«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού»
(Μ. Βασίλειος – Εις τον ΜΔ Ψαλμόν)
MΕΡΟΣ Δ΄
Αναμφίβολα, όταν ο Επίσκοπος κηρύττει αίρεση και
παίρνει μόνος του όλες τις αποφάσεις, ερήμην του πληρώματος, τότε
επαναστατικοποιεί τους ανθρώπους, τους πιστούς, που τόσα έχουν προσφέρει
(διαχρονικά) και προσφέρουν στην Εκκλησία.
Η επαναστατικοποίηση δεν προωθεί την βία που διαιρεί, αλλά αντίθετα (προωθεί) την ορθόδοξη – Πατερική διδασκαλία που προστατεύει και ενώνει την Εκκλησία.
ΑΝΟΙΚΤΗ
ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΠΡΟΣ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΝ – Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ
(Τίποτε το νεκρό επί
της Αγίας Τραπέζης –
Μία σύγκρισις)
ΜΕΡΟΣ Β΄
Σεβασμιώτατε
Σας γράφω (πάλι) όχι με αξιώσεις προσωπικού ύφους∙
αναφέρομαι στα σταθερά μεγέθη της Ορθόδοξης αλήθειας, φροντίζοντας για την
παρουσία μιας ακριβούς άρθρωσης των χαρισματικών θεολογικών νοημάτων των
Πατέρων και της Γραφής, γύρω από τον Τίμιο Σταυρό, τον Γολγοθά και το
Θυσιαστήριο (Αγία Τράπεζα). Θυσιαστήριο, Γολγοθάς και Σταυρός ορίζουν το
επίπεδο της θυσίας του Χριστού, στο οποίο επαναλαμβάνεται η απαράμιλλη, σωστική
θυσία του Χριστού.
Τίποτε το νεκρό (πνευματικά) επί της
Αγίας Τραπέζης.
Να σας θυμίσω, Σεβασμιώτατε, ότι Α) το Θυσιαστήριο
έχει αυτιά και ακούει: «θυσιαστήριον, θυσιαστήριον, τάδε λέγει Κύριος» (Γ΄ Βασιλ. 13,2).
Β) Έχει και στόμα: «Και ήκουσα του θυσιαστηρίου λέγοντος» (Αποκ. 16, 7) και επίσης,
Συνέχειες : ΕΔΩ ΜΕΡΟΣ Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄, Ε΄,
«Το καθεστώς Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ (1974-
1998) και η καιρική εκκλησιαστική εικόνα
του»
(Το
περιοδικό «ΦΥΛΑΚΕΣ» - μια αντίσταση πρώτου μεγέθους)
ΜΕΡΟΣ ΙΒ΄
Η δέσμη πνευματικών αντιδράσεων της εποχής του
Σεραφειμικού καθεστώτος, παράλληλη με το
περιοδικό «ΦΥΛΑΚΕΣ» της Θεσσαλονίκης, περιελάμβανε αξιόλογες
εκκλησιολογικές κεντρικές στοχεύσεις, όπως καταγράφονται:
Α) Στον «Ορθ. Τύπο»
Β) Στην εφημ. «ΕΠΑΛΞΕΙΣ» Γ) στο
περιοδικό «ΦΩΤΟΒΟΛΙΔΕΣ» του μακαριστού Επισκόπου Θεσσαλιώτιδος και
Φαναριοφαρσάλων Κωνσταντίνου Δ) Στη
«Χριστιανική Σπίθα» του μακαριστού Αυγουστίνου Καντιώτου Ε) Στην αρθρογραφία του Ορθοδόξου Συλλόγου «Ο
ΣΤΑΥΡΟΣ» κ.λπ.
Πολλές από τις κεντρικές στοχεύσεις των ανωτέρω περιοδικών – εφημερίδων, ήτο αναδημοσιεύσεις από τους «ΦΥΛΑΚΕΣ».
 |
| Ταγματάρχης Δημήτριος Κασλάς |
«Ύψωμα 731 – Σελίδες δόξας»
(Δύο μνημειώδεις διαταγές του Ταγματάρχη
Δημ. Κασλά –
Μάρτιος 1941)
Οι
δύο αυτές Διαταγές ανακοινώθηκαν επί του Υψ. 731, όταν η φυσική διαδοχή των
ημερών για τους υπερασπιστές του δεν ήταν η συνήθης, Δευτέρα, Τρίτη, κ.ο.κ…
Βιωματικά,
την κάθε ημέρα την περίμεναν – ονόμαζαν «θάνατο» υπέρ πίστεως και πατρίδος.
Καθημερινά ένιωθαν, ο Δημ. Κασλάς και οι στρατιώτες του, να τρίζουν οι αρμοί της βιολογικής τους ύπαρξης με την συνοδεύουσα (σχετική) ψυχολογία. Ζούσαν δηλ. καθημερινά το μεγάλο ανάμεσα στην επίγεια ζωή και στο θάνατο∙ πείρα οδυνηρή! Αυτή η έντονη συνείδηση του μεταίχμιου, γνώρισμα των μεγάλων Εθνικών μας αγώνων – Ελευθερία ή Θάνατος – είχε καλλιεργηθεί μέσα τους από την Ελληνορθόδοξη αγωγή, που είχαν από την Εκκλησία και το σχολείο (της εποχής τους!). Αυτή ακριβώς η συνείδηση λειτούργησε στους υπερασπιστές του Υψ. 731 ως δρομοδείχτης.
Συνέχειες : ΕΔΩ ΜΕΡΟΣ Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄, Ε΄,΄Ζ,
Ο ΟΛΕΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΙΚΑΣ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗ
12 Μητροπολίται αδιαβλήτου ήθους, εν οίς και άνδρες υπηρετίσαντες Εκκλησίαν και Γένος κατά τας φοβεράς ημέρας και θέσαντες τον τράχηλόν των υπέρ του λαού, εξεθρονίσθησαν άνευ απολογίας και δίκης…»
(Χριστ. Σπίθα – Ιανουάριος 1975 – Αριθ. 371).
(Η ανάστροφη προβληματική του
Μητροπολίτου Χριστόδουλου)
ΜΕΡΟΣ Ι΄
Οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Ηλίας και Θεολόγος, οι
κανονικοί (μέχρι την κοίμησή τους) Επίσκοποι της Δημητριάδος και της Λαρίσης,
δεν δημιούργησαν ποτέ κλίμα εχθρότητος εις βάρος των αντικανονικών
Μητροπολιτών.
Ποτέ δεν επιζήτησαν «κλίμα πολέμου» στη σκηνή της (τότε) εκκλησιαστικής κατάστασης του αρχιεπισκοπικού καθεστώτος του Σεραφείμ, το οποίο σε εκκλησιαστικό και κοινωνικοπολιτικό πεδίο εκινείτο σχιζοφρενικά στα όρια κυριαρχίας, κανονικότητας και εξαίρεσης, τη συνδρομή του νομικού πλέγματος της Μασονικής πολιτείας, του Κράτους. Ήθελαν μόνο την εφαρμογή των Ι. Κανόνων, διότι αυτοί ρυθμίζουν την συμπεριφορά ποιμένων και ποιμνίου∙ την εφαρμογή των Ι. Κανόνων, που τόσο ισχυρές διαπλαστικές λειτουργίες έχουν στο εκκλησιαστικό πλήρωμα και όχι την εφαρμογή κανόνων εκκλησιαστικού ελέγχου υπό των συντακτικών πράξεων καθοριζομένων.
ANOIKTH ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΝ ΣΥΜΕΩΝ – ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ
Σεβασμιώτατε
Και εις τον πλέον Συνοπτικό – μικρό Συναξαριστή της
Ορθοδοξίας, διαβάζουμε:
«Τη μνήμη τριών αδελφών αγίων παρθένων και της μητέρας των εορτάζει και τιμά σήμερα (17 Σεπτ.) η Εκκλησία, της Πίστεως, της Ελπίδος και της Αγάπης και της μητέρας των Σοφίας. Οι τρεις αδελφές στάθηκαν με γενναιότητα μπροστά στον ειδωλολάτρη τύραννο, ωμολόγησαν το Χριστό κι επεσφράγισαν την ομολογία τους με μαρτυρικό θάνατο… ακολούθησε κι αυτή (η Σοφία), τέταρτη στο μαρτύριο, τα τέκνα της» (Επισκόπου Σερβίων – Κοζάνης Διονυσίου∙ Μικρός Συναξαριστής, 1980).
 |
| ΑΡΧΙΕΠ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΙΚΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΑΙΟΝΣ |
(«Ζώντος
γαρ εμού ήρπασέ μου τον θρόνον της Εκκλησίας» - Ι. Χρυσόστομος – P.G. 52, 685 – Η αντικανονικότης του
Μητροπολίτου Χριστόδουλου)
ΜΕΡΟΣ Ε΄
Δίκαια, ως ελεύθερος και δυνατός άνθρωπος θεωρείται
εκείνος που λέει την αλήθεια, ως συνισταμένη συμπυκνωμένη ορθόδοξης πνευματικής
ζωής.
Στο στίβο της Εκκλησιαστικής ζωής την εποχή του Σεραφειμικού καθεστώτος, διακρίθηκαν (όχι ως εχθρικές πράξεις) οι στάσεις αλήθειας έναντι του Σεραφείμ των: π. Αυγουστίνου Καντιώτη, Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου και Κων. Μουρατίδου∙ Πρόσωπα που βίωσαν τους κραδασμούς της εκκλησιαστικής δικτατορίας των Συντακτικών Πράξεων περισσότερο από τους άλλους. Υπήρξαν και πολλοί άλλοι, χρηστοί και συνετοί, που χρησιμοποίησαν τον κοφτερό πέλεκυ της αλήθειας, του ελέγχου. Όλοι αυτοί καθόρισαν τον υψηλό βαθμό πνευματικής αντίστασης, στον Σεραφείμ που νεώτεροι λόγιοι κληρικοί δεν τους μελετούν∙ γι’ αυτό τους διαφεύγει το βάθος της ουσίας της εποχής του 1974.
Συνέχεια: Από το μέρος Α΄, Β΄, Γ΄,Δ΄ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: «Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις» (Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος – Προς Τραλλιανοίς VI, 37-38) ΜΕΡΟΣ Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄ (agonasax.blogspot.com)
«Αλλοτρίας δε βοτάνης
απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»
(Περί της αμυντικής επιμονής και της μονοεπίπεδης
προβολής του ρόλου του Επισκόπου υπό των οικουμενιστών)
ΜΕΡΟΣ
ΙΕ΄ (τελευταίο)
Το βιβλίο «ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» του τ.
Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλινίκου, ευρίσκεται εις την πρώτη γραμμή των
προσπαθειών για την προώθηση και διείσδυση του οικουμενιστικού πνεύματος στην
Εκκλησία, στο πλήρωμά της.
Στις δύο ενότητες του βιβλίου του με τίτλους: «ΤΙ
ΕΙΝΑΙ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ» (σελ. 34-40) και «Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ» (σελ.
41-45), καταγράφονται οι αυτονόητες εκκλησιαστικά νομοθετικές, κανονικές,
πνευματικές και διοικητικές ρυθμίσεις, όλο δηλ. το θεωρητικό θεσμικό πλαίσιο
της διακονίας του επισκόπου, πλην της περιπτώσεως αιρετικής
(συγκοινωνίας) διαγωγής του Επισκόπου∙ γι΄ αυτό και οι θέσεις του έχουν κενά
αληθείας και ορθοδόξου μαχητικότητος.
Γράφει:
«Οι Παρακλητικοί Κανόνες προς την
Θεοτόκον»
(Ως αγωνιώδης κραυγή∙ ως ελπίδα και διάλογος με την Θεοτόκον)
Ξεκινώντας
ο Αύγουστος τη διαδρομή του μας καλεί (η Εκκλησία) στην αποβολή της τοξικότητας
της αμαρτίας, δια προσευχής, ομολογίας, νηστείας, μετανοίας και Θείας
Ευχαριστίας.
Με
την είσοδό του και μέχρι στις 13 του μηνός, ψάλλονται οι δύο (2) γνωστές (Μικρή
και Μεγάλη) Ιερές Παρακλήσεις στην Παναγία.
Παρεμβάλλεται η μεγάλη εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού και ακολουθεί η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
«Το παρελθόν έτος 1974, εξ απόψεως εκκλησιαστικής κρινόμενον, τολμώμεν να είπωμεν, είναι το θλιβερώτερον έτος εξ όσων η Εκκλησία της Ελλάδος έζησεν αφ’ ής ημέρας εγένετο αυτοκέφαλος.
Μία τελευταία επέμβασις του δικτατορικού καθεστώτος, επέμβασις θίγουσα όχι μόνον τον εξωτερικόν αλλά και τον εσωτερικόν βίον της Εκκλησίας, προεκάλεσε τεκτονικόν σεισμόν και εδημιούργησεν ερείπια.
Μητροπολίται αδιαβλήτου ήθους, εν οίς και άνδρες υπηρετίσαντες Εκκλησίαν και Γένος κατά τας φοβεράς ημέρας και θέσαντες τον τράχηλόν των υπέρ του λαού, εξεθρονίσθησαν άνευ απολογίας και δίκης…»
(Χριστ. Σπίθα – Ιανουάριος 1975 – Αριθ. 371).
«ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ “12”»
Απ’ αρχής να υπογραμμίσω, ότι για τους εχθρούς
(ποικιλόμορφους) της Εκκλησίας, πράγματι οι δώδεκα εκθρονισθέντες Ιεράρχες
(Καλοκαίρι ‘74) ήταν ένα «πρόβλημα», ένα «ζήτημα», γιατί δεν αντανακλούσαν τις
απόψεις τους και το πνεύμα τους. Το σημαντικότερο, διότι ήταν ανεπίληπτοι,
άξιοι και άγιοι επίσκοποι.
Όσοι δικαιολογούν την εκθρόνιση των «12» με «δίκαιο» ιερών κανόνων, πλανώνται και διαψεύδονται, αν ανατρέξουμε στο εκκλησιαστικό παρελθόν. Δημιούργησαν τον μύθο της αντικανονικότητος για τους «12» ιεράρχες, ως εκλεγέντες από μικρή, ολιγομελή Αριστίνδην Σύνοδο.
Συνέχεια: Από το μέρος Α΄, Β΄, Γ΄,Δ΄ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: «Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις» (Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος – Προς Τραλλιανοίς VI, 37-38) ΜΕΡΟΣ Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄ (agonasax.blogspot.com)
«Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»
(Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος – Προς Τραλλιανοίς VI, 37-38)
(Αποστολικές Διαταγές – «ου της του Χριστού διατάξεως», η ιερωσύνη γυναικών)
ΜΕΡΟΣ Θ΄
Αναμφίβολα, η προσπάθεια των οικουμενιστών να προωθήσουν «χειροτονίες» γυναικών» είναι πορεία φυγής πέραν των ορίων της Εκκλησίας.
Με την «χειροτονία» νεαρής γυναίκας στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, βλέπουμε το πόσο επιθυμούν οι οικουμενιστές επίσκοποι πατριάρχες μια οικουμενιστική ολοκλήρωση∙ την προωθούν σε μορφή επαλλήλων ή τεμνομένων κύκλων όπου, μέσα στον καθένα η οικουμενιστική προώθηση διαφοροποιείται (δικαιολογείται) κατά τόπο και χρόνο, ανάλογα με τις περιστάσεις.
Μακαριώτατε, ἀπευθύνομαι εἰς ὑμᾶς μετὰ σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης ἐν Χριστῷ, ἐξ ἀφορμῆς δηλώσεών σας (δημοσίως) περὶ Ἐκκλησίας καὶ πολιτικῆς – κομμάτων.
«Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις
εστίν αίρεσις»
(Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος – Προς
Τραλλιανοίς VI, 37-38)
(και η αγάπη του προς τον Χριστόν)
ΜΕΡΟΣ Δ΄
Μέγας Θεολόγος ο Άγιος Ιγνάτιος όταν υπογραμμίζει,
για το Μυστήριο της Σαρκώσεως του Χριστού (Λόγου), και τα εξής: «Και έλαθεν τον
άρχοντα του αιώνος τούτου η παρθενία Μαρίας και
ο τοκετός αυτής, ομοίως και ο θάνατος του Κυρίου∙
τρία μυστήρια κραυγής, άτινα εν ησυχία Θεού επράχθη»
(Προς Εφεσίους ΧΙΧ, 39-40).
1ο Σχόλιο
Διαχρονικής αξίας (και άξια θαυμασμού) η χαρισματική θεολογική δύναμη του Αγίου και ο λεκτικός του ορίζοντας.
(Ως αμαρτίας αναίρεσις)
Γνωρίζουμε
από τους Ψαλμούς, ότι «εν τω Θεώ ποιήσομεν δύναμιν (Ψαλμ. 59, 14)∙ ένας
πνευματικός νόμος, που υπογραμμίζει και η Ιερά Υμνογραφία της Εκκλησίας μας:
«οι
πεποιθότες επί Κύριον εοίκασιν όρει τω αγίω, οι ουδαμώς σαλεύονται προσβολαίς
του Βελίαρ» (Αναβαθμοί Β΄ ήχου).
Για
να «ποιήσομεν δύναμιν», η Εκκλησία μας μυσταγωγεί (Γ΄ Κυριακή των Νηστειών)
τόσο στο νόημα του Σταυρού του Σωτήρος Χριστού, όσο και στην Συσταύρωση με τον
Χριστό:
«χριστώ
συνεσταύρωμαι∙ ζω δε ουκέτι εγώ, ζη εν εμοί Χριστός», τονίζει ο Απ. Παύλος
(Γαλ. β, 19).
Στο Τυπικό της Μονής Στουδίου διαβάζουμε, σχετικά:
Αναμφίβολα, η αρχαία Εκκλησία είχε τη συνείδηση, ότι
η κοινωνική και πνευματική ζωή, αναπτύσσονται στον άξονα της γνησιότητας μόνο
στο όνομα του Χριστού.
Αυτή την σωτηριώδη θεολογική θέση υπενθυμίζει με Δεσποτική νηφαλιότητα και διάκριση ο Κύριος κατά την ημέρα της Κρίσεως, ως απάντηση στην παθολογία Κληρικών και Λαϊκών, που συγκλίνουν στην αποδοχή των Προφητικών, Χαρισματικών και Θείων Ενεργειών στο έργο τους, χωρίς την ανάλογη μετάνοιά τους, χωρίς τον μόχθο της ταπεινοφροσύνης και της έντονης πνευματικής ζωής, εργαζόμενοι (απλά) «προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις». Να θυμηθούμε το σχετικό εδάφιο (Ματθ. 7, 22):
«Οι Πολιτικάντηδες και η Εθνική
Σημαία»
Όταν ένας πολιτικός εργάζεται – δραστηριοποιείται μέσα στην αλήθεια, στον υπερχρονικό – διαχρονικό ιστορικό χρόνο της Ελλάδος, αποφεύγοντας το περιστασιακό συμφέρον του και ακολουθώντας το νόημα του Ελληνικού έθνους και της Ορθοδοξίας είναι, τότε, πράγματι Έλληνας πολιτικός και όχι πολιτικάντης∙ λέξη που σηματοδοτεί ανικανότητα να συλλάβει το βάρος της πολιτικής διακονίας σε επίπεδο Εθνικό και Χριστιανικό.
«Κρείτον πλανώμενος μετά της εκκλησίας, παρά
ορθοτομών εκτός Εκκλησίας», είναι τα λόγια που αντικαθρεφτίζουν τη σοφιστική
λογική των οικουμενιστών επισκόπων, ηγουμένων, γεροντισσών και λαϊκών, που
αφομοίωσαν την αίρεση του οικουμενισμού στη σημερινή ιστορική συγκυρία.
Πρόσφατα ο π. Θεόδωρος Ζήσης, σε άριστη θεολογική ανάλυση της πλάνης αυτής, την
ανέτρεψε θεολογικά – εκκλησιολογικά, θέτοντας φράγμα στις οικουμενιστικές
διδασκαλίες περί «υπακοής» και περί «εκκλησίας».
Εμείς θα παρατηρήσουμε – αναλύσουμε το έδαφος της
πλάνης αυτής με εργαλείο την Επιστήμη της λογικής, πάντοτε (όμως) στο χώρο της
Ορθόδοξης Θεολογίας (της Πατερικής).
Πολλές φορές ο Κύριος, η Ύψιστη Λογική, χρησιμοποίησε Λογικά επιχειρήματα προς εννοιολογική και θεολογική κατανόηση (υπό των ανθρώπων - μαθητών) της διδασκαλίας Του. Να θυμηθούμε (παραδείγματα):
Αναμφίβολα, είναι ο πλέον κατάλληλος τίτλος περιγραφής της σύγχρονης νομοθετικής συμπεριφοράς της βουλής στο σύνολό της∙ δεν λειτουργεί ως αρμοστής της κοινωνικής και Ορθόδοξης χριστιανικά λογικής, όπως απαιτούν οι θυσίες, το δίκαιο, η ευαισθησία των αγωνιστών του ’21 και η Ορθόδοξη παράδοσή μας. Τα νομοθετήματά της εμπεριέχουν σοβαρή θρησκευτική και κοινωνική παθογένεια.
«Από το Λειμωνάριο (το Παλαιόν)»
(Περί της αξίας της Ορθοδόξου πίστεως)
Αναμφίβολα, ο παλαιός – ασκητικός Μοναχισμός, με την
τέχνη του στις πνευματικές μάχες, είναι οδηγός μας στο δρόμο της σωτηρίας των
ψυχών, της υπάρξεως∙ είναι βρύση πραγματική για τη δίψα της εν Χριστώ
ελευθερίας και της αιώνιας ζωής.
Το βιβλίο «Λειμωνάριον το Παλαιόν» (Τα Μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου – Διηγήματα των Οσίων Πατέρων) είναι ιδιαίτερα χρήσιμο «στην εποχή μας όπου παρατηρείται μια καθ’ υπερβολήν έξαρση του δαιμονικού και της μαγείας, της πλάνης και της αιρέσεως, της πανθρησκείας και της ειδωλολατρείας» (π. Μιχαήλ Καρδαμάκης – βιβλίο «Η σοφία λέγει» - Σελ. 10)∙ στην εποχή του οικουμενισμού προσθέτουμε εμείς.
Μετά το 1821, η πολιτική που αναδύθηκε στην πατρίδα
μας άρχισε να παίρνει σχήμα «ευρωπαϊκό», ως ιδεολογία υπέρβασης της Ορθοδοξίας.
Ας μη σπεύσει, όμως, κάποιος να μας κατηγορήσει ότι απορρίπτουμε συνολικά τον
Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Όταν εκτιμάμε τις διαφορές με την Ευρώπη το κάνουμε στα
πλαίσια της Ορθοδοξίας, στα όρια των παραδόσεων του Ελληνισμού.
Αποκλίνουμε ως κράτος, σιγά – σιγά, αφήνοντας το Ελληνορθόδοξο ήθος, σε πολιτικές προτάσεις – επιλογές της Αστικής – Μαρξιστικής κοσμοθεωρίας και βιοθεωρίας∙ έτσι η λειτουργία της εξουσίας, της οικονομικής κυρίως, προσδέθηκε στο άρμα του Καπιταλισμού, στο χώρο των «διαπλεκομένων συμφερόντων».