν πολλά χρόνια (1895), έγραφε σε βιβλίο του: «Από τη μελέτη διαφόρων θεμάτων της εκκλησιαστικής ιστορίας μας και τους αγώνες των Πατέρων της εκκλησίας θαυμάζοντες, την προσοχή μου τράβηξε, ιδιαίτερα, ο Ιερός Μάρκος Αρχιεπίσκοπος Εφέσου ο επικαλούμενος Ευγενικός, για τους αγώνες του υπέρ της Ορθοδοξίας και για τα παθήματά του στην σύνοδο της Φλωρεντίας. Πολλές φορές συγκινήθηκα με δάκρυα, για τα παθήματα αυτά». (Κάλλιστος Βλαστός)

Επίσης στην Εκκλησιαστική ακολουθία του αγίου Μάρκου διαβάζουμε: «Τη 19^η Ιανουαρίου μνήμην επιτελούμεν του εν Αγίοις πατρός ημών Μάρκου Αρχιεπισκόπου Εφέσου του Ευγενικού και της Ορθοδοξίας προμάχου και φύλακος.

Κρατεί μεν Άτλας μυθικώς ώμοις πόλον, κρατεί δε αληθώς, Μάρκος Ορθοδοξίαν. Το μείναι εντός Ορθοδοξίας όρων, Ανατολικοίς κλήρος εκ Μάρκου μόνου».

«Η Ιερή εικόνα της Γεννήσεως του Χριστού» (Ως θέμα πίστεως)

 

Ο εορτασμός των Χριστουγέννων, ως πηγή φωτισμού και σημείο αναφοράς της σωτηρίας μας, μεταφέρει τον εαυτό μας σε κατάσταση οικοιώσεως με το Μυστήριο της Γεννήσεως, κατά τρόπο βιωματικό, με αδιαφοροποίητη θεολογική θαλπωρή, που σε συνάπτει με την Μυστηριακή (διαχρονική) Εκκλησία.

Η Ορθόδοξη Εικόνα της Γεννήσεως του Χριστού έχει εκθαμβωτική αίγλη, γεμάτη θεία χάρι, που φωτίζει – περιλούζει τις ψυχές των πιστών με τη λάμψη του Μυστηρίου.

Απόκοσμο και ιδιότροπο φαινόμενο είναι οι «προσθήκες» στην Ιερά εικόνα το «λουτρό με τις μαίες».

Εάν η εικόνα δεν αποδίδει την αλήθεια του Ευαγγελίου, τότε η εικόνα είναι ψευδής, όπως παρατηρεί ο Νικηφόρος ο Ομολογητής – μεγάλος Πατήρ της εποχής της Εικονομαχίας. Τόνισε: «Μηδέ είναι το παράπαν εικόνα»∙ το ίδιο τονίζει και ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης: «Ουκ αν είη εικών» (P.G. 99, 504B).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΝ – Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ ΜΕΡΟΣ Α΄, Β΄

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΠΡΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΝ – Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ

(Τίποτε το νεκρό επί

 της Αγίας Τραπέζης –

                     Μία  σύγκρισις)

ΜΕΡΟΣ Β΄

          Σεβασμιώτατε

Σας γράφω (πάλι) όχι με αξιώσεις προσωπικού ύφους∙ αναφέρομαι στα σταθερά μεγέθη της Ορθόδοξης αλήθειας, φροντίζοντας για την παρουσία μιας ακριβούς άρθρωσης των χαρισματικών θεολογικών νοημάτων των Πατέρων και της Γραφής, γύρω από τον Τίμιο Σταυρό, τον Γολγοθά και το Θυσιαστήριο (Αγία Τράπεζα). Θυσιαστήριο, Γολγοθάς και Σταυρός ορίζουν το επίπεδο της θυσίας του Χριστού, στο οποίο επαναλαμβάνεται η απαράμιλλη, σωστική θυσία του Χριστού.

Τίποτε το νεκρό (πνευματικά) επί της Αγίας Τραπέζης.

Να σας θυμίσω, Σεβασμιώτατε, ότι Α) το Θυσιαστήριο έχει αυτιά και ακούει: «θυσιαστήριον, θυσιαστήριον, τάδε λέγει Κύριος» (Γ΄ Βασιλ. 13,2).

Β) Έχει και στόμα: «Και ήκουσα του θυσιαστηρίου λέγοντος» (Αποκ. 16, 7) και επίσης,

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: «Ύψωμα 731 – Σελίδες δόξας» (Δύο μνημειώδεις διαταγές του Ταγματάρχη Δημ. Κασλά – Μάρτιος 1941)

".... τότε μόνον θα διέλθη ο εχθρός εκ της τοποθεσίας μας, όταν αποθάνωμεν άπαντες επί των θέσεών μας. 

– Ο Δ/τής Τάγματος – Δημ. Κασλάς»

Ταγματάρχης Δημήτριος Κασλάς

                                

«Ύψωμα 731 – Σελίδες δόξας»

(Δύο μνημειώδεις διαταγές του Ταγματάρχη

 Δημ. Κασλά –

 Μάρτιος 1941)

Οι δύο αυτές Διαταγές ανακοινώθηκαν επί του Υψ. 731, όταν η φυσική διαδοχή των ημερών για τους υπερασπιστές του δεν ήταν η συνήθης, Δευτέρα, Τρίτη, κ.ο.κ…

Βιωματικά, την κάθε ημέρα την περίμεναν – ονόμαζαν «θάνατο» υπέρ πίστεως και πατρίδος.

Καθημερινά ένιωθαν, ο Δημ. Κασλάς και οι στρατιώτες του, να τρίζουν οι αρμοί της βιολογικής τους ύπαρξης με την συνοδεύουσα (σχετική) ψυχολογία. Ζούσαν δηλ. καθημερινά το μεγάλο ανάμεσα στην επίγεια ζωή και στο θάνατο∙ πείρα οδυνηρή! Αυτή η έντονη συνείδηση του μεταίχμιου, γνώρισμα των μεγάλων Εθνικών μας αγώνων – Ελευθερία ή Θάνατος – είχε καλλιεργηθεί μέσα τους από την Ελληνορθόδοξη αγωγή, που είχαν από την Εκκλησία και το σχολείο (της εποχής τους!). Αυτή ακριβώς η συνείδηση λειτούργησε στους υπερασπιστές του Υψ. 731 ως δρομοδείχτης.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ «Το καθεστώς Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ (1974-1998) και η καιρική εκκλησιαστική εικόνα του» (Θεολόγος Λαρίσης και Δημητριάδος Ηλίας: Η Εκκλησιαστική τροχιά τους και η σύγκρουσή τους με την Μασονία) ΜΕΡΟΣ ΣΤ΄, Ζ΄, Η΄,Θ΄.Ι΄

   Συνέχειες : ΕΔΩ ΜΕΡΟΣ Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄, Ε΄,΄Ζ,

Ο ΟΛΕΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΙΚΑΣ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗ

 Ο ΔΗΘΕΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ       ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΙΚΑΣ 

12 Μητροπολίται αδιαβλήτου ήθους, εν οίς και άνδρες υπηρετίσαντες Εκκλησίαν και Γένος κατά τας φοβεράς ημέρας και θέσαντες τον τράχηλόν των υπέρ του λαού, εξεθρονίσθησαν άνευ απολογίας και δίκης…» 

(Χριστ. Σπίθα – Ιανουάριος 1975 – Αριθ. 371).

«Το καθεστώς Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ (1974-1998) και η καιρική εκκλησιαστική εικόνα του»

(Η ανάστροφη προβληματική του

 Μητροπολίτου Χριστόδουλου)

ΜΕΡΟΣ Ι΄

Οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Ηλίας και Θεολόγος, οι κανονικοί (μέχρι την κοίμησή τους) Επίσκοποι της Δημητριάδος και της Λαρίσης, δεν δημιούργησαν ποτέ κλίμα εχθρότητος εις βάρος των αντικανονικών Μητροπολιτών.

Ποτέ δεν επιζήτησαν «κλίμα πολέμου» στη σκηνή της (τότε) εκκλησιαστικής κατάστασης του αρχιεπισκοπικού καθεστώτος του Σεραφείμ, το οποίο σε εκκλησιαστικό και κοινωνικοπολιτικό πεδίο εκινείτο σχιζοφρενικά στα όρια  κυριαρχίας, κανονικότητας και εξαίρεσης, τη συνδρομή του νομικού πλέγματος της Μασονικής πολιτείας, του Κράτους. Ήθελαν μόνο την εφαρμογή των Ι. Κανόνων, διότι αυτοί ρυθμίζουν την συμπεριφορά ποιμένων και ποιμνίου∙ την εφαρμογή των Ι. Κανόνων, που τόσο ισχυρές διαπλαστικές λειτουργίες έχουν στο εκκλησιαστικό πλήρωμα και όχι την εφαρμογή κανόνων εκκλησιαστικού ελέγχου υπό των συντακτικών πράξεων καθοριζομένων.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: ANOIKTH ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΝ ΣΥΜΕΩΝ – ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ

                        

ANOIKTH ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΝ ΣΥΜΕΩΝ – ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ

Σεβασμιώτατε

Και εις τον πλέον Συνοπτικό – μικρό Συναξαριστή της Ορθοδοξίας, διαβάζουμε:

«Τη μνήμη τριών αδελφών αγίων παρθένων και της μητέρας των εορτάζει και τιμά σήμερα (17 Σεπτ.) η Εκκλησία, της Πίστεως, της Ελπίδος και της Αγάπης και της μητέρας των Σοφίας. Οι τρεις αδελφές στάθηκαν με γενναιότητα μπροστά στον ειδωλολάτρη τύραννο, ωμολόγησαν το Χριστό κι επεσφράγισαν την ομολογία τους με μαρτυρικό θάνατο… ακολούθησε κι αυτή (η Σοφία), τέταρτη στο μαρτύριο, τα τέκνα της» (Επισκόπου Σερβίων – Κοζάνης Διονυσίου∙ Μικρός Συναξαριστής, 1980).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: «Το καθεστώς Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ (1974-1998) και η καιρική εκκλησιαστική εικόνα του» Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄, Ε΄

Συνέχειες 

Ο ΟΛΕΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΙΚΑΣ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗ

 Ο ΔΗΘΕΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ       ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΙΚΑΣ 

ΑΡΧΙΕΠ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΙΚΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΑΙΟΝΣ

«Το καθεστώς Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ (1974-1998) και η καιρική εκκλησιαστική εικόνα του»

(«Ζώντος γαρ εμού ήρπασέ μου τον θρόνον της Εκκλησίας» - Ι. Χρυσόστομος – P.G. 52, 685 – Η αντικανονικότης του Μητροπολίτου Χριστόδουλου)

ΜΕΡΟΣ Ε΄

Δίκαια, ως ελεύθερος και δυνατός άνθρωπος θεωρείται εκείνος που λέει την αλήθεια, ως συνισταμένη συμπυκνωμένη ορθόδοξης πνευματικής ζωής.

Στο στίβο της Εκκλησιαστικής ζωής την εποχή του Σεραφειμικού καθεστώτος, διακρίθηκαν (όχι ως εχθρικές πράξεις) οι στάσεις αλήθειας έναντι του Σεραφείμ των: π. Αυγουστίνου Καντιώτη, Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου και Κων. Μουρατίδου∙ Πρόσωπα που βίωσαν τους κραδασμούς της εκκλησιαστικής δικτατορίας των Συντακτικών Πράξεων περισσότερο από τους άλλους. Υπήρξαν και πολλοί άλλοι, χρηστοί και συνετοί, που χρησιμοποίησαν τον κοφτερό πέλεκυ της αλήθειας, του ελέγχου. Όλοι αυτοί καθόρισαν τον υψηλό βαθμό πνευματικής αντίστασης, στον Σεραφείμ που νεώτεροι λόγιοι κληρικοί δεν τους μελετούν∙ γι’ αυτό τους διαφεύγει το βάθος της ουσίας της εποχής του 1974.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: «Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις» (Ορθοδοξία, το φιλόϋλον πυρ και το φιλόθεν πυρ) ΜΕΡΟΣ Ι΄, ΙΑ΄,ΙΒ΄, ΙΓ΄,ΙΔ΄,ΙΕ΄

     

    

  

  

        

Συνέχεια: Από το μέρος          Α΄, Β΄, Γ΄,Δ΄    ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: «Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις» (Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος – Προς Τραλλιανοίς VI, 37-38) ΜΕΡΟΣ Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄ (agonasax.blogspot.com)

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: «Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις» (Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος – Προς Τραλλιανοίς VI, 37-38) (και οι ομολογιακές βαθμίδες των Ορθοδόξων Χριστιανών) ΜΕΡΟΣ Ε΄, ΣΤ΄, Ζ΄, Η΄,Θ

«Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»

(Περί της αμυντικής επιμονής και της μονοεπίπεδης προβολής του ρόλου του Επισκόπου υπό των οικουμενιστών)

ΜΕΡΟΣ ΙΕ΄ (τελευταίο)

Το βιβλίο «ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» του τ. Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλινίκου, ευρίσκεται εις την πρώτη γραμμή των προσπαθειών για την προώθηση και διείσδυση του οικουμενιστικού πνεύματος στην Εκκλησία, στο πλήρωμά της.

Στις δύο ενότητες του βιβλίου του με τίτλους: «ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ» (σελ. 34-40) και «Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ» (σελ. 41-45), καταγράφονται οι αυτονόητες εκκλησιαστικά νομοθετικές, κανονικές, πνευματικές και διοικητικές ρυθμίσεις, όλο δηλ. το θεωρητικό θεσμικό πλαίσιο της διακονίας του επισκόπου, πλην της περιπτώσεως αιρετικής (συγκοινωνίας) διαγωγής του Επισκόπου∙ γι΄ αυτό και οι θέσεις του έχουν κενά αληθείας και ορθοδόξου μαχητικότητος.

Γράφει:

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: «Οι Παρακλητικοί Κανόνες προς την Θεοτόκον» (Ως αγωνιώδης κραυγή∙ ως ελπίδα και διάλογος με την Θεοτόκον)

 

«Οι Παρακλητικοί Κανόνες προς την Θεοτόκον»

(Ως αγωνιώδης κραυγή∙ ως ελπίδα και διάλογος με την Θεοτόκον)

 

Ξεκινώντας ο Αύγουστος τη διαδρομή του μας καλεί (η Εκκλησία) στην αποβολή της τοξικότητας της αμαρτίας, δια προσευχής, ομολογίας, νηστείας, μετανοίας και Θείας Ευχαριστίας.

Με την είσοδό του και μέχρι στις 13 του μηνός, ψάλλονται οι δύο (2) γνωστές (Μικρή και Μεγάλη) Ιερές Παρακλήσεις στην Παναγία.

Παρεμβάλλεται η μεγάλη εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού και ακολουθεί η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Η Σφαγή των Δώδεκα (12) ΑΞΙΩΝ Μητροπολιτών αποτελεί όνειδος και στίγμα ανεξάλειπτον της νεότερης Εκκλησιαστικής Ιστορίας είναι δε έργον του κάκιστου αρχιεπισκόπου Σεραφείμ Τίκα.

«Το παρελθόν έτος 1974, εξ απόψεως εκκλησιαστικής κρινόμενον, τολμώμεν να είπωμεν, είναι το θλιβερώτερον έτος εξ όσων η Εκκλησία της Ελλάδος έζησεν αφ’ ής ημέρας εγένετο αυτοκέφαλος. 

Μία τελευταία επέμβασις του δικτατορικού καθεστώτος, επέμβασις θίγουσα όχι μόνον τον εξωτερικόν αλλά και τον εσωτερικόν βίον της Εκκλησίας, προεκάλεσε τεκτονικόν σεισμόν και εδημιούργησεν ερείπια. 

Μητροπολίται αδιαβλήτου ήθους, εν οίς και άνδρες υπηρετίσαντες Εκκλησίαν και Γένος κατά τας φοβεράς ημέρας και θέσαντες τον τράχηλόν των υπέρ του λαού, εξεθρονίσθησαν άνευ απολογίας και δίκης…» 

(Χριστ. Σπίθα – Ιανουάριος 1975 – Αριθ. 371).

«ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ “12”»

Γράφει ο ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

Απ’ αρχής να υπογραμμίσω, ότι για τους εχθρούς (ποικιλόμορφους) της Εκκλησίας, πράγματι οι δώδεκα εκθρονισθέντες Ιεράρχες (Καλοκαίρι ‘74) ήταν ένα «πρόβλημα», ένα «ζήτημα», γιατί δεν αντανακλούσαν τις απόψεις τους και το πνεύμα τους. Το σημαντικότερο, διότι ήταν ανεπίληπτοι, άξιοι και άγιοι επίσκοποι.

Όσοι δικαιολογούν την εκθρόνιση των «12» με «δίκαιο» ιερών κανόνων, πλανώνται και διαψεύδονται, αν ανατρέξουμε στο εκκλησιαστικό παρελθόν. Δημιούργησαν τον μύθο της αντικανονικότητος για τους «12» ιεράρχες, ως εκλεγέντες από μικρή, ολιγομελή Αριστίνδην Σύνοδο.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: «Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις» (Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος – Προς Τραλλιανοίς VI, 37-38) (και οι ομολογιακές βαθμίδες των Ορθοδόξων Χριστιανών) ΜΕΡΟΣ Ε΄, ΣΤ΄, Ζ΄, Η΄,Θ

 Συνέχεια: Από το μέρος          Α΄, Β΄, Γ΄,Δ΄    ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: «Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις» (Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος – Προς Τραλλιανοίς VI, 37-38) ΜΕΡΟΣ Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄ (agonasax.blogspot.com)

«Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»

(Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος – Προς Τραλλιανοίς VI, 37-38)

(Αποστολικές Διαταγές – «ου της του Χριστού διατάξεως», η ιερωσύνη γυναικών)

ΜΕΡΟΣ Θ΄

Αναμφίβολα, η προσπάθεια των οικουμενιστών να προωθήσουν «χειροτονίες» γυναικών» είναι πορεία φυγής πέραν των ορίων της Εκκλησίας.

Με την «χειροτονία» νεαρής γυναίκας στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, βλέπουμε το πόσο επιθυμούν οι οικουμενιστές επίσκοποι πατριάρχες μια οικουμενιστική ολοκλήρωση∙ την προωθούν σε μορφή επαλλήλων ή τεμνομένων κύκλων όπου, μέσα στον καθένα η οικουμενιστική προώθηση διαφοροποιείται (δικαιολογείται) κατά τόπο και χρόνο, ανάλογα με τις περιστάσεις.

Μακαριώτατε, Σᾶς ἐνοχλοῦν τά χριστιανικά κόμματα;

Μακαριώτατε, ἀπευθύνομαι εἰς ὑμᾶς μετὰ σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης ἐν Χριστῷ, ἐξ ἀφορμῆς δηλώσεών σας (δημοσίως) περὶ Ἐκκλησίας καὶ πολιτικῆς – κομμάτων.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: «Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις» (Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος – Προς Τραλλιανοίς VI, 37-38) ΜΕΡΟΣ Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄

 

«Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»

(Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος – Προς Τραλλιανοίς VI, 37-38)

(και η αγάπη του προς τον Χριστόν)

ΜΕΡΟΣ Δ΄

Μέγας Θεολόγος ο Άγιος Ιγνάτιος όταν υπογραμμίζει, για το Μυστήριο της Σαρκώσεως του Χριστού (Λόγου), και τα εξής: «Και έλαθεν τον άρχοντα του αιώνος τούτου η παρθενία Μαρίας και ο τοκετός αυτής, ομοίως και ο θάνατος του Κυρίου∙ τρία μυστήρια κραυγής, άτινα εν ησυχία Θεού επράχθη» (Προς Εφεσίους ΧΙΧ, 39-40).

1^ο Σχόλιο

Διαχρονικής αξίας (και άξια θαυμασμού) η χαρισματική θεολογική δύναμη του Αγίου και ο λεκτικός του ορίζοντας.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ: «Το σημείον του Σταυρού»

 

«Το σημείον του Σταυρού»

(Ως αμαρτίας αναίρεσις)

Γνωρίζουμε από τους Ψαλμούς, ότι «εν τω Θεώ ποιήσομεν δύναμιν (Ψαλμ. 59, 14)∙ ένας πνευματικός νόμος, που υπογραμμίζει και η Ιερά Υμνογραφία της Εκκλησίας μας:

«οι πεποιθότες επί Κύριον εοίκασιν όρει τω αγίω, οι ουδαμώς σαλεύονται προσβολαίς του Βελίαρ» (Αναβαθμοί Β΄ ήχου).

Για να «ποιήσομεν δύναμιν», η Εκκλησία μας μυσταγωγεί (Γ΄ Κυριακή των Νηστειών) τόσο στο νόημα του Σταυρού του Σωτήρος Χριστού, όσο και στην Συσταύρωση με τον Χριστό:

«χριστώ συνεσταύρωμαι∙ ζω δε ουκέτι εγώ, ζη εν εμοί Χριστός», τονίζει ο Απ. Παύλος (Γαλ. β, 19).

Στο Τυπικό της Μονής Στουδίου διαβάζουμε, σχετικά:

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: «Εν τω σω ονόματι» (Ματθ. 7,22) (Η πρώτη – αρχαία αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας)

 

Αναμφίβολα, η αρχαία Εκκλησία είχε τη συνείδηση, ότι η κοινωνική και πνευματική ζωή, αναπτύσσονται στον άξονα της γνησιότητας μόνο στο όνομα του Χριστού.

Αυτή την σωτηριώδη θεολογική θέση υπενθυμίζει με Δεσποτική νηφαλιότητα και διάκριση ο Κύριος κατά την ημέρα της Κρίσεως, ως απάντηση στην παθολογία Κληρικών και Λαϊκών, που συγκλίνουν στην αποδοχή των Προφητικών, Χαρισματικών και Θείων Ενεργειών στο έργο τους, χωρίς την ανάλογη μετάνοιά τους, χωρίς τον μόχθο της ταπεινοφροσύνης και της έντονης πνευματικής ζωής, εργαζόμενοι (απλά) «προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις». Να θυμηθούμε το σχετικό εδάφιο (Ματθ. 7, 22):

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: «Οι Πολιτικάντηδες και η Εθνική Σημαία»

 

«Οι Πολιτικάντηδες και η Εθνική Σημαία» 

Όταν ένας πολιτικός εργάζεται – δραστηριοποιείται μέσα στην αλήθεια, στον υπερχρονικό – διαχρονικό ιστορικό χρόνο της Ελλάδος, αποφεύγοντας το περιστασιακό συμφέρον του και ακολουθώντας το νόημα του Ελληνικού έθνους και της Ορθοδοξίας είναι, τότε, πράγματι Έλληνας πολιτικός και όχι πολιτικάντης∙ λέξη που σηματοδοτεί ανικανότητα να συλλάβει το βάρος της πολιτικής διακονίας σε επίπεδο Εθνικό και Χριστιανικό.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ :«Η θελημένη Σοφιστική θέση των Οικουμενιστών»

 

«Κρείτον πλανώμενος μετά της εκκλησίας, παρά ορθοτομών εκτός Εκκλησίας», είναι τα λόγια που αντικαθρεφτίζουν τη σοφιστική λογική των οικουμενιστών επισκόπων, ηγουμένων, γεροντισσών και λαϊκών, που αφομοίωσαν την αίρεση του οικουμενισμού στη σημερινή ιστορική συγκυρία. Πρόσφατα ο π. Θεόδωρος Ζήσης, σε άριστη θεολογική ανάλυση της πλάνης αυτής, την ανέτρεψε θεολογικά – εκκλησιολογικά, θέτοντας φράγμα στις οικουμενιστικές διδασκαλίες περί «υπακοής» και περί «εκκλησίας».

Εμείς θα παρατηρήσουμε – αναλύσουμε το έδαφος της πλάνης αυτής με εργαλείο την Επιστήμη της λογικής, πάντοτε (όμως) στο χώρο της Ορθόδοξης Θεολογίας (της Πατερικής).

Πολλές φορές ο Κύριος, η Ύψιστη Λογική, χρησιμοποίησε Λογικά επιχειρήματα προς εννοιολογική και θεολογική κατανόηση (υπό των ανθρώπων - μαθητών) της διδασκαλίας Του. Να θυμηθούμε (παραδείγματα):